ความคิดเห็นที่ 1 ฝนกำลังตก ผมนั่งมองสายฝนจากในห้องทำงานชั้น 23 ของโรงแรมหรูที่ผมเฝ้าประคบประหงมดูแลจนกลายเป็นโรงแรมชั้นนำติดอันดับต้น ๆ ของประเทศนี้ มีคนบอกว่านักธุรกิจที่ทุ่มเทกับอะไรสักอย่าง ก็เหมือนพ่อที่หวงลูกสาวนั่นละ ฝันจะเห็นลูกสาวเติบใหญ่อย่างงดงาม และคอยเฝ้าดูไม่ให้เหลือบรินริ้นไรเข้ามายุ่ง แต่เมื่อถึงเวลาหนึ่งที่ลูกสาวเติบโตพอจะเดินไปด้วยตัวเองได้แล้ว ไม่ว่าจะรักสักแค่ไหน พ่อก็ทำได้แค่ถอยออกมายืนมองห่าง ๆ ผมเคยหัวเราะกับความคิดนั้น แล้วพยักหน้าเห็นด้วยเพียงแค่ช่วงสุดท้ายเท่านั้น ใช่...สุดท้ายแล้ว ไม่ว่าจะรัก จะหวงสักเท่าไร คนเป็นพ่อก็ทำได้แค่ถอยไปยืนห่าง ๆ ไม่ใช่เพื่อจะมองมาอย่างห่วง ๆ หรอกนะ แต่เพื่อที่จะทุ่มเทให้กับธุรกิจอื่นต่อไปต่างหาก เพราะนักธุรกิจไม่เคยหยุดนิ่ง 3 ปีแล้วนะที่ผมเฝ้าดูแลลูกสาวแสนสวยอยู่ที่นี่ และเวลานี้ผมก็ควรวางมือให้ผู้จัดการทั่วไปที่จะถูกส่งมาใหม่เป็นผู้ดูแลต่อเสียที ได้เวลาแล้วที่ผมจะไปทำอย่างอื่นต่อเสียที ผมยื่นมือไปคว้าโทรศัพท์เคลื่อนที่มากดเรียกหมายเลขที่ต้องการติดต่ออย่างรวดเร็ว และเพียงไม่นาน เสียงหวานแปลมของคุณแม่ที่เคารพยิ่งก็ดังขึ้น “ว่าอย่างไร ลูกรัก...” “จีเอ็มคนใหม่ของแม่จะมาเมื่อไรครับ” “อีกสามอาทิตย์จ้ะ” คุณแม่ทำเสียงเหนื่อยใจ “ลูกถามแม่เป็นครั้งที่สิบแล้ว มีโครงการใหม่รออยู่ที่ไหนหรือไง ถึงได้รีบขนาดนี้” ผมหัวเราะในคอกึ่งจะยอมรับ “คงดูอีกทีนั่นละครับ ถ้าไม่มีอะไรจริง ๆ ผมอาจจะกลับเมืองไทย” คุณแม่หัวเราะเสียงใสอย่างรู้ทันอีกจนได้ “มิน่าล่ะ...เร่งให้แม่ส่งจีเอ็มไปเหลือเกิน อยากกลับจะแย่แล้วสิเราน่ะ” “โธ่...แม่ครับ...ผมแค่ตรวจสอบให้แน่ใจ จะได้เตรียมส่งงานได้ไงละครับ” “เถียงข้าง ๆ คู ๆ” คุณแม่แกล้งทำเสียงดุเหมือนสาวน้อยที่พยายามขู่ใส่ผู้ชายที่เธอรักนั่นละ แต่ผมชินเสียแล้ว เมื่อไรที่คุณแม่อารมณ์ดี เธอจะเป็นอย่างนี้เสมอละ “อย่าคิดว่าแม่ไม่รู้นะว่าลูกซ่อนใครไว้ที่เมืองไทย” “ไม่ซ่อนหรอกครับแม่...กับเธอ ผมอยากจะประกาศให้โลกรู้เลยด้วยซ้ำว่าผู้หญิงคนนี้เป็นของผม” ผมบอกหน้าตาเฉย คุณแม่นิ่งไปครู่หนึ่ง คงจะแปลกใจไม่น้อยกับเรื่องที่ผมเพิ่งพูดไป “แม่ดีใจที่ลูกคิดอย่างนั้น...แปลว่าลูกแม่รู้จักที่จะรักแล้ว” “รักเหรอครับ...ขอให้เป็นอย่างนั้นจริง ๆ เถอะ” “เอาเถอะ...แม่จะรอดู ตอนนี้ลูกก็นั่งมองรูปเธอไปก่อนแล้วกัน อีกสามอาทิตย์แม่จะส่งจีเอ็มคนใหม่ไปให้ แล้วลูกจะเลือกกลับเมืองไทยหรือไปทำอะไรต่อก็ตามใจลูก” “ขอบคุณครับแม่...” ผมเอ่ยเบา ๆ แล้วดึงโทรศัพท์ออกเตรียมกดตัดสัญญาณ แต่เสียงใส ๆ ที่ดังลอดออกมาอีกครั้งทำให้ผมต้องฟังต่อ “เดี๋ยวก่อน...แม่ลืมไป เสร็จงานแล้วแวะมาหาคุณตาก่อนนะ” ผมตอบรับอย่างรวดเร็ว ก่อนจะวางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะ เอนตัวพิงพนักเก้าอี้แล้วหลับตาลงครุ่นคิดถึงความต้องการต่อไปของตัวเอง ความจริงผมน่าจะนั่งมองรูปเธอไปก่อนอย่างที่คุณแม่บอก แต่น่าเสียดายที่ผมไม่มีภาพของเธอ เพราะเธอเกลียดการอยู่หน้าเลนส์ เธอบอกว่าอะไรนะ อ้อ...ใช่ ‘ฉันชอบอยู่หลังเลนส์มากกว่า มันทำให้ฉันรู้ว่า ความทรงจำที่อยู่หน้าเลนส์คือสิ่งที่กล้องไม่สามารถบันทึกได้’ เพราะอย่างนั้นเธอจึงเลือกจะเป็นความทรงจำที่ไม่ต้องรอให้กล้องบันทึก แต่ค่อย ๆ ประทับภาพเข้ามาในใจผมช้า ๆ ผมถอนใจเบา ๆ ปล่อยให้ภาพของเธอที่อยู่ในใจถูกแทนที่ด้วยลิสท์รายชื่อโครงการธุรกิจต่าง ๆ ที่อยู่ในเครือ ผมค่อย ๆ ไล่ดูที่ละรายการด้วยข้อมูลที่ถูกบันทึกไว้ในสมองทุกครั้งที่เข้าประชุมคอนเฟอเรนซ์กับผู้บริหารจากบริษัทใหญ่ แต่ผมก็ยังหาไม่เจอจริง ๆ โครงการที่ผมอยากทำมากกว่าการกลับเมืองไทย เสียงเคาะประตูดังขึ้นก่อนที่เลขาฯหน้าห้องจะนำเอกสารกองโตเข้ามาให้ผมเซ็น เธอวางเอกสารลงบนโต๊ะ แล้วถามตามหน้าที่เลขาฯที่ดี “บอสจะรับอาหารกลางวันที่นี่เลยไหมคะ” ผมขมวดคิ้วมองนาฬิกาบนโต๊ะ เพิ่งรู้ว่านี่เลยเที่ยงไปมากแล้ว คงเพราะมัวแต่คิดอะไรเพลิน ๆ จนลืมเวลาอาหาร ผมพยักหน้ารับเบา ๆ “อืม...ให้จัดมาเลยแล้วกัน” เธอเอ่ยรับคำเบา ๆ ก่อนจะก้าวออกไปจากห้อง ผมหลับตาลงอีกครั้ง น่าแปลกที่งานบนเรียกความสนใจจากผมไม่ได้เหมือนที่เคยเป็น และผมก็เชื่อว่าต่อให้ตอนนี้กระดานหุ้นที่มีตัวแดงเต็มหน้ามาอยู่ตรงหน้าผม มันก็คงไม่สามารถทำให้ผมรู้สึกอะไรขึ้นมาเลย เป็นความรู้สึกแปลก ๆ เหมือนไม่อยากทำอะไร มันเบื่อและเคว้งเสียจนไม่รู้จะหันไปทางไหน ทั้งที่เวลานี้ผมควรจะดีใจ งานกำลังจะเสร็จ และผมจะได้กลับไปพบเธออีกครั้ง รอยยิ้มยังปรากฏขึ้นบนหน้าผมทุกครั้งที่นึกถึงเธอ...ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ บอบบางคล้ายจะปลิวไปตามลม แต่หัวใจเธอมั่นคงจนผมกลัว เพราะเธอไม่ได้มั่นคงกับผม แต่เธอมั่นคงกับอิสระที่เธอรักนักนั่นละ ...Girl we don’t have to be near, But it’s clear in our heart, As we’re just apart, But the last you will be mine เสียงเพลงเบา ๆ จากคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊คที่ผมเปิดทิ้งไว้ดังออกมาเข้าหู เนื้อเพลงที่ทำให้ผมอดจะยิ้มออกมาไม่ได้ Girl We don’t have to know each whole, We own our heart, we have our right, But don’t be so surprised, When you see my life’s along with yours ‘coz you are my love, ‘coz you are my life, When you got me pass the night, I became alive for you เสียงดนตรีที่ทอดอ่อนลงพร้อมกับเสียงร้องที่วิงวอนนั้นเป็นฝีมือกับฝีปากของผมเอง กระทั่งเนื้อร้องนั่นก็กลั่นมาจากความรู้สึกของผมล้วน ๆ ผมถ่วงเวลาไว้นานทีเดียวกว่าจะทำซิงเกิ้ลนี้เสร็จ รอวันที่จะกลับไปพบเธออีกครั้งก่อนจะปล่อยเพลงนี้ออกมา ในหัวมีแต่ความคิดมากมายที่จะทำเพื่อเธอเพียงคนเดียว จนผมรู้สึกคล้ายไม่เป็นตัวเอง เหมือนผู้ชายช่างฝัน...ดูแปลก ๆ พิกล ผมลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปที่ผนังกระจกด้านขวามือของโต๊ะทำงาน เบื้องล่างเมื่อมองออกไปคือสระว่ายน้ำแบบฟรีฟอร์มขนาดใหญ่ ห่างไปไม่ไกลคือหาดทรายขาวทอดแนวยาว คลื่นยังซัดฝั่งเหมือนที่เคยเป็น เรียกนักท่องเที่ยวจำนวนมากให้หลั่งไหลมา สร้างรายได้มหาศาลให้ธุรกิจการท่องเที่ยวได้พอ ๆ กับมนต์เสน่ห์แห่งอารยธรรม ครั้งหนึ่ง ผมพาเธอไปที่ร้านกาแฟริมทะเล นั่งอู้อยู่ที่นั่นเกือบครึ่งวัน แล้วทำเป็นลืมว่าจะต้องเข้าประชุมตอนบ่าย จนเลขาฯคนดีโทร.มาเตือนนั่นละเธอจึงรู้ว่าผมอู้ แล้วผู้หญิงใจร้ายคนนั้นก็คลี่ยิ้มหวาน มองหน้าผมแล้วบอกว่า ‘ฉันรู้ว่าคุณรู้หน้าที่ของตัวเองดี’ วันนั้นผมได้แต่ถอนใจยาวแล้วรีบกลับไปให้ทันประชุม กว่าจะรู้ตัวก็เมื่อวันที่เพื่อนผมบอกนั่นละว่าเธอมีอิทธิพลกับผมมากเกินไปแล้ว บนโลกนี้มีผู้หญิงเพียงสองคนที่ทำให้ผมยอมทำตามได้ หนึ่งคือคุณแม่ และสองคือเธอคนนั้น โชคดีที่เธอไม่ค่อยใช้ความสามารถนี้มากนัก ตรงกันข้ามกลับพยายามบอกซ้ำ ๆ ว่าเราไม่ได้ผูกมัดกัน และเราไม่จำเป็นต้องทำตามความต้องการของอีกฝ่ายเสมอไป อาจเพราะเธอเป็นย่างนี้เอง ผมจึงไม่สามารถถอนใจจากเธอได้ เหมือนฟองคลื่นที่ซัดเข้าหาหาดทรายครั้งแล้วครั้งเล่า บางที...นี่คงจะเป็นความรัก ที่ทำให้ผมหาเหตุผลในการจะก้าวไปที่อื่นไม่พบ และจบลงด้วยความมั่นใจที่จะคว้าเธอมายืนข้าง ๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้น พร้อมกับแม่บ้านประจำชั้นที่เข็นรถอาหารเข้ามาในห้อง ก่อนจะนำไปจัดวางไว้ที่โต๊ะด้านข้าง “ฝนหยุดแล้วสินะ...” ผมเปรยขึ้นเบา ๆ “ค่ะบอส...” เธอตอบก่อนจะก้าวออกไปจากห้อง ผมได้แต่ถอนใจเบา ๆ ไม่รู้ว่าที่เมืองไทยจะเป็นอย่างไร เพราะผู้หญิงคนนั้นไม่ชอบฝนเสียด้วย เธอบอกว่ามันเฉาะแฉะ และน่ารำคาญ ‘แต่บางครั้ง...การเจอฝนบ้าง ก็ทำให้เรารู้นะว่าวันที่มีแดดน่ะดีแค่ไหน’ น่าแปลกที่คำพูดนี้มากจากผู้หญิงคนเดียวกัน เธอมีความขัดแย้งในตัวเองอย่างประหลาด และนั่นทำให้เธอมักจะมองสิ่งต่าง ๆ จากหลาย ๆ ด้านอยู่เสมอ ฝนหยุดแล้ว อีกไม่นานตะวันก็จะฉาย เมฆจะเคลื่อนออกห่างเปิดทางให้แสงอาทิตย์ลอดผ่านเข้ามา แล้วโลกก็จะสดใสเหมือนเดิม “ฟ้าหลังฝนจะงดงามเสมอใช่ไหม...” ผมกระซิบเบา ๆ กับตัวเอง “แล้วเมื่อฝนหยุด คุณจะเห็นค่าของดวงตะวันบ้างหรือเปล่า...” คำถามมากมายรออยู่ในใจผม มีแค่ผู้หญิงคนเดียวเท่านั้นที่จะตอบได้ และอีกไม่นาน เมื่อตะวันฉาย ผมจะไปเอาคำตอบจากเธอ ------------------ เนื่องจากบทนี้ค่อนข้างสั้น ไอซ์จึงสมนาคุณพิเศษ บทต่อไปค่ะ ความรักที่เลือนหาย(Unforgetable Love) ก่อนอ่าน ต้องขออภัยสำหรับท่านที่เคยอ่าน "ก่อนวันสิ้นปีกับความรักที่ไม่เคยจางหาย" มาแล้ว สารภาพว่าเป็นเรื่องเดียวกันค่ะ จากคุณ : Argent เขียนเมื่อ : 18 มิ.ย. 53 17:06:11

ความคิดเห็นที่ 2 เหนื่อยชะมัด นี่มันอะไรกันนะ ทำไมโลกถึงได้วุ่นวายขนาดนี้ ตรงหน้าฉันมีแต่กองหนังสือ ด้านขวามีพอมีพื้นที่เล็ก ๆ ให้วางโทรศัพท์มือถือ ส่วนโต๊ะเล็ก ๆ ด้านซ้ายวางคอมพิวเตอร์แบบพกพาที่กำลังรันโปรแกรมอย่างเชื่องช้า หนังสือเล่มหนาเปิดวางไว้ตรงหน้า ปากกาหลากสีกองกระจายอยู่บนโต๊ะ รอคอยให้ฉันหยิบขึ้นมาเขียนอะไรบางอย่างลงไป แต่น่าเสียดายที่สมองที่เคยโลดแล่นกลับไม่ทำงานเอาดื้อ ๆ โลกที่ฉันเคยสร้างขึ้นในหัว เวลานี้มันว่างโพลงจนน่าตกใจ ไม่มีชีวิต ไม่มีสีสัน ไม่มีแม้กระทั่งความฝันใด ๆ อย่างเดียวที่รู้คือตอนนี้ฉันอยากร้องไห้ มันอาจจะเป็นอารมณ์เปลี่ยวของสาวโสด หรือความรู้สึกแย่ ๆ ของสาวโฉด แต่ที่แน่ ๆ ฉันว่าฉันกำลังอ่อนไหว...มาก ๆ เสียด้วย สายตาฉันมองไปที่นาฬิกาดิจิตอลที่ติดผนัง ตัวเลขสีแดงบอกว่าวันนี้คือวันก่อนสิ้นปี วันเวลาที่ใครหลายคนอยากจะฉลองกับปีใหม่ที่กำลังจะมาถึง แต่สำหรับฉันแล้ว...บางทีคงต้องฉลองกับความทรงจำที่ไม่เคยลืมเสียมากกว่า 30 ธันวาฯ...วันก่อนสิ้นปี วันที่ใครคนนั้นเลือกที่จะเดินออกไปจากชีวิตของฉัน ‘ผมไม่รู้ว่าวันข้างหน้าจะเป็นยังไง ผมไม่สัญญาว่าเมื่อกลับมาเราจะเหมือนเดิม...ผมจึงไม่ขอให้คุณรอ’ ‘อย่าห่วงเลย...ฉันไม่รอหรอก’ วันนั้นฉันตอบได้หน้าตาเฉยราวไม่รู้สึกอะไรเลยกับการลาจากไปแสนไกล แล้วเขาก็ยิ้ม รอยยิ้มที่แสนเศร้า ทรมานเราทั้งคู่ได้อย่างน่าขัน ‘ฉันจะไม่เสียเวลาไปกับอดีต แต่จะเดินต่อไปเรื่อย ๆ ทุกวินาที...ดังนั้น ฉันไม่มีทางรอเด็ดขาด’ นั่นคือความมุ่งมั่นที่เจ็บปวดของผู้หญิงคนหนึ่ง คนที่บอกว่าตัวเองเข้มแข็งนัก เขาแค่หัวเราะ ก้มหน้าลงมาใกล้แล้วถามด้วยรอยยิ้ม ‘ขอกอดหน่อยได้ไหม...’ ฉันไม่ได้ตอบ แต่เขาก็คว้าเอวฉันเข้าไปใกล้ กอดรัดไว้หลวม ๆ ไม่ได้อึดอัด แต่อบอุ่น ก่อนที่เขาจะปล่อยมือ แล้วก้มลงจูบหน้าผากฉันเบา ๆ ‘ผมไปแล้วนะ’ ‘อืม...โชคดีนะ’ ฉันบอกง่าย ๆ แล้วเราก็หันหลังให้กัน เดินแยกไปโดยไม่มีใครหันไปมองด้านหลัง เราต่างรู้ว่าชีวิตต้องเดินไปข้างหน้า และเมื่อเลือกที่จะจากแล้วก็ไม่มีความจำเป็นต้องอาลัยอาวรณ์ เราปลดพันธะที่ผูกมัด มีเพียงสายใยบาง ๆ ของความทรงจำที่เรียกความความผูกพันเท่านั้นเอง ใช่...มันก็แค่ความผูกพันที่ไม่เคยผูกมัด มันคือความต้องการของฉันที่เขาก็เข้าใจและยอมรับ เพียงแต่เวลานี้...ทำไมฉันถึงรู้สึกไม่ดีทุกครั้งที่คิดถึงวันเวลาที่เราต้องจากกัน กี่ปีแล้วนะนับจากวันนั้น...สอง หรือสาม ไม่มีโทรศัพท์หากไม่จำเป็น ไม่มีจดหมาย ไม่มีอีเมล์ ไม่มีข่าวคราวใด ๆ เราคง...ห่างเหินกันเกินไปสินะ “ถ้าวันนั้น...ฉันบอกว่าจะรอ คุณจะกลับมาหรือเปล่า” ฉันคงบ้าหนักจึงหันไปถามกับรูปคู่ของเรา รูปที่ฉันเพิ่งเอาใส่กรอบมาตั้งที่โต๊ะหลังวันที่เขาจากไป มือฉันยกขึ้นคว้าปากกา สายตาจ้องมองตัวหนังสือบนหน้ากระดาษ พยายามอย่างยิ่งที่จะเก็บเอาสิ่งที่อ่านไว้ในหัว แต่ความรู้สึกบางอย่างก็ยังอวลขึ้นมา มันเป็น...ความเศร้า ใช่ เศร้าและอึดอัดจนทรมาน หัวใจฉันคล้ายจะไหวเบา ๆ อยู่ในอก ก้อนเนื้ออ่อนนุ่มที่มีเครื่องกำเนิดไฟฟ้าในตัวนั้นคงทำงานไม่ค่อยดี และบางทีนั่นอาจเป็นเหตุผลที่ฉันรู้สึกประหลาดแบบนี้ ใช่...อาจเป็นความผิดปกติของหัวใจนั่นละ ฉันพยายามรวบรวมสมาธิเพื่อจะทำงานต่อ แต่ไอเย็นจากเครื่องปรับอากาศก็ทำให้ฉันเผลอหลับไป กว่าจะรู้สึกตัวก็เมื่อตัวเลขที่หน้าจอดิจิตอลของนาฬิกาบอกเวลาเกือบเข้าวันใหม่แล้ว ฉันก้มลงมองบางอย่างที่อยู่บนตัว ผ้าห่มสีขาวนุ่ม เนื้อผ้าคล้ายกำมะหยี่แบบที่ฉันชอบนัก กับกลิ่นหอมอ่อน ๆ ที่ทำให้หัวใจเต้นด้วยจังหวะที่ดีขึ้น ความสงสัยแว่บเข้ามาในหัวทำให้ฉันลุกขึ้นยืนช้า ๆ เสียงบางอย่างดังแผ่วเบาออกมาจากห้องข้าง ๆ อาจจะเป็นเสียงคีย์บอร์ดที่ฉันตั้งไว้ในห้องนอน แปลว่ามีใครบางคนอยู่ในห้องฉัน พระเจ้า...ผู้บุกรุกที่ไหนกันสิ้นคิดขนาดมาเล่นคีย์บอร์ดในห้องนอนเจ้าของบ้าน ฉันก้าวไปหน้าประตูห้องนอน เสียงเพลงดังชัดขึ้นเรื่อย ๆ ไม่สิ ไม่ใช่เพลง แต่เหมือนการไล่เสียงเล่นเสียมากกว่า ประตูถูกเปิดแง้มเอาไว้ ฉันค่อย ๆ ผลักเข้าไปโดยไม่ให้มีเสียง แต่เมื่อประตูเปิดออกจนกว้างพอที่จะเห็นภาพในห้องแล้ว ฉันก็ทำได้แค่ยืนมองอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง คีย์บอร์ดอยู่ตรงนั้น ติดมุมห้องตรงหน้าฉัน ตรงที่ที่เขาอยู่ ใช่...เขาอยู่ที่นั่น ผู้ชายที่มีรอยยิ้มให้ฉันเสมอ เหมือนเวลานี้ที่เขาหันมามองหน้าฉันด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยน กับเสียงที่ฉัน...คิดถึง “ผมทำให้คุณตื่นหรือเปล่า” “ฉัน...ตื่นอยู่จริง ๆ เหรอ” คำถามโง่ ๆ หลุดออกจากปากฉันที่กำลังงุนงง เขาลุกขึ้นจากเก้าอี้หน้าคีย์บอร์ด เดินตรงเข้ามาหยุดตรงหน้าฉัน ร่างสูงนั้นทำให้ฉันต้องเงยหน้าขึ้นมองสบตาเขา “ขอกอดหน่อยได้ไหม” “คุณจะขอแถมแบบตอนนั้นหรือเปล่าละ” เขายิ้ม ยิ้มที่ทำให้ฉันรู้สึกดีทุกครั้งที่เห็น “อืม...ถ้าคุณอนุญาต” แล้วเขาก็ดึงตัวฉันเข้าไปกอด ก่อนจะคลายแขนออกแล้วก้มลงจูบหน้าผากฉันเบา ๆ “นอนต่อเถอะ...ขอโทษที่มาหาดึก ๆ” เขาดันตัวฉันไปที่เตียงนอน ผลักเบา ๆ ให้นั่งลงแล้วจับหลังให้เอนนอนเหมือนที่เคยทำเมื่อนานมาแล้วในตอนที่ฉันป่วย “นอนเถอะนะ...” “คุณมาได้ยังไง” ฉันยังถามอย่างงุนงง “ผมโทร.ถามที่บ้านคุณ แม่คุณบอกว่าคุณอยู่ที่นี่” เขาตอบอย่างใจเย็น แล้ววางมือลงบนเปลือกตาฉัน “หลับเถอะครับ...คนดี” “ถ้าฉันตื่นมา...คุณจะยังอยู่ไหม” ฉันถามอะไรโง่ ๆ ออกไปอีกแล้ว “ถ้าคุณอยากให้ผมอยู่ ผมก็จะอยู่” “ร้องเพลงกล่อมหน่อยสิ...” คำขอของฉันทำให้เขาเลิกคิ้วขึ้นอย่างประหลาดใจ ก่อนจะหัวเราะเบา ๆ “เอาอย่างนั้นเหรอ...ก็ได้” เขาจับมือฉันวางลงบนเตียง ก่อนจะเดินไปหน้าคีย์บอร์ด แล้วเริ่มกรีดนิ้วลงบนคีย์ เสียงดนตรีแว่วหวานให้ความรู้สึกอบอุ่น สุขสบายเหมือนอยู่ในความฝัน ก่อนที่เสียงทุ้มนุ่มที่เป็นเอกลักษณ์นั้นจะดังขึ้นตาม ...หลับตาลงนะ นะคนดี ขอให้เวลานี้ เธอหลับ และพักผ่อน กล่อมด้วยเพลงแห่งรัก ให้เธอนอน แค่เพียงก่อนที่ฟ้าจะสาง... เขาหันมามองหน้าฉัน คลี่ยิ้มบาง ๆ แล้วยักคิ้วให้ ...หลับตาลงนะ นะคนดี ไม่มีอะไรที่ต้องห่วง แม้ซักอย่าง สิ่งที่เคยแบกไว้ ให้เธอวาง ให้โลกผ่านดั่งเพียงฝันไป... เพราะเสียงเพลง หรือเพราะรอยยิ้มของเขาก็ไม่รู้ แต่เปลือกตาฉันปิดลงแล้ว ความรู้สึกเลือนรางเหมือนอยู่ในความฝัน มันเป็นความฝันที่แสนสุขจริง ๆ ...** หากเพียงเธอได้รู้ ว่าเธอนั้นสำคัญแค่ไหน หากเพียงเธอได้รู้ ว่ามีคนรักเธอมากมาย หากเพียงเธอได้รู้ ว่าเขานั้นยอมทำสิ่งใด เพื่อให้เธอ ได้พบกับความสุขใจ เธอคงไม่ต้องดิ้นรน ไม้ต้องกังวลอะไรให้วุ่นวาย คงไม่ต้องเหนื่อยใจ หาใครต่อใครช่วยทำให้ทุกข์คลาย เพียงแค่คนหนึ่งคน ที่ยอมหมดจนแม้ลมสุดท้าย แค่ให้เธอได้รู้ ** หากเพียงเธอได้รู้ ว่าเธอนั้นสำคัญแค่ไหน หากเพียงเธอได้รู้ ว่ามีคนรักเธอมากมาย หากเพียงเธอได้รู้ ว่าเค้านั้นยอมทำสิ่งใด เพื่อให้เธอ ได้พบกับความสุขใจ... เสียงเพลงเร่งจังหวะขึ้น แต่กลับทำให้หัวใจสบายอย่างน่าประหลาด ฉันคล้ายกำลังลอยละล่องอยู่บนปุยเมฆขาว อ่อนโยน อบอุ่น และ...มีแต่ความสุข ...หลับตาลงนะ นะคนดี สิ้นสุดลงตรงนี้ หนทางที่แสนไกล แค่เธอจับมือฉัน และเชื่อใจ รักยิ่งใหญ่จะไปถึงเธอ... จากคุณ : Argent เขียนเมื่อ : 18 มิ.ย. 53 17:10:24

ความคิดเห็นที่ 3 ฉันตื่นขึ้นในเช้าวันต่อมา ผ้าห่มผืนหนายังอยู่บนร่าง แต่ไม่ใช่ผืนที่ฉันหอบมาจากห้องทำงาน สายตาพยายามมองหาคนที่อยู่ในความฝันเมื่อคืน หวังว่าจะพบเขา แต่ก็ไม่เห็นแม้เพียงเงา บางที...ความฟุ้งซ่านที่ตกตะกอนมานานคงทำให้ฉันฝันไป ความผิดหวัง...ใช่ คงเป็นอย่างนั้นละ หัวใจฉันไหวยวบอยู่ในอก มันเจ็บแปลก ๆ เมื่อสมองบอกว่าเขาไม่ได้อยู่ที่นี่ ฉันจะโทษเขาได้ไหม...ที่โกหกฉันในความฝัน อยากจะโทรศัพท์ข้ามทวีปไปหา แต่ทิฐิหรืออะไรบางอย่างในตัวทำให้ฉันไม่กล้าพอ เพราะเราต่างไม่เคยผูกมัดกัน ความสัมพันธ์ที่ไม่มีคำนิยามกลับกลายเป็นปัญหาสำหรับฉันในตอนนี้ ฉันนั่งอยู่บนเตียงนานเท่าไรไม่รู้ พยายามเหลือเกินที่จะดึงสติตัวเองกลับมาแล้วเดินไปเข้าห้องน้ำ แต่กว่าจะสำเร็จก็ใช้เวลาไปเกือบชั่วโมง หลังจากจัดการกับตัวเองเรียบร้อยดีแล้วนั่นละ ฉันจึงได้ฤกษ์ออกจากห้องนอน มีบางอย่างแปลกไป กลิ่นมินท์ผสมกับส้มแมนดารินและมะลิอวลอยู่ในห้อง มันคือกลิ่นเทียนหอมจากแบรนด์น้ำหอมชื่อดังที่ฉันชอบเอามาก ๆ ฉันสูดลมหายใจเข้าเอากลิ่นที่หอมหวานเข้าปอด ช่างเป็นกลิ่นที่เหมาะกับยามเช้าจริง ๆ สมองฉันสดชื่นขึ้นอย่างรวดเร็ว สายตาพยายามกวาดมองหาที่มาของกลิ่นนั้นแล้วก็พบกับเทียนขาวถูกจุดไว้ในแก้วสี่เหลี่ยมใสบนชั้นวางของด้านข้าง บนโต๊ะวางโทรศัพท์ โต๊ะทำงาน โต๊ะกินข้าว และที่สำคัญ...กลีบกุหลาบสีขาวโรยล้อมอยู่รอบ ๆ เทียนนั้น ฉันเดินเข้าไปใกล้ ๆ จึงเห็นว่าบนกลีบกุหลาบนั้นมีการ์ดสีขาวเล็ก ๆ วางอยู่ ในนั้นคือรูปลูกศรที่วาดด้วยหมึกสีดำคล้ายเด็กวาดรูปเล่น ฉันเดินไปตามทางที่ลูกศรชี้ แล้วพบกับเทียนอีกเล่มในแก้วที่วางอยู่บนพื้น ล้อมรอบด้วยกลีบกุหลาบ กับการ์ดอีกใบซึ่งวางอยู่ด้านบน ภาพลูกศรยังอยู่บนนั้น แต่ดูประณีตขึ้นกว่าใบเก่า ฉันเดินไปเรื่อย ๆ ผ่านเทียนเล่มที่สาม...สี่...ห้า...หก...เจ็ด...และแปด ลูกศรบนการ์ดเล่นลายศิลป์สวยงามราวภาพพิมพ์ แต่เมื่อเห็นรอยปากกาที่ด้านหลังจึงรู้ว่าเป็นภาพที่ถูกบรรจงวาดขึ้นอย่างอ่อนช้อย สวยจนไม่น่าเชื่อว่าแค่ภาพลูกศรธรรมดาจะถูกสร้างสรรค์ได้งดงามขนาดนี้ เทียนเล่มที่เก้าวางอยู่ที่ศาลาริมน้ำในสวน กับร่างสูงของใครบางคนที่ฟุบหลับอยู่ ฉันค่อย ๆ ย่องเข้าไปแล้วหยิบการ์ดขึ้นมาดู ในการ์ดนั้นไม่ใช่ภาพลูกศร แต่เป็นตัวอักษรหวัดสวย ‘ Would you like to be my love ? ’ คำถามสั้น ๆ ง่าย ๆ นั้นทำให้ฉันก้มลงมองคนที่ยังหลับอยู่ข้าง ๆ เขาคงเป็นเจ้าของคำถามนี้ ฉันก้มลงมองดูเขาใกล้ ๆ ใบหน้านั้นซ่อนซุกอยู่กับแขน แต่เส้นผมสีดำละเอียดนั้นทำให้ฉันเดาได้ไม่ยากเลยว่าเป็นใคร ผู้ชายคนนั้น...ที่ฉันคิดถึงอยู่ทุกลมหายใจ ขณะที่กำลังคิด เขาก็เงยหน้าขึ้นมา ฉันตกใจเสียจนแทบหงายหลังร่วงจากศาลา แต่เขาก็รีบลุกขึ้นคว้าตัวไว้ทัน เขาก็ยังเป็นเขา ผู้ชายเจ้าเล่ห์ที่ไม่ทีทางจะยอมแค่คว้าตัวฉันแล้วพยุงไว้เฉย ๆ แขนใหญ่นั้นจึงตวัดเอาร่างของฉันเข้าไปกอดไว้หน้าตาเฉย แล้วก้มหน้าลงกระซิบข้างหู “มาช้าจัง...ผมง่วงจนหลับไปหลายตื่นแล้ว” “ไม่รู้นี่ว่ารออยู่” “ถ้าไม่รอคุณจะให้รอใคร” “ไหนบอกว่า...” ฉันยังพูดไม่ทันจบเขาก็ทำเสียงฮึในคอเบา ๆ แล้วดันตัวฉันออกให้มองหน้าเขา “คิดว่าผมหมายความอย่างนั้นจริง ๆ เหรอ” “ก็ใครละไม่ติดต่อมาเลย” ฉันย่นจมูกใส่เขา เขายิ้ม แล้วหันไปหยิบช่อดอกไม้ที่วางอยู่ข้าง ๆ มาส่งให้ฉัน ไม่มีการคุกเข่า ไม่มีพิธีรีตองอะไร มีแค่สายตาของเขาที่มองสบตาฉัน กับเสียงทุ้มนุ่มที่ฉันชอบฟัง “ผมให้โอกาสคุณเลือกแล้ว...หากคุณจะรักคนอื่นนอกจากผม ผมก็พร้อมจะยอมรับ แต่เมื่อคุณไม่เลือกใคร...ก็เลือกผมเถอะนะ” สายตาเขาอ่อนหวานจนหัวใจฉันเต้นผิดจังหวะไปหลายครั้ง “เลือกผมให้ยืนอยู่ข้าง ๆ คุณ คอยดูแลคุณ และเป็นทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตคุณ...” ฉันได้แต่ยืนนิ่ง กระพริบตาปริบ ๆ ไม่รู้ว่าควรตอบว่าอย่างไร และเขาก็ไม่สนใจจะฟังคำตอบ มือใหญ่นั้นจึงล้วงเข้าไปในกระเป๋าเสื้อ ดึงเอากล่องกำมะหยี่สีน้ำเงินมาเปิดออก แล้วหยิบแหวนในนั้นขึ้นมาสวมเข้าที่นิ้วนางข้างซ้ายของฉัน เขามองตาฉันนิ่ง นาน...คล้ายจะรอว่าฉันจะดึงแหวนออกแล้วโยนมันทิ้งหรือไม่ เราเหมือนกำลังวัดใจกัน เพราะความดื้อรั้นของฉัน และความรักอิสระที่เขารู้จักฉันดี จึงไม่แปลกเลยหากฉันจะโยนแหวนที่เพิ่งได้ทิ้ง เพียงเพราะไม่ต้องการการผูกมัด ใช่...ถ้าเป็นฉันเมื่อสามปีก่อนต้องทำอย่างนั้นแน่ ๆ แต่ไม่ใช่ตอนนี้ ตอนที่ฉันรู้ว่าเคยรู้สึกแย่แค่ไหนในช่วงเวลาที่ไม่มีเขา “ถ้าฉันรับ...คุณจะอยู่เคียงข้างฉันตลอดไปหรือเปล่า” นั่นคือคำถามจากปากฉัน คำถามที่เขาตอบด้วยการดึงมือฉันขึ้นมาแล้วจูบที่แหวนนั้นเบา ๆ ก่อนจะเอนตัวมาใกล้แล้วกระซิบข้างหูฉัน “ทุกก้าวที่คุณเดิน...ผมสัญญา” --------------------------- จากคุณ : Argent เขียนเมื่อ : 18 มิ.ย. 53 17:10:47

ความคิดเห็นที่ 4 เฮ่อ...ในที่สุดก็ได้ฤกษ์เอามาลง ช่วงนี้เรียนหนักมากมายค่ะ แทบไม่เห็นเดือนเห็นตะวันกันเลยทีเดียว ได้แต่หัวงว่าเดี๋ยวจะค่อย ๆ ดีขึ้น แต่พอหันไปเห็นหนังสือเล่มหนา ๆ สัก 5 เล่มกองเรียงกันอยู่บนโต๊ะแล้วก็จะเป็นลม สลบเหมือดทุกคืนเลยทีเดียว เศร้าใจมากมายค่ะ วันนี้โชคดีลงเร็วเลยรีบเอาเขาและเธอมาเสิร์ฟ คิดถึงทุกท่านมากมายค่ะ คุณ scottie : โอ๊ะ จับไก่ ๆ ไอซ์ปล่อยไก่ไปตัวเบ้อเริ่มเลย ขอบคุณที่เตือนค่ะ ผีคุณน้องสาวไปนานแล้วค่ะ ลุงยมพากลับไปแล้ว ก็หมดห่วงแล้วนี่นา ขออภัยจริง ๆ ค่ะ คุณมนต้นไม้ : ดีใจที่แวะมาค่ะ คุณ peiNing : ง่า...ต้องขออภัยจริง ๆ ค่ะ ถ้ายังไงแวะไปเยี่ยมกันที่บล็อกนะคะ ไม่ค่อยมีคนแวะไปเลย ไอซ์เหงาง่ะ แหะ ๆ คุณอาราเร่ : เขามาแล้วค่ะ ให้เวลา 2 วินาทีกอดให้หายคิดถึง หุ ๆ คุณ xyz : ฮ่า ๆ เขาเรียกว่ามหัศจรรย์ของความรักหรือเปล่าคะนั่น คุณ goldensun : เธอเห็นไปทั่วละค่ะ เป็นพวกเห็นจนชินเสียแล้ว เอาไว้ไอซ์จะเอาเรื่องของเธอมาเล่าให้ฟังนะคะ คุณ Tyra : ดีใจที่ชอบค่ะ เขาเองก็ชอบมากมาย แต่เขาว่าจะชอบสุด ๆ เลยถ้าเธอพูดให้ฟัง ------------------------------ มาถึงตอนนี้แล้ว...จะจบดีไหมน้า...Happy Ending และแล้วเขาและเธอก็กลับมาพบกัน แต่งาน และอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข...??? ll ll ll ll V อย่าเพิ่งจบเลย ไอซ์ยังอยากเขียนต่ออ่ะค่ะ โปรดติดตามตอนต่อไป : ชีวิตที่เติมเต็ม(Fulfilled Heart) จากคุณ : Argent เขียนเมื่อ : 18 มิ.ย. 53 17:23:35

ความคิดเห็นที่ 5 กรี๊ด โรแมนติกจัง จากคุณ : มนต้นไม้ (Setakan) เขียนเมื่อ : 18 มิ.ย. 53 22:32:47

ความคิดเห็นที่ 6 ในที่สุดก็ได้มาพบกัน เย้! ว่าแต่... "อย่าเพิ่งจบเลย ไอซ์ยังอยากเขียนต่ออ่ะค่ะ" มีทิ้งเชื้อไว้ให้ด้วยอ่ะ งื้อ! จากคุณ : peiNing เขียนเมื่อ : 18 มิ.ย. 53 22:57:10

ความคิดเห็นที่ 7 nice words ah Ice ..  romantic mark mark soo soo with your study naja จากคุณ : Tyra เขียนเมื่อ : 19 มิ.ย. 53 05:16:39

ความคิดเห็นที่ 8 :) เคยอ่านค่ะ แต่ก็สามารถอ่านใหม่ได้ ชอบงานเขียนของคุณนะค่ะ จากคุณ : xyz (xyzjung) เขียนเมื่อ : 5 ก.ค. 53 14:37:39