ความคิดเห็นที่ 1 9 เช้านี้อากาศดีเหลือเกิน ลมเย็นพัดโชยแม้ในยามดวงอาทิตย์เคลื่อนสู่กลางนภา ไม่มีเหงื่อสักหยดจากคนที่เดินสำรวจจุดเกิดเหตุเมื่อคืน การเปลี่ยนแปลงในทางที่ดีขึ้นแม้เพียงเล็กน้อย หากเขาก็คิดว่าคุ้มค่ากับผลผลิตที่เสียไป อารมณ์ของเจ้าของไร่คงแจ่มใสตามสภาพอากาศด้วย หากไม่มีเสียงตะโกนลั่นเรียกหาตน “นาย! นาย!” รู้ก่อนเห็นตัวเสียอีกว่าเป็นใคร เจ้าคนขยันที่หิ้วปิ่นโตมาแต่เช้าน่ะซี คงอยากเจอนายหญิงของมันเต็มแก่ “นาย... อยู่นี่เอง แย่แล้ว แย่แล้วนาย” ตะหลิวละล่ำละลักบอก “อะไร” นายย้อนถามห้วนสั้น สังหรณ์ไม่ดีแล่นรี่ขึ้นมา “นายหญิงครับ ผมได้ยินเสียงดังมาจากในห้อง เรียกไปก็ไม่มีใครตอบ ผมลองหมุนลูกบิดแล้วแต่ประตูมันล็อก เลยรีบมาตามนาย” บ้าฉิบ! พจน์สบถในใจ ขายาวออกวิ่งตั้งแต่ได้ยินคำแรกนั่นแล้ว ร้อนรุ่มจนเหงื่อกาฬโทรมกาย มือหนาสาละวนกับกุญแจอีกพวงที่ตนเก็บไว้ หลังเคาะเรียกแล้วไร้เสียงตอบ เจ้าของบ้านจึงไขเข้าไปทันที “ซัน” ชายหนุ่มถลาไปยังร่างบางซึ่งกึ่งนั่งกึ่งนอนพิงตู้เสื้อผ้า ใจทั้งดวงกระตุกวูบเมื่อสัมผัสผิวกายร้อนผ่าว รีบช้อนอุ้มเจ้าหล่อนกลับขึ้นเตียง “โทรหากรณ์นะตะหลิว วันนี้เขาว่าง บอกให้รีบมาที่นี่เดี๋ยวนี้เลย” ดวงตาคมกล้าจับจ้องใบหน้าซีดเซียวไม่วางตา ขออย่าให้เธอเป็นอะไร อย่าให้กระทบถึงชีวิตน้อยๆ อีกชีวิตเลย พ่อเธอได้ฆ่าเขาตายน่ะซี ถึงตอนนั้น...มิตรภาพและน้ำจิตน้ำใจคงไม่มีผลอะไรต่อสหายต่างวัยผู้นั้นอีก ให้ตายซี เอาลูกเขามาเลี้ยงเอาเมี่ยงเขามาอมแท้ๆ เทียว “นาย นายหญิงจะเป็นไรไหมครับ” ตะหลิวอดห่วงไม่ได้ แม้ไม่เคยพบพานหรือรู้จักกัน แต่ไม่ว่านายรักใคร ลูกน้องอย่างเขาก็พร้อมจะรักและเคารพเช่นเดียวกัน เมื่อวานทันเห็นหน้าหวานเพียงเสี้ยวว่างาม หัวจิตหัวใจเด็กหนุ่มก็พลอยตื่นเต้น...ปลื้มใจไปกับนายแล้ว วันนี้จึงหิ้วปิ่นโตมาแต่เช้า ทำงานบ้านระหว่างรอนายหญิงออกมาจากห้องเสียที ทว่ากลับเกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันนี้แทน “แกโทรแล้วใช่ไหม” “ครับ หมอกรณ์บอกว่าจะรีบมา” “นายหญิงไม่เป็นไร แค่ไม่สบายเท่านั้นแหละ” คนฟังนิ่วหน้าให้กับคำตอบกว้างแสนกว้าง ไม่ช้าไม่นานรถยนต์คันโตของคุณหมอก็มาถึง ตะหลิวรีบลุกออกไปรายงาน “พอ... พอแล้วไอ้หลิว ขอฉันดูหน้านายหญิงของแกหน่อยซิ เพราะคำนี้เชียวนะฉันถึงได้รีบมา” กรณ์ยกมือห้ามพลางก้าวเร็วไปยังห้องนอน ภาพเพื่อนตัวดียืนคว้างอยู่กลางห้องช่างกวนอารมณ์ยิ่งนัก มันไปแต่งงานกับใคร...ตอนไหน... ทำไมเพื่อนรักอย่างเขาไม่รู้เลย แพทย์หนุ่มปรายตามองหมั่นไส้ ครั้นแลเลยไปยังร่างอรชรซึ่งสลบไสลไม่ได้สติอยู่บนเตียง ดวงตารีก็เบิกกว้างอย่างตกตะลึง “ไอ้หนึ่ง นี่มันคนที่ข้าแอบ ‘กิ๊ก’ ในใจนี่นา ทำไม...” “นายเป็นหมอไม่ใช่หรือ ดูทีว่าเธอเป็นอะไร” เขารีบแย้งก่อนเสียเรื่อง ยังมีอีกคนที่ไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวยืนอยู่ในระยะได้ยิน “ออกไปก่อนไป ตะหลิว” กรณ์หันมาจ้องเพื่อนสนิทอย่างคาดคั้นทันทีที่ประตูปิดลง “เรื่องมันยาว ไว้ข้าจะเล่าให้ฟัง” พจน์บอกส่งๆ ตัดรำคาญ “ให้มันแน่” “เออ เอ็งรีบรักษาเธอก่อน เมื่อคืนตากฝนคงเป็นไข้ แล้วยังมี...อีกคนที่นายเคยบอกฉัน” เป็นอันรู้กันว่าอีกฝ่ายหมายถึงใคร แพทย์หนุ่มสอดปรอทหนีบไว้กับรักแร้ผู้ป่วย เสียบหูฟังพลางวางวงกลมสีเงินไปบนอกซึ่งสะท้อนขึ้นลง สามีกำมะลอเบือนหน้าหนี เก้อกระดากด้วยไม่คุ้นเคย จากคุณ : ภาพิมล (thezircon) เขียนเมื่อ : 19 มิ.ย. 53 12:08:11

ความคิดเห็นที่ 2 “ตกลงจะเล่าได้หรือยัง” กรณ์ทวงถาม หลังรถจักรยานยนต์ของคนที่ถูกไหว้วานให้ออกไปซื้อยาแล่นห่างไปไกล “แกรู้จักเธอได้ไง” เจ้าบ้านส่งแก้วกาแฟให้คนตรงข้าม ก่อนจิบของตัวเองด้วยขัดคออย่างไรชอบกล ไม่รู้จะเริ่มต้นเล่าอย่างไร “ฉันรู้จักพ่อเขาน่ะ ท่านต้องการความช่วยเหลือ เรื่องที่นายก็รู้” “เรื่องเด็กน่ะเหรอ ไอ้หนึ่ง แกมันบ้าไปแล้ว!” “ฉันไม่มีพันธะอยู่แล้ว จะสละโสดทั้งที ถ้ามันช่วยคนอื่นได้ก็ไม่เสียหายอะไร” “เออ เอ็งมันพ่อพระ ระวังเถอะวะ เคยได้ยินเรื่องชาวนากับงูเห่าหรือเปล่า” พจน์ชักสีหน้าไม่พอใจ ถ้อยความของเพื่อนพาดพิงบุคคลที่สามในทางไม่ดี เออนะ กี่ปีกี่ชาติมันก็ยังพูดจาให้ร้ายผู้หญิงที่มันชอบได้ไม่เคยเปลี่ยน “ขอบใจที่เป็นห่วง แต่มาถึงขั้นนี้แล้ว จะให้เปลี่ยนใจคงสายไป” “แล้วเด็กล่ะ แกจะรับเป็นพ่อด้วยหรือเปล่า” “คงต้องเป็นอย่างนั้น หวังว่านายจะไม่บอกใครนะ ถือว่าฉันขอเถอะ ที่พ่อเขาไว้ใจให้มาอยู่ที่นี่ก็เพราะคิดว่าไม่มีใครรู้” “เออน่า ข้ารับปาก” โธ่เอ๋ย เขาไม่เลวขนาดผิดจรรยาบรรณแพทย์หรอกนะ คิดเสียว่าเป็นความลับของคนไข้ก็เท่านั้น ชั่วแต่ว่าอดเสียดายไม่ได้น่ะซี นางในฝันถูกเพื่อนตัวดีคว้ามาครองแล้วอย่างนี้ แม้จะเป็นเพียงสามีภรรยาจอมปลอมก็ตาม “เอ็งนี่นะ รู้จักพ่อของเขาแต่ไม่เคยแนะนำให้ข้ารู้จักบ้างเลย ไอ้เพื่อนเวร” ทั้งตัดพ้อและต่อว่า “อย่างน้อยก็น่าจะเปรยๆ ให้ข้าทำใจหน่อย มาเจอจังๆ แบบนี้มันช็อก เข้าใจไหม” มุมปากบางซ่อนรอยยิ้มไว้หลังแก้วกาแฟ ก่อนค่อยๆ คลายลงเมื่อเห็นท่าทางหัวเสียของเพื่อนขณะรับโทรศัพท์สายสำคัญ “ต้องไปแล้วว่ะ ว่าจะอยู่รอ ‘กิ๊ก’ ของข้าตื่นเสียหน่อยแต่คุณภรรยาดันโทรตาม ชีจะออกไปข้างนอกกับคุณพ่อตา ข้าไม่อยากให้เจ้ากันต์อยู่กับคนบ้านนั้นลำพัง” “ฮื่อ ขอบใจ รบกวนนายแต่เช้า” “ไม่เป็นไร ไว้ข้าจะมารบกวนบ่อยๆ บ้างแล้วกัน” ขยิบตาอย่างมีเลศนัย “อย่าลืมให้เธอกินยาตามที่บอกล่ะ แล้วจะมาดูให้อีกที” ฝุ่นดินลอยต่ำหลังถูกล้อบดจางหาย แต่เจ้าของไร่ยังคงยืนเท้าเอวอยู่ตรงนั้น ทบทวนท่าทางทีเล่นทีจริงของเพื่อนด้วยความไม่สบายใจ จากคุณ : ภาพิมล (thezircon) เขียนเมื่อ : 19 มิ.ย. 53 12:08:41

ความคิดเห็นที่ 3 เสียงกุกกักน่ารำคาญจากข้างนอกปลุกคนที่นอนหลับใหลอยู่ในห้องให้รู้สึกตัว คล้อยจันทร์พลิกร่างอันเมื่อยขบ แปลกใจว่าตนย้ายกลับมานอนบนเตียงได้อย่างไร จำได้คลับคล้ายว่าเธอลุกหาเสื้อผ้านี่นา ก่อนจะหน้ามืดเป็นลมล้มพับอยู่ตรงนั้นราวกับหลับฝันเข้าสู่ห้วงนิทราอีกครั้งหนึ่ง แล้วทำไมตนถึงกลับมานอนบนเตียงได้ หญิงสาวเพ่งสมาธิทบทวน ผู้ชายคนนั้น... ต้องเป็นเพราะเจ้าของบ้านนี้แน่ๆ ที่แท้เขายังมีกุญแจอีกดอกหนึ่ง เมื่อฉุกคิดได้ดังนี้แล้ว ใบหน้าซีดเซียวจึงงอง้ำด้วยความไม่พอใจ “นายหญิง นายหญิงเป็นไงบ้างครับ ผมทำเสียงดังรบกวนนายหญิงหรือเปล่า” คล้อยจันทร์ผงะถอยหลังไปก้าว เด็กหนุ่มเล่นเดินมาใกล้พร้อมไม้ถูพื้นในมือ “เธอเป็นใคร” “ผมชื่อตะหลิว เป็นลูกแม่ค้าที่นายผูกปิ่นโตครับ แล้วก็เป็นคนดูแลบ้านนี้” นายสาวพยักหน้ารับ เพิ่งนึกออกว่าเจ้าบ้านแนะนำไปเมื่อวาน หากคนมัวแต่เจ็บแค้นหาได้ให้ความสนใจเท่าที่ควร “เจ้านายเธอล่ะ” “นายออกไปช่วยงานที่อำเภอครับ แต่บอกไว้ว่าถ้านายหญิงตื่นหรือเป็นอะไรให้โทรตาม” ว่าพลางวางไม้ถูพื้น เตรียมจะโทรศัพท์ดังว่าจริงๆ “ไม่ต้อง ฉันไม่เป็นไรแล้ว” คนเพิ่งตื่นรีบปราม “มีเรื่องอยากคุยกับเธอมากกว่า” หน้าทะเล้นเบิกบานยิ่งขึ้นด้วยความภูมิใจ “นายของเธอเป็นคนเปิดประตูห้องฉันใช่ไหม” “ครับ ผมได้ยินเสียงดังจากในห้องเลยไปตามนาย” “ว่าแล้วเชียว คนเจ้าเล่ห์” คล้อยจันทร์อุบอิบไม่พอใจ ความรู้สึกแปลกใหม่อันเกิดจากอารมณ์อ่อนไหวเมื่อคืนเหือดหายพลัน “อะไรนะครับ” ตะหลิวถาม ได้ยินไม่ถนัด “เปล่า ทำอะไรก็ทำไปเถอะ แล้วไม่ต้องบอกนายเธอล่ะ เข้าใจไหม” เด็กหนุ่มมองตามประตูห้องซึ่งปิดสนิทลงอีกครั้งอย่างฉงน ก้อนเนื้อในอกสงบนิ่งลงเมื่อลับร่างแบบบาง...ผู้ซึ่งต่อไปเขาคงยึดถือเป็นแม่อีกคน เหมือนที่นับถือนายดั่งพ่อบังเกิดเกล้านั่นไง จากคุณ : ภาพิมล (thezircon) เขียนเมื่อ : 19 มิ.ย. 53 12:09:57

ความคิดเห็นที่ 4 “ตะหลิว เอาน้ำส้มให้แก้วหนึ่งสิ” สั่งโดยไม่เงยหน้าจากกรอบรูปบนชั้นหนังสือ หลังอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อย คนเพิ่งสร่างไข้ก็ออกมาเดินสำรวจภายในบ้าน เมื่อไม่มีร่างสูงใหญ่ราวยักษ์ปักหลั่นอยู่ด้วย บ้านชั้นเดียวซึ่งเล็กกว่าห้องนอนของเธอด้วยซ้ำ ก็ดูโปร่งโล่งขึ้นทันตา “ไม่มีน้ำส้มหรอกครับนายหญิง แต่ถ้านายหญิงอยากกิน ผมจะไปซื้อให้” อารมณ์ไม่ดีที่พุ่งพรวดเพราะไม่ได้ดั่งใจคลายลง เมื่อตะหลิวขันอาสาแข็งขัน “ฮื่อ ซื้อฝรั่งมาด้วยนะ ฉันอยากกิน” “ครับ” ทว่าเท้าที่กำลังจะก้าวออกไปก็ต้องหยุดชะงัก หันกลับมาถามด้วยเพิ่งนึกขึ้นได้ “นายหญิงจะทานข้าวเลยไหมครับ ผมจะจัดเตรียมให้” “ไม่ล่ะ” “นายหญิงอยู่คนเดียวได้แน่นะครับ” “เอ๊ะ! เธอนี่” เด็กหนุ่มรีบวิ่งจี๋ กลัวสายตาขุ่นเขียวจากนายสาวจนขนคอตั้งชัน ไม่ได้รู้เลยว่าคล้อยจันทร์ส่ายศีรษะคล้อยหลังด้วยความขบขัน...สมใจ... โธ่เอ๋ย ก็อยากซักนักหนาทำไม ทำตัวเป็นนังอ้อนอีกคน ผู้ซึ่งคุ้นชินกับการวางอำนาจเดินเอื่อยไปรอบบ้าน โทรทัศน์ขนาดยี่สิบเอ็ดนิ้วตั้งบนชั้นไม้ ชิดติดผนังห้องรับแขก ดวงตาโศกซึ้งตวัดค้อนลมค้อนแล้งใส่โซฟาสีดำยาวนุ่มที่เจ้าของบ้านวางเธอลงนั่งเมื่อวาน ซึ่งตั้งอยู่ตรงกันข้าม หลังเก้าอี้ยาวเป็นโต๊ะอาหารสี่ที่นั่ง ข้างกันคือตู้หนังสือขนาดใหญ่ ประกาศนียบัตรต่างๆ เรียงรายในนั้น เคียงข้างกรอบรูปเจ้าของบ้านและครอบครัว หญิงสาวเบ้ปากใส่เด็กชายวัยรุ่นในรูปอย่างหมั่นไส้ คงถูกตัดหางปล่อยวัดแล้วกระมังถึงต้องมาอยู่คนเดียวอย่างนี้ พ่อแม่พี่น้องในรูปไปอยู่ไหน ไร้วี่แววบุคคลเหล่านั้นในบ้านเล็กหลังนี้ คิดเยาะหยันพลางเดินเรื่อยไปยังครัวซึ่งมีเพียงหลังคาต่อยื่นออกไป เคาน์เตอร์ปูนก่อสูงปูด้วยกระเบื้อง มีไม้ระแนงกั้นสิ่งแปลกปลอมจากภายนอก มองลอดออกไปเห็นเนินเขาเช่นเดียวกับมองผ่านหน้าต่างห้องนอน คล้อยจันทร์ค่อยๆ แง้มฝาชีขนาดใหญ่ออกดู กลิ่นอวลของกับข้าวหลายอย่างประตังประเดชวนให้คลื่นไส้จนต้องปิดฉับลงทันที พอดีกับเสียงเครื่องยนต์ใกล้เข้ามา ร่างบางจึงก้าวเร็วไปดู ทว่าหาใช่คนที่เพิ่งจากไปไม่ ดวงหน้าเซียวงอง้ำไม่พอใจ “ค่อยยังชั่วแล้วหรือ” พจน์ถามอย่างหวังดี ไม่ทันสังเกตว่าคนน่ารักเมื่อคืนหายไปเสียแล้ว “ตะหลิวไปไหน ทำไมไม่อยู่เฝ้าคุณ” “ฉันไม่ใช่นักโทษ” เสียงโต้ห้วนสั้นเรียกชายหนุ่มให้หันมอง เหนื่อยใจเมื่อรู้แน่ว่าเธอกลับมาดื้อดึงเหมือนเคย “ไว้คุณแข็งแรงดี รับรอง... ผมไม่ให้ใครรบกวนหรอก” “พูดเรื่องนี้ก็ดีแล้ว คุณเข้าห้องฉันได้ไง แอบปั๊มกุญแจเก็บไว้ล่ะซี คุณไม่จริงใจนี่” เออนะ นี่เขาทำคุณบูชาโทษแท้ๆ เจ้าบ้านลอบผ่อนลมหายใจอย่างเอือมระอา หากน้ำเสียงที่เอ่ยออกไปยังคงราบเรียบเช่นเดิม “คุณล้มพับไปอย่างนั้น ได้รับอันตรายหรือเปล่าไม่รู้ ผมไม่เห็นว่าสิ่งใดสำคัญกว่านี้อีก” “ฉันแค่เป็นลม เดี๋ยวก็ฟื้นเอง” “หมอบอกว่าคุณเป็นไข้” เขาย้ำชัด หมายให้เธอรู้ขีดจำกัดของตัวเอง “อะไร หมอที่ไหน” ถามรัวอย่างหวาดระแวง อะไรกัน นี่เธอสลบไสลจนไม่รู้สึกตัวเชียวหรือว่ามีใครมายุ่มย่ามกับร่างกาย คล้อยจันทร์กราดเกรี้ยวในใจ ดีที่ได้ตะหลิวเป็นระฆังคั่นยก พจน์มองถุงซึ่งลูกน้องตนหิ้วมา ยังไม่ทันพิจารณาว่าเป็นอะไรก็ถูกตัดหน้าเร็วด้วยมือบางที่กึ่งฉวยกึ่งกระชากไป “ทำไมไม่อยู่เฝ้านายหญิง” เออนะ เอาไปเอามาเขาก็ติดเรียกสรรพนามที่เด็กหนุ่มใช้เรียกเธอ “ฉันสั่งเขาไปซื้อเองแหละ เท่าไรฮึตะหลิว” ตะหลิวกลั้นยิ้มพลางสั่นศีรษะปฏิเสธ โธ่เอ๋ย ดีใจน่ะซีที่นายหญิงออกโรงป้อง ร้อยวันพันปีเขาเคยขัดคำสั่งนายเสียที่ไหน ทั้งกลัวทั้งเกรงเสียงห้วนๆ แบบเมื่อกี้แล “ไม่เป็นไรครับนายหญิง ผมพอมีเงินเหลืออยู่จากที่นายให้เป็นค่าน้ำมัน” “เอาจากฉันนี่ แล้วจัดใส่จานให้ฉันด้วย” ชายหนุ่มปรายตามองเจ้านายลูกน้องคู่ใหม่ เห็นแล้วล่ะว่าในถุงนั้นมีอะไร เมื่อไตร่ตรองแล้วก็ให้เห็นใจ เธอคงเหม็นเบื่อกับข้าวกับปลาประสาสตรีมีครรภ์ จนต้องรับประทานผลไม้แทน “คุณได้กินข้าวบ้างหรือยัง” เขาถามเอื้อเฟื้อ “ฉันไม่อยากกิน” “ผลไม้น่ะกินได้ แต่มันไม่เพียงพอหรอกนะ อาหารอ่อนๆ แบบเมื่อคืนเป็นไง คุณกินได้ดี” แก้มสาวร้อนซู่เมื่อไพล่ไปนึกถึงความหวั่นไหวของตัวเองเมื่อคืน ใจซึ่งเปี่ยมอคติคิดว่าเขาเยาะเย้ยจึงมองไม่เห็นความปรารถนาดีของอีกฝ่าย “ฉันรู้ใจ...รู้ความต้องการของตัวเองดี คุณไม่ต้องมายุ่ง” ร่างโปร่งระหงผุดลุกยืนอย่างมีโทสะ “แล้วก็เลิกให้ใครคอยเฝ้าฉันเสียที ไม่ต้องกลัวจะหนีหรอก แค่มองออกไปเห็นดอกไม้บ้านี่ล้อมหน้าล้อมหลังฉันยังไม่อยากมอง” เด็กหนุ่มมองตามหญิงสาวเดินลงส้นกลับห้องอย่างตื่นตะลึง แล้วก็ให้สลดจนไม่กล้าเอ่ยถามอะไรเมื่อเห็นสีหน้าเหนื่อยหน่ายของนาย โธ่เอ๋ย นายทำงานหนักแค่ไหน เจอปัญหาอะไร หากก็ไม่เคยปรากฏแววทดท้อเช่นนี้เลย ตะหลิวไม่คาดคิดมาก่อนเลยว่า... ชีวิตนี้เขาจะมีโอกาสได้เห็นผู้ชายตัวใหญ่อย่างนายแพ้ทางต่อผู้หญิงเอวบางร่างน้อยท่าทางปั้นปึ่งแสนงอนเข้าสักวัน จากคุณ : ภาพิมล (thezircon) เขียนเมื่อ : 19 มิ.ย. 53 12:10:27

ความคิดเห็นที่ 5 เสียงน้ำจากฝักบัวในห้องน้ำเงียบไปพักหนึ่งแล้ว หากคล้อยจันทร์ยังคร้านจะลุกจากเตียง รอให้คนเพิ่งอาบน้ำเสร็จออกจากบ้านไปก่อนเถอะ เบื่อสายตาจับผิดและเรียวหนวดเหนือริมฝีปากของเขาเต็มที เออหนอ เธอไม่อยากคิด...ไม่อยากจินตนาการเลยว่าเขาจะหาเครื่องแต่งกายที่ไหนเปลี่ยน ก็เธอล็อกห้อง ขังตัวเองอยู่อย่างนี้ ไม่เปิดโอกาสให้เขาเข้ามาเอาเสื้อผ้าไปเปลี่ยนเช่นคืนก่อน หญิงสาวเย้ยในใจ เป็นไง ต้องนอนคู้อยู่บนโซฟา หลับสบายดีไหมเล่า โธ่เอ๋ย ธุระตัวเองไม่ใช่ อยากมีน้ำใจมาช่วยเหลือเองทำไม คนไม่รู้บุญคุณคนปรามาส เธอแอบย่องออกไปหาของกินในครัวกลางดึกน่ะซี จึงได้เห็นร่างสูงใหญ่หลับใหลบนเก้าอี้ยาว คล้อยจันทร์ตั้งใจแล้วว่าจะให้เป็นเช่นนี้ทุกวัน รอกระทั่งเจ้าของบ้านออกไปทำงานหรือหลับใหล แล้วเธอค่อยก้าวเท้าออกจากห้องบ้างเป็นครั้งคราว ดังเช่นตอนนี้ไง “ตะหลิว” เด็กหนุ่มเงยหน้าจากเตา ยิ้มกว้างรับคำทักจนปรากฏเขี้ยวที่มุมปาก “นายหญิงหิวหรือยังครับ ผมกำลังต้มข้าวต้มพอดี” บอกพลางหลบตา เสไปเตรียมจาน เออนะ เขาเองก็ไม่เข้าใจเหตุที่นายย้ำนักย้ำหนาว่าห้ามบอกนายหญิงเป็นอันขาดว่านายสั่งให้ทำ “นายเธอล่ะ” “ออกไปแล้วครับ” นี่อีกแหละที่นายสั่งให้ตอบ หญิงสาวยิ้มพอใจ รับชามข้าวต้มมาตักชิมอย่างง่ายดาย “พอทานได้ไหมครับ” “ใช้ได้ แต่ถ้าเย็นคงเค็มไปหน่อย” “ถ้าอย่างนั้นผมจะเติมน้ำ นายหญิงเข้าไปนั่งทานในบ้านดีกว่าครับ” คล้อยจันทร์มองค้อนคนหวังดีด้วยคิดว่าเขาชอบสั่งเหมือนผู้เป็นนายไม่มีผิด หากยังอารมณ์ดีพอที่จะไม่ถือสาในตอนนี้ ไม่ช้าไม่นานพ่อครัวก็ตามมาพร้อมน้ำและยาในมือ “อะไรอีกล่ะ” “ยาครับ เมื่อวานนายหญิงไม่ได้ทานเลย เดี๋ยวไม่หายนะครับ” “เธอนี่มันจุ้นจริงๆ” นายสาวต่อว่าไม่จริงจัง “ไม่มีงานการทำหรือไงฮึ ถึงมาวุ่นวายกับฉันอยู่ได้” ครั้นเห็นเด็กหนุ่มเริ่มหน้าเสียจึงสั่งให้วางไว้ตรงนั้น เอ็นดูพอๆ กับหมั่นไส้เลยเชียวล่ะจึงคร้านจะหาเรื่องให้มากความ ดูจากรูปร่างหน้าตาแล้วคงรุ่นราวคราวเดียวกับนังอ้อนกระมัง “อายุเท่าไรแล้วเราน่ะ” “สิบห้าครับ” ตอบทั้งที่ยังงงๆ ด้วยตามอารมณ์หญิงสาวไม่ทัน คนฟังนิ่วหน้าคล้ายไม่เชื่อถือ เพิ่งรู้ซึ้งถึงคำว่า ‘แก่แดดแก่ลม’ ก็คราวนี้ เอ... หรือจะหน้าแก่ตามเจ้านายก็สุดรู้ ดวงตาโศกสลดเปล่งประกายระริกกับความคิดตัวเอง “แล้วไม่เรียนหนังสือหรือไง มาทำงานงกๆ อยู่ได้” “เรียนครับ เรียน จันทร์หน้าโรงเรียนเปิดเทอมแล้ว แต่นายหญิงไม่ต้องห่วงนะครับ ผมจะเอาปิ่นโตมาส่งแต่เช้า และมาทำความสะอาดบ้านตอนเย็นทุกวัน” “แหม ถามนิดเดียว ตอบเสียยืดยาว” เธอค่อน “ก็มันตื่นเต้นนี่ครับ” ตะหลิวหัวเราะแห้ง “นายบอกว่าถ้าสอบได้คะแนนดี นายจะพาเข้ากรุงเทพสักวัน” “เรื่องแค่นี้ เธอจะไปเองก็ไปได้” “ไม่เหมือนกันหรอกครับ เทอมที่แล้วผมไม่ค่อยตั้งใจ คะแนนเลยไม่ดีเท่าไร แต่ผมตั้งใจว่าคราวนี้จะขยันแต่ต้นเทอม ไม่อยากให้นายคิดว่าเสียเงินส่งควายเรียน” “อ้าว แล้วพ่อแม่เธอล่ะ” “พ่อแม่ผมเลิกกันก่อนผมจำความได้เสียอีก ลำพังอาชีพขายอาหารตามสั่งของแม่คงไม่พอส่งผมกับน้องอีกสองคนที่เกิดกับพ่อใหม่เรียนหรอกครับ นายเห็นผมช่วยงานที่ร้านตั้งแต่เล็กเลยเมตตา ทั้งส่งผมเรียนแล้วก็ให้ค่าแรงทำความสะอาดบ้าน” โธ่เอ๋ย ‘พ่อพระ’ ที่แท้เขาก็ชอบช่วยใครต่อใครนี่เอง ไม่ใช่แค่เธอเสียหน่อย คล้อยจันทร์เบ้ปากพร้อมกับทำท่าจะลุกหนีด้วยความหมั่นไส้ “นายหญิงจะไปไหน” “เอ๊ะ!” ”ผมหมายถึง... เอ่อ อิ่มแล้วหรือครับ” กล่าวแก้ตะกุกตะกัก “นาย...นายเป็นห่วงนายหญิงมากนะครับ ที่ให้ผมวุ่นวายอยู่นี่ ไม่ใช่เพราะต้องการเฝ้านายหญิงเลย เพียงแต่นายหญิงไม่สบาย จำเป็นต้องมีคนดูแลใกล้ชิดนะครับ” เออหนอ อีกครั้งแล้วซีนะที่หูเขาแทบอื้อเพราะเสียงปิดประตูดังสนั่นฝีมือนายหญิงของตน สีหน้าเด็กหนุ่มเหยเก จากคุณ : ภาพิมล (thezircon) เขียนเมื่อ : 19 มิ.ย. 53 12:10:58

ความคิดเห็นที่ 6 คุณกากีแกมเขียว - ซันยังไม่หมดฤทธิ์ค่ะ ตอนนั้นแค่หวาดกลัวเลยหวั่นไหวไปบ้างเท่านั้น (ปล. เมื่อคืนอังกฤษย่ำแย่เหลือเกิน คนเชียร์เหนื่อยแทนเลยค่ะ) พี่ไก่ - แหะๆ แพรวก็ไม่ค่อยชอบคนไว้หนวดนะคะ แต่ไม่รู้ทำไมตอนแต่งถึงจินตนาการภาพคุณพจน์ออกมาแบบนั้นได้ คุณscottie - ตอนนี้ซันก็เริ่มป่วนอีกแล้วค่ะ คุณจิ๊บ - ขอบคุณสำหรับกิฟค่ะ จากคุณ : ภาพิมล (thezircon) เขียนเมื่อ : 19 มิ.ย. 53 12:16:00

ความคิดเห็นที่ 7 แต่ก็ไม่ออกฤทธิ์มากแล้วนะ ขำคุณหมออกหักจากกิ๊กในใจ ฮิๆ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 19 มิ.ย. 53 15:28:02

ความคิดเห็นที่ 8 ยังไม่ค่อยเข้าใจอ่ะค่ะว่าคล้อยจันทร์จะเรื่องมากไปถึงไหน ก็เข้าใจว่าเอาแต่ใจตัวเอง เคยถูกตามใจ แต่พอมาอยู่กับคนแปลกหน้าซึ่งแก่กว่าตัวมากแบบนี้ ไม่ว่าจะในลักษณะไหน โดยเฉพาะอย่างยิ่งรู้อยู่ว่าพจน์ทำแบบนี้ก็เพราะตั้งใจช่วย คล้อยจันทร์ลดความน่ารำคาญลงบ้างก็คงดี อย่างน้อยก็น่าจะรู้จักมีมารยาทบ้างสักนิด มีแต่นิสัยแบบนี้ทำให้น่าเบื่อค่ะ ยิ่งมองไม่เห็นว่าพจน์จะเสียเวลาในชีวิตเพื่อช่วยไปทำไม จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 20 มิ.ย. 53 04:32:49

ความคิดเห็นที่ 9 มัวแต่ชีช้ำกะผลบอล เกือบลืมแวะมาเลยอ่ะ จะรอดูวันที่ซันหมดฤทธิ์ค่ะ ^ ^ จากคุณ : กากีแกมเขียว เขียนเมื่อ : 23 มิ.ย. 53 11:59:53

ความคิดเห็นที่ 10 ซันไม่ค่อยมีเหตุมีผลเลยนะคะ ดูออกฤทธิ์ เอาแต่ใจตนเองอย่างเดียวเลย จากคุณ : pichayaratana เขียนเมื่อ : 24 มิ.ย. 53 01:11:46