ความคิดเห็นที่ 1 [Part ZEN Says:] … “เดี๋ยวพี่ช่วยเลือกให้ก็ได้ครับ เข้ามาก่อนสิ” นายเจ้าของร้านผู้มีผิวขาวเหมือนซักฟอกด้วยโอโม่คนนั้นเอ่ยก่อนจะเปิดประตูให้ชั้นและริสเดินเข้าไปด้านในของร้าน จากที่ตั้งใจจะยืนรออยู่ข้างนอกแต่แรก แต่ยัยริสเพื่อนสนิทก็ดูเหมือนจะรู้ทัน จึงได้ฉุดกระชากลากถูชั้นเข้าไปเป็นเพื่อน แล้วชั้นทำยังไงน่ะหรอ..ก็ได้แต่ส่ายหน้าอย่างอ่อนใจในความดื้อดึงของเพื่อนรักน่ะซิ!! แต่แล้ววินาทีที่เงยหน้าขึ้นมา ก็พลันสบสายตาเข้ากับชายหนุ่มตรงหน้าอย่างไม่ตั้งใจ แววตาซุกซนที่แฝงไปด้วยเสน่ห์ของนายโอโม่คนนั้น ทำให้หัวใจของชั้นเผลอเต้นไม่เป็นจังหวะ อะไรกันนะ..ความรู้สึกแปลกๆแบบนี้  ><’’ สิ่งเดียวที่ชั้นทำได้ คือหลบตาผู้เป็นต้นเหตุทำให้หัวใจสั่น แล้วเสมองไปยังเครื่องดนตรีนานาชนิดที่วางเรียงรายอย่างเป็นระเบียบ ภายในร้านตกแต่งด้วยโทนสีส้มอ่อนมองดูสว่างตาเข้ากับสีของเครื่องดนตรีนั้นๆ ชั้นค่อยๆใช้นิ้วเรียวยาวไล้ไปตามแซคโซโฟนสีทองอร่ามที่ตั้งเด่นอยู่กลางห้องนั้นอย่างเลื่อนลอย เมื่อไรนะ...ที่จะได้มีโอกาสได้เป็นเจ้าของเครื่องพวกนี้สักชิ้นบ้าง … “คุณชอบแซคหรอฮะ?” เจ้าของร้านหนุ่มเข้ามากระซิบเบาๆที่ข้างหู ใบหน้าของชั้นหันไปมองตามต้นเสียงด้วยแรงสะดุ้ง และยิ่งตกใจมากกว่าเดิม...เมื่อพบว่า ตอนนี้ใบหน้าของเราทั้งคู่อยู่ห่างกันเพียงเสี้ยวลมหายใจกั้นเท่านั้น … ดั่งตกอยู่ในภวังค์ ชั้นไม่มีแม้แต่เรี่ยวแรงที่จะผลักไสคนตรงหน้าได้เลยสักนิด ลมหายใจอุ่นๆที่ได้รับจากคนร่างสูง เป็นสิ่งเดียวที่บอกชั้นตอนนี้ได้ว่า..เรื่องนี้ไม่ใช่ความฝัน หัวใจที่อยู่เหนือการควบคุมเริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะ ส่งผลถึงใบหน้าที่เริ่มร้อนผะผ่าวเพราะเลือดที่สูบฉีดไปเลี้ยงใบหน้ามากเกินไป แววตาคู่นั้นที่จ้องมองมา ดั่งจะพินิจให้ลึกเข้าไปถึงข้างในใจ และที่แปลกคือร่างกายของชั้นไม่อาจปฎิเสธคนเบื้องหน้าได้เลยจริงๆ “คะ..ค่ะ ชะ..ชอบ” “งั้นผมขอเล่นให้ฟังสักเพลงได้ไหม ^^” เหมือนเป็นประโยคลอยๆที่ไม่ต้องการคำตอบ ชายหนุ่มตรงหน้ารีบคว้าแซคโซโฟนขึ้นไปเป่าด้วยท่าทางมืออาชีพอย่างหน้าตาเฉย ทันทีที่ริมฝีปากอุ่นสัมผัสปลายเป่าของแซคโซโฟน ท่วงทำนองเพลงไพเราะก็เริ่มพลิ้วไหว ดุจดั่งสายลมที่โอบล้อมคนฟังให้รู้สึกอบอุ่นไปถึงขั้วหัวใจ สายตาคนเป่าที่มองจ้องมายังผู้ฟังมันทำให้ใจของชั้นเต้นระรัว เผลอใจละลายลอยไปกับทุกๆเมโลดี้ที่ชายหนุ่มเจ้าของร้านหยิบยื่นให้ ราวกับว่า...เพลงนี้ถูกสรรสร้างมาเพื่อตนเองโดยแท้ ... แปะๆๆๆ เสียงปรบมือดังของริสที่โผล่หน้ามาจากโซนกีต้าร์ดังขึ้น ทันทีที่เสียงแซคจบลง เพื่อนสาวของชั้นส่งยิ้มหวานก่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงชื่นชม “เพราะมากเลย เพลงอะไรหรอคะพี่?” “เพลง I will always love you เพลงนี้น่ะคนแต่งเค้าแต่งให้คนๆนึง ที่แม้ว่าจะพบกันแค่ครั้งแรก แต่เค้าก็ตกหลุมรักรอยยิ้มหวานนั่นเพียงแรกพบ” “โรแมนติกจังเลยเนอะ เซนว่าไหม?” “อะ..อื้ม” ชั้นตอบรับเบาๆ แล้วก้มหน้างุดเพื่อบดบังใบหน้าที่บัดนี้ถูกแต่งแต้มด้วยสีแดงซ่าน เป็นอะไรไปแล้วนะหัวใจ ทำไมต้องมาหวั่นไหวกับคำพูดไม่กี่คำของคนๆนี้ด้วย >///< “พี่ชื่อเก่งนะ น้องๆชื่ออะไรกันหรอ?” “ชื่อริสค่ะ ส่วนคนที่ยืนอยู่ตรงโน้น..ชื่อเซน” “อ๋อ..น้องริส น้อง..เซน ^^” รอยยิ้มเล็กๆที่มุมปากของนายเก่ง ทำให้ชั้นเผลอมองด้วยความสงสัย รอยยิ้มนั่นแฝงอะไรไว้หรือเปล่านะ? “หน้าพี่มีอะไรติดอยู่หรอน้องเซน?” “ปละ..เปล่านี่” ชั้นตอบเฉไฉไปตามเรื่อง แล้วจ้ำอ้าวเดินไปที่โซนกีต้าร์ด้วยความรวดเร็ว เพื่อซ่อนเร้นความรู้สึกต่างๆในใจ ... “แฟนน้องริสนี่คงอ่อนโยน โรแมนติคดีนะ ชอบเล่นกีต้าร์ด้วย ^^” พี่เก่งถามยิ้มๆ ขณะเอื้อมมือไปเลือกกีต้าร์ให้ริสอย่างตั้งใจ “แฟนริสไม่เป็นอย่างนั้นเลยนะพี่เก่ง ออกแนวโหดๆเถื่อนๆเสียด้วยซ้ำ ><” ริสตอบด้วยใบหน้าหมั่นไส้ ทันทีที่นึกถึงหน้าแฟนหนุ่ม ส่งผลให้พี่เก่งเผลอหัวเราะออกมาเบาๆ “เอาน่า...บุคลิกของแต่ละคน ไม่สำคัญเท่ากับความรัก ความเข้าใจหรอก ว่าไหมเซน” พี่เก่งพูดพลางมองมาทางชั้น ซึ่งตอนนี้ทำได้เพียงยิ้มแหยๆตอบไปอย่างรักษามารยาท … “แล้วน้องเซนล่ะ มีแฟนหรือยัง?” … ชั้นขมวดคิ้ว แล้วส่งสายตาไม่พอใจให้ เหตุเพราะในแต่ละบทสนทนา คนตรงหน้าชอบวกกลับมาที่เรื่องส่วนตัวของชั้นเสียทุกครั้ง หากแต่คนถามกลับส่งรอยยิ้มยียวนกลับมา ราวกลับไม่รู้ว่าสายตาที่ชั้นสื่อไปนั้นหมายความว่าอย่างไร “เซนมันยังไม่มีแฟนหรอกพี่ แค่ทั้งเรียนกับทำงานก็หมดเวลาแล้ว” ไอ้ริสตอบพี่เก่งเสียงใส ชั้นมองค้อนกลับไปที่เพื่อนรัก ที่ดันเปิดเผยเรื่องส่วนตัวเสียหมด = =;; “ทำงาน? ที่ไหนหรอ?” พี่เก่งเอ่ยถามต่อด้วยความสงสัย ชั้นส่งสายตาขุ่นเคืองไปให้ แต่พี่เค้ากลับยิ้มเจ้าเล่ห์กลับมา “ร้านไอศครีม MGZ น่ะค่ะ” “อ๋อ..ที่นั่นน่ะหรอ พี่ไปกินบ่อยออก ไม่ยักกะเคยเจอหน้าเซนมาก่อนแฮะ” “ไม่เคยเจอน่ะดีแล้ว” ชั้นเอ่ยเบาๆกับตัวเอง แต่เหมือนพี่เก่งจะรู้ตัว เลยเดินมาข้างๆและกระซิบแผ่วเบาให้ได้ยินแค่สองคน “แต่พี่อยากเจอเซนนี่น่า ^^~” พี่เก่งเอ่ยยิ้มๆ แล้วใช้สายตามองจ้องอย่างไม่ลดละ ชั้นล่ะเกลียดสายตาซุกซนแบบนี้ชะมัด ไอ้ริสนะไอ้ริส ร้านขายกีต้าร์มีตั้งมากมาย ทำไมต้องมาเจาะจงเลือกร้านนี้ด้วยนะ T.T “เออ...เซน เดี๋ยวชั้นมา นึกขึ้นมาได้ว่าลืมมือถือไว้ในรถ เดี๋ยวขอตัวไปเอาก่อน ขืนเฮียโน่โทรมาแล้วไม่ได้รับ มีหวังโดนฆ่าตายแน่ๆ พี่เก่งคะ...ฝากเพื่อนริสแปปนึงนะคะ” “ได้เลยน้องริส ^^” ริสรีบวิ่งออกไปนอกร้านหลังจากสั่งพี่เก่งเสร็จ สายตาของคนถูกวานให้ดูแลชั้น มันดูประหนึ่งหมาป่าเจ้าเล่ห์ที่พร้อมจะขย้ำลูกแกะตัวน้อยๆทันทีที่มีโอกาสซะจริงๆ ... ไอ้ริส~~ แกฝากปลาย่างไว้กับแมวแท้ๆเลย T_________T แก้ไขเมื่อ 08 ก.ค. 53 00:13:24 จากคุณ : ma chouchoute เขียนเมื่อ : 7 ก.ค. 53 23:01:38

ความคิดเห็นที่ 2 ขอคำติเยอะๆนะคะ ขอบคุณเมตตาที่เข้ามาอ่านค่ะ จากคุณ : ma chouchoute เขียนเมื่อ : 7 ก.ค. 53 23:03:37

ความคิดเห็นที่ 3 ไม่คุ้นกับแนว Emocon สักเท่าไร รู้สึกแก่ทีเดียว ^^" ตอนนี้ยังบอกไม่ได้ว่าเป็นยังไงเพราะเพิ่งจะตอนแรก แต่เท่าที่ดูแล้วเป็นสไตล์งานเกาหลีมากๆ เลยนะเนี่ย เท่าที่อ่านเนื้อหาตอนเดียว เข้าใจว่าเรื่องนี้จุดเด่นอยู่ที่ Point of View ของตัวละคร เพราะเห็นได้ชัดว่ามีการเล่นสลับกันไปกันมาระหว่างพระเอกและนางเอก และมีบทสนทนาเป็นตัวดำเนินเรื่อง สิ่งที่ให้น้องไปศึกษาก่อนอย่างแรก เห็นจะเป็นเรื่องนี้ค่ะ ถือว่า Point of View ที่น้องเลือกจัดเป็นมุมมองที่ใช้ลูกเล่นกับมันได้เยอะมากเพียงแต่ว่าน้องยังรู้จักมันไม่ดีพอ เหมือนน้องมีเครื่องมือที่ศักยภาพ 100 แต่ดึงประสิทธิภาพของมันออกมาได้แค่ 30 เท่านั้นเอง ลองไปศึกษาเกี่ยวกับเรื่อง First person หรือ Narrative ดู (พูดง่ายๆก็คือ "ฉัน" เป็นตัวดำเนินเรื่อง) จะทำให้น้องเข้าใจเกี่ยวกับเครื่องมือที่น้องใช้อยู่มากขึ้น อย่างที่สอง ฝึกบรรยายให้มากกว่านี้ นี่คือนิยาย ไม่ใช่บทละคร เพราะงั้นจะใช้บทสนทนาดำเนินเรื่องบ่อยเกินไปไม่ดีนะคะ ตัวอย่างเช่น ตรงที่นางเอกกำลังบ่นเพื่อนเธออยู่ พี่เก่งเอ่ยยิ้มๆ แล้วใช้สายตามองจ้องอย่างไม่ลดละ ชั้นล่ะเกลียดสายตาซุกซนแบบนี้ชะมัด ไอ้ริสนะไอ้ริส ร้านขายกีต้าร์มีตั้งมากมาย ทำไมต้องมาเจาะจงเลือกร้านนี้ด้วยนะ T.T “เออ...เซน เดี๋ยวชั้นมา นึกขึ้นมาได้ว่าลืมมือถือไว้ในรถ เดี๋ยวขอตัวไปเอาก่อน ขืนเฮียโน่โทรมาแล้วไม่ได้รับ มีหวังโดนฆ่าตายแน่ๆ เฮียเก่งคะ...ฝากเพื่อนริสแปปนึงนะคะ” ตรงจุดเชื่อมระหว่างเหตุการณ์นี้ สิ่งที่หายไปก็คือกิริยาของเพื่อนค่ะ ถ้าจะให้ดี ไกด์คนอ่านก่อนจะช่วยได้เยอะ เช่นการเติมต่อจากความคิดของนางเอก กลายไปเป็นการบรรยายว่า 'แล้วฉันก็หันไปทำตาอาฆาตใส่เพื่อน แต่ไอ้ริสทำท่าลุกลี้ลุกลนประหลาดๆ เห็นท่าของคุณเพื่อนแล้ว ลางซวยอะไรสักอย่างต้องมาเยือนฉันแน่ๆเลย' แล้วค่อยกลายเป็นบทสนทนาของริสที่บอกว่ามือถือหาย การไกด์ให้คนอ่านได้รู้ถึงเหตุการณ์ต่อไปก็จัดว่าเป็นศิลปะแบบหนึ่งที่ค่อยๆเรียนรู้กันไป อาจไม่จำเป็นต้องเป็นแบบพี่ร้อยเปอร์เซนต์เพราะอย่างที่บอกว่าเป็นศิลปะ ดังนั้นจึงไม่มีอะไรตายตัวค่ะ ในเรื่องนี้ บทบรรยายเชื่อมเหตุการณ์ของน้องหายไปหลายจุดอย่างน่าเสียดาย แต่เป็นเรื่องธรรมดาสำหรับมือใหม่ที่อาจจะไม่ถนัดการเขียนบรรยาย เป็นเรื่องที่ฝึกฝนกันได้ ไม่ต้องท้อหรอกนะคะ อย่างที่สาม โดยทั่วไป เรามักจะใช้ภาษาเขียนในหนังสือมากกว่าภาษาพูด เพราะฉะนั้น ต่อให้เราออกเสียงพูดอย่างไร แต่เวลาเขียนเราจะต้องเขียนให้ถูกต้องค่ะ เพราะงั้นคำว่า "ชั้น" ควรจะใช้คำว่า "ฉัน" แทนที่จะดีกว่า อย่างที่สี่ อันนี้เป็นการบ้านสำคัญแต่ไม่เร่งรีบ นั่นคือ ไปอ่านหนังสือนิยายเพิ่มเติมค่ะ อ่านหนังสือดีๆด้วยนะ เช่น หนังสือที่ได้รับรางวัล เช่น ซีไรท์ หรือรางวัลอะไรที่น้องรู้สึกว่ามันยิ่งใหญ่น่ะ ตอนนี้วรรณกรรมที่น้องอ่าน น้องซึมซับมาได้ดีแล้วค่ะ เพลาๆลงบ้างเพราะน้องมีเต็มเปี่ยมแล้วล่ะ ทีนี้น้องต้องมองหาระดับที่สูงขึ้นไปอีก แน่นอนว่ามันเกี่ยวข้องกับการพัฒนางานเขียนของเรา เหมือนเราเรียนหนังสือป. 4 แน่นอนว่าเราก็จะมีความรู้ระดับนี้ สิ่งที่ออกจากหัวเราก็จะอยู่เพียงระดับป. 4 ถ้าน้องพอใจอยู่เท่านี้ก็โอเค แต่แน่นอนว่าคนที่อ่านงานของน้องก็จะมีตั้งแต่อนุบาลยันป. 4 เท่านั้น คนที่เขาเรียนชั้นสูงๆกว่าก็ไปอ่านระดับของเขา ถ้าน้องต้องการเพิ่มฐานคนอ่านงานเขียนของเราให้มากขึ้น เราต้องพยายามอ่านหนังสือเพื่อจะเขียนหนังสือให้ได้ออกมาจนถึงระดับของเขา เป็นป. 5 หรือ ม.5 แล้วอาจไปถึงขั้นมหาวิทยาลัยก็ได้ ทีนี้ฐานคนอ่านของเราจะเพิ่มมากขึ้นกว่าป. 4 แน่นอนค่ะ พูดง่ายๆคือถ้าน้องอยากเรียกคนอ่านให้อ่านงานของน้อง น้องก็ต้องพัฒนาตัวเองยิ่งๆขึ้นไปอีก เขียนต่อไปนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ ปล. เพิ่มเติมว่าที่บล็อกพี่มี "ห้องเรียนนิยาย" อยู่ เป็นพื้นฐานที่คนอ่านหรือคนเขียนควรเรียนรู้ไว้ เข้าไปอ่านดูได้ค่ะ แก้ไขเมื่อ 08 ก.ค. 53 00:42:40 จากคุณ : peiNing เขียนเมื่อ : 8 ก.ค. 53 00:40:04

ความคิดเห็นที่ 4 ขอบคุณพี่ peiNing,คนไม่มีปีก,scottie สำหรับคำแนะนำดีๆนะคะ ^^'' แก้ไขเมื่อ 08 ก.ค. 53 13:28:40 แก้ไขเมื่อ 08 ก.ค. 53 02:06:45 จากคุณ : ma chouchoute เขียนเมื่อ : 8 ก.ค. 53 01:21:43

ความคิดเห็นที่ 5 บอกตามตรงว่าไม่ค่อยได้อ่านนิยายเท่าไหร่ค่ะ เพิ่งได้เริ่มมาอ่านเยอะขึ้นก็จากการติดตามรายการเดอะสตาร์นั่นแหละค่ะ อาจจะวิจารณ์ตามหลักการเขียนอะไรไม่ได้ แต่ขอบอกในฐานะชาวบ้านธรรมดาๆ คนนึงนะคะ เขียนได้สนุกดี ไหลลื่นดีค่ะ นึกภาพตามได้ นึกซะจน อ่านไปเขินไปอะค่ะ 555 เขินจริงๆ นะนี่ เหมือนพระเอกมากระซิบข้างหูตัวเอง โอ้ยย >.< ปล. มีประโยชน์หรือเปล่านี่เรา 555 จากคุณ : คนไม่มีปีก เขียนเมื่อ : 8 ก.ค. 53 02:02:07

ความคิดเห็นที่ 6 เรื่องกลวิธีการเขียนก็เรื่องหนึ่งนะคะ แต่เรื่องความสมจริงเป็นอีกเรื่อง ถ้าน้องไม่สนใจเรื่องนี้ก็ไม่เป็นไร แต่พี่รู้สึกว่าพ่อหนุ่มเจ้าของร้านเจ้าชู้มาก เขาควรจะขายแต่ของ ไม่ใช่ขนมจีบตั้งแต่แรกเจอ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 8 ก.ค. 53 11:08:06

ความคิดเห็นที่ 7 ปกติก็ไม่ได้ค่อยอ่านนิยายหรือการ์ตูนเท่าไหร่ค่ะ ตามลิงค์จากโรงบาลวาโยมา ^.^ เข้ามาให้กำลังใจ จขกท.ดีกว่า วิจารณ์ไม่เก่ง ถ้าชอบเขียน ชอบเล่าเรื่อง ฝึกบ่อยๆ .............แต่พี่อยากเจอเซนนี่น่า ^^~” (อ่านแล้วทำไม เขิลลลจัง) นึกถึงหน้าหมอเก่งมั้ง 555 เดี๋ยวแวะมาอ่านใหม่นะคะ :) แก้ไขเมื่อ 08 ก.ค. 53 15:00:24 จากคุณ : ayaja เขียนเมื่อ : 8 ก.ค. 53 14:59:10

ความคิดเห็นที่ 8   ma chouchoute คือ พี่เดียร์ รึเปล่าคะ? แบบว่าเรื่องแบบนี้ เคยอ่าน! แน่ๆที่เด็กดี แต่ในที่นี้มีการปรับอะไรนิดหน่อยแล้วใช่มั้ยคะ คือจะบอกว่าชอบมากค่ะ เรื่องนี้พี่แต่งสนุกจริงๆ จากคุณ : น้ำแข็งใส--สดใสทุกวัน เขียนเมื่อ : 8 ก.ค. 53 19:23:34

ความคิดเห็นที่ 9 "... ชายหนุ่มตรงหน้ารีบคว้าแซคโซโฟนขึ้นไปเป่าด้วยท่าทางมืออาชีพอย่างหน้าตาเฉย ทันทีที่ริมฝีปากอุ่นสัมผัสปลายเป่าของแซคโซโฟน ..." อ่านลื่นไหลดีครับ แต่สะดุดนิดนึงอะ น้องเซนรู้ได้ไงว่าริมฝีปากของนายเก่ง "อุ่น"     ^^'' จากคุณ : โก้ (เซโก้4) เขียนเมื่อ : 8 ก.ค. 53 21:06:52

ความคิดเห็นที่ 10   ให้กิ๊ฟบ่ได้ เลยมาขอแปะเพื่อออกเสียงว่าเห็นด้วยกับคุณ peiNing และคุณ scottie ค่ะ ในกรณีเรื่อง Point of View (pov.) ที่คุณ peiNing แนะนำไว้นั้น ตัวเองสะดุดในส่วนนี้น่ะค่ะ ***** “แฟนริสไม่เป็นอย่างนั้นเลยนะพี่เก่ง ออกแนวโหดๆเถื่อนๆเสียด้วยซ้ำ ><” ริสตอบด้วยใบหน้าหมั่นไส้ ทันทีที่นึกถึงหน้าแฟนหนุ่ม ส่งผลให้พี่เก่งเผลอหัวเราะออกมาเบาๆ “เอาน่า...บุคลิกของแต่ละคน ไม่สำคัญเท่ากับความรัก ความเข้าใจหรอก ว่าไหมเซน” พี่เก่งพูดพลางมองมาทางชั้น ซึ่งตอนนี้ทำได้เพียงยิ้มแหยๆตอบไปอย่างรักษามารยาท ***** จากประโยคสุดท้ายบทนี้น่าจะเป็น pov. ในแบบบุคคลที่หนึ่งของเซน แต่ทำไมกลับรู้ความคิดในใจเพื่อนได้ (ดูจาก...ริสตอบด้วยใบหน้าหมั่นไส้ ทันทีที่นึกถึงหน้าแฟนหนุ่ม...) คิดว่ากรณีเช่นนี้ใช้ pov. แบบมุมมองพระเจ้า (คือสามารถล่วงรู้ได้ถึงความคิดทุกคนในเรื่อง) อาจเหมาะสมกว่านะคะ ต่อ ๆๆ พอไล่อ่านตอนนี้จบ เลื่อนมาดูความเห็นคุณ scottie แล้ว อดนึกไม่ได้ว่า "คิดเหมือนกันเลยแฮะ" ตามความเห็นส่วนตัวนะคะไม่แน่ใจว่าที่คิดว่าพระเอกดูกะลิ้มกะเลี่ยเกินไปนั้น เป็นเพราะตอนเริ่มผู้เขียนใช้ pov. ของพระเอกในแบบมุมมองบุคคลที่หนึ่งอยู่ จู่ ๆ กลับเปลี่ยนเป็นมุมมองบุคคลที่หนึ่งของเซนแทนไปตลอด เลยรู้สึกเหมือนพระเอกมีเรื่องปิดบังอะไรหรือเปล่าพลอยให้เกิดความไม่ไว้ใจน่ะค่ะ (เอ...มองไปถึงขนาดนี้ได้ไงเนี่ย) คิดว่าถ้าลองเพิ่มรายละเอียดในความรู้สึกพระเอกดูว่าเกิดความประทับใจเซนยังไงถึงได้แสดงท่าทีแบบนั้น หรือตัด pov. พระเอกช่วงแรกไปเลย ประมาณว่าให้ผู้อ่านเห็นแค่มุมมองนางเอกอย่างเดียว แล้วทำลักษณะพระเอกให้ดูลึกลับน่าค้นหาขึ้น อาจช่วยบ้างก็ได้ (มั้ง?) แหะ ๆ ทั้งหมดนี่เขียนมั่วไปตามอารมณ์ที่เห็นด้วยกับคุณ peiNing และคุณ scottie นะคะ หากไม่ถูกใจอันใด อย่าเพิ่งโกรธเค้าน้า ^_^ ป.ล. 1 แนะนำ blog ของคุณ peiNing อีกแรงค่ะ ส่วนตัวไปแอบสิงสู่เก็บเกี่ยวความรู้มาตลอด กระนั้นฝีมือข้าพเจ้าก็ยังต่ำเตี้ยอยู่ดี ^^" ป.ล. 2 หากผู้เขียนจะนำมาลงต่อขออภัยที่อาจไม่ได้ติดตามอ่านค่ะ ไม่ใช่เรื่องไม่ดีนะคะ เพราะนอกจากสิ่งสะดุดที่ว่ามาแล้ว ที่เหลือตัวเองอ่านได้ลื่นดีค่ะ เพียงแต่แนวนี้ไม่ใช่แบบที่ชอบอ่านอ่ะ ปกติจะอุดหนุนแนวโหดกว่านี้ ^_^ จากคุณ : จันทร์พันฝัน เขียนเมื่อ : 9 ก.ค. 53 21:34:53

ความคิดเห็นที่ 11 ไม่ถนัดนิยายเด็กๆ แบบนี้เหมือนกันค่ะ ก็เลยอ่านได้แค่ต้นๆ นิดเดียว จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 10 ก.ค. 53 02:24:36