ความคิดเห็นที่ 1 ระหว่างที่ต่ายกำลังเลือกซื้อของสดอยู่นั้น เธอก็โทรบอกเพื่อนของเธอ เพื่อจะมาทานด้วยกัน แต่เพื่อนของเธอไม่รับสาย ไม่ว่าเธอจะโทรไปกี่รอบก็ตามที...ชัชจึงอาสาที่จะโทรถามไวน์ให้ “ว่าไงวะไอ้ชัช” “แกส่งน้องแอมป์ถึงบ้านยังวะ” “ถึงพักนึงแล้วว่ะ แต่ว่าจะกลับไปอีกรอบ ลืมให้ของน้องเขาว่ะ” “เออ...งั้นฝากบอกน้องเค้าด้วยว่าน้องต่ายเขาจะทำอาหาร ให้ไปกินด้วยกัน” “โอเค เจอกัน” แอมป์กำลังจะเดินเข้าบ้าน แต่ก็มีเสียงใครบางคนเรียกเธอไว้...เมื่อเธอหันไปก็ต้องตกใจเพราะไม่คิดว่าจะเป็นเขา...คนที่เธอไม่คิดว่าจะได้เจออีก เธอรีบปิดประตูแต่ยังช้ากว่ามือของเขาที่เอามือดันประตูเอาไว้ “หนีมาอยู่นี่เอง” รอยยิ้มอันน่ากลัวนั้นสร้างความกลัวให้เธอไม่น้อย “ในที่สุดฉันก็หาแกจนเจอ...ฉันตามหามาตั้งสามปีเลยรู้ไหม” เขาตรงเข้ามาประชิดตัวเธออย่างรวดเร็ว “เธอคิดว่าจะหนีฉันพ้นเหรอที่มาหลบอยู่นี่กับไอ้หนุ่มนั่น” “หนูเจ็บนะคะ” เธอพยายามสะบัดตัวหนีให้พ้นจากมืออันแข็งแกร่งของเขา เรี่ยวแรงที่มีกลับหายหมดเหลือไว้แต่เพียงความกลัวเท่านั้นจึงทำให้เท้าตรึงไว้อยู่กับที่ “ปล่อยหนูไปเถอะนะคะ หนูขอร้อง” เธอร้องไห้อ้อนวอนซึ่งเธอก็ไม่รู้ว่ามันจะได้ผลหรือไม่ “กลัวเหรอคะคนเก่ง” เขาลูบผมเธอเบา ๆ อย่างรักใคร่ “ไม่ต้องกลัวนะ...ถ้าหนูเป็นเด็กดี พ่อจะมีรางวัลให้นะ” เขาพยายามพูดด้วยเสียงอ่อนโยน “ไม่ต้องร้องไห้นะ” เขาเช็ดน้ำตาให้เธอที่กำลังสะอื้นเพราะความกลัวและตกใจที่เห็นเขากระทันหัน “แค่หนูทำตามที่พ่อบอกเท่านั้น เข้าใจไหม” เธอพยักหน้าหวาด ๆ “ดีมาก...หนูน่ารักมาก รู้ไหม” เขาเอามือไล้ที่แก้มของเธอ “ขอให้พ่อได้ชื่นใจหน่อยนะ” “ไม่...พ่อ” เธอดิ้นรนเพื่อให้พ้นจากอ้อมกอดอันน่ารังเกียจของเขาแต่เธอก็ไม่สามารถต้านทานแรงของเขาได้เลย “ปล่อยหนูนะ...ไม่...ปล่อยหนู” “พ่อรักหนูมากนะ” “พ่อ...อย่าทำหนูเลย...หนูกลัวแล้ว” เขากดเธอลงกับพื้น เธอกำลังตกใจสุดขีด ไม่ว่าเธอจะดิ้นรนแค่ไหนก็ไม่สามารถรอดพ้นเขาไปได้ “ไหนว่าจะเป็นเด็กดีของพ่อไงคะ” “พ่อจ๋า ปล่อยหนูไปเถอะ หนูสัญญาว่าหนูจะไม่บอกใคร...นะคะพ่อ” เธอไหว้ขอร้องเขา “แกจะหวงตัวไปทำไมนักหนา...หรือว่าแกจะหวงตัวไว้ให้ไอ้หนุ่มที่มาส่งนั่น” เขาเริ่มหมดความอดทนกับเธอ “อย่าหวังเลย...แกต้องเป็นของคนเดียว” เสียงกรีดร้องและการร้องขอไม่ได้ทำให้เขาปล่อยเธอไปเลย...กลับทำให้เขารู้สึกตื่นเต้นและอยากจะครอบครองตัวเธอมากขึ้น...เมื่อไวน์มาถึง เขาก็เห็นว่าประตูบ้านถูกเปิดทิ้งไว้และเมื่อเขาเดินเข้าไปก็ได้ยินเสียงกรีดร้องของเธอ...เขาวิ่งขึ้นไปหาเธอ...เพล้ง!!!...เสียงของแจกันแตกเมื่อมันกระทบกับศีรษะของชายคนนั้น ชายคนนั้นหยุดการกระทำทุกอย่างลงทันที เขาเอามือกุมหัวที่ชุ่มไปด้วยเลือด...ไวน์เข้าไปดูเธอแต่ดูเหมือนเธอไม่มีสติพอที่จะรับรู้ว่าใครเป็นใคร “อย่า...อย่าทำหนู...ฮือ” “น้องแอมป์” เขาเขย่าตัวเธอ นั่นยิ่งทำให้เธอสติแตกมากขึ้น “น้องแอมป์ครับ...นี่พี่ไวน์เองนะ” เขาหยิบเสื้อแจ็คเกตของเธอมาคลุมตัวเธอไว้ “ปลอดภัยแล้วนะครับ...ไม่ต้องกลัวนะ” เขาพาเธอออกไปจากบริเวณนั้นแล้วตรงไปบ้านของต่ายทันที ต่ายและชัชกลับมาถึงบ้านเพื่อเตรียมของ...ไม่นานนักแอมป์และไวน์ก็มาถึง เสียงเรียกของของคนที่อยู่หน้าประตูร้อนรนจนคนในบ้านต้องรีบวิ่งออกมาเปิดประตูให้ “เกิดอะไรขึ้นวะ” ชัชถามเมื่อเห็นเพื่อนอุ้มร่างของแอมป์ที่ไม่ได้สติ “แอมป์เป็นอะไรคะ” ต่ายมองหน้าไวน์อย่างหาคำตอบ “เดี๋ยวพี่จะเล่าให้ฟัง” เขาพาแอมป์เข้าไปข้างใน วางเธอบนโซฟา ส่วนต่ายนั้นหาผ้าชุบน้ำมาเช็ดหน้าเช็ดตาให้เพื่อน ดูเหมือนว่าเธอ ตกใจจนเป็นลมไป...ส่วนไวน์ก็เล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นให้ทั้งสองฟัง เมื่อทั้งสองคนฟังจบก็ถึงกับสงสารเธอจับใจ “ถ้าแกกลับไปไม่ทัน...ฉันไม่อยากจะคิดเลยว่ามันจะเป็นยังไง” ชัชพูดด้วยความโมโห “แต่เขาเป็นพ่อของแอมป์จริง ๆ เหรอคะ” “พี่ก็ไม่รู้นะ แต่เห็นน้องแอมป์เรียกว่าพ่อ” “ไอ้บ้าเอ๊ย...มันยังมีความเป็นคนอยู่บ้างไหมนะ ทำได้แม้กระทั่งลูกของตัวเอง” ชัชเป็นผู้ชายเจ้าชู้ก็จริง แต่เขาไม่คิดว่าการกระทำแบบนี้จะเป็นการกระทำที่ให้อภัยได้ ต่ายเช็ดหน้าเช็ดตาและหาอะไรมาพัดเพื่อให้แอมป์ดีขึ้น พักหนึ่งแอมป์ก็เริ่มรู้สึกตัว “แอมป์” “ต่าย” “เป็นยังไงบ้าง ดีขึ้นไหม” ต่ายประคองให้แอมป์ลุกขึ้น “ต่าย...แอมป์กลัว” เธอกอดต่ายไว้แน่นแล้วร้องไห้ “ไม่เป็นไรแล้วนะ แอมป์ปลอดภัยแล้ว” “ให้แอมป์อยู่กับต่ายนะ แอมป์ไม่อยากกลับไปที่นั่นอีกแล้ว” “จ้ะ...อยู่กับต่ายนี่แหล่ะ...นะ” เธอผละตัวออก “พี่ไวน์คะ” “ครับ” “ขอบคุณพี่ไวน์มากนะคะที่ช่วยแอมป์” “ไม่เป็นไรครับ” “งั้นวันนี้พวกพี่กลับก่อนละกันนะครับ น้องแอมป์จะได้พักผ่อน” “พี่ฝากดูแลแอมป์ด้วยนะต่าย” “ค่ะ พี่ไวน์...ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ” ไวน์เดินออกมาจากบ้านอย่างครุ่นคิด ชัชเองก็เช่นกัน เหตุการณ์ที่พวกเขาได้พบและได้ฟังมันทำให้พวกเขาคิดทบทวนถึงความสัมพันธ์ในอนาคตซึ่งไม่รู้ว่าจะพัฒนาไปในทิศทางใด “ฉันจะทำยังไงดีวะ...ชัช” “ทำอะไร” “ก็เรื่องน้องแอมป์” “มันอยู่ที่ตัวแกเอง...แกรู้ว่าน้องเขาเจอเรื่องอะไรมา เขาอาจจะใช้ชีวิตได้ไม่เหมือนผู้หญิงทั่วไป...แกกับเขาก็อาจจะ...” “ฉันยอมรับนะว่าฉันก็เป็นผู้ชายคนหนึ่งที่มีความต้องการเรื่องนั้น...ฉันไม่แน่ใจว่าฉันจะทำใจได้หรือเปล่า” “ฉันก็เป็นผู้ชายเหมือนแกทำไมฉันจะไม่รู้ว่าแกคิดอะไร...ที่ผ่านมาแกก็ไม่เคยจริงจังกับผู้หญิงคนไหนเลย...ฉันขอถามแกคำเดียวนะ” “ว่ามา” “แกคิดว่าน้องแอมป์จะเป็นคนสุดท้ายในชีวิตแกหรือเปล่า...ถ้าใช่...แกก็ต้องยอมรับว่าเขาจะไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่น...แต่ถ้าไม่ใช่...ก็ขอให้แกยุติความสัมพันธ์ฉันท์ชู้สาวในตอนนี้ แล้วเป็นพี่ชายที่ดีของเขา” ชัชพูดให้ไวน์คิด “แกเปลี่ยนไปนะชัช...เมื่อก่อนแกไม่ใช่แบบนี้ ฉันไม่เคยเห็นแกเห็นใจผู้หญิงคนไหนมาก่อน” “ถ้าแกคิดจะทำอะไร ฉันอยากให้แกคิดให้ดี” “แล้วแกล่ะ...นอกจากน้องต่าย แล้วแกยังมีอีกไม่ใช่เหรอ” “ฉันก็ไม่ได้จริงจังนี่หว่า แค่คบเล่น ๆ” “ระวังไว้เถอะ ถ้าน้องต่ายเค้าจับได้ขึ้นมา แกตายแน่นอน ฉันเอาหัวเป็นประกันเลย” “แล้วแกเคยเห็นฉันพลาดไหมล่ะ” “เออ” ************************************ พุฒน์กำลังพยายามอ่านหนังสือที่ต่ายยัดเยียดให้เขาอ่านมันให้จบเพื่อจะเลือกหัวข้อใส่ในรายงาน ซึ่งมันเป็นอะไรที่ทรมานเขามาก เขาอ่านไปหาวไปจนดูท่าจะไม่ไหว เขาจึงโทรหากฤตเพื่อไปเปลี่ยนบรรยากาศ ซึ่งกฤตเองก็เห็นด้วย...พวกเขาไปที่ผับแห่งหนึ่ง วันนี้มีคนเยอะพอสมควรเพราะเป็นวันศุกร์ พวกเขามองหาที่นั่งหลบมุมเพื่อจะได้ไม่มีใครมากวนใจ เมื่อพวกเขาสั่งเครื่องดื่มเสร็จเรียบร้อยแล้ว สายตาของกฤตก็เห็นใครบางคนเข้า “พี่พุฒน์...ดูนั่น” พุฒน์มองตามมือที่กฤตชี้ แล้วก็พบว่าชัชและไวน์กำลังอยู่กับผู้หญิงคนอื่น และดูเหมือนว่าจะเป็นแฟนของคนทั้งสองด้วย...พุฒน์และกฤตโกรธที่สองคนนั่นคิดจะจีบต่ายและแอมป์เล่น ๆ เขาอยากจะเข้าไปซัดมันให้คว่ำสียตอนนี้แต่ก็อดใจไว้ก่อน...ทั้งสองเดินเข้าไปใกล้ ๆ เพื่อฟังบทสนทนาของพวกเขา “ทำไมวันนี้พี่ชัชมาช้าจังล่ะคะ มุกรออยู่ตั้งนานแน่ะ” “พี่ก็มัวแต่เลือกของมาให้น้องมุกอยู่นี่ครับ” เขายื่นกล่องของขวัญเล็ก ๆ ให้เธอ “พี่ชัชนี่ น่ารักที่สุดเลยนะคะ” เธอหอมแก้มเขาฟอดใหญ่ “แล้วพี่ชัชมาเที่ยวแบบนี้ แฟนพี่เค้าไม่โทรตามเหรอคะ” “แฟนพี่ที่ไหน ไม่มีหรอก พี่แค่คบเล่น ๆ ไม่ได้จริงจังสักหน่อย พี่จริงจังกับน้องมุกคนเดียวนะครับ” “จริงเหรอคะ” พุฒน์เตรียมจะเข้าไปจัดการชัชอยู่แล้วแต่กฤตห้ามไว้ก่อนเพราะกลัวจะเสียเรื่อง ส่วนไวน์นั้น... “พี่ไวน์เลิกกับเด็กคนนั้นแล้วเหรอคะ” “อย่าไปพูดถึงเด็กเอ๋อนั่นเลย...อารมณ์เสีย” “ทำไมล่ะ...เด็กเขาเล่นตัวเหรอคะ” ไวน์ยกแก้วเหล้าดื่มทีเดียวหมดแก้ว “เขาไม่รู้หรือไงคะว่าพี่ไวน์น่ะเก่งแค่ไหน” สาวคนนั้นเอามือโอบคอเขาทำตาหวานใส่ “จริงเหรอ” ทั้งพุฒน์และกฤตต่างกำแก้วเหล้าเอาไว้แน่น เขาโกรธจนแทบบ้าแต่เขาก็มีสติพอที่จะไม่ทำอะไรในตอนนี้เพราะการทำเช่นนั้นอาจทำให้เรื่องมันบานปลายไปอีกได้ ทั้งสองดื่มเหล้าจนเมามายแต่ก็ยังประคองตัวกลับไปถึงบ้านอย่างปลอดภัยได้...พัฒน์ตื่นขึ้นมาเพราะได้ยินเสียงโวยวายลั่นบ้าน เขาจึงลงมาดู “ทำไมเมาแบบนี้ล่ะครับพี่พุฒน์ พี่กฤต” “ครายมาว...เอิ๊ก...ม่ายมี๊” “พี่พุฒน์ขึ้นไปนอนข้างบนเลย” “ม่าย” พัฒน์สั่งให้บอร์ดี้การ์ดช่วยกับแบกพุฒน์และกฤตขึ้นไปนอนบนห้องนอนด้านบนเพราะเขาคนเดียวคงแบกไม่ไหวแน่ ๆ “พี่พุฒน์ พี่กฤต...ไหวไหมเนี่ย” “พี่ม่ายด้ายมาว...เอิ๊ก...สักหน่อย” “นอนมันทั้งแบบนี้ละกันนะครับ ห้ามอ้วกนะพี่” สองหนุ่มไม่ได้ฟังพัฒน์พูดเพราะพวกเขาหลับไปเสียแล้ว **************************** แอมป์ดูซึมและเหม่อลอยจนต่ายไม่กล้าปล่อยให้เธออยู่คนเดียว ต่ายจะคอยอยู่ข้าง ๆ เพื่อนหากมีอะไร แอมป์ไม่ทานอะไรเลยนับตั้งแต่ชัชและไวน์กลับไป เธอยังมีอาการตกใจและผวาทุกครั้งเมื่อต่ายเดินเข้ามาแบบไม่ได้ส่งเสียงให้เธอรู้ตัวก่อน ต่ายทายาตรงรอยช้ำที่ข้อมือให้ ก่อนที่จะนั่งอยู่ข้าง ๆ รอจนเธอหลับไปด้วยความอ่อนเพลีย ต่ายยังคงนอนไม่หลับเธอจึงหยิบหนังสือขึ้นมาอ่านให้ จบ แต่ก็ไม่รู้ว่าเธอเผลอหลับไปเมื่อไหร่...ใกล้เช้า ต่ายตื่นขึ้นมาแต่เธอไม่พบตัวแอมป์แล้ว เธอหาจนทั่วบ้านแล้วแต่ก็ไม่เจอจนเธอเริ่มใจเสีย...จนกระทั่งเธอเจอเพื่อนนอนไม่ได้สติอยู่ตรงมุมห้องนั่งเล่น ในมือถือมีดคัตเตอร์ที่เปื้อนเลือดอยู่ “แอมป์” ต่ายกอดร่างเพื่อนไว้แน่น “ทำไมทำแบบนี้” ไม่ว่าต่ายจะเขย่าร่างเพื่อนเพื่อให้ยังไงแต่ก็ไม่เป็นผล เพราะว่าเพื่อนเธอไม่หายใจแล้ว ************************************* แก้ไขเมื่อ 23 มิ.ย. 53 05:48:46 จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 23 มิ.ย. 53 05:18:00

ความคิดเห็นที่ 2 ถ้ากลับจากทำงานแล้วจะมาอัพให้ต่อนะคะ ปล. อย่าหาว่าคนเขียนแต่งเรื่องโหดร้ายนะคะเพราะอยากจะสะท้อนให้เห็นว่าสังคมสมัยนี้อะไรก็เกิดขึ้นได้ทั้งนั้น แม้ว่าเรื่องนี้จะเขียนเมื่อนานมาแล้วแต่ก็พยายามสะท้อนถึงสภาพของจิตใจคนและสังคมที่นับวันจะขาดศีลธรรมลงไปทุกที ^_^" จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 23 มิ.ย. 53 05:52:43

ความคิดเห็นที่ 3 อ้าว??? แล้วแบบนี้แอมป์จะเป็นไรรึเปล่าคะ ไม่หายใจแล้วจะมีโอกาสฟื้นอีกไหม น่าสงสารมากค่ะ คงกลัวและจิตตกกับเรื่องพ่อมากแน่ๆ เลย อ่านตอนนี้แล้วหดหู่ใจ TT__TT Note :: ไม่เป็นไรค่ะ ชอบอ่านหนังสือทุกแนวอยู่แล้ว ตั้งแต่เฮฮาไร้สาระไปจนถึงดราม่าหนักๆ บันเทิงคดี หรือแม้แต่สาระล้วนๆ ก็ชอบค่ะ (ยกเว้นหนังสือเรียน 55+) แรกๆ เห็นวิธีการเขียนนึกว่าจะออกแนวนิยายวัยรุ่น (ประมาณแจ่มเลิฟ) แต่อ่านมาถึงตอนนี้น่าจะเรียกว่าเป็นนิยายสะท้อนสังคมมากกว่า นิยายแต่ละเื่รื่องก็ให้อะไรกับคนอ่านต่างๆ กันไปตามจุดประสงค์ของคนเขียน จัดมาเลยค่ะ รับได้ทุกอย่าง อิอิ สู้ๆ นะคะ ^^ จากคุณ : nawapat เขียนเมื่อ : 23 มิ.ย. 53 08:56:39

ความคิดเห็นที่ 4 ต่ายสะดุ้งตื่นขึ้น...ฝันเหรอ...เธอหันไปหาคนข้าง ๆ ที่ยังคงนอนหลับอยู่แต่ตัวเธอสั่นและเหงื่อออกมาก เธอมีไข้สูง ต่ายจึงเช็ดตัวและเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เธอ...ทำไมนะ...ทำไมต้องมาเจอเรื่องร้าย ๆ แบบนี้ด้วย แอมป์ยังคงนอนเพ้อเพราะพิษไข้...รุ่งเช้าไวน์แวะมาที่บ้านต่ายเอาของใช้ และหนังสือจากที่บ้านของแอมป์มาให้ก่อนที่เขาจะไปเรียน “น้องแอมป์เป็นยังไงบ้างครับ” “เมื่อคืนเป็นไข้น่ะค่ะ แต่ต่ายก็คอยเช็ดตัวให้เรื่อย ๆ ค่ะ” “พี่ฝากดูแลน้องแอมป์ให้พี่ด้วยนะครับ” “ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะพี่ไวน์” “พี่ไปเรียนก่อนนะ” “ค่ะ” พุฒน์เริ่มรู้สึกตัวแล้ว เขากระพริบตาถี่ ๆ เพื่อปรับสายตาให้สู้แสงแดดได้...ปวดหัวจัง...เขาเห็นกฤตนอนหลับอยู่ข้าง ๆ ส่วนพัฒน์นั้นนอนอยู่ที่โซฟา “พัฒน์...ทำไมมานอนตรงนี้” “หือ...ตื่นแล้วเหรอพี่พุฒน์” “ทำไมไม่นอนเตียงล่ะ” “พัฒน์กลัวโดนพี่พุฒน์ถีบเอา” เขาทำหน้างง ๆ “ก็เมื่อคืนพี่พุฒน์กับพี่กฤตเอาแต่พูดว่า...ตายซะ ฉันจะฆ่าแกให้ตายทั้งคืนเลย ผมเลยไม่กล้า” “เหรอ” “แล้วทำไมไปดื่มเหล้าจนเมาขนาดนั้นล่ะพี่พุฒน์” เขาไม่ตอบ “ไม่อยากรู้ก็ได้” “แล้วนี่กี่โมงแล้ว” เขาเปลี่ยนเรื่อง “บ่ายสองแล้วพี่พุฒน์...ทำไมเหรอครับ” “ไปเรียนไม่ทันแล้ว” “พี่พุฒน์ทำผมอดไปเรียนเลย” “แล้วทำไมไม่ไปล่ะ” “ผมขี้เกียจไป” “แล้วทำมาบ่นนะ” ******************************* แอมป์ไม่ยอมแตะต้องอาหารเลย ไม่ว่าต่ายจะพยายามตื้อยังไงเธอก็ไม่ยอมกิน แอมป์พยายามหาอะไรทำเพื่อให้ลืมเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ต่ายเองก็ไม่ขัดเพราะไม่อยากทำให้เพื่อนเครียดมากไปกว่านี้...เสียงมือถือของแอมป์ดังขึ้น เธอกดรับโดยที่ยังไม่ได้ดูที่หน้าจอเลย “เธออยู่ไหน” เสียงปลายสายเอ่ยขึ้นทันทีที่เธอรับสาย “มาหาพี่หน่อยได้ไหม” เธอรับคำแล้วขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัว...ส่วนต่ายนั้นก็มีคนโทรมาหาเธอเช่นเดียวกัน เธอดูที่หน้าจอโทรศัพท์...เป็นเบอร์ที่เธอไม่รู้จักแต่เธอก็ตัดสินใจรับ “สวัสดีค่ะ” “โห...พูดเพราะก็เป็นกับเขาด้วยแฮะ” เสียงยียวนกรอกใส่หูมา เธอก็จำเขาได้ทันที “นายรู้เบอร์ฉันได้ยังไง” “โอ๊ะโอ...เธอคิดว่าฉันเป็นใครล่ะ...คนอย่างฉันทำได้ทุกอย่างแหล่ะ...แค่หาเบอร์เธอแค่นี้...สบายมาก” “โทรมามีธุระอะไรไม่ทราบ” “ฉันยังอ่านหนังสือไม่จบเลย” “แล้วมัวแต่ทำอะไรอยู่ล่ะ” “มันเยอะนะ...เธอก็ช่วยฉันอ่านด้วยสิ เธอให้ฉันมาตั้งสามเล่ม ของเธอเล่มเดียว...ไม่แฟร์” “นายไม่เห็นหนังสือของฉันหรือไงว่ามันหนาแค่ไหน ฉันอุตส่าห์เอาเล่มบาง ๆ ให้นายแล้วนะ ยังจะมาหาว่าฉันเอาเปรียบนายอีก” “เธอมาหาฉันหน่อยสิ” “ไม่ไป...ทำไมฉันต้องไปหานายด้วย ไม่ได้อยากเจอหน้านายสักหน่อย” “แล้วเธอคิดว่าฉันอยากเจอเธอนักหรือไง...จะไม่ทำรายงานหรือไงล่ะ” “ทำ” “งั้นก็มาหาฉันที่บ้าน” “ทำไมต้องเป็นบ้านนาย...ออกมาคุยข้างนอกสิ” “กลัวฉันจะทำอะไรเธอหรือไง” “ใช่” “ฉันก็เลือกคนนะ” “หมายความว่ายังไงยะ” “ฉันไม่เถียงกับเธอแล้ว...เจอกันที่บ้านฉันนะ” “นายนั่นแหล่ะออกมา” “ไม่เอา...แดดร้อน” เธออยากจะฆ่าเขาให้ตายคามือจริง ๆ คนอะไรกวนประสาทชะมัด “แล้วฉันไม่ร้อนหรือไง” “นั่นก็เป็นเรื่องของเธอ ไม่เกี่ยวกับฉัน” เขายังกวนประสาทเธอไม่เลิก “งั้นฉันมี choice ให้เธอเลือกสามข้อนะ...ข้อแรก ให้เธอมาหาฉันที่บ้าน...ข้อที่สอง ให้ฉันนอนรอเธออยู่ที่บ้าน...ข้อที่สาม ให้บอร์ดี้การ์ดฉันไปรับเธอที่บ้าน” “นายจะมี choice ไปทำไมมิทราบยะ” “แล้วว่ายังไงล่ะ” “ฉันไปหานายที่บ้านก็ได้” เธอหงุดหงิดเป็นที่สุด “รีบมานะ ฉันให้เวลาเธอ 20 นาที...บาย” ยังไม่ทันที่เธอจะพูดอะไรเขาก็วางสายไปซะแล้ว...ต่ายและแอมป์จึงไปบ้านของพุฒน์ด้วยกันเพราะกฤตก็อยู่ที่นั่นด้วย “พี่ยิ้มอะไรอยู่คนเดียว” กฤตถามเพราะเพิ่งจะอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าลงมาข้างล่าง “เปล่า” “เปล่าอะไร ยิ้มจนปากจะถึงหูแล้วพี่” “ไม่มีอะไรทำรึไง มานั่งจับผิดพี่อยู่ได้” “โถ่...แซวหน่อยก็ไม่ได้” “เออ...พี่ เมื่อกี้ผมโทรเรียกแอมป์มาหาผมที่นี่นะ” “เหรอ...งั้นก็คงมาพร้อมกับยัยหูกางนั่นล่ะสิ” “อ๋อ...ผมรู้แล้วว่าพี่ยิ้มทำไม” “ไปไกล ๆ เลย ก่อนที่จะโดนเตะ” เวลาผ่านไปครู่ใหญ่พวกเขาก็ได้ยินเสียงออดที่กดรัวไม่ยั้ง บอร์ดี้การ์ดรีบออกมาดูที่หน้าบ้านว่าเป็นใคร “มาหาใคร” เขาถามเสียงดุ “มาหานายมืดค่ะ” เขาถึงกับออกอาการงง “มาหาพุฒน์น่ะค่ะ” “นายกำลังรอคุณอยู่ด้านในครับ” เขาเปิดประตูให้ทั้งสองเข้ามาและผายมือให้เธอทั้งสองขึ้นรถกอล์ฟ ทั้งคู่ก็ขึ้นไปนั่งอย่างงง ๆ แต่พวกเธอก็สังเกตว่าบ้านของพุฒน์นั้นใหญ่โตและกว้างขวางมากทีเดียว หากให้พวกเธอเดินก็คงขาลากก่อนแน่...เมื่อมาถึงตัวบ้าน ทั้งสองก็พบกับบอร์ดี้การ์ดอีกสองคนที่ยืนเฝ้าอยู่หน้าประตู...แปลกจริง เขาเป็นมาเฟียหรือไงนะ ทำไมบอร์ดี้การ์ดถึงได้เยอะมากมายขนาดนี้ แต่ก็ว่าไม่ได้นะ คงเป็นเพราะครั้งที่แล้วพัฒน์และเมษถูกลักพาตัว เขาถึงได้ทำแบบนี้...ประตูถูกเปิดออก ทั้งสองเดินเข้าไปในบ้าน ต่ายเดินสำรวจไปรอบ ๆ...อยู่กันสองคนกับพัฒน์หรือไงนะ...เจ้าของบ้านออกมาหาเธอที่ห้องรับแขก “นี่...เธอจะมาดูลาดเลาเอาไว้ก่อนหรือไง” “ตาบ้า...ตกใจหมด มาเงียบ ๆ” “เธอไม่ได้สังเกตเองต่างหาก” เขาหันไปหาอีกคน “นี่...ยัยแว่น ไอ้กฤตมันรอเธออยู่ข้างบนแน่ะ ขึ้นไปสิ” เธอเดินขึ้นไปด้านบน “จะทำไหมรายงานน่ะ ตามฉันมาเร็ว” เธอเดินตามเขาขึ้นไปด้านบน “นี่ห้องนายเหรอ” “ใช่” “ห้องใหญ่จังเลย อยู่ได้เป็นสิบคนเลยนะเนี่ย” “จะมาทำรายงานหรือจะมาสำรวจห้องฉัน” เขาหยิบหนังสือมากางให้เธอดูหัวข้อที่เขาเลือกเอาไว้ให้ “แต่ฉันยังไม่ได้เรียบเรียงนะ รอให้เธอมาก่อน” “เดี๋ยวฉันจะเรียบเรียงให้ละกัน นายเป็นคนพิมพ์นะ” “เธอก็เอาไปช่วยพิมพ์ด้วยสิ” “คอมฉันเสียอยู่” “งั้นเธอก็มาพิมพ์ที่นี่” “ไม่เอา” “เธอไม่ไว้ใจฉันหรือไง...หรือว่ากลัวว่าแฟนจะว่า” “ฉันไม่อยากมาบ้านนายบ่อย เดี๋ยวคนอื่นจะนินทาเอา” “แล้ววันนี้ไม่ได้ไปเรียนเหรอ” “ไม่ได้ไป” “ทำไม” “แอมป์ไม่สบาย” “ไม่น่าล่ะ ถึงหน้าซีด ๆ” “นายรู้ได้ยังไง” “ฉันก็รู้จักสังเกตคนอื่นเหมือนกันนะ” ********************************** จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 23 มิ.ย. 53 18:39:12

ความคิดเห็นที่ 5 “มาแล้วเหรอ” “ค่ะ” เธอนั่งลงข้าง ๆ เขา “เป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมดูเหนื่อย ๆ ล่ะ” กฤตถามอย่างเป็นห่วง “แดดมันแรงน่ะค่ะ” เขาเอาหนังสือมาพัดให้เธอ “มาเหนื่อย ๆ นั่งพักแป๊บนึงก็ได้...เดี๋ยวพี่อ่านหนังสือไปเรื่อย ๆ” เธอพยักหน้ารับรู้ “ขอนอนพักแป๊บนึงได้ไหมคะ” “ก็เอาสิ” เธอล้มตัวลงนอน ส่วนเขาก็อ่านหนังสือไปเรื่อย ๆ แต่เขาสังเกตว่าเธอหลับนานไปหรือเปล่า จึงเรียกเธอ “นี่...เธอ” เขาเขย่าตัวเธอ แต่ดูเหมือนเธอจะไม่ตื่น “นี่...เป็นอะไรหรือเปล่า” เขาเอามืออังหน้าผากก็พบว่าเธอตัวร้อนมาก เขาจึงอุ้มเธอออกไปจากห้อง...ต่ายกับพุฒน์ได้ยินเสียงกฤตโวยวายอยู่ข้างล่าง ทั้งสองจึงออกมาดูก็เห็นว่ากฤตอุ้มแอมป์ขึ้นรถไปแล้ว พุฒน์จึงขับรถตามไป...เมื่อหมอตรวจอาการทุกอย่างเรียบร้อย หมอก็ให้คนไข้พักผ่อนโดยมีกฤตกุมมือเธออยู่ข้าง ๆ “เป็นเพราะนายน่ะแหล่ะที่เรียกแอมป์ออกมา” “ก็ฉันไม่รู้ว่าเขาไม่สบายอยู่ เขาก็ไม่บอกฉันด้วย ฉันก็ถามเขาแล้วนะแต่เค้าบอกว่าไม่เป็นไร” เขาเพิ่งสังเกตรอยช้ำที่แขนของแอมป์ “เพื่อนเธอไปทำอะไรมา ทำไมข้อมือช้ำแบบนี้” “ล้มในห้องน้ำ” ต่ายโกหกเพราะไม่อยากให้กฤตและพุฒน์รู้เรื่องนี้ “แน่ใจเหรอ มันเหมือนเป็นรอยมือมากกว่านะ” “ไม่เชื่อก็ตามใจ” ต่ายทำเป็นโมโหใส่เพื่อกลบเกลื่อน กฤตเองก็ไม่ถามเซ้าซี้อีก...พุฒน์หายตัวไปตอนไหนก็ไม่รู้กลับมาอีกทีเขาก็มาพร้อมกับ Notebook “อ่ะ” เขายื่น Notebook ให้เธอ “ฉันให้” “นายจะบ้าเหรอ...มันไม่ใช่เครื่องละบาทสองบาทนะ” “ฉันพอใจจะซื้อให้เธอ” “แต่ฉันรับไว้ไม่ได้ ฉันไม่มีเงินหรอก” “ฉันไม่เอาเงินหรอก ฉันให้เธอฟรี ๆ” “ไม่” “งั้นก็เอาไปทิ้งละกัน” เขาไม่พูดเปล่าเดินไปที่ถังขยะ “เดี๋ยว ๆ” เธอเรียกเขาไว้ “นายนี่เอาแต่ใจชะมัดเลย” เขาเปิดเครื่องแล้วเริ่มพิมพ์งานทันที...กฤตกลับบ้านไปเอาเสื้อผ้าเพราะเขาตั้งใจว่าเขาจะนอนเฝ้าเธอในคืนนี้ แต่ก็ไม่ลืมที่จะเอา Notebook และหนังสือมาด้วย ส่วนอีกคู่ก็ทำไปทะเลาะไป ไม่เกรงใจคนป่วยบ้างเลย “พิมพ์แล้วดูด้วยสิ เห็นไหมว่ามันผิด” “เธอก็ช่วยฉันดูสิ ฉันกำลังพิมพ์อยู่” “คำนั้นพิมพ์ตกไป...เห็นไหม” “ไหน” “นี่ไง” เธอชี้ให้เขาดู “ฉันพิมพ์เองดีกว่า” “ก็ดีเหมือนกัน ฉันจะได้ไม่ต้องทนฟังเสียงเธอบ่น” เขาล้มตัวลงนอนบนโซฟา “เมื่อยชะมัดเลย” พุฒน์บิดขี้เกียจเพื่อขจัดความเหนื่อยล้า เขาเห็นกฤตกำลังตั้งหน้าตั้งตาพิมพ์รายงาน นั่นเป็นภาพที่เขาไม่คิดว่าจะได้เห็น เขาเรียกกฤตอยู่หลายทีแต่เขาเหมือนจะมีสมาธิอยู่กับสิ่งที่ทำจนไม่ได้สนใจสิ่งรอบข้าง กฤตจึงไม่ได้ยินเสียงเรียกของพุฒน์ “ไอ้กฤต” เขาตบบ่าเพื่อให้กฤตสนใจ “อะไรพี่” “พี่เรียกตั้งนานแล้ว” “เหรอครับ” “พี่ไม่เคยเห็นแกเคร่งเครียดแบบนี้มาก่อนเลย” “ผมไม่อยากเห็นเขาเหนื่อย” พุฒน์แทบไม่อยากจะเชื่อหู “แกเป็นไปได้ถึงขนาดนี้เลยเหรอวะ” “ผมเลิกรักเขาไม่ได้พี่ ผมอยากจะดูแลเขาแต่ผมไม่รู้ว่าจะมีโอกาสไหม” “ก็ที่แกทำอยู่นี่ไง สักวันเขาก็จะรู้เอง” กฤตยิ้มมุมปาก “เขามีคนที่เขารักอยู่แล้ว” “ใคร...ไอ้เวรนั่นน่ะเหรอ แกรู้ได้ไงว่าเขาเป็นแฟนกัน” “ก็เห็นไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อย ๆ” “เหรอ...งั้นพี่ไปไหนมาไหนกับแก พี่ก็เป็นแฟนแกงั้นสิ” “เฮ้ย...ไม่ใช่พี่” พุฒน์หัวเราะ “ทำไมแกไม่บอกเขา” “ผมกลัว” “แกกลัวอะไร” “ผมกลัวผมจะได้ยินในสิ่งที่ผมไม่อยากได้ยิน” “คนอย่างแกไม่เคยกลัวอะไรหรือกลัวใครนี่หว่า” “ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมผมถึงกลัวมาก” “อืม” “พี่เองก็เถอะ ชอบเค้าแต่ก็ยังไปแกล้งเค้า” “อะไร...พูดเรื่องอะไร” เขาหลบตา “ยัยหูกางนั่นน่ะเหรอ เสียงแปดหลอด ขี้บ่นก็ที่หนึ่ง แถมยังขี้วีนด้วย ไม่ยอมใครอีกต่างหาก” “ผมว่าเหมาะกับพี่แล้วนะ” ทั้งสองหัวเราะประสานเสียงกัน...เวลาล่วงเลยไปจนดึกมากแล้ว พุฒน์รู้สึกง่วงและอยากพักผ่อนจึงบอกให้ต่ายปิดคอมแล้วกลับบ้าน “กลับบ้านกัน เดี๋ยวฉันไปส่ง” “ฉันจะอยู่เฝ้าแอมป์...นายกลับเถอะ เดี๋ยวฉันพิมพ์ต่อเอง” “ไม่ต้องเลย กลับบ้าน” เขาเก็บของและฉุดเธอลุกขึ้น “พี่กลับก่อนนะ” เขารีบลากฤตเพราะเธอเริ่มจะโวยวายเสียงดังแล้ว...หลังจากที่พุฒน์และต่ายกลับบ้านไปแล้ว กฤตก็พักมือจากการพิมพ์รายงานบ้าง เขาลุกขึ้นยืดเส้นยืดสายก่อนที่จะลุกไปดูเธอ...เธอยังคงหลับ เขาจึงดึงผ้าห่มให้กระชับตัวเธอมากขึ้น เธอลืมตาขึ้นช้า ๆ และเห็นหน้าเขาในระยะใกล้ เธอจึงกรี๊ดด้วยความตกใจ เขาตกใจจึงถอยออกมาก้าวหนึ่ง พยาบาลประจำหวอดได้ยินเสียงร้องจึงรีบมาดูคนไข้ “มีอะไรหรือเปล่าคะ” “ไม่มีครับ...ไม่มี เขาแค่ฝันร้ายนิดหน่อยครับ” เขายิ้มแหย ๆ ก่อนที่พยาบาลจะพยักหน้ารับรู้และกลับออกไป “เป็นอะไรของเธอ ตกใจอะไรนักหนา” “เปล่าค่ะ” แต่ท่าทางเธอไม่ใช่เช่นที่เธอตอบเขา เขาดึงเก้าอี้มานั่งข้าง ๆ เธอ “น้องแอมป์” เขาเรียกชื่อเธอเป็นครั้งแรก “คะ” เขาจับมือเธอ “บอกพี่ได้ไหมว่าไปโดนอะไรมา” เธอชักมือกลับทันทีและมีท่าทางหวาดกลัว “แอมป์ล้มค่ะ” เธอโกหก “ล้มเหรอ...พี่ว่าไม่ใช่นะ” เธอเงียบไป เขาจึงไม่เซ้าซี้ต่อ “แล้วไม่สบายทำไมไม่บอกพี่ พี่จะได้ไม่เรียกออกมา...ไม่สบายแล้วยังออกมาตากแดดตากลมแบบนี้ ถ้าเกิดเป็นอะไรไปกลางทางจะทำยังไง” เขาบ่นเป็นชุด คนป่วยได้แต่นอนฟังตาปริบ ๆ “ชอบทำให้เป็นห่วงอยู่เรื่อย” เขาหยุดบ่นเมื่อเห็นคนป่วยทำท่าจะร้องไห้ “เอาล่ะ ๆ ไม่เป็นอะไรมากก็ดีแล้วนะ” เขากระชับผ้าห่มให้เธอ “หลับไปซะนาน...หิวไหม” เธอส่ายหน้า “พี่กฤตคะ” “ว่าไง” “รายงานน่ะ” “ไม่สบายอยู่ยังจะมาห่วงเรื่องอื่นอีก” เขาดุเธออีกแล้ว “เดี๋ยวพี่ทำไปก่อน แล้วแอมป์ค่อยดูอีกที...ตกลงไหม” “ค่ะ” ************************************** “นี่...ฉันเดินเองได้....ปล่อยมือฉัน” เขาจึงปล่อย “คิดว่าฉันอยากจะจับมือเธอหรือไง” เขาปล่อยมือเธอแล้วเดินนำไปที่รถเพื่อเก็บของ เธอเดินตามขึ้นรถไป...เมื่อเขาขับรถออกมาจากโรงพยาบาลแล้ว ทั้งสองไม่ได้พูดคุยกัน เขาจึงเอ่ยทำลายความเงียบ “หิวไหม” “ไม่หิว” แต่ท้องเจ้ากรรมดันส่งเสียงร้องออกมาเสียงดังจนเขาอดที่จะขำไม่ได้ “แต่ดูเหมือนว่ากระเพาะเธอจะหิวนะ” เธองอนนั่งมองออกไปนอกหน้าต่างตลอดทาง เขาขับรถพาไปยังร้านประจำของเขา พนักงานเอ่ยต้อนรับอย่างคุ้นเคยและนำเขาไปนั่งยังห้องส่วนตัว ห้องอาหารส่วนตัวที่เธอเดินเข้านั้นค่อนข้างจะเป็นห้องใหญ่ สามารถนั่งได้หลายคน แต่วันนี้มีแค่เธอกับเขาเท่านั้น “ห้องมันใหญ่ไปหรือเปล่า ออกไปนั่งโต๊ะข้างนอกดีกว่ามั๊ง” “นั่งในนี้แหล่ะ เป็นส่วนตัวดี” เมื่อเธอตกลงใจที่จะนั่งในห้องนี้แล้วพนักงานก็ส่งเมนูเล่มใหญ่ให้เธอ เขานั่งลงข้าง ๆ เธอแล้วก็ดูเมนูไปเรื่อย ๆ เธอเอียงตัวมาหาเขาแล้วยกเมนูขึ้นมาบัง “นี่...นาย ร้านนี้มีแต่ของแพง ๆ ทั้งนั้นเลย ฉันจ่ายไม่ไหวหรอกนะ” “ใครว่าฉันจะให้เธอจ่ายล่ะ ฉันพาเธอมากินฉันจะเลี้ยงเอง” “แน่ใจเหรอ ฉันกินเยอะนะ เดี๋ยวนายก็หมดตัวกันพอดี” “ฉันมีตังค์จ่ายก็แล้วกัน เธออยากกินอะไรก็สั่งได้เลย ไม่ต้องเกรงใจฉัน” “ฉันจะกินให้นายหมดตัวเลย” “ทำได้ก็เอา” เธอจึงสั่งอาหารที่เธอออยากทาน...หลังจากเธอสั่งอาหารไปได้ไม่นาน อาหารก็ค่อย ๆ ลำเลียงมาเสิร์ฟบนโต๊ะ เขาตักอาหารให้เธอและเธอก็ตักอาหารให้เขา ด้วยความหิวทั้งสองจึงไม่ค่อยได้คุยกัน เมื่ออาหารถูกลำเลียงลงสู่กระเพาะจนหมดแล้ว ทั้งสองก็ได้แต่นั่งพุงป่อง “อิ่มจัง” “เธอนี่ก็กินเก่งเหมือนกันนะ...เห็นตัวเล็ก ๆ แบบนี้” “ปกติฉันก็กินแบบนี้นะ” “แล้วไม่กลัวอ้วนเหรอ...ฉันเคยได้ยินมาว่าผู้หญิงกลัวอ้วนมาก โน่นก็กินไม่ได้ โน่นก็กินแล้วอ้วน วัน ๆ เอาแต่นั่งคำนวณแคลอรี่ ฉันเห็นแล้วปวดหัวแทน” “ก็ถามพวกผู้ชายแบบนายสิ ถ้าผู้หญิงอ้วนตุ๊ต๊ะ นายก็ไม่จีบมาเป็นแฟนถูกไหม” “สรุปว่าผู้หญิงทำเพื่อผู้ชายว่างั้น” “ใช่...เพราะฉะนั้นพวกนายต้องขอบคุณพวกผู้หญิงนะที่ทำเพื่อพวกผู้ชายอย่างพวกนายน่ะ” “งั้นเหรอ” “ช่าย” เขาเรียกพนักงานเก็บเงิน...เมื่อจ่ายเงินเรียบร้อยแล้วพวกเขาก็เดินออกจากร้าน แต่ยังไม่ทันที่จะเดินออกจากร้าน ต่ายก็เดินชนกับใครคนหนึ่งเข้า เมื่อเธอเงยหน้าไปมองก็พบว่า... *********************************** จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 23 มิ.ย. 53 18:46:36

ความคิดเห็นที่ 6 ที่แท้ก็แค่ฝันไป เฮ้อ...ค่อยยังชั่ว นึกว่าแอมป์จะเป็นอะไรไปซะอีก ต่ายกับพุฒน์น่ารักดีค่ะ คุยกันไป กัดกันไป กระหนุ๋งกระหนิ๋ง 55+ อ้อ...เพิ่งรู้นะเนี่ย ที่แท้ผู้หญิงกลัวอ้วนก็ทำเพื่อผู้ชายนี่เอง คิกๆๆ จากคุณ : nawapat เขียนเมื่อ : 24 มิ.ย. 53 12:08:10

ความคิดเห็นที่ 7 แล้วจริงมั๊ยล่ะคะ ถ้าผู้หญิงอ้วนผู้ชายก็ไม่มอง ชิส์ งอนแหล่ว (งอนผู้ชายทำไมกัน เค้าไม่ได้รู้เรื่องด้วยสักหน่อย อิอิ) จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 24 มิ.ย. 53 20:00:39

ความคิดเห็นที่ 8 กฤตทำรายงานต่อ โดยที่เธอยังนอนนิ่งอยู่บนเตียงคนไข้ จู่ ๆ เธอก็ร้องไห้ออกมาจนเขาตกใจเพราะตอนแรกที่ได้ยินเสียงสะอื้นเบา ๆ เขาคิดว่าหูฝาดแต่เมื่อเสียงสะอื้นนั้นดังขึ้นเรื่อย ๆ เขาจึงต้องละสายตาจากหน้าจอโน๊ตบุ๊คทันที เขาคิดว่าคงเป็นเพราะที่เขาดุเธอไปเมื่อครู่ แต่ดูเหมือนเขายิ่งปลอบเธอจะยิ่งร้องไห้หนักขึ้น “พี่ไม่ดุแล้ว หยุดร้องเถอะนะ” เธอยังคงสะอื้นหนักขึ้นจนเขารู้สึกผิดที่พูดเสียงดังกับเธอ...เขาน่าจะรู้ว่าเธอเป็นคนขี้กลัว และไม่ชอบการพูดจารุนแรง เขายังจะทำในสิ่งที่เธอไม่ชอบ เขาเป็นผู้ชายที่ใช้ไม่ได้เลยจริง ๆ “พี่ขอโทษนะ...พี่ขอโทษ อย่าร้องไห้เลยนะคนดี” น้ำตาของเธอทำให้เขาที่ดูภายนอกแล้วออกจะเป็นคนแข็งกระด้างสำหรับคนอื่น นั้นมีท่าทางและน้ำเสียงที่อ่อนลงอย่างเห็นได้ชัดและพักหลังนี้เขาก็จะเป็นแบบนี้ทุกครั้งที่เขาเห็นน้ำตาของเธอ “พี่ไม่ดุแล้ว...นะ ไม่ต้องร้อง” เขาเช็ดน้ำตาเธอเบา ๆ...ทำไมนะ เขาถึงมีท่าทางอ่อนโยนแบบนี้ แล้วทำไมเราถึงได้รู้สึกอบอุ่น ปลอดภัยเมื่ออยู่ใกล้ ๆ เขานะ ทำไม...ในใจเธอมีแต่คำถามเช่นนี้ เมื่อเธอหยุดร้องไห้แล้ว เขาจึงกลับไปพิมพ์รายงานต่อ...จนเวลาผ่านไปครู่ใหญ่ เธอเห็นเขาหลับจึงลงจากเตียงเอาผ้าห่มมาห่มให้เขา เธอเอารายงานที่เขาพิมพ์มานั่งอ่านและปรับภาษาเล็กน้อยก่อนที่จะพิมพ์ต่อจากเขา เพื่อให้เขาได้พักผ่อนบ้าง ******************************* “ขอโทษนะคะ” ต่ายเอ่ยขอโทษ แต่ก็ต้องตกใจเมื่อพบใครบางคน “พี่ชัช” “น้องต่าย” “นี่เธอเดินยังไงไม่ทราบ ถึงได้มาชนแฟนฉัน” ผู้หญิงที่มากับชัชแหววขึ้น “น้องต่าย...พี่อธิบายได้นะครับ” เพี๊ยะ...เสียงฝ่ามือกระทบหน้าอย่างแรงจนเขาพูดไม่ออก ต่ายรีบเดินออกจากบริเวณนั้นเพราะเธอไม่ต้องการให้เขาเห็นน้ำตาเธอ พุฒน์เดินตามเธอมา เมื่อเห็นว่าเธอวิ่งร้องไห้จนไม่มีสติแล้ว เขาดึงเธอกลับมา เธอซบอกเข้าร้องไห้ “ร้องออกมาเถอะ ไม่ต้องกลั้นไว้ ร้องออกมาให้หมด” เธอจึงปล่อยโฮโดยไม่อายใคร เขาไม่เคยเห็นเธอร้องไห้มาก่อน เป็นเพราะเขาได้เห็นแต่ในมุมที่เธอชอบเถียง ชอบชวนทะเลาะมากกว่า เพิ่งรู้ว่ามีความเป็นผู้หญิงเหมือนกันนะ...เธอร้องไห้อยู่อีกเป็นชั่วโมง แต่เขาก็ยังกอดเธอไว้ไม่ปล่อย แต่การยืนอยู่นิ่ง ๆ เป็นเวลานาน ๆ นั้นก็ทำให้เมื่อยได้เหมือนกัน “น้ำตาหมดตัวไปหรือยัง” เธอยังคงสะอื้น แต่ก็ผละออกจากตัวเขา เขาเช็ดน้ำตาให้เธออย่างอ่อนโยน สายตาของเขานั้นทำให้เธอรู้สึกกหวั่นไหวไม่น้อย ใจมันเต้นแรงอย่างบอกไม่ถูก ไหนจะยังท่าทางที่แสนจะอ่อนโยนของเขาอีกเล่า “ร้องไห้พอหรือยัง” เธอหลบตาไม่ตอบเขา เธอกำลังรู้สึกดีกับเขาแต่เมื่อเธอได้ยินประโยคต่อมาเธอก็... “เธอทำเสื้อฉันเปียกหมดแล้ว...เห็นไหม รับผิดชอบเลย” เธอทุบอกเขา “ตาบ้า” เธออารมณ์ขึ้นทันที เมื่อครู่เธอยังรู้สึกดีกับเขาขึ้นมาบ้าง แต่ตอนนี้เขากลับกวนประสาทฉันเหมือนที่แล้ว ๆ มาอีก “เสียงแปดหลอดขนาดนี้ น่าจะดีขึ้นเยอะแล้วนะ” “ตาบ้า...ฉันเกลียดนายที่สุด” เธอวิ่งไล่เขา...ทั้งสองวิ่งไล่กันไปมาจนเหนื่อย เขาจึงชวนเธอกลับบ้านเพราะเขาเองก็อยากที่จะพักผ่อนแล้วเหมือนกัน...เมื่อเธอเดินกลับขึ้นรถไป บรรยากาศในรถเต็มไปด้วยความเงียบ เขาเองก็ไม่รู้จะพูดอย่างไรที่จะทำให้เธอรู้สึกดีขึ้น คงต้องปล่อยให้เธออยู่กับตัวเองบ้างเพื่อให้เธอคิดทบทวนสิ่งต่าง ๆ ที่เกิดขึ้น...เธอนั่งคิดถึงชัช ภาพที่เธอเห็นเขาเดินควงแขนมากับผู้หญิงอีกคนนั้นยังคงแจ่มชัดในใจของเธอ...น้ำตาที่เหือดแห้งไปแล้วกลับเอ่อล้นขึ้นมาอีก เธอร้องไห้จนหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้...เขาขับรถมาจนถึงหน้าบ้านของเธอแล้ว “นี่...” เขาปลุกเธอ “ต่าย” นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเรียกชื่อเธอ “ถึงบ้านแล้วนะ” ไม่ว่าเขาจะปลุกเท่าไหร่เธอก็ไม่ตื่น เขาจึงหากุญแจบ้านในกระเป๋าของเธอก่อนที่จะอุ้มเธอเข้าบ้านไป...เขาอุ้มเธอขึ้นไปยังห้องนอน ตอนแรกเขาว่าจะเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เธอ แต่เขาเห็นว่าคงไม่เหมาะเท่าไหร่ เดี๋ยวเธอจะมาโวยวายหาว่าเขาไปทำมิดีมิร้ายอีก เขาจึงแต่วางเธอลงบนเตียงแล้วห่มผ้าให้...เขาลงมาข้างล่างหาน้ำดื่มแล้วนั่งพักก่อนจะเปิดคอมดูว่างานไปถึงไหนแล้ว เขาเริ่มอ่าน ตั้งแต่ต้นเพื่อตรวจสอบตัวสะกดและปรับภาษาที่อาจยังไม่สละสลวย เขาทำงานไปได้พักหนึ่งก็ต้องปิดคอมเพื่อพักสายตา...ล้มตัวลงบนโซฟาและหลับไปในที่สุด รุ่งเช้าพยาบาลได้เข้ามาตรวจร่างกายคนไข้แต่เช้า เมื่อคืนเธอนั่งพิมพ์งานทั้งคืนจนไม่ได้นอน...พยาบาลเห็นว่าเธอกำลังใช้ Notebook อยู่จึงเอ่ยขออนุญาตคนไข้ก่อน “ทำอะไรอยู่คะ...ขอตรวจแป๊บนึงนะคะ” เธอละมือจากการพิมพ์งานและให้พยาบาลตรวจ พยาบาลจัดการวัดไข้และวัดความดันของคนไข้ “ยังมีไข้สูงอยู่นะคะ” พยาบาลดูปรอท “ขอวัดความดันนิดนึงนะคะ” เธอนอนคิดอะไรเรื่อยเปื่อยระหว่างที่พยาบาลกำลังจดรายละเอียดต่าง ๆ “ความดันต่ำนะคะ...เมื่อคืนนอนหลับสบายดีไหมคะ” “เอ่อ...นอนไม่ค่อยหลับค่ะ” เธอโกหกเพราะว่าถ้าเธอบอกว่าไม่ได้นอนสงสัยจะเป็นเรื่องแน่ ๆ “ทำไมคะ รู้สึกไม่สบายตัวตรงไหน หรือมีอาการอย่างอื่นไหมคะ” “ไม่มีค่ะ” “ขออนุญาตเช็ดตัวนะคะ” เธอลุกขึ้นนั่งให้พยาบาลเช็ดตัวและเปลี่ยนเสื้อผ้า “ถ้าหากว่ามีอะไรเพิ่มเติม จะขอยาอะไรแบบนี้ก็กดเรียกได้นะคะ” “ค่ะ” เมื่อพยาบาลออกไปแล้ว เธอก็เห็นเขานั่งหน้าดุอยู่ที่โซฟา เขาลุกเดินมาหาเธอ “ต้องให้พี่มัดไว้กับเตียงไหม จะได้ไม่ต้องลุกมาทำงาน” “ไม่เอาค่ะ” “ไม่สบายแล้วยังมาอดหลับอดนอนอีก ความดันก็ต่ำ ไข้ก็ไม่ลด...มันน่าไหมเนี่ย” “ขอโทษค่ะ แอมป์แค่อยากช่วยพี่กฤตทำรายงานบ้าง” เธอบอกเสียงอ่อย “พี่ทำโทษสักทีดีไหม...ฮึ” ก่อนที่เขาจะพูดต่อ ฝ่ายจัดเตรียมอาหารก็เข้ามาส่งอาหารให้คนไข้ “อาหารเช้าค่ะ” “ขอบคุณครับ” เขารับถาดมาวางไว้บนโต๊ะ จัดแจงให้เธอพร้อมทาน “มากินข้าวดีกว่านะ” เขาเปิดฝาออกก็เห็นกับข้าวน่ากินหลาย ๆ อย่าง “กินเยอะ ๆ จะได้แข็งแรง” เธอตักกินไปได้ไม่กี่คำก็วางช้อน “ไม่อร่อยเหรอ” “เปล่าค่ะ แอมป์อิ่มแล้ว” “กินไปนิดเดียวเอง แล้วแบบนี้จะหายได้ยังไง” เขาลุกขึ้นมานั่งใกล้ ๆ เธอ “พี่ป้อนให้นะ” เธอจำต้องกินต่อให้หมดเพราะเขาไม่ยอมวางมือเมื่ออาหารยังคงเหลืออยู่เต็มชาม ******************************** ต่ายตื่นขึ้นมาก็พบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียง...เราขึ้นมานอนตั้งแต่เมื่อไหร่นะ เมื่อคืนเรา...เธอหยุดคิดถึงเรื่องเมื่อคืนแล้วลุกไปทำธุระส่วนตัวก่อนที่จะลงไปด้านล่าง เธอเห็นเขาหลับอยู่ที่โซฟา...เขาคงนั่งพิมพ์งานทั้งคืนสินะ...แล้วคนอื่นเห็นหรือเปล่านะ ตอนที่กลับเข้าบ้านมา คนอื่นเขาจะมองฉันยังไงเนี่ย...แต่เมื่อคืนเขาอยู่เป็นเพื่อนฉันนี่นา เธอจึงเดินเข้าครัวเพื่อทำอาหารเช้าให้เขากิน “โอ๊ย...ใครมาพังบ้านหรือไงนะ” เขาตื่นขึ้นมาเพราะได้ยินเสียงดัง “ฉันเพิ่งได้นอนเมื่อเช้าเองนะ ขอนอนแบบสงบ ๆ หน่อยได้ไหม” “ขอโทษ ๆ ฉันกำลังทำอาหารเช้าอยู่น่ะ” “ทำอาหารหรือพังครัวกันแน่” “อยากเจอมีดบินแต่เช้าหรือไงยะ” “โอเค ๆ ทำไปละกัน ฉันขอนอนก่อน” เขาล้มตัวลงนอนต่อ แต่นอนได้ไม่นานเสียงกริ่งหน้าบ้านก็ดังขึ้น เธอออกไปดูว่าใครกันนะที่มาหาเธอแต่เช้า แต่เมื่อเธอเห็นว่าเป็นใครเธอก็หันหลังกลับทันที “เดี๋ยวสิครับน้องต่าย” เธอหยุดเดิน “ฟังพี่อธิบายก่อนนะคะ...พี่ไม่ได้ตั้งใจจะทำให้น้องต่ายเสียใจ...พี่ขอโทษ” เธอพยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมา “พี่รู้ว่าน้องต่ายคงไม่ให้อภัยในความผิดของพี่ตอนนี้ แต่อย่างน้อยเราสองคนยังเป็นพี่น้องกันได้นะครับ” “พี่ชัชกลับไปก่อนเถอะค่ะ ต่ายขอเวลานะคะ” เขาจึงกลับไปอย่างเลี่ยงไม่ได้...เมื่อเขากลับไป น้ำตาที่เธอกลั้นเอาไว้ก้ไหลพรั่งพรู ออกมาอย่างห้ามไม่ได้...ทำไมนะ ทำไมฉันต้องร้องไห้เพราะผู้ชายเจ้าชู้คนนี้ด้วย...พุฒน์เดินออกมาเห็นเธอร้องไห้ เขาก็รู้สึกเจ็บ เจ็บที่ใจอย่างบอกไม่ถูก “ร้องไห้อีกแล้ว” เธอโผเข้ากอดเขาแล้วร้องไห้ เขาไม่ห้ามเพราะอย่างน้อยมันก็ทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นมาบ้าง “คนที่ทำให้เธอร้องไห้น่ะ เขาไม่ได้รักเธอจริงหรอกนะ” เธอผละออกจากอกเขา ใบหน้าที่เปื้อนน้ำตากำลังมองเขาอย่างหวั่นไหว “เพราะฉะนั้น” เขาประคองหน้าเธอแล้วเช็ดน้ำตาให้เธอ “อย่าร้องไห้อีกได้ไหม ถ้าฉันเป็นคนที่ได้ดูแลเธอ ฉันจะไม่ทำให้เธอเสียใจเป็นอันขาด” แววตาขี้เล่นและกวนประสาทบัดนี้ไม่มีให้เห็น มันทำให้เธอเกิดความรู้สึกบางอย่าง “นายหิวไหม ฉันทำอะไรให้กิน” “ก็หิวอยู่เหมือนกัน” “รอแป๊บนึงนะ” “นี่...อย่าแอบไปร้องไห้อีกล่ะ เดี๋ยวน้ำตามันจะร่วงลงไป...อาหารมันจะเค็ม” เขาเริ่มกวนประสาทเธออีกแล้ว เธอค้อนเขาเข้าให้ “เดี๋ยวจะทำให้กินไม่ได้เลย...คอยดูนะ” เธอพูดกับตัวเอง...ไม่นานนักอาหารฝีมือเธอก็มาตั้งอยู่ตรงหน้าเขา หน้าตามันออกจะดูไม่ค่อยน่ากินไปสักเท่าไหร่ ซึ่งเขาไม่รู้ว่าถ้ามันเข้าไปอยู่ในร่างกายแล้วจะทำให้เขาตายหรือไม่ “นี่อะไรน่ะ” เขาชี้ไปที่จานข้าวผัดที่ดูเหมือนว่ามันจะดูสีเข้มไปสักหน่อย “มันใช่อาหารที่คนกินเหรอ” “ทำไมยะ ฉันก็เคยทำให้แอมป์กิน เขายังกินได้เลย...ถ้านายไม่กินก็ไม่ต้องกิน” เธอยกจานข้าวไปอย่างงอน ๆ แต่เขาคว้าเอาไว้ “ทำไมจะไม่กินล่ะ” เขาตักข้าวเข้าปากคำแรก เขาก็พูดว่า... “ไม่อร่อยเลย” เขาพูดตามตรง “ทั้งเค็มทั้งไหม้ แบบนี้กินไม่ได้หรอก” “จริงเหรอ” “แต่เธอตั้งใจทำมาให้ฉัน ฉันก็จะกินให้หมด” “อย่าเลย...ถ้ามันไม่อร่อยก็อย่ากิน” เธอลองตักข้าวเข้าปากชิมดูบ้าง “ไม่อร่อยจริง ๆ ด้วย...แล้วทำไมวันนั้นแอมป์ไม่บอกนะ” เธอบ่นอย่างน้อยใจ นึกถึงวันที่เธอทำข้าวให้เพื่อนกินและเธอก็กินจนหมดจานโดยไม่แสดงอาการใด ๆ “เขาคงกลัวเธอเสียใจมั๊ง...ก็เหมือนกับฉัน” เธอหันมามองเขา เขาจึงเฉไฉไปเรื่องอื่น “สงสัยว่าเพื่อนเธอต้องเข้าโรงพยาบาลเพราะว่ากินข้าวของเธอเข้าไปแน่ ๆ เลย” “จะบ้าเหรอยะ ที่เพื่อนฉันต้องเข้าโรงพยาบาลเป็นเพราะเพื่อนของนายเรียกเพื่อนฉันออกไปทั้ง ๆ ที่ยังไม่สบายอยู่ เพื่อนฉันก็เลย...” “ไม่เอาล่ะ ฉันขี้เกียจเถียงกับเธอแล้ว” เขาก้มหน้าก้มตากินข้าวผัดฝีมือเธอต่อไป “บอกว่าไม่ต้องกินแล้วไง” “ถ้าฉันตาย เธอจะเสียใจไหม” เธอนิ่งไม่ตอบ “เธอต้องดีใจอยู่แล้วใช่ไหมล่ะ เพราะเธอเกลียดขี้หน้าฉันอยู่แล้วนี่” เขายิ้มเศร้า ๆ “ทำไมนายถึงพูดแบบนั้นล่ะ ถึงนายจะชอบกวนประสาทฉัน แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าฉันจะดีใจที่นายตายสักหน่อย” “งั้นเธอเธอจะร้องไห้ไหม” “อาจจะร้องก็ได้มั๊ง” “ทำไมมีมั๊งด้วย” “ไม่รู้สิ” เธอเองก็ตอบไม่ได้เหมือนกันว่าถ้าหากเขาไม่อยู่แล้วเธอจะรู้สึกเช่นไร ********************************** ขอบอกไว้เลยว่าเรื่องนี้มีครบทุกรส ไม่ว่าจะเป็นความหวานซึ้งจนน่าอิจฉา หรือความโหดร้ายที่อาจรับไม่ได้ ยังไงก็ขอบคุณสำหรับกำลังใจนะคะ ^0^ แก้ไขเมื่อ 24 มิ.ย. 53 20:13:22 จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 24 มิ.ย. 53 20:07:59

ความคิดเห็นที่ 9 นายพุฒน์น่ารักมากค่ะ ทะเล้นมาแต่แอบเนียนจีบสาว ถูกใจจริงๆ อิอิ ตอนนี้ต่ายก็หวั่นไหวแล้ว สู้เขานายพุฒน์ เชียร์นะคะ ^^ ปล.น่าจะจริงนะคะ เกิดเป็นหญิง แท้จริงแสนลำบาก เฮ้อ... จากคุณ : nawapat เขียนเมื่อ : 24 มิ.ย. 53 22:59:54