ความคิดเห็นที่ 1 11 กระทั่งตะหลิวเปิดภาคเรียนแล้วนั่นแล คล้อยจันทร์ถึงได้รู้สึกว่าตัวเองอ้างว้างเพียงใด บ้านหลังน้อยชั้นเดียวช่างกว้างใหญ่เมื่อไร้เงาสองบุรุษเข้ามาวุ่นวาย เพิ่งบ่ายสองโมงเท่านั้น ทว่าแสงสีทองอ่อนและสายลมซึ่งพัดพามาเป็นระลอกบ่งบอกว่าฤดูหนาวกำลังมาเยือน หญิงสาวในเสื้อไหมพรมแขนยาวที่อาถักและนำมามอบให้ด้วยตนเองเมื่อวานก่อน ยืนทอดสายตาไปไกลผ่านกรอบหน้าต่าง ลังเลเหลือเกินที่จะก้าวออกไป เปลญวนสานด้วยเชือกสีขาวแลดูน่านอนนัก คล้อยจันทร์ขอกับใจตัวเองว่าแค่นี้เท่านั้น จะไม่หันมองเจ้าทานตะวันซึ่งไหวเอนตามแรงลม ร่างระหงหันหลังให้ทิวทัศน์อันพิสุทธิ์งดงาม หย่อนกายลงกลางเปลที่ผูกไว้กับเสาหน้าบ้าน ก่อนเอนนอนพร้อมรอยยิ้มพึงใจ นานเท่าไรไม่รู้ที่เธอหลับตา...สูดหายใจลึก... กระทั่งแว่วเสียงกระซิบริมหู “ซัน” เจ้าของชื่อผวาลุกนั่ง จำได้ดีว่าน้ำเสียงติดจะออดอ้อนนั้นเป็นของใคร “ซันจ๋า” หญิงสาวหันตามเสียงเรียก ตะวันยืนอยู่หน้าหมู่มวลดอกไม้ซึ่งสูงถึงไหล่ “ต๊ะ อย่าไปตรงนั้น มานี่ มาอยู่กับซัน” “ซันนั่นแหละมานี่ นี่ไงสถานที่ของเรา...ที่ต๊ะเคยบอก จำได้ไหม” ชายหนุ่มยิ้มเย็นให้ใบหน้าเหยเก “อย่ากลัวนะซัน เปิดใจให้กว้าง ดอกไม้ไม่ผิด มันไม่มีพิษมีภัย” ราวถูกสะกดด้วยถ้อยคำปลอบประโลมนั้น หากแต่ละย่างก้าวของคล้อยจันทร์ยังคงแฝงไว้ด้วยความลังเล มือบางยื่นวางกลางฝ่ามืออุ่นในที่สุด รอยยิ้มประดับดวงหน้าเมื่อความมั่นใจกลับคืนมา สุกใสกระจ่างตาดั่งตะวันอีกดวง “อยู่ที่นี่ซันจะมีแต่ความสุข พบเจอแต่ความสว่าง เชื่อต๊ะนะซัน” “ซันเชื่อแล้ว” “ปล่อยมือก่อน ต๊ะจะถ่ายรูปให้ ยิ้มกว้างๆ นะ” เพราะรู้ว่าเขาจะไม่จากไปไหน เธอจึงยอมปล่อยมืออุ่นตามคำบอก พลันความเย็นเยือกก็แล่นรี่เกาะกุมจิตใจ มือบางไขว่คว้ากลางอากาศ ทว่าคนที่ค่อยๆ ถอยห่างออกไปยังคงแย้มยิ้ม สองมือประกอบกันเป็นช่องสี่เหลี่ยมต่างตัวกล้อง ร้องบอกให้เธอยิ้มตาม “ต๊ะ! อย่าไป มานี่! กลับมาเดี๋ยวนี้นะ!” “ไม่ต้องกลัวนะซัน นี่คือที่ของเรา” “ต๊ะ! ต๊ะ!” .................................................................................................................................................... เออหนอ ใครเลยจะคิดว่ากลางวันแสกอย่างนี้คนจำศีลจะยอมออกจากห้องที่เธอเอาแต่เก็บตัว พจน์ยืนมองร่างบางซึ่งกำลังหลับใหล ยึดครองเปลญวนที่เขาชอบนอนทอดอารมณ์ไว้เป็นของตัว วงหน้าเรียวงามถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องหน้าพอเหมาะพอเจาะ จมูกโด่งน้อยๆ รับกับปากอิ่มซึ่งเผยรอยยิ้ม เธอคงฝันดี... พจน์บอกตัวเองเช่นนั้นและไม่คิดจะรบกวนการนอนของเจ้าหล่อน เขาตั้งใจจะผละไปตระเตรียมเสื้อผ้าของตน หากไม่มีเสียงครางรั้งไว้เสียก่อน “ต๊ะ... ต๊ะ...” แม้ฟังไม่ได้ศัพท์ แต่มือหนาก็รวบมือบางซึ่งยกไขว่คว้ามากุมไว้ตามสัญชาตญาณ “ซัน” “ฮื่อ ต๊ะ...” คนละเมอร้องคราง หางตาชุ่มชื้นด้วยหยาดน้ำใส ในอกในใจชายหนุ่มตื้อขึ้นมาอย่างประหลาด เวทนา...สงสาร...และหวังให้เธอคลายทุกข์โศก เสมือนเธอเป็นญาติพี่น้องคนหนึ่งเลยทีเดียว “ตื่นเถอะ ซัน” เสียงทุ้มเอ่ยอย่างอ่อนโยน “ลืมตาเสีย ไม่ต้องกลัว ไม่มีอะไรทั้งนั้น” “ต๊ะ” คราวนี้เขาได้ยินชัดเต็มสองหู เพียงแต่ไม่รู้เท่านั้นว่าเป็นชื่อใคร หากก็ไม่ยากเกินคาดเดา “นี่ผมเอง คุณเป็นอย่างไรบ้าง” “คุณ...” คล้อยจันทร์ยันตัวลุกหนีร่างสูงใหญ่ซึ่งนั่งยองๆ ชิดเปล แต่ขาซึ่งไร้เรี่ยวแรงก็ทำให้ทรุดลงไปอีก ดีที่ได้วงแขนกว้างประคองไว้ทัน “ปล่อย” มือหนายอมปล่อยโดยดี “เข้าบ้านเถอะ เดี๋ยวตะหลิวก็มา เมื่อเช้าคุณฝากเขาซื้อผลไม้ไม่ใช่หรือ” หญิงสาวยังคงหันรีหันขวาง ราวกับมองหาใครบางคน “ถ้าคุณมีปัญหาอะไร บอกผม เราอยู่กันอย่างเพื่อน...อย่างพี่น้องนะซัน” หากจะมีอะไรดึงความสนใจของเธอออกจากโลกแห่งความฝัน สายตาของคล้อยจันทร์ซึ่งละจากเหล่าทานตะวันแล้วแลเลยตามแผ่นหลังหนาของเจ้าของถ้อยความอันเปี่ยมด้วยมิตรจิตมิตรใจคงตอบได้ดี จากคุณ : ภาพิมล (thezircon) เขียนเมื่อ : 3 ก.ค. 53 10:40:07

ความคิดเห็นที่ 2 เย็นนั้น คล้อยจันทร์ก็ทำในสิ่งที่ทุกคนไม่คาดคิด นายหญิงออกมาร่วมโต๊ะอาหารท่ามกลางความตื่นเต้นยินดีของตะหลิว หนำซ้ำยังเป็นฝ่ายทำลายความเงียบด้วยประโยคชวนตกใจ “เพื่อนคุณบอกว่าฉันต้องฝากครรภ์” “นายหญิง... นายหญิงกำลังมีน้องหรือครับ” เด็กหนุ่มเบิกตาโพลงอย่างปลาบปลื้มระคนแปลกใจ “ไปเตรียมผลไม้ไป” พจน์สั่งเชิงไล่ในที “ผมน่าจะสะกิดใจแต่แรกแล้วว่าทำไมนายหญิงชอบทานผลไม้” “ตะหลิว” เจ้านายลงเสียงหนัก “ครับๆ วันนี้มีแตงโมเย็นชื่นใจ นายหญิงอย่ารีบกลับห้องนะครับ” ชายหนุ่มโคลงศีรษะอ่อนใจ ครั้นแน่ใจว่าพ้นระยะได้ยินของบุรุษที่สามจึงเอ่ยตักเตือน “คุณไม่ควรพูดต่อหน้าตะหลิว” “ทำไม หรือคุณเปลี่ยนใจ...ไม่อยากให้ใครเข้าใจว่าคุณทำฉันท้องก่อนแต่งล่ะซี” “เปล่าเลย ผมเพียงแต่เตือนเท่านั้น ถ้าคุณไม่ต้องการถูกซักจนขาว ไม่ว่าเรื่องนี้หรือเรื่องไหนก็ไม่ควรเอ่ยต่อหน้าตะหลิว” อธิบายอย่างใจเย็น “ตกลงเราไปโรงพยาบาลกันพรุ่งนี้นะ ผมจะโทรถามกรณ์อีกทีว่าต้องติดต่อแผนกไหน อย่างไร” “ใครว่า ฉันจะหาหมอที่กรุงเทพ” “เอาซี” เมื่อถูกตามใจง่ายดายเพียงนี้ คนที่คิดจะตีรวนจึงพลอยหมดสนุก เขี่ยข้าวไปมาอย่างไร้อารมณ์ “แต่คุณควรจะพบหมอทางนี้ด้วย เผื่อฉุกเฉินอย่างไร ที่นี่ก็ใกล้ที่สุด” “ฉันอยากให้พ่อกับอาพาไปมากกว่า” “ซัน คุณโตแล้วนะ” “เห็นไหมล่ะ คุณตั้งใจจะกันฉันออกจากพ่อกับอาจริงๆ นั่นแหละ” “ผมจะทำแบบนั้นทำไม ตามใจ ถ้าคุณคิดว่ากรุงเทพกับที่นี่มันใกล้กันล่ะก็” ตะหลิวเข้ามายุติศึกทันเวลา เด็กหนุ่มวางจานแบนซึ่งมีแตงโมสีแดงสดเรียงรายลงตรงหน้านายหญิง ทั้งยังไม่ลืมชงกาแฟหอมกรุ่มให้ผู้เป็นนายเช่นทุกวัน ผลไม้เย็นๆ คงช่วยคลายความร้อนรุ่มของจิตใจลงไปได้บ้าง คล้อยจันทร์นั่งกินราวไม่มีเรื่องชวนให้จิตใจขุ่นมัวมาก่อน เมื่ออิ่มท้องจึงลุกกลับห้อง ท่าทางไม่รู้ไม่ชี้ชวนหมั่นไส้หมั่นพุงทีเดียว “ผมมาทันเวลาใช่ไหมนาย” “ฮื่อ” “ถึงว่านายหญิงชอบหงุดหงิด คงเพราะกำลังท้องกระมัง” สันนิษฐานกับตัวเอง “ผมเพิ่งรู้นะนาย ว่าพวกเราผู้ชายสามารถทำใครท้องได้ง่ายดายขนาดนี้ นายหญิงเพิ่งย้ายมาอยู่ไม่กี่วันเท่านั้น ในหนังสือเรียนไม่เห็นบอกเลย” “รู้แล้วก็ต้องป้องกัน ถ้าระงับอกระงับใจได้ก็ไม่ควรให้มันเกินเลยเป็นดีที่สุด” “ครับ นาย” ทุกคำสอนคำสั่งของนาย ตะหลิวจำได้ขึ้นใจและพร้อมปฏิบัติตาม ชีวิตเด็กกำพร้าพ่อคนนี้...ก็ได้นายนี่แหละที่เป็นทั้งพ่อ พี่ และเพื่อน คอยอบรมบ่มนิสัยให้อยู่กับร่องกับรอย ไม่เป็นภาระสังคม จากคุณ : ภาพิมล (thezircon) เขียนเมื่อ : 3 ก.ค. 53 10:40:41

ความคิดเห็นที่ 3 ผู้เจ็บป่วยจากหลากหลายอำเภอต่างมุ่งหวังได้รับการรักษาอย่างดีที่สุดจากโรงพยาบาลประจำจังหวัด คล้อยจันทร์กวาดตามองผู้คนทุกเพศทุกวัย นั่งเก้าอี้บ้าง รถเข็นบ้าง ออกันอยู่หน้าแผนกอายุรกรรม ขณะรอชายหนุ่มข้างกายกรอกประวัติคนไข้ ตามบัตรประจำตัวประชาชนที่เธอส่งให้เขาไป ถ้าไม่ใช่เพราะท่าทางตื่นๆ ของหญิงสาวล่ะก็ พจน์ตอบตัวเองว่าเขาคงไม่ยอมบริการถึงเพียงนี้ แม้แต่กับน้องสาวซึ่งไม่แข็งแรง เขายังปล่อยให้ช่วยเหลือตัวเองให้มากที่สุดเลย แล้วดูเจ้าหล่อนซี ขนาดจะพาไปไหนยังต้องคอยแตะศอก...บอกทาง... ราวกับเด็กเล็กก็ไม่ปาน “นั่งก่อน” บอกพลางเบี่ยงกายให้เธอนั่งลงบนเก้าอี้ริมที่ว่างอยู่ตัวเดียว “ทำไมคนเยอะจัง” เสียงถามแทบจะคราง “แผนกอายุรกรรมก็แบบนี้ ใครป่วยอะไรต้องมาตรวจที่นี่ก่อน ครั้งต่อไปเขาถึงจะส่งไปเฉพาะทาง” “แต่ฉันท้องนี่ ยังต้องตรวจอะไรกันอีก” เธอแย้ง “มันเป็นกฎ แล้วเราก็มาหลังคนอื่นเขาถึงต้องรอ รู้ไหม บางคนเขามาตั้งแต่ตีสี่ตีห้า ไม่น่าเห็นใจกว่าหรือ” โธ่เอ๋ย เธอไม่ได้ใจเย็นเหมือนเขานี่ เย็นเป็นน้ำแข็ง “ถ้าเป็นโรงพยาบาลที่กรุงเทพ ไปถึงเมื่อไรก็ได้ตรวจเมื่อนั้นแหละ” “คุณหมายถึงโรงพยาบาลเอกชนล่ะซี เพราะโรงพยาบาลรัฐบาลน่ะคนเยอะกว่านี้สักเท่าหนึ่งได้มัง” “พูดอย่างกับเคยไป” เขาได้ยินคำอุบอิบนั้นเต็มสองหูเชียวล่ะ หากคร้านจะต่อปากต่อคำ ลองบ่นได้แบบนี้ เธอคงหายตื่นแล้วกระมัง “ฉันได้คิวที่เท่าไร” “แปดสิบเก้า” “แปดสิบเก้า! แต่เมื่อกี้พยาบาลเพิ่งประกาศถึงคนที่ห้าสิบเองนะ” “ไม่นานหรอก เห็นไหม เขาเรียกทีละห้าคิว เดี๋ยวเดียวก็ถึง” ดูเถอะ ตั้งแต่เกิดมาเขายังไม่เคยต้องปะเหลาะเอาใจใครอย่างนี้ คอยปลอบคนบ่นกระปอดกระแปดทุกครั้งที่เสียงประกาศไม่มีหมายเลขตน กระทั่งใกล้เที่ยงวันผู้คนจึงเริ่มบางตา พจน์เพิ่งได้นั่งตอนนี้เอง พร้อมๆ กับที่หญิงสาวข้างกายโอดครวญอีกครา “คุณพจน์... กลับเถอะนะ ฉันไม่อยากรออีกแล้ว” เออหนอ ชายหนุ่มไม่คิดเลยว่าเจ้าหล่อนจะเรียกชื่อเขาได้ฉะอ้อน...อ่อนหวานถึงเพียงนี้ หากก็ต้องแข็งใจตอบไป “อดทนอีกนิดเถอะ” “ให้ฉัน ‘ทนอด’ ยังดีเสียกว่า ฉันไม่เคยต้องอดทนขนาดนี้มาก่อนเลย” “อีกเก้าคิวเท่านั้นเอง คุณรอมาถึงตอนนี้แล้ว จะให้พยาบาลเขาเข้าใจว่าหนีกลับเพราะกลัวหมอหรือ” “เปล่านะ” ปฏิเสธหน้าง้ำเมื่อถูกรู้ทัน “นั่นไง เขาเรียกให้ไปรอหน้าห้องตรวจแล้ว” จิตใจอันร้อนรุ่มของคนที่รอมานานพลันห่อเหี่ยว พจน์ลุกยืนเชิงกระตุ้นร่างบางซึ่งเอาแต่นั่งนิ่งให้ลุกตาม ดวงตาคมกล้าหลุบมองด้วยความเอ็นดูระคนอ่อนใจ “ไม่ต้องกลัว ถ้าคุณอยากให้ผมไปเป็นเพื่อน...” “ค่ะ ฉันอยากให้คุณเข้าไปด้วยกัน” ราวกับตนกำลังจะจมน้ำ คล้อยจันทร์รีบยึดเกาะท่อนไม้ที่ลอยมาไว้ทันที ลืมไปว่าครั้งหนึ่งเธอเคยดูดายซุงท่อนนี้เพียงไร จากคุณ : ภาพิมล (thezircon) เขียนเมื่อ : 3 ก.ค. 53 10:41:06

ความคิดเห็นที่ 4 ถ้าไม่ใช่เพราะรูปร่างหน้าตาแล้ว ชายหนุ่มคงคิดว่าเจ้าของใบหน้าระรื่นซึ่งยืนรอเขาไขกุญแจรถต้องไม่ใช่คนคนเดียวกับหญิงสาวที่ตนพามาเป็นแน่ เห็นแล้วก็ให้รู้สึกว่าเจ้าหล่อนคงปลอดโปร่งโล่งใจจนอาจกระโดดขึ้นกระบะหลังได้เลยทีเดียว ยังไม่ทันที่คนขับจะเข้าประจำที่ เสียงแหลมสูงของเครื่องมือสื่อสารก็ดังขึ้นเสียก่อน “ว่าไง” “หยุดนะเว้ย อย่าขยับ” กรณ์ร้องสั่งแทนคำทักทาย “หันมาทางขวาสี่สิบห้าองศา” ดวงหน้าคมเข้มหันมองตาม ครั้นเห็นเพื่อนโบกมือแต่ไกลจากหน้าตึกโรงพยาบาล ใจทั้งดวงก็บีบตัวอย่างอึดอัด เขากดตัดสายก่อนบอกข่าวร้ายให้คนในรถรับทราบ “เพื่อนผมกำลังมา ลงมาก่อนเถอะ” “โธ่เอ๋ย ทำไมชีวิตคุณถึงได้วุ่นวายแบบนี้นะ” หนึ่งในความวุ่นวายบ่นโดยไม่พิจารณาตัวเอง หากก็ยอมลงจากรถอย่างเสียมิได้ แพทย์หนุ่มทักทายคล้อยจันทร์ด้วยรอยยิ้ม แขนยาวพาดบ่าเพื่อนพลางทุบอั้ก “ไหนเมื่อวานบอกว่าอาจไม่มาวันนี้วะ แหม กลัวฉันจีบเมียนายหรือไง” ท้ายประโยคลดลงเป็นกระซิบ “นึกว่านายยุ่งอยู่เลยไม่อยากรบกวน” กรณ์รู้ทัน... คำว่า ‘ยุ่ง’ ของผู้พูดหาได้มีความหมายเพียงเรื่องงาน แต่หมายรวมถึงปัญหาครอบครัวของเขาด้วย นึกถึงตอนมีปากเสียงกับภรรยาครั้งล่าสุดแล้วก็พานเหนื่อยใจ สู้หันไปหากำลังใจจากเจ้าของดวงหน้างามผ่องที่ยืนมองร้านค้าฝั่งตรงข้ามโรงพยาบาลด้วยความสนอกสนใจยังดีเสียกว่า “แล้วนี่กินอะไรกันหรือยัง ร้านข้าวแกงปักษ์ใต้ตรงหัวมุมถนนนี้อร่อยนะ น้องซันหิวไหม” เรียกอย่างสนิทชิดเชื้อ “อย่าปฏิเสธเลยครับ ถ้าเกรงรบกวนเงินเดือนหมอก็ให้ชาวสวนชาวไร่มันจ่ายแทน” หญิงสาวกลั้นยิ้ม ความอึดอัดทั้งหลายแหล่ในอกในใจหายไปไหน อย่างไรก็สุดรู้ “คุณหิวไหม” พจน์ถามย้ำเหมือนยกการตัดสินใจให้กับเธอ “ค่ะ” คล้อยจันทร์ขอลองทำความรู้จักบุรุษผู้นี้สักคนเถอะ ในเมื่อเขาเป็นเพื่อนกับคนที่เธอไว้ใจ ย่อมแสดงว่าวางใจได้ในระดับหนึ่งเช่นกัน เออหนอ ว่าแต่เธอเริ่มไว้ใจผู้ชายตัวใหญ่คนนี้ตั้งแต่เมื่อไรกัน พลันภาพเหตุการณ์ต่างๆ ก็ไล่เรียงมาไม่ขาดสาย จะเป็นเพราะร่มซึ่งยื่นมาป้องตนจากพายุฝนคืนนั้นหรือเปล่านะ หรือเพราะข้าวต้มปลาหอมกรุ่นยามกระเพาะเธอบิดเกลียวด้วยความหิว อาจเพราะการเอาใจใส่ระหว่างมื้ออาหาร หรือไม่ก็... มือที่พร้อมยื่นมาฉุดรั้งเสมอ เมื่อเธอจมจ่อมกับความคิดด้านร้ายของตัวเองครั้งแล้วครั้งเล่า น่าแปลก ยิ่งนึกย้อนไปเท่าไร ภาพ ‘ตาลุงขี้บ่น’ ในใจเธอกลับค่อยๆ เลือนหายไป เรียวหนวดเป็นระเบียบเหนือริมฝีปากไม่ได้สร้างความรกหูรกตาให้เธออีกแล้ว คล้อยจันทร์แอบยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กับแผ่นหลังกว้างที่เจ้าของกำลังเลื่อนเก้าอี้ให้เธอ “ลืมไปเลย น้องซันทานเผ็ดได้ไหม” “ได้ค่ะ” แพทย์หนุ่มทำหน้าราวกับเสียดายนักหนา “โธ่ นึกว่าจะตอบว่าไม่ได้เสียอีก พี่... เอ้อ น้องซันไม่รังเกียจใช่ไหมถ้าพี่ขอแทนตัวเองว่า ‘พี่’ ” คนถามกล่าวสืบไปโดยไม่รอฟังคำตอบ “นี่นะ ถ้าน้องซันบอกว่าทานไม่ได้ พี่จะขอเลี้ยงอาหารจีนแก้ตัวเสียหน่อย” “สมัยนี้เขานิยมอาหารญี่ปุ่นมากกว่านะคะ” เสียงใสเอ่ยเย้า ยามเธออารมณ์ดี ปลอดโปร่งโล่งใจอย่างนี้ คล้อยจันทร์ก็ไม่ต่างจากหญิงสาวช่างจำนรรจา “โอ นี่กระมังครับที่เขาเรียกว่า ‘ช่องว่างระหว่างวัย’ “ คราวนี้ พจน์ค่อนข้างแน่ใจว่าเขาได้ยินเสียงขลุกขลักอย่างขบขันจากคนข้างกาย “ไว้คุณหมอไปทานข้าวที่บ้านคุณพจน์ซีคะ” “ว่าไงเจ้าของบ้าน น้องซันชวนข้าแล้วนะโว้ย” “ไปก็ไปซี ชวนสุดากับเจ้ากันต์มาด้วยยิ่งดี” ทว่าทันทีที่เห็นสีหน้าเครียดขึ้งของเพื่อนแทนวาจายอกย้อนไม่ยอมใคร ความสะใจหลังพูดออกไปก็ลดฮวบลง หวนนึกถึงท่าทางขึงขังครั้งเขาเอ่ยความต้องการของสุดาให้เพื่อนฟัง “มีอะไรรุนแรงหรือ” “เปล๊า เรื่องเดิมนั่นแหละ ข้าไม่ชอบให้ใครมาบังคับ แล้วนี่ยังมาบอกให้เพื่อนกดดันผัวอีกคน” “ฉันแค่ทำตามที่สุดาขอร้องเท่านั้น ถึงอย่างไรการตัดสินใจก็เป็นของนาย” “อีกหน่อยเขาคงขอให้โรงพยาบาลไล่ข้าออก” “ไม่หรอกน่า” “ก็ลองดูซี ลองทำอย่างนั้นเมื่อไรได้จบกันแน่” กรณ์เอ่ยจริงจัง “ไปถามชาวบ้านร้านตลาดดู มีใครเขาชื่นชมนักการเมืองบ้าง มีผัวเป็นหมอให้คนไข้เคารพพึ่งพิง ไม่ชอบ จะมาลากให้ลงไปแช่โคลนตมด้วยอีกคน” “อาชีพของเขาเขาย่อมเห็นว่าดี เหมือนนายนั่นแล” “มันต้องปากอย่างแก...คนอย่างแกต่างหากที่เหมาะเป็นนักการเมือง ไม่ใช่ข้าเว้ย ระวังเถอะ สุดาเขาเปรยๆ ไว้แล้วว่าจะทาบทามเอ็ง” คิ้วโก่งสวยขมวดมุ่นโดยไม่รู้ตัวขณะหวนนึกถึงสตรีเจ้าของชื่อซึ่งอยู่ในบทสนทนา คล้อยจันทร์เสจิบน้ำ บุรุษทั้งสองจึงค่อยได้สติ ตระหนักว่าไม่ได้อยู่กันตามลำพัง “เอ้อ น้องซันอิ่มแล้วหรือครับ” “ค่ะ” “แย่จริง เป็นเพราะไอ้หนึ่งแท้ๆ เอาแต่ชวนคุย” “ไม่เป็นไรค่ะ ฉันรอได้” “น้องซันพูดน้อยจัง รำคาญพี่หรือเปล่านี่” หนุ่มเจ้าชู้ชักประหม่า แล้วก็ยิ่งประดักประเดิดมากขึ้นไปอีกเมื่ออีกฝ่ายเพียงสั่นศีรษะปฏิเสธ ดังนั้น เมื่อถึงเวลาล่ำลา สีหน้าคุณหมอจึงเก็บความผิดหวังไว้ไม่มิด โธ่เอ๋ย ก็เธอเล่นสวมบทบาทภรรยากำมะลอของเพื่อนเขาได้แนบเนียนเหลือเกิน ไม่เปิดช่องว่างหรือทิ้งสายตาเช่นหญิงอื่นให้เขาชื่นอกชื่นใจบ้างเลย พูดน้อยก็เท่านั้น มีแต่พจน์นั่นแหละที่รู้ความจริงอันตรงกันข้าม กรณ์ยังไม่เคยเห็นตอนแม่คุณออกฤทธิ์ออกเดชล่ะซี ดวงตาคมกล้าซ่อนแววแย้มหัวขณะจับจ้องเส้นทางข้างหน้า แสร้งไม่สนใจท่าทีหยุกหยิกของคนข้างกาย “คุณ” ในที่สุดคล้อยจันทร์ก็เป็นฝ่ายทำลายความเงียบ “คุณชื่ออะไรกันแน่ ทำไมคุณหมอเรียกคุณว่าหนึ่ง” “ชื่อเล่นของผมน่ะ” หญิงสาวถึงบางอ้อ หากยังตีรวนต่อไป “แล้วถ้าฉันเรียกคุณว่าพจน์ล่ะ” “ตามใจซี” “ชื่อ ‘หนึ่ง’ มันวัยรุ่นไป ฉันว่าชื่อ ‘พจน์’ เหมาะกับคุณมากกว่า เหมือนพระเอกนิยายแก่ๆ ดี” กระทบกระแทกพอครึ้มอกครึ้มใจ เออหนอ ไม่รู้อุปาทานไปเองหรือเปล่า แต่คล้อยจันทร์รู้สึกว่าขากลับนี้... เจ้าดอกทานตะวันไม่ได้โน้มต่ำอย่างหงอยเหงาเช่นเคย หากพากันเงยหน้าท้าแสงตะวันอย่างพร้อมเพรียง จากคุณ : ภาพิมล (thezircon) เขียนเมื่อ : 3 ก.ค. 53 10:41:46

ความคิดเห็นที่ 5 คุณกากีแกมเขียว - แพรวก็หมดสิ้นทุกสิ่งอย่างแล้วค่ะ บราซิลตามอังกฤษกลับบ้านซะแล้ว คุณscottie - ตอนสร้างตัวละครนี้ก็คิดไว้ว่าคนอย่างซันคงไม่ยอมตกอยู่ใต้อำนาจใครง่ายๆแน่ จากพื้นเพนิสัยน่ะค่ะ พี่พิชช์ - อิอิ ตอนนี้ซันก็อ่อนลงมากแล้วค่ะ แต่นิสัยบางอย่างก็ยังต้องค่อยๆแก้กันไป จนจบเรื่องก็ว่าได้ค่ะ พี่ไก่ - พจน์เหนื่อยใจมากค่ะ แต่คิดว่ารับภาระมาแล้วก็ต้องอดทนให้ถึงที่สุด คุณจิ๊บ - ขอบคุณสำหรับกิฟค่ะ จากคุณ : ภาพิมล (thezircon) เขียนเมื่อ : 3 ก.ค. 53 10:48:57

ความคิดเห็นที่ 6 เพิ่งจะมีโอกาสได้อ่านค่ะ แล้วก็เหนื่อยแทนพจน์ต่อ แก้ไขเมื่อ 05 ก.ค. 53 00:53:51 จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 3 ก.ค. 53 22:13:59

ความคิดเห็นที่ 7 ญาติดีกันเรื่อยๆ ตะหลิวซื่อน่ารักดี :) จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 4 ก.ค. 53 21:01:02