ความคิดเห็นที่ 1 |
เขาปรารถนาจะให้เกิดความเท่าเทียม ทว่ายิ่งรักลูกมากเท่าไร ความคิดเรื่องเท่าเทียมก็ยิ่งสูญหายไปเท่านั้น สิ่งที่เข้ามาทดแทนมีเพียงความเห็นแก่ตัว...คนอื่นเป็นอย่างไรก็ไม่เป็นไร แต่ลูกเขาต้องมีความสุข ต้องสบาย ต้องปลอดภัย ในยามปล่อยใจให้คิดฟุ้งซ่านไม่ได้ควบคุม บางครั้งโคเวนถึงกับนึกว่า...ถ้าหากต้องมีอิยาเป็นภัยคุกคามเช่นนี้มิสู้ให้กลายเป็นผักหรือปศุสัตว์เสียดีกว่า ให้คานาอันของเขาปลอดภัย ให้ลูกชายและลูกสาวของคานาอันปลอดภัย
แต่โคเวนเป็นคนมีมาตรฐานศีลธรรมสูง...บางทีอาจสูงจนเกือบคล้ายแอกไถ เขาก็พยายามควบคุมตัวเองไว้ แม้อยากก็ยังพยายามให้แผนการดำเนินไปอย่างเป็นธรรมตามสมควร เขาเลือกทางยาก ทุกอย่างจึงช้า ๆ ค่อยเป็นค่อยไป รัฐบาลกักตัวเขาไว้ แต่ชายหนุ่มเคยประมาณกำลังแล้วคิดว่าหากจะหนีจริง ๆ คงทำได้ แต่ตอนนี้เขาไม่คิดหนี ยังต้องพึ่งพาสื่อ ซื้อความเชื่อใจ ต้องพยายามศึกษาเพื่อเป็นรากฐานของสิ่งที่จะทำต่อไปในอนาคต เขาเริ่มช้ากว่าพ่อและพี่ชายเป็นอันมาก ทั้งนิสัยหลายอย่างยังไม่เหมาะสมกับการเมือง ดังนั้นจึงต้องพยายามเปลี่ยนแปลงตนเอง
แต่ถึงที่สุดแล้ว โคเวนก็ยังแอบให้ลูกสาวกินอาหารครั้งแล้วครั้งเล่าอยู่นั่นเอง
เหตุใดเขาไม่ทราบ มีชามูที่ต้องอดอีกมากมาย เหตุใดเขาจะไม่รู้ว่าความทุกข์ทรมานของการอดเป็นอย่างไร เหตุใดเขาจะไม่เข้าใจพ่อแม่คนอื่นที่อยากให้ลูกตนได้กินอาหาร โคเวนเข้าใจเรื่องทั้งปวงดี ดังนั้นจึงเห็นแก่ตัว แม้รู้สึกผิดก็ยังยินดีที่เห็นคานาอันได้กิน เห็นเธอยิ้มให้เขา ชามูไม่เข้าใจว่ารสชาติเป็นอย่างไร แต่เมื่อเธอกินแล้วมีพลัง ใช้พลังทำสิ่งนั้นสิ่งนี้ได้ โคเวนก็รู้สึกดีใจ เขาสอนให้ลูกควบคุมจิตใจให้เป็นสมาธิเช่นกัน
ความรักน่ากลัวยิ่งนัก ทรงพลานุภาพรุนแรงเกินกว่าจะเข้าใจ เมื่อไรที่คานาหัวเราะโถมเข้ากอดเขา เมื่อไรที่โคเวนยกร่างเธอขึ้น หอมแก้มและกอดไว้ เมื่อไรที่เธอมาตอนเขามัวทำงานลืมโกนหนวดเครา และแสร้งเอาคางสากคายถูไถใบหน้าจนเด็กหญิงจั๊กจี้ต้องหัวเราะออกมา เมื่อไรที่วิ่งไล่ เมื่อไรที่ยกขึ้นนั่งบ่า เมื่อไรที่นั่งเงียบ ๆ เคียงกัน ตอนนั้นโคเวนก็แทบไม่เหลือเหตุผลอะไร บางทีชามูก่อนหน้าเขา...หลายร้อยหลายพันปี...ก็อาจเป็นเช่นนี้เหมือนกันกระมัง แม้เป็นคนดีมีคุณธรรมยิ่งใหญ่ แต่สุดท้ายความรักก็ยังทำให้เห็นแก่ตัว
...
คานาอันมาหาลุงโคเวน ผู้ซึ่งเธอไม่ทราบและจะไม่มีวันทราบว่าเป็นบิดา เธอมาหาเพราะแม่มาส่ง แต่ส่วนใหญ่เด็กหญิงจะเป็นคนร่ำร้องอยากไปเอง การได้พบลุงโคเวนเป็นเรื่องดีที่เธอโปรดปรานที่สุดตลอดสองสามเดือนนี้ ดังนั้นเมื่อแม่มาส่งตรงประตูห้องและว่าจะรอ เด็กหญิงก็วิ่งปร๋อผ่านยามที่เปิดประตูให้ เข้าไปหาลุงโคเวนที่อ้าแขนรอรับทันที
"วันนี้สวยนะ...หือ" เขาบอกหลังจากวางเธอลงได้ ลุงโคเวนแข็งแรงขึ้นแล้ว สามารถยกเธอจนลอย
"วันนี้ใส่ชุดใหม่ละ" เด็กหญิงเร่งอวดโดยไว หมุนตัวให้อีกฝ่ายดูกระโปรงตัวใหม่ที่ตนตั้งใจใส่มาอวดโดยเฉพาะ
"อืม...สวยจริง เหมือนเจ้าหญิงในนิทาน"
"จริงหรือ ถ้าอย่างนั้นเล่านิทานให้หนูฟัง เอาเรื่องเจ้าหญิงที่เหมือนหนู"
"เจ้าหญิงที่เหมือนคานาหรือ..." โคเวนแสร้งเงยหน้ามองเพดาน ทำครุ่นคิดหลายวินาที
เขาก็เล่านิทานให้เธอฟังอยู่นั่นเอง ใช้เวลาน้อยนิดทุกนาทีให้คุ้มค่าที่สุดเท่าที่จะทำได้ เล่นเกมกระดานกับเธอ นั่งดูเธอวาดรูป และฟังเธอเล่าเรื่องราวต่าง ๆ ที่เกิดในชีวิตประจำวัน ตอนใดตอนหนึ่งระหว่างนั้น โคเวนก็ทำดังที่เขาทำจนติดเป็นนิสัย เรียกให้คนนำเลือดเข้ามา ครั้นคนส่งอาหารออกไปแล้วเขาก็ส่งถ้วยต่อให้คานาอัน ...อย่างน้อยในห้องนั้นก็เป็นที่ส่วนตัวของเขา ไม่มีโทรทัศน์วงจรปิด ไม่มีใครคอยจับตา
คานากินเลือดแล้วปากก็เลอะเป็นคราบ โคเวนอดคิดไม่ได้ว่าหากอิยาอย่างนัคทามาเห็นคงผะอืดผะอม แต่ตัวเขาไม่ได้คิดอะไร เพียงใช้ผ้าเช็ดปากให้เด็กหญิง เธอเป็นเด็กขี้อ้อนก็พิงศีรษะน้อย ๆ กับไหล่ของบิดา
"คานานอนกลางวันเสียดีไหม ตื่นแล้วจะได้กลับไปหาแม่"
"ฮื่อ" เด็กหญิงส่งเสียงในคอ
แต่แล้วร่างของเธอก็เกร็งคามือโคเวน เกร็งแรงจนชายหนุ่มสะดุ้งวูบ ...วูบเดียวเท่านั้นก่อนกลายเป็นความตระหนกจนรอบตัวแทบเป็นสีขาว คานาอาเจียนออกมา...เลือดเป็นลิ่ม ๆ ไหลจากปาก ทั้งเลือดที่กินเข้าไปและเลือดจากร่างกายน้อย ๆ คานาเจ็บปวดจนร้องไห้ เลือด น้ำตา น้ำมูกน้ำลายเปรอะไปทั้งเสื้อของโคเวน
"คานาเป็นอะไร" ชายหนุ่มละล่ำละลักด้วยความตกใจทันทีที่ตั้งสติได้ จับไหล่เด็กหญิงไว้ "คานา...คานา"
"คานาเจ็บ..." เด็กหญิงร้องออกมา "คานาเจ็บ ลุงโคเวน"
โคเวนกดมือข้างหนึ่งลงบนหน้าอกลูกทันที ถ่ายพลังให้โดยสัญชาตญาณ เขาให้พลังมากมายไม่สนใจว่าตนจะเป็นอย่างไรบ้าง ปากก็ร้องตะโกน เสียงของเขาราวกับสัตว์กำลังจะตาย
"ช่วยด้วย ช่วยคานา...ใครก็ได้"
| จากคุณ |
:
ลวิตร์   
|
| เขียนเมื่อ |
:
27 มิ.ย. 53 10:48:17
|
|
|
|
