๐๐ ..... กมโลภิกขุ .. ชายหนุ่มผู้บวชเป็นพระ ..... ๐๐ (บทที่ 3 )

.

http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W9435973/W9435973.html (บทที่ 1)

http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W9450681/W9450681.html (บทที่ 2)




บทที่ 3




กลับจากทำวัตรเช้าโดยมีหลวงพี่อาจเป็นพี่เลี้ยงคุมเข้มทั้งการครองผ้าแบบมีผ้ากราบพาดไหล่คาดทับด้วยผ้าพันอก และศาสนพิธีที่พระใหม่จากกรุงเทพฯ ไม่ประสา


หลวงพี่อาจจอมกวนไม่ตอแยอะไรอีกทั้งเรื่องถูกผีหลอกและเรื่องฉันเช้าเพราะตัวเองก็ถูกหลวงตาใบตำหนิเหมือนกันที่ไม่ช่วยดูแล และเพราะผมแยบไปหน่อยว่ามัวแต่ล้อเลียนจนเป็นเรื่อง

“อยู่ในห้องอ่านหนังสือไปพลาง บทสวดต่างๆ ท่องให้ได้โดยเฉพาะบทแผ่เมตตา..” เก๊กหนังศีรษะดุไม่เหลือมาดตอนเช้ามืด “ผมจะไปทำงาน”

“ครับ..” จำวัดอะดิ..ตัวใหญ่อย่างนี้

“ว่าอะไรผม” หันกลับมายิ้ม

“เปล่าครับ” แค่คิดเฉยๆ ดังออกมาได้ไง?

“สี่โมงครึ่งเตรียมตัวฉันเพล ฉันเสร็จแล้วค่อยจำวัด บ่ายๆ ทำงาน..” หยุดรอคนต่อคำ..แต่ผมนิ่ง “กวาดลานวัด..ทั้งสองท่าน..หลวงตาแนะนำ”

“แนะนำ?” ท่านมหาเพิ่งเอื้อนเอ่ย

“ถูกทำโทษไง” ผมกระซิบ

“ถูกต้อง..พระนิด..555” หลวงพี่อาจลงจากศาลา เดินหัวเราะไปจนลับตา


ยังอิ่มอยู่เลยเมื่อตอนฉันเพล พระรูปอื่นฉันตุ้ยๆ ผมละเลียดเป็นพิธี แต่เมื่อนึกถึงความหิวเมื่อเย็นวานและฤทธิ์เดชของน้ำปานะทั้งกาทำให้ต้องพยายามกลืนอาหารให้ได้มากที่สุด..วินัยไม่ให้เก็บกักตุนอาหาร แต่ในกระเพาะไม่มีข้อห้ามอย่างไร

ผมไม่รู้สึกง่วงเพราะนิสัยไม่ชอบนอนกลางวัน..ทั้งวัดเงียบกริบ..นี่ถ้าบรรดาคุณๆ ในโกดังลุกขึ้นมาประท้วงยึดพื้นที่วัด..เสร็จเค้าแน่

จะไปเดินเที่ยวชมวัดอย่างเมื่อวานก็ใช่ที่ วันนี้แดดร้อนมาก..หัวโล้นโกนใหม่ๆ ควักขี้ไก่ใส่หัวโล้นยังดีเสียกว่า ร้อนอย่างนี้อะไรจะดีกว่าอาบน้ำ เล่นน้ำในแม่น้ำ น้ำกำลังขึ้นใสสะอาด

ท่าน้ำใหญ่ค่อนข้างโล่งแจ้ง ร้อนแน่ๆ ผมจึงไปที่ท่าท้ายศาลามีไม้ใหญ่คลุมอยู่ ลงบันไดแค่สองขั้นก็เจอน้ำ..หัวโล้นนี้ดีเหมือนกันเวลาอาบน้ำไม่ต้องห่วงเรื่องผม อาบเสร็จไม่ต้องเช็ด..ผมดำผุดดำว่ายอย่างเพลิดเพลิน

ผมไม่ได้หันไปมองบนท่าน้ำ แต่รู้ว่าหลวงพี่อาจตามมากวนอีก

“เป็นพระนะคุณ จะเล่นจะหัวอะไรต้องพอประมาณ” เสียงเอฟเอ็มต่างจากที่เคยได้ยิน

“อ้าว!” สลัดน้ำจากหัวอย่างเคยชิน..ไม่มีสักหยด

“พระนิดใช่ไหม?..ผมนัท..” หลวงพี่รูปหล่อที่วงฉันข้าวนั่นเอง “อยู่กุฏิเดี่ยวข้างๆ ศาลายาวที่คุณอยู่

“เชิญอาบต่อได้เลยครับ ผมเสร็จพอดี” ความจริงเพิ่งลงไปแปบเดียวสบงยังไม่ทันเปียก..เว่อ!

“อิจฉาคนกรุงเทพฯ ตัวขาวๆ” พระนัทพูดแปลกๆ

“คนต่างจังหวัดโดนแดดผิวคล้ำแต่แข็งแรง..ขาว อ่อนแอไม่ดีหรอกครับ” พูดเป็นการเป็นงาน ไม่กล้าล้อเล่นอย่างหลวงพีอาจ..สถานการณ์ไม่เหมือนกัน..ผมขึ้นจากน้ำถกสบงขึ้นขยุ้มบิด..พวงหน้า ด้านข้าง ด้านหลัง..หยิบอังสะที่พาดอยู่บนม้านั่งข้างๆ พระนัท กุมพวงหน้า เลี่ยงขึ้นศาลา...เหมือนหลวงพี่เอฟเอ็มจะมองตาม

ว่าจะไม่จำวัด แต่เพราะไม่อยากออกจากห้อง หยิบหนังสือสวดมนต์ขึ้นมาอ่าน สักครู่ก็ลืมวัด

“ตูม!” เสียงระเบิดที่ประตูห้องพระมหาชัย..ได้ผล..สองประตูเปิดเกือบจะพร้อมกัน

“กวาดวัด!” จะใครเสียอีก



ไม้กวาดทางมะพร้าวด้ามยาวอย่างเดียวกับที่ใช้กวาดถนน..เก้ๆ กังๆ เหมือนกันถ้าไม่เคยใช้ โดยเฉพาะพระมหาต้นเรื่องแทบไม่เคยจับไม้กวาดชนิดใดๆ มาก่อน

อย่านึกว่าไม่เหนื่อยไม่เมื่อย..จะเลือกกวาดแต่ในร่มก็ไม่ได้ ตากแดดสักพักเหงื่อโทรมกาย ฝ่ามือแดงเถือก พระชัยหงายมือออกดู ขยำคลายเมื่อย..ผมอยากโชว์พลัง รู้ดีว่ามีสายตาหลายคู่แอบมองอยู่...ได้เรื่อง ฝ่ามือพองเมื่อหนึ่งชั่วโมงผ่านไป และเหมือนจะเคร่งมากเพราะไม่ใส่รองเท้า กรวดหินเล็กๆ ย้ำเท้าที่เจ็บระบมจากการเดินบิณฑบาตเมื่อเช้าให้ระบมมากขึ้น

“แครกๆ..” หรือจะเป็นเสียงหลอนกลางแดดเปรี้ยง

ไม่ใช่แค่เสียง มีภาพหลอนตามมาด้วย

“ทำหน้างั้น เห็นผีหรอ..” หลวงพี่ดำใหญ่กวาดพื้นเข้ามาใกล้ “มาช่วย เดี๋ยวพรุ่งนี้จะอุ้มบาตรไม่ได้” มองมือพองแดงของผม

“หลวงพี่..” กำลังงง ..มีสิ่งยิ่งกว่างงตามมา “ของหลวงพี่และพระมหาชัย” นายดำวางแก้วน้ำบนแคร่ใต้ต้นไม้ใกล้ๆ

“ขอบใจนะ..” ผมและพระชัยเข้าร่มไม้..ไม่รู้ต้องประเคนหรือเปล่า ยกขึ้นดื่ม..โอเลี้ยงเสียด้วย “หลวงตาใบให้หรือ?”

“ไม่ใช่” ดำเดินหนี

“ของใคร?” ร้องถามตามหลัง

“ไม่รู้” วิ่งหายไป

“เอะอะอะไร ใครเขาให้ก็ฉันเข้าไปเถอะ..” เสียงเหมือนรำคาญ “โน่นเด็กนักเรียนในสนามมองกันใหญ่แล้ว คงนึกว่าพระตีกัน”

“เกินไปครับ..แค่ตะโกนเสียงดังหน่อย” ก็จริงๆ ละนะ นักเรียนที่เล่นเตะบอลยังไม่เลิกมอง

“คงไม่เคยเห็นอะไรขาวๆ มั้ง..หึ..หึ..” หลวงอาจแวบมาที่ผม หัวเราะชอบกล

“อะไรขาวๆ..” ผมก้มลงมองตัวเอง..อ้าว!..ลืมตัวถอดอังสะตั้งแต่เมื่อไหร่..คงถอดออกเช็ดเหงื่อเมื่อสักครู่ “อ๋อ!..ขาวๆ” รีบใส่อังสะตามเดิม

“โยมแม่มา” หลวงพี่อาจมองไปหน้าวัด โยมสูงอายุคนหนึ่งเดินเข้าวัดมาพร้อมหญิงสาวและบริวาร

“แม่..เอ๊ย!..โยมแม่หลวงพี่หรือครับ?..” ผมมองตาม “อ้าว!..ตายห่..” กลืนคำสุดท้ายลงคอ

“ไม่ใช่แม่ผม..ท่านเป็นอะไร สำรวมหน่อย..พระนิด” กวาดต่อไปด้านอื่น

จะไม่ให้ตกใจจนหลุดสำรวมได้อย่างไร..จำได้ไม่ผิดหญิงสาวที่กำลังเดินไปทางศาลายาว แม่พิมพิลาไลนั่นเอง

“หลวงพี่..เดี๋ยวผมมานะ” ตะโกนอีกแล้ว

“พอก่อนก็ได้ ที่เหลือผมกวาดเอง”

ผมชวนพระชัยกลับศาลา แต่พระชัยจะไปดูพระเครื่องและเครื่องรางของขลังที่มีให้เช่าในโบสถ์



คงไม่ได้มารายงานหลวงตาใบเรื่องความประพฤติของพระใหม่หรอกนะ ผมด้อมๆ มองๆ บนศาลา..โยมแม่ที่หลวงพี่อาจเรียกนั่งอยู่แถวหน้าห้องผม..นี่กะจะให้คาหนังคาเขาเชียวหรือ ผมคะเนแม่พิมพิลาไลต่ำไปเสียแล้ว..ทำไงดี!

“แอ๊ดด ด ด ด” เสียงประตูห้องเปิด..หลวงตาใบคงออกมารับฎีกา..แต่เอ๊ะ!..ห้องหลวงตาอยู่ด้านหน้าและเป็นห้องเดียวที่ไม่มีเสียงเอฟเฟ็คนี่นา ผมชะเง้อดูอีกที

“สบายดีหรือท่าน” โยมแม่พนมมือไหว้อยู่บนพื้นศาลา..พระเขียดนั่งบนแท่นยาวหน้าประตู

“อาตมาสบายดี..แต่..”

ที่แท้โยมแม่ของหลวงพี่เขียดมาเยี่ยมพระลูกชาย...ใจความที่ผมได้ยิน..ไม่ได้แอบแต่ฟังเฉยๆ บนขั้นบันไดเพราะเข้าห้องไม่ได้ วงสนทนาขวางประตูอยู่..แหะ..แหะ..ข้ออ้าง

หลวงพี่เขียดบวชมาหลายพรรษา เกิดรู้สึกเบื่อหน่ายอยากจะลาสิกขาแต่โยมแม่มาทัดทานไว้ให้อยู่ต่อ..ที่สำคัญ เหตุผลหนึ่งที่อ้างคือเรื่องโยมผู้หญิงของหลวงพี่เขียด..อ๊ะ..อ๊ะ..มีกะเขาด้วยหรือเห็นเชยๆ อย่างนั้น

เสียดายที่ฟังไม่ถนัดเรื่องหัวใจของหลวงพี่..แม่พิมพิลาไลนั่นนะหรือ?..โยมแม่ก็อะนะพามาด้วยทำไมทั้งที่รู้ว่าคือสาเหตุหนึ่งที่พระลูกชายอยากออกไปอยู่ทางโลก..ก็ไม่ได้สวยอะไรสักเท่าไหร่ แต่คนจะรักน่ะนะ อย่างไรก็รัก...

“ท่านคะ!..” เสียงหวานๆ อยู่เหนือบันได “ขอทางหน่อยค่ะ”

“ครับ!” ผมสะดุ้งสุดตัวลุกขึ้นยืน คลี่อังสะบนบ่าออกคลุ่มแผ่นอก..ก็กำลังจะไปล้างเหงื่อที่ท่าน้ำท้ายศาลา

“ท่านคงจะเป็นพระใหม่..” สายตาโยมแม่เหมือนตำหนิมากกว่าทักทาย

“ฮึ!” แว่วเสียงพิมพิลาไลผ่านผมไป..หมั้นไส้ หรืออย่างไร

เธอจำพระที่แกล้งเธอเมื่อเช้าได้หรือเปล่า?


“พระนิด!” เสียงใครหว่าตำหนิผมในใจ...

.

จากคุณ	: ดาเรน
เขียนเมื่อ	: 13 ก.ค. 53 20:54:26