ความคิดเห็นที่ 1 เกวียนเล็กของพวกเขายังอยู่ดี เมื่ออาเมียร์เรียกชื่อ “แอช” เบาๆ อีกฝ่ายก็ค่อยๆ โผล่หน้าออกมาจากหลังผ้าใบ “อาเมียร์ เรียบร้อยแล้วหรือ เป็นอย่างไรบ้าง” “ได้คนมีฝีมือช่วย เลยจัดการพวกโจรส่วนมากได้ไม่ลำบากอะไร แต่พวกมันหนีรอดไปได้บางส่วน พร้อมกับจับคนไปด้วย เดี๋ยวข้าจะขี่ม้าตามไปกับพวกเขา เลยจะมาพาท่านเข้าไปรอในหมู่บ้านก่อน” เด็กสาวพยักหน้ารับ แม้จะไม่วายเปรย “อันที่จริงข้าก็อยากไปด้วย แต่ท่านคงบอกว่า ‘มันอันตรายเกินไป’ เหมือนเดิมสินะ” “ใช่” อาเมียร์รับง่ายๆ พร้อมกับตรงไปแก้มัดให้ชาลัวห์และคลายผ้าปิดปาก แล้วก็พูดกับอีกฝ่ายโดยตั้งใจให้แอชได้ยินเช่นกัน “ประเดี๋ยวพวกเราจะเข้าไปในหมู่บ้าน ถ้ามีใครถามก็ให้บอกไปว่าเจ้าชื่อชาดาน เป็นเพื่อนของพวกเรา ข้าชื่อเอลม์ ส่วนเจ้าหญิงชื่อแอช เป็นน้องชายของข้า เกิดเจ้าหลุดปากอะไรออกมา ข้าจะไม่ปล่อยให้ทางการได้ตัวเจ้าไป...แต่ฆ่าเจ้าทิ้งทันทีที่มีโอกาสก่อนหนี อย่านึกว่าข้าทำไม่ได้ เข้าใจไหม” ชายหนุ่มผงกศีรษะปะหลกๆ “อ้อ แล้วแผลนั่น...บอกไปว่าถูกถังทับตอนขนชาดานแซร์ก็แล้วกัน ใครจะได้ไม่สงสัย” อาเมียร์เสริม * * * * * ไม่นาน เด็กหนุ่มที่สวมช้องผมปลอมตัวเรียบร้อยก็ขับเกวียนเข้ามาโดยใช้ม้าของพวกโจรเทียมเกวียนแทนม้าตัวเดิม ตอนนี้ฟ้าเริ่มสางแล้ว พวกชาวบ้านออกมาเดินกันขวักไขว่ บ้างดับไฟที่ยังไหม้บ้านเรือน ขนศพมากองรวมกันบนลานว่าง หรือพยุงคนเจ็บไปยังด้านหนึ่งของลานซึ่งมีหญิงร่างเล็กคอยพยาบาลพวกเขาอยู่ นักดาบร่างสูงที่เขาจำได้กับนักธนูร่างเพรียวบางก็ดูเหมือนจะช่วยอะไรก็ตามเท่าที่ทำได้อยู่เช่นกัน ไม่นึกว่าม้าขนของสีเทาของเขาจะถูกผูกไว้แถวนั้นด้วย “พวกชาวบ้านบอกว่าเจอม้าตัวนี้แถวชายป่า ของเจ้าหรือเปล่า” นักดาบถามเขาเมื่อขับเกวียนเข้ามาถึง “ใช่” อาเมียร์ตอบพร้อมกับลงจากเกวียน แล้วปลดม้าที่เทียมอยู่ออกมา “ขอยืมอานม้าจากพวกชาวบ้านได้หรือเปล่า อย่างนี้น่าจะสะดวกขึ้น” “อานหรือ บ้านข้ามีพอดี รอเดี๋ยวนะ” ชายชาวบ้านคนหนึ่งรับแล้วก็วิ่งไป “ขอสามอันได้ไหมขอรับ!” เด็กหนุ่มรีบตะโกนไล่หลัง ได้ยินเสียงตอบรับมาแว่วๆ ชายนักดาบมองตามอาเมียร์ก่อนจะเกาศีรษะ แล้วแลเลยไปทางแอชที่นั่งบนเกวียน กับชาลัวห์ที่โผล่ศีรษะออกมาดูภาพรอบข้างอย่างตื่นๆ จากหลังผ้าใบ “เอ่อ...เราควรแนะนำตัวกันก่อนไหม ตอนไปด้วยกันจะได้เรียกสะดวก ข้าชื่อโทมา เป็นนักรบรับจ้าง นี่เกล แล้วนั่นหมาของเกลชื่อควิน” เกลพยักหน้ารับรู้ ข้างๆ ขาเขาคือสุนัขตัวโตสีขาวปนเทา หน้าของมันยาวเรียว หูตั้ง และหางเป็นพวงคล้ายสุนัขป่า นี่เองคือเจ้าของนัยน์ตาเรืองแสงสีเหลือง และเสียงคำรามที่หยุดเกวียนทั้งสองไว้ “ส่วนคนที่กำลังรักษาพวกชาวบ้านคือซานา นางเป็นหมอ” “หมอฝึกหัด” หญิงที่กำลังพันแผลตอบโดยไม่หันมามอง ทั้งน้ำเสียงและรูปร่างหน้าตาที่เห็นไกลๆ บอกว่าเธอยังอยู่ในวัยรุ่นราวสิบหกสิบเจ็ดปีเท่านั้นเอง เส้นผมสีแดงรวบมัดเป็นหางม้าสูง ปลายสั้นประมาณบ่า เหนือชุดหญิงชาวบ้านธรรมดาสวมทับด้วยเสื้อคลุมสีน้ำเงินเข้มตัวโคร่งจนต้องพับแขนเสื้อขึ้น “โทมาชอบพูดผิดอยู่เรื่อย” “เอาน่า รักษาคนได้ก็ถือว่าเป็นหมอแล้ว” ชายหนุ่มแย้งพลางเกาศีรษะอีกครั้ง อาเมียร์ค่อยหันมาสนใจเขาบ้าง โทมาดูจะอยู่ในวัยยี่สิบต้นๆ ร่างสูงใหญ่มีกล้ามเนื้อกำยำ เหมือนคนที่ใช้ชีวิตกับการต่อสู้ ผมสีทองคำขาวตัดสั้น นัยน์ตาสีฟ้าเทา เขาสวมชุดเกราะเบาที่ทำจากหนัง ทับเสื้อผ้าแบบนักเดินทาง ส่วนเกลนั้นผิวกร้านแดด ผมสีน้ำตาลแดง ดูผอมเพรียวเหมือนจะปลิวไปตามลม ร่างของเขาเตี้ยเล็กกว่าโทมาอยู่มาก แต่ก็ดูคล่องแคล่ว นัยน์ตาสีเขียวหยกแหลมคมจับจ้องภาพรอบด้านอย่างพินิจพิเคราะห์ เขาสวมเสื้อผ้าอย่างพราน ไม่มีชุดเกราะ หน้าผากคาดแถบผ้ากันผมที่ค่อนข้างยาวไม่ให้ตกลงปรกหน้า และมีสิ่งที่แปลกตาคือผ้าผืนเล็กซึ่งพันรอบคอไว้ ทั้งๆ ที่เลยฤดูหนาวซึ่งอาจต้องใช้ผ้าพันคอไปแล้ว “ไม่เหมือน รักษาแผลหรืออะไรง่ายๆ ก็ทำได้อยู่หรอก แต่ข้ายังไม่ได้ร่ำเรียนเป็นหมอเต็มตัวสักหน่อย” เด็กสาวยังคงแย้งแม้มือจะง่วนกับผ้าพันแผล “จะเรียกว่าหมอเลยก็เกินตัวไป” อาเมียร์มองการเจรจาของทั้งสอง ก่อนจะตัดสินใจพูดขึ้น เมื่อโทมาเงียบไปพร้อมกับเกาศีรษะอีกครั้ง “ข้าชื่อเอลม์ นั่นน้องชายข้าชื่อแอช อีกคนในเกวียนเป็นเพื่อนเรา ชื่อชาดาน เราสามคนเป็นพ่อค้าชาดานแซร์” “พ่อค้าหรือ ฝีมือไม่เบานี่ ข้านึกว่าเป็นพวกนักรบรับจ้างเหมือนกันเสียอีก” ชายหนุ่มเปรย “ที่จริง พ่อข้าเคยรับจ้างคุ้มกันขบวนสินค้า ท่านเป็นคนสอนดาบให้ข้า ข้าก็อยากเป็นนักรบรับจ้างตามท่าน แต่พ่อไม่อนุญาตเลยต้องเบนเข็มมาทางนี้” อาเมียร์อ้างพร้อมกับยิ้มเจื่อนๆ “แต่เดินทางค้าขายแบบนี้ก็เจอเรื่องไม่คาดฝันได้บ่อยๆ เหมือนกัน” “ก็จริง” โทมารับพลางลูบศีรษะอีก ดูเหมือนนั่นจะเป็นนิสัยติดตัวของเขา “รีบไปกันเถอะ” เด็กหนุ่มพูดเมื่อเห็นชาวบ้านวิ่งกลับมาพร้อมอานม้าสามอัน “เดี๋ยวแอชกับชาดานจะอยู่ช่วยที่นี่” “ก็ดี พวกชาวบ้านต้องการคนช่วยเท่าที่ทำได้” โทมาพยักหน้ารับ แล้วก็รับอานไปสวมให้ม้าของโจรหนึ่งในสามตัวที่เพิ่งริบมา อาเมียร์กับเกลทำตามเช่นกันกับม้าสองตัวที่เหลือ ไม่ช้า คณะผู้ช่วยเหลือทั้งสามก็ออกเดินทาง * * * * * แอชลีนน์มองความสับสนอลหม่านที่ไม่เคยเห็นมาก่อนอย่างทำอะไรไม่ถูก คนเจ็บมากมายเป็นสิบๆ บางคนร้องโอดโอย ควันไฟยังคงพวยพุ่งจากแนวบ้านที่อยู่ไกลออกไปลิบๆ และศพยังถูกขนย้ายมาวางกองไว้ไม่ขาดสาย บางศพมีผ้าคลุม แต่ส่วนมากดูเหมือนจะไม่มีผ้าพอให้ทำเช่นนั้น หลายศพแดงฉานด้วยเลือด บ้างมีรอยแผลจากดาบ บอกชัดว่าตายด้วยมือของพวกโจร ขณะที่ศพหลังๆ ไหม้เกรียมและมีแขนขางอเกร็งเหมือนเพิ่งดิ้นทุรนทุรายก่อนตาย ...คงทรมานมากสินะ.. เด็กสาวกลืนน้ำลายฝืดๆ ขณะบังคับตนเองให้ละสายตาจากร่างพวกนั้นไปมองทางอื่น แต่ความคลื่นไส้ก็ยังก่อตัวในท้อง และเริ่มคืบคลานขึ้นมาตามลำคอ เธอไม่เคยเห็นศพมนุษย์กับตามาก่อนเลยในชีวิต แม้แต่ศพของเสด็จพ่อ เสด็จแม่ และเสด็จพี่ ได้ยินแต่คำลอบกระซิบของคนในวังที่เธอไม่ควรได้ยิน ว่าทั้งสามพระองค์ถูกสังหารอย่างทารุณและสะเทือนขวัญนัก “ทางนี้ตายยกบ้านเลย” “ข้าหาลูกสาวแกไม่เจอ คงโดนจับไปด้วยกระมัง” เสียงพูดคุยของพวกผู้ชายที่ช่วยกันหามศพดังมาแว่วๆ เด็กสาวได้แต่มองด้วยความรู้สึกหดหู่อย่างบอกไม่ถูก เมื่อวาน...พวกเขาคงจะมีชีวิตธรรมดาๆ มีความสุขอย่างเรียบง่าย ทำไร่ไถนาเลี้ยงสัตว์กันตามปกติ แต่เพียงชั่วคืนเดียว...ทุกสิ่งก็กลับกลายเป็นอย่างเช้าวันนี้ เธอกลืนน้ำลายอีกครั้ง แล้วก็ตัดสินใจลงจากเกวียนพร้อมกับถามดังๆ “มีอะไรให้ช่วยไหม...ขอรับ” “ทางโน้นยังมีศพอยู่อีก เจ้าไปช่วยขนก็ดีเหมือนกัน” เสียงตอบมาจากชาวบ้านคนหนึ่งที่กำลังช่วยแบกหัวท้ายศพมากับอีกคนหนึ่ง “ยังเด็กอยู่เลย จะไหวเร้อ” ชายอีกคนกลับถามเมื่อมองเด็กสาวในคราบเด็กหนุ่ม แล้วก็พยักพเยิดไปข้างหลังเธอ “เจ้าหนุ่มผมทองนั่นมาช่วยดีกว่า ส่วนเจ้าก็ช่วยแม่หมอเขาไป” “หมอฝึกหัดค่ะ!” ซานาร้องบอก แต่ดูเหมือนจะไม่มีใครสนใจ “ข...ข้าน่ะหรือ” ชาลัวห์ถามอ่อยๆ อยู่ข้างหลังแอชลีนน์ เธอหันกลับไปเห็นเขายื่นมือขวาที่พันแผลไว้ออกมาโบกนอกประทุนเกวียน “คือ...มือข้าเจ็บเพราะถูกถังชาดานแซร์ทับ คงช่วยอะไรไม่ได้หรอก” “ศพเด็กก็มี ผู้หญิงตัวเล็กๆ ก็มี คงพอไหวน่า” ชายคนเดิมยังคะยั้นคะยอ “ไปช่วยหยิบของให้ท่านหมอซะ” เด็กสาวตัดสินใจเหลียวไปสั่งชายหนุ่มด้วยสีหน้าแข็งกร้าว ก่อนจะรวบรวมความกล้าหันกลับมาบอกพวกชาวบ้าน “เดี๋ยวข้าไปช่วยขนศพทางโน้นเองขอรับ” “ไม่ต้องหรอก มาช่วยข้าทั้งคู่นั่นล่ะ” ซานากลับขัดขึ้น แอชลีนน์หันไปเห็นเด็กสาววางมือจากคนเจ็บที่กำลังเย็บแผลอยู่และเงยหน้ามองทั้งสอง “ข้างในสภาพแย่ยิ่งกว่านี้อีก ถ้าไม่คิดว่าตัวเองพร้อมจริงๆ ก็อย่าเพิ่งเข้าไปเลย” เด็กสาวในคราบเด็กหนุ่มสบตากับอีกฝ่าย พยายามบอกตนเองว่าเธอพร้อม...พร้อมจะดูความทุกข์ยากของชาวธีร์ดีเรด้วยตาของตน และแบกรับบรรเทาความทุกข์นั้น ทว่านัยน์ตาจริงจังสีเขียวหยกของเด็กสาวผมแดงกลับเคร่งเครียดจนไม่อาจปฏิเสธ “คนเจ็บต้องการความช่วยเหลือเร่งด่วนกว่า แล้วเรื่องขนศพก็มีพวกผู้ชายตัวใหญ่ๆ ช่วยกันมากแล้ว” พอซานาเสริมเบาๆ อย่างนี้ แอชลีนน์จึงพยักหน้า ก่อนจะเดินมายังลานรักษาคนเจ็บแต่โดยดี “เด็กๆ ตรงนั้นถูกไฟลวก ต้องพอกยาสมุนไพรบ่อยๆ เจ้าไปทายาให้พวกเขาใหม่ที” เด็กสาวผมแดงบอกโดยเร็ว แล้วก็หันมาทางชาลัวห์ “ส่วนเจ้า ไปตักน้ำจากลำธารมาซิ ถังอยู่ตรงนี้ ตักให้ค่อนถังพอหิ้วมือเดียวได้ใช่ไหม” แอชลีนน์ได้แต่ไปตามคำสั่ง ขณะฟังเสียงพูดคุยที่ดังมาแว่วๆ “ตามแต่ท่านหมอแล้วกัน พวกเราไปต่อ” “หมอ ฝึก หัด...ค่ะ ข้ายังเป็นแค่หมอฝึกหัดนะคะ” ซานาย้ำด้วยเสียงที่เริ่มอ่อนลงในตอนท้าย แต่ดูเหมือนจะไม่มีใครฟังเช่นเดิม * * * * * จากคุณ : Anithin เขียนเมื่อ : 18 มิ.ย. 53 22:08:00

ความคิดเห็นที่ 2 รอยเกวียนจางลงเมื่อออกสู่ถนนโรยกรวด แต่สุนัขอย่างควินก็ยังวิ่งนำหน้าม้าทั้งสามโดยไม่มีการหยุดลังเล อาเมียร์ทึ่งมาตั้งแต่พบว่าเกลสามารถสั่งมันได้โดยไม่ต้องใช้คำพูด แต่เป่าปากกับมือของตนเป็นเสียงต่างๆ คล้ายนกหวีด แม้โทมาจะอธิบายให้เขาฟังเบาๆ ว่าเกลจำเป็นต้องทำเช่นนั้น เพราะเคยได้รับบาดเจ็บที่คอจนเส้นเสียงขาดจึงพูดไม่ได้ เด็กหนุ่มก็รู้สึกว่าการออกคำสั่งสุนัขโดยไม่ใช่ถ้อยคำแต่เป่าปากเป็นเสียงนกหวีดน่าจะบังคับระดับหรือลักษณะเสียงยากกว่าอยู่ดี “พวกท่านทำงานด้วยกันมานานแล้วหรือ” เด็กหนุ่มถาม “ก็...ราวๆ สามปีได้กระมัง” ชายหนุ่มตอบ “ไม่สิ สี่ปี ข้ากับซานารู้จักกันมาแต่เด็ก ส่วนเกลมารู้จักเมื่อสี่ปีก่อน แล้วควินก็เพิ่งเกิดปีต่อมา มันคงอายุจะสามปีได้” “แล้วพวกท่านมาจากเมืองไหนหรือ” “หมู่บ้านเคทลินในชอร์ซา” เคทลินเป็นชื่อหมู่บ้านที่คุ้นหูอาเมียร์พอควร เขาเคยได้ข่าวว่าที่นี่มีทะเลสาบขนาดใหญ่และทิวทัศน์สวยงาม ถึงจะไม่เคยไปเองจริงๆ “ชอร์ซา...ถ้าอย่างนั้นก็หมายความว่า...” เด็กหนุ่มฉุกคิดขึ้นมา “พวกเรายังไม่อยากเดินทางกลับ เพราะมีการตั้งด่านตรวจหาคนร้าย เดี๋ยวจะยุ่งยากไม่เข้าเรื่อง” โทมาตอบง่ายๆ “ซานาเลยขอให้แวะไปเมืองอันเวียนก่อน แล้วเราก็ผ่านมาแถวนี้พอดีเจอพวกโจรเข้า” อาเมียร์จำได้ว่าอันเวียนเป็นเมืองที่ขึ้นชื่อเรื่องย่านโคมแดงในเขตรอบนอกมณฑลหลวง แต่ก็ตัดสินใจไม่ถามเหตุผลที่พวกเขาจะไปที่นั่น ด้วยกลัวจะเป็นการละลาบละล้วงเรื่องส่วนตัวจนเกินไป “ว่าแต่...” ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นบ้างพร้อมกับหันมามองเขา คิ้วหนาเหนือดวงตาขมวดน้อยๆ “ตอนวิ่งเข้ามาช่วยตอนนั้น ข้ารู้สึกเหมือนผมเจ้ายาว แล้วก็สีเข้มกว่านี้ไม่ใช่หรือ” “เอ้อ” เด็กหนุ่มเพิ่งนึกได้ว่าตอนนั้นตนเร่งรีบเสียจนไม่ทันได้สวมช้องผม เขาคงนึกชมสายตากับความจำของอีกฝ่าย หากนั่นจะไม่ทำให้ตนดูมีพิรุธขึ้นมา “ตาฝาดไปกระมัง ข้าตัดผมอย่างนี้มานานพอควรแล้ว” “อย่างนั้นหรือ” โทมารับเหมือนยังติดใจอยู่ แต่ไม่ทันได้ถามต่อ เกลก็หันมาทำมือบอกให้ทั้งสองเงียบก่อนจะลงจากหลังม้า โทมากับอาเมียร์ลงจากหลังม้าเช่นกัน ควินเองก็ยืนเงียบ ส่วนเกลนั้นเงยหน้ามองไปรอบๆ ก่อนจะก้มลงเอาหูแนบกับพื้นอีกครู่ แล้วขยับปากพูดอะไรบางอย่าง เด็กหนุ่มพออ่านริมฝีปากของเขาได้ถ้อยคำห้วนสั้น ไปอันเวียน อีกห้าสิบนักซ์ “เอาเข้าแล้ว” ชายหนุ่มพูดด้วยสีหน้าขรึมขึ้นทันควันก่อนจะรีบขึ้นหลังม้าโดยเร็ว “ทำไมหรือ” อาเมียร์ถาม แต่ก็รีบทำตาม “พวกมันตรงไปอันเวียนเลย ไม่กลับรังก่อน เท่ากับว่าต้องรีบตามให้ทันก่อนถึงเมือง ไม่อย่างนั้นคงถูกพาตัวไปขาย หรือซ่อนชนิดหาตัวกันไม่เจอแน่ๆ” โทมาอธิบาย แล้วก็ไม่วายเปรย “ข้ารึหวังจะบุกเข้าไปเก็บพวกมันเงียบๆ แท้ๆ ต้องมาตะลุมบอนนี่เปลืองแรงขึ้นอีก” เด็กหนุ่มไม่ตอบอะไร แต่ก็คิดเช่นกันว่าการไล่ตามและบุกโจมตีซึ่งหน้ายากยิ่งกว่าการลอบเข้าไปในรังโจรขณะที่พวกมันไม่รู้ตัวจริงๆ ถึงอย่างนั้น ก็ไม่มีทางเลือกแล้ว หากจะรีบช่วยเชลยทั้งหมดกลับมา ซึ่งนั่นก็เป็นเป้าหมายสำคัญที่สุดที่เขาต้องการ ใต้แสงแดดที่เริ่มส่องสว่างขึ้นทุกที อาเมียร์ได้แต่ภาวนาให้ตนสามารถรับภาพเลือดที่อาจสาดกระจายต่อหน้าต่อตาในไม่ช้าได้ ในเมื่อการต่อสู้กลางแจ้งคงทำให้เขาต้องเห็นภาพเหล่านั้นชัดเกินพอ * * * * * ภาพเหล่านั้นมาเร็วเกินคาดคิด ม้าทั้งสามตัวควบเต็มฝีเท้า ไล่กวดเกวียนซึ่งบรรทุกคนนับสิบในเวลาไม่นาน และได้รับการต้อนรับโดยพลหน้าไม้สองคนในหมู่โจรที่ยืนไล่ยิงพวกเขามือเป็นระวิง ท่ามกลางคนอื่นๆ บนเกวียนที่ก้มหลบให้ต่ำที่สุด อาเมียร์ชักม้าให้วิ่งเลี้ยวลดเป็นแนวฟันปลา เช่นเดียวกับโทมาและเกลที่รู้กลวิธีนี้ นายพรานใบ้หมอบต่ำแทบติดหลังม้าพร้อมกับเป่าปากส่งคำสั่งบางอย่างให้ควินอย่างรวดเร็ว สุนัขร่างใหญ่เปรียวตีคู่ข้างรถม้า และต่อมาก็ตัวม้า ครั้นแล้วก็ดีดตัวขึ้นไป เด็กหนุ่มบังคับตนเองให้มองทางด้านหน้าต่อ ขณะที่บนเกวียนเริ่มโกลาหลตั้งแต่ควินกระโจนเข้าใส่คนขับเกวียน ขย้ำกัดจนเกิดเสียงร้องโหยหวนของเจ้าตัวและเสียงกรีดร้องอย่างตกใจของเหล่าเชลย เรียกเพื่อนร่วมปล้นให้หันกลับมามอง แล้วเสียงแหวกอากาศหวีดหวิวก็ดังขึ้นโดยที่อาเมียร์ไม่ทันคาดคิด จากคันธนูของเกล ไม่ทันไรพลหน้าไม้ทั้งสองก็มีอันต้องทิ้งอาวุธพร้อมกับล้มฟุบลง ส่วนม้าเทียมเกวียนหยุดวิ่งในไม่ช้าเมื่อควินกระโดดจากศพคนขับเกวียนแล้ววิ่งไปดักขู่คำรามข้างหน้ามัน โจรทั้งสามสิ้นชีวิตไล่ๆ กันในเวลารวดเร็วโดยที่เขาไม่ต้องทำอะไร เด็กหนุ่มกวาดมองแผ่นหลังของเชลยหญิงกับเด็กๆ ซึ่งขดคุดคู้เบียดเสียดเต็มเกวียนอย่างหวาดหวั่น ศพของโจรสองคนที่มีลูกธนูเสียบทะลุดูจะทับเกยร่างบางคนอยู่ แต่นอกจากนั้น...อาเมียร์คิดว่าตนไม่เห็นความเคลื่อนไหวอื่นๆ คงไม่เหลือพวกโจรบนเกวียนอีกแล้ว...ทว่าทันทีที่เขาคิดเช่นนั้น ร่างร่างหนึ่งก็ผุดพรวดขึ้นมาท่ามกลางกลุ่มเชลย พร้อมกับฉุดกระชากร่างเล็กกว่าที่สั่นเทาขึ้นมาด้วย ประกายของคมมีดที่จดคอตัดกับสีหน้าซีดเผือดของหญิงสาวที่ถูกมันจี้ไว้ “อย่าขยับ!” โจรคนสุดท้ายที่ซุ่มตัวอยู่ตะโกน “ไม่งั้นนังนี่ตายแน่!” ผู้ไล่ตามทั้งสามหยุดม้าของตนทันที กระทั่งควินก็รู้ดีพอจะไม่ผลีผลามกระโจนเข้าไปขณะยืนขวางหน้าม้านำเกวียนอยู่ “ป...ปล่อยข้าไปเดี๋ยวนี้!” โจรร้องอีกครั้ง อาเมียร์ฟังเสียงออก ว่ามันตัดสินใจทำเช่นนี้ด้วยความจนตรอก ไม่ได้มั่นใจว่าได้ผล หมายความว่ายังมีโอกาสให้พวกเขาไล่ต้อนมันได้ “ให้ปล่อยน่ะได้ แต่เจ้าต้องปล่อยพวกชาวบ้านที่จับมาทั้งหมดก่อน” เด็กหนุ่มตัดสินใจเอ่ย “ลงจากเกวียนแล้วขี่ม้าออกไปเสีย เราต้องการแค่ตัวพวกชาวบ้านคืนเท่านั้น” ผู้ฟังกลับกลืนน้ำลายฝืดๆ “ปล่อยให้โง่น่ะหรือ...เดี๋ยวพวกแกก็เอาธนูมาส่องข้าข้างหลังน่ะสิ” มันแย้ง “อย่าไล่ตามมาเด็ดขาด ข้าจะไปทั้งเกวียนนี่ล่ะ” “แล้วเจ้าขับเกวียนเองได้หรือ” อาเมียร์ติง สิ่งที่เขาเห็นว่าสำคัญที่สุดในตอนนี้คือต้องให้ตัวประกันทุกคนเป็นอิสระเสียก่อน “ถ้าเจ้าปล่อยมือจากนาง หมาของเราก็ไม่เอาเจ้าไว้เหมือนกัน” โจรที่เหลือเป็นคนสุดท้ายเงียบไปอีกครู่ ก่อนจะพยักพเยิดมาทางพวกเขา “แกคนหนึ่งมาขับเกวียนให้ข้า ถึงเมืองแล้วข้าจะปล่อย” “แล้วปล่อยให้เจ้าเอาชาวบ้านพวกนี้ไปขายให้สบายรึ ขอโทษ อยากรอดชีวิตก็อย่าโลภให้มันมากนัก!” โทมาพูดเสียงแข็งอย่างเหลืออด เด็กหนุ่มครุ่นคิดก่อนจะเสี่ยงต่อรอง “ข้าจะไปเป็นตัวประกันเอง ตกลงไหม” “หือม์” โจรขมวดคิ้ว เด็กหนุ่มล้วงเข้าไปในถุงเงินข้างเข็มขัด แล้วหยิบสิ่งที่เขามั่นใจว่าจะทำให้อีกฝ่ายตะลึงงันเป็นที่สุดออกมาชู ดูเหมือนโทมากับเกลจะเบิกตากว้างไม่ต่างจากโจรคนนั้น “ร...เหรียญพันวีร์!” มันร้อง “ต่อให้ขายคนทั้งคันรถก็ไม่ได้เงินมหาศาลขนาดนี้ จริงไหม” อาเมียร์ย้อนถามเรียบๆ ขณะพยายามคิดหาเหตุผลว่าทำไมพ่อค้าชาดานแซร์ธรรมดาอย่างตนจึงมีเงินมหาศาลขนาดนั้น...เผื่อว่าเขาจำเป็นต้องตอบ “หากตกลงจะไปคนเดียว เจ้าก็นำเงินนี้ไปได้เลย” “...แล้วพวกแกจะไม่เล่นงานข้าลับหลังรึ” อีกฝ่ายไม่วายถามอย่างระแวง “ข้าจะไปเป็นตัวประกันด้วย” เด็กหนุ่มพูดพลางเก็บเหรียญเข้าถุง ก่อนจะถอดดาบกับมีดสั้นจากเข็มขัดยื่นให้โทมา แล้วบอกเขา “มัดมือข้าที” ชายหนุ่มขมวดคิ้วเคร่งเครียดขณะกระซิบ “เจ้าเอาจริงหรือ” “ข้าเอาตัวรอดได้” อาเมียร์รับรองเบาๆ “รีบพาพวกชาวบ้านกลับไป แล้วบอกแอชแค่ว่า...ข้าอาจกลับช้าหน่อย เท่านั้นพอ” โจรบนเกวียนดูเหมือนกำลังคิดหนักกับข้อเสนอของอีกฝ่าย “ไอ้หนู ถ้าแกคิดจะเล่นอะไรตุกติก หรือนั่นเป็นเหรียญปลอมล่ะ” “ข้ารับรองได้ว่าคนอื่นๆ ที่เหลือจะไม่ทำอันตรายเจ้า หรือไล่ตามไปเด็ดขาด เจ้าจะมัดมือข้าเองเลยก็ได้ แล้วถ้านั่นเป็นเหรียญปลอม ข้าจะยอมให้เจ้าฆ่า ตกลงไหม” “ส่งเหรียญมาให้ข้าตรวจดูก่อน” “พวกเราตกลงจะให้เจ้ามากแล้ว หรืออยากเอาชีวิตมาทิ้งแต่ไม่ได้เงิน” เด็กหนุ่มเริ่มเปลี่ยนมาใช้ไม้แข็งแทนไม้นวม “จริงอยู่ว่าเราต้องการรักษาชีวิตตัวประกัน แต่หากยังดื้อแพ่งไม่ยอมรับเงื่อนไขนี้ เราก็พร้อมจะสละตัวประกันคนเดียวเพื่อฆ่าเจ้า หรือเจ้าจะเสี่ยงกับทั้งธนูของเพื่อนข้ากับหมาข้างหลัง” โจรครุ่นคิดอีกพักหนึ่ง ก่อนจะพยักหน้า “ตกลง แกมากับข้า แต่ให้ไอ้คนนั้นทิ้งธนูก่อน แล้วเอาม้ามันมาด้วย” พูดไม่ทันขาดคำ เกลก็ลงจากหลังม้า เขวี้ยงคันธนูของเขาลงข้างทางเหมือนไม่แยแส อีกฝ่ายหยิบหน้าไม้เล็กที่ร่วงจากศพเพื่อนมาถือในอีกมือ ขณะออกคำสั่งให้อาเมียร์กับเกลผูกม้าทั้งสองตัวไว้ด้วยกันให้เว้นช่วงพอสมควร ไม่ให้คนบนหลังม้าทั้งสองตัวสามารถสัมผัสจับต้องตัวกันได้ จากนั้นก็สั่งให้โทมามัดมือของเด็กหนุ่ม แล้วให้ชายอีกสองถอยออกไปห่างๆ เขาถือหน้าไม้เล็งมาทางอาเมียร์ที่นั่งเป็นเป้านิ่งตลอดเวลาจนขึ้นม้าอีกตัวได้สำเร็จ สำรวจความแน่นหนาของเชือกที่มัดเชลยว่าเป็นที่น่าพอใจ แล้วก็เริ่มควบออกไป “ถึงอันเวียนแล้วข้าจะปล่อยแก อย่าทำอะไรให้ข้าโมโหก็แล้วกัน” โจรสำทับด้วยเสียงที่มั่นคงขึ้น ดูเหมือนมันจะชะล่าใจลงมากแล้ว ในเมื่อมีทั้งอาวุธใกล้ไกล ตัวประกัน และรางวัลอยู่ในมือ เด็กหนุ่มไม่ตอบ เพียงเหลียวกลับไปมองเพื่อนร่วมทางที่เหลือขณะม้าวิ่งไปข้างหน้า โทมากับเกลช่วยกันย้ายศพคนขับเกวียนเดิมก่อนจะบังคับม้าให้เลี้ยวกลับสู่หมู่บ้าน เชลยทั้งหมดปลอดภัยแล้ว และเมื่อลับสายตาทุกคน เขาก็คงเริ่ม ‘แผนการ’ ขั้นต่อไปในไม่ช้า อาเมียร์พยายามเพ่งจิตสังหารไปยังโจรนั้น ทั้งด้วยหวังจะกำจัดมันโดยเร็ว และทดสอบว่าอำนาจลึกลับของตนนั้นเป็นความจริงหรือไม่ แต่ต่อให้ไม่สำเร็จ เขาก็มั่นใจว่าตนยังพอมีวิธีเอาตัวรอดทางอื่นเช่นกัน ทว่า...หลังจากชั่วครู่ใหญ่ที่ไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น เด็กหนุ่มก็เบิกตากว้างเมื่อปรากฏภาพในจักษุและความรู้สึกทั้งในร่างกายและจิตใจ ซึ่งตนไม่ได้คาดคิดแม้แต่น้อย * * * * * คุยกับคนเขียน ในที่สุดก็เข็นตัวละครใหม่ออกมาจนได้ บวกกับฉากสู้ครั้งแรกของภาคนี้ ผมไม่ค่อยถนัดฉากสู้เท่าไหร่ เอากลับมาอ่านเองยังรู้สึกว่าจังหวะยังไม่คมเท่าที่ควร แต่ก็คงจะต้องฝึกไปเรื่อยๆ แหละนะ ขอบคุณที่ติดตามครับ :) * * * * * ตอนเก่า บทนำ - บทที่ 1 (ครึ่งแรก) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W9280262/W9280262.html บทที่ 1 (ครึ่งหลัง) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W9290547/W9290547.html บทที่ 2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W9301954/W9301954.html บทที่ 3 (ครึ่งแรก) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W9315581/W9315581.html บทที่ 3 (ครึ่งหลัง) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W9326678/W9326678.html บทที่ 4 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W9355723/W9355723.html จากคุณ : Anithin เขียนเมื่อ : 18 มิ.ย. 53 22:09:10

ความคิดเห็นที่ 3 เกลเป็นใบ้ปล่าวค้า แหม ไม่ให้พูดซักประโยค จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 19 มิ.ย. 53 14:40:22

ความคิดเห็นที่ 4 ตัวละครใหม่น่ารักมากกกก ทั้ง สาม เอ๊ย สี่ตัว จำไม่ค่อยได้แล้วแต่รู้สึกว่าเกลจะเป็นตัวละครที่ใช้ธนูคนแรกเลยนะเนี่ย ซานาก็น่ารักเชียว อิอิ จากคุณ : เด็กหญิงใบบัว เขียนเมื่อ : 20 มิ.ย. 53 10:58:04