ความคิดเห็นที่ 1 เมื่อถึงโต้วถึงไหหลำแล้วก็ถามสารทุกข์สุกดิบของญาติ ๆ พร้อมกับของฝากจากแดนไกล และเงินทองมอบให้กับญาติพี่น้องที่ยังอยู่ที่นั่น ทางญาติพี่น้องก็บอกไม่รู้จะตอบแทนน้ำใจยังไง เลยพาไปที่ฝังศพบรรพบุรุษ แล้วขุดหลุมศพหากำไลหยกที่บรรพบุรุษใส่ก่อนเสียชีวิต เพื่อมอบให้โต้วเป็นของขวัญและตอบแทนน้ำใจไมตรี รวมทั้งคนจีนเชื่อว่าหยกจากคนตาย จะมีส่วนช่วยเหลือโชคชะตาและปกป้องภัยพิบัติบางอย่าง หยกที่โต้วได้มามีสีซีดและออกเหลือง ๆ บางคนก็พูดเกินเลยไปว่า หยกคงดูดซับน้ำเหลืองจากศพเข้าไปแล้ว จริง ๆ แล้วน่าจะเป็นสภาพของเนื้อหยกมากกว่า เมื่อโต้วกลับถึงเมืองไทยแล้ว ก็คิดว่ากิจการที่ให้ลูกชายคนที่สองบริหาร คงจะมีเงินเก็บแล้วชำระหนี้ธนาคารดอกบัวได้หมดสิ้น เลยพาของฝากจากเมืองจีนไปเยี่ยมผู้จัดการ แล้วสอบถามฐานะการเงินและบัญชีว่าเป็นอย่างไร ชำระหนี้หมดสิ้นแล้วยัง ผู้จัดการเลยบอกว่า "โต้วใจเย็น ๆ ก่อน" นั่งกินน้ำชาและดูทีวีก่อน แล้วนำบัญชีเงินฝากมาให้ดู ปรากฏว่าแกดูแล้วแทบเป็นลมทันที เพราะยอดหนี้ก่อนไปจีนไหหลำน้อยกว่าห้าแสน กลับกลายเป็นหนี้สองล้านกว่าบาท เลยถามถึงเหตุผลทำไมหนี้เพิ่มมากมาย ผู้จัดการธนาคารเลยบอกว่า ลูกชายโต้วมาเบิกเงินสดตามเช็คที่สั่งจ่ายได้ เลยมีหนี้คงค้างอยู่ตามจำนวนดังกล่าว เมื่อโต้วกลับถึงบ้านก็เรียกลูกชายตัวดีมาสอบถาม ความจริงเลยปรากฏว่า ลูกชายนำเงินไปใช้เองทั้งหมด แต่ที่แน่ ๆ คือไปเสียการพนัน MaJong เพราะมีการเหยียบขากันในวงเล่น หมายถึง มีการรวมหัวกันสองคนหรือสามคนในการพนัน เพื่อช่วยกันตีไพ่ที่คาดหมายว่าคู่ของตนต้องการ โดยให้คนใดคนหนึ่งชนะไปก่อนแล้วค่อยไปแบ่งรายได้กัน โต้วเลยด่าว่าใหญ่แถมรำพึงรำพันถึง ความโชคเคราะห์ร้ายที่ไปฝากปลาไว้กับแมว พี่น้องที่ทราบเรื่องดังกล่าวต่างก็โกรธ และโมโหกันมากในเรื่องหนี้สินที่เกิดขึ้น เพื่อนของโตัวที่เป็นคนไหหลำด้วยกัน ก็พลอยผสมโรงในการร่วมตักเตือนว่ากล่าว ต้องเข้าใจกันเบื้องต้นว่า ในร้านกาแฟบางแห่ง เวลาพูดจากัน มักจะใช้เสียงดังกว่าปกติในการพูด เสียงทะเลาะติเตียนเลยอื้ออึงไปทั่ว ลูกชายคนที่สองของโต้ว เรียกเล่น ๆ ว่า โกยี ก็แล้วกัน เลยเดินไปที่เขียงขายข้าวมันไก่ แล้วเอาปังตอสับข้อนิ้วก้อยข้างซ้ายหนึ่งข้อ เลือดกระฉูดเต็มเขียงขายข้าวมันไก่ เล่นเอาตกอกตกใจกันไปทั้งร้านกาแฟ ผลต้องรีบนำแกไปส่งโรงพยาบาลหาดใหญ่ เสียงติเตียนและแนะนำเลยเงียบลง เพราะห่วงใยคนเจ็บมากกว่าในเรื่องเสียการพนัน เรื่องนี้เคยถามโกยีตอนอารมณ์แกดี ๆ ว่า ทำไปทำไมถึงยอมตัดข้อนิ้วก้อยหนึ่งข้อของตนเอง แกบอกว่า รำคาญเห็นเสียงบ่นเสียงด่ามากมาย แต่พอทำไปก็ปรากฏว่าเรื่องก็จบและเงียบไปแบบไทย ๆ คือ รับรู้ว่ามีปัญหาอยู่แต่การสมานฉันท์และเยียวยาก็ยังไม่ชัดเจน ผลคือ แม่ของแกและพี่น้องแกต่างไม่ยอมพูดถึงเรื่องนี้อีก ก็น่าคิดว่าโกยีอาจจะเอามาจากแนวคิด ในหนังสือกำลังภายในของ โกวเล้ง ที่โกยีชอบอ่านมากและ Style นักเลงโบราณจีน หรือการที่เคยอ่านพบว่า นักเลงของยากูซ่าของญี่ปุ่น ถ้าทำผิดพลาดก็ต้องยอมตัดนิ้วตนเอง เพื่อขอขมาโทษต่อพี่น้ององค์การ ถ้าใครถูกตัดหลายนิ้วมากก็แสดงว่า มีข้อบกพร่องผิดพลาดมากอะไรทำนองนั้น แต่เรื่องนี้พอถามกลับไปยังฝั่งเพื่อนโกยีบางคน กลับบอกว่า "จริง ๆ แล้วโกยีควรตัดหัวขอโทษแม่ตนเองมากกว่า" เพราะทำผิดจริง ๆ การตัดนิ้วไม่ได้ช่วยอะไรได้มาก จากคุณ : ravio เขียนเมื่อ : 25 มิ.ย. 53 17:59:05

ความคิดเห็นที่ 2 พูดถึงเรื่องนี้ก็ขอเล่าต่อเนื่องถึง การพนัน Majong แบบนี้และการพนันแบบรัมมี่ เซียนบางคนจะสามารถจำไพ่ที่มีคนตีออกมาแล้วทั้งหมด และจำได้ด้วยว่าใครเก็บไพ่อะไรขึ้นไป เพราะเคยพบครูสอนพิเศษ(กวดวิชา)คนหนึ่ง น่าจะเป็นครูโรงเรียนแสงทองวิทยาคนแรก ที่ลาออกจากการเป็นครูประจำโรงเรียน มาเปิดสอนพิเศษและติวหรือกวดวิชา กับนักเรียนโรงเรียนแสงทองวิทยาและ โรงเรียนธิดานุเคราะห์ กับโรงเรียนอื่น ๆ เป็นรายรับหลักอย่างเดียวในสมัยก่อน ๆ จำได้ว่าชื่อ ครูสาธิต (ลืมนามสกุลของแกแล้ว) เป็นคนจากบ้านนาสาร จังหวัดสุราษฏร์ธานี แกใช้วิธีนี้เป็นประจำในการเล่นการพนันแบบนี้ เพราะแกเคยเล่าให้ฟังเวลาแกไม่รู้จะเล่าอะไรให้เด็กฟัง เป็นการสอนเทคนิคการจำอย่างหนึ่ง แต่ส่วนมากนักเรียนก็มักจะทำกันไม่ได้ แกคุยว่าวิธีการดังกล่าวนี้ ทำให้แกชนะขาไพ่ที่เล่นกับแกเสมอ สุดท้ายเลยถูกยิงตายขณะขับรถจักรยานยนต์ ออกจากบ้านที่หาดใหญ่ในจะไปซื้อข้าวของ ขณะนั่งบน Honda CB125 ในท่าที่เอามือขวาห้าม หรือร้องขอคนยิงว่า อย่ายิง ๆ แต่ถูกยิงทะลุมือขวาเข้าหน้าอกตายคาที่ เพราะขาไพ่หาว่าแกโกงไพ่เวลาเล่น เพราะเล่นที่ไรแพ้ประจำทุกที แถมแกยังจำได้ว่าตีไพ่อะไรมาหรือถือ/เก็บไพ่อะไร สุดท้ายเลยเผาศพแกที่วัดหาดใหญ่ใน แล้วลอยอังคารของแกไปบางส่วน ส่วนข้าวของเครื่องใช้ หนังสือตำราเรียน ประกอบการสอน เครื่องโรเนียวสมัยก่อนเป็นอะไรที่แพงมาก ก็ขายเหมาไปทั้งหมดในราคาถูก ๆ พี่สาวแกก็นำแต่สมบัติบางชิ้นที่ใช้ได้กลับบ้านไป ปิดตำนานครูสาธิต ครูกวดวิชาคนแรกของหาดใหญ่ เขียนขึ้นจากความทรงจำเก่า ๆ ก่อนที่จะเลือนหายไปกับกาลเวลาที่เหมือนสายน้ำไม่หวนกลับมา จากคุณ : ravio เขียนเมื่อ : 25 มิ.ย. 53 18:01:10

ความคิดเห็นที่ 3 โอ สองล้านสมัยก่อนไม่ใช่น้อยๆ แย่เลย คนบอกว่าควรตัดหัวนี่ พูดได้ใจ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 25 มิ.ย. 53 23:52:22

ความคิดเห็นที่ 4 เข้ามาอ่านครับ. จากคุณ : เจียวต้าย เขียนเมื่อ : วันสุนทรภู่ 53 12:54:18

ความคิดเห็นที่ 5 ท่าน  ravio ผมอ่านของท่านที่ว่าพวกที่มาจาก สะทิ้งพระ  ว่า "พวกเหนือ" ผมไม่ค่อยได้ยินเท่าไหร่นะ  แต่มีคำหนึ่งที่เรียกคนฝั่งนี้ว่า "โบ๋บก  หรือ  ชาวบก  "  ไม่ทราบว่าท่านเคยได้ยินไหม หรือความเป็นมาเป็นอย่างไร   ขอบคุณครับ จากคุณ : ลมหัวด้วน เขียนเมื่อ : วันสุนทรภู่ 53 15:25:05

ความคิดเห็นที่ 6 เรื่องชาวเหนือ ต้องแยกสองนัย คือ นัยหนึ่ง สมัยก่อนที่หาดใหญ่ จะเป็นพวกบ้านป่าเมืองเถื่อน ไม่เจริญเอาเสียเลย กันดารมาก ข้าวสาร ของใช้ประจำวัน ก็หาได้ยากมาก คือ ต้องพึ่งพาอาหารการกินจากทางสงขลาเป็นหลัก เลยถูกเรียกกันแบบดูถูกดูแคลนว่า พวกเหนือ คิอ ความหมายจาก คลองอู่ตะเภา ที่ต้นน้ำหลักไหลมาจากใต้(จากต้นน้ำรัฐไทรบุรี ส่วนหนึ่ง) ดังจะเห็นได้ว่า มักจะมีคำบอกเล่าว่า ถ้าสะเดา คลองแงะ ทุ่งลุง น้ำท่วมแล้ว เดี๋ยวไม่นานหาดใหญ่ก็น้ำจะท่วมด้วย จริงคลองอู่ตะเภาจะผสมโรงด้วยคลองอีกหลายเส้น ทางน้ำจะไหลไปทางทิศเหนือของหาดใหญ่ ออกสู่ทะเลสาบสงขลา หรือสมัยก่อนจะเรียกกันว่า  พวกชุมชนที่อยู่เหนือน้ำ ต่อมาบ้านเมืองที่หาดใหญ่กลับเจริญขึ้นมาก การค้าการขายจะต้องมาที่หาดใหญ่เป็นหลัก เพราะมีกำลังซื้อมากกว่าที่อื่น ๆ พวกคนหาดใหญ่ใน (เป็นชาวบ้านที่อยุ่แถวหลังอำเภอ) ก็เรียกกลับพวกที่มาจากตอนใต้แม่น้ำว่า พวกเหนือ นัยหนึ่ง คือ การย้อนกลับเรียกชุมชนที่เคยดูถูกดูแคลนกันก่อน ส่วนพวกบก จริง ๆ มาจากสันทรายที่งอกออกมาเป็นจนเป็นบก หรือชายหาดไล่จากสิงหนคร สทิงพระ(แบบหาดมหาราช) ถึงระโนด สมัยก่อนที่ยังไม่มีสะพาณตินสูลานนท์ ที่เชื่อมเกาะยอ กับ ฝั่งสิงหนคร ต้องขึ้นเรือแพขนานยนต์ข้ามไปอีกฝั่ง ฝั่งแถวสทิงพระและระโนดจะกันดารและลำบากมาก ในการเดินทางมาตัวจังหวัดสงขลาในสมัยก่อน รถราก็ไม่มีต้องเดินกันอย่างเดียว เรือก็มีน้อยเพราะต้องทำมาหากินเป็นหลักมากกว่าใช้เดินทาง ยิ่งหน้ามรสุมเรือก็เดินทางไม่ได้เลยในทะเลสาบสงขลา เพราะคลื่นลมแรงบางครั้งคลื่นสูงถึงสองเมตรทีเดียว คำ ๆ นี้ นัยหนึ่ง ก็เรียกกันแบบดูแคลนว่า ไม่เจริญด้อยพัฒนา เพราะลำบากมากในเรื่องการเดินทางและการมาศึกษาต่อ ดังจะเห็นว่า คนระโนดจำนวนหนึ่งสมัยก่อน จะเดินทางไปเรียนที่พัทลุง เช่น วิระ มุกสิกพงศ์ เป็นต้น เพราะเดินทางเรือสะดวกและเร็วกว่าเดินทางมาที่สงขลา โดยเดินเรือในทะเลน้อย ที่คลื่นลมไม่แรงค่อนข้างนิ่ง การเดินทางทางเรือจะสะดวกกว่า พกพาของได้มากกว่าการเดินทางบนบกที่ต้องเดินอย่างเดียว หรือถ้าคนจากสทิงพระจะมาเรียนที่สงขลา ก็ต้องอาศัยกับวัดหรือมีญาติอยู่ที่สงขลากันเลยทีเดียว และจะมีอีกคำคือที่ ตะเ-รยะ ก็เป็นอีกคำหนึ่ง คือ ถ้ามาจากที่นี้ จะเป็นแดนกันดารสุด ๆ อยู่ติดกับตำบลคลองแดน ตอนนี้เจริญมากอยู่ในเขตอำเภอระโนด สมัยก่อนคนแถวนี้จะเป็นชาวไร่ ชาวนา ต้มเหล้าเถื่อน ทำประมงน้ำจืดเป็นหลัก ไม่ค่อยได้ติดต่อกับพวกคนภายนอก เรียกกันแบบว่า พวกหลังเขาเลยทีเดียว ดังนี้นสมัยก่อนใครถูกเรียกว่ามาจากที่นี่ ถือว่าเป็นคำดูถูก ดูหมิ่นกัน กลาย ๆ ที่เดียว แก้ไขเมื่อ 26 มิ.ย. 53 17:30:56 จากคุณ : ravio เขียนเมื่อ : วันสุนทรภู่ 53 17:07:40

ความคิดเห็นที่ 7 ขอเฉลยคำเว้นว่างไว้ก็แล้วกัน เพราะนึกขึ้นได้ว่ามีคำชมชุมชนนี้คือ เหล้าดีอย่างตะเครียะ ดีอย่างเหล้าเครียะ หรือ เหล้าแรงอย่างตะเครียะ   แรงอย่างเหล้าเครียะ สมัยก่อนที่นี่จะกลั่นเหล้าขาวกันมาก เพราะห่างไกลเจ้าหน้าที่และสรรพาสามิต เนื่องจากเป็นทุ่งนา คูคลอง และกันดารมาก กอปรกับคนกลั่นเหล้าที่นี่ใจถึงมาก เหล้าที่ขายก็จะไม่ปลอมปน ใช้หัวเชื้อต้นน้ำเหล้าเป็นหลัก เรียกว่า ใครได้กินเหล้าที่ซื้อจากที่นี่ จะยอมรับในคุณภาพและความเยี่ยมยอดทีเดียว แก้ไขเมื่อ 26 มิ.ย. 53 20:07:14 จากคุณ : ravio เขียนเมื่อ : วันสุนทรภู่ 53 17:21:15

ความคิดเห็นที่ 8 แต่มีอยู่คำหนึ่งนะครับ "ดีเหมือนเหล้าเครี๊ยะ"   ผมว่าน่าจะเป็นการยกย่องนะครับ กลับมาเรื่อง "โบ๋บก" ผมคุ้นๆแต่ไม่กล้ายืนยัน  แถวสะทิ้งพระมีความเจริญมาหลายพันปี บางครั้งก็เรียก พื้นที่นี้ว่าพัทลุงใช่ไหมครับ (ผมอาศัยความจำครับหนังสือเล่มไหนอย่างไรจำไม่ได้ครับ) และอาณาจักรบริเวณนี้ จะมีเมืองเล็กๆแตกย่อย ท่านเห็นหนังตะลุงไหมครับ พอยกเมืองหนึ่ง เจ้าชายก็จะเดินทางออกจากเมือง  เดินไปพบไม่รู้ว่ากี่เมือง แสดงว่าเมืองอยู่กันไม่ไกลมากนัก และในเมืองเล็กๆเหล่านี้ มีเมืองหนึ่งชื่อ "ชาบก"  อ่าน  ชา-บะ-กะ  ตามหลักการ เขียนสมัยก่อนเขาไม่ใส่สระ "อะ"  พอสมัยหลัง  ก็อ่านเป็น "ชาบก"  และเพี้ยน เป็น "ชาวบก"  คำว่า"ชาว" คนใต้ไม่นิยมใช้ มักใช้ "โบ๋"  เลยเป็น "โบ๋บก" คนแถวบ้านเราจะไม่พอใจหากใครพูด เป็น "โบ๋"  เช่น "อย่ายกโบ๋กันแหละ" ผิดถูกประการใดโปรดพิจารณา จากคุณ : ลมหัวด้วน เขียนเมื่อ : วันสุนทรภู่ 53 17:44:16

ความคิดเห็นที่ 9 สะทิงพระ ในบางครั้งก็เป็นเขตปกครองของพัทลุง หรือไม่บางครั้งก็เป็นของนครศรีธรรมราช ตามประวัติเดิม ๆ (จำเล่มไม่ได้แล้ว) แต่ส่วนใหญ่จะขึ้นกับพัทลุง เพราะเดินทางไปมาทางเรือสะดวกกว่า โดยขึ้นที่แถวลำปำ แล้วไปที่พัทลุงเมืองเก่าจะสะดวกกว่า ส่วนคำว่า โบ๋ บางแห่งบอกว่ากร่อนจากคำว่า หมู่ แปลว่า พวก เช่น โบ๋เรา ก็  พวกเรา แต่คำว่าบกเป็นคำดูถูกประเภทหนึ่ง ที่มั่นใจเพราะมีคนข้างกายเป็นครอบครัวเป็นคนจะทิ้งพระ จะทิ้ง น่าจะมาจากภาษาเขมร ที่แปลว่า คลอง เรื่องนี้เคยให้ปแฎง บุณเรือย คชมาชต์ ปราชญ์ที่มหาวิทยาลัยราชภัฎสุรินทร์ ช่วยบวชภาษาใต้ที่แปลก ๆ เช่น ตะเครียะ ตรองตรึง แกยังไม่มีเวลาทำให้สักทีเลยครับ จากคุณ : ravio เขียนเมื่อ : วันสุนทรภู่ 53 20:01:57