PANTIP.COM : W9449368 ความตายของจิตรกร [เรื่องสั้น]

ความคิดเห็นที่ 1

มีเสียงหวูดเรือดังแทรกมาให้ได้ยิน จิตรกรคิดถึงงานเผาศพ'กล้า'เมื่อตอนบ่าย เจ้าหน้าที่วัดกดออดไฟฟ้าดังก้องไปทั่ว เสียงออดสัญญานดังยาวเกินอึดใจเหมือนกับหวูดเรือที่เขาได้ยินตอนนี้ มันทำทุกคนใจหายวูบ น้ำตาที่เอ่อคลอหน่วยร่วงพรู

ความตายของ'กล้า'ทำให้ทุกคนหดหู่ใจ เขาอายุยังน้อยถูกกระสุนปืนเข้ากระโหลกศีรษะ พวกนั้นไม่ควรยิงเขา กล้าออกไปชุมนุมกลางถนนเหมือนคนอื่น เหมือนไปร่วมงานมหกรรม ไม่ได้คิดอะไรซับซ้อน กล้าไม่ได้คิดจะฆ่าใคร เขาจึงไม่กลัวว่าจะมีใครคิดฆ่าเขา เสียงออดสัญญานย้ำเตือนให้รู้ว่าถึงเวลาที่ร่างของกล้าจะถูกไฟเผา มนุษย์ที่จับต้องได้กำลังจะกลายเป็นควันสีเทาลอยขึ้นบนท้องฟ้า คนๆ หนึ่งจะหายไปจากโลก กลายเป็นรูปถ่ายใส่กรอบแขวนบนผนัง

ทำนองเนิบช้าจากแกรนด์เปียโน ยังคงไต่บันใดเสียงขึ้นลงในความเงียบ กล่อมใจให้คิดถึงหญิงคนรัก สาวิตรี.. เธอมัวทำอะไรอยู่?

ท่ามกลางความมืดสลัว สิ่งผิดปกติบางอย่างเกิดขึ้นบนจอคอมพิวเตอร์ กลุ่มสีเหลืองจางเล็กๆ กลางจอกำลังเปลี่ยนรูปร่างเป็นใครคนหนึ่งเดินตรงออกมา ภาพเลือนรางอ้อนแอ้นค่อยชัดขึ้น มองเห็นเป็นหญิงสาวในชุดนอนเหลืองนวลบางเบา ใบหน้าสวมหน้ากากสีขาวเหมือนปูนปลาสเตอร์

ดนตรีเปลี่ยนท่วงทำนองกระชั้นขึ้น จังหวะเดินของหญิงนิรนามเป็นไปตามทำนอง ที่สุดก็ก้าวออกมาจากกรอบจอ ชายหนุ่มปิดเปลือกตารำคาญใจตัวเอง มายาภาพแบบนี้เกิดขึ้นอีกแล้ว คืนนี้จะโผล่มายั่วเย้าท่าไหนอีก ความทรงจำเก่าๆ ยั่วใจให้ลืมตามอง นางภูตนิรนามยังคงเยื้องกายร่ายรำกลางแสงจันทร์ บทเพลงเปียโนรุกไล่เร็วขึ้น ชายหนุ่มเดินเข้าหา มายาภาพเบี่ยงกายหลบไปด้านหลัง เขาหันกลับมา นางภูตยิ้มยั่วถอยร่างไปมุมห้อง เขาตัดสินใจโถมทั้งตัวเข้าคว้า นางภูตินิรนามเบียงตัวหลบไปด้านหลังอีก จิตรกรซวนเซเสียหลักนางภูตผลักซ้ำ เขาล้มลง ตรงมุมห้อง แขนฟาดบนกระโคมไฟสีขาว โคมแก้วแตกบาดมือเลือดสีแดงหยดบนกองเชือก

พยุงตัวขึ้นนั่งกับพื้น ข่มจิตใจทบทวนการกระทำของตนแล้วต้องหัวเราะกับตัวเอง แผลแก้วบาดที่ฝ่ามือไม่ลึกนัก เขากดแผลห้ามเลือดจนหยุดแล้วหาปลาสเตอร์มาปิด ยังไม่ทันที่เขาจะคิดทำอะไรกับนางมายาตัวร้าย เสียงไขกุญแจกุกกักตรงประตูก็ดังขึ้น

"สาวิตรี" ชายหนุ่มร้องออกมาด้วยความปิติ ประตูห้องถูกผลักเปิดออก แสงจากทางเดินภายนอกสาดเข้ามาในห้อง สุดที่รักของเขาอยู่ที่ช่องประตูก้าวเข้ามา

"ทำอะไรมืดๆ คะ" สาวิตรีส่งเสียงทักทายพร้อมกับหมุนตัวถอดรองเท้า ชายหนุ่มเดินเข้ากอดเอวจากด้านหลังสูดดมเส้นผม อาจารย์สาวรีบงับประตูห้อง และปล่อยให้เขากอดจนพอใจ

"รอนานไหมคะ" สาวิตรีแหงนหน้าช้อนสายตามองเขา โดยไม่พูดอะไรเขาพลิกร่างเธอหันมา ก้มลงจูบปากและรัดวงแขนกระชับขึ้น หน้าอกนุ่มแนบร่างเขา ริมฝีปากชื้นสนองตอบความคิดถึงแก่เขาอย่างเต็มใจ ในที่สุดเธอก็มาถึงเสียที ความทรมานจากการรอคอยสิ้นสุดลง ความเปล่าเปลี่ยวปลาสนาการไปสิ้น

"คิดถึงละซี้" หญิงคนงามผละออกส่งเสียงเย้า เมื่อเธอเห็นแอ่งน้ำใสเอ่อรอบดวงตา ก็รู้ว่าทำให้เขาทรมานใจ สาวิตรีรู้สึกผิดจึงอธิบายเหตุผลต่างๆให้ฟัง ไม่มีสิ่งใดซับซ้อนโทรศัพท์มือถือแบตเตอรีหมด และความโอ้เอ้ของเพื่อนๆ ที่ร้านสเต๊คมื้อค่ำ

"หิวมั้ย..น้องสาซื้อมาฝากพี่ด้วยนะ" เธอประคองกล่องโฟมที่ถือมาส่งให้

เขารับกล่องโฟมไปเก็บในตู้เย็น "ขอบใจมาก คืนนี้ไม่หิวแล้ว" หันมาสบตาหญิงอันเป็นที่รัก ดึงเข้ามากอดแล้วก้มลงพูดใกล้หู "พี่หิวแต่ตัวน้องสา กินเท่าไรก็ไม่เคยอิ่มเลย"

หญิงสาววาบหวิวเมื่อได้ฟัง ภูมิใจที่ตนมีอิทธิพลเหนือชายคนรัก จงใจกอดชายหนุ่มเบียดร่างแนบชิดขณะเอ่ยคำปฏิเสธ "คืนนี้ไม่ทันแล้ว น้องตั้งใจแวะเอาสเต๊คมาให้แล้วจะกลับเลย ห้าทุ่มกว่าแล้ว น้องสาต้องกลับบ้าน"

เขารู้กฏเกณท์เวลาดี รู้สึกเสียดายที่หญิงสาวมาช้าจนแทบไม่เหลือเวลาให้เขาเลย

เธออยู่กับเขาพักเดียวก็รีบผละกลับไป ทั้งเธอและเขาต่างรู้ว่าหากอ้อยอิ่งจะกลายเป็นเติมไฟให้กันจนต้องอยู่เกินเวลาแน่ จิตรกรตามไปส่งเธอที่ลานจอดรถ ยืนมองไฟท้ายสีแดงเคลื่อนห่างออกไปจนลับสายตา

ขึ้นลิฟท์กลับมาพบความอ้างว้างในห้อง จมูกยังได้กลิ่นหอมจางๆ ของเธอ เหลียวมองในห้องมีแต่ความว่างเปล่า เบโธเฟนโซนาต้าเล่นมาถึงท่อนแรกของงานเปียโนหมายเลข ๘ "Pathetique" บทเพลงเปลี่ยนลีลาเป็นถ้อยวลีแห่งการปลอบประโลม การได้พบหน้าคนรักเพียงไม่กี่นาทีสั่นคลอนความมั่นใจ ช่วงเวลาแห่งการรอคอยหลายชั่วโมงของผู้เป็นทาส แลกได้เพียงห้านาทีของผู้เป็นนาย ช่างเป็นทาสที่ไร้ความสำคัญนัก

ชีวิตยังต้องดำเนินต่อไป ชายหนุ่มเปิดตู้เย็นหยิบเหล้าขึ้นดื่มตรงจากขวด ฤทธิ์ความแรงของสุรากำซาบลงเป็นทาง กระตุ้นหัวใจสูบฉีดเลือดไปทั่ว ความซึมเซาจางหายไป เขายกขวดขึ้นดื่มอีกสามอึกใหญ่ ทั่วช่องปากกระพุ้งแก้มซาบซ่านไปหมด กลิ่นเหล้าฟุ้งกระจายขึ้นจมูก จนสะท้านไปทั้งร่าง

ภาพสาวิตรีบิดร่างเปลือยเปล่าผุดขึ้นในห้วงคิด ริมฝีปากส่งเสียงร้องครวญสั่นเครือ ในสายตาของจิตรกรนี่คือความงดงามของอริยาบทเร่าร้อนบริสุทธิ์ ช่วงขณะที่โลกทั้งใบของสาวิตรีกำลังทะยานขึ้นสู่จุดสูงสุด เธอจะร้องครางน้ำเสียงสั่นออกมาโดยมิอาจควบคุม เขาหลงรักเสียงจากริมฝีปากเผยอใต้ดวงตาเป็นประกายเยิ้มในกรอบวงหน้างาม ทุกฉากตอนแจ่มชัดในห้วงคิด เธอจะอ้อยอิ่งส่งเสียงครางฮืออยู่อย่างนั้น ร่างเปลือยห่อตัวคุดคู้และผล็อยหลับไปต่อหน้า เขาลุกขึ้นมองภาพนั้นจนจำได้ติดตา นาฏกรรมความสุขของหญิงคนรักเกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่าในห้องเช่าแห่งนี้

จากคุณ : unclepiak

เขียนเมื่อ : 8 ก.ค. 53 11:15:46

ความคิดเห็นที่ 3

เขาเขียนภาพร่างดวงตาหลายแบบ ทดลองผสมสีด้วยวิธีใหม่ ๆ จิตใจง่วนอยู่กับการคัดเลือกวิธีป้ายสีเพื่อให้สิ่งที่เขามองเห็นในความคิดเผยตัวออกมาบนผืนผ้าใบ มันจะต้องเป็นดวงตาที่เพิ่งค้นพบความจริงแบบฉับพลัน อาจจะเป็นแสงแห่งความจริงที่สาดเข้าในคูหาแห่งความลวง อาจเป็นเกลียวเชือกการรับรู้ที่กว้านดึงผู้คนขึ้นจากความหลงผิดเบื้องล่าง หรือกระทั่งการเผชิญหน้ากับความจริงของโลกหลังความตาย

ถ้าเขาวาดได้ดีพอ ผู้ที่เห็นภาพนี้จะถูกกระตุ้นให้ระลึกถึงประสบการณ์เชิงประจักษ์ที่ลืมเลือนไปแล้ว หรือไม่เคยรู้มาก่อน เขาหวังว่าภาพจะทำหน้าที่ย้ำเตือนให้ระลึกถึงสิ่งอันเป็นอมตะจากการได้เห็นดวงตานี้

ด้วยจิตใจที่เป็นสมาธิและความถี่ถ้วนแบบนายช่างผู้เป็นนายเหนือมือตน ในที่สุด 'หน้ากาก' ผลงานชิ้นสุดท้ายในภาพชุดเผชิญความตายก็แล้วเสร็จ เขาป้ายพู่กันเก็บรายละเอียดรอบสุดท้าย แล้วถอยออกมองภาพเสร็จสมบูรณ์นั้น

จิตรกรหนุ่มผงะกับสิ่งที่เขาวาดเองกับมือ

ดวงตาใต้ช่องเรียวทั้งสองบนหน้ากากขาวซีดที่กำลังมองสวนมายังเขานั้น คือดวงน้ำกลมใสบริสุทธิ์ใต้เงามืด--มองเห็นประกายม่านตากำลังเบิกกว้างอย่างตระหนก--ใต้เปลือกตาบางใสที่พยายามหรี่ลงเขม้นมองอย่างขัดแย้ง

เสร็จสมบูรณ์แล้ว ภาพชุดที่เขาหมกมุ่นมาตลอดสองเดือนสำเร็จลงแล้วในคืนนี้ จิตรกรถอนหายใจโล่งอก แปลกใจตัวเองที่ไม่รู้สึกดีใจ เขารู้สึกว่างเปล่าในจิตใจ ไม่มีอะไรหลงเหลือให้ทำอีกแล้ว ไม่มีความสนใจใดๆ เหลืออีก ไม่มีอะไรเลย

พินิจดูภาพด้วยการปล่อยใจไปกับสิ่งที่เห็นอีกครั้ง ภาพดวงน้ำใสแจ๋วเบิกกว้างรบกวนจิตใจเขา แง่มุมความจริงที่ได้รับจากนางภูตกลับมายังห้วงคิด การตระหนักว่าสาวิตรีเป็นเพียงมายาภาพที่จะต้องจากไปทำให้เขาใจหาย นี่คือข้อเท็จจริงหรือการคาดการณ์ไปเอง อะไรคือความจริงกันแน่ เขาไม่รู้เลย แต่สิ่งที่เกิดขึ้นแล้วคือความไม่แน่นอน ซึ่งสั่นคลอนตัวตนเขาอยู่ขณะนี้

ยิ่งเพ่งมองดวงตาใต้หน้ากากจิตใจยิ่งหวั่นไหว ชายหนุ่มละสายตาจากภาพเดินไปปิดสวิทช์ไฟ ความมืดเข้าปกคลุมห้องเหลือเพียงแสงจันทร์ส่องสว่างเข้ามาเหมือนเดิม แม้จะมองไม่เห็นภาพแล้ว แต่ดวงตาเบิกกว้างที่มองมานั้นยังติดตาเขาอยู่ ความมืดและเงียบสงัดทำให้หูเขาได้ยินเสียงนาฬิกาโบราณส่งเสียงติ๊กต่อกมาให้ได้ยิน

เขาคลิกเมาส์เปิดเพลงกลบเสียงนาฬิกา 'Kreutzer' ไวโอลินโซนาต้าเบอร์เก้าในบันใดเสียงเอเมเจอร์เริ่มต้นบรรเลงกล่อมห้องอีกครั้ง เสียงไวโอลินอีดออดราวกำลังครุ่นคำนึงแล้วเปลี่ยนเป็นกระชั้นรุกไล่เสียงเปียโน ทุกวลีกรีดย้ำเป็นคำถามแล้วกระชากเสียงตอบตนเองด้วยเสียงเร่งเร้าสั้นๆ สลับกับการดีดสายกระตุกเป็นช่วง วนเวียนและคลี่คลายออกไปหลายลีลาจนอ่อนล้าเฉื่อยเนือย สักพักก็กลับมาตั้งคำถามซ้ำๆ อีก

'ชีวิตก็มีแค่นี้เอง บ่มเพาะความปรารถนาขึ้นมา และมีชีวิตเพื่อสนองความปรารถนานั้น แล้วยังไงอีก..' ชายหนุ่มซึมซับความไร้แก่นสารท่ามกลางเสียงดนตรีอลวน คิดถึงนางภูตถ้าโผล่มาคุยกันอีกหน่อยก็จะช่วยคลายเหงาได้ เขามองแสงเรืองวูบวาบบนผนังตามจังหวะดนตรีที่สะท้อนออกจากจอคอมพิวเตอร์ นอกจากเงาตะคุ่มของขาตั้งรูปวาดบนพื้นแล้ว ทั้งห้องว่างเปล่า 'หรือว่าเกิดมาเพื่อที่จะตายไป..ก็เท่านั้น'

ความตายคือความสิ้นสุดเด็ดขาดจริงหรือ? โลกทั้งใบจะหายวับไปหรือว่ายังมีโลกหลังความตายรอเราอยู่.. ทำไมคนเราจึงมีลางสังหรณ์บอกเหตุ.. แล้วโลกในความฝันเป็นเพียงความคิดที่ล่องลอยไปในความหลับไหลจริงหรือ? ทำไมเรื่องราวในฝันบางครั้งจริงจังและมีรายละเอียดเหมือนกับได้เกิดขึ้นจริง.. โลกในฝันเป็นสถานที่เดียวกับชีวิตหลังความตายหรือเปล่า?

ระหว่างครุ่นคิดระเรื่อยไปนั้น สายตาเขาหยุดอยู่กับกองเชือกมุมห้อง กวาดสายตาไปยังรูป'แรงโน้มถ่วง' แล้วสลับกลับมายังกองเชือกอีกครั้ง เขาเกิดอยากรู้ว่าคนใกล้ตายรู้สึกอย่างไร อยากทดลองเข้าใกล้สภาวะนั้นด้วยตัวเอง ทันทีที่คิด..จิตรกรเกิดความตื่นเต้นจนขนลุกไปหมด เดินไปคว้าเชือกทั้งขดออกจากเศษโคมแตก แหงนมองตะขอเหล็กที่เคยเป็นที่แขวนพัดลมเพดานแบบเก่ากลางห้อง ทุกอย่างดูจะพร้อมไปหมด เขาลากเก้าอี้พับมากางออก จัดการให้เชือกคล้องกับตะขอทิ้งปลายห้อยลงมา มันแข็งแรงดี

ชายหนุ่มตื่นเต้นกับความคิดนี้ อะนาดรีลีนหลั่งท่วมร่างเขา แค่ยืนคล้องคอไว้ในบ่วง แล้วงอเข่าปล่อยให้แรงโน้มถ่วงดึงลำคอไว้กับเชือก เขาก็ได้ไปเยือนประตูแห่งความตายแล้ว เอาแค่พอรู้หรือจับความรู้สึกใกล้ตายได้ก็หยุด เหยียดขายืนขึ้นหรือเอื้อมมือยุดเชือกด้านบนไว้ก็จะพาตัวเองออกมาจากอันตรายได้ ไม่น่ายาก

สิ่งที่ต้องทำก็เพียงกะความยาวของเชือกให้ดี เขาไม่นึกกลัวเลยรู้สึกตื่นเต้นและสนุกจนแทบจะผิวปากออกมา พอผูกบ่วงเป็นวงกลมได้แล้วเขาพบว่าเชือกสั้นไป เขาต้องยืนบนเก้าอี้พับจึงจะย่อเข่าได้ เขาปีนขึ้นบนเก้าอี้พับขยับปมบ่วงใหม่ให้ได้ระยะความยาวเหมาะสมการแขวนคอบนเก้าอี้ เขาวัดระยะความสูงอย่างรอบคอบ ไม่นานทุกอย่างก็พร้อมสำหรับความพิเรนทร์นี้

จิตรกรนึกถึงภาพตัวเองห้อยต่องแต่งอยู่กลางห้อง เขาควรจะเปลือยกายด้วยสิภาพที่เห็นจึงจะเร้าใจสมบูรณ์แบบ จิตรกรหัวเราะกับความคิดพิลึกของตน เอาไว้จะฆ่าตัวตายจริง ๆ ค่อยแก้ผ้าละกัน วันนี้แค่ทดลองจะแก้ไปทำไม เขาเปิดตู้เย็นหยิบขวดเหล้ามากรอกจำนวนสุดท้ายในขวดลงคอ ครึ้มอกครึ้มใจมาก สมองปลอดโปร่งสบายใจอย่างที่สุด ประสบการณ์คืนนี้อาจสร้างแรงบันดาลใจใหม่เอี่ยม เขาอาจจะเขียนภาพความตายอีกแบบที่ยังไม่เคยมีใครเขียนมาก่อนก็ได้

จิตรกรขยับเก้าอี้พับให้ได้ตำแหน่งใต้เส้นเชือก ก้าวขึ้นยืนและจัดการให้ลำคอตัวเองแขวนกับเชือกทันที ความสากของเชือกควั่นแบบนี้ระคายผิวเล็กน้อย เอื้อมสองมือยึดเส้นเชือกเหนือศีรษะไว้ก่อนเพื่อความปลอดภัย เขาสูดลมหายใจเข้าลึกและยาว ตั้งสติเตรียมรับรู้สรรพสิ่งรอบตัว เมื่อพร้อมแล้วก็ย่อเข่าปล่อยน้ำหนักตัวถ่วงลำคอทันที

ความรู้สึกแรกคือเชือกบาดคอจนเจ็บ เผลอปล่อยมือลงยุดเชือกที่ลำคอ ทำให้น้ำหนักตัวทั้งหมดดึงเชือกตึงเขม็ง ความเจ็บรอบลำคอไม่มีความหมายเมื่อลมหายใจขาดหายไป ลิ้นถูกดันออกมาจุกปาก เขาตกใจยื่นมือไขว่คว้าอากาศ และแปลกใจว่าทำไมเขายื่นมือขึ้นเหนือศีรษะไม่ได้ ร่างกายเขาดิ้นสะบัดหนีตายตามสัญชาตญาน และแทนที่จะเหยียดขา ชายหนุ่มกลับดีดขาพยุงตัวเหมือนคนกำลังจมน้ำ เท้าข้างหนึ่งเตะโดนพนักเก้าอี้ล้มพับลงกับพื้น

เขาหน้ามืดเพราะขาดอ๊อกซิเจน อยากจะร้องก็ร้องไม่ได้ เพียงไม่นานสติสัมปชัญญะก็ตกวูบลงสู่ความเงียบ เขาแปลกใจที่พบว่าขณะใกล้ตายประสาทสัมผัสละเอียดมาก ชายหนุ่มได้ยินเสียงตัวเองหายใจฝืดดังชัดแต่ไม่มีอากาศเข้ามาในช่องอก สายตาเบิกโพลงมองเห็นแต่แสงสีขาว เขารู้สึกถึงสายลมพัดกรูเข้ามาสัมผัสผิวกาย ได้ยินเสียงนาฬิกาดังติ๊กต่อกท่ามกลางเสียงไวโอลินกระชั้นเร่งเร้า ทุกเสียงแจ่มชัดอยู่ในหัว และก่อนที่เขาจะสิ้นสติไปนั้น เสียงหวูดเรือก็ดังขึ้นจากแม่น้ำ เป็นเสียงดังยาวและชัดราวกับเรือมาลอยลำอยู่ในห้อง จิตรกรสะบัดตัวเตะขาไปมาเป็นครั้งสุดท้าย สองมือคว้าความว่างเปล่าอีกครั้งก่อนจะตกลงข้างกาย

จิตรกรหนุ่มขาดใจตายไปอย่างง่ายดาย ชีวิตช่างเปราะบางยิ่งนัก บัดนี้ไวโอลินโซนาต้าดำเนินมาถึงท่อนฟินาเล่แล้ว.. เรื่องราวควรจะจบลงเพียงนี้ เว้นแต่ว่าเราจะตามดูความเป็นไปในห้องนี้อย่างมีจินตนาการอีกสักหน่อย เราจะเห็นนางภูตคนงามสวมหน้ากากขาวซืดเยื้องกายออกมายืนข้างเท้าที่แขวนต่องแต่งไร้ชีวิตของเขา ชั่วขณะนั้นผนังห้องทั้งสี่ด้านจะล้มครืนโดยไร้เสียง พื้นและเพดานรวมทั้งเชือกเลือนหายไป เหลือไว้เพียงสองร่างลอยอยู่กลางมหานครยามค่ำคืน

เราจะเห็นนางภูตจำแลงไขว้มือถอดหน้ากากขาวเหมือนปูนปลาสเตอร์ออก แล้วนำมาสวมบนใบหน้าของจิตรกร ร่างเขาจะกลับมาเคลื่อนไหวได้อีกครั้ง

เราจะเห็นดวงจันทร์ลอยดวงอยู่หลังก้อนเมฆ เหนือประกายวิบวับของสายน้ำเจ้าพระยาอันคุ้นเคย และเห็นนางภูตนิรนามที่ยิ้มพรายเคียงข้างเขานั้น ช่างงดงามน่าหลงไหลไม่ต่างกับสาวิตรีหญิงอันเป็นสุดที่รักของเขาเลย.

จากคุณ : unclepiak

เขียนเมื่อ : 8 ก.ค. 53 11:17:54