ความคิดเห็นที่ 1 9 วัน!! ใช่ผมคิดว่าผมฟังไม่ผิด ระยะเวลาที่วรรณฤดีมาอยู่ที่เพียง 9 วัน คงเป็นคำตอบได้ว่าทำไมดูเธอยังเป็น เหมือนเมื่อ 19 ปีก่อนไม่เปลี่ยนแปลงก็เวลาบนนี้ผ่านไปเพียง 9 วันเท่านั้นเอง มันคงเป็นเหมือนนิยายวิทยาศาสตร์ ที่ว่าเมื่อคนเดินทางไปนอกโลกด้วยความเร็วแสง กาลเวลาของฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งจะเชื่องช้า ด้วยเพราะกระแสเวลาที่ ผกผันต่างจากโลกปกติ โอเค! สรุปได้ว่าที่ ๆ ผมอยู่กับวรรณฤดีตอนนี้คงไม่ใช่บนโลกอีกต่อไปแล้ว ว่าแต่มันเป็นที่ใหนกัน? ผมยืนนิ่งคิดอยู่นาน ส่วนวรรณฤดีที่ดูตกตะลึงนั้นผมว่าเธอคงจะทำอะไรไม่ถูก จึงได้แต่นั่งนิ่งด้วยสีหน้าหวั่นวิตก ก็แน่ล่ะจะให้เด็กนักศึกษาปีหนึ่งมาคิดอะไรยาก ๆ แบบนี้คงเป็นไปไม่ได้ แต่จะให้ผมคิดมันก็ไม่ง่ายเหมือนกัน ใครจะไปคิดหาทางแก้ปัญหาเหนือธรรมชาติแบบนี้ได้ล่ะ “ตั้ง 19 ปี...เชียวเหรอเนี่ย” วรรณฤดีพูดขึ้นมาเบา ๆ ทำลายความเงียบในขณะที่ผมพยายามคิดหาเหตุผลอยู่ ท่าทางของเธอดูจะเซื่องซึมหนักกว่าเดิม คงเพราะอยู่ ๆ มามีเรื่องที่ทำให้เธอตกใจและน่าเสียใจแบบนี้แน่ ๆ ชีวิตในวัยเรียน วัยรุ่นของเธอที่จะใช้ร่วมกับเพื่อน ๆ หายไปโดยที่ไม่ทันได้ตั้งตัวเช่นนี้ เธอยกมือมาลูบต้นคอของตนเองช้า ๆ เหมือนพยายามคิดอะไรบางสิ่งก่อนที่จะกล่าวขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเหงา ๆ “แต่เราคงไม่มีความสำคัญอะไรให้ใครจดจำหรือใส่ใจเหมือนเดิมสินะ” ผมออกจะอึ้ง ๆ กับคำกล่าวของเธอพอสมควร จริงอยู่ผมพอจะทราบมาบ้างว่าเธอมีปัญหากับทางบ้านด้วยพ่อแม่ ของเธอแยกทางกันทำให้เธอต้องมาอยู่กับลุงและป้า แต่ท่าทางทั้งลุงและป้าดูจะไม่ได้สนใจเธอนักทำให้เมื่อมา เรียนเธอเลือกที่จะอยู่หอพัก แต่กับเพื่อน ๆ ผมว่าคงไม่ใช่ว่าไม่สนใจเธอ แม้ว่าเธอจะไม่ค่อยได้พูดคุยกับใคร แต่เวลามีงานอะไรทุกคนจะชักชวนเธอมาร่วมทำกิจกรรมด้วยกันเสมอ จะมีก็เพียงตัวเธอที่ส่ายมือไปมาปฏิเสธ เป็นประจำ กระนั้นผมก็ไม่รู้จะปลอบใจเธอยังไงด้วยสิ่งที่เธอคิดในมุมมองของผมก็ถูกส่วนหนึ่ง ผมไม่เคยเห็นพ่อ และแม่ของเธอ หรือญาติคนใหนมาสนใจตามหาเลย ออกจะมีแต่อาจารย์ที่ปรึกษาที่สนใจติดตามคดีเสียมากกว่า รวมทั้งเพื่อนในห้องที่ดูจะให้ข้อมูลเบาะแสต่าง ๆ ที่เป็นเรื่องเป็นราวกว่าญาติ ๆ ของเธอ ก็คงเป็นอย่างที่เขาว่า ถ้าครอบครัวไม่สนใจลูกหลานแล้ว จะให้ลูกหลานมองสังคมในแง่ดีคงยากอยู่   บางทีผมเคยคิดว่าการที่เธอหายไปนั้นเพราะเธอไม่มีสิ่งใดให้ ‘อาลัยอาวรณ์’ อยากอยู่บนโลกใบนี้แล้วก็ได้ ไม่คิดว่าไอ้สิ่งที่ผมเคยคิดนั้นมันดูจะเป็นจริงหน่อย ๆ แล้ว ผมได้แต่จับบ่าของเธอเบา ๆ โดยหวังว่าจะช่วยปลอบใจและเป็นกำลังใจได้บ้างก่อนที่ผมจะพูดออกไป “ยังไง เรามาหาทางออกไปจากที่นี่ดีกว่า ผมคิดว่าเราทั้งสองคนยังไม่ตายหรอก แค่หลงมาอยู่ที่ใหนสักแห่งที่ไม่ใช่ บนโลกที่เราอยู่เท่านั้นเอง” “แล้วจะออกไปยังไงล่ะ ตลอด 7 วันมานี่เราก็พยายามหาทางออกมาตลอดแล้วนะ” วรรณฤดีเงยหน้าตอบผมทั้งที่ตาเธอออกจะแดงเรื่อเหมือคนที่พร้อมจะร้องไห้ออกมา นั่นสินะ เป็นใครก็คงต้องพยายามหาทางออกอย่างเต็มที่ไม่มานั่งอ่านหนังสือเฉย ๆ แบบนี้แน่นอน แสดงว่าอย่างน้อยเธอคงพยายามทุกทางเท่าที่เธอจะทำได้แล้ว “ผมว่ามันน่าจะมีทางลง หรือทางขึ้นไปได้บ้างล่ะ” ผมตอบวรรณฤดีพลางหันซ้ายหันขวามองไปรอบ ๆ ห้อง ถ้าที่ชั้นนี้ไม่มีบันไดคงต้องสร้างทางเองด้วยการหาทางโหนตัวลงไปไม่ก็ปีนขึ้นไปข้างบนซะล่ะมั้ง วรรณฤดีนิ่งเงียบไปอีกครั้ง ในขณะที่ผมเดินไปที่หน้าต่างหวังจะมองวิวทิวทัศน์ข้างนอกเผื่อจะกะประมาณความ สูงของที่แห่งนี้ได้บ้าง แต่หมอกมันดูจะหนาแน่นเสียจนผมมองอะไรด้านนอกไม่เห็นเลย แม้แต่เสียงรถยนต์ที่ น่าจะมีหลง ๆ มาบ้างก็หามีไม่ ราวกับว่าที่ ๆ พวกผมอยู่ ณ เวลานี้มันอยู่ห่างจากสถานที่ซึ่งสิ่งมีชีวิตใด ๆ จะอยู่ เช่นนั้นล่ะ ผมรู้สึกว่าวรรณฤดีที่นั่งนิ่งเงียบอยู่นั้นมองผมอยู่ตลอดเวลา เหมือนเธออยากจะบอกอะไรสักอย่าง ผมจึงหันกลับไปหาเธอ และจริงดังคาดเธอจดจ้องที่ผมอยู่ชั่วครู่จึงเอ่ยบอกบางสิ่งออกมา “ไม่มีประโยชน์หรอก...เมื่อวาน...เราน่ะนะ กระโดดจากระเบียงลงไปเลยล่ะ” สิ่งที่วรรณฤดีกล่าวทำเอาผมพูดไม่ออก เธอบอกว่าเธอกระโดดลงจากระเบียงด้านนอกลงไปยังเบื้องล่าง แล้ว ทำไมเธอถึงได้ยังอยู่ที่นี่ล่ะ คำถามต่าง ๆ รุมเข้ามาในหัวผมภายในเวลาไม่กี่วินาที ซึ่งไม่นานนักเธอก็กล่าวต่อไป “แต่เราก็...ตื่นขึ้นมาอยู่ที่ห้องนี้ โดยที่ไม่ได้เป็นอะไรเลย” เธอกล่าวพลางเอามือทั้งสองมาปิดหน้า ท่าทางของเธอจะเริ่มร้องไห้แล้ว มันคงดูสิ้นหวังพอดูที่ต้องอยู่คนเดียวมา ตลอด 7 วัน ในวันที่ 8 เธอถึงได้เลือกทางที่เป็นการฆ่าตัวตายด้วยคงหวังว่าถ้าร่วงลงไปสู่เบื้องล่างจะมีใครพบเธอ แม้จะเป็นศพไปแล้วก็ตามที แต่กระนั้นเธอก็ยังคงอยู่ ณ ที่นี่ จนวันนี้ที่เป็นวันที่ 9 ถึงได้มาเจอผม ผมเดินไปนั่งใกล้ ๆ เธอพลางจับบ่าของเธออีกครั้ง พร้อม ๆ กับที่เธอลดมือลงอย่างช้า ๆ แล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงที่ดูจะเจ็บแค้นต่อสิ่งที่เกิดขึ้น “เราทำอะไรไม่ดีเหรอ!! ถึงได้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น...เทวดาจะลงโทษเราด้วยเรื่องอะไรกันล่ะ!?” ผมตอบคำถามของเธอไม่ได้ เพราะผมเองก็ไม่รู้ว่าผมทำอะไรผิดถึงได้โผล่มาอยู่ที่นี่พร้อม ผมจำได้แค่ว่ากำลังเดิน ใจลอยลงมาจากชั้น 4 เพราะกำลังคิดอะไรเพลิน ๆ ว่าถ้าเป็นไปได้อย่างจะลาพักร้อนไปที่ใหนสักที่หนึ่ง ที่ใคร ๆ ตามหาไม่เจอ จะได้ไม่ต้องมานั่งคิดตอบปัญหา หรือทำอะไรที่หนักสมองเช่นทุกวันนี้ อยู่ ๆ ผมก็มาโผล่ที่นี่เสียแล้ว ผมเอื้อมมือไปจับมือของเธอที่เปรอะเปื้อนคราบน้ำตาไว้ก่อนที่จะเอ่ยออกไปด้วยความไม่มั่นใจนัก แต่มันก็น่าจะช่วยให้เธอรู้สึกดีได้บ้าง “ถ้ามันมีทางมาที่นี่ได้ มันก็ต้องมีทางออกไปได้ล่ะนาเชื่อผมสิ” ถึงจะพูดไปอย่างนั้นแต่ก็ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน แถมสารรูปตัวเองตอนนี้มันดูพิกลอย่างบอกไม่ถูก ชายวัย 35 นั่งกุมมือกับเด็กสาวอายุ 17 – 18 ปี ยังกับโคแก่กะกินหญ้าอ่อนยังไงยังงั้น แต่ก็ช่างเถอะเพราะถ้าว่ากันจริง ๆ วรรณฤดีอายุพอ ๆ กับผมนั่นล่ะเพียงอะไรบางอย่างทำให้เวลาของสองเราไม่ตรงกันเท่านั้นเอง ผมจับมือข้างหนึ่งของเธอไว้แน่นก่อนที่ตัวเองจะลุกขึ้นยืน ‘ใช่!! ผมต้องหาทางออกไปจากที่นี่ อย่างน้อยต้อง ออกไปสรุปเนื้อหางานวิจัยในบทที่สองให้เสร็จก่อนก็ยังดี ไม่อย่างนั้นสำนักวิจัยของมหาวิทยาลัยคงไม่ปล่อยผมไปแน่ ๆ’ ผมคิดในใจขณะที่มองออกไปนอกห้อง ตึง!!! สิ่งรอบ ๆ ตัวผมเปลี่ยนไปจนผมตามไม่ทันจริง ๆ เสีงเมื่อครู่ที่ดังนั้นเป็นเสียงของหนังสือที่ผมวางไว้บนโต๊ะขณะที่กุมมือของวรรณฤดีไว้ร่วงหล่นไปกับพื้น ด้วย ณ เวลานี้ที่ ๆ ผมยืนอยู่มันไม่ใช่ในห้องที่เคยอยู่กับวรรณฤดีอีกแล้ว แต่เป็นทางวนที่จะเดินลงบันไดไปชั้น 3 หนังสือที่ผมยืมมานั้นแม้จะมีเพียง 3 เล่มแต่มันก็หนาพอควร ที่เมื่อมันตกลงไปกระแทกพื้นจะทำให้เกิดเสียงดังพอดู จนคนที่อยู่บนชั้น 4 ตรงบันไดก้มลงมาดูว่าเกิดอะไรขึ้น และคนที่ขึ้นมาจากชั้น 3 บางคนก็มองด้วยความสงสัยไม่แพ้กัน แต่คนที่งุนงงมากที่สุกก็คือผม...อะไร?...ทำไม?...ได้ไงกัน? ผมมองซ้ายมองขวา ในมือของผมยังคงกุมมือของวรรณฤดีไว้แน่น วรรณฤดีเองดูจะตกใจไม่แพ้ผมเธอมองดูบรรยากาศรอบ ๆ ตัวที่ไม่คุ้นตาแม้แต่น้อย ด้วยนักศึกษาในชุดไปรเวทสมัยใหม่ที่ไม่ใช่แบบเมื่อ 19 ปีก่อน ผนวกกับสภาพแวดล้อมที่ไม่เหมือนกับห้องสมุดที่เธอรู้จัก มันคงทำให้เธอสับสนอย่างยิ่ง “อาจารย์เป็นอะไรรึเปล่าครับ” นักศึกษาชายคนหนึ่งที่เคยเรียนกับผมเดินตรงเข้ามาถามพลางก้มลงไปเก็บหนังสือให้ เขายื่นหนังสือส่งมาให้ผมพลางบ่นขึ้นมาเล็กน้อย “จารย์ทำงานดึกไปเปล่าถึงได้มาทิ้งหนังสือเล่นในห้องสมุดแบบนี้” ‘ไม่ได้ทิ้งสักหน่อยว้อย’ ผมคิดในใจ “แถมเก๋านะเนี่ยอาจารย์หิ้วหนังสือเล่มเบ้อเร่อสามเล่มด้วยมือข้างเดียวอีกต่างหาก” “...............” ผมได้แต่นิ่งเงียบกับสิ่งที่ลูกศิษย์บอกพลางรับหนังสือมาด้วยมือเพียงข้างเดียว เพราะมืออีกข้างของผมยังคุมกุมมือของวรรณฤดีไว้แน่น มันผิดปกติเกินไป ผมกุมมือวรรณฤดีอยู่จริง ๆ แต่ดูเหมือนจะไม่มีใครมองเห็นเลยแม้แต่น้อย ทุกคนเหมือนจับจ้องมาที่ผม หาใช่เด็กสาวใส่แว่นตาหนาเตอะในชุดนักศึกษาแบบโบราณอย่างวรรณฤดีไม่ ผมจึงเดาคร่าว ๆ ต่อ สิ่งที่เกิดขึ้นว่าไม่มีใครมองเห็นเธอเลยจริง ๆ จะด้วยเพราะเธอเป็นวิญญาณ หรืออะไรก็ตามที ผมสามารถกลับมา ยังโลกที่ผมควรจะอยู่และควรจะเป็นได้แล้ว แต่เพราะอะไรกันล่ะ แล้วทำไมผมถึงได้สามารถพาวรรณฤดีมาได้ แม้เธอจะไม่มีตัวตนให้ใครมองเห็นก็ตามที ผมหันกลับมามองวรรณฤดีอีกครั้งเธอเหมือนพยายามพูดอะไรบางอย่าง แต่ผมไม่ได้ยินเสียงของเธอเลยแม้แต่น้อย หรือเพราะเธอไม่ใช่คนในโลกของผมเธอจึงไม่มีตัวตนอยู่ แต่เพราะผมกุมมือเธอไว้ผมจึงมองเห็นเธอได้ เอาล่ะ!!! ไม่ใช่เวลามาคิดอะไรมากไปกว่านี้แล้ว ผมยิ้มให้นักศึกษาที่เก็บของให้เล็กน้อยแล้วกุมมือวรรณฤดีออก เดินไปตามทางเดินทันที ภาพมันคงออกจะแปลก ๆ ที่ชายคนหนึ่งมือถือหนังสือไว้ มืออีกข้างเหมือนจับอะไรลาก ทำให้หลาย ๆ คนมองมาด้วยความสงสัย แต่ผมไม่หยี่หระอะไรกับสายตาของคนรอบข้าง ผมเดินไปที่ชั้นพักหนังสือแล้วเอาหนังสือทั้ง 3 เล่มวางลงไปทันที เพราะไม่ใช่เวลาที่จะมากังวลกับงานวิจัยแล้ว ด้วยมีเรื่องที่น่ากังวลใจกว่านั้น วรรณฤดีที่ถูกผมลากไปนั้นพยายามเดินเดินตามผมให้เร็วเท่าที่ทำได้ เธอพยายาม พูดอะไรบางอย่างถ้าอ่านจากปาก เหมือนเธอพยายามบอกว่า ‘ช้า ๆ หน่อย’ แต่ผมรู้สึกว่าอยากจะพาเธอออกไป จากที่นี่ให้ไวที่สุด ไม่ว่าเวลานี้เธอจะตายกลายเป็นผีไปแล้ว หรือเป็นอะไรก็ตามผมคิดว่าเธอไม่ควรอยู่ในที่แห่งนี้ แต่จะให้ผมปล่อยมือเธอไปคงไม่ได้เพราะผมเชื่อว่าเธอคงหลุดลอยไปยังที่เดิมเมื่อครู่แน่ ๆ ดูท่าทางเธอคงจะผีจริง ๆ เพราะผมเห็นใครหลายคนเดินชนเธอ แต่ก็ผ่านร่างของเธอไปอย่างหน้าตาเฉย ช่างเถอะบางทีผมอาจจะเป็น ‘ดร.จักรกฤษณ์ อิสราลักษณ์’ ที่เผอิญไปพบกับ ‘รัตติกาล’ ซึ่งไม่มีใครเห็นเธอนอกจากผมเท่านั้นก็เป็นได้ จากคุณ : joyka เขียนเมื่อ : 20 มิ.ย. 53 23:06:50

ความคิดเห็นที่ 2 ผมลากเธอจนมาถึงทางออกจากห้องสมุด โอเค ผมมาตัวเปล่า เพราะกะมาขนหนังสือกลับห้องเต็มที่ แต่ตอนนี้กำลังได้ผู้หญิงกลับห้องไปแทน มาดูกันซิว่าผู้หญิงคนนี้มีแถบแม่เหล็กติดไว้ตามตัวรึเปล่า ถ้ามีตอนที่เดินออกจากห้องสมุดเจ้าเครื่อตรวทางเข้าออกคงได้ร้องปี๊ดป๊าดแน่นอน “อ้าว! จารย์สิญจน์วันนี้ไม่ได้หนังสือเลยรึคะ?” เจ้าหน้าที่ตัวทางเข้าออกยิ้มให้กับผม เพราะปกติถ้าผมมาห้องสมุดจะมีหนังสือติดมือกลับไปอย่างน้อย 1 – 2 เล่ม แต่จะให้ผมบอกไปว่าผมได้ของใหญ่กว่าหนังสือคงแปลก ๆ “เผอิญมีงานเข้าน่ะครับ เลยต้องรีบกลับห้องก่อน ไม่งานจากงานเข้าจะเป็นงานงอก” ผมตอบไปแบบทีเล่นทีจริง ซึ่งเจ้าหน้าที่ก็ยิ้มรับด้วอัธยาศัยไมตรีที่ดี แต่ท่าทางของวรรณฤดีที่ถูกผมลากมาจะรู้สึก ตกใจสับสนต่อสิ่งที่เกิดขึ้นรอบตัวอย่างมากจนไม่รับรู้อารมณ์ขันรอบ ๆ ตัวเลยสักนิด ผมใช้แรงที่มีลากเธอเดินผ่านเครื่องตรวจทางเข้าออกที่มีตัวแสกน ซึ่งแน่นอนว่ามันไม่ร้องปี๊ดป๊าดอยู่แล้ว ถ้าได้ เครื่องที่ห้องสมุดในมหาวิทยาลัยของผมมันร้อเพราะวรรณฤดีได้จริง ๆ ล่ะก็ผมจะให้บริษัทบุ๊คโปรโมชั่นที่เป็น ตัวแทนจำหน่าย เอาไปประกาศเป็นเครื่องดักวิญญาณเลยทีเดียว วรรณฤดีเดินตามผมออกมาด้วยสีหน้าท่าทางตื่น ๆ เธอพูดอะไรบางอย่างออกมาซึ่งผมพอจะเดาจากปากของเธอได้ว่า ‘จะพาเราไปใหน’ ผมจึงตอบเธอไปเบา “ไปจากที่นี่” เพราะผมเชื่อว่าสิ่งที่ ‘ยึดเหนี่ยว’ ไม่ให้เธอกลับมาสู่โลกแห่งความเป็นจริงได้ คืออะไรบางอย่างในที่แห่งนี้ และ อะไรสักอย่างพาผมไปอาจจะเพื่อช่วยเธอก็เป็นได้ ฉะนั้นผมจึงพยายามรีบพาเธอออกไปจากที่ห้องสมุดแห่งนี้ให้ ไวที่สุดเท่าที่จะกระทำได้ ทว่า ร่างของสรรณฤดีหยุดชะงักอยู่กับที่จนผมที่ลากเธออยู่ชะงักไปด้วย ผมหันไปมองเธอทันที วรรณฤดีเหมือนติดกับอะไรบางอย่าง บางอย่างที่กั้นไม่ให้เธอเดินตามผมออกเลยจากบันไดห้องสมุดที่ทอดยาวลงสู่เบื้องล่าง ผนวกกับท่าทางของเธอดูจะทรมานอย่างมาก อย่าอกนะว่าเธอเป็นพวกผีดิบที่ถูกแสงแดดแล้วปวดแสบปวดร้อนน่ะ สภาพเช่นนี้ดูจะไม่มีทางเลือก ผมจึงเดินกลับไปทางห้องสมุด แต่พาเดินอ้อมไปยังด้านหลังซึ่งมีทางเดินร่ม ๆ และไม่ค่อยมีผู้คนสักเท่าไหร่ก่อนที่จะให้เธอนั่งตรงที่นั่งปูนซึ่งทำไว้ด้วย เดิมแถวนี้เคยมีร้านถ่ายเอกสารมาตั้งอยู่ จึงทำไว้ให้คนใช้นั่งรอเอกสารที่มาถ่าย ผู้คนในตอนนี้ไม่มากนักด้วยเป็นเวลาเที่ยง คนส่วนใหญ่จึงไปหาอะไรกันทานกันที่โรงอาหารหรือไม่ข้างนอกกันหมด จะมีเดินผ่านไปมาแถวนี้บ้างก็เพียงเล็กน้อย สีหน้าของวรรณฤดีดูไม่ดีสักเท่าไหร่เลย ท่าทางของเธอทรมาณอย่างมาก รวมไปถึงผมมองเห็นเธอเลือนลางไป ทุกที นั่นทำให้ผมคว้ามือทั้งสองของเธอมากุมไว้แน่น บางทีสิ่งที่ผมทำได้มันคงไม่อาจจะต้านพลังอำนาจของสิ่ง ลี้ลับได้เลยแม้แต่น้อย ดูท่าทางผมกำลังจะเสียเธอไปอีกครั้งแล้วจริง ๆ วรรณฤดีที่กำลังจะหายไปพูดอะไรบางอย่างซึ่งผมก็ไม่ได้ยินเช่นเดิม แม้ผมจะพยายามอ่านปาก ก็ไม่เข้าใจนัก เธอคงพยายามคร่ำครวญด้วยความเจ็บปวดที่ต้องกลับไปที่นั่นอีก ที่นั่นที่ไม่มีทางออก ได้แต่นั่งอยู่เช่นนั้นไปเรื่อย ๆ “...” แล้วทำไมผมไปที่นั่นได้ล่ะ ผมกุมมือวรรณฤดีไว้ท่ามกลางสายตาของคนที่เดินผ่านไปมาที่มองผมว่าผมกำลังทำอะไรอยู่ แต่ผมไม่สนใจอะไรทั้งนั้นนอกจากพยายามคิดหาทางช่วยเพื่อนเก่าและรักแรกให้ได้ ทำไมผมกลับมายังที่นี่ได้ แต่เธอกลับมาไม่ได้ล่ะ ทำไมผมและเธอถึงไปที่นั่นได้ล่ะ ทำไม...ทำไม...และทำไม ผมพยายามเค้นสมองคิดมากที่สุดเท่าที่ตัวเองเคยทำมาในชีวิต ถ้าผมเป็นพวกเก่งคณิตคิดไวก็คงดีสินะเนี่ย จะได้ คิดอะไรได้ไว ๆ เสียหน่อย โอ้ย!! นี่ผมยึดติดกับการคิดไว ๆ มากไปรึเปล่าเนี่ย!!! ความคิดของผมหยุดอยู่ครู่หนึ่ง วรรณฤดีที่รู้สึกว่าตัวเองอยู่ตัวคนเดียว ไม่รู้สึกผูกพันกันใคร อยากอยู่อย่างเงียบ ๆ สงบ ๆ กับผมที่คิดว่าอยากพักร้อน ไม่ต้องไปยุ่งกับใคร ไม่ต้องการให้ใครตามตัวเจอ.... นี่ล่ะ ‘คีย์เวิร์ด’ ผมกับเธอเหมือนกันคือต้องการความสงบที่ไม่ต้องการให้ใครมายุ่งยิ่งด้วย ไม่คิดจะอาลัยอาวรณ์ใคร อยากอยู่เพียงลำพัง ทำให้ไปโผล่ในสถานที่แห่งนั้น และถูกยึดไว้ยังที่แห่งนั้น แล้วทำไมผมกลับมาได้ ....เพราะผม ‘ยังมีห่วง’ ค้างอยู่เช่นนั้นรึ!!... ใช่แล้วตอนที่ผมกลับมายังโลกความเป็นจริงนั้น ผมคิดว่าต้องกลับมาทำงานวิจัยให้เสร็จ ไม่งั้นผมคงโดนสำนักวิจัยเฉ่งเอาแน่ ๆ ใช่ ‘ห่วง’ ‘อาลัยอาวรณ์’ สิ่งที่ทำให้คนยังคงอยู่บนโลกนี้ ไม่ได้ไปยังภพภูมิอื่น ผมต้องทำให้วรรณฤดีมีห่วงให้ได้ก่อน มีอาลัยอาวรณ์ให้ได้ก่อน แต่จะทำยังไงล่ะ ในเมื่อเธอแทบจะไม่เคยหวังในความรักของผู้กำเนิดเธอเลย ไม่เคยหวังความห่วงใยจากญาติ ๆ แม้แต่น้อย... แต่ดูท่าทางผมจะใช้เวลาคิดนานเกิไปเสียแล้ว ร่างของเธอเริ่มเลือนลางไปเรื่อย ๆ จนแทบจะหายไปจากวงแขของผมที่ประคองเธอไว้ เหลือเพียงมือหนึ่งข้างที่กุมมือผมไว้แน่นแค่นั้นเอง.... ไม่รู้อะไรมาดลใจผม ทำให้ผมพูดออกไปโดยที่ไม่ทันคิดไตร่ตรองสิ่งใดออกไปทันที “อยู่กับผมนะวรรณ ผมรักคุณนะ” น้ำเน่าชิบ!! หากแต่ความน้ำเน่าที่ว่านั้นทำให้ใบหน้าของวรรณฤดีที่กำลังเลือนลางไปนั้นอาบไปด้วยน้ำตาที่ไหลออกมาจนนองหน้า แล้วสิ่งที่ผมไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น ร่างของเธอกลับมาเด่นชัดขึ้นอีกครั้ง เธอกลับมาอยู่ในอ้อมแขนผมแบบเต็ม ๆ ไม่ใช่ร่างแบบเด็กสาวที่ผมเห็น เหมือนว่าเธอโตขึ้นให้ถูกต้องเหมาะสมกับกาลเวลาที่ล่วงเลยไป รูปร่างของเธออวบอิ่มต่างจากเด็กสาวอายุ 17 – 18 จริง ๆ ผมสั้นสีดำของเธอบัดนี้ยาวลงไปจนแทบจะเตะพื้นเบื้องล่าง ริมฝีปากของเธอสั่นอย่างมาก เธอเองก็คงจะตกตะลึงไม่แพ้กันที่อยู่ก็เกิดเรื่องอะไรแบบนี้ขึ้น คนที่เดินอยู่รอบ ๆ ตัวผมต่างตกตะลึงไปตาม ๆ กันที่อยู่ ๆ ในวงแขนที่ดูว่างเปล่าของผมก็มีผู้หญิงในชุดนักศึกษาที่ฟิตเปรี้ยะราวกับใส่ชุดไซส์ SSS เลยก็ว่าได้ พวกเขาเหล่านั้นต่างพากันเอะอะอย่างมาก แต่ผมไม่ได้สนใจอะไรหรอก ผมสนใจรักแรกของผมที่กลับคืนมาตรงหน้าต่างหาก วรรณฤดีมองหน้าผมอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่เธอจะพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูสั่นเครือ “ส...สิญจน์ ร...เรา” น้ำเสียงของเธอดูแหบแห้งเหมือนคนที่ไม่ได้ทานน้ำมานาน ก็ไม่น่าแปลกใจเท่าไหร่ถ้าคิดไปแล้วผ่านช่วงเวลามา 19 ปีแบบปัจุบันทันด่วนเช่นนี้ย่อมส่งผลกระทบต่อร่างกายแน่นอน ผมประคองเธอขึ้นมากอดไว้แนบกาย ก่อนที่จะตะโกนบอกทุกคนแถวนั้นให้ช่วยกันพาวรรณฤดีไปห้องพยาบาลก่อนก็ยังดี ตอนนี้คงต้องให้หมอดูแลกันแล้วล่ะ เพราะผมไม่ใช่หมอที่จะดูแลคนป่วยได้เสียหน่อย ขณะที่ผมพาเธอออกจากอาคารห้องสมุดไปห้องพยาบาลนั้น ผมหันกลับมามองที่ตึกห้องสมุดอีกครั้ง ผมไม่รู้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นคืออะไร ทำไมถึงเกิดขึ้นได้ แต่ผมไม่ใส่ใจที่จะคิดหาคำตอบ มันไม่ใช่น่าเรื่องน่าค้นหาสักนิดเดียว ตอนนี้ถ้าผมจะคิด ผมว่าผมควรคิดหาคำตอบให้กับคณบดี หรืออธิการบดีถึงเรื่องที่เกิดขึ้นจะดีกว่า ที่สำคัญผมคงต้องมานั่งคิดว่าผมจะดูแลวรรณฤดียังไงดี ก็บอกเธอให้มาอยู่กับตัวเองไปแล้วนี่นา... “แต่ก็ดี ผมมีผู้ช่วยนักวิจัยแล้ว” ผมพูดเปรยออกมาในขณะที่พาวรรณฤดีไปห้องพยาบาลพลางจับมืออุ่น ๆ ของเธอไว้แน่นด้วยความรู้สึกดีใจไม่ใช่น้อยที่ได้รักแรกของตนเองกลับมา ------------------------------End---------------------------- Credit ภาพ : 2009 Utsuki Sakuko จากคุณ : joyka เขียนเมื่อ : 20 มิ.ย. 53 23:09:13

ความคิดเห็นที่ 3 คุยกับผู้อ่าน ไม่ใช่เรื่องที่เชื่อมโยงกับนิยายทีี่ลงอยู่นะคะ =w=' เป็นเพียงเรื่องที่นอนกลางวันแล้วฝันเป็นตุเป็นตะจนลุกขึ้นมาเขียนได้เป็นเรื่องสั้น ๆ จริง ๆ ฝันเมื่อวานตอนประมาณบ่ายสองกว่า ๆ ตื่นมาตอนบ่ายสามเพราะ พระมาสวดให้นาคที่บวชข้างบ้าน ไม่งั้นสงสัยคงได้ต่อยาวไปกว่านี้อีกนิดแน่ ๆ แต่เท่าที่ฝันนี่ก็จบได้ด้วยดีแล้วล่ะ ขืนฝันต่อไปกว่านี้เดี๋ยวจะมีโผล่ออกมาจริง ๆ คนแต่งยิ่งชอบฝันถึงผีอยู่เป็นประจำเสียด้วย ------------------------ จากคุณ : joyka เขียนเมื่อ : 20 มิ.ย. 53 23:13:10

ความคิดเห็นที่ 4 ขนาดฝันยังฝันเป็นเรื่องเป็นราว แถมยังเก็บมาเรียงร้อยถ้อยคำเป็นเรื่องราวขนาดนี้ คารวะเลยครับ ไม่ว่าจะเขียนแนวไหนก็อ่านสนุกทุกเรื่อง แถมภาพประกอบก็สวย ^___^......... จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 53 04:51:16

ความคิดเห็นที่ 5 แหม เสียดาย ถ้ากลับมาตอนอายุ 19 คงดีเนอะ อิอิ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 22 มิ.ย. 53 20:28:11

ความคิดเห็นที่ 6 อ่านแล้ว อินอ่ะ นึกว่าเป็นเรื่องจริงเลยนะเนี่ย จากคุณ : ลำยองน้อย เขียนเมื่อ : 23 มิ.ย. 53 11:21:28

ความคิดเห็นที่ 7 อ้าว พึ่งเห็นว่ามีเรื่องสั้นด้วยครับ ถ้าดูแต่รูปประกอบ อาจจะเข้าใจเรื่องนี้ผิดไปเยอะเลยนะเนี่ย จากคุณ : Kross_ISC เขียนเมื่อ : 23 มิ.ย. 53 16:30:50

ความคิดเห็นที่ 8 เห็นเหมือนคุณ scottie นะคับ ถ้ามาตอนอายุ 19 ก็จะดีไม่น้อย จากคุณ : กริชครับผม เขียนเมื่อ : 24 มิ.ย. 53 14:34:46