ความคิดเห็นที่ 1 “เอ้า ตามใจเว้ย อยากทำอะไรก็ตามใจแล้วกัน เดี๋ยวฉันไปเดินเล่นของฉัน พวกแกก็ไปกับเอกมันล่ะกัน แล้วไปเจอกันที่บ้านพักตอนเย็นนะ”              “มาด้วยกันก็ต้องไปด้วยกันซิวะ ไอ้กันต์” ป้องร้องทักด้วยความที่ไม่อยากให้สิ่งที่ตั้งใจทำกันไว้ต้องสูญเปล่า แต่มาถึงขนาดนี้แล้วคนอย่างผมจะถอยไงได้เล่า              “เอาเหอะน่า กูมันไม่ใช่หนุ่มสุพรรณ”             ว่าแล้วผมก็เดินหัวเสียบุกป่าฝ่าดง แบบไม่ดูทิศดูทางมาถึงนี่แหละ กว่าจะรู้ตัวอีกทีก็เดินลึกเข้ามาถึงไหนแล้วไม่รู้  ผมนึกสมเพชตัวเองที่ดันมาหลงทางอยู่ที่นี่ ทั้งๆที่บ้านพักตากอากาศของคุณพ่อตัวเองก็อยู่บนเกาะนี้แท้ๆ หากว่ากันตามจริง ผมมาเยือนเกาะนี้ครั้งสุดท้ายเมื่อสี่ปีที่แล้วสภาพแวดล้อมต่างๆหลายแห่งอาจเปลี่ยนแปลงไปแล้วก็เป็นได้ ตอนนี้ผมทั้งหิวทั้งเมื่อย รู้สึกเริ่มสำนึกผิดกับการกระทำเมื่อกี้นี้              พวกเราทั้งสี่คนเป็นเพื่อนรักกันมานานแล้วทั้งผม นัด และป้องรู้จักกันมาตั้งแต่เรียนชั้นประถม ถึงตอนนี้ก็ร่วมสิบกว่าปีแล้ว ผิดแต่เอกคนเดียวที่มาเข้ากลุ่มกับพวกเราเอาตอนมัธยมต้น             เอกอาศัยความที่เป็นคนช่างพูดช่างเจรจา การเรียนก็ดีแถมกีฬาก็เก่ง จึงเป็นที่รักของเพื่อนๆได้ในเวลาเพียงไม่นาน แต่เอกก็ไม่คิดจะไปสนิทสนมกับเพื่อนกลุ่มไหนเป็นพิเศษนอกจากกลุ่มพวกเรา จนบางทีผมอดนึกเฉลียวใจไม่ได้ว่าเอกมีเหตุผลใดแอบแฝงรึเปล่า            บุคลิคของเอกค่อนข้างตรงกันข้ามกับตัวผมที่เป็นลูกเศรษฐี ถูกเลี้ยงดูอย่างประคบประหงมมาตั้งแต่เล็ก เลยมีติดนิสัยเอาแต่ใจตัวเองและไม่ค่อยยอมใคร  ทำให้ผมไม่ค่อยมีเพื่อนเยอะสักเท่าไหร่ แต่นัดกับป้องพวกมันสองคนโตมากับผมจึงรู้จักนิสัยใจคอดี ว่าลึกๆแล้วถึงผมจะนิสัยเสียแต่ก็มีส่วนดีคือรักเพื่อนและเป็นคนจริงใจและรักเพื่อน  ผมจำได้ว่าตอนอยู่มัธยมหกมีเรื่องที่ทำให้ผมและเอกต้องผิดใจกัน           เรื่องของเรื่องคือผมและเอกแอบชอบผู้หญิงคนเดียวกัน เธอชื่อปุ๊ก เรียนอยู่ชั้นเดียวกับพวกเรา เอกนั้นค่อนข้างออกอาการและมักมาปรึกษาเรื่องปุ๊กกับผมอยู่เสมอ ในขณะที่ตัวผมเองไม่กล้าพูดออกไปว่าผมกับปุ๊กนั้นเราคบกันมาสักพักหนึ่งแล้ว ความมาแตกเอาเมื่อวันงานกีฬาสี วันนั้นผมได้คุยเปิดอกกับเอกกันตัวต่อตัว ถึงขั้นชกต่อยกันเลยทีเดียว แต่สุดท้ายก็ปรับความเข้าใจกันได้ แต่ผมรู้ดีว่าลึกๆในใจแล้วมันเป็นเหมือนรอยแผลเป็นของเราทั้งสองคน เหตุการณ์ครั้งนั้นตอกย้ำให้รู้สึกว่าผมก็เอาชนะมันได้เหมือนกัน                ดวงอาทิตย์เริ่มจะลับขอบฟ้า จนป่านนี้ก็ยังเดินหาทางออกไม่เจอสักที หนทางข้างหน้าไม่มีสัญญาณบ่งชี้ว่าจะพบทางออกแต่อย่างใด นึกในใจว่าถ้าผมติดโทรศัพท์มือถือมาด้วยล่ะก็จะยอมเสียหน้าโทรหาพวกมันก็ได้  แต่ดันลืมไว้ในห้องพักซะนี่ เมื่อรู้สึกเริ่มหมดหวัง ความกลัวก็เริ่มปะทุขึ้นมาทุกที จากคุณ : มาช้ายังดีกว่าไม่มา เขียนเมื่อ : 5 ก.ค. 53 14:19:57

ความคิดเห็นที่ 2 “ความกลัวเป็นสิ่งที่มนุษย์สร้างขึ้น  จงกล้าที่จะเผชิญหน้าและเอาชนะมัน”              สโลแกนเด็ดจากหนังโฆษณาโทรทัศน์เมื่อนานมาแล้วยังจำได้ขึ้นใจ ผมรวบรวมพละกำลังและความกล้ามุ่งหน้าต่อไป              ทางเดินในป่าเต็มไปด้วยต้นไม้น้อยใหญ่แผ่กิ่งก้านสาขาอิรุงตุงนังอย่างไม่เป็นระเบียบ เศษใบไม้ร่วงหล่นทับถมอยู่ตามพื้นจนแทบมองไม่เห็นผิวดินที่แท้จริง แต่ละก้าวที่เดินส่งเสียงกรอบแกรบกรอบแกรบ              “เซ็งเว้ย พับผ่าสิ”             ผมหัวเสียอย่างบอกไม่ถูก พลันเท้าอัธพาลเตะกิ่งไม้ที่กองอยู่ตรงหน้ากระจุยกระจายไปคนละทิศทาง              “ ..     สวบ....... สวบ”             ผมเงี่ยหูฟังเสียงที่ก่อตัวขึ้นในความเงียบ มันเริ่มใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ใกล้เข้ามา ใกล้เ...ข้....า....ม...า....อยู่ตรงหน้านี่เอง             งูตัวใหญ่ชูคออยู่เบื้องหน้าพร้อมที่จะจู่โจมคนที่ไปรบกวนมัน ทำเอาผมแทบหยุดหายใจเสียด้วยซ้ำ ความที่ไม่รู้ว่าควรทำเช่นไรดีผมยืนตัวเกร็งเหงื่อแตกพล่านมือเท้าเย็นจนรู้สึกได้ วินาทีนี้ผมคิดแต่เพียงว่าผลบุญที่ใดใดที่เคยทำไว้จงช่วยคุ้มครองผมด้วยเถิด ผมยืนตัวแข็งทื่ออยู่ในท่านั้นพักใหญ่จนงูเจ้ากรรมนั้นเลื้อยหายลับตาไปเอง             เมื่อผมเล็งเห็นว่ามันได้เลื้อยหายไปสุดลูกหูลูกตาแล้วจึงรวบรวมสติวิ่งไปทิศทางตรงข้ามอย่างไม่คิดหน้าคิดหลัง และมาหยุดพักเหนื่อยที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่งหวังว่าจะขอพักสักครู่ มือของผมก็คลำไปเจออะไรบางอย่าง             นั่นคือแผ่นหินก้อนใหญ่ที่ถูกปกคลุมไปด้วยรากไม้แห้งและมีข้อความที่ถูกสลักเอาไว้ ด้วยความอยากรู้อยากเห็นผมปัดรากไม้เหล่านั้นออกเพื่อจะดูข้อความที่ถูกสลักเอาไว้ แต่ก็จนปัญญาเพราะมันเลือนรางแทบไม่สามารถจะอ่านได้               ผมสังเกตไปรอบตัวใกล้กับแผ่นป้ายนี้ ผมนั่งทับเนินดินที่ขึ้นสูงกว่าบริเวณโดยรอบ เมื่อลองคาดเดาสภาพการณ์ต่างๆดูแล้วคิดว่าที่เห็นอยู่นี่คงเป็นอะไรไปไม่ได้นอกจากหลุมศพ จึงไม่รอช้ารีบเผ่นจากจุดนี้ทันที             ผมวิ่งหน้าตาตื่นได้อีกสักพักก็มาหยุดที่หน้าชะง่อนหินก้อนใหญ่ แต่แทนที่จะได้พักหายใจหายคอ กลับต้องเสียวสันหลังกับมือที่เอื้อมมาจับไหล่  ผมรู้สึกเสียววูบ ไม่กล้าแม้หันหลังกลับไปมอง แก้ไขเมื่อ 05 ก.ค. 53 14:25:15 จากคุณ : มาช้ายังดีกว่าไม่มา เขียนเมื่อ : 5 ก.ค. 53 14:24:18

ความคิดเห็นที่ 3 “เฮ้ยกันต์ นี่ฉันเอง”              เสียงที่คุ้นหูนั้นทำใจผมที่หล่นไปถึงตาตุ่มก็กลับมาอยู่ที่อกซ้ายเหมือนเดิม              “ไอ้เอก ตกใจหมด นี่แกมานี่ได้ไงเนี่ย”              ผมถามกลับไปด้วยสีหน้าเรียบเฉยเพราะอคติในใจที่ยังมีอยู่              “ก็มาตามแกน่ะแหล่ะ ไหนว่าคุ้นเคยกับที่นี่ดีไง ไหงหายไปนานผิดสังเกตุฉันก็เลยอาสามาตามให้ไงนี่ดีนะว่าแกไม่ได้เป็นคนนำทาง ไม่งั้นพวกคงหลงกันหมดแน่เลย กลับกันเหอะนี่ก็ใกล้เวลาข้าวเย็นแล้ว ทุกคนก็เป็นห่วง”              “ขอบใจเว้ย”              ผมพูดพลางถอนหายใจ ถ้อยคำแฝงด้วยคำเหน็บแนมที่มันพูดมา อาจไม่ได้เกิดจากความตั้งใจก็เป็นได้ เพื่อเห็นกับที่มันมีแก่ใจมาตามเราเจอถึงที่นี่ อคติที่มีนั้นก็ค่อยเจือจางไป              “แกก็เก่งนี่หว่า ในป่าลึกขนาดนี้แกหาฉันเจอได้ไงวะเนี่ย”              “โธ่เว้ย จะไปยากอะไรก็เดินลัดเลาะตามทางเล็กๆตรงนั้นมาแหล่ะ มันตัดทะลุไปถึงถนนเส้นหลักได้”              ผมมองอ้อมหลังเอกไปเพื่อดูถึงทางเดินทีว่านั้น หากแต่ว่าตอนนี้ดวงอาทิตย์ลับขอบฟ้าไปแล้ว จึงไม่สามารถสังเกตุเห็นได้ชัดเจนนัก ระหว่างทางที่พวกเราพากันเดินกลับที่พัก ผมและเอกต่างขอโทษขอโพยและปรับความเข้าใจซึ่งกันและกันจน เป็นอันว่าเรื่องที่เกิดขึ้นนั้นไม่มีใครเอาผิดใคร              ผมยังได้เล่าเรื่องราวที่ประสบพบเจอระหว่างทางในป่า ทั้งเรื่องงูและเรื่องแผ่นป้ายหินติดกับเนินฝังศพใต้ต้นไม้ที่ยังขนหัวลุกไม่หาย เอกทำหน้าที่เป็นผู้ฟังที่ดีไปตลอดทาง จนกระทั่งผมเล่าจบเอกก็สบโอกาสเล่าเรื่องที่ตนได้ยินได้ฟังมาบ้าง              “เย็นเมื่อวานตอนที่ฉันไปซื้อของในตลาด ก็ได้ยินชาวบ้านเค้าคุยกันนะ มันเป็นเรื่องเล่าที่ชาวบ้านแถวนี้ลือกันมานานแล้ว”   ........................................... แก้ไขเมื่อ 05 ก.ค. 53 14:30:50 จากคุณ : มาช้ายังดีกว่าไม่มา เขียนเมื่อ : 5 ก.ค. 53 14:27:22

ความคิดเห็นที่ 4 “เมื่อราวสิบกว่าปีก่อน มีคู่รักหนุ่มสาวคู่หนึ่งหนีตามกันมาที่เกาะแห่งนี้ ทั้งคู่รักกันมาแต่เพราะอุปสรรคในเรื่องฐานะที่แตกต่างกัน เป็นเหตุกีดขวางทางรักของเขาทั้งสอง ชายหนุ่มเป็นลูกเศรษฐี พ่อแม่มีกิจการใหญ่โต ส่วนฝ่ายหญิงเป็นคนกำพร้าพ่อแม่ เติบโตมาจากการดูแลของญาติมาโดยตลอด              ครั้นสิ้นบุญญาติก็ไม่รู้จะหันไปพึ่งใครที่ไหน ลำพังสมบัติติดตัวก็ใช่ว่าจะมีสักเท่าไหร่ มีแต่ความขยันขันแข็งเอางานเอาการที่เป็นนิสัยติดตัวมา จึงออกหางานพิเศษทำควบคู่กับการเรียนภาคค่ำไปด้วย             หล่อนได้รับงานทำเป็นพนักงานกินเงินเดือนอยู่ที่บริษัทเอกชนแห่งหนึ่ง ซึ่งเป็นที่เดียวกันกับฝ่ายชาย หากแต่เขานั้นมีตำแหน่งเป็นถึงรองกรรมการผู้จัดการ อีกทั้งยังเป็นถึงว่าที่ประธานบริษัทต่อจากพ่อของตัวเอง            โชคชะตานำพาให้ทั้งสองได้เจอกัน เพราะโครงการเปิดสาขาใหม่ของบริษัท ตลอดเวลาฝ่ายชายได้เห็นความตั้งใจทำงาน และความมีน้ำอดน้ำทนของหล่อน เขาแอบคอยให้ความช่วยเหลือหล่อนอยู่เสมอ ทั้งคู่บ่มเพาะความรักให้งอกเงยขึ้นเรื่อยมา โดยทางบ้านฝ่ายชายไม่ได้รับรู้            แต่แล้วโชคชะตาก็พาเคราะห์กรรมมาให้สู่ทั้งคู่ เมื่อความมาแตกในวันที่พ่อแม่ของฝ่ายชายได้นัดหมายงานดูตัว เพื่อให้ลูกชายตนได้เป็นฝั่งเป็นฝา มีทายาทสืบทอดวงศ์ตระกูลต่อไป เมื่อพ่อแม่ฝ่ายชายรู้จึงกีดกันความรักของทั้งสอง เพราะคิดว่าฝ่ายหญิงจะทำตัวเป็นหนูตกถังข้าวสาร จึงได้บังคับให้ลูกชายเลิกกับหล่อนเป็นการด่วน แน่นอนว่าลูกชายไม่ยอมอย่างเด็ดขาด ด้วยความที่ทั้งคู่อยู่ในวัยเลือดร้อนจึงได้ตัดสินใจหนีตามกันมา” ....................... (จบตอนต้น.....มีต่ออีกนะครับ) แก้ไขเมื่อ 05 ก.ค. 53 14:34:02 จากคุณ : มาช้ายังดีกว่าไม่มา เขียนเมื่อ : 5 ก.ค. 53 14:33:15

ความคิดเห็นที่ 5 มาอ่านนะคะ  เรื่องราวน่าสนใจทีเดยวค่ะ จากคุณ : teansri เขียนเมื่อ : 5 ก.ค. 53 18:20:47

ความคิดเห็นที่ 6 มาอ่านค่ะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 5 ก.ค. 53 21:18:40

ความคิดเห็นที่ 7 มาสมัคร...รออ่านด้วยอีกคนนะคะ...สะดุดตรงเกาะเนี่ยแหละค่ะ..ใกล้ตัวมั่กๆ ^^ จากคุณ : Wonderfulmoon เขียนเมื่อ : 13 ก.ค. 53 13:13:35