ความคิดเห็นที่ 1 “ไม่ได้นะ!” เสียงร้องแหลมเล็กขัดขึ้นมากลางคัน “ภัทรจะมาขอร้องแทนพิณ จะมายอมในตอนนี้ไม่ได้นะ” “พิณ!” ผู้ถูกเฝ้ามองทั้งสามอุทานเสียงดัง สดับพิณก้าวออกมาจากประตู หลังจากแอบฟังทั้งสามคุยกันได้พักใหญ่ เธอเห็นดนัยภัทรตั้งแต่แรกแล้ว ตอนแรกเธอนึกว่าตัวเองตาฝาด สับสน...และคิดถึงเขามาก จนเห็นเขาเดินเข้ามาในบ้าน เธอทั้งกะพริบตาและขยี้ตา แต่ยังมองเห็นเขา จึงพบว่านั่นไม่ใช่ภาพลวงตา หากเป็นดนัยภัทร เป็นเขาจริงๆ เขามาหาเธอถึงที่บ้าน!   ตอนแรกเธอคิดวกวน ไม่แน่ใจว่าจะไปหาเขาดีหรือเปล่า หลังจากรีๆ รอๆ อยู่นาน และตัดสินใจได้ เธอก็พบว่าเขากำลังคุยกับพ่อแม่เธอเสียแล้ว เธอตกใจ ไม่รู้จะทำอย่างไร จึงได้แต่ยืนนิ่งแอบฟัง...ฟังด้วยความขุ่นเคืองใจในตัวมารดา และด้วยความซึ้งใจในตัวดนัยภัทร แล้วเธอก็ทนฟังเงียบๆ ต่อไปไม่ได้ ต้องประกาศตัวออกมา “พิณไม่ยอมหรอก พิณไม่ยอม” เธอพูดหอบๆ หน้าแดงน้อยๆ ไม่เข้าใจว่าไปเอากำลังและแรงฮึดมาจากไหน ทั้งที่เมื่อครู่เธอกำลังจมอยู่ในความเศร้าและความสงสารตัวเองแท้ๆ คงเป็นเพราะดนัยภัทร...เป็นเพราะคำพูดและความจริงใจของเขา เธอจึงลุกขึ้นมาอีกครั้ง                               ดนัยภัทรมองหญิงสาวด้วยความตกใจระคนดีใจ ตกใจที่เธอโผล่มากะทันหัน และดีใจที่ได้เห็นหน้าเธอ...หน้าที่เต็มไปด้วยสีสันและชีวิตชีวา “พิณจะไม่ยอมให้ภัทรมาเสียสละแบบนี้เพื่อพิณ พิณไม่ต้องการ พิณอยากให้ภัทรอยู่ข้างๆ พิณ เป็นกำลังใจให้พิณ” ยุทธการยิ้มออกมา ลูกสาวเขากลับมาแล้ว กลับมาอย่างเต็มภาคภูมิเสียด้วย ทีนี้ก็เหลือแต่ณีคนเดียวแล้ว เขาชำเลืองมองภรรยานิดๆ หวังว่าเจ้าหนุ่มบ้าระห่ำจะไม่ทำเสียเรื่อง “ม้าคะ ป๊าคะ พิณจะทำงาน พิณอยากทำงาน...ไม่ใช่กับรักเพลส พิณจะหางานใหม่ให้ได้ ให้พิณลองพิสูจน์ตัวเองเถอะค่ะ ให้พิณทำงาน ถ้า...ถ้าพิณไม่ผ่านโปร พิณจะยอมกลับมาทำงานกับรักเพลส แต่พิณจะไม่ยอมเลิกติดต่อกับภัทร เรา...เราสองคน...รักกัน” สดับพิณหน้าแดง โอ๊ยตาย! แล้วทำไมเธอจะต้องมาบอกรัก...โดยมีปะป๊ากับหม่าม้าอยู่ด้วยนะ ริมฝีปากของดนัยภัทรโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มกว้าง คราวนี้ยายตุ๊กตารุกหนักแฮะ “พิณ...พิณว่าอะไรนะ” อรุณีเบิกตา ไม่คาดคิดว่าลูกสาวจะโพล่งออกมาแบบนี้ “พิณรักภัทร พิณจริงจัง เหมือนที่พิณจริงจังเรื่องงาน” สดับพิณยืนยันหนักแน่น ทั้งที่หน้าระเรื่อด้วยสีเลือด “ลูกสาวฉันพูดขนาดนี้แล้ว เธอว่าอย่างไรล่ะ” ยุทธการเอ่ยถามผู้ถูกรุกไล่เสียงกลั้วหัวเราะ ความเครียดที่สะสมมาตั้งแต่แรกละลายหายไป “ผะ...ผม...ผม...เอ่อ...” ดนัยภัทรมองหน้ายุทธการ อรุณี และสุดท้าย...สดับพิณ เขาตะกุกตะกักพูดไม่ออก คำพูดที่เคยไหลลื่นกลับสะดุดง่ายๆ เมื่อถูกรุกเร้าไม่ทันตั้งตัว “สรุปว่าเธอไม่ได้คิดอะไรกับลูกสาวฉันรึ” อรุณีถาม ดวงตาพุ่งไปที่เขาราวกับนกเหยี่ยวมองเห็นเหยื่อ ชายหนุ่มส่ายหน้า ท่าทีที่เปลี่ยนไปของอรุณียิ่งทำให้เขาเป็นบื้อใบ้ “อ้าว! แล้วกัน ทีอย่างนี้ล่ะพูดไม่ออก ก่อนหน้าพูดเสียยาวยืด” ยุทธการเย้า เห็นเป็นเรื่องสนุกไป “คือ...ผม...ผม...ผมรักพิณครับ” ดนัยภัทรหน้าแดงเป็นเพื่อนสดับพิณ “และผมจะยังคงสนับสนุนพิณเรื่องงานเหมือนเดิม” เขาเหลือบมองยายตุ๊กตา ซึ่งขณะนี้เดินมายืนเคียงข้างเขา คล้ายกับจะยืนยันสิ่งที่ตัวเองพูดออกไปเมื่อครู่ “ดีแล้วนี่ ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไร” อรุณีเปิดทาง “ม้า...ม้าว่าอะไรนะคะ” นัยน์ตากลมโตสีเข้มขยายกว้าง เป็นประกายยินดี...กึ่งไม่เชื่อ ยุทธการถอนหายใจอย่างโล่งอก รับรู้ว่าเรื่องราวคลี่คลายแล้ว อรุณีเลิกตั้งท่า และยอมรับเหมือนที่ใจเริ่มคิดปลงหลังจากเห็นลูกสาวเศร้าเสียใจ เขาภูมิใจในตัวเธอเหลือเกิน อรุณีไม่กล่าวซ้ำอย่างที่ลูกสาวต้องการ เธอลุกขึ้นแล้วตัดบท “พิณนั่งคุยกับภัทรไปเถอะ ม้ากับป๊าหมดธุระแล้ว” เธอยอมลดทิฐิเพื่อความสุขของลูก เธอจะพยายามไม่ขัดขวางใดๆ ยุทธการลุกตาม และทิ้งท้าย “ถ้าพร้อมจะสนับสนุนพิณ ก็ช่วยพิณหางานด้วยล่ะ” เขาเดินตามภรรยาไป ทิ้งให้สองหนุ่มสาวงุนงงกับเรื่องราวที่จู่ๆ กลับตาลปัตรไปหมด “พิณเข้าใจเหมือนที่ผมเข้าใจหรือเปล่า” ดนัยภัทรถามมึนๆ สดับพิณพยักหน้า “ก็...คิดว่าเข้าใจเหมือนกันนะคะ” เธอนั่งลงข้างๆ ก่อนจะช้อนตามองเขา “ม้ากับป๊ายอมให้พิณทำงานข้างนอกแล้ว” “แล้วก็ยอมรับเรื่องของเราด้วย” ดนัยภัทรเสริมด้วยรอยยิ้มกริ่ม แววตาแฝงความหมาย ชวนให้คนมองคิดถึงคำสารภาพเมื่อครู่ แก้มของหญิงสาวพลันเปลี่ยนสี เธอไม่ยอมพูดเรื่องเดียวกับเขา แต่เสเปลี่ยนเรื่อง “ทำไมจู่ๆ ป๊ากับม้าถึงได้ยอมง่ายๆ แบบนี้ล่ะ” เธอถามอย่างสงสัย “ไม่รู้สิ ตอนแรกผมคิดว่าจะเหลวไปหมดซะทุกเรื่องแล้ว พ่อแม่ของพิณคงเห็นความตั้งใจของพิณมั้ง” ท่าทีของผู้ใหญ่ทั้งสองเปลี่ยนไปอย่างชัดเจนเมื่อสดับพิณก้าวเข้ามา “คงไม่ใช่เพียงแค่พิณคนเดียวหรอก ภัทรด้วยที่ทำให้ม้าป๊ายอม ภัทรตั้งใจดี” “พ่อแม่รักพิณ” เขาพึมพำ “พิณรู้” แม้จะน้อยใจเสียใจเพราะพวกเขาไปบ้าง แต่เธอไม่เคยลืมว่าพวกเขารักเธอ “พิณต้องไม่ลืมล่ะว่าสัญญาอะไรไว้บ้าง” เธอประกาศว่าถ้าไม่ผ่านโปร จะกลับไปทำงานที่รักเพลส “ไม่ลืมหรอก ดังนั้นพิณจะต้องตั้งใจให้มาก” “เด็กดี” ดนัยภัทรโยกศีรษะเธออย่างเอ็นดู “เด็กดีคนนี้ต้องการกำลังใจมากๆ นะ” หญิงสาวเอียงศีรษะซบไหล่เขาอย่างออดอ้อน ไม่ได้สนใจที่เขาเรียกเธอว่าเด็กดี รับรู้ว่าเขาไม่ได้หมายจะล้อเลียนว่าเธอเป็นเด็กเล็กๆ “อย่าลืมอยู่เคียงข้างด้วย” เธอทวงคำสัญญาของเขา มือซ้อนลงมาทับมือคล้ำใหญ่ ประสานนิ้วมือกระชับมั่น “ไม่ลืมหรอก ไม่มีวันลืม ผมจะอยู่ข้างๆ พิณ ก้าวไปพร้อมๆ กับพิณ” “ขอบคุณนะภัทร ขอบคุณมาก รู้ไหมว่าพิณเกือบจะท้อใจเสียแล้ว พิณไม่อยากรับโทรศัพท์ภัทร อยากตัดใจ พิณ...พิณถึงกับโยนโทรศัพท์ลงสระน้ำด้วย” ตอนนี้โทรศัพท์เครื่องดังกล่าวก็ยังนอนอยู่ที่ก้นสระ เห็นที...คงจะต้องซื้อเครื่องใหม่ซะแล้ว “มันน่าจับตีนับเชียว พิณโยนโทรศัพท์ลงน้ำงั้นรึ!” เขาอุทานเสียงดังเมื่อทราบเหตุที่ทำให้การติดต่อสุดท้ายขาดหาย “ผมเป็นห่วงพิณจะแย่ พิณเงียบไปเลย จนผมต้องดั้นด้นมาที่บ้านพิณ...มาเพื่อดูว่าพิณเป็นยังไงบ้าง ทั้งหมดก็...อย่างที่เห็นนี่แหละ” “ดีแล้วล่ะ ภัทรทำให้พิณมีกำลังใจอีกครั้ง” “ผมดีใจ” “พิณก็เหมือนกัน” ตาต่อตาสานสบกัน มองด้วยความเข้าใจ อุปสรรคขวากหนามยังคงมี แต่พวกเขาไม่กลัวเมื่ออยู่ด้วยกัน ทว่าพวกเขาไมได้อยู่กันตามลำพัง เบื้องหลังประตูทางเข้าออก อรุณีเกาะหน้าแนบประตู ขณะที่ยุทธการทำตัวลีบเล็กหลบอยู่ไม่ห่าง “ณี ผมว่าเราไปกันจริงๆ ได้แล้วล่ะ” เขาชักชวน หลังจากผละออกมา อรุณีอดไม่ได้ที่จะแอบฟัง เขาไม่ได้ห้ามตั้งแต่แรก เพราะรู้ว่าห้ามยาก และคิดว่าไม่น่าจะเสียหายอะไรถ้าจะปล่อยให้อรุณีแอบฟังเล็กน้อย จึงไม่ได้บังคับกะเกณฑ์เธอแต่อย่างใด “ไม่ได้ค่ะ ไปไม่ได้” เธอกระซิบ ไม่ลืมว่ากำลังแอบไม่ให้เด็กๆ เห็น “ดูสิคะ นั่งซบไหล่จับมือกันแบบนี้ ต่อไปจะทำอะไรต่อ ณียังไปตอนนี้ไม่ได้หรอก” คอยดูนะ ถ้ามีอะไรเกินเลยกว่านี้ เธอจะกระโจนเข้าไปขวางเลย ยุทธการพยายามกลั้นหัวเราะแทบแย่ เพราะกลัวสองหนุ่มสาวจะจับได้ “ไม่มีอะไรหรอกน่า แค่นั่งจับมือกัน” เขาไม่เห็นเป็นเรื่องใหญ่ ที่นี่เป็นบ้านของเขา...ของลูกสาวเขา เขาเชื่อว่าดนัยภัทรไม่น่าจะกล้าทำอะไรมากไปกว่านี้ แล้วอีกอย่าง เขาคิดว่าไว้ใจดนัยภัทรได้ “คุณยุทธ นี่ณีคิดถูกหรือคิดผิดเรื่องผู้ชายคนนั้น...” เธอเว้นระยะเล็กน้อย และยอมเรียกชื่อเล่นของดนัยภัทร “เรื่องภัทร นี่ในบ้านของเราแท้ๆ กลับนั่งคลอเคลีย แถมยังจับมือถือแขนไม่ปล่อย” “ณีจ๊ะ ณีก็เห็นว่าลูกของเราขยับเข้าไปซบก่อน จับมือก่อน ณีคงจะโทษภัทรคนเดียวไม่ได้หรอก” อรุณีตวัดตากลับมามองค้อนเขา “คุณยุทธทำไมพูดแบบนี้ ไม่เข้าข้างลูกเราเลย” ผู้เป็นสามีไม่ตอบ หากแย้มยิ้ม พร้อมดึงมือเธอไปกอบกุม “ไปกันเถอะณี พวกเขานั่งกลางแจ้งแบบนี้ ทำอะไรประเจิดประเจ้อไม่ได้มากนักหรอก” เขาไม่พูดเปล่า แต่คราวนี้ดึงเธอไปด้วย เธอยอมตามเขาไป แต่ก็ยังมิวายบ่นไปตลอดทาง และแน่นอนว่าคนที่ถูกบ่นเป็นดนัยภัทรคนเดียว จบบทที่ 24 - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - ================================================================ จากคุณ : มิถุนายน เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 53 21:45:55

ความคิดเห็นที่ 2 คู่ร้ายหมายรัก บทที่ 25 เบื้องหลังเวทีแฟชั่นโชว์ยุ่งเหยิงวุ่นวาย ราวเสื้อผ้าวางเรียงไว้เป็นตับ คนเดินสวนกันไปมา ต่างคนต่างทำงานของตน มือของช่างแต่งหน้าง่วนกับการแต้มสีบนใบหน้านางแบบ ปากก็ไม่ได้อยู่ว่าง พูดจ้อกับนางแบบของตนอย่างเมามัน “อุ๊ยตาย! คนนี้ใช่แฟนคนล่าสุดของน้องหนูหรือเปล่าคะ” จักร หรือที่ตอนนี้เปลี่ยนชื่อเป็นจักจั่น กระเทยหน้าสวยร่างยักษ์ร้องขึ้นมาเมื่อเหลือบเห็นรูปภาพบนหน้าจอโทรศัพท์มือถือของดวงสุดา หนึ่งในนางแบบของงานโชว์วันนี้ ถัดไปข้างๆ ก็มีนางแบบอีกหลายคน แต่เขาก็ยังพูดเสียงดังคล้ายไม่เกรงใจ เพราะต้องแข่งกับเสียงรบกวนรอบๆ ดวงสุดายิ้มหวาน มือเอื้อมหยิบโทรศัพท์มาถือโบกไปมาช้าๆ คล้ายกับจะโอ้อวดคนที่นั่งอยู่ใกล้ๆ...ใครบางคนที่เคยเป็นข่าวกับผู้ชายในรูป “ยังหรอกค่ะ ยังไม่ใช่แฟน แต่เรากำลังดูๆ กันอยู่” เธอโกหกหน้าตาเฉย ขณะมองรูปตัวเอง...และชลน่าน วันนั้นเป็นวันที่เขาชวนเธอไปงานเลี้ยงด้วยกัน เธอตื้อให้เขาถ่ายรูปคู่กับเธอ เขาไม่ยอม แต่สุดท้ายก็ทนเธอรบเร้าไม่ได้ ในรูปเขาไม่ยิ้ม ผิดกับเธอที่ยิ้มกว้างชนิดปากฉีกถึงใบหู แต่หน้าขรึมๆ ของเขาก็ยังหล่อเหลาเหมือนเคย แม้เธอจะชอบให้เขายิ้มมากกว่าก็เถอะ น่าเสียดายที่หลังจากวันนั้น เขาก็ไม่ยอมติดต่อเธออีกเลย แถมยังเบี้ยวไม่ยอมไปดูเธอเดินแบบตามคำชวนเสียด้วย   คิดถึงตรงนี้ หญิงสาวก็ยิ้มบึ้ง ฮึ! พี่น่านนะพี่น่าน ทำแบบนี้กับน้องหนูได้ยังไง คอยดูนะ พี่น่านไม่ยอมติดต่อ น้องหนูจะติดต่อเอง พี่น่านไม่รุก น้องหนูรุกเอง เธอตั้งมั่น นับจากวันนั้นจนถึงวันนี้ก็เพิ่งจะผ่านมาสองอาทิตย์ คงยังไม่ช้าเกินไปหรอก ใช่ ไม่มีอะไรช้าเกินไป ถ้าตั้งใจจะทำ สาวสมัยใหม่มาดมั่นอย่างเธอไม่กลัวจะจีบผู้ชายก่อน “น้องหนูน่ารัก พ่อหนุ่มคนนี้จะต้องหลงต้องรักอยู่แล้ว” จักรปากหวาน พูดเยินยอเกินความจริง ถ้าเทียบกับนางแบบหลายๆ คนในห้องนี้ ดวงสุดาไม่ได้สวยน่ารัก แถมนิสัยก็...ช่างฉอเลาะประจ๋อประแจ๋...ติดจะ:-) ขัดกับหน้าตา ทำให้คนบางคน...หรือบางครั้งเขาเอง ก็อดหมั่นไส้ไม่ได้ “เอ...พี่จักว่า หน้าตาผู้ชายดูคุ้นๆ จังนะ” คิ้วเขาขมวดม้วน ก่อนจะคลายฃออก “อ้อ! นึกออกแล้ว นี่มันชลน่าน อดีตแฟนของ...” เขาชะงักเมื่อหันไปเห็น ‘อดีตแฟน’ ของชลน่านจ้องเขม็ง ตาย! ลืมไปเลยว่ายายแพรพรรณรายนั่งอยู่ใกล้ๆ งานแฟชั่นโชว์คอลเล็กชันใหม่ของเสื้อผ้ายี่ห้อดังวันนี้รวมนางแบบมากหน้าหลายตา หนึ่งในนั้นมีแพรพรรณรายเป็นตัวเด่นของงาน “เหรอคะ น้องหนูไม่ยักรู้ พี่น่านไม่ได้พูดถึงเลย” ดวงสุดายักไหล่ เธอไม่ได้โกหก ก็ชลน่านไม่ได้พูดถึงแพรพรรณรายกับเธอจริงๆ นี่นา แพรพรรณรายลุกขึ้นจากเก้าอี้ ทั้งที่ยังแต่งหน้าไม่เสร็จ “อุ๊ย! เดี๋ยวสิคะน้องแพร พี่กำลังจะติดขนตาปลอมอยู่เลย” ช่างแต่งหน้าของแพรพรรณรายอุทาน มือถือปากคีบคีบขนตาปลอมประดับคริสตัลอลังการค้าง นางเอกสาวที่เป็นหนึ่งในขาวีนของวงการถือวิสาสะดึงโทรศัพท์ในมือของดวงสุดามาดู เธอแสยะยิ้ม ทำให้ใบหน้าที่แต่งไว้จนดุ ดูกร้าวน่าเกลียดมากกว่าเดิมเป็นเท่าตัว “น้องหนูไม่ยักรู้ พี่น่านไม่ได้พูดถึงเลย” เธอแสร้งทำเสียงบิดๆ เลียนแบบเสียงดัดจริตของสาวรุ่นน้อง ก่อนจะโยนโทรศัพท์ของดวงสุดาทิ้งพื้นดังตุ้บเบ้อเร่อ เธอไม่สนใจว่าจะทำให้อีกฝ่ายโกรธ เพราะเธอพอใจ งานนี้ถ้าไม่นับยายพัชรารัตน์ นางเอกช่องเดียวกับเธอ เธอก็เด่นและดังที่สุดในงานแฟชั่นโชว์นี้ ความจริงเธอไม่ได้อยากจะเสวนากับยายดวงสุดา ไฮโซเกรดบี ที่เข้าวงการด้วยนามสกุล แล้วก็ทำงานจิ๊บจ้อยเพื่อให้ตัวเองได้มีพื้นที่ข่าวสักเท่าไหร่ แต่พอได้ยินอีกฝ่ายเอ่ยถึง ‘พี่น่าน’ อย่างฉอเลาะ แถมยังตั้งใจแขวะเธอนิ่มๆ เธอก็ปรี๊ดแตก ดีเหมือนกัน เธอกำลังหงุดหงิดกับข่าวชลน่านกับยายณัฐทินีอยู่เลย จะได้ระบายอารมณ์เครียดให้สมใจอยาก ข่าวระหว่างเธอกับชลน่านเงียบหาย ตรงข้ามกับข่าวของเธอกับกฤษณะ พระเอกร่วมละครที่กำลังฉาย ซึ่งตอกย้ำในคอลัมน์ซุบซิบหนังสือพิมพ์หลายฉบับทุกอาทิตย์เพื่อประชาสัมพันธ์ละคร เธอคงจะไม่เดือดร้อนอะไร ถ้าไม่เห็นข่าวชลน่านกับณัฐทินีพร้อมด้วยหลานสาว นั่งกินไอศกรีมกะหนุงกะหนิงราวกับเป็นครอบครัวเดียวกัน เธอโกรธมาก เพราะใจยังไม่ยอมแพ้ แม้จะไม่ได้ติดต่อเขามาพักใหญ่ แต่นั่นยังไม่ถึงสองอาทิตย์ดีด้วยซ้ำ เธอตั้งใจทิ้งช่วงให้เขาคิดได้ ไม่ใช่ให้เขาไปสนิทสนมกับแม่ณัฐทินีนั่น! “อ๊าย! แก...ยาย...” ดวงสุดาลุกขึ้นยืนพร้อมกรีดร้อง นิ้วชี้หน้าแพรพรรณรายอย่างลืมตัว ยิ่งเห็นอีกฝ่ายยักไหล่พร้อมทำหน้ากวนสันตีน เธอก็ทนไม่ไหว กระโดดเข้าใส่ทั้งที่สวมชุดยาวรุ่มร่าม “ว้าย! น้องหนู” จักจั่นร้องวี๊ด แต่ยืนเฉย ไม่ได้เข้าไปห้าม ไม่ใช่ทำอะไรไม่ถูก แต่มือล้วงหยิบโทรศัพท์มือถือของตัวเองมาถ่ายภาพเด็ด ส่วนช่างแต่งหน้าของแพรพรรณรายได้แต่ร้องกรี๊ดๆ ไม่เป็นอันทำอะไร แพรพรรณรายตัวเล็กกว่าดวงสุดาก็จริง แต่เธอตั้งรับและพร้อมสู้รบ พอดวงสุดาถลันเข้ามาจะตบหน้า เธอก็ปัดออกแล้วโถมตัวเข้าใส่ กระโปรงที่สั้นและคล่องตัวกว่าทำให้เธอได้เปรียบคนที่สวมชุดที่ชายกระโปรงทั้งยาวและแคบ ซึ่งบัดนี้ล้มเค้ลงไปนอนกับพื้นโดยมีแพรพรรณรายขึ้นคร่อม แล้วจิกผมที่ถูกยีจนฟูฟ่องขึ้นมา มือตบลงไปเต็มแรง “กรี๊ด!” ดวงสุดาหวีดร้อง แก้มขึ้นเป็นรอยมือของอีกฝ่าย “ถ้าคิดจะตบ ต้องเร็วหน่อยนะ ชักช้าก็โดนตบกลับแบบนี้แหละ” แพรพรรณรายเยาะเย้ย เชอะ! ไม่รู้จักฤทธิ์เจ้าแม่มือตบเก่าเสียแล้ว “หน็อย! ยายบ้า” ดวงสุดาเจ็บชาแก้มไปหมด แต่ก็ยังไม่วายปากดี “เจ็บใจใช่ไหมล่ะที่พี่น่านเขี่ยตกกระป๋องแล้วมาคบควงฉันแทน” เธอพูดทั้งที่รู้ดีว่าชลน่านยังไม่ได้เป็นอะไรกับเธอ นอกจากรู้จักกันในฐานะที่มารดาของแต่ละฝ่ายเป็นเพื่อนกัน และเขาเพิ่งจะชวนเธอออกเที่ยวด้วยกันเพียงครั้งเดียวแล้วเงียบหายไปกับสายลม แพรพรรณรายเม้มปาก ไม่ได้ตอกกลับว่าชลน่านไม่ได้คบกับอีกฝ่าย แต่กำลังควงอยู่กับณัฐทินี เพราะมันเป็นความจริงเกินไป ยอมรับไม่ได้เกินไป “แก!” เธอคำรามแล้วดึงศีรษะอีกฝ่ายขึ้นมาตบซ้ำ ดวงสุดาพยายามสู้กลับ แต่สู้ไม่ได้ เธอเป็นลูกคุณหนู มีแต่คนยอมลงให้ ไม่เคยเจอะเจออะไรแบบนี้มาก่อน พอโดนทั้งจิกหัวและตบหน้าซ้ำหลายๆ ครั้ง เธอก็น้ำตาร่วงพร้อมยกมือห้ามปนขอร้องปลกๆ ในความชุลมุนวุ่นวาย นักข่าวรวมทั้งใครต่อใครที่อยู่แถวนั้นต่างเข้ามามุงดู แต่ไม่มีใครช่วยห้ามแม้สักคน “โอ๊ย! หยุดนะ หยุดได้แล้ว น้องหนูเจ็บ ขอร้องล่ะ หยุดทีเถอะ น้องหนูยอมแล้ว ได้โปรด” ได้ยินคู่กรณีขอร้องอย่างไร้ทางสู้จนพอใจ ขาวีนจึงยอมหยุด เธอลุกขึ้นยืน เสื้อผ้าผมเผ้ายุ่งเหยิงจากการตะลุมบอน...แต่น้อยกว่าฝ่ายที่เพลี้ยงพล้ำอยู่มาก ดวงสุดาน้ำตาไหลพราก เครื่องสำอางเลอะเทอะ ผมผิดรูปไปจากทรงเดิม เสื้อผ้า...ไม่ขาด ทว่ายับเยินและต้องซ้ำด้วยเตารีดใหม่ “จำไว้” ถึงคราวที่แพรพรรณรายชี้หน้าบ้าง “เธอจะไปออดอ้อนกับใครก็ได้ ฉันไม่ว่า แต่คุณน่านเป็นของฉัน อย่าให้ฉันเห็นเธออยู่กับคุณน่านล่ะ ไม่งั้น...จะไม่ใช่แค่โดนตบทีสองทีอย่างนี้แน่” เธอประกาศอย่างฮึกเหิม ไม่หวั่นกลัวความผิด เธอชอบกดข่มคนที่ด้อยกว่าเป็นอาจิณ ดวงสุดาไม่ได้ตอบอะไร ได้แต่สะอื้นไห้อย่างยอมรับ ลืมไปเลยว่าตัวเองเป็นคนที่ถูกทำร้าย มีสิทธิ์เอาเรื่องอีกฝ่ายได้ แพรพรรณรายเดินเชิดหน้ากลับไปนั่งโต๊ะแต่งหน้าตามเดิม โดยมีช่างแต่งหน้าของเธอเดินหน้าตื่นตามไป ส่วนจักรที่ได้รูปเด็ดพอจะส่งให้หนังสือพิมพ์ซุบซิบก็เข้าไปช่วยเหลือดวงสุดา ทั้งปลอบและจัดการแต่งหน้าทำผมให้ใหม่ ชาวมุงที่รายล้อมสลายตัวกลับไปทำงานต่อ เบื้องหลังแฟชั่นโชว์ดำเนินต่อไปราวกับว่าไม่เคยมีศึกชิงนายเกิดขึ้น โลกมายา...ช่างสวยสดงดงามเช่นนี้แล - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - ================================================================ จากคุณ : มิถุนายน เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 53 22:05:00

ความคิดเห็นที่ 3 ชัยชนะที่ไม่ค่อยน่าภูมิใจในสายตาคนอื่นทำให้แพรพรรณรายได้ใจ เธอกำลังหงุดหงิด ไม่ได้ดังใจ และต้องการทวง ‘ของ’ ของเธอคืน เธอไม่แน่ใจเหมือนกันว่าจะ ‘ทวง’ อย่างไร แต่เธอก็มาแล้ว   เบื้องหลังแว่นตากันแดดอันโตที่ยังคงสวมใส่แม้จะอยู่ในร่ม หญิงสาวมองสำรวจบริษัทไอดีอีเอที่ทราบว่าณัฐทินีเป็นผู้ดูแล ก่อนจะเดินเข้าไปข้างในด้วยความมั่นใจ “ฉันมาพบคุณณัฐทินีค่ะ” เธอถามประชาสัมพันธ์ด้านหน้า ซึ่งเขม่นมองเธอด้วยสายตาแปลกๆ จนเธอต้องเชิดหน้าขึ้นนิดๆ อย่างเย่อหยิ่ง อะไรกัน ไม่เคยเห็นคนใส่แว่นตากันแดดหรือไง “เอ่อ...ไม่ทราบว่าจากที่ไหนคะ” สาวประชาสัมพันธ์ถาม ดาราสาวทำเสียงจึกจักในลำคอ แต่ก็ยอมบอกชื่อตัวเอง “แพรพรรณราย” พนักงานสาวกะพริบตาปริบๆ เริ่มจะจดจำได้ว่าอีกฝ่ายเป็นใคร ตายละวา แฟนเก่าคุณชลน่าน มาทำอะไรที่นี่ มาหาคุณณัฐทำไม “กรุณารอสักครู่ค่ะ” เธอบอก ก่อนจะคว้าหูโทรศัพท์ กดหมายเลขภายในหาลูกน้ำ เลขาฯ ของณัฐทินี คุยได้ไม่กี่นาทีก็วางสาย แล้วจึงบอกแขกผู้มาเยือน “เดี๋ยวนั่งรอสักครู่นะคะ คุณณัฐกำลังจะมาค่ะ” เธอลุกขึ้นยืนและนำทางไปยังห้องประชุมที่ใช้เป็นห้องรับแขก ก่อนจะตามแม่บ้านให้เอาเครื่องดื่มไปเสิร์ฟ แล้วรีบกลับโต๊ะไปโทรฯ หาลูกน้ำเพื่อรายงานสถานการณ์ แพรพรรณรายนั่งไขว้ห้าง  หลังเอนพิงพนัก เธอถอดแว่นตาออก พลางตากวาดมองไปรอบๆ ก่อนจะมองเลยไปยังข้างนอกห้องซึ่งเป็นกระจกใสถูกคาดตรงกลางด้วยกระจกฝ้าแถบกว้าง ใครบางคนกำลังเดินมาทางนี้ เธอยิ้มพรายเมื่อพบว่าบานประตูเปิดออกแล้วณัฐทินีก็เดินเข้ามา “สวัสดีค่ะ” ณัฐทินีเป็นฝ่ายทักทายก่อน ตาสีน้ำตาลจับจ้องดาราสาวอย่างสงสัย งุนงงตั้งแต่ทราบว่าแพรพรรณรายมาขอพบ เธอไม่รู้เหตุผล ความอยากรู้และมารยาททำให้เธอต้องเสาะหาคำตอบด้วยตัวเอง แพรพรรณรายลุกขึ้นยืนแล้วเดินเข้ามา เธอจ้องตาและมองอีกฝ่ายอย่างท้าทาย “ไม่ทราบว่าคุณแพรพรรณรายมีอะไรให้ไอดีอีเอรับใช้หรือคะ” ณัฐทินีถามไปอย่างนั้น เท่าที่ดูท่าทีของคนตรงหน้า เธอค่อนข้างเชื่อว่าแพรพรรณรายไม่ได้มาเพราะอยากติดต่อธุระงาน แต่น่าจะมาด้วยเรื่องผู้ชาย ชลน่าน! “เธอน่าจะรู้ว่าฉันมาทำไม” นั่นยังไงล่ะ เธอว่าแล้ว ณัฐทินีนึกในใจ แหม! กล้ามาแหยมถึงถิ่นเธอ ช่างกล้านัก แล้วยังมาทำเสียงแข็งเสียงขู่แบบนี้ใส่อีก รู้จักณัฐทินีน้อยไปเสียแล้ว “ฉันไม่ทราบหรอกค่ะ บังเอิญอ่านใจใครไม่ออก คุณอยากจะให้เราออกแบบบ้าน หรือว่าตกแต่งภายในคะ หรืออยากได้บริการพิเศษอย่างไรลองคุยกันได้นะคะ ฉันจะคิดราคาพิเศษให้...ถือว่าคุณเป็นอดีตเพื่อนคุณน่านคนหนึ่ง” เธอตอบเสียงเรียบ หากดูออกจะยียวนไม่น้อยในสายตาของแพรพรรณราย ดาราสาวสูดลมหายใจลึก ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงโกรธๆ “ฉันอยากให้เธอเลิกยุ่งกับคุณน่าน แล้วฉันก็ไม่ใช่เพื่อนคุณน่าน” เธอยังคงหลอกตัวเองต่อไป ได้ยินดังนั้นณัฐทินีก็หลุดหัวเราะพรืด “อะไรนะคะ คุณว่าอะไรนะ” ให้ตาย! นี่อย่างกับในละคร ไม่อยากจะเชื่อว่าเธอจะเจอแบบนี้เข้ากับตัว แหม...ถ้าอย่างงั้นเธอก็เป็นนางเอก แล้วแพรพรรณราย...นางเอกในจอแก้ว...ก้อเป็นตัวอิจฉานะซี   “เธอ...เธอหัวเราะเยาะฉันเรอะ!” แพรพรรณรายหน้าแดงก่ำ ไม่ขันที่อีกฝ่ายเห็นว่านี่เป็นเรื่องตลก “เปล่าค่ะ ฉันแค่...” ณัฐทินีไหวไหล่น้อยๆ แต่ไม่อธิบาย เรื่องอะไรจะต้องอธิบาย ปล่อยไว้กวนโทโสคนเล่นสนุกกว่าเยอะ “ฉันว่าเรื่องนี้คุณคงจะต้องไปเคลียร์กับคุณน่านมากกว่านะคะ เพราะเขาเป็นฝ่ายมายุ่งกับฉันเอง แต่...คุยไปก็คงจะไม่มีประโยชน์ล่ะค่ะ เพราะฉันกับคุณน่านกำลังคบกัน แล้วอีกอย่าง ตอนนี้คุณน่านก็ไม่ได้เป็นอะไรกับคุณแล้วนี่คะ จะมีอะไรให้เคลียร์อีกล่ะ” เธอเชื่อใจชลน่าน แต่ถ้าเขาทำให้เธอเสียใจล่ะก็...ฮึ่ม! น่าดู “แก!” แพรพรรณรายเปลี่ยนสรรพนามเรียกอีกฝ่าย แล้วโจนเข้าใส่ ณัฐทินีไม่คิดว่าแพรพรรณรายจะบ้าเลือดขนาดนี้ เธอรีบตะครุบสองมือที่จะตะกุยหน้าเธอไว้มั่น แล้วตะคอก “คุณ! หยุดเดี๋ยวนี้ อย่ามาทำบ้าๆ แถวนี้นะ” เสียงของเธอดัง เรียกให้พนักงานที่นั่งทำงานอยู่ข้างนอกเริ่มสนอกสนใจห้องประชุมที่ถูกปิดกั้นด้วยกระจกกึ่งใสกึ่งขุ่น สามารถสอดส่องลอดแลบางส่วนได้ “ไม่หยุด ไม่หยุด เธอนั่นแหละหยุด อย่ามายุ่งกับคุณน่าน” แพรพรรณรายร้องวี๊ดๆ ราวกับคนสติแตก ผิดกับตอนจัดการดวงสุดาเมื่อบ่ายลิบลับ “ไม่หยุด จะทำไม” ณัฐทินียึดร่างเล็กที่กำลังดิ้นรนไว้แน่น “คุณนั่นแหละอย่ามายุ่งกับคุณน่าน” ยายคนนี้นี่บ้าจริงๆ เชียว มีสิทธิ์อะไรมาห้ามเธอ ”คุณนั่นแหละที่ต้องไป ผู้ชายเขาไม่แลแล้วยังมาตื้ออยู่ได้ ไม่มีศักดิ์ศรีเอาเสียเลย ละครที่เล่นอยู่ไม่ได้สะท้อนอะไรให้เห็นเลยรึ” แพรพรรณรายกรีดร้องอย่างรับไม่ได้ มือข้างหนึ่งหลุดจากการเกาะกุม เธอสะบัดมือขึ้น ณัฐทินีปัดแล้วผลักอีกฝ่ายลงไปนั่งก้นจ้ำเบ้ากับพื้น กระโปรงสั้นพริ้วบานที่แพรพรรณรายสวมเปิดเลิกเห็นไปถึงไหนต่อไหน พอดีกับที่ประตูห้องประชุมเปิดออก ชลน่านปรากฏกายกลางช่องว่างนั้น “แพร!” เขาร้อง เย็นนี้เขามีนัดกินข้าวตอนค่ำกับณัฐทินี ทว่าเมื่อมาถึงไอดีอีเอ ก็ได้ยินพนักงานซุบซิบถึงแพรพรรณราย ทำนองว่ามาราวีณัฐทินีถึงถิ่นด้วยเรื่องของเขา เขาจึงรีบรุดมาดู แล้วตกตะลึงเมื่อเห็นภาพยุ่งเหยิงตรงหน้า แพรพรรณรายรีบตลบกระโปรงคลุมหน้าขา ใบหน้าแดงก่ำด้วยความอับอาย “คุณน่าน ช่วยแพรด้วย” เธอลุกขึ้น จะโผเข้าไปหาเขา แต่ณัฐทินีเดินเข้าไปคล้องแขนชลน่านประกาศความเป็นเจ้าของก่อน “กลับไปซะ อย่ามายุ่งกับผู้ชายของฉัน” หน้าเธอเชิดขึ้นขณะพูด ความอดทนหมดลงตั้งแต่ที่อีกฝ่ายไม่ละความพยายามจะทำร้ายเธอ ชลน่านหน้าบานเมื่อถูกประกาศความเป็นเจ้าของ เขาขยับตัวแนบชิดผู้หญิงที่อยู่ข้างกายมากกว่าเดิม แถมยังฉวยโอกาสโอบเอวเธออีกต่างหาก แต่โอบได้ไม่นานก็ต้องปล่อยมือพลัน เพราะณัฐทินีหยิกหมับที่หลังมือเขาอย่างแรง เขาทำหน้าเบี้ยว อยากจะร้องก็ร้องไม่ได้ ได้แต่ยิ้มแหะๆ ให้มือหยิก “คุณกลับไปเถอะ ฉันมีนัดกับคุณน่าน เราจะคุยเรื่องงานกัน” ปากเน้นว่าเรื่องงาน แต่นัยน์ตาสีน้ำตาลเป็นประกายพราวยั่วเย้า คล้ายจะบอกว่าอีกฝ่ายไม่มีโอกาส ไม่ว่าจะเรื่องงานหรือเรื่องอื่นใด แพรพรรณรายกัดฟันกรอด ยังไม่ทันได้ตอบโต้อะไร คนกลางของเรื่องก็เอ่ยขึ้นมา “ผมคิดว่าผมพูดกับแพรรู้เรื่องแล้วนะ เรื่องของเรามันจบลงไปตั้งนานแล้ว ทำไมแพรถึงไม่ยอมเข้าใจสักที ผมจะพูดเป็นครั้งสุดท้าย เราไม่มีอะไรกันอีกแล้วแพร ผมรักณัฐ ไม่เคยรักแพร แพรอย่ามาตื้อผมแบบนี้อีกเลย ผมลำบากใจ” “แต่คุณน่านคะ” แพรพรรณรายแย้งอย่างดื้อดึง แต่โดนชลน่านแทรกแซง “ไม่มีแต่แพร” สีหน้าเขาเอาจริงเอาจัง “ผมพูดเป็นครั้งสุดท้ายจริงๆ แล้วถ้าต่อไปแพรยังมารุกรานณัฐ หรือวุ่นวายกับผมอีก ผมจะเอาเรื่องแพรให้ถึงโรงถึงศาล ซึ่งมันคงจะไม่ดีต่ออาชีพของแพรแน่ๆ” เขาไม่ได้ขู่ แต่ถ้าแพรพรรณรายไม่ยอมหยุด เขาก็พร้อมจะตอบโต้กลับ ชลน่านไม่รอแพรพรรณรายตอบรับ เขาพาณัฐทินีเดินออกไปจากห้อง ก่อนจะเดินพ้นประตู ณัฐทินีหันไปยิ้มให้อย่างสาแก่ใจ แพรพรรณรายแทบลงไปแดดิ้นกับพื้น ความผยองกร้าวหึกเหิมที่เต็มหัวใจยามเอาชนะคะคานดวงสุดาได้มอดมลายกลายเป็นความโกรธเคือง แต่สมองเธอก็ซึมซับคำขู่ของชลน่านเรื่องฟ้องร้องคดีความ และเขาพูดถูก มันคงไม่ดีกับอาชีพอย่างเธอ แค่เรื่องวันนี้กับดวงสุดา เธอคงจะถูกผู้จัดการตำหนิหูชา แต่ถ้ามีเรื่องถึงขั้นต้องขึ้นศาล เธอจะต้องถูกปล่อยเกาะแน่ๆ ดังนั้นเธอเลือกอนาคตของตัวเองมากกว่าผู้ชาย “เชอะ! ผู้ชายอย่างนั้น อยากได้นักก็เอาไปเลย” เธอพูดอย่างสุนัขจิ้งจอกบอกตัวเองว่าพวงองุ่นดกสวยเป็นองุ่นรสเปรี้ยว ทั้งที่ในใจอยากจะกินองุ่นหวานฉ่ำนั้นใจจะขาด - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - ================================================================ จากคุณ : มิถุนายน เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 53 22:06:12

ความคิดเห็นที่ 4 เมื่อทั้งสองเดินออกมาจากห้อง พนักงานหลายคนที่โผล่หน้าออกมาจากคอกกั้น สังเกตดูเหตุการณ์ในห้องประชุม ก็รีบหดหัวกลับเข้าไปข้างในไม่ต่างจากเต่าหดหัวในกระดอง ณัฐทินีนิ่วหน้าน้อยๆ คิ้วขมวดม้วนเมื่อหันไปข้างๆ ก็เห็นทั้งลูกน้ำและประชาสัมพันธ์หน้าบริษัทยืนเฝ้าระวังอยู่ไม่ห่าง “สองคนมายืนอออะไรกันตรงนี้ กลับไปทำงานได้แล้ว” เธอพูดดุๆ แต่ไม่ได้จริงจังนัก เพียงแค่ต้องการไล่ให้ไปไกลๆ เท่านั้น แล้วก่อนจะได้ดุคนที่เอามือโอบเอวเธออีกครั้ง เธอก็พบว่าตัวเองถูกเขาลากจูงเข้ามายืนในห้องทำงานของเธอเสียแล้ว ประตูปิดลง หญิงสาวหมุนตัวกลับมา เผชิญหน้ากับคนที่ยิ้มกว้างอย่างเจ้าเล่ห์ “อย่ามายุ่งกับผู้ชายของฉันงั้นรึ” เขาทวนคำพูดที่เธอโยนใส่หน้าแพรพรรณราย พร้อมเดินรุกเข้าไปใกล้ จนเธอต้องก้าวถอยหลังไปเรื่อยๆ และในที่สุดก็สุดทางเมื่อชนกับโต๊ะทำงาน ชายหนุ่มเท้าแขนลงไปกับโต๊ะ หน้าโน้มลง ณัฐทินีไม่ถอยอีก เธอไม่หลบตาวิบวาวของเขา ปล่อยให้เขาหายใจรินรดเธอ “ทำไมคะ ณัฐพูดไม่ได้งั้นหรือ ณัฐเคยบอกแล้วไงว่าจะไม่แบ่งผู้ชายกับใคร” เธอเชิดหน้าอย่างงอนๆ เข้าใจว่าเขาไม่พอใจที่เธอเอ่ยว่าเขาเป็นผู้ชายของเธอ เขาเงียบไปนานจนเธอนึกว่าเขาโกรธจริงๆ หากต่อมาอีกครู่เขาก็เอ่ย “พูดได้ครับ เพราะผมก็จะไม่แบ่งผู้หญิงของผมกับใครเหมือนกัน” เขาย้ำคำพูดด้วยนัยน์ตาที่เปี่ยมไปด้วยพลัง สื่อว่าเขากำลังหมายถึงเธอ แม้จะหาญกล้าไม่หลบตา แต่ณัฐทินีก็อดหน้าแดงไม่ได้ “บ้า! ณัฐไม่ได้เป็นของใครสักหน่อย” เธอพูดเสียงเบาหวิว “อ้าว! แล้วผมล่ะ” น้ำเสียงสงสัย แต่ตาแพรวพราวด้วยความอยากรู้ เมื่อเธอไม่พูด เขาก็รุกต่อ “ทีผมยังยอมเป็นของณัฐเลย” “ไม่เอาหรอก” เธอแลบลิ้นใส่เขาอย่างซุกซน จมูกโด่งเชิดรั้นจนเขาอดใจไม่ได้ โน้มหน้าลงไปจุมพิตปลายจมูกเธอเบาๆ “ชอบฉวยโอกาสจริง” ณัฐทินีเอ่ย แก้มสองข้างแดงเป็นลูกมะเขือเทศสุก เธอไม่ได้ผลักเขาออก เพราะชอบความรู้สึกที่กำลังก่อร่างสร้างขึ้นในหัวใจ “เมื่อกี้ณัฐแค่พูดเพื่อจะไล่ยายแพรพรรณรายออกไปให้พ้นๆ ต่างหาก...พูดถึงยายแพร” เธอเอ่ยราวกับเพิ่งนึกได้ “แฟนเก่าคุณร้ายกาจมาก ตามมาราวีณัฐถึงที่เลย” “ตอนนั้นผมยังไม่เจอณัฐ เลยเผลอหลวมตัวไปกับแพร แต่เราสองคนไม่ใช่แฟนกันนะครับ ผมยังไม่เคยรับใครเป็นแฟนนอกจากณัฐ” จะเรียกว่าเขากะล่อนไปทั่ว มอบเพียงความสัมพันธ์ฉันท์แฟน แต่ฐานะแค่เพื่อนให้ผู้หญิงที่คบควงด้วยก็ว่าได้ มีเพียงณัฐทินีที่เขาเต็มใจให้ทั้งสองอย่าง “ปากหวาน...เชื่อไม่ได้” “เชื่อผมเถอะ ไม่เคยพูดกับใครจริงๆ...เว้นแต่ณัฐ” และบางที เขาอาจจะกำลังถูกลงโทษเพราะความกะล่อนของตัวเอง   “ไม่ล่ะ ยังไม่เชื่อ ไม่ใช่ตอนนี้” หญิงสาวสั่นหน้ายิก “งั้นก็แต่งงานกัน” คราวนี้เขากอดเธอไว้ทั้งตัว “ตลกล่ะ เรื่องอะไรมาชวนณัฐแต่งงาน เพิ่งจะรู้จักกันกี่เดือนเอง” เธอไม่ดิ้นหนี แต่สบตาเขาเพื่อสำรวจหาความจริงใจในดวงตาคมเข้ม มันดูน่าเชื่อถือ แต่...เวลา เธอต้องการเวลาพิสูจน์ เธอยังไม่พร้อม “ต้องดูพฤติกรรมกันไปก่อน” “โธ่! ณัฐนะ” เขาลากเสียงโอดครวญพลางเอาหน้าผากซบหน้าผากเธอ “ไม่ต้องมาโธ่เลย ถ้าคุณมั่นใจในตัวณัฐจริง มั่นใจในตัวเองจริง คุณจะกลัวอะไร...จริงไหม” ชลน่านพยักหน้าอย่างยอมรับ “ก็จริง แต่ผมไม่อยากรอนาน” “รอไม่นานหรอกน่า” เธอปลอบเขาด้วยการฝากจุมพิตที่แผ่วเบาราวปีกผีเสื้อบนแก้มเขา เธอไม่รู้หรอกว่าไม่นานของเธอกับไม่นานของเขาจะให้ความรู้สึกถึงการรอต่างกันไหม แต่ถ้าเวลาเปลี่ยน แล้วพวกเขายังไม่เปลี่ยนแปลง มันก็คุ้มที่จะรอไม่ใช่หรือ “ณัฐรักผมหรือเปล่า” จู่ๆ เขาก็ถามขึ้นมา เธอแหงนหน้ามองเขาด้วยความประหลาดใจ เธอรักเขาหรือเปล่าน่ะหรือ? ณัฐทินีถามตัวเองเป็นครั้งแรก เธอยังไม่เคยบอกรักเขา ไม่เคยสำรวจความรู้สึกที่แท้จริง จะว่าไปตั้งแต่ได้รู้จักกับเขา เธอทำตามสัญชาตญาณเสียเป็นส่วนใหญ่ แล้วครั้งนี้ล่ะ สัญชาตญาณบอกเธอว่าอะไร เธอรักเขาไหม? ยังตอบไม่ได้ รู้แต่ว่าเธอชอบเขามากพอจะยอมเสี่ยงคบกับเขา ทั้งที่ใจลังเลกลัวความกะล่อนกลมกลิ้งของเขาแทบแย่ “ผมรักณัฐนะ ณัฐจะไม่ตอบผมสักหน่อยหรือว่าณัฐรักผมบ้างหรือเปล่า” เขาบอกรักเธอ ก่อนจะถามซ้ำเมื่อเธอยังนิ่งเงียบ ทั้งน้ำเสียงและสีหน้าออดอ้อนชวนน่าหมั่นไส้ “กลัวคุณจะไม่ชอบคำตอบน่ะสิคะ” คำตอบของเธอทำเอาเขามุ่ยหน้า “โธ่! ณัฐจ๋า อย่าล้อเล่นแบบนี้สิ” หรือว่าเขาจะหักอกสาวๆ บ่อยครั้งจนถึงคราวต้องโดนหักอกบ้างแล้วนะ เขาไม่มั่นใจเลย ทั้งที่เขาเป็นคนมั่นใจในตัวเองสูง และไม่ค่อยจะแคร์ผู้หญิงคนไหน แต่เขาแคร์เธอ...แคร์ณัฐทินี เขาอยากได้ยินคำหวานจากเธอ “เอาไว้...ถ้าณัฐมั่นใจ ณัฐจะบอกคุณเป็นคนแรกเลย” เธอบอกอย่างให้กำลังใจ ไม่อยากจะตอบทั้งที่หัวใจคลุมเครือ “งั้นขอมัดจำไว้ก่อน” ได้ยินเธอพูดยืนยันแม่นมั่น ชลน่านก็ไม่ซักไซ้ แต่เปลี่ยนเป็นต่อรองแทน “มัดจำแบบเมื่อกี้” “แบบเมื่อกี้?” เธอทวนคำ สีหน้างุนงงสงสัย “ก็แบบ...แบบที่แก้มเมื่อกี้ไง” เขาทำเป็นยิ้มเขิน “คุณนี่!” ณัฐทินีอุทานตาโต “ชอบทำแบบนี้อีกแล้ว ได้คืบจะเอาศอก” เธอเท้าสะเอว มองหน้าเขาตาวาว ไม่ได้โกรธเคือง หากว่าขำเสียมากกว่า “น่านะ ขอผมชื่นใจนิดนึง” เขาลากเสียง “เมื่อกี้ก็ชื่นใจไปแล้วนี่” หญิงสาวแย้ง “นั่นมันแก้ม แต่คราวนี้อยากได้ที่นี่” ชายหนุ่มชี้นิ้วที่ริมฝีปาก ดวงตาสีเข้มพราวระยับ ณัฐทินีมองตาเขา เรื่อยลงมายังริมฝีปากหยักบาง ที่มีหนวดเขียวๆ ขึ้นครึ้มอยู่รอบๆ สีหน้าเธอบ่งบอกว่ายังตัดสินใจไม่ได้ คนใจร้อนไม่รอเธอตอบอีกต่อไป แต่เป็นฝ่ายก้มหน้าหาเธอแทน “ผมขอทวงมัดจำเอง” เขากระซิบกับริมฝีปากของเธอ จูบเนิบช้าอ่อนหวานแต่เจือด้วยความปรารถนารุมร้อน ชนิดที่หญิงสาวตั้งรับไม่ทัน ได้แต่ปล่อยตัวปล่อยใจไปกับเขา หัวใจเธอเต้นแรง แนบชิดหัวใจเขาที่เต้นตุ้บๆ...เต้นแรงไม่แพ้เธอ เธอลืมไปแล้วว่ากำลังจูบกับเขาในห้องทำงานที่ไม่ได้ล็อกประตู ใครจะเปิดเข้ามาก็ได้ และเมื่อจุมพิตสิ้นสุด...โดยไม่มีผู้ขัดจังหวะ เธอก็ถึงกับหอบน้อยๆ รู้สึกว่าความร้อนสูบฉีดเลี้ยงสองข้างแก้ม ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าพวกมันแดงก่ำ   “ผมว่า...ผมออกไปรอที่ห้องประชุมก่อนดีกว่า” เขาบอกเสียงพร่า พลางดันร่างที่เต็มไปด้วยเลือดเนื้อของเธอออก รู้ตัวดีว่าถ้าจะอยู่ใกล้ชิดกับเธอมากกว่านี้ เห็นทีจะทนไม่ไหว ต้องออกไปสงบจิตสงบใจสักหน่อย วันนี้เขาผลักดันตัวเองมากพอแล้ว เขาไม่รอเธอตอบ สองเท้าก้าวเดินที่ประตู และก่อนจะออกจากห้อง เขาก็หันมาพูด “แล้วผมจะรอคำตอบนะครับ” จบบทที่ 25 - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - ================================================================ จากคุณ : มิถุนายน เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 53 22:07:20

ความคิดเห็นที่ 5 คู่ร้ายหมายรัก บทที่ 26 (บทจบ) วันเวลาผันผ่าน ผู้คนเติบโตขึ้น เช่นเดียวกับความสัมพันธ์ระหว่างคนสองคนที่ดำเนินไปด้วยดี...ดีเกินไป ราบเรียบเกินไป เฮ้อ ชลน่านถอนหายใจยาว ความจริงมันก็ไม่ได้ราบเรียบอะไรนักหรอก แม้จะไม่หวือหวา แต่ความสดใส ขี้เล่น รู้ทัน ช่างเย้าแหย่ ยุติธรรม และอื่นๆ อีกมากมายของณัฐทินีที่เขาบรรยายไม่หมดก็ทำให้เขายิ่งรักเธอมากขึ้นทุกวัน แต่เธอกลับไม่เคยบอกรักเขาเลย ตั้งแต่วันนั้น... ‘ผมรักณัฐนะ ณัฐจะไม่ตอบผมสักหน่อยหรือว่าณัฐรักผมบ้างหรือเปล่า’ ‘กลัวคุณจะไม่ชอบคำตอบน่ะสิคะ’ ‘โธ่! ณัฐจ๋า อย่าล้อเล่นแบบนี้สิ’ ‘เอาไว้...ถ้าณัฐมั่นใจ ณัฐจะบอกคุณเป็นคนแรกเลย’ สองปีแล้วนะ เขารอคำตอบของเธอนานขนาดนั้นได้อย่างไร   เขาอยากรู้ แต่ไม่อยากเร่งรัดเอาจากเธอ อยากให้เธอมั่นใจในตัวเขาจริงๆ “น่านคะ ณัฐเสร็จแล้วค่ะ เราไปกันได้แล้ว” ณัฐทินีเรียกเขา มือแตะที่ไหล่เขาเบาๆ รู้สึกว่าเขากระตุกไหล่น้อยๆ วันนี้เขามารับเธอไปกินข้าวกับที่บ้านพ่อแม่เขา เธอกำลังติดโทรศัพท์สายสำคัญ และคุยอยู่หลายสิบนาที ก่อนจะวางสายแล้วเดินมาหาเขาที่กำลังนั่งใจลอย เธอไม่แน่ใจว่าเขาคิดอะไร สีหน้าเขาดูจับจด เหมือนคนคิดหนัก เธอไม่เก็บความสงสัยไว้ในใจ “เมื่อกี้คิดอะไรหรือคะ ใจลอยเชียว” เขาลุกขึ้นยืน ไม่ยื่นมือไปขอกระเป๋าของเธอมาถือ เขาเคยอยากจะเอาใจเธอด้วยวิธีนี้เหมือนอย่างที่เขาเคยทำให้ผู้หญิงคนอื่น แต่เธอปฏิเสธ บอกว่ามันดูตลกที่ผู้ชายถือกระเป๋าผู้หญิง เธอถือเองได้ และยังบอกอีกว่าเอาไว้ถ้าต้องการความช่วยเหลือจากเขาเมื่อไหร่ เธอจะขอเอง “ก็...คิดเรื่องโครงการใหม่ของเราน่ะครับ” เขาไม่บอกสิ่งที่อยู่ในใจ ขืนบอก...เธอจะต้องหาว่าเขาช่างเซ้าซี้เป็นผู้หญิงแน่ๆ โธ่เอ๊ย! แล้วทำไมเขาจะต้องเป็นคนคิดด้วยล่ะ เรื่องแบบนี้ผู้หญิงมักจะสนใจไม่ใช่หรือ ทำไมผู้หญิงที่ชื่อณัฐทินีถึงไม่สนใจเลย “อ้อ!” หญิงสาวพยักหน้ารับ ไม่แย้งว่าเขาโกหก เธอดูออก เขาไม่ยอมสบตาเธอ มือของเขาก็ไม่นิ่ง นวดนิ้วตัวเองไปมา เป็นสัญลักษณ์ทางกายที่เขามักแสดงออกโดยไม่รู้ตัวเมื่อโกหก เธอจับได้มาตั้งแต่คบหากับเขาในปีแรก แต่จะไม่ถามเขาว่าโกหกเรื่องอะไร เธอไม่ใช่ผู้หญิงช่างเซ้าซี้ แล้วก็เชื่อว่าอีกไม่นาน เขาจะบอกเธอเอง เขามักเป็นแบบนี้เสมอ เพราะพวกเขาเชื่อใจกัน ความสัมพันธ์จริงราบลื่น การจราจรยามเย็นหนาแน่นเหมือนเช่นทุกวัน พวกเขามาถึงบ้านก่อนสดับพิณและดนัยภัทรซึ่งจะตามมาสมทบด้วย พวกเขาทั้งสี่แยกกันมา ดนัยภัทรต้องไปรับสดับพิณที่สำนักงานใหญ่ของวอร์มแอนด์โคซี่ สดับพิณกลับไปทำงานที่วอร์มแอนด์โคซี่ หลังจากแม่ยอมให้ทำงานนอกบ้านได้ เธอได้งานตำแหน่งเดิมซึ่งยังไม่ได้พนักงานใหม่ตั้งแต่เธอลาออกไป เธอทำงานเป็นบาริสต้าอยู่ร่วมปี ไต่เต้าเป็นผู้ช่วยผู้จัดการร้านอีกกว่าครึ่งปี จึงลองเสี่ยงยื่นใบสมัครตำแหน่งพนักงานออฟฟิศของบริษัท แล้วเธอก็ได้งานในตำแหน่งใหม่ ได้ทำงานออฟฟิศสมใจ นับว่าคุ้มค่ากับความตั้งใจและความอดทนของเธอ ชลน่านและณัฐทินีเดินผ่านโถงทางเดิน อรุณีกับอัญชุลีที่อยู่ในห้องรับแขกเอ่ยเรียก “ตาน่าน หนูณัฐ” สองหนุ่มสาวเดินเข้าไปทักทาย และนั่งลงใกล้ๆ “ป้าอัญผ่านมาทำธุระแถวนี้ เลยแวะมาหาม้า” อรุณีอธิบาย “สองคนนี่คบหากันมากี่ปีแล้วเนี่ย” อัญชุลีถาม จำได้รางๆ ว่าน่าจะสักปีสองปี แต่เธอไม่แน่ใจ “เอ่อ...ก็...สองปีได้แล้วครับ” ชลน่านเป็นคนตอบ อัญชุลียิ้มกว้าง “อี๊ไม่คิดเลยนะว่าสองคนจะมาลงเอยกันได้ ตอนแรกที่ตาน่านทำเสียเรื่อง อี๊คิดว่านัดบอดจะเหลวซะแล้ว” เธอส่ายหน้านิดๆ ปากยังคงแต้มด้วยรอยยิ้ม “นั่นสิ ตาน่านน่ะเกือบทำเสียเรื่องจริงๆ” อรุณีเสริม “ฉันน่ะลุ้นจนตัวโก่ง” เธอชอบณัฐทินีตั้งแต่แรก และยิ่งชอบมากขึ้นเมื่อได้รู้จักกันมากกว่าเดิม แม้จะเกือบเสียเรื่องเพราะเรื่องของดนัยภัทรกับสดับพิณ รวมไปถึงสรียาซึ่งเธอเลิกเขม่นตั้งแต่เข้าใจเจตนาดีของสรียา ชลน่านได้แต่กลั้นยิ้ม ส่วนณัฐทินีแอบถองเอวเขาเบาๆ โทษฐานทำหน้าระรื่นจนเธอหมั่นไส้ “อุ๊ยตาย! หกโมงครึ่งแล้ว ฉันต้องไปแล้วล่ะ” อัญชุลีอุทานพร้อมลุกขึ้นยืน เธอมีนัดตอนหนึ่งทุ่ม ไม่อยากไปสายหรือไปพอดีเวลานัด “เดี๋ยวฉันไปส่งหน้าบ้าน” อรุณียืนตาม ยังไม่ได้เดินลับไปจากห้อง อัญชุลีก็หันมาทิ้งท้าย “อ้อ! แล้วสองคนจะแต่งงานกันเมื่อไหร่ อย่าลืมเอาการ์ดแต่งงานมาให้อี๊ด้วยล่ะ” แล้วจึงเดินหัวเราะคลอไปกับเพื่อน ว่าที่คู่แต่งหันมามองหน้ากัน ณัฐทินียิ้มนิดๆ ให้ชายหนุ่ม ยังไม่ทันจะได้แซวเขาเรื่องแต่งงาน อรุณีก็กลับเข้ามา ด้านหลังปรากฏร่างเล็กบางและร่างสูงใหญ่ “มาจ้ะสองคน ไปทานข้าวกันได้แล้ว พิณกับภัทรกลับมาพอดีเลย” บนโต๊ะกลมตัวใหญ่พรั่งพร้อมไปด้วยอาหารมากมาย ซึ่งบัดนี้พร่องลงไปกว่าครึ่ง พวกเขากินไปพลางสนทนาไปพลาง ซึ่งส่วนใหญ่มักจะอยู่กันพร้อมหน้าอย่างน้อยเดือนละครั้ง เพื่อกระชับความสัมพันธ์อันดี คล้ายจะปูทางสำหรับอนาคต “วันนี้พิณกับหัวหน้าแวะไปดูสาขาที่รามอินทรา” จู่ๆ สดับพิณก็เอ่ยขึ้นมา ตาโตเบิกกว้าง “แล้วเจอเรื่องตื่นเต้นด้วยล่ะค่ะ” “หือ...เรื่องตื่นเต้นเรอะ” ยุทธการทำหน้านิ่ว สีหน้าเป็นกังวล “เรื่องตื่นเต้นอะไร” ดนัยภัทรอมยิ้ม ทราบว่าเป็นเรื่องอะไร เพราะเธอเล่าให้ฟังตั้งแต่เขาไปรับที่บริษัทแล้ว เธอตื่นเต้นร่วมด้วยเป็นอย่างมาก จำต้องเล่าให้คนอื่นฟังอย่างถ้วนทั่ว “อะไรกัน อย่าบอกม้านะว่าเป็นเรื่องขโมยขโจร” ไม่ต่างจากสามี อรุณีมองในแง่ร้ายไว้ก่อน “โธ่! ม้าคะ ไม่ใช่อย่างนั้นสักหน่อย ไม่มีอะไรเลวร้ายเกิดขึ้นหรอกค่ะ” สดับพิณเอ่ยเสียงกลั้วหัวเราะ บิดามารดาชอบกลัวแทนเธออยู่เรื่อย เธอทั้งชิน...และไม่ชิน ชินเพราะพ่อแม่รัก จึงเป็นห่วงเธอเสมอ ไม่ชินเพราะมันทำให้เธอทั้งอึดอัดและขบขันในความเวอร์ของพวกเขา “วันนี้มีคนมาขอแต่งงานที่สาขานั้นต่างหาก” “อ้อ! งั้นหรือ” อรุณีพยักหน้า เริ่มยิ้มออก “ว่าที่เจ้าบ่าวเจ้าสาวบังเอิญได้รู้จักกันที่นั่นเป็นครั้งแรก คือว่า...พวกเขาต่างคนต่างมากับเพื่อน หยิบเครื่องดื่มสลับกัน ฝ่ายชายดื่มเครื่องดื่มของฝ่ายหญิงไปแล้ว ฝ่ายหญิงเลยโวยวาย ก็ปะทะคารมกันนิดหน่อยล่ะค่ะ จากนั้นต่างคนก็ต่างแยกย้ายไปที่นั่งของตัวเอง สักพักจู่ๆ ผู้ชายก็หายใจไม่ออก เห็นว่าเป็นโรคประจำตัว ผู้หญิงคนนั้นเป็นหมอ เลยเข้าไปดูอาการ เธอเจาะคอเขาแล้วพาส่งโรงพยาบาล เธอตามไปด้วย แล้วสุดท้ายพวกเขาก็ตกหลุมรักกัน” เธอถอนหายใจอย่างเป็นสุข   “เหมือนเรื่องของเราเลยเนอะณัฐ” ชลน่านยิ้มกว้างขวาง มองหญิงสาวที่เลิกคิ้วสงสัย “ตอนแรกก็ทะเลาะกัน แต่สุดท้ายก็รักกัน” เขาลงเสียงเน้นคำว่ารักเป็นพิเศษ “เหมือนตรงไหน ไม่เหมือนสักหน่อย” ณัฐทินีปฏิเสธ หน้าเริ่มร้อนนิดๆ อีตาบ้า! ชอบล้อเล่นเธอต่อหน้าคนอื่นอยู่เรื่อย รู้ไหมว่ามันเขิน ถ้าอยู่กันสองคน เธอจะไม่ว่าเลย “แล้วกัน! ณัฐไม่ได้รักผมหรอกหรือ” เขาข้ามเรื่องทะเลาะ กระโดดไปหาเรื่องรัก คราวนี้แก้มเธอออกสีชัดเจน ไม่ต่างจากคนอื่นๆ ดนัยภัทรพยายามกลั้นหัวเราะ เขาไม่ค่อยเห็นพี่สาวจนมุมเท่าไหร่ แต่กับชลน่านนั้นเป็นอีกเรื่อง “ณัฐไม่ชอบคุณ เพราะคุณกะล่อนจัดต่างหาก” ณัฐทินีไม่เอ่ยถึงเรื่องรัก จะให้เธอโกหกก็คงจะไม่ได้ แม้จะไม่เคยบอกเขาเป็นคำพูด แต่ใช่...เธอรักเขา “นั่นสิ ตาน่านกะล่อนจริงๆ หนูณัฐมาคบกับน่านเสียเปรียบแย่” “อ้าว! ม้าครับ ไหงว่าผมอย่างงั้น” ชลน่านอุทานตาโต “ก็มันจริงนี่นา ใครๆ ก็ต้องเห็นด้วยกับม้า เนอะป๊า” ยุทธการพยักหน้า “เรามันกะล่อนจริงๆ นั่นแหละ หนูณัฐต้องจับเอาไว้มั่นๆ นะ ถ้าหลุดมือเมื่อไหร่ ป๊าอนุญาตให้เอาไม้ทุบหัวเลย” เขาพูดราวกับว่าลูกชายเป็นปลา ถ้าคิดจะดิ้นหนีก็ให้ทุบปัง “โธ่! ใครๆ ก็รุมผม ณัฐจ๋า ณัฐเห็นใจผมไหม” เขาขยับเข้าไปใกล้ ออเซาะฉอเลาะฝ่ายหญิงเต็มที่ ณัฐทินีหัวเราะพลางส่ายหน้า “ไม่ล่ะค่ะ ไม่เห็นใจ เห็นหน้าเซื่องตาโศกแบบนี้...” เธอจิ้มปลายจมูกเขาคล้ายเอ็นดู “แกล้งทำทั้งนั้น” แล้วทั้งโต๊ะก็หัวเราะครืน ชลน่านผู้ถูกรุม ‘รัก’ เลยถือโอกาสเปลี่ยนเรื่อง “ว่าแต่ทำไมพิณรู้ละเอียดจัง อยู่ในเหตุการณ์นั้นด้วยเรอะ” “ไม่ใช่สักหน่อย พิณได้ยินเขาเล่าต่อๆ กันมาต่างหาก” เธอค้อนพี่ชาย ตลอดช่วงเวลานั้น ผู้คนซุบซิบกันไปเรื่อย เธอกับหัวหน้าต่างยืนฟังด้วยความสนใจ สายตาก็จับจ้องการขอแต่งงานแสนหวาน “ฮ่าๆ ก็เห็นเล่าซะละเอียด นึกว่าวันนั้นพิณก็อยู่ด้วยเสียอีก” “แหม...วันนั้นพิณยังเรียนอยู่เลย ไม่ได้เฉียดใกล้ได้ทำงานกับวอร์มแอนด์โคซี่สักนิด” และคงไม่มีใครคิดว่ายายพิณจะได้ออกไปทำงานนอกบ้าน...นอกรักเพลสเสียด้วย อรุณีคิด ตาเหลือบมองลูกสาว ความสดใสร่าเริงของสดับพิณไม่ได้ถูกปิดกั้นอีกต่อไป ลูกสาวเธอดูมีชีวิตชีวามากขึ้น กล้าคิดกล้าพูด...และกล้าทำ สดับพิณดูมีความสุขอย่างแท้จริง เธอไม่เสียใจที่ยอมถอยให้ลูกสาวได้ทำตามใจตัวเอง “น้องพิณอย่างไปสนเฮียน่านเลย” ณัฐทินีบอก เรียกชลน่านว่าเฮียน่านตามสดับพิณ ตาก็มองค้อนเขาไม่ต่างจากสาวรุ่นน้อง ทำเอาเขาหัวเราะเบาๆ “เล่าต่อดีกว่า สรุปว่าตกหลุมรักกันแล้ว มาขอแต่งงานที่ร้านนี้ได้ยังไง” เธอซัก “เพราะเหตุการณ์นั้น ฝ่ายชายเลยอยากขอเธอแต่งงานที่ร้านที่ทำให้ได้รู้จักฝ่ายหญิงเป็นครั้งแรกล่ะค่ะ” สดับพิณเล่าต่อ ไม่สนใจสีหน้าล้อเลียนของชลน่าน “เขาเตี๊ยมกับพนักงาน ขอใส่แหวนในแก้วเครื่องดื่ม ทีนี้พอฝ่ายหญิงดูดน้ำจนหมด ก็จะต้องเห็นแหวนที่ก้นแก้ว” “อ้อ!” ณัฐทินีพยักหน้าเข้าใจ “ดูเหมือนจะเรียบร้อยดีใช่ไหมคะ” ดวงตาสีเข้มพลันทอประกายพราวกว่าเดิม “แต่เปล่าเลยค่ะ พอดูดน้ำจนหมด ฝ่ายหญิงกลับไม่สังเกตเห็นแหวน ฝ่ายชายกระวนกระวายรอไม่ไหว เลยบอกใบ้ให้ดูก้นถ้วย พอหยิบแหวนออกมาได้ ฝ่ายชายก็คุกเข่าขอเธอแต่งงาน เธอตอบรับ พนักงานของเราดึงพลุสายรุ้งแสดงความยินดี ลูกค้าก็ตบมือลั่น สักพักล่ะค่ะว่าร้านจะกลับไปเงียบสงบเหมือนเดิม” “ณัฐอยากได้เซอร์ไพรส์แบบนี้บ้างไหม” ชลน่านถามขึ้นมา ถ้าเธอตอบรับ เขาจะเตรียมการในวันรุ่งขึ้นเลย “อย่าเพิ่งขี้ตู่ ใครเขาจะแต่งงานด้วย” ณัฐทินีตอบไม่ตรงคำถาม เธอพูดทีเล่นทีจริง ตาซื่อบื้อเอ๊ย! แบบนี้ก็ไม่เซอร์ไพรส์แล้วสิ ทีเรื่องแบบนี้ล่ะทื่อมะลื่อเชียว เธอเองก็เป็นเหมือนผู้หญิงทั่วไปที่ชอบเรื่องโรแมนติก แต่เขาน่าจะรู้ว่าเธอไม่ชอบแสดงความรักต่อหน้าคนอื่นเท่าไหร่ ไม่ใช่ว่ารังเกียจอะไรหรอกนะ ก็เธอน่ะรักเขาเข้าเต็มเปาแล้ว แต่ว่าถ้าให้มาหวานจี๋จ๋าต่อหน้าคนอื่น เธอทำไม่ได้หรอก เธอเขิน มันผิดวิสัยของเธอ หากชลน่านเห็นแต่ ‘ทีจริง’ เขาก็เลยหน้ามุ่ยลงทันควัน โธ่เอ๊ย! แล้วแบบนี้พวกเขาจะได้แต่งงานกันเมื่อไหร่ล่ะเนี่ย - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - ================================================================ จากคุณ : มิถุนายน เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 53 22:09:56

ความคิดเห็นที่ 6 เมื่อท้องอิ่ม พวกเขาต่างก็แยกย้ายกันไปคนละทาง ยุทธการกับอรุณีหลบขึ้นข้างบน เปิดโอกาสให้สองคู่หนุ่มสาวใช้เวลาอยู่ด้วยกันก่อนดนัยภัทรกับณัฐทินีจะกลับบ้าน ชลน่านกับณัฐทินีอยู่ด้านนอก ส่วนสดับพิณกับดนัยภัทรจับจองห้องรับแขก พวกเขานั่งดูโทรทัศน์บนโซฟาตัวเดียวกัน ซึ่งพวกเขาไม่ได้ตั้งใจดูนักหรอก แต่คุยไร้สาระกันเสียมากกว่า หากมีอยู่ช่วงหนึ่งที่สดับพิณตั้งใจดูโทรทัศน์เป็นพิเศษ รายการโฮมวีดีโอฉายถึงตอนผู้ชายคุกเข่าขอผู้หญิงแต่งงานกลางสวนสนุก แต่สาวเจ้าดันตื่นเต้นจนเป็นลม ทำเอาหลายๆ คนที่รอลุ้นทั้งตกใจทั้งขำ “สงสัยผมคงจะต้องเร่งเก็บเงินเสียแล้วมั้ง จะได้มีสตางค์ไปขอพิณเร็วๆ” ดนัยภัทรเอ่ยขึ้นมาลอยๆ แต่แววตาเต็มไปด้วยความตั้งใจ สดับพิณหันขวับกลับมามองเขาตาโต ลืมสนใจการขอแต่งงานที่ยังฉายไม่จบดีไปสนิท “ภัทรอยากแต่งงานกับพิณงั้นเหรอ” ชายหนุ่มยิ้ม “อ้าว! ก็ต้องอยากแต่งสิ ทำไมล่ะ ทำไมพิณถึงคิดว่าภัทรไม่อยากแต่งงานกับพิณ หรือว่าพิณไม่อยากแต่งงานกับภัทร พิณไม่รักภัทรหรอกหรือ” เขาย้อนถาม แต่เชื่อเต็มหัวใจว่าเธอรักเขา “อยากสิ แต่...แต่...” เธอสับสนจนเรียบเรียงคำพูดไม่ถูก “ทำไม มันเร็วไปหรือ” “ก็...จะว่าเร็วก็เร็วนะ แต่ถ้าถามว่าช้าไหม...พิณก็ว่าไม่ช้าหรอก” พวกเขาคบหากันมาตั้งสองปีแล้ว รู้ใจตัวเองดี และรู้ว่าจุดหมายปลายทางของพวกเขาอยู่ที่ไหน เธอรักเขา อยากเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของเขา “งั้นก็แสดงว่าพิณตกลงแล้วนะ” ดนัยภัทรยิ้มกว้าง ตาระยับ “อื้อ” หญิงสาวพยักหน้าน้อยๆ ทว่าคิ้วขมวดม้วน สีหน้ายุ่งเหยิง “แต่...” “แต่อะไร” เขาเลิกคิ้วอย่างไม่เข้าใจ “แต่คงต้องรอเฮียน่านกับพี่ณัฐแต่งก่อนมั้ง” “ที่บ้านพิณถือเหรอ” เขารู้ว่าป๊าม้าของสดับพิณเคร่งธรรมเนียมเป็นบางครั้ง แต่ก็ไม่ทั้งหมด “ก็ไม่เชิงหรอก แต่ในหมู่เครือญาติ ยังไม่เคยมีน้องแต่งงานก่อนพี่เลยน่ะสิ” ถ้าจะให้เธอฝืนธรรมเนียม มัน...มันจะดีไหมน้า “โห...รอเฮียน่านกับพี่ณัฐ สงสัยเราคงได้รอกันอีกนาน” “ภัทรไม่คิดว่าพวกเขาจะแต่งกันเร็วๆ นี้เหรอ เฮียน่านกับพี่ณัฐคบกันมานานแล้วนะ แถมพวกเขายังอายุมากกว่าพวกเราอีกต่างหาก”   “อืม...ไม่รู้สิ ภัทรเดาใจพี่ณัฐไม่ถูก” พี่สาวเขาเป็นคนอ่านยาก เธอดูเรื่อยๆ กับสัมพันธ์รักนี้มาก เขาเลยไม่กล้าแน่ใจอะไร “แต่เฮียน่านน่ะอยากแต่งงานจะแย่” สดับพิณยิ้มซุกซน “รู้ได้ยังไง” “แอบได้ยิน เฮียน่านชอบอ้อนพี่ณัฐ” ดนัยภัทรนึกภาพตามแล้วหัวเราะ “รู้แล้วว่าพิณชอบอ้อนเหมือนใคร เหมือนเฮียน่านนั่นเอง” สดับพิณก็ชอบอ้อนเขาเหมือนกัน “แล้วภัทรไม่ชอบเหรอ” “ชอบ” เขาเอียงศีรษะซบไหล่เธอ “ชอบมากๆ” “พิณก็ชอบเหมือนกัน” เธอแนบหน้ากับแผงอกกว้าง มือโอบกอดเอวเขาไว้ ออดอ้อนด้วยการกระทำ “ภัทรหัวใจเต้นแรงจัง” เธอกระซิบ เสียงหัวใจของเขาดังตุ้บๆ อยู่ในหูของเธอ มืออีกข้างที่ว่างแตะอกเขา...ตรงที่หัวใจเขาขยับไหว “มันเป็นแบบนี้ทุกทีที่อยู่ใกล้พิณนั่นแหละ” “พิณก็เหมือนกัน พิณก็ใจเต้น...เต้นตุ้บๆ” เธอจับหัวใจตัวเองบ้าง มือเธอสั่นเป็นจังหวะ “เป็นแบบนี้เวลาอยู่กับภัทร พิณรักภัทรจัง” “ภัทรก็เหมือนกัน ภัทรก็รักพิณ...รักยายตุ๊กตาจอมยุ่งคนนี้ที่สุด” - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - ================================================================ จากคุณ : มิถุนายน เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 53 22:10:26

ความคิดเห็นที่ 7 ชลน่านกับณัฐทินีนั่งเล่นริมสระน้ำ พวกเขานั่งใกล้ๆ กัน ขาหย่อนอยู่ในน้ำ ณัฐทินีแกว่งขาเบาๆ ตามองน้ำกระเพื่อมเป็นวงกว้าง สมองครุ่นคิดหมกมุ่น คล้ายตัดสินใจไม่ได้ เธอเอียงศีรษะแนบหัวไหล่เขา ผ่อนลมหายใจน้อยๆ ก่อนจะเงยหน้าขึ้น สบตาเขาที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจ “น่านคะ” เธอเรียก ยิ้มที่เบ่งบานบนใบหน้าดูไม่แน่ใจ เธอเงียบไปนานจนคิ้วของเขาเลิกขึ้นสูงอย่างสงสัย สัญชาตญาณบอกเขาว่าอย่าเพิ่งทักถาม เดี๋ยวจะเสียเรื่อง มันจะเป็นเรื่องอะไร เขาไม่รู้ ทว่าหัวใจเขาเต้นแรง...อย่างไม่มีสาเหตุ “เรา...เรามาแต่งงานกันไหม” เธอโพล่งออกไป...ตรงแหนวราวไม้บรรทัด ชายหนุ่มถึงกับอ้าปากค้างตกตะลึง อะไรนะ เธอว่าอะไรนะ เขาถามออกไปไม่ได้ ปากคอแห้งผากขึ้นมาเฉยๆ “นี่คุณ จะไม่พูดอะไรสักนิดเลยหรือคะ” หน้าเธอมุ่ย มือยกขึ้นเท้าสะเอว “แสดงว่าไม่อยากแต่งงานกับณัฐใช่ไหม ดีล่ะ งั้นณัฐจะได้ไปแต่งงานกับคนอื่น” เธอชักงอนแล้วนะ อุตส่าห์เป็นคนขอเขาแต่งงานก่อนแท้ๆ เธอคิดเรื่องแต่งงานมาสักพักแล้ว เริ่มคิดตั้งแต่ตระหนักว่าเขามั่นคงกับเธอ จริงใจกับเธอ แม้จะเป็นคนลูกเล่นเยอะ กะล่อนกลมกลิ้ง แต่ใจเขาไม่แปรพักตร์ไปไหน เขารักเธอ...ทั้งคำพูด สายตา และการกระทำบ่งบอก ที่สำคัญ...เธอเองก็รักเขา เธอยอมรับครอบครัวเขา เช่นเดียวกับที่ครอบครัวเขายอมรับเธอ การแต่งงานไม่ใช่เรื่องของคนสองคน แต่เป็นเรื่องของคนหลายคน เธอพร้อมจะผูกมัดตัวเองไว้กับเขา ร่วมทุกข์ร่วมสุขด้วยกัน อยากตื่นขึ้นมาเพื่อเห็นหน้าเขาทุกวัน เธอรู้ตั้งแต่ทราบหัวใจตัวเองแน่ชัดว่ารักเขา คนๆ นี้จะเป็นคนที่เธอแต่งงานและใช้ชีวิตร่วมด้วยกัน ทำไมเขาไม่ยอมตอบ หรือว่าเขาไม่ได้อยากตื่นขึ้นมาเห็นหน้าเธอเป็นคนแรก เขาไม่ได้คิดเหมือนเธอหรอกหรือ ความมั่นใจถูกกัดกร่อน แล้วก่อนจะพังทลาย ชายหนุ่มก็ละล่ำละลักเสียงสั่น “มะ...ไม่ได้นะ ห้ามแต่งกับคนอื่น ณัฐต้องแต่งกับผมคนเดียวเท่านั้น” “แน่ใจนะคะ ตอบรับแล้วห้ามคืนคำ ไม่งั้นณัฐไม่ยอม” น้ำเสียงเธอเข้ม “ไม่คืนคำแน่ ไม่มีทาง ว่าแต่...ณัฐไม่ได้ล้อผมเล่นใช่ไหม นี่ไม่ใช่เอพริลฟูลเดย์...วันโกหกหรอกนะ” มันยากจะเชื่อในเมื่อเขากังวลเรื่องนี้มาตั้งนาน แล้วอีกอย่าง...นี่มันควรจะเป็นหน้าที่เขาไม่ใช่เรอะ! ทำไมเธอมาแย่งเขา ขอเขาแต่งงาน โธ่! รู้ไปถึงไหน อายไปถึงนั่น ปล่อยให้ผู้หญิงเป็นฝ่ายขอแต่งงานได้ยังไง “คุณก็รู้ว่าวันนี้วันที่เท่าไหร่ ไม่ใช่วันโกหก” เธอทำปากยื่น “หรือว่าอยากจะให้โกหกก็บอกมา” คำพูดเธอเชื่อยากนักหรือ ควรเป็นเธอต่างหากที่จะกลัวเขาหลอกล่อ   “ไม่เอา ไม่อยากให้โกหก” เขาบอกเสียงอ่อน “ดีแล้ว เพราะณัฐไม่ได้โกหก” “ณัฐรักผมหรือเปล่า ณัฐยังไม่เคยบอกรักผมเลย” “แหม...ถามเป็นสาวๆ ขี้ระแวงไปได้” เธอยิ้มขำ “ถ้าไม่รัก จะมาขอแต่งงานหรือคะ” “ผมควรจะเป็นฝ่ายขอแต่งงาน” เขาถือว่ามันเป็นธรรมเนียมของฝ่ายชาย “ณัฐก็ขอแล้วไง ยังจะเรื่องมากอะไรอีก” “ผมอยากได้ยินณัฐบอกรัก ผมรักณัฐ แต่ณัฐยังไม่เคยบอกผมเลย” เขารู้ตัวว่างอแง แต่...มันก็น่างอแงไม่ใช่หรือ ทำไมเธอต้องเฉไฉเรื่องนี้อยู่เรื่อยด้วยล่ะ “กำลังจะบอกอยู่นี่แหละ แต่น่านไม่เงียบสักที” ชลน่านเลยหุบปากฉับ ฉับพลัน เธอก็โน้มคอเขาลงมาใกล้ ริมฝีปากจรดบนริมฝีปากของเขา สัมผัสซึ้งแผ่วเบาและอ่อนหวาน “บอกแบบนี้ได้ไหมคะ” เธอกระซิบ หน้าแดงนิดๆ “ได้...แต่อยากให้บอกอีก” เสียงของเขาพร่า ตาพรายแสงด้วยความรักที่มีต่อเธอ “คนโลภ” เธอหัวเราะกระซิก แต่ก็ ‘บอก’ อย่างที่เขาขอ คราวนี้พวกเขาคลอเคลียมากกว่าเดิม ลึกซึ้งกว่าเดิม และนานกว่าเดิม เพราะชายหนุ่มไม่ปล่อยให้เธอกระทำเขาฝ่ายเดียว ณัฐทินีเกรงใจคนทางบ้านเขา ยังตระหนักดีว่าตัวเองกำลังอยู่ที่ใด เธอดันหน้าอกเขาออก หยุดจุมพิต แต่ไม่หยุดเสน่หา สายใยผูกพันถักทอแนบแน่น “ณัฐรักน่านค่ะ” เธอทิ้งท้ายอย่างหอบๆ เสียงสั่นด้วยแรงปรารถนา ชลน่านเหมือนนักมวยที่ถูกหมัดเดียวล้มน็อกเอาต์ เธอทำเขาตั้งตัวไม่ติดอีกแล้ว เขารู้ว่าจะไม่มีวันเบื่อในตัวเธอ “รู้ไหมว่าผมรอคำนี้จากปากณัฐมานานมาก” เขากอดเธอแน่น ผ่อนลมหายใจน้อยๆ อย่างเป็นสุขปนโล่งอก “รู้ค่ะ” รู้มาตั้งแต่สองปีก่อน...ตอนที่เขาซักไซ้เซ้าซี้เธอแล้ว เขาจำไม่ได้หรือว่าเธอจะต้องรู้เพราะเหตุนี้ เขาดันเธอออก มองเธอด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง “ณัฐแกล้งผมใช่ไหมเนี่ย” เธอไม่ตอบ แต่ยิ้มกว้างจนเห็นฟันขาว ดวงตาสีน้ำตาลเป็นประกายหัวเราะชัดเจน “ร้ายกาจ!” ชายหนุ่มอุทาน “อย่างนี้ต้องทำโทษ” เขาจูบแก้มเธอแรงๆ และจะจูบซ้ำ แต่โดนห้าม “พอแล้วค่ะ ณัฐเกรงใจคนบ้านคุณ เดี๋ยวใครมาเห็นมันจะไม่ดี” เธอเองก็เคยว่าน้องชายมาก่อน แต่ไม่คิดว่าจะต้องมาเจอกับตัวเอง ยิ่งคิดก็ยิ่งหน้าแดง โอ๊ยตายยายณัฐ เธอทำอะไรลงไป! เธอทำบ้าๆ ห่ามๆ ไม่สมกับเป็นผู้หญิง แต่เธอไม่เสียใจ... และยิ่งไม่เสียใจที่ยอมเสี่ยงหัวใจตัวเองกับเขา “เมื่อกี้ไม่เห็นสนใจเลย” ชลน่านแย้ง ทำเกเรเป็นเด็กเล็กๆ “เมื่อกี้ก็ส่วนเมื่อกี้” “ผมอยากได้อีก” “ติดไว้ก่อน” เธอเผลอพูดออกไป ตะครุบปากตัวเองไม่ทัน “งั้นต้องมีมัดจำ” เขารั้งร่างระหงเข้ามาแนบชิด “ไม่ได้ ไม่มีมัดจำแล้ว วันนี้พอเท่านี้” เธอดันเขาออก “งั้นเก็บไว้คราวหน้า...ทบต้นทบดอกเลยนะ” ดวงตาสีน้ำตาลอมดำพร่างพราว ปากยิ้มเจ้าชู้กรุ้มกริ่ม “หน้าเลือด” แก้มณัฐทินีร้อนผ่าวและเป็นสีระเรื่อ รู้ว่าเขาหมายความว่ายังไง “ใช่ หน้าเลือด” เขายอมรับหน้าตาเฉย “แต่คนหน้าเลือดคนนี้รักณัฐนะ” หญิงสาวยิ้มทั้งตาและปาก เบียดตัวเองเข้าหาอ้อมกอดแข็งแรง ใช่ เธอรู้ เพราะเธอเองก็รักคู่รักคู่ร้ายของเธอ จบบทที่ 26 (บทจบ) 16.00 15 June 2010 - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - ================================================================ จากคุณ : มิถุนายน เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 53 22:10:50

ความคิดเห็นที่ 8 หวัดดีค่า มาแปะคราวนี้ แปะจนจบเลยนะคะ มาแปะช้ากว่าที่คิด เพราะว่าวันก่อนอินเตอร์เนตมีปัญหา ทำให้เข้ามาแปะไม่ได้ เรื่องนี้เป็นเรื่องที่มิถุนาแต่งจนลืมไปเลยล่ะค่ะว่าใกล้จบแล้ว มารู้ตัวเอาตอนแต่งบทที่ 24 ว่าอีกไม่กี่บทจะจบแล้วนี่นา ใครที่รอลุ้นภัทรตั้งแต่บทที่แล้วคงไม่ผิดหวังนะคะ ภัทรทำให้หนูพิณฮึดสู้อีกครั้ง หม่าม้าก็ยอมลดทิฐิลง เลยแฮปปี้กันถ้วนหน้า ส่วนน่านเกือบจะไม่ได้แฮปปี้แล้ว แพรพรรณรายยังอุตส่าห์ตามมารังควาญอีก แต่ก็โดนทั้งณัฐและน่านจัดการจนได้ แอบขำน่านตอนโดนณัฐตัดหน้าขอแต่งงาน ถ้ามีข้อผิดพลาดประการใดต้องขออภัยล่วงหน้า ขอบคุณทุกคนที่ติดตามอ่านเรื่องนี้จนจบนะคะ แนะนำติชมกันได้ค่ะ จะได้นำไปปรับปรุงเรื่อยๆ เรื่องหน้ายังไม่ได้วางแผนเลยค่ะว่าจะเอาเรื่องไหนดี มีพล็อตวางๆ ไว้หลายเรื่อง แต่คิดว่าคงจะเป็นแนวคอเมดี้มากกว่า เพราะว่าจะได้ไว้แต่งสลับอารมณ์กับด้วยรักและอาฆาตนั่นเอง ยังไงก็ฝากผลงานทั้งหมดด้วยค่ะ ขอบคุณที่ติดตามงานของมิถุนานะคะ มิถุนา Busaba401แอตhotmail.com http://mithuna.bloggang.com จากคุณ : มิถุนายน เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 53 22:11:01

ความคิดเห็นที่ 9 ตอนเก่าๆ ในพันทิป (ถ้าลิงค์เสีย ตามไปอ่านได้ในบล็อกนะคะ โดยอย่าลืมเมลมาขอพาสเวิร์ดก่อนนะคะ) บทที่ 1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8167820/W8167820.html บทที่ 2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8199345/W8199345.html บทที่ 3 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8242341/W8242341.html บทที่ 4 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8343702/W8343702.html บทที่ 5 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8538152/W8538152.html บทที่ 6 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8556112/W8556112.html บทที่ 7 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8596927/W8596927.html บทที่ 8 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8728534/W8728534.html บทที่ 9 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8761247/W8761247.html บทที่ 10 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8798708/W8798708.html บทที่ 11 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8897392/W8897392.html บทที่ 12 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8920819/W8920819.html บทที่ 13 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8941085/W8941085.html บทที่ 14 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8961722/W8961722.html บทที่ 15 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8975145/W8975145.html บทที่ 16 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W9015632/W9015632.html บทที่ 17 - 18 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W9126764/W9126764.html บทที่ 19 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W9181860/W9181860.html บทที่ 20 - 21 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W9248666/W9248666.html บทที่ 22 - 23 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W9318838/W9318838.html บทที่ 24 - 26 (บทจบ) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W9372355/W9372355.html จากคุณ : มิถุนายน เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 53 22:12:40

ความคิดเห็นที่ 10 ตอบกระทู้ คู่ร้ายหมายรัก บทที่ 22 - 23 goldensun ภัทรมาช่วยขนาดนี้แล้ว ถ้าไม่สำเร็จก็ให้มันรู้ไป :-)) สรียาจริงๆ เป็นคนเรื่อยๆ เรียบๆ นะคะ แต่พอมาเจอคนว่าลูกตัวเองแบบนี้ เลยกลายเป็นสู้คนไปเลย :-)) แหม...ก็ภัทรไม่ได้ทำผิดนี่นา Rumbles 555 มันก็ต้องมีท้อบ้างล่ะเนอะ เจอขัดขวางซะขนาดนี้ แต่ก็มีแรงฮึดใหม่แล้ว Toodmeeh 555 อรุณีหัวแข็ง ดื้อกว่าที่คิดล่ะค่ะ เลยใจร้ายกับพิณ แต่ตอนนี้...ก็ดีกันแล้วเนอะ :::อาราเร่::: 5555 นั่นสิคะ เข้ากันมากเลย ยังดีที่พระเอกไม่ทำเสียเรื่อง :-)) scottie 555 อ่านจบบทที่ 24 คงจะทราบคำตอบแล้วนะคะ มิถุนาแอบขำตอนท้ายๆ ของคุณแม่ล่ะค่ะ แสนดีคนในพื้นที่ มาแปะต่อแล้วนะคะ อ่านให้สนุกค่ะ :-)) nasa nasa ยังดีที่อรุณียอมอ่อนลงนะคะ ผู้ใหญ่บางคนไม่่ค่อยสนใจฟังหรอกค่ะ แต่ลูกแต่ละคนก็อาจจะมีทางออกต่างกันไป ของหนูพิณ...พยายามสู้ แม้จะมีท้อบ้าง แต่สุดท้ายก็ผ่านพ้นไปด้วยดี Babe_Burin 5555 โทรศัพท์น่าเสียดายก็จริง แต่ตอนขว้าง พิณคงไม่คิดอะไรหรอกค่ะ (แต่ส่วนใหญ่ เวลาทำอะไรแบบ...ทำร้ายตัวเอง ทำร้ายของ พออารมณ์สงบแล้ว มักมานึกเสียใจเอาตอนหลังนะคะว่าไม่น่าเลย) Wild Monkey 555 เชื่อไหมคะว่าแม่ที่ใจแข็งกว่านี้มากๆ ยังมีอีกเยอะค่ะ :-)) Tyra ช่ายค่ะ น่าสงสารเพราะแม่ไม่เข้าใจ แต่ตอนหลัง...คลี่คลายแล้วเนอะ :-)) จากคุณ : มิถุนายน เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 53 22:20:47

ความคิดเห็นที่ 11 จบเร็วดีจัง thaxx ka จากคุณ : Tyra เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 53 08:35:13

ความคิดเห็นที่ 12 เย้ๆๆๆ หวานสนิทเลยค่ะ น่ารักทั้งคู่พี่คู่น้องเลย ขอบคุณค่ะ จากคุณ : แสนดีคนในพื้นที่ เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 53 12:52:21

ความคิดเห็นที่ 13 เห็นเดินเรื่องเรื่อยๆ จบเฉยเลย แต่ก็ดูไม่รวบรัด ชอบค่ะ อ่านไป ยิ้มไป ณัฐก็สมเป็นณัฐ ตอบโต้แพรได้ดี แต่น่านนี่สิ แรกๆ เหมือนอยากเอาชนะ พลิกเฉยเลย พิณกับภัทรก็น่ารักดี ขอบคุณค่ะ สำหรับเรื่องสนุกๆ อีกเรื่อง รอติดตามเรื่องต่อไปค่ะ จากคุณ : goldensun เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 53 20:05:40

ความคิดเห็นที่ 14 สนุกมากค่ะ น่ารักจนอ่านไปยิ้มไป จากคุณ : justforme เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 53 22:17:10

ความคิดเห็นที่ 15 จบซะแล้ว สุขสมหวังกันทั่วหน้า แอบเขินเล็กน้อยถึงปานกลาง น่ารักทั้งสองคู่เลย ขอบคุณนะคะ จากคุณ : Babe_Burin เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 53 23:16:36

ความคิดเห็นที่ 16 ขอบคุณคุณมิถุนายนมากมาย วันนี้เมื่อยแก้มมาก (ยิ้มค้างตั้งแต่ต้นจนจบเรื่อง) ปล. "ราบลื่น" ที่ถูกต้องคือ "ราบรื่น" ครับ จากคุณ : Toodmeeh เขียนเมื่อ : 18 มิ.ย. 53 12:54:30

ความคิดเห็นที่ 17 Hoooooo!!!,,,ทำไมแม่เฮาไม่เข้าใจอะไรง่ายๆ แบบนี้มั่งน้อ จากคุณ : Wild Monkey เขียนเมื่อ : 18 มิ.ย. 53 14:03:50

ความคิดเห็นที่ 18 ตอบกระทู้ Tyra มีคนทักเหมือนกันเลยค่ะว่าจบเร็ว แต่ก็ไม่เร็วนะคะ แต่งมาตั้งแต่ต้นปีแล้ว จะว่าไป...ดูเหมือนเร็วเนอะ :-)) แสนดีคนในพื้นที่ อิๆ หวานจริงๆ ด้วยค่ะ (แม้คู่โตจะหวานๆ อมเปรี้ยวก็เถอะ ขอบคุณที่ิติดตามนิยายเรื่องนี้มาโดยตลอดนะคะ :-)) goldensun เรื่องนี้เดินเรื่องเรื่อยๆ จริงๆ ล่ะค่ะ :-)) ดีใจที่ทำให้อ่านแล้วยิ้มไปด้วยนะคะ ณัฐเป็นตัวเองจริงๆ ด้วย ส่วนน่าน...พอรู้ว่ารัก ท่าทีก็เปลี่ยนไปเลยล่ะค่ะ จริงๆ สองคนก็ยอมรับความรู้สึกตัวเองดีนะคะ :-)) พิณกับภัทรไม่ต้องพูดถึง น่ารักกันแทบตลอดทั้งเรื่องเลย ขอบคุณที่ิติดตามเป็นกำลังใจให้ค่ะ แล้วเจอกันอีกค่า justforme ขอบคุณมากค่า ดีใจที่ทำให้มีรอยยิ้มนะคะ ฝากผลงานเรื่องอื่นๆ ด้วยค่ะ :-)) Babe_Burin ฮี่ๆ แอบเขินตอนสองคนเค้าหวานกันใช่ไหมคะ :-)) ขอบคุณที่ติดตามเรื่องนี้จนจบนะคะ ฝากผลงานอื่นๆ ของมิถุนาด้วยค่ะ :-)) Toodmeeh ขอบคุณมากที่เป็นกำลังใจให้โดยตลอด ดีใจที่นิยายเรื่องนี้ทำให้ยิ้มได้นะคะ ป.ล. อิๆ คำนั้นแอบเห็นแล้วเหมือนกันค่ะ สงสัยตอนพิมพ์มือ "ลื่น" ไหลไปนิด 555 Wild Monkey ก๊่ากกก อารมณ์เดียวกันเลยค่ะ :-)) จากคุณ : มิถุนายน เขียนเมื่อ : 18 มิ.ย. 53 14:43:10

ความคิดเห็นที่ 19 ชอบจัง ณัฐลุยยยยยยย งานนี้ น่านเสียชื่ออดีตเพลบอยหมดเรย อิอิ จบซะแล้ววววว น่าจะมีตอนพิเศษนะค้า ให้น่านได้เอาคืนไรงี้ ขอบคุณค่า ที่เขียนเรื่องสนุกๆให้อ่าน หวังว่าจะออกมาเป็นหนังสือไวๆนะคะ จากคุณ : Rumbles เขียนเมื่อ : 18 มิ.ย. 53 16:32:04

ความคิดเห็นที่ 20 ชอบคู่สดับพิณจัง น่ารักอะ :) เจอสาวขอแต่งงานก่อน ฮ่าๆ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 19 มิ.ย. 53 10:52:50

ความคิดเห็นที่ 21 ตอบกระทู้ Rumbles ช่ายค่ะ หนูณัฐจะลุยๆ แต่ไม่ได้เป็นคนเล่นกำลัง (ไม่งั้นคงได้ตบตีกับแพรแล้ว) ส่วนน่าน...จริงๆ ไม่ใช่เพลย์บอยนะคะ แค่เป็นหนุ่มกะล่อนกลิ้งไปกลิ้งมาเท่านั้นเอง ส่วนตอนพิเศษ...แอบมีคนทวงถามเหมือนกันค่ะ ยังไม่ได้คิดอะไรไว้เลย แต่ถ้ามีไอเดียดีๆ น่ารักๆ คงจะได้แต่งให้ได้อ่านกัน ขอบคุณที่ติดตามอ่านเรื่องนี้จนจบนะคะ ฝากเรื่องอื่นๆ ด้วยค่ะ แล้วเจอกันค่า scottie คู่หนูพิณขายดีจัง :-)) แต่ก็น่ารักจริงๆ นั่นแหละ ฮี่ๆ ส่วนน่าน...เสียชื่อหนุ่มกะล่อนหมด โดนณัฐขอแต่งงานก่อนได้ยังไง 555 จากคุณ : มิถุนายน เขียนเมื่อ : 19 มิ.ย. 53 17:51:37

ความคิดเห็นที่ 22 คู่พี่ดูเรื่อยๆ ไปเลยพอมีเรื่องของคู่น้องเข้ามา ก็พี่สาวฉลาดแถมเก่ง ไม่หลงกลนางอิจฉา แต่คู่น้องดูมีอุปสรรคเยอะจริง จากคุณ : nasa nasa เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 53 18:19:57

ความคิดเห็นที่ 23 ตอบกระทู้ nasa nasa ช่ายค่ะ คู่พี่นี่ อุปสรรคจริงๆ ก็มีแต่ตัวน่านเองนั่นแหละค่ะ ส่วนคู่น้อง...เจอด่านหม่าม้าด่านเดียวที่หนักเลยล่ะค่ะ ขอบคุณที่ติดตามจนจบค่า จากคุณ : มิถุนายน เขียนเมื่อ : 22 มิ.ย. 53 20:45:20

ความคิดเห็นที่ 24 สนุกมากๆ ขอบคุณนะคะ รอเรื่องแนวนี้เรื่องต่อๆไปนะคะ จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 53 20:10:03

ความคิดเห็นที่ 25 :::อาราเร่:::  ยินดีค่า แล้วเจอกันอีกนะคะ :-)) จากคุณ : มิถุนายน เขียนเมื่อ : 5 ก.ค. 53 01:50:35