ความคิดเห็นที่ 1   ๕ บ้านจันทร์เจ้าขาที่รุ้งพรายฝันถึง เป็นความจริงในอีกสองวันถัดมาเมื่อก้องภพทำตามสัญญาที่เขาให้ไว้ ทว่าการเดินทางครั้งนี้รุ้งพรายไม่ได้สังหรณ์ใจสักนิดว่าเธอจะได้ค้นพบความรักในความลับอันยิ่งใหญ่ และความลับครั้งนี้  คือจุดเริ่มต้นที่เปลี่ยนชีวิตรุ้งพรายไปตลอดกาล... ในเช้าวันนั้นรุ้งพรายครึ้มใจเป็นพิเศษ เธอจึงแต่งตัวแบบสบายๆ เลียนแบบทอมบอยอย่างที่ชอบทำหญิงสาวใส่เสื้อเชิ้ตลายทางสีเขียวตุ่นๆสลับขาว  และสวมกางเกงผ้าตัวใหญ่  แถมยังมีหมวกแก๊ปสีแดงสดบนศรีษะส่วนผมที่ยาวสลวยก็รวบเป็นหางม้าทิ้งไว้ด้านหลัง หากมองเผินๆดวงหน้าผุดผาดไร้เครื่องสำอางแต่งแต้มนั้น ช่างคล้ายกับชายหนุ่มหน้าสวยที่ดูอ้อนแอ้นชวนให้น่าเอ็นดูไม่น้อย ผิดกับดนัยที่สวมชุดสีสันสดใส  เสื้อสายเดี่ยวทับด้วยเสื้อคลุมตัวบาง และกางเกงยีนเอวต่ำ  เรียกได้ว่าหญิงแต่งเป็นชาย และชายแต่งเป็นหญิง  พลอยให้ก้องภพที่อยู่ระหว่างคนทั้งคู่ต้องปวดหัวและรำคาญใจทุกครั้งที่ สองคนนั้นสนทนากวนประสาทเขา และตั้งแต่ขับรถออกมาจากชานเมืองแถวพระรามสองจนถึงจังหวัดสระบุรี ซึ่งใช้เวลาเกือบสี่ชั่วโมง รุ้งพรายนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ เลียนเสียงเป็นทอมบอย ล้อเล่นกับดนัยมาตลอดทาง  ทำให้ก้องภพที่เป็นคนขับรถ ได้แต่ตีหน้ายักษ์ไม่สบอารมณ์กับความสนุกของคนทั้งคู่ยิ่งดนัยที่นั่งข้างเขาคอยส่งเสียงเจื้อยแจ้วเล่นบทหมาหยอกไก่กับเขา  จนก้องภพโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยงอยากจะทิ้งรถหนีจากพวกเขาให้รู้แล้วรู้รอดไป “รุ้งพี่จะทนไม่ไหวแล้วนะ   ขอทีเถอะเอาแม่ดาด้าคนนี้ไปทิ้งที่ไหนสักที่ได้ไหม  คนอะไรไม่รู้ตัวรึไงว่าเขาเบื่อตัวเองเต็มทนแล้ว”ก้องภพหันมายิงฟังใส่ดนัยที่ทำทองไม่รู้ร้อนกับเรื่องที่ก้องภพกำลังฉุนขาดเมื่อดนัยรุกหนักกระแซะเข้ามาใกล้ก้องภพจนเหมือนว่าจะมานั่งบนตักชายหนุ่ม   “แหมๆพี่ตุ่นฮะตะกี้ผมเห็นพี่อมยิ้มอยู่เลย ชอบใจอยู่ละซีอย่ามาพูดแก้เขินเลย พี่รู้ไหมมีดาด้าเป็นตุ๊กตาหน้ารถอย่างนี้ดีออก ได้ทั้งแม่ย่านาง และเครื่องรางไล่ผีไปในตัว” รุ้งพรายยังไม่หยุดเล่น  เธอทำเสียงทุ้มต่ำ พลางหัวเราะชอบใจ “มีตุ๊กตาหน้ารถอย่างนี้  ไม่ไหวละ เอางี้ดีไหม พี่จอดรถให้พวกเธอขับกันไปเองแล้วกัน เพราะขนลุกไปหมด  ที่ต้องนั่งข้างแม่ดาด้าหน้าผีคนนี้” ก้องภพพูดประชดใส่ดนัย เขาครางฮึ่มออกมาดังๆ จนคนฟังนิ่งไปพักใหญ่ คราวนี้ดนัยรีบทำตัวลีบทันควัน ส่วนรุ้งพรายก็พยายามพูดอ้อนให้ก้องภพใจเย็นๆเพราะอีกประเดี๋ยวก็จะถึงบ้านจันทร์เจ้าขา  จุดหมายที่เธอดั้งด้นมาพบกับ นักเขียนในดวงใจ พิรุณพัตต์ “โอ๊ะโอ๋  แต่ช้าแต่  ทำเป็นเด็กขี้ใจน้อยนะฮะ  หัวก็ไม่ล้านสักหน่อย  พี่ตุ่นสุดหล่ออย่าเม้งซี  จะมาทิ้งพวกผมกลางป่ากลางเขาได้ยังไง  มันไม่ดีน้า” “รุ้งหยุดพูดฮะ หรือ ครับผมเสียทีเถอะ พี่ละคันรูหูพิกล  เรานี่ชอบทำตัวประหลาดอย่างนี้สิ ผู้ชายเขาถึงถอยห่างหมด” “พี่ตุ่นกัดผมแรงนะฮะ”รุ้งพรายขมวดคิ้วยุ่ง  ดวงตาดำขลับจ้องเขม็งที่แผ่นหลังชายหนุ่ม “ยังจะล้อเลียนอีกเรานี่มันเหลือเกินจริงๆ”ก้องภพ ทำเสียงฮึ่มในลำคอ ปรามให้เธอรู้ว่าเขาเริ่มเอาจริง “เอางี้ผมมีขอเสนอดีๆให้พี่ตุ่น พอกลับไปที่บ้านผมจะพาไปเที่ยวให้สุดเหวี่ยงแล้วกัน เพราะฉะนั้นตอนนี้พี่ต้องทำหน้าที่คนขับรถที่ดีส่งให้พวกเราถึงจุดหมายโอเคมั้ย”เธอยื่นข้อเสนอให้ชายหนุ่มที่ตอนนี้อารมณ์ขุ่นเต็มที่                   “ก็ได้  แต่ขออย่างนะ  ห้ามดาด้าหน้าผีไปด้วย  ตกลงไหม”เขาหันไปมองรุ้งพราย  และพยักพเยิดเป็นเชิงบอกให้รู้ว่า  ต้องการความเป็นส่วนตัวโดยที่จะไม่มีดนัยมายุ่มย่ามกับเขา                     “ว้าย...จะไปสองต่อสองได้ไงหมั่นใส่นักพี่ตุ่น”ดนัยทำปากยื่นให้ก้องภพเพียงนิดก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบลูกอมรสมะนาวแกะเปลือกออกและส่งให้เขาด้วยท่าทีอ่อนช้อย “ อ้ำซีคะ   จะได้ปากไม่ว่าง” “ ปล่อยให้พี่ปากว่างๆ ดีกว่านะ กลัวกินของเราแล้ว จะถูกไสยดำเสกเข้าท้อง” “งั้นดีเลย พี่ตุ่นบอกเองนะ ดาด้าจะได้เสกรักปักใจ พี่จะได้หลงดาด้าไม่ลืมหูลืมตา ฮิ ฮิ ฮิ”ดนัยจีบปากจีบคอ และยังไม่หยุดที่จะยื่นลูกอมให้เขาต่อ “ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ  ลองดูซี  แล้วจะรู้ว่าพี่น่ะเป็นเสือร้ายแค่ไหน” ก้องภพหัวเราะเสียงแห้ง  ก่อนจะเหยียบคันเร่งแรง เมื่อรถเข้าไปในเส้นทางที่ตรงไปยังบ้านจันทร์เจ้าขา                        จากถนนสายหลักซึ่งเป็นคอนกรีต เปลี่ยนเป็นถนนลาดยางทอดยาวไปเกือบยี่สิบห้ากิโลเมตรกว่าจะถึง ที่ผืนดินของบ้านจันทร์เจ้าขา พื้นที่ซึ่งสองข้างทางมีบ้านหลังเล็กๆ บางตา เส้นทางเริ่มคดเคี้ยวขึ้นเรื่อยๆ และครึ้มด้วยต้นไม้ที่โอบล้อมถนนสายนั้น           รถไต่ระดับขึ้นสู่ความสูงของภูเขาลูกใหญ่ กระทั้งมองเห็นเขาที่ตั้งตระหง่านเบื้องหน้า และที่อยู่เด่นสุดบนนั้นคืออาคารทรงสี่เหลี่ยมสีสันสดใส ปลูกเรียงเป็นแถวยาวสลับกับแนวต้นไม้น้อยใหญ่สีเขียว “โน่นเหรอ บ้านจันทร์เจ้าขา  สวยจริงๆเลยฮะ ไม่น่าเชื่อว่าเราจะได้มาที่นี่ อย่างกับฝันแน่ะ  สุดยอดเลยพี่ตุ่น   แต่แค่มานี่ยังไม่บรรลุข้อตกลงนะ  เพราะตามข้อตกลง รุ้งต้องได้เจอกับ คุณพิรุณพัตต์ แบบตัวต่อตัวด้วย เข้าใจไหมฮะ” “เรานี่เรื่องมากเหลือเกิน  แค่เขาอนุญาตให้เข้าไปในบ้านก็บุญเท่าไหร่แล้ว ยังจะหาเรื่องให้พี่ปวดหัวไปถึงไหนอีกฮึ” “สัญญาต้องเป็นสัญญาฮะ”รุ้งพรายพูดเป็นทำนองเพลง ด้วยคีย์แปลกแปร่งตามประสาของเธอ   หญิงสาวหัวเราะคิกคักเมื่อรู้ว่ามันทำให้ก้องภพใจฟ่อขึ้นมา กับเรื่องที่เธอต้องการพบพิรุณพัตต์ “เอาไว้ ถ้าลงรถและพี่เอาชีวิตรอดก้าวเข้าไปในบ้านจันทร์เจ้าขาให้ได้เสียก่อนเถอะ  ถ้าเจ้าของบ้านเขาไม่ไล่ตะเพิดออกมาแล้วค่อยมาพูดถึงเรื่องข้อตกลงเรา เพราะฉะนั้นตามที่พี่บอกก่อนมา ห้ามจุ้นจ้านวุ่นวาย  เธอและดาด้าต้องคอยพี่ที่รถเท่านั้น โอเค...”ก้องภพเสียงเครียดจนรุ้งพรายต้องเลิกแหย่เขา   “รับทราบฮะ  เจ้านาย ว่าไงว่ากัน  แต่ห้ามเบี้ยว และอย่าให้รอนาน  ไม่เช่นนั้น  พี่ตุ่นรู้ใช่ไหมว่าอาการวีนแตกจะเกิดขึ้นและรับรองได้ว่าพี่จะควบคุมสถานการณ์ใดๆไม่ได้อีกเลย”หญิงสาวไม่ได้ต้องการกดดันเขา เพียงแต่บอกให้ก้องภพรับรู้ว่า  เธอรอได้เสมอหากมันจะไม่นานจนเกินไป “ เออ  ให้มันได้อย่างนี้   แม่รุ้งพราย” ก้องภพบังคับรถให้เข้าสู่ถนนสายเล็กๆ  ซึ่งเมื่อเข้ามาถึงอาณาเขตบ้านจันทร์เจ้าขา  ชายหนุ่มก็ปิดปากเงียบพลอยให้ทั้งรุ้งพรายและดนัยรู้สึกแปลกใจ “ ถามหน่อยเถอะ จะก่อเรื่องให้พี่ตุ่นปวดหัวทำไม  แค่นักเขียนคนหนึ่ง   จะเลิศเลอแค่ไหนเชียว  หล่อนเองก็มีแม่เป็นนักเขียนดังเหมือนกันนี่นา  ส่วนตัวหล่อนยังเป็นนักเขียนอีก  ฉันละอยากรู้จริงๆ ไม่เบื่อรึไงกันคำว่านักเขียนนี่” “ แม่ฉันกับ คุณพิรุณพัตต์ไม่เหมือนกันนี่   และแม่ก็ตายไปตั้งนานแล้ว  แน่นอนว่าฉันรักแม่มาก แต่ไม่ปลื้มนิยายที่แม่เขียนสักเท่าไหร่  ส่วนคุณพิรุณพัตต์  ฉันติดตามงานเขามาตั้งแต่เด็กๆ   เขาคือแรงบันดาลใจที่ทำให้ฉันอยากเป็นนักเขียน   สร้างเรื่องราวจากจินตนาตามความคิดของเราเอง” “ เหรอ...ฝันอย่างกับเป็นพวกเด็กสาวๆ  นี่ถ้าเขาเป็นนักเขียนหนุ่มๆ ก็ว่าไปอย่าง  ฉันว่านะนักเขียนในดวงใจหล่อน คุณพิรุณพัตต์เนี่ยคงเป็นตาแกวัยกลางคนหัวล้าน พุงพลุ้ยแหงๆ ดูสิเขียนแต่ละเรื่อง ไอ้นี่ก็มหัศจรรย์   ไอ้นั้นก็ลอยได้”ดนัยเบ้ปากเพราะภาพที่เขาคิดคือนักเขียนที่อยู่วงการมายี่สิบกว่าปีอย่างพิรุณพัตต์นั้น คงมีอายุอยู่ในช่วงวัยกลางคน “บ้า...เขาอาจจะหล่อเหลา  ก็ได้นะถึงจะแก่ก็เถอะ  ที่สำคัญยี่สิบกว่าปีที่ผ่านมาเนี่ย  ยังไม่เคยมีใครพบตัวจริงเขาเลย  ทำตัวเป็นบุรุษปริศนาจะตาย ใครๆก็รู้ดี   อุ้ย พูดแล้วก็ขนลุก แกดูที่แขนฉันสิดาด้า” “ทำตัวลึกลับ ซับซ้อนเสียจริง  ฉันคิดว่าคงเป็นตาแก่รุ่นพ่อหงำเหงือก” “หยุดพูดเหลวไหลนะ คุณพิรุณพัตต์ฉันเคยอ่านประวัติ เขามีเชื้อเจ้ารู้ไหม ขืนพูดไม่รู้จักกาลเทศะอย่างนี้ ถูกจับไปฉันไม่รู้ด้วยนะดาด้า” “ได้ค่ะ...ฉันจะรูดซิปปากให้ปิดสนิทเลย”ดนัยหันขวับหลบหน้ารุ้งพราย  เขาทำปากขมุบขมิบอยากจะตอบโต้ แต่พอมองเห็นก้องภพที่เงียบผิดปกติ   ดนัยจึงเสมองไปข้างนอกแทน   ไม่กี่นาทีต่อมา รถก็จอดอยู่หน้าบ้านจันทร์เจ้าขา ดนัยชิงเปิดประตูรถเป็นคนแรก เขาก้าวลงไปยืนกอดอกตีหน้างอคว่ำใส่ทั้งก้องภพและรุ้งพราย “รอพี่แป๊บเดียวนะ ขอไปดูงานในห้องหนังสือก่อน แล้วจะรีบออกมารับ”ก้องภพไม่ทันจะหันมามองหน้ารุ้งพราย เขาก็ก้าวฉิบผ่านซุ้มไม้เลื้อยขนาดใหญ่ไป ส่วนเธอก็ได้แต่ตั้งศึกปั้นหน้าหงิกใส่ดนัยที่กำลังตกอยู่ในห้วงอารมณ์บูดสุดกู่ รุ้งพรายยืนหมุนตัวได้ประเดี๋ยวสายตาก็มองเห็น ซุ้มเรือนไม้สีขาวกลางสวนกุหลาบที่อยู่ห่างออกไปลิบตา   ด้วยความเมื่อยล้าจากการนั่งรถ และสีสวยๆ ของดอกไม้ที่ปลูกอยู่รอบทุ่งหญ้าสีเขียว ทำให้เธอไม่รอช้า สืบเท้าเข้าไปที่ซุ้มเรือนไม้    รุ้งพรายปล่อยให้ดนัยยืนหน้าง้ำต่อไปคนเดียว  โดยไม่ทันเห็นเธอที่ก้าวห่างไกลออกไป จากคุณ : เขมปัณณ์ (เขมปัณณ์) เขียนเมื่อ : 4 ก.ค. 53 06:37:54

ความคิดเห็นที่ 2   บทที่ ๕  ต่อจากด้านบน          รุ้งพรายใช้เวลาเดินอยู่หลายนาที ครั้นหันหลังไปมองด้านหลังต้องแปลกใจ เพราะรถของก้องภพนั้นเห็นเป็นเพียงจุดสีแดงเล็กๆ ซุ้มเรือนไม้สีขาวนั้นปลูกขึ้นท่ามกลางต้นไม้เขียวและดอกกุหลาบหลากสี  ให้บรรยากาศสดชื่นช่วงเที่ยงวันเป็นอย่างดี  แดดไม่แรงจนเกินไป และความสดชื่นก็ทำให้เธอผ่อนคลายจากภาระที่หนักอึ้งตลอดสัปดาห์ที่ผ่านมา   ในมือของรุ้งพรายยังติดหนังสือเล่มสุดท้ายโรงสีมหัศจรรย์มาด้วย เธออ่านจบไปหลายรอบแล้วแต่เพราะวามสงสัยตอนจบของหนังสือ ทำให้หญิงสาวอยากถามนักเขียนในดวงใจว่า เหตุใดถึงปิดฉากจบนิยายเล่มที่ยี่สิบสองซึ่งเขียนมายาวนานด้วยความเศร้า   รุ้งพรายนั่งลงที่ม้านั่งไม้  สายตาจับไปที่พุ่มดอกกุหลาบ สักพักเธอก็แวบความคิดขึ้นมา  ท่ามกลางบรรยากาศรอบตัวตอนนี้  พลอยให้คิดขึ้นได้ว่า มันช่างคล้ายกับจินตนาการ ที่เธอสร้างขึ้นในการอ่านหนังสือชุด  โรงสีมหัศจรรย์  ยิ่งเมื่อมองไปที่อาคารรูปทรงโบราณกล่องสี่เหลี่ยมสีเหลืองส้ม เขียว ฟ้า ตัดกับหน้าต่างไม้และเถาไม้เลื้อยที่พันขึ้นตามแนวอาคารนั้น ทำให้เธอมองเห็น ภาพในฝันแจ่มชัด   หญิงสาวสัมผัสได้ว่า  ฉากต่างๆ ผ่านตาในหน้ากระดาษได้ ปรากฏตรงหน้าเธอแล้ว และวินาทีนี้รุ้งพรายมั่นใจเหลือเกินว่า  ต้องมีสิ่งหนึ่งซ่อนอยู่ในอาณาเขตบ้านจันทร์เจ้าขา  นั่นคือตัวเอกของเรื่อง... โรงสีมหัศจรรย์ หญิงสาวไม่รอช้าเร็วทันใจคิด เธอก้าวเข้าในแนวหินที่ปูเป็นทางเดินเล็กๆ โดยไม่ทันเฉลียวใจว่ากำลังบุกรุกอาณาเขตต้องห้ามบ้านจันทร์เจ้าขา   หลังต้นดอกเข็มพุ่งเตี้ยที่ตบแต่งเป็นรั้วยาวไปจรดแนวอาคารทรงสี่เหลี่ยม  ด้านหลังนั้นมีต้นไม้ใหญ่ขึ้นหนาตา ถัดจากนั้นคือเนินเขาเล็กๆที่มีแปลงดอกกุหลาบหลากสีและที่เห็นลิบตาคือสะพานไม้ รุ้งพรายยืดตัวสูงพยายามจะมองไปในจุดนั้นด้วยคล้ายจะมองเห็นบางสิ่งที่มีรูปทรง เหมือนโรงสีที่เธอกำลังคิดถึง แต่ไม่ทันจะได้ก้าวต่อ  เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นจากด้านหลังรุ้งพราย “ นี่คุณ..เข้ามาที่นี่ได้ยังไง” หญิงสาวสะดุ้งด้วยความตกใจ ก่อนจะค่อยหันหลังกลับไปมองที่ต้นเสียง  เธอเห็นร่างสูงใหญ่สะท้อนกับแสงแดด  รุ้งพรายต้องปกตาเพื่อมองดวงหน้าเขา “อ๋อ...ฉัน...เอ้ย ผมมากับคุณก้องภพฮะ”รุ้งพรายยังคงเลียนเสียงทอมบอยและมันทำให้ร่างนั้นนิ่งงันไป   ตอนนี้แสงที่สะท้อนมาจากดวงอาทิตย์ทำให้รุ้งพรายมองเห็นแต่แสงสีดำวูบวาบผ่านหน้าตน และมันทำให้ศีรษะหมุนคว้างเล็กน้อย   “มากับคุณก้องภพ แล้วทำไมมาอยู่ที่นี่ละ ยังไงเชิญไปรอที่ห้องรับรองดีไหมครับตรงนี้คงไม่สะดวกต้อนรับแขก”เสียงคนที่อยู่ตรงหน้าเข้มขรึมและแสดงออกถึงการห้ามไม่ให้เธอก้าวเข้าไปในพื้นที่ภายในของบ้านจันทร์เจ้าขาไปมากกว่านี้ “ แค่เดินไปดูที่สะพาน ไม่ได้ไม่ได้เหรอฮะ นิดเดียวเอง”รุ้งพรายตีหน้าซื่อ  เพราะเธออยากรู้เหลือเกินว่า  ถัดจากสะพานไม้ไป มีอะไรซ่อนอยู่ อาจจะเป็นสิ่งที่เธอหวังไว้ก็เป็นได้   “ ไม่ได้ครับ  โปรดรักษามารยาทด้วย  เราไม่ชอบความวุ่นวาย  พื้นที่ทั้งหมดนี้เป็นเขตส่วนบุคคล ผมคงไม่ต้องอธิบายอะไรเพิ่มใช่ไหมครับ” “ อ๊ะ...แค่นี้ก็ไม่ได้  น่าเบื่อจัง” รุ้งพรายแสดงท่าไม่พอใจ  จากน้ำเสียงคนที่ตอบโต้ด้วยนั้นทั้งเย็นชา และดูเหมือนจะตำหนิเธออยู่ในที   “เชิญตามผมมา” เขาผายมือบอกให้เธอก้าวตาม  รุ้งพรายสะบัด หน้างอคว่ำ   ก่อนจะเดินลงส้นเท้าตามร่างนั้นโดยไม่มองหน้าเขาแม้แต่น้อย  ร่างนั้นสูงใหญ่อาจจะสูงกว่าก้องภพด้วยซ้ำ และกลิ่นตัวที่ลอยมาตามสายลมก็หอมแปลกๆ ขนาดเธอรักษาระยะห่างจากเขาเกือบช่วงตัว   รุ้งพรายได้กลิ่นหอมอ่อนๆ ที่ทั้งลึกลับและสดชื่นชวนพิศวงเหลือเกิน “คุณเป็นคนสวนที่บ้านหลังนี้เหรอฮะ” รุ้งพรายถามแก้เก้อไปอย่างนั้น เพราะความเงียบระหว่างเธอกับเขาสร้างแรงกดดันอย่างมาก  “คนสวน   ฮึ ฮึ ฮึ  ทำไมถึงคิดว่าเป็นคนสวนละ” “ก็สวนบ้านจันทร์เจ้าขาใหญ่โต ขนาดนี้  ก็ต้องมีคนดูแลซีฮะแต่ถ้าคุณไม่ใช่คนสวน  ก็คงเป็นยามเฝ้าบ้านใช่ไหม” “ยาม...”เสียงเขาไม่มีท่าทีความเป็นมิตรนัก “ เอ้าคนสวนก็ไม่ใช่ ยามก็ไม่ใช่อีก งั้นเป็นอะไรละ”รุ้งพรายโวยขึ้น “ ลองทายดูสิ”ดวงหน้านั้นกลับยิ้มที่มุมปาก  และทำทีคล้ายกับยั่วโมโหเธอ “ทำไมต้องทายด้วยละ  จะเป็นอะไรก็ช่างคุณซี” “ ตะกี้ยังเห็นอยากรู้นี่นา  แล้วทำไมถึงเปลี่ยนใจเร็วนักละ”ชายหนุ่มทำเสียงทีเล่นทีจริง  คราวนี้รุ้งพรายชักหมั่นไส้ขึ้นมาตงิดๆ  อารมณ์ตึงเมื่อครู่เปลี่ยนเป็นการอยากเอาชนะขึ้นมา “อ๊ะอย่างนั้นก็ได้   อยากบอกนักใช่ไหม  เอาละนะ” รุ้งพรายแยกเขี้ยว แล้วก้าวยาวๆ พุ่งตัวไป ยืนขวาง ไม่ให้เขาเดินต่อไป เธอเพ่งมองดวงหน้านั้นช้าๆ ยามนี้แสงแดดไม่ได้ส่องกระทบตาโดยตรงแล้ว ดวงหน้านั้นจึงเผยให้เห็นเต็มตา วาบแรกหญิงสาวสะท้านใจด้วยไม่อยากจะเชื่อว่า เขาคนนี้ทั้งหล่อเหลาและน่ามองเป็นที่สุด   “ โดดเป็นลิงเป็นค่างเลย   ว่าไงฮึ” เขาขมวดคิ้วยุ่ง  มองเธออย่างกับเห็นเป็นเด็กแก่นแก้วจอมซน รุ้งพรายเขินหน้าแดง  เธอกลืนน้ำลายลงคอ  ก่อนจะเอ่ยเสียงดังออกมา  “นายน่ะเป็นลูกชายของ   คุณพิรุณพัตต์ใช่ไหม” ชายหนุ่มส่งเสียงหัวเราะในลำคอ  วินาทีนั้นเขานึกชอบใจร่างบอบบางรุ้งพรายที่ยืนหมุนไปมา     “ใช่ที่ไหนละ  พิรุณพัตต์เขายังโสด  จะมีลูกได้ยังไงกัน”ดวงหน้าเขาซ่อนรอยยิ้มไว้แทบไม่มิด   “งั้นนายก็ต้องเป็น....(คุณพิรุณพัตต์)”รุ้งพรายได้คิดในใจแต่เสียงหนึ่งก็แย้งขึ้นมาทันที ด้วยร่างตรงหน้าจะเป็นพิรุณพัตต์ได้ยังไง  ดูแล้วชายคนนี้อายุคงห่างเธอไม่กี่ปี   และเท่าที่เธอวาดภาพนักเขียนในดวงใจไว้  เขาคือชายวัยกลางคนท่าทางใจดี และมีอารมณ์ขันต่างจากชายคนนี้ ซึ่งวางมาดขรึมรวมถึงการใช้สายตามองคนอื่นนั้นก็เฉยชาเหลือเกิน   แต่ในทางกลับกัน หากเขาคือ พิรุณพัตต์ตัวจริง...เวทย์มนตร์บ้านจันทร์เจ้าขาก็เล่นงานรุ้งพรายเข้าแล้ว จากคุณ : เขมปัณณ์ (เขมปัณณ์) เขียนเมื่อ : 4 ก.ค. 53 06:39:03

ความคิดเห็นที่ 3   ๖ ก้องภพหยุดอยู่หน้าประตูห้องสมุด  เขามองไปที่ร่างเล็กซึ่งอยู่ตรงกลางระหว่างมานะกับย้ง ด้วยความประหลาดใจ   และเสียงหัวเราะของคนทั้งสามที่ส่งผ่านออกมาพลอยให้เขาชื่นใจว่า อย่างน้อยสถานการณ์ที่เขาวิตกไว้แต่แรกคงจะไม่ได้เลวร้ายเหมือนที่คาดไว้ “สวัสดีครับคุณตุ่น แหมหน้าเครียดเชียว มาเหนื่อยๆทานน้ำสมุนไพรก่อนไหมครับ” มานะก้าวเข้ามาทักทายชายหนุ่ม  สีหน้ามีความสุขต่างจากวันก่อนที่เขาเคยเห็น  ส่วนย้งก็ดูมีน้ำมีนวลขึ้นมากไม่ผอมแห้งเหมือนคนอมโรคอย่างที่เขาคุ้นตา “โอ๊ยมาเถอะครับ ไม่ต้องห่วง งานเราเรียบร้อยดี  ผมมีผู้ช่วยเยอะคุณต่นส่งมาชุดใหญ่งานก็เสร็จเร็วอย่างนี้ละครับ คราวนี้ก็เหลือแต่ชั้นหนังสือที่คุณตุ่นรับปากไว้นั่นละ  ว่าแต่ไปถึงไหนแล้วครับ คงไม่มีปัญหาใช่ไหม”มานะพูดเหมือนรู้ทันก้องภพ  คราวนี้ชายหนุ่มจึงได้แต่ยืนหน้าบึ้ง ปิดปากเงียบ และใช้สายตาตรวจสอบสภาพทั่วไปว่าเรียบร้อยหรือไม่เพราะกำหนดส่งมอบงานคือพรุ่งนี้ “เห็นไหมครับทุกอย่างเนี้ยบไม่มีที่ติ   ไม่เชื่อถามเจ้าย่าดูก็ได้”              “ เจ้าย่า...”ก้องภพยกมือไหว้ร่างเล็กยืนยิ้มไม่หุบแทบจะไม่ทัน  ตอนนี้เขาแปลกใจ ด้วยตั้งรับกับสิ่งที่เกิดขึ้นไม่ทัน  เพราะเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว  มานะกับย้งยังร้องผวาขอลาขาดจากบ้านจันทร์เจ้าขาอยู่แท้ๆ  แล้วเพราะเหตุใดมาวันนี้  พวกเขากลับทำท่าประหนึ่งว่า ที่นี่เป็นเหมือนบ้านพักต่างอากาศ ไปได้ ก้องภพยิ้มให้ร่างเล็กของหญิงชรา ที่เงยหน้ามองเขา   นางหัวเราะน้อยๆ พลางกวักมือให้เขารับขนมหวานในถาดโลหะ   “คุณตุ่นรู้ไหมครับ  เจ้าย่ามณีมาลาขาใหญ่ของที่นี่เลย  ท่านเลี้ยงดูพวกเราอย่างดี  รู้อย่างนี้พวกผมมาทำงานที่นี่ตั้งนานแล้วละ   บรรยากาศดีอาหารอร่อย แถมทั้งเจ้าย่าและคุณพิรุณพัตต์ก็กันเองเป็นที่สุด” “ ไหงมันกลับตาลปัตรอย่างนี้ละ  พวกนายเพี้ยนไปรึเปล่า”ก้องภพนึกว่าเขากำลังฝันไป ไม่ก็เมาแดดเป็นแน่  บ้านจันทร์เจ้าขาที่ดูเงียบเหงาทั้งวังเวงในวันนั้น  เหมือนเป็นคนละโลกกันกับสภาพที่เขาสัมผัสด้วยโสตประสาทของตนตอนนี้   “ อย่าถือสาเลยครับ เรื่องเข้าใจผิดกับทั้งนั้น  ตอนนี้พวกผมสบายดี  ว่าแต่คุณตุ่นเถอะ เห็นไอ้ย้งบอกว่าพาใครมาด้วยไม่ใช่เหรอ” “ ไอ้ย้ง...ไปสืบมาจากไหนฮึ” ก้องภพเอ็ดร่างโย่ง “แหม  ย้งวันนี้ไม่ได้กลัวขี้ขึ้นสมองเหมือนวันก่อนแล้วนะครับ  โน่นแม่สาวๆ พวกนั้น  คือนับสืบของผม”                 ย้งบุ้ยใบ้ไปที่หลังบานประตูไม้  หากก้องภพไม่สังเกตให้ดี  ก็คงไม่เห็นว่ามีสาวๆ สามสี่คนแต่งตัวด้วยเสื้อลูกไม้สีขาวสะอาดตาและผ้าถุงผืนงามหลบอยู่ที่มุมเสา                        “แล้วคนที่มากับคุณตุ่น ใช่สถาปนิกเปล่าครับ   เมื่อวานนี้ผมยังได้ยินคุณพิรุณพัตต์ถามหาอยู่นะครับ ว่าคุณตุ่นรับปากไว้ว่าจะหา สถาปนิกให้ แต่ทำไมถึงเงียบไป”                    “สถาปนิก!” ก้องภพเครียดขึ้นมาทันที  ไม่ใช่ว่าเขาลืมเสียทีเดียว  หากสถาปนิกในบริษัทเขาทำงานนั้น ไม่มีใครว่างจะมาที่บ้านจันทร์เจ้าขาสักคน  และคนที่รู้จักก็ต่างรับงานนอกล้นมือบอกปัดไปหมด  พอทำงานหนักหลายอย่าง ก้องภพจึงลืมๆ เรื่องนี้ไปโดยปริยาย ชายหนุ่มกวาดสายตาไปที่ชั้นหนังสือเก่าซึ่งวางหลบมุมที่ผนังห้อง เขาก็ต้องตัวเย็นเฉียบ  พรุ่งนี้จะต้องส่งงานแล้ว  แต่ชั้นหนังสือที่รับปากไว้ยังไม่คืบหน้าไปไหน  แถมหนังสือซอมบี้ที่ให้รุ้งพรายช่วยฟื้นชีพก็ยังนอนนิ่งอยู่ร้านซ่อม เมื่อเป็นอย่างนี้แล้วเขาจะสู้หน้าพิรุณพัตต์ได้ยังไงกัน ก้องภพหน้าเครียดเหงื่อผุดทั่วดวงหน้าทันที  เพราะไม่รู้จะแก้ตัวยังไงแต่เพราะสายตาเจ้าย่าที่มองมาด้วยความอ่อนโยนทำให้เขาใจชื่นขึ้นมาบ้าง “ นี่พ่อหนุ่ม  ว่าแต่ทำไม ไม่พาพวกเขาขึ้นมาด้วยละ ให้ยืนตากแดดอย่างนั้นเดี๋ยวไม่สบายกันพอดี” “ คือ... ผมกลัวจะวุ่นวายนะครับเลยให้รออยู่ที่รถก่อนแค่ยกโขยงกันมา มานี่ ก็เกรงใจมากแล้วละครับ” “คิดมากไปแล้วถึงที่นี่ไม่ได้รับแขกมานาน แต่เราก็พร้อมต้อนรับเสมอนะ  ไป...ฉันจะต้อนรับพวกเขา  ปล่อยให้ยืนอยู่ข้างล่างอย่างนั้นเดี๋ยวจะหาว่า  บ้านนี้ใจยักษ์ใจมาร แขกน่ารักๆ ก็ต้องต้อนรับด้วยอาหารแสนอร่อย”  ว่าจบเจ้าย่าก็เดินผ่านหน้า ก้องภพไป ชายหนุ่มหมุนตัวตามทันที                     ครั้นพอออกมาจากห้องหนังสือคนรับใช้ที่หลบอยู่ก็เดินออกมาและตามเจ้าย่าลงไปที่ด้านหน้าของบ้านจันทร์เจ้าขา และพอเจ้าย่าและก้องภพมาหยุดอยู่ตรงหน้ารถยนต์สีแดง   ดนัยที่ยืนเหงื่อแตกซิกหน้างอคว่ำอยู่ ก็รีบฉีกยิ้มหน้าบานวางมาดผู้ดีทันที เมื่อเจ้าย่าเอ่ยทักทายเขา “ เธอคือ  สถาปนิกที่หลายชายฉันรอ อยู่ใช่ไหม” “สถาปนิก? อุ้ย...หามิได้เจ้าค่ะ หนูเป็นแค่กราฟฟิกดีไซน์เท่านั้นเอง  ไม่ใช่สถาปนิกหรอกค่ะ” ดนัยยืนตรง ประสานมือไว้กลางตัว  ทำท่าประหนึ่งเป็นผู้ดีจนก้องภพที่ยืนมองอยู่อดไม่ได้ที่จะทำเสียงฮึ่ม  บอกให้เขาทำตัวให้เป็นปกติเหมือนเดิม “ อ้าว แล้วคนไหนละ ที่คุณก้องภพ ว่าเป็นสถาปนิก ฮึ”เจ้าย่าถามพลางกวาดสายตามองหา ดนัยทำท่าคันปาก เขากระโดดแผล็วมายืนข้างก้องภพ แล้วกระซิบกระซาบถามถึงเรื่องสถาปนิกนั่น “ไม่ต้องมาเซ้าซี้พี่ตอนนี้นะดาด้า   แล้วนี่รุ้งพรายไปไหนเสียละ  พี่บอกให้พวกเธอรออยู่ตรงนี้ไม่ใช่เหรอ  ยุ่งไม่เข้าเรื่องอีกแล้วนะ  ไว้ใจไม่ได้เลยน้องคนนี้ ”ก้องภพถามด้วยความร้อนใจ เมื่อไม่เห็นน้องสาวตัวดี “ก็...เห็นตามพี่ตุ่นไปไม่ใช่เหรอ”ดนัยยิ้มแหยๆมองซ้ายมองขวาเลิ่กลั่ก และตอนนี้ก้องภพพอจะเข้าใจ แล้วว่า  ลางร้ายที่เขาประหวั่นใจตั้งแต่ก้าวเข้ามาให้บ้านจันทร์เจ้าขาเมื่ออาทิตย์ที่แล้วกำลังจะเป็นความจริง “เอาละไม่ต้องวุ่นวายกันไปใหญ่  เอาว่าตอนนี้เราเข้าไปรอ ‘สถาปนิกสาวแสนสวย’ข้างในกันดีไหม  ฉันว่าอีกไม่นาน หลานชายฉันคงได้พบกับเองละ”หญิงชราอมยิ้มอย่างมีเลศนัย   “สถาปนิกสาว...  แล้วนี่เจ้าย่ารู้ได้ไง ว่าคนที่ผมพามาเป็นผู้หญิง..”ก้องภพทั้งฉงนและรู้สึกว่า  เจ้าย่ากำลังปิดบังอะไรเขาอยู่   “เหรอ..ฉันนึกว่าคุณก้องภพบอกไว้แล้วเสียอีก เอาละอย่าถือสาคนแก่เลย  หลงๆลืมๆ พูดอะไรไปเรื่อย  ดูซิ มากันเหนื่อยๆ นี่ใกล้เวลาอาหารเที่ยงพอดี  ฉันเชิญที่โต๊ะก็แล้วกัน” “ อะไรนี่ ...ดาด้างงไปหมดแล้ว พี่ตุ่น”ดนัยทำหน้างงเป็นไก่ตาแตก  มองก้องภพสลับกับเจ้าย่าทีละคน “ ไม่ต้องขยับปากถามพี่เลย คิดว่าพี่รู้เรื่องมากไปกว่าเธอรึไง  ตอนนี้เอาตัวให้รอดกับเรื่องตรงหน้านี้ก่อนเถอะ” “โอ๊ยแล้วนี่  รุ้งมันหายหัวไปไหน อยากรู้จริงๆทำไมน้าถึงชอบทำให้คนอื่นเป็นห่วงอยู่เสมอ นึกว่าตนเองเป็นนางเอกอย่างนั้นละ   ไม่ไหวเลย พี่ตุ่นก็เอาอกเอาใจจนรุ้งมันไม่แคร์ความรู้สึกคนอื่นเลยเห็นไหม” “ อย่ามาโทษพี่แบบนี้นะดาด้า เธอนั่นละ เป็นเพื่อนกันยังไงถึงไม่รู้จักปรามบ้าง นิสัยเอาแต่ใจตัวแม่กันทั้งคู่ละ” ก้องภพส่ายหน้าแบบระอา เขาขมวดคิ้วยุ่งแต่พอเจ้าย่ามณีมาลา เงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มเขาก็ยิ้มแห้งๆ ตอบกลับ   “จะต่อล้อต่อเถียงไปถึงไหน พวกเธอนี่ทำตัวอย่างกับคนรักกัน   คนแก่ฟังแล้วยังรู้สึกเขินแทนเลย    เอาละไปที่ห้องอาหารกันเถอะ  ย่าหิวจนท้องร้องแล้ว” “ เจ้าย่ากำลังเข้าใจผิดนะครับ ไอ้นี่มันผู้ชาย  ถึงจะแต่งตัวเป็นชะนี  ทาหน้าแดง เป็นลิงแบบนี้ก็เถอะ” ก้องภพพูดเร็วเป็นชุดและหากคนที่ยืนอยู่ไม่ใช่เจ้าย่า ป่านนี้เขาคงลากคอดนัยมาชกให้ล้มคว่ำ เพราะตอนนี้ชายจริตหญิงฉีกยิ้มแก้มบาน  แถมยังส่งสายตาหวานซึ้งให้เขา  ด้วยคำพูดของเจ้าย่าสร้างฝันหวานให้ดนัยคิดเข้าข้างตนเองว่า  ก้องภพคือแฟนของตน “คุณก้องภพ  ทำไมตัวสั่น เหงื่อแตกเต็มหน้ายังงั้นละ  ย่าว่าเรารีบเข้าไปในบ้านเถอะ  เร็วเข้าดูซี แม่หนูคนสวยยืนตากแดดนานแล้วเดี๋ยวผิวขาวๆก็คล้ำหมด”เจ้าย่าหันไปทางดนัยก่อนจะจูงมือเขาให้ออกเดินตาม                 คราวนี้ก้องภพได้แต่อ้าปากค้าง อยากจะพูดอะไรต่อแต่ก็ได้แค่ส่งเสียงงึมงำ  ด้วยจะแก้ตัวยังไง  เจ้าย่ามณีมาลาก็ทำเป็นไม่ได้ยินสิ่งที่บอก ผิดกับดนัยที่ส่งเสียงหวานเอาใจหญิงชราไปตลอดทางเดินและเสียงหัวเราะของทั้งคู่ก็ส่งต่อความหมายที่ว่า   ตอนนี้ดนัยกำลังเป็นแขกพิเศษ ของบ้านจันทร์เจ้าขาอีกคนแล้ว... แก้ไขเมื่อ 04 ก.ค. 53 06:59:32 จากคุณ : เขมปัณณ์ (เขมปัณณ์) เขียนเมื่อ : 4 ก.ค. 53 06:53:18

ความคิดเห็นที่ 4 จบตอนยังคะเนี่ย จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 4 ก.ค. 53 13:04:45

ความคิดเห็นที่ 5   สวัสดีครับ คุณ อาราเร่     พอเขียน ชื่อนี้ ผมก็ นึกสนุกขึ้นมาทันที ตอนเด็กๆ  ชอบมากนะครับ ชอบ ตรงที่อาราเร่ ชอบ เอาไม้ไปจิ้ม อุนจิ อุๆๆ ( นอกเรื่องไปนิดครับ )         ตอนที่ หก นี่จบตอนแล้ว ครับ หรือว่า ผมจะแบ่งตอนสั้นๆ ไปน้า   เดี๋ยวเอาไว้ช่วงรีไรท์ ผมจะต้องอ่านทวนให้ดีครับ  ยังไง ฝากติดตามไปเรื่อยๆนะครับ  ผมพึ่งเขียน แนวนี้  เขินๆเหมือนกัน  กับ แนวรักโรแมนติก แต่เขียน แล้ว นี่มันอิ่ม และมี ความสุขจริงๆนะครับ ยิ่งเป็นช่วงอาการศ ฝนตกแบบนี้ วิ้วววววววววว     *** หมายเหตุ หลังฝนตก จะมีรุ้งงามเสมอ ผมคิดอย่างนั้นนะครับ *** จากคุณ : เขมปัณณ์ (เขมปัณณ์) เขียนเมื่อ : 4 ก.ค. 53 13:52:05

ความคิดเห็นที่ 6 มาลงชื่ออ่านคะ จากคุณ : แสนดีคนในพื้นที่ เขียนเมื่อ : 4 ก.ค. 53 15:51:42

ความคิดเห็นที่ 7   สวัสดีครับ   คุณ แสนดีในพื้นที่        ชื่อเก๋มากกนะครับ เรื่องนี้ผมเขียน ไว้ กว่า 80เปอร์เซนต์แล้ว คิดว่าคงไม่มีปัญหาในการลงแน่ๆๆ         จะลงสม่ำเสมอ และ ขยันอัพ นะครับ ขอบคุณที่ลงชื่ออ่านครับ   ผมละยิ้มหน้าบานขึ้นมาเลย         มือใหม่หัดเขียน แต่ใจ รักนะครับ แก้ไขเมื่อ 04 ก.ค. 53 17:59:11 จากคุณ : เขมปัณณ์+แพรใจ (เขมปัณณ์) เขียนเมื่อ : 4 ก.ค. 53 17:58:23

ความคิดเห็นที่ 8 มาอ่านค่ะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 4 ก.ค. 53 21:31:31

ความคิดเห็นที่ 9   สวัสดี ครับ คุณ scottie เรื่องนี้ จะลงอย่างต่อเนื่องครับ ขอบคุณที่เข้ามาอ่าน นะครับ จากคุณ : แพรใจ +เขมปัณณ์ (เขมปัณณ์) เขียนเมื่อ : 5 ก.ค. 53 18:52:11

ความคิดเห็นที่ 10 อืม...รอตอนต่อไปค่ะ จากคุณ : คุณหนูหลิว เขียนเมื่อ : 6 ก.ค. 53 00:16:53