ความคิดเห็นที่ 1 ปราลีจับมือพัทร์รวีแน่นขณะยืนคอยื่นคอยาวที่หน้าร้านคิวปิด ร้านดอกไม้ที่เป็นเบาะแสสำคัญในการ สืบหาเจ้าของกุหลาบแดงในมือของเธอ เนื่องจากพัทร์รวียืนยันเสียงแข็ง ดวงตามุ่งมั่น   ‘ให้ตายฉันก็ไม่ถือกุหลาบช่อนี้กลับบ้านเด็ดขาด’ เดือดร้อนคนที่ ‘อยากรู้อยากเห็น’ อย่างเธอต้องหอบหิ้วมาด้วย เพื่อใช้เป็นหลักฐานมัดตัวคนร้ายให้ดิ้นไม่หลุด สิ่งที่เห็นคือหญิงสาวร่างบาง ใบหน้าสวยหวานคนหนึ่งกำลังก้มๆ เงยๆ อยู่กับการจัดช่อกุหลาบสีขาวอย่างตั้งอกตั้งใจภายในร้าน นอกจากนั้นก็มองไม่เห็นใครอีกเลย “แกว่าคนนี้รึเปล่าที่เป็นเจ้าของร้าน” ปราลีหันไปถามคนข้างๆ “ใครจะไปรู้ อยากรู้ก็เข้าไปถามสิ จะมายืนด้อมๆ มองๆ อยู่หน้าร้านทำไม เดี๋ยวเค้าก็หาว่าเรามาสอดแนมคิดมิดีมิร้ายหรอก” พัทร์รวีบ่น ปราลีพยักหน้าเห็นด้วย ฉุดมือเพื่อนสาวแล้วก้าวเข้าไปภายในร้านคิวปิด สีหน้าขึงขึงมุ่งมั่นราวกับว่าวิญญาณโคนันเข้าสิงให้ทำหน้าที่ตามสืบหาตัวฆาตกรต่อเนื่องเสียอย่างนั้น ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ หญิงสาวหนึ่งเดียวภายในร้านเงยหน้าขึ้นจากการจัดกุหลาบขาวในมือ หลังจากได้ยินเสียงกระดิ่งหน้าร้านซึ่งมักจะเกิดขึ้นพร้อมการปรากฏตัวของลูกค้าเสมอ จ้องมองแขกในชุดนักศึกษาทั้งสองคนด้วยรอยยิ้ม แต่เมื่อเหลือบเห็นกุหลาบแดงช่อโตในมือของหนึ่งในสองสาวก็ขมวดคิ้วมุ่น เมื่อลูกค้าไม่ยอมพูดอะไร เธอจึงเป็นฝ่ายทักทายก่อน “มีอะไรรึเปล่าคะ” พัทร์รวีทำหน้าแหยๆ ในขณะที่ปราลีสูดลมหายใจลึกพร้อมยื่นช่อกุหลาบในมือให้อีกฝ่ายดู “นี่เป็นดอกไม้จากร้านคิวปิดใช่มั้ยคะ” อีกฝ่ายยิ้มรับ “ใช่ค่ะ พี่จัดเองกับมือเลย มีอะไรเหรอคะ” “พี่เป็นเจ้าของร้านเหรอคะ” คราวนี้เป็นคำถามของพัทร์รวี “ใช่ค่ะ” ปราลียิ้มด้วยสีหน้าระรื่นและผ่อนคลายลงเมื่อรับรู้ด้วยสัญชาตญาณว่าเจ้าของร้านท่าทางใจดีไม่น้อย “ดีเลยค่ะ งั้นขอแนะนำตัวหน่อยนะคะ หนูชื่อแป้งค่ะ และนี่ยัยพริก เป็นคนที่ได้รับกุหลาบช่อนี้น่ะค่ะ” เจ้าของร้านสาวขมวดคิ้วนิด ลอบใช้สายตา ‘สำรวจ’ สาวน้อยที่ได้รับดอกไม้ช่อนั้นอย่างสนใจ “คืออย่างนี้นะคะพี่ เราสองคนอยากรู้ว่าใครกันที่เป็นคนสั่งดอกไม้ช่อนี้ให้ยัยพริกน่ะค่ะ” ปราลีแจ้งความประสงค์ให้อีกฝ่ายรับรู้ด้วยสีหน้าลุ้นระทึก หญิงสาวหัวเราะน้อยๆ ด้วยนึกสงสัยว่าคนที่อยากรู้น่าจะเป็นสาวน้อยที่ชื่อ ‘แป้ง’ คนเดียวมากกว่าเพราะอีกคนนั้นทำหน้าเหมือนกินยาขมก็ไม่ปาน   “ตกลงพี่รู้ใช่มั้ยคะ ว่าใครเป็นคนสั่งดอกไม้ช่อนี้” ปราลีถามอีก ดวงตาเปล่งประกายไปด้วยความหวังขณะที่พัทร์รวีรู้สึกกลัวที่จะรู้ว่าดอกไม้ช่อนี้ส่งมาจากใคร เจ้าของร้านอมยิ้ม “รู้ค่ะ” ปราลียิ้มหน้าบาน หันไปสบตากับเพื่อนอย่างตื่นเต้นจนออกนอกหน้า “งั้นใครเหรอคะที่เป็นคนสั่งกุหลาบช่อนี้ให้ยัยพริก แล้วก็เขียนการ์ดใบนี้ด้วย” ว่าแล้วก็ยื่นการ์ดให้เจ้าของร้านดู หญิงสาวขมวดคิ้วเล็กน้อยขณะรับมาอ่าน ก่อนจะนิ่งอึ้งไปชั่วครู่แล้วเงยหน้าขึ้นตอบเสียงเรียบ “ในการ์ดไม่ได้ลงชื่อกำกับไว้ พี่คิดว่าคนส่งคงไม่สะดวกจะเปิดเผยตัวตนนะคะ พี่คงบอกไม่ได้ ต้องขอโทษด้วยจริงๆ” “อ้าว?” เป็นน้ำเสียงห่อเหี่ยวของปราลีนั่นเอง “แหะๆ งั้นเราก็กลับกันเหอะยัยแป้ง ขอบคุณมากนะคะ ขอโทษด้วยที่ทำให้พี่เสียเวลา” พัทร์รวีบอกอีกฝ่ายด้วยความรู้สึกโล่งใจอย่างประหลาด “ได้ไงล่ะ อุตส่าห์ถ่อมาถึงนี่แล้วจะกลับไปมือเปล่าเหรอ” ปราลีแย้ง หันไปสบตาเจ้าของร้านอีกครั้งอย่างอ้อนวอน “นะคะพี่คนสวย บอกพวกเราหน่อยนะคะ รับรองว่าเราจะไม่บอกใคร จะปิดปากให้สนิทแล้วก็ทำไม่รู้ไม่ชี้ว่าดอกไม้เนี่ยเป็นของใคร รับรองว่าเราสองคนไม่ใช่คนปากโป้งอย่างแน่นอนค่ะ” หญิงสาวส่ายหน้าน้อยๆ ใบหน้าแต้มรอยยิ้มบางเบาปนขบขัน มองคนที่บอกว่าตัวเอง ‘ไม่ใช่คนปากโป้ง’ แล้วก็รู้สึกเอ็นดูเด็กสาวคนนี้อย่างประหลาด “พี่ต้องขอโทษจริงๆ ค่ะ ยังไงพี่ก็ต้องรักษาความลับของลูกค้า พี่ว่าเขาคงรออะไรบางอย่างอยู่ หากพร้อมจริงๆ เค้าคงจะเป็นคนบอกกับน้องเองแหละค่ะ” ปราลีทำหน้ามุ่ย แล้วอ้อนต่ออย่างกับเด็กๆ “บอกนิดนึงก็ไม่ได้เหรอคะ ใบ้นิดเดียวก็ได้เอ้า นะคะพี่คนสวย” ร่างสูงของใครบางคนผลักบานประตูแล้วก้าวเข้ามาภายในร้าน เรียกความสนของหญิงสาวทั้งสามคนได้เป็นอย่างดี ผู้มาใหม่ชะงักงันไปเล็กน้อยเมื่อเห็นกุหลาบแดงช่อโตในมือสาวน้อยคนหนึ่ง เขาพูดไม่ออกไปสามวินาที แล้วก็ยืนอึกอักอยู่ตรงนั้นอย่างเก้อเขิน “มีอะไรรึเปล่าอัษ เรานัดกันไว้เหรอ ทำไมฉันจำไม่ได้ล่ะ” เจ้าของร้านหันไปถามด้วยสีหน้าสงสัย “อ้อ...เอ่อ...คือเปล่าหรอก ผ่านมาแถวนี้ก็เลยแวะมาทักทายน่ะ มีลูกค้าเหรอ” เขาตอบโต้ตะกุกตะกัก สักพักก็ตั้งสติได้ ดวงตาคู่คมเหลือบสำรวจสาวน้อยทั้งสองคนด้วยความสนใจ “อ๋อ...เปล่าหรอก น้องสองคนนี้เค้ามาตามหาเจ้าของกุหลาบแดงช่อนั้นน่ะ” หญิงสาวบุ้ยไปที่ช่อกุหลาบแดงในมือของปราลี ชายหนุ่มอมยิ้มนิดๆ ขณะมองคนถือดอกไม้ ปราลีทำสีหน้าไม่ถูก พอนึกได้ก็ยัดกุหลาบช่อนั้นคืนผู้เป็นเจ้าของทันทีพร้อมกับหัวเราะแหะๆ แล้วบอกเสียงอ่อย “ของคนนี้ค่ะ ไม่ใช่ของแป้ง” พัทร์รวีถลึงตาใส่เพื่อน ก่อนหันไปยิ้มแห้งๆ ให้อีกสองคน รีบซ่อนมือที่ปราลียัดเยียดดอกไม้ให้เอาไว้ด้านหลังอย่างอายๆ ใบหน้ามีสีแดงเรื่อพาดผ่านเป็นริ้ว “งั้นพริกกับเพื่อนขอตัวก่อนนะคะ” พูดจบก็ใช้มือข้างที่ว่างฉุดแขนปราลีวิ่งออกไปจากร้านทันที “นี่น่ะเหรอเด็กคนนั้น” อัษมาถามยิ้มๆ เวธกาหัวเราะน้อยๆ “อืม...น่ารักดีใช่มั้ยล่ะ” “อืม...” เขาตอบแล้วหัวเราะร่วน “เป็นอะไรของนายน่ะ” หญิงสาวถามอย่างสงสัยก่อนจะนึกได้แล้ว ‘ดุ’ เขาเสียงเขียว “แล้วนายเกิดเพี้ยนอะไรขึ้นมาน่ะ ถึงได้เขียนข้อความชวนอ้วกไปในการ์ดแบบนั้น นี่ถ้าเจ้าของเขารู้ได้โกรธตายเลย” อัษมายังคงหัวเราะอย่างขบขันโดยไม่ยอมตอบคำถามนั้น +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : nawapat เขียนเมื่อ : 22 มิ.ย. 53 22:08:41

ความคิดเห็นที่ 2 ปราลีมองใบหน้าหงิกงอของพัทร์รวีอย่างขบขัน มือบางตบไหล่เพื่อนอย่างปลอบโยน “เอาน่า สวยดีออก ถือกลับบ้านไปด้วย ถ้าคนให้รู้ว่าแกเอาดอกไม้ของเขากลับบ้านด้วยต้องปลื้มสุดๆ ไปเลย” พูดจบก็หัวเราะคิก เรียกค้อนคมจากพัทร์รวีได้ชะงัดนัก “ฉันไม่ได้ชอบดอกไม้แบบนี้แกก็รู้...หรือไม่รู้” ถามเสียงเขียว ปราลียิ้มแห้งๆ “รู้สิน่า...ก็เราเป็นเพื่อนกันนี่ เอาน่า สงสารคนให้นะแก เอากลับไปด้วยเหอะ” พัทร์รวีถอนใจเฮือกใหญ่ จำใจถือกุหลาบแดงช่อโตเข้าไปภายในโรงแรมมณีดิน สถานที่ที่เธอต้องมานั่งรอ ‘คนขับรถจำเป็น’ ในทุกเย็นหลังเลิกฝึกงาน วันนี้เธอมาช้ากว่าปกติเพราะโดนลากไปตามหาเจ้าของดอกไม้ช่อนี้ถึงร้านที่จัดส่งมาให้ ก้มมองดอกไม้ในมือแล้วก็อยากจะร้องไห้ เฮ้อ... ปราลีมองตาหลังร่างบางที่เดินหน้าหงิก ลงส้นแบบแรงๆ เข้าไปภายในโรงแรมอย่างขบขัน ก่อนจะกระโดดขึ้นแท็กซี่กลับบ้านตัวเองเช่นกัน   +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ “อ้าว วันนี้มาช้านะคะคุณหนู อุ๊ย...ตายจริง กุหลาบสวยนะคะ แหม...น่าอิจฉาจัง ใครกันนะช่างโรแมนติกแบบนี้” รตีถลาเข้ามาทักทายพัทร์รวีด้วยน้ำเสียงประจบประแจง ตั้งแต่รู้ว่าหญิงสาว ‘เส้นใหญ่’ ถึงขนาดทำให้คุณมนรดีเหยียบย่างเข้ามาที่โรงแรมมณีดินอีกครั้งหลังจากไม่เข้ามาเสียหลายปี เธอก็เปลี่ยนท่าทีที่แสดงออกกับพัทร์รวีไปจากหน้ามือเป็นหลังมือ อีกฝ่ายถอนใจอย่างเบื่อหน่าย มองรตีแล้วยื่นกุหลาบช่อนั้นไปติดอกเจ้าหล่อนแรงๆ “รับไปสิคะ คุณชอบไม่ใช่เหรอ” พูดจบก็เดินจ้ำอ้าวไปกดเรียกลิฟท์ทันที ไม่สนใจเสียงร้องอย่างตื่นเต้นของรตีสักนิด “ดูสิวลี สวยมั้ยจ๊ะ คุณหนูพริกหวานให้พี่มาน่ะ” รตีรีบไปอวดอ้างกับแวววลีอย่างภาคภูมิ ท่ามกลางสายตาของพนักงานหลายสิบคนที่ต่างก็ส่ายหน้าเป็นแนวเดียวกัน แวววลียิ้มโดยไม่พูดอะไร   จนป่านนี้แล้วยังไม่เข้าใจอีกว่าเค้าให้เพราะประชด หาใช่พิศวาสอะไรในตัวเจ้าหล่อนไม่... ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ เมธาดลกอดอกมองพัทร์รวีตั้งแต่หญิงสาวก้าวเข้ามาด้านในโรงแรมแล้ว เพราะเขานั่งคุยกับลูกค้าอยู่ที่ล็อบบี้ด้านล่างนั่นเอง แต่เธอคงไม่ทันเห็นเขาเพราะดูท่าเธอจะไม่ได้มองใครหน้าไหนทั้งนั้น แม้แต่รตีที่วิ่งถลาเข้าไปประจบประแจงอย่างออกนอกหน้า เขาดูห่างๆ ยังรู้เลยว่าเธอติดจะ ‘รำคาญ’ เสียด้วยซ้ำ แปลกใจเหลือเกินที่เจ้าตัวเหมือนจะดูไม่ออก “ดอกไม้ของใครน่ะ คุณรตี” เขาถามทันทีที่ผละจากลูกค้ามาได้ “เอ่อ...ของคุณพริกหวานน่ะค่ะ เธอให้รตีเองกับมือเลยนะคะ” คนตอบยิ้มพราย รู้สึกว่าตัวเองสำคัญขึ้นมาทันที นับตั้งแต่พัทร์รวีให้ดอกไม้แล้วเมธาดลยังเดินเข้ามาคุยกับเธอด้วยตัวเอง เขาเลิกคิ้ว “งั้นหรือ?” พูดจบก็ไม่รอฟังรตีพล่ามอะไรอีก เดินลิ่วไปกดเรียกลิฟท์ในทันที ไอ้หนุ่มคนไหนมาขายขนมจีบอีกล่ะ เสน่ห์แรงเหลือเกินนะ! นึกถึงพัทร์รวีแล้วก็หนักใจเหลือเกิน ในเวลาเพียงสัปดาห์เศษๆ เท่านั้น เธอยังหาเรื่องมาให้เขา ‘ปวดหัว’ ได้ถึงขนาดนี้ แล้วกว่าจะครบหนึ่งเดือนเขาต้องเจออะไรอีก หากเธอเป็นน้องสาวของเขาเองคงจะพูดกันง่ายกว่า อย่างน้อยเขาคงว่ากล่าวตักเตือนได้เต็มที่ แต่นี่ดูเหมือนว่าเขาพูดอะไรไปก็รังแต่จะสร้างความบาดหมางระหว่างกันขึ้นเท่านั้น ไม่ว่าเขาจะพูดอะไร เธอก็ไม่ได้ใส่ใจจะฟังหรือปฏิบัติตามเลยสักนิด นี่ใช่ไหมที่เขาบอกว่าเอาลูกเขามาเลี้ยงเอาเมี่ยงเขามาอม เฮ้อ...ปวดหัวชะมัด! ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ เมื่อเมธาดลเข้ามาในห้องทำงานส่วนตัวห็เห็นพัทร์รวีกำลังคุยกับอันตราอยู่ เลขานุการสาวเห็นเจ้านายมาจึงรีบขอตัว “พี่อันอย่าลืมเรื่องที่พริกคุยด้วยนะคะ” พัทร์รวีร้องบอก “ไม่มีปัญหาค่ะน้องพริก” อีกฝ่ายขยิบตาให้ก่อนเลี่ยงออกไปโดยเร็ว “คุยเรื่องอะไรกัน” เมธาดลถามเสียงเรียบ หญิงสาวเหลือบมองใบหน้าเรียบตึงของอีกฝ่ายนิด ก่อนตอบกวนๆ “เรื่องของผู้หญิงค่ะ” “กุหลาบแดงช่อโตที่อยู่กับรตีนั่นหรือไง” น้ำเสียงเรียบๆ ที่ถามมานั่นทำให้อีกฝ่ายหันขวับทันที “นี่พี่ดลเห็นด้วยเหรอคะ” เธอถามอย่างอึดอัด ระคนแปลกใจ   เขาถอนใจยาวราวกับเบื่อหน่ายนักหนา สองมือยกขึ้นกอดอก ดวงตาคมกริบจ้องเขม็งที่หญิงสาว “ฟังนะ ฉันเองก็ไม่ได้อยากก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของเธอซักเท่าไหร่หรอก แต่ในเมื่อฉันรับปากพี่ชายเธอไว้แล้วว่าจะช่วยดูแลเธอในระหว่างที่เขาไม่อยู่ ดังนั้นในระหว่างนี้เธอควรจะเชื่อฟังและอยู่ในโอวาทของฉัน ‘อย่างเคร่งครัด’ ฉันขอสั่งห้ามไม่ให้เธอหนีเที่ยวกลางคืนอีก จะไปไหนมาไหนให้รายงานฉันก่อน ที่พูดมาทั้งหมดน่ะ เข้าใจรึเปล่า” พัทร์รวีกะพริบตาปริบๆ ขณะรับฟังกฎเหล็กมหาโหดของเขา นายพี่ดลนี่ก๊อปปี้พี่ไทยมาชัดๆ เลยแฮะ ดุซะยิ่งกว่าพี่ไทยอีกด้วยละมั้งเนี่ย... “ฉันพูดกับเธออยู่ ได้ยินรึเปล่า” เขาถามเสียงเข้ม “ค่ะ” อีกฝ่ายตอบเสียงหนักอย่างประชดประชัน “โอเค งั้นลองบอกฉันหน่อยซิว่าเธอเข้าใจว่ายังไงบ้าง” เขาย้อนถาม จ้องตาเธออย่างรอคอย หญิงสาวถอนใจยาว สีหน้าเบื่อหน่ายอย่างเปิเผย “พริกไม่ได้โง่นะคะ เอาเป็นว่าที่พี่ดลพูดมาทั้งหมดนั่น พริกจะพยายามก็แล้วกันค่ะ” “ฉันไม่ได้บอกให้เธอ ‘พยายาม’ แต่บอกว่าเธอ ‘ต้อง’ ทำตามนั้น ‘อย่างเคร่งครัด’ ต่างหากล่ะ” หญิงสาวจ้องเขาตาขุ่น ยกสองแขนขึ้นกอดอก ทำหน้ามุ่ยแล้วหันไปมองที่ไหนก็ได้ในห้องนี้ ที่ไม่ใช่ใบหน้าตึงเรียบกับดวงตาเข้มงวดของเขา เผด็จการชะมัด คนเราก็ต้องมีธุระส่วนตัวกันบ้างสิ ใครจะไปคอยเดินตามคนอื่นได้ทั้งวันแบบนั้นล่ะ ประสาทรึเปล่าเนี่ย... “เอาเป็นว่าเธอตกลงแล้ว ลุกขึ้น จะได้กลับบ้านซะที” เขาสรุป เก็บของใช้ส่วนตัวบนโต๊ะ ก้าวนำออกไปด้านนอกอย่างรู้ดีว่ายังไงเสียพัทร์รวีก็ต้องเดินตามอยู่ดี หญิงสาวแลบลิ้นปลิ้นตาใส่เขาอย่างหมั่นไส้ขณะที่ยืนรอลิฟท์อยู่ด้านหลังของเขา เมื่อลิฟท์เปิดออก เมธาดลก้าวเข้าไปก่อน เธอรีบก้าวตาม ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ก่อนจะต้องอ้าปากค้าง เมื่อเสียงห้าวทุ้มแต่ห้วนและสั้นเอ่ยขึ้น “ฉันว่าเธอลิ้นยาวไปหน่อยนะ” หญิงสาวรีบหุบปากฉับทันใด แต่ก็แสร้งทำหูทวนลม ไม่รู้ไม่ชี้ เขาคงจะเห็นตอนที่ลิฟท์เปิดออก ด้วยด้านในกรุกระจกเงาไว้โดยรอบ ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ได้ปฏิเสธออกไปตรงๆ แต่ยังไงซะ เธอก็ไม่ได้ยอมรับซะหน่อยนี่ เพราะฉะนั้นก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะเอาเรื่องเธอได้หรอกนะ... ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : nawapat เขียนเมื่อ : 22 มิ.ย. 53 22:09:38

ความคิดเห็นที่ 3 ขอให้มีความสุขในการอ่านนะคะ ขอบคุณสำหรับคอมเม้นท์ค่ะ ^^ แอบแปลกใจ คำว่า “ตายห่า” ไม่โดนแบน ส่วนคำว่า “ทะ+แ_ง” กลายเป็นอีโมไปเฉยเลย ไม่แน่ใจว่าที่เว็บใช้ระบบใหม่ หรือว่ามันจะแบนเฉพาะบางคำ ส่วนบางคำก็เปลี่ยนเป็นอีโมไป แอบขำค่ะ น่ารักดี 55+ พวงพริก แก้ไขเมื่อ 22 มิ.ย. 53 22:13:58 จากคุณ : พวงพริก (nawapat) เขียนเมื่อ : 22 มิ.ย. 53 22:13:08

ความคิดเห็นที่ 4 คุณดลมีตาหลังเหรอคะ? ผู้ชายอะไรดุ๊ดุ แต่ถึงจะดุยังไงสาวเจ้าก็ไม่เห็นจะกลัวสักนิดเลย จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 23 มิ.ย. 53 05:24:43

ความคิดเห็นที่ 5 จะลงเอยกันยังไงล่ะเนี่ย ไม่เห็นทางเลย จากคุณ : Tyra เขียนเมื่อ : 24 มิ.ย. 53 08:25:57

ความคิดเห็นที่ 6 ^ ^ เห็นด้วยค่ะ ^^ จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 53 20:57:43