เรื่องเล่าสยองของข้าพเจ้า ตอน ท่านมาชะโงกที่หน้าต่าง

เรื่องที่ 62 ท่านมาชะโงกที่หน้าต่าง

เรืองเล่าในครั้งนี้ฟังมาจากน้องในกลุ่มชื่อปู แต่สถานที่เกิดเหตุการณ์กลับเป็นบ้านของพี่เอง อ่านแล้วคงสงสัยและอยากรู้กันแล้วสินะคะว่าเกิดอะไรขึ้นและปูได้พบกับสิ่งใด

ขยับเข้ามาอีกนิด สูดลมหายใจลึก อย่าอยู่ใกล้หน้าต่างนัก เดี๋ยวจะมีคนเพิ่มมาโดยไม่รู้ตัว

พี่มีน้องซึ่งเป็นแฟนคลับนิยายที่ค่อนข้างสนิทกันหลายคน อย่างเช่นน้องนกที่มักจะนำประสบการณ์น่ากลัวมาเล่าให้ฟังอยู่เสมอ นอกจากนี้ยังมีน้องเนยซึ่งเคยพบกับวิญญาณของผู้เสียชีวิตจากเหตุการณ์สึนามิ โดยพวกเขาติดมากับรถยนต์ของพี่ชายที่เดินทางไปช่วยที่เขาหลัก ถ้าสนใจคราวหน้าจะมาเล่าให้ฟังนะคะ รับรองว่าน่ากลัวมากเลยทีเดียว

อ้าว พูดไปพูดมาลืมน้องปูไปได้ยังไง

ปูเป็นอีกหนึ่งที่สนิทกับพี่จนถึงขั้นไปเที่ยวบ้านได้ บางครั้งหากคุยกันเพลินจนลืมเวลาคุณแม่ก็จะอนุญาตให้นอนค้างได้ ซึ่งทั้งน้องนกกับน้องปูต่างก็เคยมากินอยู่หลับนอนที่บ้านพี่มาแล้วทั้งสองคนและทั้งคู่ก็ได้พบกับใครบางคนที่ลงมาเยี่ยมตอนกลางคืน

ขออธิบายก่อนว่า โซฟารับแขกตัวหนึ่งของพี่ปรับเป็นเตียงได้ ที่มีไว้ก็เผื่อกรณีฉุกเฉินอย่างเช่นมีญาติมาค้างคืนหรือแม้แต่ตัวพี่เองลากไปนอนรับลมเล่นที่หน้าบ้าน

กลับมาที่เรื่องเล่าอีกครั้ง เริ่มจากน้องนก คืนแรกที่มานอนนกเล่าให้ฟังว่าพอพวกพี่ปิดไฟและชึ้นชั้นบนกันหมดแล้ว รู้สึกเหมือนมัใครมานั่งห้อยขาอยู่ที่ราวบันไดแล้วมองนกอยู่นาน แถมเหรียญแข่งกีฬาที่พี่แขวนไว้ตรงผนังก็แกว่งไปมาดัง แก๊ก แก๊ก อยู่สองสามครั้งจนน้องนกต้องเอ่ยปากบอกว่าตัวเองเป็นใครและแม่ก็อนุญาตให้นอนค้างได้ ทุกอย่างจึงสงบลง

พอเช้าเล่าให้แม่ฟัง แม่บอกว่าคงเป็นเจ้าที่หรือสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่คุ้มครองบ้านลงมาดู ท่านคงสงสัยว่าน้องนกเป็นใคร และนึกเอ็นดูเพราะนกเป็นเด็กช่างพูด มีอัธยาศัยดี เลยลงมาทักทายเท่านั้นเอง

นกบอกว่าขอบคุณท่านมากค่ะแต่คราวหลังไม่ต้องก็ได้ เกรงใจ

มาถึงเรื่องของน้องปู รายนี้ไม่ได้นอนค้างแต่นั่งคุยกับพี่และคุณแม่จนถึงประมาณสองทุ่มกว่า ส่วนใหญ่เรื่องที่คุยก็มักจะเป็นหนัง นิยายเพราะน้องเขาก็เป็นนักเขียนเหมือนกัน คุยไปคุยมากลับวกไปที่เรื่องดูหมอปูเลยบอกว่าหนูเคยเรียนมาเหมือนกัน คุณแม่พี่เลยแบมือพร้อมกับบอกว่างั้นช่วยดูให้แม่หน่อย ปูขยับเข้าไปใกล้แต่พอจะแตะมือกลับชะงักเล็กน้อยก่อนจะเริ่มต้นดูลายมือให้คุณแม่ ตอนแรกพี่ก็ไม่ได้นึกเอะใจอะไรจนกระทั่งเมื่อวานน้องปูลงมาซ่อมโน๊ตบุคที่กรุงเทพและนัดไปทานข้าวกันที่ห้าง อยู่ๆปูก็ถามถึงเรืองเจ้าที่ พอพี่บอกว่ามีเขาก็เลยเล่าให้ฟัง

ปูบอกว่าตอนที่กำลังจะจับมือแม่เห็นคนแก่คนหนึ่งยื่นหน้ามามอง คือหน้าต่างด้านนั้นข้างหลังจะเป็นพุ่มเข็มที่พี่เคยเล่าให้ฟังนั่นแหละค่ะ แล้วถัดไปจะเป็นศาลเจ้าที่ พี่ถามว่าเขายื่นหน้ายังไง ปูบอกว่าเหมือนแกหลบอยู่ตรงผนังแล้วเอนตัวยื่นหน้ามามอง แต่ก็เห็นแค่เดี๋ยวเดียวเท่านั้น

แต่ไม่ใช่แค่ครั้งเดียว

ปูบอกว่าความจริงแล้วเคยเห็นเงาคนที่บ้านพี่หลายครั้งแต่ไม่แน่ใจเลยไม่เล่าให้ฟัง เขาบอกว่าบางที่ตอนพี่นั่งทำงานหน้าคอมจะเห็นเหมือนเงาคนยืนอยู่ข้างหลังหรือเดินผ่านไปผ่านมา มองจากนอกบ้านก็จะเห็นคนยืนมองตอบกลับมาบ่อยๆ  พี่เลยบอกว่าคงเป็นคุณตาเจ้าที่ เพราะบางครั้งเวลาที่นั่งทำงานตอนดึกๆจะรู้สึกเหมือนมีคนกำลังมองเสมอ คิดว่าท่านคงมาดูว่าพี่ทำอะไร ดึกดื่นป่านนี้ไม่รู้จักไปหลบไปนอน

ส่วนน้องเนยเองก็เคยเห็นเหมือนเงาเดินลงมาจากชั้นบน แต่รายนี้ไม่ค่อยเก็บอาการคือพี่เห็นเลยว่าเขาสะดุ้งหน้าซีด

เลยบอกว่าไม่มีอะไร ท่านลงมาดูลูกหลานเล่นสนุกกันเท่านั้นเอง

*/*/*/*/*/*/*

ระยะนี้เรื่องเล่าห่างหายไปสักหน่อยนะคะ เพราะประสบการณ์ในส่วนของมูนนี่เกือบจะหมดแล้ว ตอนนี้พยายามขุดความทรงจำอยู่ค่ะว่ามีอะไรหลงเหลืออยู่บ้าง เรื่องเล่าตอนหลังจึงมักมาจากประสบการณ์ของผู้อื่นเสียเป็นส่วนใหญ่

มีข่าวจะแจ้งให้ทราบก็คือตอนนี้มูนนี่ได้ส่งต้นแบบเรื่องเล่าสยองไปที่สนพ.ตะวันส่องแล้ว ซึ่งคงต้องรอผลแต่อาจจะไม่ผ่านเพราะช่วงนี้ตลาดนิยายเอนเอียงไปในทางเดียวกัน ซึ่งตัวมูนนี่เองได้ทำใจไว้แล้วสำหรับเรื่องนี้

มาคุยกันดีกว่าค่า

สำหรับผมแล้ว น่าประทับใจมากกว่าน่ากลัวครับ
คิดแปลกคนอื่นไหมนี่ -_-"....
จากคุณ : Psycho man  
- นั่นสิคะ แต่ถ้าเจอเองกับตัวคงอดสยองไม่ได้

จริดงด้วยอ่ะ ไม่น่ากลัว
มาลากันเฉย ๆ ^^
จากคุณ : โก้ (เซโก้4)
- แหะๆ พอตั้งสติได้ก็คงคิดแบบนั้นเหมือนกันแหละค่ะ แต่ตอนแรกขอเผ่นก่อน

พอลเป็นคนที่มีความรู้สึกรับผิดชอบสูงจริงๆ นะคะ แม้ตายไปแล้วก็ยังเป็นห่วงงาน เป็นพนักงานที่ดีจริงๆ แบบนี้
จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin)  
- คนแบบนี้ยังมีอีกมากด้วยล่ะค่ะ ได้ยินมาเยอะแยะเลย

โห โบกมือให้ด้วย ..
จากคุณ : scottie  
- = = คเป็นสำนึกสุดท้ายมั้งคะ

เรื่องนี้ไม่น่ากลัวค่ะ แต่ประทับใจพอลสุดๆ เลย
ช่วงสองเดือนนี้อินอาจไม่ได้เข้ามาทักทายเท่าไหร่นะคะ พี่มูนนี่อย่าน้อยใจน้า ตอนนี้อินกำลังทำภารกิจอันยิ่งใหญ่อยู่ค่ะ งานใหม่ ท้าทายสุดๆ เป็นระดับ advance ของการเขียนนิยายเลยค่ะ ^^
จากคุณ : หนูอิน (อินทรายุธ)
- ไม่ว่าจะเป็นภารกิจอะไร ขอให้หนูอินประสบความสำเร็จขั้นสุดสุดนะคะ ขอเป็นกำลังใจให้ค่า ^^V

น่ารักมากครับตาพอล ไปดีนะพอลนะ
จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร)
- นึกถึงเพลงเก่าๆ "ไปดีเถอะนะพี่ขออวยพร..."

เรื่องที่เคยได้ยินได้ฟังคือ
นักศึกษาห่วงการสอบ
มีทั้งนักศึกษาหญิงกับนักศึกษาชาย
ส่วนมากมักจะประสพอุบัติเหตุ
จากรถจักรยานยนต์ชนกันคนนั่งซ้อนท้ายหัวฟาดพื้นตาย
หรือถูกรถยนต์ชนตายคาที่
ช่วงวันสอบประจำภาคของมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งในภาคใต้
มักจะมาปรากฎกายในห้องสอบเดิมเสมอ
อาจารย์ที่ขวัญอ่อนจะเจอเสมอ
เช่น ยังเห็นว่านั่งสอบอยู่จนเป็นคนสุดท้าย
แม้ว่าเก็บกระดาษคำตอบครบแล้วก็ตาม
หรือมีคนนั่งสอบแล้วอยู่ ๆ ร่างกายก็เลือนหายไป
หรือมีนักศึกษาเดินเข้ามาสอบแล้วเดินหายไปทางกำแพง
ช่วงกลางวันแสก ๆ หรือช่วงประมาณห้าหกโมงเย็น
จึงมักจะมีธรรมเนียมภายในแห่งนี้ว่า
ต้องมีการแจกกระดาษสอบเกินหนึ่งชุดเสมอ
เผื่อให้นักศึกษาประเภทดังกล่าวได้มาสอบ
และมีทั้งการทำใบ รบ. หรือ Transcript
ฉบับไม่สมบูรณ์ คือ ไม่มีรายการจริง
และไม่ได้ผ่านการอนุม้ติจากสภามหาวิทยาลัย
แสดงว่านักศึกษารายที่ตายก่อนจบ
ได่จบสมบูรณ์จากมหาวิทยาลัยแห่งนี้แล้ว
ตามรายวิชาที่ต้องเรียนและได้เกรดดีมาก
พร้อมกับนิมนต์พระภิกษุสวดส่งวิญญาณ
หรือบางคราก็เป็นโต๊ะอิหม่ามมาสวดส่งวิญญาณให้
แล้วเผากระดาษ Transcript ส่งให้
บางรายก็มอบ Transcript ฉบับทำใหม่
ให้พ่อแม่ของคนตายไปได้รับทราบ
เพื่อช่วยบอกหรือทำบุญแจ้งให้ลูกทราบ
แต่ก็ยังมาปรากฎกายประปรายเสมอ
จากคุณ : ravio  
- เรื่องนักศึกษานี่มีเหมือนกันแทบทุกประเทศนะคะ แสดงว่าคนที่รักเรียน เขามีจิตใจคิดถึงแต่เรื่องนี้จริงๆ มามองบางกลุ่มในตอนนี้แล้วได้แต่ถอนใจ

ขอบคุณผู้อ่านทุกท่านเป็นอย่างมากเลยค่ะที่ติดตามผลงานของมูนนี่ ขอสัญญาในวันเกิดตัวเองว่าจะทำงานให้ดียิ่งขึ้นเพื่อผู้อ่านทุกท่าน แม้ว่านิยายส่วนใหญ่ของมูนนี่จะมีกลุ่มติดตามเพียงน้อยนิดก็ตาม

แก้ไขเมื่อ 26 มิ.ย. 53 09:36:46

จากคุณ	: Moony_Lupin
เขียนเมื่อ	: วันสุนทรภู่ 53 09:08:31