Pantip-Cafe | Pantip-TechExchange | PantipMarket.com | Chat | PanTown.com | BlogGang.com  


 
กุอ้วน กุเกย์ แล้วไง? เรื่องจริงกับสิ่งที่ผมต้องเจอ ตอนที่ 12  

ตอนที่ 1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W9212879/W9212879.html
ตอนที่ 2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W9217018/W9217018.html
ตอนที่ 3 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W9225644/W9225644.html
ตอนที่ 4 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W9232159/W9232159.html
ตอนที่ 5 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W9237751/W9237751.html
ตอนที่ 6 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W9251458/W9251458.html
ตอนที่ 7 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W9262883/W9262883.html
ตอนที่ 8 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W9293926/W9293926.html
ตอนที่ 9 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W9322089/W9322089.html
ตอนที่ 10 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W9343347/W9343347.html
ตอนที่ 11 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W9396650/W9396650.html
----------------------------------------------------------------
...วันแรกของการทำงานที่สนามบินสุวรรณภูมิของผมเริ่มขึ้น...เมื่อคืนผมนอนไม่ค่อยจะหลับมัวแต่ครุ่นคิดเกี่ยวกับฤทธิ์...ผมทำบาปทำกรรมกับฤทธิ์เอาไว้อย่างไม่น่าให้อภัย...การที่หนีหายไปแบบนี้ผมไม่รู้ว่าเป็นความคิดที่ดีหรือบ้ากันแน่...

...ป่านนี้ฤทธิ์จะรู้หรือยังว่าผมย้ายออกจากหอและย้ายที่ทำงานแล้ว...ไอ้นนท์ซื้อซิมมือถือใหม่มาให้ผม..เป็นระบบรอยยิ้มสีแดง...เพราะถ้าผมใช้เบอร์เก่า..ฤทธิ์สามารถเรียกดูได้จากหน้าจอว่าผมใช้ติดต่อหาใครบ้าง..เผลอๆถ้ารู้จักกับฝ่ายเทคนิค อาจจะแอบเช็คได้ว่าผมเปิดเครื่องอยู่ใกล้เสาสัญญาณต้นไหน...

...ถ้าผมโดนแบบที่ฤทธิ์ต้องเผชิญกับการหายตัวหนีไปแบบนี้ผมจะรู้สึกยังไงกันนะ?...เฮ้อ...ช่างเหอะ ช่างเหอะ..ชีวิตต้องเดินหน้าต่อไป...เจ็บซะตอนนี้ยังดีกว่าฝืนคบกันต่อไปอย่างทุลักทุเล...ยิ่งนานไปอาจจะยิ่งเจ็บกว่านี้ก็ได้...ตลอด 1 เดือนก่อนย้ายมาที่นี่..ฤทธิ์น่านะเริ่มชินกับการขาดการติดต่อจากผมแล้วมั้ง...

...ว่าแต่....การทำงานที่สนามบินนี่มันยอดจริงๆ ^^ ...คนหล่อเพียบ!!!...ทำไมชอบนุ่งกางเกงฟิตๆกันวะ...กรูหวั่นไหวนะว้อยยยยยยยยย...เอียงซ้าย เอียงขวา ชี้ขึ้นฟ้า โน้มหาแผ่นดิน...มีหมด 555+ มีหวังฝันเปียกทุกวันแน่กรู อิอิ ^^.....

...ยังดีที่ผมได้นั่งทำงานที่ออฟฟิศส่วนด้านในของสายการบิน...เลยไม่ค่อยมีใครมาเดินให้ต้องมองจนเสียสมาธิในการทำงานมากนัก...

-------------------------------------------------------------------------------------------------

...คุณพงศ์...ซึ่งเป็นหัวหน้าของที่นี่..(แต่ไม่ใช่หัวหน้าของผม...ผมยังคงสังกัดอยู่กับพี่หมู)...ได้ให้เลขาของแกพาผมไปถ่ายรูปทำบัตรประจำตัว...ถ่ายอยู่ 3 ครั้ง...จนได้รูปที่พอใจที่สุด...นั่นคือถ่ายมาแล้วคอไม่เป็นชั้นๆ...หุหุ...ผมได้บัตรที่ผ่านเข้าออกได้ค่อนข้างหลายพื้นที่..จากนั้นพี่เขาก็พาไปสแกนเก็บลายนิ้วมือเอาไว้...

...พอทำบัตรทำอะไรเสร็จหมด...ผมก็มาเริ่มทำงานในช่วงสายๆ...แอร๊ยยยยยย...โต๊ะทำงานอยู่ไหนล่ะเนี่ย...ทุกตัวที่อยู่ตรงนี้มีคนนั่งหมดแล้วนี่หว่า...เลยเดินเข้าไปถามพี่เลขาฯอีกครั้ง...
“อ๋อ...ใช่ๆ พี่ลืมไปเลยค่ะ...เดี๋ยวน้องยกกระถางต้นไม้ตรงมุมนั้นออกนะคะ เอาไปวางไว้ข้างเครื่องชงกาแฟก็ได้ เดี๋ยวพี่โทร.ตามให้เขาเอาโต๊ะกับคอมฯมาส่งให้”พี่เลขาฯชี้นิ้วไปที่มุมในสุดของห้อง ที่ตั้งของกระถางต้นคริสมาสต์2ต้น

“......เอ่อ.....ครับ.......” ไรวะ?....เห็นกรูเป็นไส้ติ่งรึไง...ไม่มีความสำคัญซะเรยยยย ...ชิ!!

-----------------------------------------------------------------------------------------------------

...แล้วผมก็นั่งรอโต๊ะของตัวเองอยู่ในห้องประชุม แล้วก็นั่งอ่านแฟ้มงานที่ทางฝ่ายบริการลูกค้าส่งมาให้ช่วยเคลียร์ซึ่งมีทั้งผู้โดยสารชาวออสเตรียแพ้อาหารบนเครื่อง....กระเทียม....ซึ่งจากที่เรียนงานมา 1 เดือน...ตอนซื้อตั๋วบินข้ามประเทศแบบนี้เขาจะมีการถามว่าผู้โดยสารต้องการหรือแพ้อาหารแบบไหน จะเป็นมังสวิรัติหรือไม่เอาอาหารทะเลอะไรก็บอกได้หมด...นี่ยัยนี่เกิดมาไม่เคยแ๑กกระเทียมรึไงนะ ถึงไม่รู้ว่าตัวเองแพ้กระเทียม...เซ็งจิต!

...ก่อนเที่ยงเล็กน้อย...พี่เลขาฯก็เข้ามาบอกผมว่าโต๊ะทำงานกับระบบคอมพิวเตอร์เสร็จเรียบร้อยแล้ว...ผมเลยออกมายลโฉมกับโต๊ะทำงานส่วนตัว...อิอิ...ต่อไปนี้กรูมีโต๊ะเป็นของตัวเองแล้วเฟ้ย!...อิอิ...มีคอมพิวเตอร์โน๊ตบุ๊ควางอยู่ 1 ตัว...โอ้ววววว ไฮโซ...แจกของแบบนี้เลยอ่ะ..อิอิ..ชอบๆ

----------------------------------------------------------------------------------------------------

...ทำความสะอาดโต๊ะเสร็จก็ไปกินข้าว...อืมมม สงสัยต้องไปกินคนเดียวซะละ...คนอื่นๆเป็นผู้หญิง ซึ่งก็ดูๆเขาเกาะกลุ่มเป็นฝูงชะนีไซบีเรีย..เพราะพวก she พอกหน้าซะวอกก่อนไปกินข้าวเหมือนกันเป๊ะ!
“อ้าว พี่คนใหม่...ไปกินข้าวกับใครล่ะเนี่ย ไปกับผมป่ะ” เด็กผู้ชาย อายุราวๆ 20 ปี หุ่นกำลังดี ไม่ผอมไม่อ้วน สูงราวๆ 175 ซม. แต่งตัวด้วยชุดเครื่องแบบของสายการบิน...นั่งอยู่ตรงที่อ่านหนังสือพิมพ์..เอ่ยทักผม

“เออๆ..ไอ้เดี่ยว..แกพาพี่เขาไปกินข้าวด้วยละกัน เพิ่งมาวันนี้แหละ...กินข้าวนะเว้ย ไม่ใช่กินเหล้า”พี่เลขาฯตอบแทนผมเชิงสรุปว่าผมต้องไปกับไอ้น้องนี่

“คร้าบบบบพี่ เดี๋ยวไปกินกับผม..ผมเป็นจ่าฝูงนะพี่..เหอๆ” น้องที่ชื่อเดี่ยวตอบด้วยท่าทีกวนๆ

“เป็นจ่าฝูง...งั้นสมควรไปกับจ่าโขลงอย่างผม อิอิ” อ่ะ..มุขมากรูก็มุขกลับ..กรูเป็นจ่าโขลงช้างเฟ้ย!เท่ป่ะ?

“โหพี่..ยอมแพ้เลย กลัวโดนทับตาย” ไอ้เดี่ยวแซวไม่เลิก..อิอิ..ถ้ากลัวโดนกรูทับ เมิงก็มาเป็นฝ่ายทับกรูสิ..กรี๊สสส คิดไรไปเนี่ย...คดีเก่ากับฤทธิ์ยังไม่ทันหายเลยกรู...เหอะๆ เอาวะ อย่างน้อยก็ได้มีเพื่อนคุย ไม่ต้องกินข้าวกับลม

----------------------------------------------------------------------------------------------

แก้ไขเมื่อ 03 ก.ค. 53 17:34:24

จากคุณ : icebeach
เขียนเมื่อ : 3 ก.ค. 53 17:01:23




ข้อความหรือรูปภาพที่ปรากฏในกระทู้ที่ท่านเห็นอยู่นี้ เกิดจากการตั้งกระทู้และถูกส่งขึ้นกระดานข่าวโดยอัตโนมัติจากบุคคลทั่วไป ซึ่ง PANTIP.COM มิได้มีส่วนร่วมรู้เห็น ตรวจสอบ หรือพิสูจน์ข้อเท็จจริงใดๆ ทั้งสิ้น หากท่านพบเห็นข้อความ หรือรูปภาพในกระทู้ที่ไม่เหมาะสม กรุณาแจ้งทีมงานทราบ เพื่อดำเนินการต่อไป



Pantip-Cafe | Pantip-TechExchange | PantipMarket.com | Chat | PanTown.com | BlogGang.com