ความคิดเห็นที่ 1 ตอน ๒               ครั้นถึงเช้ามืดวันจันทร์ ๒๑ มิถุนายน ๒๕๕๓ นี้ ข้าพเจ้าถึงจะตื่นมาแต่เช้า แต่ก็มิได้ กระวีกระวาดไปโรงพยาบาล พระนั่งเกล้าฯ แต่อย่างใด   หมุนไปหมุนมาบนบ้าน จัดโน่นเตรียมนี่ตาม แผนการงาน ซึ่งตัวเองวางไว้ว่าจะทำมานานนับ เกือบสองปีเข้าไปแล้วอยู่อย่างนั้น จนสายๆ เพื่อนซึ่งข้าพเจ้า คิดถึงมาหลายวัน แต่กดโทรศัพท์ตามหาตัวเธอมิได้ ก็รับสายเรียกโทรศัพท์ของข้าพเจ้าได้ทันที              ข้าพเจ้าจึงตัดสินใจว่า จะไปหาเพื่อนเก่าเพื่อนรักคนนี้ เพื่อปรับทุกข์ปรับสุข เล่าสู่กันฟัง เพื่อนบอกแห่งหนตำบล ซึ่งตนอยู่ใหม่ในช่วงนี้แล้ว   ข้าพเจ้าก็รับปากเป็นมั่นเหมาะว่าจะออกจากบ้านไปหาเพื่อนซึ่งบอกว่า เพิ่งติดหวัดมาเมื่อวาน ข้าพเจ้าก็ว่า เดี๋ยวจะนำ น้ำมันหอมระเหยของข้าพเจ้าไปให้ใช้ ทาคอ ทาอก สูดดม จะได้หายป่วยหายไข้ด้วย               ในที่สุด ข้าพเจ้าก็ นั่งรถเมล์ปรับอากาศสาย 114 ไปลงป้ายก่อนวัดพระศรีมหาธาตุ  เข้าไปกินอาหารในร้านเพลิน ร้านอาหารกิจการของญาติสนิท พร้อมซื้อโจ๊กบางกอกติดมือจะไปฝากเพื่อนด้วย ทั้งนี้ ได้เสียเวลาคุยกับคุณน้าแท้ ๆ อยู่พักใหญ่ คุณน้าข้าพเจ้าเป็น ผู้ดูแลร้านแทนพี่ชายซึ่งเดินทางไปสหรัฐอเมริการะยะนี้               แล้วในที่สุด รถสาธารณะยอดนิยมของยุค คือ รถตู้ปรับอากาศ ก็แล่นมาจอด ให้ข้าพเจ้าขึ้นต่อไปยังปลายทางถนนรามอินทรา                 ถนนรามอินทราในวันนี้ กว้างขวางน่าภูมิฐาน มีทางด่วนหลายขนานให้ตัดต่อไปโน่นไปนี่หลายเส้นสาย รวมทั้ง มีรถปรับอากาศรุ่นใหม่จากรังสิต ผ่านถนนเส้นนี้ ไปออก ท่าอากาศยานสุวรรณภูมิด้วย  ทั้งมีถนนสายวงแหวนรอบนอก วิ่งไปออกข้ามเจ้าพระยาไปฝั่งธนบุรีได้ รามอินทราวันนี้ จึงเป็นเขตแห่งความเจริญผิดไปจากยุคก่อนที่ข้าพเจ้าเคยมาดูนัก จากคุณ : tiki_ทิกิ เขียนเมื่อ : 22 มิ.ย. 53 11:45:48

ความคิดเห็นที่ 2 (ป.ล. ขออนุญาตคั่นไว้สักครู่ รับประทานอาหารกลางวันเสร็จสรรพแล้วจะกลับมาเขียนต่อค่ะ ) จากคุณ : tiki_ทิกิ เขียนเมื่อ : 22 มิ.ย. 53 12:01:59

ความคิดเห็นที่ 3 ข้าพเจ้าบอกคนขับให้จอดที่ "กองบินตำรวจ" แล้วก็เดินเข้าไปตามที่เพื่อน สมมุติว่าชื่อ " คุณปอ" บอกไว้ว่า มาถึงให้เดินเข้าไป แล้วโทรฯหาเพื่อนจะเดินออกมารับเอง       ข้าพเจ้าเดินผ่านที่ว่างที่ตั้งเครื่องบินโชว์ไว้สามลำ ไปจนถึงสะพานน้อยๆ เพื่อนก็เดินถือร่มออกมารับ ต่างคนต่างยิ้มให้กันอย่างดีใจไม่พบกันเป็นปีกว่า เกือบสองปีเข้าไปแล้ว ได้แต่โทรศัพท์หากันอยู่นานๆที             คุณปอ ไม่ได้เป็นแม่บ้าน หรือ เป็นนักบินกองบินตำรวจแต่อย่างใด แต่มาดูแลคุณแม่ของ ปอ เองที่มาพัก อยู่กับน้องชายผู้เป็นเจ้าของบ้าน มียศตำแหน่งใกล้เคียงกับน้องชายข้าพเจ้าเหมือนกัน เวลาเดินเข้าไปรู้สึก เหมือนเดินเข้าไปในกรมฯซึ่งคุณพ่อเคยทำงานอยู่ บ้านหลวงตำรวจนักบิน เป็นบ้านกว้างขวางหลังใหญ่   ใหญ่กว่าหลังเก่าประจำตำแหน่งเดิมที่น้องชายคุณปอ เคยอยู่ และ ข้าพเจ้าเคยขับรถมาส่งคุณปอ ครั้งหนึ่ง นานมาแล้ว         พอเข้าเขตบ้าน ก็ไปสวัสดีคุณแม่ คุณปอ ซึ่งอายุเก้าสิบกว่า แล้วเราสองคน ก็เดินไปมาดูอาณาเขตบ้าน พร้อมตกลงว่า ยกเก้าอี้มานั่งคุยกันด้านนอกบ้านลมเย็นๆ กันดีกว่า         ของฝากที่นำมาฝากคุณปอ ทั้ง โจ๊กบางกอกจากร้านเพลิน ทั้งน้ำหอมระเหยสมุนไพร ไพล ที่ข้าพเจ้า ทำเอง  รวมทั้ง ผ้าปิดตา ปิด จมูก รวมถุงผ้าอีกใบ ที่ลุกสาวนำมาฝากข้าพเจ้าไว้ ก็มอบให้เพื่อนรักไปหมดสิ้น           จากนั้น ข้าพเจ้าก็หยิบ "การฝีมือ" ซึ่งถือติดตัวมา ให้คุณปอเห็นว่านี่แหละ "โปรเจคท์" หรือ " แผนการใหม่" ทำมาสองปียังไม่เสร็จอะไรไปแค่ไหน เพราะต้องมีสมาธิแน่วแน่ถึงจะทำได้ทุกวัน ทำแล้วก็ไม่ต้องทำอะไรอื่น อย่างนั่งหน้าคอมพิวเตอร์ อ่านหน้าจอไป เล่นเกมไป มือก็ทำงานฝีมือนี้ไป เพื่อจะได้เป็น ชิ้นประดิษฐ์สำเร็จ จะไว้ พิมพ์รวมเล่ม เป็นหนังสือ แนวอนุรักษ์สิ่งแวดล้อมต่อไปอีก              แล้วเลยมีเรื่องเกี่ยวกับกิจกรรมสังคม อยู่สองสามเรื่องคุยให้คุณ ปอฟัง ติดลม จนแทบไม่ได้ทักทาย ท่านนายพันตำรวจเอก(พิเศษ) เจ้าของบ้าน ซึ่งแต่งชุดนักบินตำรวจ มายืนสวัสดีลาข้าพเจ้าจะไปดูเครื่องบินแล้ว               ตั้งแต่คบคุณปอเป็นเพื่อนมานับได้สักสามสิบสามปี ครั้งนี้เพิ่งเห็นหน้าน้องชายคุณปอนี่เอง จากคุณ : tiki_ทิกิ เขียนเมื่อ : 23 มิ.ย. 53 14:25:30

ความคิดเห็นที่ 4 ข้าพเจ้าคงคุยกับคุณปอไปเรื่อย ๆ จน สักสี่โมงเย็นกว่า คุณปอก็ให้วางมือ จากข้าวของทั้งหมด พาเดินไปดู ต้นไม้บงคล คือ ต้น "ป่านศรนารายณ์ " ซึ่งขึ้นอยู่ในเขตบ้านร้างติดกับบ้านหลังที่เธออยู่               ตรงนั้น ข้าพเจ้าเลยได้ถ่ายรูปต้นไม้ใหญ่เหมือนอะกาเว่  มีก้านดอกตรงดิ่งพุ่งขึ้นสูงเกือบ สามเมตรไว้ด้วยความแปลกใจ  เพื่อนบอกนี่เป็น ต้นไม้ซึ่งสมเด็จพระราชินี ให้แม่บ้านภาคใต้ ทำ กระเป๋าจาก ใบใหญ่ ๆ ของเขานั้น               พอดูติดใจแล้ว ก็ชวนกันเดินไปดู    "รีสอร์ท" ตรงข้าม บ้าน เป้าหมายคือไปกราบไหว้ พระพุทธชินราชจำลอง ตั้งอยู่ริมบึงใหญ่  ก่อนเข้าไป ก็ช่วยกันเด็ดดอกมะลิ ออกดอกเต็มพุ่มต้นสอง ข้างทางตรงดิ่งเข้าศาลาพระพุทธรูป                เพื่อนก็เตรียมธูปไว้ให้ไหว้พระ ข้าพเจ้าก็ นำดอกมะลินั้นเสียบปลายก้านธูป ได้เป็น กำน้อยๆ ถวายพระด้วย  ได้ไหว้พระสวดมนต์คาถาถวายพระ จิตใจก็แช่มชื่นมาก เป็นการพักผ่อน จิตใจไปในตัว การไปพบ เพื่อนแท้ สักคน ซึ่งหาได้ยากในสังคมนี้ เป็นยาอายุวัฒนะให้แก่ชีวิต ยิ่งกว่าโอสถชนิดไหน  เป็นวิถีชีวิต เรียบง่ายเป็นสุขสงบ และ คุณปอกับข้าพเจ้านั้นก็เข้าใจมุมหนึ่ง ของชีวิตของแต่ละคนดีว่า เวลารู้สึกจิตตก จิตใจไม่ปกติ เพื่อนเป็นยาวิเศษยิ่งกว่าสิ่งใด             ด้านหลังรอบ ๆ ศาลาพระพุทธชินราชจำลอง  เป็นบึงน้ำสีออกเขียวหน่อย แต่เต็มไปด้วย ปลาดุกสีนวลๆตัวใหญ่มาก  หนวดของมันเต็มไปหมด เพื่อนเรียกให้เดินไปดู วังปลาดุกเผือกพร้อม หยิบถุงอาหารปลาซึ่งเธอเตรียมมาไว้ให้ด้วย  เป็นความรู้สึก สดชื่นมีความสุขอย่างไม่บีบคั้นชีวิต ขณะที่ ให้อาหารปลา เห็นปลาคาร์พหลายตัวอยู่กับพวกปลาดุกเผือกนี้ด้วย                              ทัศนียภาพและ ความเป็นไป เป็นที่เพลิดเพลินเจริญใจมาก คุณปอจึงบอกว่า เวลามี งานลอยกระทง ผู้คนก็เข้ามาในกรมกองบินตำรวจ นี้มาร่วมกันลอยกระทงที่นี่ด้วย (ขออภัยภาพจะตามมาทีหลัง) จากคุณ : tiki_ทิกิ เขียนเมื่อ : 23 มิ.ย. 53 20:22:13

ความคิดเห็นที่ 5 พอเดินกลับไปบ้าน  ข้าพเจ้าก็ แวะเด็ดยอดกระถินริมรั้วบ้านเพื่อนอีก  นับได้ 30 ยอด คิดว่าพอรับประทานมื้อสองมื้อ ก็หยุดเท่านั้น เพื่อนคะยั้นคะยอให้ไปเต็มตรงด้านหลังบ้าน ซึ่งอยู่ ใกล้คลองเล็ก ๆ ตรงนั้น แต่ข้าพเจ้าก็บอกว่า พอแล้ว แล้วเตรียมเก็บของ เพื่อเดินทางกลับ               คุณปอ หยิบ " กล้วยเบรคแตก" ของฝากจาก บางคนที สมุทรสงคราม ซึ่งน้องชายของ เธอ เพิ่งไปรับประทานอาหารกับเพื่อนร่วมรุ่นรัฐศาสตร์จุฬาฯ กันมา และได้มาหลายถุง ให้ข้าพเจ้า นำกลับบ้าน แล้วก็แบ่ง น้ำปลาหวานซึ่งน้องสาวเธอทำมากระป่องใหญ่ แบ่งใส่ถ้วยน้อยรัดถุง พลาสติกมาให้อย่างดี  ตัวเธอ ก็ไปสอย มะม่วง "โชคอนันต์" ที่ล้วนแล้วให้ชิมก่อนทั้งนั้นว่าเป็น มะม่วง มันพันธุ์ดีอร่อยมาก              ออกจากบ้านมา ก็อุตส่าห์เดินหิ้วถุงผ้าของข้าพเจ้ามาส่งจนถึงหน้าประตูปากทางถนนรามอินทรา เพื่อให้ข้าพเจ้าเดินข้ามสะพานลอยไปรอรถตู้ฝั่งตรงข้าม  เวลาประมาณสัก ห้าโมงกว่าแล้วตอนนั้น ก็ร่ำลา กันอย่างรวดเร็ว และเดินจากมาด้วยหัวใจเบิกบาน                ที่ว่าเจ็บว่าป่วย นั้นอาจเพราะที่ผ่านมาไปเจอพิษ "เพื่อนใหม่"บางคนที่แสบ ๆเข้าด้วยก็ได้ ครั้นได้มาพบเพื่อนเก่ามีน้ำใจซึ่งรู้ใจคบหาสมาคมกันมาก่อนเก่า ชีวิตก็กลับเต็มตื้นขึ้นมาอีกครั้ง              " เราไม่เคยให้เรื่องเงินเรื่องทองหรือผลประโยชน์มากั้นขวางความเป็นเพื่อนของเรา"             นี่เป็นสิ่งที่คุณปอ และ ข้าพเจ้าเคยพูดกันบ่อยครั้ง  ไม่ว่าคุณปอ จะอยู่ในตำแหน่งแค่พนักงาน โอปะเรเตอร์ต้อนรับ รับโทรศัพท์ ที่บริษัทฯ โฆษณายักษ์ใหญ่ชั้น ๙ ตึกเพลินจิต ขณะนั้น หรือ ต่อมา จะเป็น " คาสติ้ง" คือ ผู้จัดหา พร้อบ คือเครื่ององค์ประกอบฉากถ่ายภาพ หรือ ภาพยนต์โฆษณาในบริษัทฯ เดียวกัน แต่อยู่ ณ ตึกสาธรธานี ซึ่งพบกันรอบสุดท้ายที่ทำงานด้วยกันมา  ความเป็นเพื่อนอย่างเหนียว แน่น และ ลึกซึ้ง นับเป็นมิตรภาพยาวนานอันหาได้ยากในสังคมซึ่งคบกันด้วยผลประโยชน์              น้ำใจเล็ก ๆ น้อย ที่พยายามเลือกสรร ภาพนิด ภาพน้อยของธรรมชาติ แม้นกระทั่งพาไปไหว้ พระพุทธชินราช จำลองนั้น ข้าพเจ้ารู้สึกอิ่มเอิบจิตใจ และดีใจที่ได้เห็นเพื่อนอีกครั้ง ก่อนจะคิดถึงความ เป็นมาของการคบหาสมาคมกันมา อย่างไม่ก้าวก่ายให้เกียรติกันมาตลอดของเราทั้งสอง หลายครั้งที่คุณปอ ช่วยเหลือข้าพเจ้าอย่างเต็มอกเต็มใจ  หลายครั้งที่ข้าพเจ้าเมื่อรู้ว่า เพื่อนตกทุกข์ได้ยากลำบากอย่างใด ก็ ยื่นมือเข้าไปช่วยเหลือปัจจุบันทันด่วน สิ่งเหล่านี้อาจเป็นเรื่องเล็กเรื่องน้อย ของเวลาที่เราสละให้กันมา แต่เมื่อหวนคิดไปมากกว่าสามสิบปีที่ได้รู้จักกันมา เราอาจเคืองกันบ้างบางหน แต่ข้าพเจ้าก็ให้อภัยเพื่อน มาหลายครั้ง และ เพื่อนก็ให้อภัยข้าพเจ้าหลายครั้งอีกเหมือนกัน               นั่งรถกลับบ้านครั้งนี้ ข้าพเจ้ารีบกลับบ้านมาปอกมะม่วงโชคอนันต์แล้วจิ้มน้ำปลาหวานรสเข้ม ของฝากจากเพื่อนอย่างเอร็ดอร่อย มีคุณค่ามากกว่า มะม่วงน้ำปลาหวานที่วางขายอยู่หน้าเดอะมอลล์ งามวงศ์วานหลายเท่านัก                พอสักสองทุ่ม ก็เข้าไปในห้องพระ นำดอกมะลิสดซึ่งเก็บกันมาจากหน้าพระพุทธชินราช มาเสียบที่เสียบดอกมะลิในห้องพระและจุดธูปไหว้พระอย่างเป็นสุขใจ ครั้งแรกในรอบสามปีที่อยู่ที่บ้าน นี้มา           (บันทึกเสร็จสิ้นเมื่อ ๒๐:๒๐ นาฬิกา วันพุธที่ ๒๓ มิถุนายน พุทธศักราช ๒๕๕๓ ณ เรือนไม้เก่านนทบุรี สยาม ราชอาณาจักร ขึ้น ๑๒ ค่ำ เดือน ๘ ปีขาล ) ภาพจะตามมาทีหลังค่ะ จากคุณ : tiki_ทิกิ เขียนเมื่อ : 23 มิ.ย. 53 20:24:31

ความคิดเห็นที่ 6 นำข้อคิดซึ่งตอบท่านอื่นจาก เฟซบุ๊คมาให้อ่านเพิ่มเติม นวรรช หอมเลิศ ยังมีสตินะครับ โชคดีมาก Yesterday at 8:42pm ·  . คุณ นวรรช หอมเลิศ คะ เคยพบเหตุการณ์ทำนองนี้มาสัก สองสามครั้งแล้วหลวงพ่อเสือท่านเคยเทศน์ไว้ว่า คนเราเวลาจะตาย จะทุกข์ทรมาณมากขาดสติ... จึงต้องพยายามกำหนดลมหายใจตนเองเพื่อพาตนออกจากภาวะไปสู่ทุคติ อย่างน้อยต้องกำหนดพระคาถา จะ พุทโธ หรืออื่นใดไว้เพื่อจัดลำดับจิตของเรามิให้ตกไปในภวังค์หรืออย่างอืน และฝึกจนเคยตัวว่าไม่ว่าจะนั่ง ยืน นอน เดิน แม้นกำลังรับประทานหรือ อื่นๆ การตายทุกคนทุกสรรพสัตว์ ต้องตายต้องทรมาณเช่นเดียวกัน นี่เป็นความเที่ยงแท้ จึงเมื่อเกิดอีก ก็กำหนดได้ว่า ความตายหรือ มัจจุราชมาเตือนในภาวะทุกข์นี้ ต้องรีบตัดทุกอย่างรอบตัวออกปล่อยวางหมดทุกอย่างเพื่อไปอย่างไร้ห่วง และต้องตัดบ่วงอบาย อย่างสภาวะเจ็บปวดทรมาณนั้น ต้องกำกับมันให้ได้ ถือว่า" ครูมาดูจิตเรา"ให้เห็นกันอีกรอบว่าที่สอนสั่งอบรมมาพอวินาทีสุดท้ายจะไปกับครู หรือ จะไปหนทางอื่นที่ว่า ชีวิตหลังความตายมีถนน 7 สายให้เดิน ก็วินาทีสุดท้ายที่จิตจะดับนั่นเอง ต้องฝึกสติให้ได้ค่ะ โชคดีที่อยู่ในบ้าน กึ่งเดินกึ่งคลานไปห้องพระได้ทันอย่างน้อย ไม่ตายในสภาพธุเรศธุรัง หากอยู่นอกบ้าน จะทำอย่างไรเล่าหนอ ? คนเราจึงต้องคะนึงถึงวันตายเวลาตายไว้ ถึงตอนนั้นกรรมใดทำกันมาก็ต้องปล่อยไปตามกรรมที่กระทำไปแล้ว แก้ไม่ได้ ได้แต่แบกมันไปรับวิบากกันชาติต่อไปละค่ะ 6 hours ago · จากคุณ : tiki_ทิกิ เขียนเมื่อ : 24 มิ.ย. 53 12:15:52

ความคิดเห็นที่ 7 อ่านเพลินดีค่ะ ความสวยงามแห่งความเป็นเพื่อน... จากคุณ : แก้วแต้มสี เขียนเมื่อ : 27 มิ.ย. 53 12:41:01

ความคิดเห็นที่ 8 คุณ : แก้วแต้มสี  ขอบคุณที่แวะอ่านนะคะ เล่ายืดยาวตามใจค่ะ จากคุณ : tiki_ทิกิ เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 53 13:35:13

ความคิดเห็นที่ 9 มาช้าไปหน่อย แต่อ่านแล้วได้ข้อคิดอะไรดีๆ นะคะ จากคุณ : ตั้งเพ็กเง็ก เขียนเมื่อ : 5 ก.ค. 53 18:52:12