ความคิดเห็นที่ 1 เมธาดลกลับออกมาจากห้องประชุมในเวลาเกือบหกโมงเย็น เมื่อเดินมาถึงหน้าห้องทำงานก็เห็นเลขานุการสาวลุกพรวดพราดขึ้นด้วยสีหน้ายินดีจนน่าสงสัย คิ้วเข้มของเขาขมวดขึ้นแทนคำถามขณะจ้องหน้าอีกฝ่าย “คุณน่านน้ำมารอพบค่ะ แล้วน้องพริก...คุณพัทร์รวีน่ะค่ะ ก็รออยู่ด้านในเหมือนกัน” อันตรารายงานด่วนจี๋ ใจคอไม่ดียังไงไม่รู้ “อยู่ข้างในทั้งสองคนเหรอ” เขาถาม คิ้วเข้มขมวดมุ่นยิ่งกว่าเดิม ยัยตัวแสบจะก่อเรื่องอะไรอีกไหมล่ะนั่น... “ค่ะ คุณดลรีบๆ เข้าไปดูดีกว่านะคะ” อันตราแนะนำด้วยน้ำเสียงกระตือรือร้น เขาเลิกคิ้วก่อนที่ขายาวๆ จะพาร่างสูงเข้าไปในห้องทำงาน ภาพที่เห็นคือน่านน้ำนั่งในท่าสบายๆ อยู่ที่ชุดรับแขก ขณะที่พัทร์รวีนั่งกอดอกอยู่ที่เก้าอี้ตรงข้ามกับโต๊ะทำงานของเขา “สวัสดีครับน่าน มานานรึยังครับ” เขาเลือกที่จะทักทายน่านน้ำก่อน หญิงสาวยิ้มให้แล้วลุกขึ้นมาเกาะแขนชายหนุ่มอย่างสนิทสนม “สักพักแล้วค่ะ น่านมีเรื่องด่วนอยากขอความเห็นจากคุณ” บอกแล้วยิ้มน้อยๆ “แต่ได้ยินว่าคุณมีแขก” บุ้ยหน้าไปที่พัทร์รวีแทนการพูดต่อ เขามองตาม สบตากลมโตของคนที่นั่งจ้องตอบอย่างกวนประสาทแล้วก็พาลอารมณ์เสียนิดๆ ก่อนจะหันกลับมาคุยกับน่านน้ำ “คงด่วนมากนะครับ ผมไม่เคยเห็นคุณมานั่งรอแบบนี้มาก่อน” เขาดักคอหญิงสาวยิ้มๆ น่านน้ำตัวจริงเสียงจริงไม่เคยนั่งรอผู้ชายคนไหนแม้กระทั่งเขา หญิงสาวแสร้งถอนใจเสียงดังแล้วเย้าเสียงหวาน “แหม...คุณดลล่ะก็ น่านอุตส่าห์มารอแบบนี้ไม่ดีเหรอคะ หรือว่าคุณไม่ชอบ ต่อไปน่านจะได้ไม่ทำอีก”   “ท่าทางคุณน่านน้ำจะมีเรื่องด่วนจริงๆ งั้นพริกว่าไว้เราค่อยไปดูมือถือกันวันหลังก็ได้ค่ะ” พัทร์รวีลุกขึ้นแล้วทำท่าจะก้าวออกไป แต่อันที่จริงเธอรู้ดีว่าเขาคงไม่ยอมให้เธอออกไปจากห้องนี้แน่ๆ ใช่...เธอทำแบบนั้นทั้งๆ ที่รู้! “เดี๋ยว” เสียงห้าวทุ้มเอ่ยขึ้น “แล้วนั่นจะไปไหน” “กลับบ้านซิคะ จะไปไหนได้ล่ะ” เธอตอบเสียงห้วน ขี้เกียจดู ‘ฉากหวาน’ ของเขากับแฟนสาว รู้สึกเลี่ยนจนบรรยายไม่ถูก คุณน่านน้ำก็ดูสวยดีหรอกนะ แต่ไม่นึกว่าจะตาถั่วมาชอบนายเมธาดลนี่เล้ย...ให้ตาย! “แล้วจะกลับยังไง ไปถูกเหรอ เมื่อวานก็หลงทางไปทีแล้ว” เขาดักคอ น้ำเสียงมีแววรำคาญนิดๆ “กลับถูกก็แล้วกัน” อีกฝ่ายสวนทันควัน “อวดดี” เขาว่าเสียงขุ่น พัทร์รวีกัดฟันกรอด จ้องชายหนุ่มตาเขียวปั้ด เขากล้าดียังไงมาต่อว่าเธอต่อหน้าแฟนสาว เรื่องนี้ต้องมียกสอง! “ไม่ได้อวดดี แต่ขี้เกียจรอคนธุระเยอะนี่คะ ไม่รู้ว่าคุยกับคุณน่านน้ำเสร็จแล้วพริกต้องรอให้พี่ดลคุยกับสาวๆ คนอื่นอีกรึเปล่า ให้รอแบบนี้บ่อยๆ มันเบื่อนะคะ” ย้อนด้วยสีหน้าใสซื่อ ใส่ไฟอีกฝ่ายเสียเละเทะ ดูซิ จะแก้ตัวยังไง... “นี่เธอพูดอะไรฮะ?” เขาคำรามเสียงต่ำ ขายาวขยับแล้วล่ะ แต่ถูกน่านน้ำรั้งแขนไว้เสียก่อน “ใจเย็นๆ ค่ะคุณดล พูดเบาๆ ก็ได้ อย่าดุนักซิคะ แกยังเด็กนะ” หญิงสาวรีบปรามเพราะเห็นท่าไม่ดี สงสัยงานนี้คงไม่มีรายการจีบน้องสาวเพื่อนเป็นแน่ เพราะการประมวลผลของสมองจากเหตุการณ์เมื่อครู่บอกเธอว่าสองคนนี้ไม่กินเส้นกันขนาดหนัก   ชายหนุ่มจึงได้แต่ขึงตาดุใส่พัทร์รวีอย่างเอาเรื่องแทน แต่อีกฝ่ายจะกลัวก็หาไม่ ยังทำท่าลอยหน้าลอยตาท้าทายเขาอยู่เนืองๆ ติดที่น่านน้ำอยู่ด้วยหรอกนะ ไม่อย่างนั้นอาจจะมีการฆาตกรรมเกิดขึ้นในโรงแรมมณีดินก็เป็นได้ เขาถอนใจฉุนๆ ก่อนจะแนะนำด้วยน้ำเสียงแบบมะนาวไม่มีน้ำ “พริกหวาน น้องสาวนายพีครับ” น่านน้ำพยักหน้าหงึกหงัก “ค่ะ เรารู้จักกันแล้วล่ะ” นึกถึงใบหน้าเรียบตึงราวกับรีดมาอย่างดีของชายหนุ่มอีกคนแล้วก็เผลอเบ้ปากอย่างลืมตัว เขาเป็นผู้ชายคนเดียวที่ไม่เคยมีท่าทีกรุ้มกริ่มหรือสนใจเธอแม้แต่น้อย และเธอก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกหมั่นไส้เขา ก็เขาทำให้เธอรู้สึกเสียความมั่นใจนี่! “อ้อ ครับ แต่ตอนนี้ไอ้พีมันไม่อยู่ พริกก็เลยอยู่ในความดูแลของผม” เขาพูดต่อด้วยน้ำเสียงที่บอกว่าไม่ได้เต็มใจจะรับหน้าที่นี้ แต่มัน ‘จำเป็น’ พัทร์รวีเบ้ปากอย่างนึกฉุน   ชิ...ใครเค้าอยากจะอยู่ในความดูแลของนายกันล่ะ นึกว่าตัวเองลำบากใจคนเดียวรึไง ฉันเองก็ต้องใช้ความอดทนเหมือนกันแหละ! “งั้นไว้วันหลังก็ได้ค่ะ คุณไปทำธุระกับน้องพริกเถอะ น่านไม่อยากทำให้คุณสองคนต้องทะเลาะกันเพราะน่านนะคะ” น่านน้ำบอกด้วยน้ำเสียงสบายๆ สีหน้าบอกว่าไม่เป็นไรจริงๆ ก็เธอไม่มีธุระอะไรนี่นา...   ไม่ต้องมีใครเป็นต้นเหตุเขากับพัทร์รวีก็สามารถทะเลาะกันได้ เขาอยากบอกเธอแบบนี้แต่ก็สู้ข่มใจไว้ก่อน ไม่อยากทำตัวเกะกะระรานกับเด็กต่อหน้าหญิงสาวให้เสียคะแนนนิยม “แน่ใจนะครับ” เขาถามย้ำ อยากคุยกับเธอมากกว่ายัยเด็กแสบนี่เป็นไหนๆ แต่ขืนปล่อยให้พัทร์รวีกลับเองแล้วเกิดเรื่องอีก มารดาก็คงจะเล่นงานเขาจนน่วมแน่ เอาเถอะ ก็แค่เดือนเดียวเท่านั้นเอง... น่านน้ำยิ้มหวาน “แน่สิคะ” “งั้นเรานัดเจอกันวันหลังนะครับน่าน” เขาพูดเสียงหวานผิดกับตอนที่พูดกับพัทร์รวีลิบลับ เรียกความหมั่นไส้จาก ‘ยัยตัวแสบ’ ได้เป็นอย่างดี “ไม่มีปัญหาค่ะ งั้นพี่ไปก่อนนะคะน้องพริก” หญิงสาวหันไปล่ำลาพัทร์รวี ก่อนจะจากไปด้วยความรู้สึกขบขันเป็นกำลัง เธอไม่เคยเห็นเมธาดลมีท่าทางเหมือนเด็กเอาแต่ใจแบบนี้มาก่อน อาจเป็นเพราะพัทร์รวียังเด็กและทำให้เขาได้รับอิทธิพลนั้นมาจากเธอก็เป็นได้ “ค่ะ” พัทร์รวีตอบเพียงสั้นๆ แล้วทรุดตัวลงนั่งที่เดิม ไม่ใส่ใจกับสายตาดุๆ ที่กำลังจ้องเธออยู่สักนิด ปัดความรู้สึกคุกรุ่นในจิตใจเกี่ยวกับเมธาดลออกไปอย่างรวดเร็ว เรื่องของเขาไม่ได้มีความสำคัญกับเธอมากไปกว่าเรื่องของพี่ชายแท้ๆ อย่างพีรวัฒน์ เพราะฉะนั้นเธอต้องไม่ใส่ใจกับคนพรรค์นี้ บอกตัวเองดังนั้นแล้วก็หวนนึกถึงคำพูดของอันตราขึ้นมาด้วยความรู้สึกเป็นกังวล   พี่ไทยเป็นเกย์จริงเหรอ ไม่น่าเป็นไปได้ แต่เธอก็ไม่เคยเห็นเขาควงกับผู้หญิงคนไหนมาก่อน หรือแม้แต่จะพูดถึงผู้หญิงคนไหนในทางชื่นชมก็ไม่เคยเลย แล้วเธอจะหาคำตอบของเรื่องนี้ได้จากที่ไหนนะ? “ลุกได้แล้ว จะไปดูมือถือไม่ใช่รึไง รีบๆ ตามมาเร็วเข้า” ชายหนุ่มบอกเสียงห้วน ก่อนเดินนำออกไปจากห้องทำงานโดยไม่ใส่ใจว่าอีกฝ่ายจะตามมาหรือไม่ พัทธ์รวีหน้าหงิก “รอหน่อยก็ไม่ได้” มองตามหลังคนไม่มีน้ำใจตาขุ่นแล้วลุกขึ้นคว้ากระเป๋าสะพาย ก้าวตามชายหนุ่มออกไปโดยเร็วก่อนจะถูกเขาทิ้งไว้ที่นี่ +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ เมธาดลก้าวขายาวๆ เดินห่างจากพัทธ์รวีให้มากที่สุดอย่างจงใจ คนอื่นคิดยังไงเขาไม่รู้หรอก แต่เขาไม่ชอบ ‘เด็กในเครื่องแบบ’ และไม่อยากถูกมองว่า ‘เลี้ยงเด็ก’ ด้วย แถมยัยเด็กนี่ยังหน้าตาละอ่อนอย่างกับเด็กมัธยมปลาย เดี๋ยวใครไม่รู้จะคิดว่าเขาหลอกเด็กเอาน่ะสิ พัทธ์รวีพยายามวิ่งตามคนขายาวจนเหนื่อยหอบ เขาเดินไม่รอแถมไม่พูดพร่ำทำเพลงอะไร ลงจากรถได้ก็เดินดุ่มๆ เข้ามาในห้างสรรพสินค้าชื่อดัง มุ่งหน้าตรงไปยังร้านขายโทรศัพท์มือถือที่เคยใช้บริการเป็นประจำโดยไม่มีสิ่งใดทำลายสมาธิได้เลย เหนื่อยนักเธอก็หยุดเดินเอาดื้อๆ เอาสิ ถ้ากล้าทิ้งฉันอีก คราวนี้จะไม่หลงทางอย่างเดียว ดูซิ จะทำยังไง! หญิงสาวชะลอฝีเท้าลง กวาดสายตามองไปรอบบริเวณอย่างตื่นตาตื่นใจ ที่เชียงรายไม่มีห้างสรรพสินค้าใหญ่โตมโหฬารขนาดนี้ให้เธอสำรวจ เมื่อเห็นร้านไหนมีของน่าสนใจเธอก็แวะดูแวะชมอย่างสบายใจ ไม่สนเหมือนกันว่าอีกฝ่ายจะเดินไปถึงไหน เมธาดลเริ่มรู้ตัวว่าตอนนี้ไม่มีกุมารทองคอยเดินตามแล้ว เขาหยุด หันซ้ายหันขวา มองไปทางไหนก็ไม่เจอยัยตัวแสบ รู้สึกใจหายวาบ เดินกลับทางเดิมอย่างรีบเร่งในขณะที่ดวงตากวาดมองหาเด็กสาวในชุดนักศึกษาอย่างร้อนใจ ขืนเธอหายไปอีก มีหวังคืนนี้ขี้หูเขาเต้นระบำแน่! เดินไปสักพักก็สะดุดตาเข้ากับร่างบางในชุดนักศึกษาแลดูคุ้น เจ้าหล่อนยืนอยู่ในร้านเสื้อผ้าสำหรับสุภาพสตรี ริมฝีปากสีชมพูระเรื่อกำลังเจื้อยแจ้วกับคนขายของราวกับคุณคุ้นเคยกันมานานในขณะที่มือหยิบชุดโน้นชุดนี้ขึ้นมาทาบตัวอย่างอารมณ์ดี เขาตกใจแทบตาย แต่ดูเถอะ หน้าตาเธอระรื่น น่าหมั่นไส้ ไร้สำนึก! เขาถอนใจเฮือกใหญ่ กรอกตามองเพดาน สองมือเท้าสะเอว สงบสติอารมณ์สักพักก่อนจะเดินไปลากแขนอีกฝ่ายออกมาจากร้านโดยไม่ใส่ใจกับเสียงร้องโวยวายของเจ้าหล่อนกับสายตาแสนเสียดายลูกค้าของคนขาย “อะไรเนี่ย” พัทธ์รวีกระแทกเสียงขุ่นถาม “ฉันไม่ได้พาเธอมาเดินเที่ยวนะ เราต้องไปดูมือถือ” เขาบอกเสียงขุ่นไม่แพ้กัน “ก็ใครให้พี่ดลเดินเร็วล่ะ ตามไม่ทันนี่ ตัวเองเดินเร็วแล้วยังมาโทษคนอื่นอีก” เถียงไม่ลดละ อย่าคิดจะมาโยนความผิดให้เธอเชียว “เธอ!” “ทำไมคะ เถียงสิว่าไม่ได้ตั้งใจ” อีกฝ่ายตั้งท่าเถียงคอเป็นเอ็นเลยทีเดียว เขาพ่นลมหายใจ พยายามท่องไว้ ‘อดทน’   “รีบตามมา อย่าเถลไถลอีก” กัดฟันบอกเสียงห้วน ปล่อยแขนอีกฝ่ายแล้วเดินนำไปที่ร้านขายโทรศัพท์ด้วยย่างก้าวที่ช้าลงอย่างเห็นได้ชัด “คนกรุงเทพฯ นี่ยังไง ‘ขอโทษ’ ง่ายๆ แค่เนี้ย สะกดไม่ถูกเลยรึไง ชิ!” หญิงสาวเบ้ปาก จิกตามองไหล่กว้างอย่างโมโห ก่อนจะก้าวตามจนทันและไปถึงจุดหมายปลายทางในที่สุด หากความขุ่นมัวในใจยังไม่ลดระดับ ถ้าไม่ยอมขอโทษล่ะก็ได้เห็นดีกันแน่! +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : nawapat เขียนเมื่อ : 18 มิ.ย. 53 09:06:18

ความคิดเห็นที่ 2 เมธาดลลอบมองเสี้ยวหน้าบึ้งตึงของคนตัวเล็กด้วยความรู้สึกเบื่อหน่าย ไม่ว่าเขาจะหยิบโทรศัพท์มือถือรุ่นไหนให้ดู เธอก็เพียงแต่มองด้วยหางตาอย่างไม่ใส่ใจ ไม่ยอมเลือกให้เสร็จๆ ไปเสียที เอาแต่ทำหน้าหงิกอยู่นั่น “ตกลงเอารุ่นนี้แหละครับ” ชายหนุ่มจึงเลือกเอง รุ่นเดียว สีเดียวกับของเขา เพราะจะได้ไม่ต้องดูให้เสียเวลาอีก เห็นได้ชัดว่าคนที่จำเป็นต้องใช้นั้นไม่ได้ใส่ใจเลยสักนิด พนักงานในร้านอธิบายวิธีการใช้และจัดเก็บใส่กล่องให้ด้วยความยินดี เพราะมือถือรุ่นนี้ราคาไม่ใช่ถูกๆ แค่ขายเครื่องนี้ได้ก็คงได้ค่าคอมมิชชั่นไปเยอะทีเดียว เขารับถุงจากพนักงานมาถือก่อนจะเดินออกจากร้านเมื่อเสร็จธุระ รู้ว่าเธอยังไม่ยอมตามมา อยากจะไม่สนใจอยู่เหมือนกัน แต่ดูท่าพัทร์รวีจะไม่ยอมแพ้ ตกลงเขาต้องยอมใช่ไหมนี่? คิดด้วยความรู้สึกเซ็งจับจิต ก่อนจะเดินกลับมาจับจูงเจ้าหล่อนออกไปจากร้าน พัทร์รวีสะบัดมือเร่าๆ ออกจากการเกาะกุมของมือใหญ่ ทำท่าทำทางราวกับมือนั้นเต็มไปด้วยเชื้อโรคที่น่ารังเกียจ ใบหน้าบึ้งตึง จ้องมองอีกฝ่ายอย่างไม่พอใจ “ปล่อยนะ” โก่งคอ หน้าตั้ง โวยวายเสียงไม่เบานัก ชายหนุ่มยอมปล่อยแต่โดยดี ถอนใจเฮือกๆ อย่างไม่สบอารมณ์แล้วบอกเสียงห้วน “จะออกฤทธิ์ไปถึงไหน ไป กลับบ้านได้แล้ว” “บอกกันดีๆ ก็ได้ ไม่เห็นต้องลากมาแบบนี้เลย ชอบใช้กำลัง” นี่ อย่าคิดว่าจะยอมให้ด่าฟรีๆ นะ! “แล้วที่พูดดีๆ นี่เคยฟังไหม เด็กเอาแต่ใจ” เขายอมแพ้ที่ไหนล่ะ “ว่าใครเด็กฮะ?” เสียงถามเริ่มดังขึ้นๆ เขาหลับตา ผ่อนลมหายใจ ข่มอารมณ์หงุดหงิดอยู่ชั่วครู่ เมื่อลืมตาขึ้นมาก็ไม่พูดอะไรอีก เขาไม่อยากพูดกับเธอแล้ว พูดกันทีไรก็อารมณ์เสียทุกที จ้องหน้าอีกฝ่ายดุๆ ก่อนหมุนตัว ก้าวยาวๆ โดยไม่สนใจว่าอีกฝ่ายจะเอายังไง แต่ที่แน่ๆ ถ้าเธอไม่รีบตามมา เขาจะทิ้งไว้ที่นี่จริงๆ ด้วย พัทร์รวีกัดฟันกรอด โมโหจนควันออกหู นอกจากทำให้เขาพูดขอโทษไม่ได้แล้ว เธอยังต้องเป็นฝ่ายวิ่งตามก้นเขาอีก ก็อยากเล่นตัวต่ออีกหน่อย แต่ดวงตาคมดุของเขาบอกว่าอย่าท้าทาย ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่เหมาะสม ฝากไว้ก่อนเหอะ! ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ ชายหนุ่มลอบยิ้มเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าคนวิ่งตามออกมาที่ลานจอดรถ โธ่เอ้ย...นึกว่าจะแน่! เขาปลดล็อคแล้วเปิดประตูก้าวขึ้นรถ ในขณะที่อีกฝ่ายจิกตามองอย่างโมโห ก่อนจะเดินอ้อมไปนั่งอีกฝั่งอย่างไม่มีทางเลือก “เอ้า รับไป” เขายื่นถุงใส่มือหญิงสาว อีกฝ่ายขมวดคิ้ว มองตอบด้วยสายตาฉงนที่ยังคงฉาบฉายไปด้วยร่องรอยของความขุ่นเคืองใจ “มือถือไง ใช้เป็นรึเปล่า” เขาถามเสียงห้วน ขณะสตาร์ทรถแล้วออกตัวช้าๆ หญิงสาวทำหน้ามู่ทู่แล้วตอบเสียงสะบัด “ไม่ได้โง่นี่ อ่านหนังสือออก” รับถุงมาจากเขาแล้วแกะมือถือในกล่องออกมาดูก่อนจะโวยวายเสียงขุ่น “สีดำ อี๋...ทำไมต้องเป็นสีนี้ด้วย” หญิงสาวทำสีหน้ารังเกียจสุดชีวิต จ้องมองอีกฝ่ายอย่างกล่าวหาเหมือนกับว่ามันเป็นความผิดของเขาคนเดียวที่เลือกสีนี้ เธอไม่อยากใช้สีดำเพราะมันดูหรู ‘ขัด’ กับบุคลิกของตัวเองลิบลิ่ว แต่ถ้าจำเป็นต้องใช้ก็ไม่เป็นไร หากไม่รู้ทำไม ขอให้ได้หาเรื่องเขาเถอะ สักนิดที่ทำให้เขาปวดหัวได้ เธอจะมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก แอบจิตนิดๆ รึเปล่านะเรา? ชายหนุ่มถอนใจยาว เขาผิดอีกใช่ไหม ก็อุตส่าห์พาไปด้วยแท้ๆ แต่เจ้าหล่อนกลับทำเฉยไม่ใส่ใจเอง แบบนี้เป็นความผิดของใครกันล่ะ...   “น่าจะเป็นสีขาวหรือไม่ก็สีชมพูมากกว่า สีดำมันไม่เห็นจะเหมาะกับพริกตรงไหนเลย” ต่อว่าเขาด้วยสีหน้าขัดอกขัดใจ งอแงง๊องแง๊งสุดพลัง ดีล่ะ ไม่ยอมขอโทษก่อนก็ต้องโดนปั่นหัวแบบนี้แหละ! “ก็พาไปเลือกเองแล้วนี่ ทีตอนอยู่ในร้านไม่เห็นว่าอะไร แล้วทำไมเพิ่งมาบอกว่าไม่ชอบสีดำเอาตอนนี้” เขาย้อนเสียงขุ่น สายตาจับจ้องไปด้านหน้า มือกำพวงมาลัยแน่น ลองไม่มีพวงมาลัยสิ คงได้ใช้มือหักคอคนทิ้งแน่ๆ! หญิงสาวหันขวับ “แล้วทำไมไม่ถามล่ะ เลือกเองแบบนี้ได้ไง เอาแต่ใจที่สุด” “ใครกันแน่ที่เอาแต่ใจ อย่าเรื่องมากไปหน่อยเลย สีไหนก็ใช้ๆ ไปเหอะ มันก็ใช้ได้เหมือนกันนั่นแหละ” เขาบอกด้วยน้ำเสียงรำคาญ ใบหน้าตึงเปรี๊ยะ ใกล้แล้ว ความอดทนใกล้จะหมดแล้ว... “พริกไม่ชอบสีดำ ไม่รู้ล่ะ ถ้าให้ใช้สีนี้ก็ไม่ใช้ดีกว่า” เธอว่าพร้อมเก็บมือถือใส่กล่องตามเดิม ก่อนจะวางไว้เบาะหลังอย่างไม่ไยดี ใบหน้าเชิดรั้น ประกาศเจตนารมณ์แอนตี้มือถือสีดำชัดเจน “จะไม่ใช้ได้ไง เดี๋ยวเกิดหลงทางขึ้นมาอีกจะทำไง” เขาว่า มองกิริยาเอาแต่ใจของเธออย่างระอา ดีเท่าไหร่แล้วที่มารดาของเขาไม่มีบุตรสาวอีกคน ขืนต้องมีน้องสาวนิสัยแย่ๆ เหมือนพัทร์รวีล่ะก็คงได้ปวดหัวไม่มีที่สิ้นสุด “ใครจะโง่ในเรื่องเดิมๆ ซ้ำแล้วซ้ำเล่าขนาดนั้นล่ะ แค่ครั้งเดียวก็เกินพอแล้ว” เธอเถียงด้วยความรู้สึกแสนจะเบื่อหน่าย อยากตะโกนใส่หน้าเขาด้วยซ้ำว่าเธอมีมือถือแล้วแต่ก็ทำไม่ได้ เพราะถ้าทำจริงก็จะโดนจับได้ทันทีว่าเป็นคนโกหก “ยังไงก็ต้องใช้มือถือ” เขาบอกเสียงห้วน อีกนิด อีกนิดเดียว ทนหน่อย... “ไม่ใช้” เธอลอยหน้าลอยตาตอบ ชิ...คิดว่ากำลังพูดอยู่กับใครไม่ทราบยะ ฉันไม่ใช่พนักงานห่วยๆ ที่โรงแรมของนายนะ! โพล๊ะ! อารมณ์หงุดหงิดของคนฟังทะลุปรอททันที “อย่ายั่วโมโหดีกว่านะ เพราะฉันไม่ใช่คนที่มีความอดทนสูง” คราวนี้เขาบอกด้วยเสียงเรียบต่ำ “ไม่ได้ยั่ว แต่พริกไม่ใช้สีดำ” บอกพลางไหวไหล่กวนๆ โมโหจนหน้าดำหน้าแดง ตลกชะมัด! “งั้นก็คุยกับคุณแม่เองแล้วกัน” เขาบอกในขณะที่เท้าเหยียบคันเร่งแทบมิด รถแล่นฉิวทะยานตัวแรงเหมือนอารมณ์คนขับไม่มีผิด   “คิดว่าไม่กล้าเหรอ ก็ลองดูว่าคุณแม่จะเข้าข้างใคร” เอี๊ยด! เสียงล้อรถบดถนนอย่างรุนแรง คนพูดหัวคะมำจากการเบรกกะทันหัน ก่อนจะออกตัวอีกครั้งอย่างรวดเร็ว หญิงสาวกัดฟัน จ้องอีกฝ่ายตาเขียว เขาจงใจ! “ก็ตามใจ” เขาบอกอย่างไม่แคร์ ยัยเด็กเอาแต่ใจ กวนประสาท ไม่รู้จักโต พอกันที ความอดทนของเขาสิ้นสุดลงแล้ว! ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ ขอบคุณสำหรับคอมเม้นท์ค่ะ ขอให้มีความสุขในการอ่านนะคะ ^^ พวงพริก จากคุณ : พวงพริก (nawapat) เขียนเมื่อ : 18 มิ.ย. 53 09:07:12

ความคิดเห็นที่ 3 ปั่นนิยายเหรอจ๊ะ คุณพริกธารารุ่ง อิอิ จากคุณ : ดารานิล (Miss-Anonymous) เขียนเมื่อ : 18 มิ.ย. 53 16:12:30

ความคิดเห็นที่ 4 ชอบจังเลยค่ะ แสบสมชื่อเลย จะรออ่านตอนต่อไปนะคะ จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 18 มิ.ย. 53 18:52:25

ความคิดเห็นที่ 5 hahahahhahaa  เปรี้ยวดี จากคุณ : Tyra เขียนเมื่อ : 18 มิ.ย. 53 19:32:54

ความคิดเห็นที่ 6 เริ่มเกลียดยัยน้องพริกซะเเล้วสิคะ ไม่มีเหตุผลได้อีก จากคุณ : mamyo เขียนเมื่อ : 18 มิ.ย. 53 23:06:37