ความคิดเห็นที่ 1 พี่ยอด! เธอเรียกชื่อเขาไม่ออก ตรงข้ามกับเขา “ไฟน์” เขาเข้าใจว่าเธอเป็นแฝดน้อง แน่ล่ะ ก็เธอตายไปแล้วนี่ “ไฟน์” ชนาธิปเรียกอีกครั้ง...อย่างไม่แน่ใจ อย่างไม่คาดฝัน ในที่สุดเขาก็ทราบชื่อของลัลน์ลลิต เขามีโอกาสคุยกับเธอครั้งหนึ่ง เพื่อช่วยวรพลติดต่อหาฝาแฝดของปรรณนภัสเรื่องทรัพย์สมบัติและบ้านของสาโรจน์ตามพินัยกรรม หลังจากนั้นวรพลก็รับช่วงไป เขาทราบว่าเธอยินดีรับทรัพย์สมบัติทั้งหมด เขาแปลกใจเล็กน้อยที่เธอไม่ขายบ้านทิ้ง ทั้งที่ไม่คิดจะมาอยู่เมืองไทย เขาไม่เคยเห็นเธอแวะมาที่บ้าน แต่มันก็ดูไม่รกร้างอย่างที่ควรเป็น คาดว่าเธอคงส่งคนมาดูแล เพราะเขาเห็นคนแปลกหน้าเข้าออกบ้านเก่าของสาโรจน์ทุกเดือน มันเป็นเรื่องของเธอ แต่เขาอดสนใจไม่ได้ คงเพราะเธอช่างมีหน้าตาเหมือนปรรณนภัสเหลือเกิน เขาเคยคิดจะติดต่อกับเธอ แต่สุดท้าย จะด้วยความละอาย ความรู้สึกผิด หรือความรู้สึกแอบแฝงอื่นใด เขาก็ไม่ได้ติดต่อเธอ เขาไม่ได้พบเธอมากว่าห้าปี...นับจากวันนั้น ในงานศพของปรรณนภัสและสาโรจน์ เธอดูเปลี่ยนไป ไม่ใช่รูปร่างหน้าตา เธออาจจะดูแก่วัยขึ้น ทว่าหน้าตายังคงเหมือนเดิม หากท่าทางของเธอนั้นต่างหากเล่าที่แปลกตา ภาพของลัลน์ลลิตในสายตาเขาคือสาวน้อยคนกล้าผู้ไม่หวั่นเกรงสิ่งใด เธอถึงกับชกหน้าเขาเพื่อพี่สาว แต่ลัลน์ลลิตตรงหน้าเขาดูตื่นตกใจ “พี่ยอด” เสียงเรียกของเธอเป็นเสียงกระซิบแผ่วเบา หัวใจเต้นระทึกหวั่นไหว ชนาธิปเปลี่ยนไป เขาดูแก่กว่าอายุของเขา หน้าตาซูบผอม เน้นโครงกระดูกโหนกแก้มเด่นชัด ผมเริ่มมีสีเงินแซมนิดๆ ซึ่งมองแทบไม่เห็นถ้าไม่ได้กระทบกับแสงแดด ผมสั้นของเขาหวีเสยลวกๆ ทว่าการแต่งตัวยังพิถีพิถันเหมือนเคย เสื้อเชิ้ตสีดำเรียบกริบกับกางเกงยีนส์สีเข้ม และรองเท้าหนัง ทำไมเขาถึงทรุดโทรมแบบนี้ งานหนักหรืออย่างไร เธอไม่กล้าคิดเข้าข้างตัวเองว่าเขาสำนึกในสิ่งที่ทำกับเธอ ชนาธิปเลิกคิ้วนิดๆ ประหลาดใจเพราะเท่าที่คุยกันมา เธอไม่เคยเรียกเขาว่า ‘พี่’ แต่เรียกเขาว่าคุณ น้ำเสียงของเธออ่อนหวาน...เหมือนเสียงของปรรณนภัส ปรรณนภัสรู้ตัวว่าทำอะไรผิดแผกไปจากกิริยาของเขา เธอเผลอเรียกเขาอย่างสนิทสนม เขาคงจะไม่คิดว่าเธอเป็นปรรณนภัสหรอกใช่ไหม ในเมื่อปรรณนภัสที่เขาคิดนอนอยู่ในหลุมนั่น แล้วอีกอย่าง ตอนนี้เธอเหมือนน้องสาวมาก เธออ้วนขึ้น...ออกจะอวบ ไม่แบบบางเหมือนเคย เธอยังดัดผมเป็นลอนอ่อนๆ เหมือนลัลน์ลลิตด้วย เมื่อเธอน้ำหนักขึ้น และเปลี่ยนทรงผม ใครๆ ก็ยิ่งทักว่าเธอและลัลน์ลลิตเหมือนกันจนแทบแยกไม่ออก ลัลน์ลลิตชวนเธอแต่งตัวให้เหมือนกัน เธอยอมตามเพราะเห็นว่ามันสนุกดี หลังจากนั้นพวกเธอก็แยกกันแทบไม่ออก แต่แม่กับธีโอดอร์จะรู้ว่าใครเป็นใคร พวกเธอต่างกันตรงรอยยิ้ม เมื่อยิ้ม ดวงตาของลัลน์ลลิตจะแสดงจริตมากกว่า ส่วนแววตาเธอดูอ่อนโยนกว่า “ไม่คิดว่าจะได้เจอไฟน์ที่นี่” เขาเอ่ย เพราะเธอยังคงเงียบ “เอ่อ...ค่ะ ฟะ...” ปรรณนภัสเกือบจะหลุดเรียกแทนตัวเองว่าเฟย์ เธอยั้งปากก่อนจะพูดต่อ “เอ้อ...ฉัน...ฉันก็ไม่คิดเหมือนกันว่าจะได้เจอคุณที่นี่” ในเมื่อเธอไม่มีความคิดจะให้เขารู้ว่าเธอยังไม่ตาย เธอจึงรับสมอ้างว่าเป็นไฟน์ เธอเปลี่ยนทั้งน้ำเสียงและสรรพนามแทนชื่อเขาแล้ว สงสัยเมื่อกี้คงจะลืมตัว เขาคิดก่อนจะถามต่อ “มาเยี่ยมเฟย์กับพ่อหรือ” “ค่ะ” มาเยี่ยมพ่อ...และผู้หญิงคนนั้นทุกปี “พี่ก็เหมือนกัน” แต่เขาไม่ได้เปลี่ยน เขาเรียกแทนตัวเองว่าพี่ ตั้งแต่คุยกับเธอเมื่อหลายปีก่อน “พี่มาที่นี่ทุกปี...ทุกวันเกิดของเฟย์” น้ำเสียงของเขาสลดลง ไม่ได้เอ่ยย้ำว่ามันก็เป็นวันตายของปรรณนภัสด้วย คำพูดของเขาทำให้เธอสะดุ้ง เขามาเยี่ยม ‘เธอ’ ทุกปี “งั้นหรือคะ” ปรรณนภัสพูดออกได้เพียงเท่านี้ ชนาธิปเดินเอาดอกไม้ไปวางไว้ที่หน้าหลุมศพเธอ วินาทีนั้น เธอเหลือบมองมือของเขา และเห็นสร้อยทิฟฟานี่แอนด์โค...สร้อยคอรูปหัวใจที่เขาให้เธอในวันเกิด พันสองทบรอบข้อมือเขา หัวใจสีเงินดูบิดเบี้ยว น่าจะมีสาเหตุมาจากอุบัติเหตุครั้งนั้น มันยังอยู่ แต่เขาเก็บมันไว้ทำไม เก็บไว้เพื่อตอกย้ำอะไรอย่างงั้นหรือ ดอกไม้ของเขาอยู่เคียงข้างดอกไม้ที่เธอเอามาให้หญิงนิรนามคนนั้น ปรรณนภัสมาขอโทษผู้หญิงคนนั้นทุกปี สำนึกในบุญคุณที่ทำให้เธอได้หลุดออกมาจากชีวิตเก่าๆ ที่แปดเปื้อน เธอรู้ว่าเธอเห็นแก่ตัวที่ไม่แสดงตัวว่ายังไม่ตาย ทำให้ผู้หญิงคนนี้เป็นศพไร้ญาติ แต่เธอไม่เสียใจที่ตัดสินใจเช่นนั้น เขายืนนิ่ง ดวงตาพูดกับหลุมศพ เธอเห็นความรู้สึกผิด ความเสียใจในแววตาเขา เธอเม้มปาก ไม่อยากเชื่อภาพลวง เธอเบือนหน้าหนี ในจังหวะเดียวกับที่เขาผละไปยังสุสานของบิดาเธอที่อยู่ใกล้ๆ ชนาธิปวางช่อดอกไม้ที่เหลืออีกช่อ ทำความเคารพสงบนิ่ง แล้วจึงล่าถอยออกมา ปรรณนภัสไม่มีแรงจะเดินหนี เธอควรจะฉวยโอกาสตอนที่เขาเคารพศพเดินจากมา แต่เธอไม่ได้ทำ เธอมองเขาเดินมาหาเธอ   “แล้วนี่ไฟน์มายังไง” “เอ่อ...นั่งแท็กซี่มาค่ะ” เธอมากับไฟน์ แล้วนี่ไฟน์จะเห็นพี่ยอดหรือยัง “ไฟน์จะอยู่กรุงเทพฯ อีกกี่วันหรือ” “สามวันค่ะ” เธอลาพักร้อนหนึ่งอาทิตย์ แต่ไม่ได้พูดทั้งหมดว่ามีแผนจะไปเที่ยวภูเก็ตต่อ ไม่จำเป็นต้องบอก มันไม่ใช่เรื่องของเขา เธอกับเขาไม่ได้เป็นอะไรกันอีกแล้ว...ไม่สิ ไม่เคยเป็นอะไรเลยต่างหาก “คือ...” เธอกำลังจะตัดบทบอกลา ทว่าเขาเอ่ยขึ้นมา “เราเริ่มต้นกันไม่ดีเลยใช่ไหม” น้ำเสียงของเขาฟังดูเป็นคำถามที่ไม่ต้องการคำตอบ “พี่...พี่ขอโทษ” ปรรณนภัสเม้มปากนิดๆ เขามาขอโทษอะไรเธอ อย่าบอกนะว่าขอโทษเพราะรู้สึกผิดกับสิ่งที่เขาเคยกระทำต่อเธอ...ต่อผู้หญิงที่ชื่อปรรณนภัส สายไปแล้วล่ะ ไม่มีอะไรจะกลับมาคืนดังเดิมได้   “ขอโทษเรื่องอะไรคะ” เธอถามอย่างข้องใจ เสียงแข็งขึ้นอย่างชัดเจน “ทุกเรื่อง...เรื่องเฟย์...” ชนาธิปสบตามองเธอ ก่อนจะก้มหน้าลงนิดๆ คล้ายทนมองเธอไม่ได้   “เรื่องลุงสาโรจน์...” เขายอมรับกับตัวเองมาตลอดเวลาห้าปีว่าเขาเป็นคนทำให้ปรรณนภัสตาย และส่งผลถึงสาโรจน์ ที่สุดท้ายก็ลงเอยด้วยความตายเหมือนพ่อเขา เขาได้โรจนาภูมิกลับคืนมา เขาแก้ไขเหตุการตายของพ่อจากคำสารภาพของสาโรจน์ แต่เขาไม่เคยมีความสุขกับชัยชนะนั้นเลย ความเงียบงันอันน่าอึดอัดก่อเกิดท่ามกลางสองหนุ่มสาว เสียงลมหวีดหวิวปัดเป่า ปรรณนภัสเป็นคนเอ่ยขึ้นมา “ช่างมันเถอะค่ะ ผ่านมาตั้งห้าปีแล้ว เราอย่าไปพูดถึงมันอีกเลย” เธออยากจะไปจากที่ตรงนี้ ไปจากเขาให้ไกลที่สุด “ไฟน์ยังโกรธ” ปรรณนภัสไม่สบตาเขา ไม่มองเขา กลัวว่าจะเปิดเผยความรู้สึกที่แท้จริงออกไป “ถ้าเป็นคุณ...คุณจะโกรธไหมล่ะคะ” เธอถามสั้นๆ น้ำเสียงบาดลึก เขาเงียบ พูดไม่ออก เขาเข้าใจเธอ จนถึงทุกวันนี้ เขาก็ยังโกรธตัวเอง...เกลียดตัวเอง “อย่าพูดถึงมันอีกเลยค่ะ พูดไป...ก็ไม่ได้เปลี่ยนแปลงอะไร” ยังไงเธอก็เสียพ่อไปแล้ว และเสียหัวใจให้ชายหลอกลวงคนนี้ด้วย จนถึงบัดนี้เธอก็ยังไม่ลืมเขา ห้าปีในเมืองใหม่ สภาพแวดล้อมใหม่ ผู้คนใหม่ ไม่ได้ทำให้เธอตัดเขาได้เลย มันเหมือนเป็นคำสาป...ของคนโง่ ผู้หญิงโง่ที่ไม่รู้จักเจ็บจักจำ! “พี่อยากให้ไฟน์รู้ว่าพี่เสียใจกับทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้น พี่เพิ่งรู้ตัวว่าผิดพลาด เมื่อทุกอย่างสายไป” ถ้า...ถ้าเขาไม่คิดใช้เฟย์ ถ้าเขาไม่ถ่ายรูปนั่น ถ้าเขาไม่ส่งมันให้สาโรจน์ ถ้า...ถ้า...ถ้า... ถ้าเฟย์กลับคืนมา... เขาจะทำทุกอย่างเพื่อยื้อยุดเธอไว้ เพราะเขาเพิ่งรู้ว่าหัวใจของเขาเป็นของเธอ ทว่าตอนนี้เหลือแต่ไฟน์ หน้าตาเหมือนเฟย์ แต่ไม่ใช่เฟย์ เขารู้ และเขาจะไม่ใช่ไฟน์เป็นตัวแทนของเฟย์ ทว่าไม่รู้ทำไม เขาจึงต้องสนใจเธอ ถูกดึงดูดเข้าหาเธอ   เพียงเพราะเป็นฝาแฝดกันงั้นหรือ ปรรณนภัสอยากจะให้อภัยเขา แต่พูดไม่ได้ เธอพูดไม่ออก เธอรู้สึกว่าที่เขาทำกับเธอมันมากเกินจะให้อภัย หัวใจเธอยังบอบช้ำ จุดเริ่มต้นเกิดจากความหลอกลวงของเขา “ฉัน...ฉันไปก่อนนะคะ” เธอตัดบทง่ายๆ ไม่ให้คำตอบ ไม่รอเขาพูดอะไร เธอเดินจากมา ชนาธิปไม่เรียกรั้งเธอ เขามองตามจนเธอลับสายตาไป ในใจสับสนวุ่นวาย ======================================================== จากคุณ : มิถุนายน เขียนเมื่อ : 9 ก.ค. 53 00:48:38

ความคิดเห็นที่ 2 ปรรณนภัสไม่รู้ว่าพาตัวเองเดินจากมาได้อย่างไร เธอรู้สึกเหมือนจะหมดแรง เธอไม่คิดว่าจะได้พบชนาธิป ห้าปีที่ผ่านมา เธอไม่เคยได้พบเขาสักครั้ง ไม่เคยรู้ว่าเขาก็มาเยี่ยมสุสานของเธอ แต่ทำไมต้องมาพบเขาในตอนนี้ด้วย เธอคิดฟุ้งซ่าน จนลืมติดต่อน้องสาว เธอเดินลอยชายออกมาจากวัด ก่อนโสตประสาทจะจับเสียงโทรศัพท์มือถือในกระเป๋าสะพายได้ “ไฟน์” เธอรับสายน้องสาว “เห็นแท็กซี่สีชมพูที่จอดอยู่หน้าร้านขายยาหรือเปล่า ไฟน์อยู่ในรถคันนี้ กำลังรอเฟย์อยู่ ขึ้นมาได้เลย” ไม่ต้องรอให้ทวนซ้ำ ปรรณนภัสวางสาย แล้วเดินไปตามคำบอก เธอเจอรถแท็กซี่คันดังกล่าวได้ไม่ยาก เมื่อประตูปิดลง ลัลน์ลลิตก็บอกให้คนขับออกรถ ก่อนจะหันมาทางเธอ “โอ๊ยตาย! ไม่อยากจะเชื่อว่าจะเจอพี่ยอดด้วย” แฝดน้องพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น ดวงตาขยายกว้าง เมื่ออยู่กับพี่สาว เธอจะเรียกชนาธิปว่าพี่ยอดตามพี่สาวเสมอ แต่ถ้าคุยกับชนาธิป เธอจะเรียกเขาว่าคุณยอด “เฟย์ก็ไม่อยากเชื่อเหมือนกัน แต่...นั่นน่ะ พี่ยอดจริงๆ” ปรรณนภัสพูดติดตลก แต่สีหน้าไม่ได้ขำขันไปด้วย ตรงข้ามเธอดูซีเรียสทีเดียว “แล้วพี่ยอดทักว่ายังไง เขารู้ไหมว่า...ว่าเป็นเฟย์” ลัลน์ลลิตซัก พยายามจับสังเกตปฏิกิริยาของพี่สาว แม้จะไม่ได้พูดถึง แต่เธอรู้ว่าปรรณนภัสยังไม่ลืมชนาธิป...ไม่เคยลืมเลย รักแรก รักเดียว ช่างฝังลึกในความทรงจำ   “คงไม่รู้หรอก” ปรรณนภัสส่ายหน้า น้ำเสียงไม่หนักแน่นเต็มร้อย เธอเผลอไปนิด หวังว่าเขาจะไม่ผิดสังเกต “เฟย์สวมรอยเป็นไฟน์” “อื้อ ก็ควรต้องเป็นอย่างนั้น ถ้าเขาสงสัยว่าเฟย์เป็นเฟย์ เขาคงต้องบ้าแน่ๆ เพราะ...เพราะไม่มีเฟย์คนนั้นอีกแล้ว” “ใช่ ไม่มีเฟย์คนนั้นอีกแล้ว” เสียงของปรรณนภัสแผ่วเบา “ถามจริงๆ เถอะเฟย์” ลัลน์ลลิตดึงมือพี่สาวมากุม “เฟย์รู้สึกยังไง” ไม่จำเป็นต้องถามเจาะลึกว่ารู้สึกอย่างไรกับใคร ปรรณนภัสรู้ดี หญิงสาวเงียบไปนาน จนลัลน์ลลิตคิดว่าจะไม่ได้รับคำตอบ “ไฟน์ก็น่าจะรู้” เธอถอนหายใจนิดๆ พลางบีบมืออีกฝ่ายแรงขึ้น “เฟย์ไม่เคยลืมเขาได้เลย” ลัลน์ลลิตบีบมือตอบ ไม่รู้จะทำอะไรได้มากกว่านี้ เธอสงสารพี่สาวเหลือเกิน ทำไมนะ ทำไมเวลาไม่เยียวยาเฟย์ ทำไมปล่อยให้เฟย์กลายเป็นคนจับจดแบบนี้ ทั้งที่มีคนหลายคนพร้อมจะรักเฟย์อยู่แล้ว แม้สถานะจะว่าง แต่หัวใจกลับไม่ว่าง จมอยู่ในอดีต ผู้ชายที่สนใจปรรณนภัสต่างฝ่ากำแพงน้ำแข็งไม่ไหว จำต้องล่าถอยกันไปเป็นแถบๆ ตอนนี้ก็เหลือแต่ธีโอดอร์ ที่ยังแอบเป็นมดแดงแฝงพวงมะม่วง ก็ตลกดีที่ธีโอดอร์หลงรักปรรณนภัสที่หน้าตาเหมือนเธอ แต่กลับรู้สึกอย่างเธอแค่พี่ชายน้องสาว คงเป็นเพราะว่าเธอกับปรรณนภัสเหมือนกันที่หน้าตาเพียงอย่างเดียว ถ้าเพียงแต่เขาจะมองเธอลึกซึ้งกว่านี้... เฮ้อ...เท็ดดี้คงไม่รู้หรอกว่า...เธอรู้สึกยังไงกับเขา เขาเห็นเธอเป็นน้องสาวจอมแสบตลอดเวลา “ตลกนะ ทั้งที่...ทั้งที่เฟย์ควรจะโกรธ ควรจะเกลียดเขาแท้ๆ แต่ความรู้สึกแรกที่เห็นเขากลับเป็นโหยหาอาวรณ์” ปรรณนภัสเงยหน้าสบตาน้องสาว ดวงตาสีน้ำตาลเป็นประกายวามไหว น้ำหล่อลื่นกักขังอยู่ข้างใน เธอกำลังจะร้องไห้ “เฟย์โง่เนอะ เขาทำกับเฟย์...ขนาดนี้ เฟย์ก็ยัง...” จากคุณ : มิถุนายน เขียนเมื่อ : 9 ก.ค. 53 00:49:03

ความคิดเห็นที่ 3 เธอไม่พูดต่อ จนกระทั่งรถหยุดหน้าโรงแรมที่พวกเธอพัก ลัลน์ลลิตจ่ายเงิน ขณะที่ปรรณนภัสเดินลงจากรถโดยไม่รอ ลัลน์ลลิตรีบวิ่งตามไป ทั้งสองไม่คุยกัน ลัลน์ลลิตทราบเหตุผล เธอปล่อยพี่สาวไป จนกระทั่งพวกเธอเข้ามายืนอยู่ในห้อง ปรรณนภัสก็หยุดกลั้นน้ำตา ลัลน์ลลิตปล่อยให้คู่แฝดร้องไห้จนสาแก่ใจ ระหว่างนั้นก็ยืนเป็นหลัก ปลอบประโลมด้วยอ้อมกอดอบอุ่น กว่าครู่ ปรรณนภัสก็หยุดร้องไห้ น้ำตาเหือดหาย เหลือเพียงหลักฐานตาบวมช้ำ จมูกแดง และคราบน้ำตาเต็มสองข้างแก้ม “เฟย์แย่มากเลย ทำไมกลายเป็นคนขี้แยไปได้” เธอรับทิชชูมาจากน้องสาวมาเช็ดหน้า เธอไม่ได้ร้องไห้มานานมากแล้ว ห้าปี...ห้าปีนับจากวันที่ตื่นขึ้นมาในโรงพยาบาลแล้วพบว่าตัวเองไม่เหลือใครเว้นแต่น้องสาวฝาแฝด “การร้องไห้ไม่ได้แย่ขนาดนั้นสักหน่อย เฟย์ไม่ได้ร้องไห้มานานมาก...นานจนไฟน์คิดว่าต่อมน้ำตาของเฟย์จะอุดตันหรือพังเสียแล้ว” ห้าปี ลัลน์ลลิตจำได้ เฟย์เก็บกดมากเกินไป และโทษตัวเองเรื่องพ่ออยู่ลึกๆ “เฟย์ทำเหมือน...เหมือนหุ่นยนต์ เหมือนคนที่ไม่มีชีวิตจิตใจใช่ไหม” “เปล่าหรอก เฟย์ยังเป็นคน...เป็นมนุษย์ มีเลือดเนื้อ มีหัวใจ ไม่อย่างนั้นเฟย์คงจะไม่...ไม่ทุกข์ทรมานขนาดนี้” ลัลน์ลลิตตรงไปตรงมากับพี่สาว “เฟย์ควรทำยังไงดี เฟย์ไม่อยาก...เป็นแบบนี้ มันทรมาน” เธอยอมรับว่าตัดชนาธิปไม่ขาด “เฟย์ยังโกรธพี่ยอดหรือเปล่า” ปรรณนภัสไม่ตอบ แต่ย้อนถามกลับ “แล้วไฟน์ล่ะ” “ถ้าจะให้ยอมรับ ก็ยังโกรธนะ โกรธที่เขาทำร้ายเฟย์” ลัลน์ลลิตไม่ได้ผูกพันกับบิดา จึงไม่ได้ใยต่อดีการตายของเขาเท่าไหร่ เพียงแค่รู้สึกใจหายเมื่อทราบข่าว เธอเป็นห่วงปรรณนภัสมากกว่า ทราบดีว่าพี่สาวรักพ่อมาก และยังโทษว่าตัวเองเป็นต้นเหตุการตายของบิดามาจนถึงทุกวันนี้ “เฟย์ก็โกรธ มัน...มันทั้งรักทั้งโกรธ ไฟน์เข้าใจเฟย์ใช่ไหม” เสียงของแฝดพี่สั่นเครือโดยอัตโนมัติ “เฟย์ต้องเลิกโทษตัวเองสักทีนะ พ่อไม่ได้ตายเพราะเฟย์ พ่อโชคร้ายเองต่างหาก” “ถ้าเฟย์ไม่ขับรถออกไป...” ลัลน์ลลิตไม่รอให้พี่สาวทับถมตัวเองจนจบ “นั่นมันเพราะเฟย์เสียใจเรื่องพี่ยอดต่างหาก” ปรรณนภัสเงียบไปอีก แฝดน้องได้แต่รอ “เขาว่าหนามยอกต้องเอาหนามบ่ง” “ยังไง” “เฟย์จะเข้าหาพี่ยอด” “เข้าหาพี่ยอด? หมายความว่ายังไง แก้แค้นอย่างงั้นรึ” ลัลน์ลลิตไม่เข้าใจ เฟย์จะแก้แค้นยังไง แล้วทำไมถึงเพิ่งจะมาแก้แค้นเอาตอนนี้...เป็นเพราะเพิ่งมาเจอพี่ยอดวันนี้น่ะหรือ งั้นก็ไม่น่าเลย โชคชะตาบ้าบออะไรกัน ทำไมต้องมาเจอเอาป่านนี้ “อยากให้พี่ยอดเจ็บเหมือนที่ทำกับเฟย์” “อย่าบอกนะว่าจะทำให้เขารัก” เพราะพี่สาวเธอเจ็บด้วยความรัก...รักตัวเดียวแท้ๆ ปรรณนภัสพยักหน้า “มันคงไม่ง่ายขนาดนั้นหรอกมั้ง” ล้อเล่นกับหัวใจ ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย “ไม่มีอะไรง่ายหรอก” ปรรณนภัสยอมรับ “แต่วันนี้...จากการพบกัน เฟย์ว่า...เขาสนใจไฟน์นะ” น้ำเสียงเจ็บปวด ชนาธิปสนใจน้องสาวของเธอ แต่ไม่สนใจเธอ “พี่ยอดน่ะนะ สนใจไฟน์ เฟย์เข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า แล้วที่เขาเจอน่ะ...เฟย์นะ ไม่ใช่ไฟน์” เธอกับเขาเคยคุยกันกี่ครั้งกันเชียว นับได้ไม่ครบนิ้วมือหน้านิ้วด้วยซ้ำ พวกเขาแทบจะไม่รู้จักกันเลย “ไม่ได้เข้าใจผิดหรอก ความรู้สึกมันบอก แล้วตอนนี้ก็ไม่มีเฟย์แล้ว เขาจะเข้าใจว่าเป็นไฟน์เป็นเฟย์ได้ยังไง” ปรรณนภัสเอ่ยอย่างดื้อดึง “แต่...แต่...” ลัลน์ลลิตไม่รู้จะโต้แย้งอย่างไรดี “เฟย์อยากยืมชื่อไฟน์” ปรรณนภัสเอ่ยเจตนา “มันจะดีเหรอ” น้องสาวเอ่ยอย่างไม่แน่ใจ ถึงเธอจะยังโกรธชนาธิป แต่เธอก็ไม่คิดว่าการแก้แค้นจะเป็นความคิดเข้าท่า “ไฟน์ไม่ห้ามเฟย์หรือไง” “รู้หรอกว่าห้ามไม่ได้” น้องสาวดื้ออย่างไร พี่สาวก็ดื้ออย่างนั้น นี่เป็นหนึ่งในนิสัยไม่กี่อย่างของพวกเธอที่คล้ายกัน “แต่กลัวว่าเฟย์จะเจ็บเสียเอง ไม่รู้หรือไง ทำแบบนี้ ไม่ต่างจากเล่นกับไฟ” “บางที...ไฟนี้อาจจะช่วยปลดปล่อยเฟย์จากบ่วงที่รัดร้อยอยู่จนถึงทุกวันนี้ได้” ลัลน์ลลิตส่ายหน้า สีหน้าดูเป็นกังวล “กลัวจะไม่ใช่อย่างนั้นน่ะสิ” “อย่าห่วงเลยไฟน์ ถ้าเฟย์ไม่ไหว เฟย์จะถอนตัว” ลัลน์ลลิตกลัวว่าพี่สาวจะสู้สุดใจมากกว่า “เฮ้อ...จะไม่ให้ห่วงได้ยังไง เฟย์ยังรักเขา แบบนี้จะไม่ยิ่งถลำลึกงั้นหรือ” “เฟย์จะเป็นไฟน์ เฟย์รักเขา...คนที่เกลียดไม่ได้หรอก” ในคำพูด ปรรณนภัสตั้งใจจะสวมรอยต่อไป ลัลน์ลลิตถอนหายใจ “ถ้าเฟย์ยืนยันแบบนี้ ไฟน์จะคอยช่วยเฟย์เอง” อย่างน้อยก็ยังดีกว่าปล่อยให้เฟย์ล่องนาวาท่ามกลางพายุฝนคนเดียวล่ะน่า จบ Love and Revenge...ด้วยรักและอาฆาต บทที่ 11 ======================================================== แก้ไขเมื่อ 14 ส.ค. 53 19:39:37 แก้ไขเมื่อ 14 ส.ค. 53 19:33:46 จากคุณ : มิถุนายน เขียนเมื่อ : 9 ก.ค. 53 00:49:32

ความคิดเห็นที่ 4 หวัดดีค่ะ หายไปนานเลย เพราะมัวแต่ปิดเรื่องคู่ร้ายหมายรัก แล้วก็ช่วงหลังๆ ยุ่งๆ งานกับไม่สบายด้วยค่ะ ถ้าบทนี้มีมึนๆ ไปบ้าง ต้องขออภัยด้วยนะคะ บทที่ 11 เริ่มเป็นของภาคสองนะคะ ปูเรื่องไว้นิดหน่อย ยังมีรายละเอียดอีกมาก ต้องรอติดตามกันต่อไปค่ะ เฟย์ได้เจอยอดแล้ว ยอดยังคงเข้าใจว่าเฟย์ตาย เฟย์ยังเก็บกด ยังเจ็บปวด และเธอกำลังจะเอามันมาลงกับยอด ด้วยรักกับแค้นนี่แหละ แต่จะเป็นยังไง รอดูกันต่อไปค่ะ มิถุนา Busaba401แอตhotmail.com http://mithuna.bloggang.com จากคุณ : มิถุนายน เขียนเมื่อ : 9 ก.ค. 53 00:49:55

ความคิดเห็นที่ 5 ตอนเก่าๆ ของ Love and Revenge...ด้วยรักและอาฆาต ในพันทิป บทบำ และบทที่ 1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8920756/W8920756.html บทที่ 2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8941079/W8941079.html บทที่ 3 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8961668/W8961668.html บทที่ 4 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8996154/W8996154.html บทที่ 5 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W9073562/W9073562.html บทที่ 6 – 7 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W9156070/W9156070.html บทที่ 8 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W9230535/W9230535.html บทที่ 9 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W9278140/W9278140.html บทที่ 10 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W9338860/W9338860.html จากคุณ : มิถุนายน เขียนเมื่อ : 9 ก.ค. 53 00:51:15

ความคิดเห็นที่ 6 อันนี้เมา พิมพ์มาได้ไงเนี่ยยยยยย อายจัง แก้ไขเมื่อ 11 ก.ค. 53 13:21:20 จากคุณ : มิถุนายน เขียนเมื่อ : 9 ก.ค. 53 00:53:04

ความคิดเห็นที่ 7 ตอบกระทู้ บทที่ 11 คิโนโกะ (คิโนโกะ) ช่ายค่ะ ปิดภาคแรกพอดี มาแปะเริ่มภาคต่อ ผ่านไปหลายปีแล้ว ยังคงมีอะไรแอบแฝงเช่นเคย รอติดตามกันต่อไปนะคะ :-)) scottie อิๆ หลายๆ คนก็รอเชียร์อยู่ล่ะค่ะ :-)) Toodmeeh อิๆ ก็มีนึกเหมือนกันค่ะ เพราะไม่งั้นตอนนี้ทั้งสองคงจะโกรธแทนมากกว่านี้ เพราะไฟน์ก็ไม่ได้ผูกพันกับสาโรจน์ กลับไปแค้นแทนเฟย์ที่ถูกยอดหลอกมากกว่า ส่วนเฟย์ก็เข้าใจว่าพ่อทำตัวเอง (แต่ก็โทษตัวเองเรื่องพ่อ) แต่ก็โกรธที่ยอดที่หลอกตัวเธอด้วย เรื่องมันซับซ้อน รอดูกันต่อไปค่ะ :-)) Wild Monkey 555 นั่นสิคะ อย่างนี้คงไม่เซ็งเนอะ :-)) goldensun อิๆ นั่นสิคะ แต่ยอดก็น่าสงสารนะคะ เพราะโทษตัวเองเหมือนกัน ต่างคนต่างโทษตัวเองซะด้วย ส่วนเฟย์...ต้องปลอมตัวอยู่แล้วค่ะ เพราะในความคิดของยอด เฟย์ตายไปแล้วนี่เนอะ :-)) แสนดีคนในพื้นที่ 555 ตอนนี้ก็ดูเหมือนว่าสองสาวจะร่วมมือกันนะคะ แน่ล่ะ เพราะเฟย์ว่าไง ไฟน์ก็ว่าตามกันอยู่แล้วเนอะ :-)) Psycho man หวัดดีค่า :-)) ฝากเรื่องนี้ด้วยนะคะ มาแปะบทต่อไปแล้ว...เริ่มภาคใหม่ มีอะไรๆ ซับซ้อนอีกเหมือนเคยค่ะ แล้วเจอกันค่ะ จากคุณ : มิถุนายน เขียนเมื่อ : 9 ก.ค. 53 00:58:34

ความคิดเห็นที่ 8 เธอลอยชายไปวันๆ มีปรรณนภัสและครอบครัวใหม่คอยประคับประคอง เธอที่อยู่หน้าสุดนี่หมายถึงใคร ไม่ใช่ปรรณนภัสเหรอ จากคุณ : ลูนาติก เขียนเมื่อ : 9 ก.ค. 53 09:32:44

ความคิดเห็นที่ 9 ลูนาติก กี๊ดดดด ใช่แล้วค่ะ ที่ขีดเส้นใต้ต้องเป็นลัลน์ลลิต ตอนพิมพ์ชื่อสองคนนี้ แอบมีเบลอหลายทีเหมือนกัน ขอบคุณค่า จากคุณ : มิถุนายน เขียนเมื่อ : 9 ก.ค. 53 10:09:43

ความคิดเห็นที่ 10 ถ้านิยายมีล็อตเตอรี่แถม เราคงถูกเลขเด็ด อิอิ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 9 ก.ค. 53 16:11:44

ความคิดเห็นที่ 11 แรกเลย นึกว่าเฟย์จากไปจริงๆ แล้วไฟน์จะมาสวมรอยแก้แค้นแทนเสียอีก จากคุณ : Toodmeeh เขียนเมื่อ : 9 ก.ค. 53 18:05:25

ความคิดเห็นที่ 12 เฮ้อ,,,จะอาฆาตได้ขนาดไหนน้อ จากคุณ : Wild Monkey เขียนเมื่อ : 11 ก.ค. 53 21:52:06

ความคิดเห็นที่ 13 ตัดไม่ขาดอย่างนี้ มิโดนจับได้เหรอคะ รักจะทำให้ให้อภัยนะสิ จากคุณ : goldensun เขียนเมื่อ : 21 ก.ค. 53 01:28:36

ความคิดเห็นที่ 14 ตอบกระทู้ บทที่ 11 และ ด้วยรักและอาฆาตบทที่ 12 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W9542720/W9542720.html จากคุณ : มิถุนายน เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 53 02:04:50