ความคิดเห็นที่ 1   ณ วังหลวงพลศิการ กษัตริย์พิเศษฐสิตร้อนพระทัยนักกับการหายตัวไปอย่างลึกลับของธิดาซึ่งเป็นเสมือนแก้วตาดวงใจ แม้จะตามหาทั่วเมืองอย่างไรก็ไม่เจอจนต้องสั่งลงทัณฑ์เหล่าองครักษ์ถึงจะทราบว่าเจ้าชายเถื่อนนั่นเคยบุกรุกเข้ามาถึงในวังขณะที่องค์ไปปราบกบฎอารมัน ซ้ำยังไม่มีใครขัดขวางมันเสียด้วย “มันน่าจับกุดหัวเสียให้หมด!” เจ้าแคว้นพลศิการตบโต๊ะข้างที่ระบายความฉุนเฉียว แต่ก็จำต้องระงับเมื่อมเหสีทิวากุลตั้งต้นกรรแสงสะอึกสะอื้น เร่งให้องค์พิเศษฐสิตถอนพระทัยเบาก่อนโอบประโลมสตรีรักอย่างอ่อนโยน “อย่ากังวลไปเลยน้องหญิง ลูกเราจะต้องปลอดภัย” “แต่ลูกหญิงไม่เคยก้าวออกจากวังเลยนะเพคะ หน่ำซ้ำดวงตายังบอดสนิทจะปะร้ายปะดีเยี่ยงไรก็ไม่รู้ ...ไม่ได้การ! หม่อมฉันจะออกไปตามลูกเดี๋ยวนี้” ทิวากุลชะงักเมื่อถูกสวามีรั้งรัดในอ้อมแขน สายพระเนตรทอดสบดั่งจะอ้อนวอนแม้การกระทำนั้นคล้ายจะติเตียน เห็นดังนั้นนางจึงได้แต่ร่ำไห้และปล่อยให้สวามีปลอบประคอง สถานการณ์เช่นนี้พิเศษฐสิตถึงกับเกร็งเครียด ทั้งไม่รู้ว่าควรทำเช่นไรดี เมื่อเร่งทหารออกติดตามแต่กลับพบเพียงรองเท้าข้างเดียวของธิดาตกอยู่หน้าป่าสหัสสะ ทว่าพิมธาดารึจะไปไกลถึงที่นั่นโดยไม่รู้ว่ามันคือเขตไพรแห่งความตาย น่าหวาดหวั่นนัก นี่นางคงไม่คิดจะปลิดชีพตนเพียงเพราะถูกชนเถื่อนนั่น... องค์กษัตริย์ขมวดคิ้วแน่นเมื่อคิดถึงความที่เค้นได้จากองครักษ์ ไม่น่ะ บุตรีของเขาไม่ใช่คนมีความคิดเหลวไหล ถ้าเช่นนั้นหลักฐานทั้งหมดที่บ่งชี้ถึงความตายของนางก็อาจเป็นเพียงกลลวงแยบคายของใครบางคน แต่ครั้นส่งคนไปถามถึงในกระโจมวิรัชฐา ความนั้นก็บอกปัดแต่เพียงว่านฤมินทร์ป่วยหนักและอยู่ในเรือนรับรองมากว่าสองวันแล้ว ไม่ว่างให้เข้าพบแต่จะช่วยส่งคนออกตามหานางอีกทาง หึ! ราชาพิเศษฐสิตกำพระกรแน่น คนเช่นนั้นนะเหรอจะไม่รู้ว่าพิมธาดาหายไปไหน ดีไม่ดีเป็นมันนั่นแหละที่แย่งธิดาไปจากองค์ นึกได้ดั่งนั้นก็งุ่นง่านนัก ไม่ได้! ข้าต้องไปถามความมันให้รู้เรื่อง ข้าจะไม่ยอมให้มันทำอันใดธิดาข้าอีกเป็นอันขาด “ปัชจัน!” เจ้าของนามก้าวออกจากหลังม่านก่อนสิ้นกระแสรับสั่ง เขาดูหนุ่มแน่นเกินกว่าจะครองตำแหน่งอันทรงเกียรติ ดวงตาสีน้ำตาลเข้ม ใบหน้าหล่อเหลาไร้ริ้วรอยแผลเป็นจากการศึก มิมีสิ่งใดบ่งบอกได้เลยว่าชายหนุ่มนั้นเป็นถึงจอมทัพแห่งพลศิการ ผู้ห้าวหาญโค้งคำนับและเงยสบดวงตาร้อนระอุของกษัตริย์ตน “ระดมพลรบ ข้าจะไปทวงธิดาข้าคืน” เขาโค้งรับบัญชาแม้ในใจนึกอยากทัดทานคำสั่งอันมิรอบคอบนั้นก็ตามที แต่จะดื้อดึงได้อย่างไรเมื่อในหัวใจของเขาในตอนนี้ก็ร้อนผ่าวไม่แพ้กัน จอมทัพหนุ่มหันกายก้าวออกไปแต่ก็พลันต้องชะงักครั้นหางตาชำเลืองเห็นนายกองไม่คุ้นหน้าผู้หนึ่งเดินสวนผ่านมา ทหารต่างแดนคำนับกษัตริย์พิเศษฐสิตและกราบบังคมทูลอย่างว่องไว “ข้าพระองค์ศิขรแห่งสารัฐ นำความจากเจ้าชายวิรธรมาแจ้งแก่พระองค์ทั้งสองถึงการนำไพร่พลหกพันนายเข้ามาในเขตพลศิการเพื่อช่วยในการตามหาเจ้าหญิงพิมธาดา แต่ระหว่างทางกลับพบขบวนพ่อค้าเร่ท่าทางน่าสงสัยมุ่งตรงไปทางแคว้นมันตรา เจ้าชายจึงเร่งออกติดตามโดยคาดว่าจะเป็นผู้ที่ลักพาตัวเจ้าหญิงไปพ่ะย่ะค่ะ” พอได้ฟังพิเศษฐสิตก็ถึงกับชะงัก ไพร่พลสารัฐกว่าหกพันยกมาประชิดถึงพลศิการ นี่วิรธรคงจะไม่คิดดุจเดียวกับนฤมินทร์หรอกนะ ทว่ายังไม่ทันตรัสถาม มเหสีทิวากุลก็ดำริขัดขึ้นเสียก่อน “แล้วตามไปถึงไหน เป็นอย่างไรท่านจงอย่าได้โป้ปดเรา” “ขณะนี้กำลังตามติดไปถึงชายแดนสังขะวรจักร แต่เนื่องจากฝนตกหนัก น้ำป่าก็ทำท่าจะไหลทะลัก การเดินทางจึงค่อนข้างล่าช้า ทว่าเจ้าชายวิรธรก็มิได้นิ่งนอนใจและคงตามขบวนเร่ทันที่มันตราแน่พ่ะย่ะค่ะ” ศิขรกำชับอย่างเห็นใจเมื่อเห็นอัครมเหสีบีบกุมพระอุระ ลองให้เจ้าชายมั่นใจถึงขั้นไล่ล่ากระชั้นชิด รับรองได้ว่าไม่ผิดแน่ และศิขรเองก็เข้าใจดีว่าองค์สูงศักดิ์ทั้งสองทรงหวั่นเกรงด้วยเหตุอันใดกัน ชายหญิงอยู่ลำพังสองต่อสอง และยิ่งเป็นสิงห์ทมิฬแห่งวิรัชฐาด้วยไซร้ เป็นไปไม่ได้เลยที่เขาจะปล่อยให้นางยังผุดผ่องอยู่ แต่เจ้าชายวิรธรของเขานี่สิ รู้ทั้งรู้อยู่เต็มอกว่านางอาจไม่คู่ควร แต่ก็ยังรับปากจะพานางกลับคืนถิ่น “เช่นนั้นรึ” ราชาพิเศษฐสิตตรัสทวน ชั่วอึดใจหนึ่งพระองค์จึงเบือนพระพักตร์มาทางผู้ส่งสาสน์ “ข้า เชื่อใจวิรธรได้แค่ไหน” ศิขรสบพระเนตรน่าเกรงขามด้วยแววตามั่นคง “ตราบจนสิ้นชีวิตของเจ้าชายและข้าพระองค์พ่ะย่ะค่ะ” “ดี! เช่นนั้นจงกลับไปบอกเขา พลศิการจะเสริมทัพให้อีกสามพันรวมทั้งอำนวยความสะดวกให้ทุกวิถีทางจนกว่าเจ้าชายของเจ้าจะนำพิมธาดากลับมาอย่างปลอดภัย แต่จงจำไว้...” พระเนตรคมจ้องลึกเข้าไปในดวงตาชายหนุ่ม ชั่ววูบที่ศิขรรู้สึกหายใจติดขัด เหมือนมีมือที่มองไม่เห็นมาบีบรัดขมับเขาไว้ “นางต้องไม่บุบสลายแม้แต่น้อย มิเช่นนั้นพลศิการจะไม่มีวันอภัยให้ผู้ที่คิดคดเป็นอันขาด” “พ่ะย่ะค่ะ หม่อมฉันจะกล่าวตามนั้น” “ปัชจัน” ทรงหันหาแม่ทัพผู้ซื่อสัตย์ และเพียงแค่สบพระเนตรปัชจันก็ผายมือเชิญศิขร เพื่อนำทางไปตามวาจากษัตริย์ คล้อยหลังสองนักรบ มเหสีทิวากุลก็เริ่มกรรแสงหนักแม้องค์พิเศษฐสิตจะปลอบโยนอย่างไรก็ไม่เป็นผล พระนางเป็นห่วงธิดามากเสียจนเคืองค้อนพระสวามี “ทรงมอบชีวิตลูกหญิงไว้กับคนที่ไม่รู้จัก หากนางถูกฝ่ายนั้นรังแกอีกจะทรง ทำเช่นไรกันเพคะ” “วิรธรมิใช่คนไกล เขาเองก็ลูกหลานสารัฐเฉกเช่นเดียวกับเจ้า อย่าได้เป็นห่วงไปนักเลย พิมธาดาจะต้องปลอดภัย” ตรัสพลางแย้มสรวลให้ดูชื่นมื่น หากแต่ทรงเสแสร้งได้เลวร้ายนัก ฝ่ายที่มองจึงได้แต่ลอบถอนใจหนักอก “ถึงจะมีวิรธรสักกี่ร้อยคน หม่อมฉันก็ยังไม่สบายใจเพคะ ลูกหญิงเองก็เหมือนกับท่าน ซื่อตรงและไม่รู้จักพลิกแพลงเอาตัวรอด” “เช่นนั้นข้าจะบุกไปวิรัชฐา ชิงตัวลูกหญิงแล้วตัดหัวพวกมันมาให้แก่เจ้าดีไหม” “แต่หม่อมฉันไม่อยากให้องค์ต้องเสี่ยงอันตราย” ดวงตาทิวากุลฉายชัดถึงความในจนพิเศษฐสิตนึกขำ ช่างละม้ายคล้ายกันเสียจริงทั้งแม่ทั้งลูก และด้วยเหตุนี้เองที่เขาจะต้องชิงตัวพิมธาดากลับมาก่อนที่จะถูกนฤมินทร์มุ่งสังหาร พระราชาถอนพระทัยเบาก่อนแย้มยิ้มให้นางในอ้อมแขน “จงเชื่อมั่นในคำข้า สารัฐจะต้องบดขยี้คนโฉดและส่งบุตรีคืนสู่เราอย่างแน่นอน” “หม่อมฉันก็หวังให้เป็นเช่นนั้น โดยเร็ววันเพคะ” นางสบพระเนตรสวามีซึ่งทอประกายโชนแสงเหมือนดั่งวันวานที่องค์แสดงตนเป็นเพียงคนจร ชายโอหังที่บังอาจยืนขวางทางนางที่เป็นถึงเจ้าหญิงแห่งสารัฐ ทั้งยังเหยียดหยามว่านางจะต้องตกหลุมรักเขาและเอ่ยปากตัดรอนรัชทายาทแห่งวสลีด้วยตนเอง แน่นอนว่านางเกิดโทสะเสียจนจับเขาโยนใส่คุกหลวงเพื่อรอวันประหาร ทว่าคนโอหังนั่นกลับฉวยโอกาสชิงลงมือเสียก่อน เขาพิสูจน์อย่างห้าวหาญว่าตนนั้นคู่ควรแล้วที่นางจะมอบหัวใจให้ปกปักษ์ดูแลไปทั้งชีวิต แต่นั่นไม่นับรวมการที่เขาปกปิดฐานะจริงไว้จนนางเกือบต้องถูกตัดจากวงศ์วาน หวนคิดทีไรก็ชวนให้อมยิ้ม เมื่อก่อนเขาองอาจเพียงใด บัดนี้ก็ทรงเป็นเช่นนั้นไม่เปลี่ยนแปลง เสียแต่ครานี้ ผู้ที่นางหวังจะให้ปกป้องดวงหทัยกลับเป็นวิรธร สัตเทวา เจ้าชายต่างแดนที่หมายหมั้นจะเกี่ยวดอง แม้ทั้งหมดจะเป็นไปเพื่อประโยชน์ของสารัฐเองก็ตามที ***มีต่อ*** จากคุณ : พิวนา (วนาสา) เขียนเมื่อ : 18 มิ.ย. 53 09:31:20 A:125.27.23.9 X: TicketID:263069

ความคิดเห็นที่ 2   จัดทัพไปช่วยนางตาบอดถึงสามพัน! เหตุใดพระบิดาจึงไม่คิดบ้างว่ามันตายแล้ว ลลนาร้อนในอกเมื่อได้ยินข้อยุติทั้งหมดผ่านนอกหน้าต่างที่ประทับ หรือจะเป็นไปได้ว่านางยังมีชีวิตอยู่ พรานนั่นก็ไม่ได้กลับออกมาจากป่าเสียด้วย แต่ไม่น่ะ ไม่น่าจะเป็นไปได้ ป่าอาถรรพ์ทั้งรกทั้งทึบและแสนอันตรายออกเช่นนั้น พิมธาดาไม่โดนอาถรรพ์ก็น่าจะถูกสิงห์สัตว์จับไปกินมากกว่า ทว่าการนี้หากปล่อยให้สารัฐยื่นมือเข้ามาสอด ดีไม่ดีเจ้าวิรธรนั่นอาจสาวถึงแผนการที่วางไว้และกระทำจนมันป่นปี้ไปก็เป็นได้ ฉะนั้นไม่ว่าพิมธาดาจะอยู่หรือตาย นางก็จะทำให้มันสาปสูญไปตลอดกาล “ฟังอันใดอยู่พ่ะย่ะค่ะ พี่นางลลนา” เจ้าของนามสะดุ้งสุดตัว แต่ครั้นหันไปเห็นว่าเป็นพีรสิต นางก็ขึงตาขู่ “เจ้ามาป้วนเปี้ยนอยู่ที่นี่ทำไมกันพีรสิต” ลลนาย่างสามขุมเข้าใกล้จนน้องชายผงะ “ข้าบอกเจ้าแล้วว่าอย่ามากวนพระทัยพระบิดา” “แต่กระหม่อมเป็นห่วงพี่นางพิมธาดา พี่นางได้ข่าวบ้างหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ” มงกุฎราชกุมารทอดดวงตาใสสบ ราวกับรู้ว่านางเป็นตัวการทำให้พิมธาดาหายตัวไป ช่างสู่รู้นักพวกสายเลือดสารัฐ! “ข้าจะไปรู้ได้เยี่ยงไร ไปถามความกับพระมารดาเจ้าเองเถอะ” ลลนากระแทกกระทั้นจากไป ทิ้งให้พีรสิตระบายลมหายใจหนักอก เขารู้ว่าลลนาชิงชังพระมารดาของเขานักเนื่องจากทรงเป็นเจ้าหญิงแห่งสารัฐมีศักดิ์สูงกว่ามารดานางซึ่งเป็นเพียงท่านหญิง เมื่อมีการอภิเษกกับพระบิดา มารดาของนางจึงต้องลดฐานะลงไปเป็นเพียงสนมทั้งที่ได้เข้าวังมาก่อน แถมพี่นางพิมธาดาที่เกิดก่อนหน้านางเพียงสามเดือนกลับได้รับแต่งตั้งให้เป็นมงกุฎราชกุมารี ในขณะที่นางดำรงศักดิ์เพียงเจ้าหญิงสามัญ แต่ถึงลลนาจะชอบกลั่นแกล้งพี่นาง ทว่าเรื่องร้ายแรงเพียงนี้ นางคงไม่กล้าทำ พลันเสียงแว่วก็เร่งเจ้าชายน้อยเบี่ยงตนหลบเข้าข้างเสา สายตาเขาลอบมองเสนีย์แห่งแคว้นเดินเคียงคู่มากับชายฉกรรจ์ไม่คุ้นตา ทั้งสีหน้าปัชจันในยามนี้ ไม่ควรเลยที่พีรสิตจะออกไปให้เห็น “เวลานี้เจ้าชายวิรธรคงใกล้ถึงมันตรา ข้าจะนำกำลังไปสมทบทันทีที่ทัพพร้อมออกเดินทาง” “เช่นนั้นข้าจะรอท่านที่แม่น้ำอาตยา” ศิขรแจ้ง ทำท่าจะเดินแยกไปแต่บางอย่างทำให้เขาต้องย้อนกลับมา สายตามีแววลังเลเล็กน้อยแต่ด้วยวัยที่ใกล้เคียงกัน นายกองจึงกล้าเอ่ยปากต่อจอมทัพ “ข้าถามท่านได้หรือไม่ เกี่ยวกับเจ้าหญิงพิมธาดา” เป็นเพราะความนัยที่ทำปัชจันขมวดคิ้วแน่น นี่คนสารัฐคงไม่คิดถามหรอกนะว่าเจ้าหญิงของเขายังผุดผ่องอยู่หรือไม่ มิเช่นนั้นแล้วเขาคงอดรนทนไม่ไหว เชือดคอล้างอายมันเสียตรงนี้ แต่อีกฝ่ายเหมือนจะฉุกใจคิดจึงได้เร่งแสดงเจตนา “ข้ามิได้คิดว่านางเสียหายเพียงแต่... ท่านแน่ใจแล้วรึว่านางพร้อมใจที่จะอภิเษกกับเจ้าชายแห่งเรา” “เหตุใดถึงทำให้ท่านคิดว่านางไม่พร้อมใจ” เสียงขุ่นทำให้ศิขรนึกประหวั่น ทั้งแววตาเกรี้ยวกราดยิ่งทำให้เขาใจหาย “หรือท่านเห็นว่าเจ้าหญิงข้าแอบหนีตามนฤมินทร์ไปอย่างนั้นรึ!” “ข้ามิได้หมายความว่าเช่นนั้น เฮ้อ...เอาเถอะ ปากข้ามันพาจนเอง ขอท่านอย่าได้ถือสาหาความเลย” ศิขรลูบท้ายทอยอย่างหดหู่ แต่กลับเป็นอีกฝ่ายที่ทุ่มถอนหายใจ แม่ทัพหนุ่มปรายสายตาไปยังดวงจันทร์ซึ่งบัดนี้ยังคงถูกเมฆากลืนกินจนมืดมิด ไร้แม้กระทั่งแสงเงาจากคบไฟ “เจ้าคงไม่เคยอยู่ในโลกมืดขณะที่คนอื่นๆ พากันล้อเลียนเจ้าถึงความพิกลพิการอันแสนน่าชัง แม้หลายต่อหลายครั้งเจ้าจะเจ็บปวดทุกข์ทรมานแต่กลับต้องฝืนตนให้เข้มแข็งก่อนจะวิ่งออกไปร้องไห้กับแสงจันทร์ซึ่งไม่มีวันสาดแสงมาถึงเจ้า” ปัชจันกำหมัดแน่น และปล่อยอารมณ์หลากหลายฉายผ่านทางแววตา “ทั้งหมดนี่ล้วนเป็นฝีมือของนฤมินทร์ มีรึที่นางจะยอมตามมันไป ข้าไม่มีวันเชื่ออย่างเด็ดขาด!” นายกองสารัฐอดสูใจ เขาอยากกล่าวคำขออภัยแต่ก็ต้องกลับความคิดเมื่ออีกฝ่ายเริ่มพุ่งวาจาทิ่มแทง “ข้าต่างหากที่ต้องเป็นฝ่ายสงสัย เจ้าชายของท่านจริงใจต่อเจ้าหญิงเราเพียงใดกันถึงได้ส่งคนเช่นเจ้ามาเป็นทูตเจรจา” ศิขรขบฟันแน่น เขายอมเงียบเสียดีกว่าให้เสือร้ายขุดวิรธรขึ้นมาด่าอีกหน “หากเจ้าไม่สงสัยอันใดแล้ว ข้าจะไปทำหน้าที่ที่ได้รับมอบหมาย” “ข้าก็จะไปแล้วเช่นกัน” ศิขรรับและชะงักเมื่ออีกฝ่ายอ้อมมาดักทางไว้ ปัชจันจ้องลึกลงไปในดวงตานายกองต่างทัพ ช่างเป็นความรู้สึกที่เย็นยะเยือกอะไรเช่นนี้ “ข้าขอฝากเจ้าหญิงกับท่านด้วย และหากนางเป็นอันใดแม้แต่น้อย...” “ไม่ต้องห่วงท่านเสนีย์” ชายหนุ่มรีบผันสายตาหนี “เจ้าชายวิรธรมั่นในคำสัตย์เสมอ ข้าเชื่อว่าเขาจะนำนางคืนสู่พลศิการได้อย่างแน่นอน” “หวังว่าคงเป็นเช่นนั้น” “ปวงเทพทุกองค์แห่งสารัฐเป็นสักขี ท่านขุนพล” ปัชจันพยักหน้า หลีกให้กับนายกองซึ่งค้อมศีรษะเล็กน้อยก่อนผละจากไป แม่ทัพหนุ่มแหงนหน้าขึ้นไปบนฟ้าอีกครั้ง แต่แสงจันทร์ก็ยังโหดร้ายไม่ฉายส่องดั่งคำอธิษฐาน หรือเพียงเท่านี้ ข้าก็เอื้อมมือไปไม่ถึง พลันเสียงกุกกักจากด้านหลังก็ทำให้ถอนใจหน่าย... นี่ ก็คงเป็นไปไม่ได้อีกตามเคย “ข้าบอกให้ระมัดระวังตัวมิใช่รึ” เสียงทุ้มเหยียดไปยังต้นเสียง “รัชทายาทพีรสิต” เจ้าของนามสะดุ้งโหยง เด็กชายหลังเสาขยับกระมิดกระเมี้ยนอยู่ชั่วครู่ก่อนดวงตาใสแจ๋วจะโผล่พ้นมาพร้อมดวงหน้าสลดเจี๋ยมเจี้ยม “ทะ ท่านอ่านจารย์ ข้าแค่...” “ลูกผู้ชายกล้าทำต้องกล้ารับ ยิ่งเป็นถึงมงกุฎราชกุมารยิ่งสมควรต้องเข้มงวดต่อตนให้มากนัก” คำทัดทานกลืนหายเข้าไปในลำคอ คนถูกดุก้มหน้านิ่งก่อนจะฉุกคิดบางสิ่งขึ้นมาได้ จริงอยู่ที่ปัชจันนั้นไม่นึกหวั่นเกรงผู้ใดแต่หากเป็นคำวิงวอนจากพี่นางแล้วไซร้ ทุกอย่างย่อมได้ดั่งประสงค์ ไม่ขัด ไม่ขืน “แย้มยิ้มเช่นนี้ ท่านคงเตรียมใจสำหรับการทดสอบแล้วสินะ” “ไม่ใช่นะขอรับ ข้าเพียงแต่คิดถึงพี่นาง ไม่รู้ว่าป่านนี้จะเป็นเช่นไรบ้าง” พีรสิตถอนใจ “หากท่านอาจารย์จะยอมให้ข้า...” “ไม่ได้” เสียงห้วนเข้มทำเจ้าชายน้อยคอตก “ข้าไม่มีวันยอมให้ท่านไปเสี่ยงอันตรายเด็ดขาด จงอย่าได้ลืมว่าท่านเป็นความหวังหนึ่งเพียงเดียวของพลศิการ” “แต่ข้าไม่อยากให้พี่นางต้องทนทุกข์ เนิ่นนานเพียงใดแล้วที่เอาแต่นั่งมองจันทร์ทั้งที่ดวงตานั้นมืดบอด” แม่ทัพหนุ่มผันสายตาหนี ฝ่ามือกร้านเผลอบีบจนแข็งเกร็ง นั่นทำให้ผู้เป็นศิษย์รู้ว่าปัชจันเองก็เจ็บแค้นไม่ได้ต่างอะไรไปจากตน “ถือว่าข้าขอร้องเถอะท่านอาจารย์ ให้ข้าได้ช่วยพี่นางบ้าง ข้าไม่อยากขึ้นชื่อว่าเป็นกษัตริย์ที่แลกมาด้วยเนื้อหนังสตรี” “แต่มันไม่ใช่การของท่าน” ปัชจันพูดอย่างอ่อนใจ “การของท่านคือเติบใหญ่เป็นราชาที่เข้มแข็ง มีทศพิธราชธรรมควรคู่กับบัลลังค์พลศิการ” “แต่ข้าจะดีได้เช่นไร” ดวงตารื้นน้ำตวัดตัดพ้อ “หากแม้แต่พี่สาวตนก็ยังปกป้องไว้ไม่ได้!” ปัชจันมองตามร่างเล็กกระแทกกระทั้นจากไปด้วยความรู้สึกผิด เขาหลับตาลงชั่วครู่แล้วนึกภาพรอยยิ้มของสตรีเมื่อวันวาน มันชวนให้ขยับรอยยิ้มบางและเรียกกำลังใจขึ้นมากพอที่จะยืนหยัดอีกครั้ง ข้าจะสู้ต่อไปเพื่อท่าน นางในดวงใจแห่งข้า ***มีต่อ*** จากคุณ : พิวนา (วนาสา) เขียนเมื่อ : 18 มิ.ย. 53 09:39:54 A:125.27.23.9 X: TicketID:263069

ความคิดเห็นที่ 3   สายฝนโปรยปรายไม่หยุดหย่อนแม้การเดินทางรอนแรมชั่วสามราตรีจะยุติลงเหนือชายป่าเขตของมันตรา แสงคบไฟถูกจุดสว่างไสวหน้าขบวนของผู้ปลอมตนเป็นคนค้าเร่ ...ช่างชะล่าใจเสียจริงนะ รัชทายาทวิรัชฐา ร่างผึ่งผายยิ้มหยันเมื่อเพ่งฝ่าสายฝนพร่ำจ้องมองร่างเล็กที่ถูกประคองลงมาจากเกวียน นางสวมแพรพรรณงามตาเช่นชนสูงศักดิ์ทั่วไปแต่กลับต้องถูกควบคุมราวข้าทาส นางคงเป็นพิมธาดาไม่ผิดแน่ แล้วไหนล่ะ ศัตรูผู้ลักพา พลันสายตาก็หยุดลงที่ชายผู้หนึ่ง เขาสวมชุดสีดำสนิทและเดินกร่างเข้ามาบังคับกอดพิมธาดา แน่นอนว่านางขัดขืนดิ้นรน แต่นั่นยิ่งทำให้ผู้ลอบมองแย้มยิ้มกระหยิ่มใจ “ดูจากกำลังคนแล้วฝ่ายนั้นคงเลื่อมล้ำกันไม่กี่มากน้อย” ทหารนายหนึ่งทักผู้ซุ่มซ่อน เขามองร่างสูงโปร่งที่เหยียดยิ้มออกก่อนเอ่ยถามอย่างลังเลใจ “จะให้บุกเลยรึไม่ขอรับเจ้าชายวิรธร” “ยังก่อน” ดวงตาสีฟ้าเข้มมีแววเริงรื่น “บุกเมื่อพวกมันตายใจ ข้าอยากรู้นักว่านฤมินทร์จะมีสีหน้าเยี่ยงไรเมื่อต้องตกอยู่ในเงื้อมมือสารัฐ!” หญิงตาบอดถูกทิ้งร้างเพียงลำพังในกระโจมขนาดเล็กหลังหนึ่ง พิษไข้ของนางบรรเทาลงมากแล้ว แต่ยังมีอาการเวียนศีรษะอยู่บ้างเป็นระยะ นฤมินทร์จึงยอมให้พักฟื้นเสียเต็มที่ก่อนจะเข้าสู่เมืองมันตราขณะที่เขาผลุนผลันออกไปทำกิจบางอย่าง ทว่าในเวลาเช่นนี้ มีรึที่นางจะหลับลง พิมธาดากลัดกลุ้มนัก นางรู้ดีว่านฤมินทร์จะไม่ยอมหยุดหากไม่ได้ดั่งใจหมาย แต่หากสิ่งที่เขาหมายนั้นมิใช่เพียงตัวนาง ถ้ามันคือพลศิการ ใช่แล้ว ใครไหนเลยอยากจะได้ผู้หญิงตาบอดไว้เคียงข้าง ถึงปากจะอ้างว่ารับผิดต่อการซึ่งพลั้งทำไป แต่แท้จริงแล้วเขาก็คงแค่อยากแหย่นางเล่นก็เท่านั้น เจ้าหญิงพลศิการระบายลมหายใจทดท้อก่อนจะชะงัก เมื่อจู่ๆ ก็ได้ยินเสียงร้องลั่นจากภายนอก ผู้มืดบอดถัดตนเข้าชิดในกระโจมทันทีที่สัมผัสได้ถึงกลิ่นควันไฟและดาบเหล็ก มันกระทบฟาดฟันกันหนักหน่วงและจบลงด้วยความตายของร่างที่เสียหลักล้มพาดกระโจม หญิงสาวบีบมือแน่นเมื่อรู้ตนว่าเผลอหวีดร้อง ความเงียบกัดกินชั่วอึดใจพลันผนังกระโจมก็ถูกกระชากขาด ฝีเท้าเกรี้ยวกราดเหยียบย่ำตรงเข้ามา เร่งนางให้ถอยร่นจนสุดหนทาง คืนดึกจันทร์ดับ เวลาแห่งการรุกฆาตมาถึงแล้ว เจ้าชายวิรธรส่งสัญญาณให้ทหารบุกเข้าไปในกระโจมอย่างเงียบกริบ เกิดการต่อสู้รบพุ่งดังสนั่นแต่เนื่องจากพวกมันไม่ทันตั้งตัว จึงถูกรุกไล่ล่าและยอมจำนนอย่างราบคาบในเวลาเพียงอึดใจ ฝ่ายชนะส่งเสียงโห่ร้องตะเบ็งเซ็งแซ่เพราะน้อยนักที่จะมีชัยเหนือวิรัชฐา ทว่าวิรธรหาได้เป็นเช่นนั้นไม่ ใบหน้าเจ้าชายหนุ่มเกร็งเครียดขึ้นเมื่อทุกอย่างดูง่ายดายผิดปกติ นักรบวิรัชฐาไม่มีวันอ่อนแอหละหลวมเช่นนี้โดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้ติดตามรัชทายาททมิฬ “แล้วนฤมินทร์กับพิมธาดาล่ะ” นายกองหุบยิ้มลงเมื่อสบตาเจ้าชายหนุ่ม “ถูกคุมตัวไว้ในกระโจมขอรับ” วิรธรรีบรุดเข้าไปในกระโจมที่ตั้งโดดอยู่เพียงหลังเดียว ภายในนั้นมีชายสวมชุดคลุมดำถูกมัดไขว้หลังกับหญิงสาวงดงามหมดจดที่จับจ้องเขาอย่างหวาดหวั่น ...เป็นไปไม่ได้ ในเมื่อพิมธาดานั้นตาบอดสนิท! เจ้าชายหนุ่มกระชากผ้าคลุมชายตรงหน้าทิ้ง ดวงตาเขาเบิกกว้างเมื่อแสงจันทร์เผยให้เห็นร่างเถื่อนดุดันดั่งโจรป่า มันแสยะยิ้มจนเจ้าชายสารัฐกำหมัดแน่นด้วยความแค้นใจ “งาม” เสียงคนตรงหน้าบีบพิมธาดาให้ใจเสียหนัก นางผงะและหยิบฉวยอาวุธขึ้นเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าก้าวประชิด “อย่าเข้ามานะ เจ้าพวกโจรไพร่” ผู้บุกรุกหัวเราะร่าเมื่อเห็นนางเหวี่ยงปัดท่อนฟืนไปมากลางอากาศ “ตาบอดหรือเจ้า” ใบหน้าตะปุ่มตะป่ำบิดปากบ่งบอกความเสียดายก่อนจะหยุดคิด ยิ้มกริ่ม “แต่งามหมดจดขนาดนี้ เอาเป็นว่าข้าจะปราณีเก็บไว้ดูเล่นก็แล้วกัน” ได้ยินดั่งนั้นพิมธาดาก็เขวี่ยงท่อนฟืนขวางแล้วออกวิ่ง แต่กลับถูกแรงมหาศาลรวบรัด ตรึงร่างแนบพื้นเย็นเหยียบ มันแสยะฟันซี่แหลมสกปรก ลูบดวงหน้าเยาว์ซึ่งสับสั่นหวาดกลัว แต่ก่อนจะฉกฉวยมากไปกว่านั้น ดาบใหญ่ในความมืดก็ตวัดคอสั้นจนขาดกระเด็น เลือดสกปรกพุ่งทะลักตามเสียงหวีดลั่นของพิมธาดา “ช่างเป็นสตรีที่ก่อความเดือดร้อนไม่สิ้นสุดเสียจริง” นฤมินทร์ยิ้มหยัน กอดอกพิงขอบกระโจมแล้วมองดูร่างบางที่พยายามตะเกียดตะกายให้พ้นซากศพ พลันก็ต้องชะงักครั้นจู่ๆ นางเกิดเงียบเสียงลง ชายหนุ่มปราดเข้าไปผลักศพออกแต่ก็พบว่าหญิงสาวนั้นกลัวมากเสียจนตกใจสลบไป เขาถอนหายใจโล่งอก ขยับยิ้มครั้นดวงหน้างามบึ้งตึงราวจะกล่าวติเตียน “ข้าเองก็อยากมาหาเจ้าให้เร็วกว่านี้ แต่เพราะผู้ใดไม่รู้ปกปิดกระโจมเสียแน่นหนา จนใจแท้ที่ข้าจะหาหนทาง” เขาว่าพลางจุมพิตเหนือนวลผากก่อนอุ้มนางวางลงบนแคร่ มือกร้านค่อยๆ เช็ดรอยเลือดแต่ทำอย่างไรมันก็ไม่ออกซ้ำยังลามเปื้อนไปทั่ว เจ้าชายหนุ่มนิ่วหน้าลงพอดีกับที่รังสิมันตุ์โผล่เข้ามา “นำน้ำมาให้ข้าทีสิ” ผู้จะรายงานชะงัก สายตาไพล่ไปยังร่างที่สลบไสล เขาจึงตัดสินใจออกไปทำตามคำสั่งแต่ครั้นวกกลับมา รังสิมันตุ์ก็ถูกกักให้อยู่แต่หน้ากระโจม น้ำและถังใบใหญ่ถูกนำเข้าไปข้างในซึ่งปกปิดอย่างมิดชิด องครักษ์เบนสายตาไปทางอื่นขณะได้ยินเสียงน้ำหลั่งเทและแหวกตัวเบาในเวลาต่อมา ชั่วครู่อึดอัดใจผ่านไปเขาจึงได้รับอนุญาตให้พูดได้ “หวังว่ามันคงเป็นการณ์สำคัญ” “ขอรับ เราจับโจรป่าได้...” “เรื่องนั้นข้ารู้แล้ว” นฤมินทร์ตัดบทอย่างระอา “มีอะไรที่ข้ายังไม่รู้อีกไหม หากไม่มีเจ้าคงไม่ว่าอะไรถ้าข้าอยากจะหาเวลาพักผ่อนบ้าง” รังสิมันตุ์ลังเลอยู่ครู่หนึ่งกว่าจะทำใจกล้ารายงานต่อ “ทางฝั่งตะวันตก วิรธรเข้าบุกขบวนลวงและช่วย ‘นาง’ ออกไปได้แล้วขอรับ” “ดี” ความเงียบคงอยู่สักพักหนึ่ง กระทั่งนฤมินทร์ทนไม่ไหวเมื่อคนสนิทยังคงจงใจยืนทื่ออยู่หน้ากระโจม “หากเรื่องนี้ทำเจ้าไม่สบายใจนัก ให้ข้าย้ายเจ้าไปที่อื่นเสียดีไหม” “มิได้ขอรับ ข้าเพียงแต่...” “เจ้าจะกังวลไปใย นางอยู่กับวิรธรย่อมดีกว่าอยู่กับโจรป่า ฝ่ายโน้นต่างหากที่ต้องขอบใจเรา” ได้ยินดังนั้นรังสิมันตุ์ถึงกับต้องถอนหายใจ เขาถอยออกไป ยอมแพ้แต่โดยดีแม้ในใจจะอดคิดถึงการอันร้ายกาจนั้นไม่ได้ ถือเป็นเคราะห์ซ้ำกรรมซัดของนางก็แล้วกัน ที่จู่ๆ ต้องมาอาศัยความช่วยเหลือจากสิงห์ทมิฬ ***จบตอน*** ฝากด้วยนะคะ พิวนา จากคุณ : พิวนา (วนาสา) เขียนเมื่อ : 18 มิ.ย. 53 09:45:13 A:125.27.23.9 X: TicketID:263069

ความคิดเห็นที่ 4 อย่างน้อยวิรธรก็ดูจะแมนดีเนอะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 19 มิ.ย. 53 12:59:48

ความคิดเห็นที่ 5   ขอบคุณ คุณ scottie ค่ะ จากคุณ : พิวนา เขียนเมื่อ : 19 มิ.ย. 53 14:42:10 A:125.27.59.146 X: TicketID:263069