ความคิดเห็นที่ 1 ฉันอยากร้องเพลงสักเพลง ของ ศิริวร แก้วกาญจน์ ท่ามกลางความสูญเสียที่เกิดขึ้นในสามจังหวัดชายแดนภาคใต้ เสียงจากสื่อมวลชนที่โหมรายงานข่าวรายวัน วันแล้ววันเล่าที่เรารับรู้ข่าวสารจนชาชิน หากแต่ข่าวที่รายงานข้อเท็จจริงไม่เคยสะท้อนเสียงจากความรู้สึกของผู้คน ผิดกับเสียงใน ฉันอยากร้องเพลงสักเพลง ที่ขับกังวานเสียงแห่งความหวาดกลัว ตื่นตระหนก สะทก และแม้แต่เยาะหยันต่อโชคชะตา ฉันอยากร้องเพลงสักเพลง นำผู้อ่านไปสัมผัสชีวิตของผู้คนที่ดำรงอยู่ท่ามกลางควันปืนและไฟสงคราม ความตายที่ไม่แบ่งแยกเชื้อชาติ ศาสนา สถานที่ และเวลา ซึ่งสามารถเกิดขึ้นได้กับทุกคนนั้น เป็นสิ่งที่ผู้แต่งกำลังตั้งคำถามว่าใครจะเป็นผู้รับผิดชอบ ระหว่าง พระเจ้า โชคชะตา และมนุษย์   ผู้แต่งเล่าถึงความสูญเสียที่เกิดขึ้นกับผู้คนโดยเฉพาะในสามจังหวัดชายแดนภาคใต้ด้วยถ้อยคำที่กระชับ ชัดเจน แต่เปี่ยมด้วยพลังกระทบใจ นอกจากการเล่าเรื่องโดยเน้นรายละเอียดของชีวิตคนในพื้นที่จะเป็นกลวิธีสำคัญที่ดึงผู้อ่านเข้าไปเป็นส่วนหนึ่งของอารมณ์แห่งความสูญเสียที่เกิดขึ้นแล้ว การขัดความและการตั้งคำถามยังช่วยให้สารเข้มข้นและแฝงนัยเย้ยหยันอย่างบาดลึกอีกด้วย แม้กวีนิพนธ์เล่มนี้จะชี้ให้เห็นความรุนแรงที่เกิดขึ้นกับมวลมนุษยชาติ แต่ถึงที่สุดแล้วชีวิตก็ยังมีความหวังอยู่เสมอ มนุษย์อาจเป็นต้นเหตุทำลายธรรมชาติของการอยู่ร่วมกันให้แตกสลายก็จริงอยู่ แต่มนุษย์ก็สามารถเยียวยาประคับประคองสังคมให้ดีขึ้นได้ พลังสร้างสรรค์ของกวีนิพนธ์อาจขับกล่อมและบรรเทาทุกข์ในทุกหัวใจที่ผ่าวร้อนให้ผ่อนเย็นลง เมื่ออ่านกวีนิพนธ์เล่มนี้แล้ว ทำให้เราตระหนักว่าวันนี้สังคมไทยของเรากำลังต้องการเสียง “ ร้องเพลงสักเพลง กล่อมประเทศเราเอง ให้เธอฟัง” เดินตามรอย ของ วันเนาว์ ยูเด็น   วันเนาว์ ยูเด็น ประพันธ์เรื่องเดินตามรอยเพื่อเฉลิมพระเกียรติพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวในวโรกาสที่เจริญพระชนมพรรษาครบ ๘๐ พรรษา ด้วยเห็นว่าพระองค์ทรงมีพระราชจริยวัตรอันงดงาม และกระแสพระราชดำรัสที่พระราชทานแก่พสกนิกรในโอกาสต่างๆ ล้วนเปี่ยมด้วยคติธรรมซึ่งได้แนวทางมาจากโคลงโลกนิติ ผู้เขียนจึงเลือกโคลงโลกนิติ ๘๐ บทเพื่อให้เหมาะแก่วโรกาสอันเป็นมงคลนี้ สมเด็จพระเจ้าบรมวงศ์เธอกรมพระยาเดชาดิศร ทรงนิพนธ์โคลงโลกนิติขึ้นเมื่อเกือบ ๑๘๐ ปีมาแล้ว หลายบทมีสำนวนภาษาเก่าเกินกว่าที่คนในปัจจุบันจะเข้าใจได้อย่างถ่องแท้ จึงค่อยๆ เลือนหายไปจากความทรงจำของคนรุ่นใหม่ ด้วยเหตุนี้ วันเนาว์ ผู้เห็นว่าโคลงโลกนิติเป็นวรรณกรรมคำสอนที่ทรงคุณค่า จึงพยายามที่จะสร้างสรรค์วรรณกรรมขึ้นมาใหม่ให้อ่านง่ายขึ้นโดยมีโคลงโลกนิติบทที่เป็นต้นแบบ จัดวางพิมพ์ไว้ในหน้าซ้าย แล้วแต่งกลอนสุภาพพิมพ์ไว้ในหน้าขวา โดยคุมความหมายโคลง ๑ บาท ให้เท่ากับกลอนสุภาพ ๑ บท ดังนั้น โคลง ๑ บทจึงประพันธ์เป็นกลอนได้ ๔ บท แต่ผู้ประพันธ์มิได้ทำหน้าที่เพียงถ่ายทอดความหมายออกมาในรูปบทกลอนเท่านั้น ยังได้ประพันธ์ต่อท้ายด้วยกลอนบทที่ ๕ ที่แสดงความรู้สึกนึกคิด  ทัศนะ  อีกทั้งวิพากษ์วิจารณ์เรื่องนั้นๆ โดยอาศัยทั้งวัยวุฒิ คุณวุฒิและประสบการณ์อันยาวนานในชีวิต มองความเป็นไปในโลกนี้ด้วยความเชื่อมั่น นอกจากความสามารถในการคุมคำ คุมความได้อย่างครบถ้วนแล้ว วันเนาว์ ยังได้แสดงฝีมือนักกลอนชั้นครู แหลมคมด้วยการเลือกใช้คำที่เข้าใจง่าย ถึงพร้อมด้วยวรรณศิลป์ ไพเราะสละสลวย น่าประทับใจและน่าจดจำ เช่น เมื่อทำชอบชอบต้องสนองกลับ  ไม่เลือนลับความชอบตอบต่อผล ยื่นความชอบมอบให้แก่ใจคน ความชอบดลสิ่งชอบมาตอบแทน เดินตามรอย จึงเป็นวรรณกรรมที่น่าสนใจอย่างยิ่งในการเป็นสะพานแห่งยุคสมัยที่เชื่อมต่อระหว่างวรรณกรรมที่ทรงคุณค่าในอดีตกับปัจจุบันซึ่งคนรุ่นใหม่สามารถใช้เป็นหลักคิดได้ และอาจย้อนกลับไปอ่านโคลงโลกนิติเพื่อเรียนรู้เพิ่มเติม ดังที่ผู้เขียนกล่าวว่า คำเตือนติงสิ่งสอนแต่ก่อนเก่า  ช่วยให้เรานั้นมีที่ปรึกษา เดินตามทางอย่างดีที่มีมา ย่อมดีกว่างวยงงเดินหลงทาง             อาจนับว่า เดินตามรอยเป็นวรรณกรรมที่มีความคิดสร้างสรรค์ได้อย่างหมดจด งดงาม *** จากคุณ : แสงแรก ประดับดิน เขียนเมื่อ : 14 ก.ค. 53 16:13:49

ความคิดเห็นที่ 2 ในความไหวนิ่ง งัน ของ นายทิวา ใน ความไหวนิ่งงัน เป็นกวีนิพนธ์การเมืองที่สะท้อนวิกฤติการณ์ความขัดแย้ง ของผู้คนในสังคมไทย  โดยชี้ให้เห็นว่า วิกฤติของสังคมไทยปัจจุบันมีมูลเหตุมาจากการที่นักการเมือง (โดยเฉพาะบางคน) มุ่งผลประโยชน์ตนมากกว่าผลประโยชน์ชาติ พาให้ผู้คนในสังคมไทยแตกแยกทางความคิดจนเกิดแบ่งฝักแบ่งฝ่าย วิกฤติการณ์เช่นนี้ฉายให้เห็นถึงความไม่เข้าใจแก่นแท้ของประชาธิปไตยของคน ไทย  ทั้งยังฉายให้เห็นถึงการขาดจิตสำนึกของนักการเมืองที่ทำ ให้คนไทยตกเป็นเหยื่อของการเมือง เรื่องส่วนตน และทำให้สังคมไทยกลายเป็นสังคมแห่งความเกลียดชัง เข่นฆ่าทำร้ายกันเองโดยขาดสติ   แม้ นายทิวาจะนำเสนอกวีนิพนธ์หลายบทด้วยน้ำเสียงที่ดุดัน ประชด เสียดสี เพื่อตั้งคำถามและกระตุ้นให้ผู้อ่านได้ร่วมคิดร่วมตระหนักกับบาดแผลที่ร้าว ลึกของสังคมไทย แต่ก็ยังได้ใช้บทกวีบางบทปลุกปลอบและเตือนสติผู้อ่านให้ยึดมั่นในสำนึกรัก ชาติ มองวิกฤติความเปลี่ยนแปลงด้วยสติ เมตตา ปล่อยวางแต่ใช่จะนิ่งดูดาย และเชื่อในกฎแห่งกรรม พร้อมเสนอว่าท้ายที่สุด การมองวิกฤตินี้ด้วยปัญญาจะทำให้เห็นว่าวิกฤติครั้งนี้ จะไม่มีชัยชนะ และไม่มีใครชนะ ใน ความไหวนิ่งงัน  แสดงให้เห็นชั้นเชิงการประพันธ์กลอน กาพย์ และโคลงของนายทิวา ที่สืบทอดฉันทลักษณ์ตามขนบโดยสร้างสรรค์ลีลา จังหวะ และท่วงทำนองที่มีลักษณะเฉพาะตัว มีฝีมือโดดเด่นในเรื่องของการเล่นเสียง การเล่นคำซ้ำคำ และการใช้คำที่มีความหมายตรงกันข้าม อันเป็นกลวิธีที่ผู้แต่งสามารถสร้างจินตภาพเชื่อมโยงกับวิกฤติการณ์ทางการ เมืองได้โดยไม่ต้องเล่าถึงเรื่องราวต่าง ๆ ในลักษณะที่เป็นบันทึกเหตุการณ์ แต่เป็นการใช้ภาษาวรรณศิลป์เพื่อเป็นกระบอกเสียง และเป็นเครื่องมือบันทึกความรู้สึกนึกคิดและพฤติกรรมของผู้คนผ่านสายตาของ ผู้แต่งที่ได้เฝ้ามองสังคมการเมืองไทยที่เคลื่อนไหวเปลี่ยนแปลง ด้วยความนิ่ง งัน เมืองในแสงแดด ของ โกสินทร์ ขาวงาม เมืองในแสงแดด สะท้อนภาพชีวิตประจำวันที่ประทับอยู่ในใจของผู้แต่งผ่านบทร้อยกรองที่ละเมียดละไมในอารมณ์ คล้ายผู้แต่งกำลังวาดภาพด้วยภาษา แตะแต้มรายละเอียดให้ผู้อ่านสัมผัสรับรู้รูป รส กลิ่น เสียง ที่ผู้แต่งรู้สึก ภาพที่ผู้แต่งวาดไว้สะท้อนถึงพื้นหลังของชีวิตและสังคมที่รองรับ แม้เป็นเพียงภาพของสบู่หอมนกแก้ว ตุ๊กตา รอยสัก แมวกับงู หรือดวงตาปลาช่อน เพียงภาพของคนเล็กๆ เช่น ช่างเขียนป้าย อดีตแชมป์มวย หญิงเลี้ยงวัว ช่างเครื่องเสียง พระชรา หรือพ่อค้าร้านของชำ เพียงภาพของสถานที่ธรรมดา เช่น บ้านในซอย อพาร์ตเมนต์ สวนสาธารณะ โรงหนัง หรือบนรถทัวร์ ล้วนบอกเล่าชีวิตร่วมสมัยของคนสามัญที่เป็นอยู่จริง แม้จะเป็นชีวิตที่ลำบากยากเข็ญ ผู้แต่งก็ยังมองเห็นแง่มุมของความงาม และอารมณ์ละเมียดละไมที่กล่อมเกลาจิตใจให้มีแรงกำลังที่จะดำรงอยู่  กวีนิพนธ์เล่มนี้เด่นที่การใช้กระบวนจินตภาพปะติดความ (collage) พรรณนาเร้าประสาทสัมผัสของผู้อ่านได้อย่างมีชีวิตชีวา สัมผัสสระและอักษรให้เสียงที่กลมกลืนคล้องจองกันอยู่ในท่วงทำนองหวานเศร้า จะเร่งจังหวะกระชั้นหรือทอดอารมณ์ตามเนื้อความก็อยู่ในอรรถรสเช่นนั้น   เมืองในแสงแดด จึงเปรียบเหมือนแดดอ่อนที่อาบไล้ภาพที่กวีวาดไว้ทั้งหมด ทั้งสิ่งสามัญ สิ่งที่น่ายินดีและน่าเศร้า จนกลายเป็นความงามอันโดดเด่น ไม่มีหญิงสาวในบทกวี ของ ซะการีย์ยา อมตยา ไม่มีหญิงสาวในบทกวี เป็นหนังสือรวมกวีนิพนธ์แบบไร้ฉันทลักษณ์ (free verse)  ที่มีความสั้น-ยาวแตกต่างกันตั้งแต่ ๑๑ บรรทัดจบในครึ่งหน้าจนถึงร้อยกว่าบรรทัดหลายหน้าจบ รวม ๓๖ บท หากนับรวมบทเกริ่นด้วยก็จะเป็น ๓๗ บท บทเกริ่นที่กล่าวถึงนี้ประกอบด้วยข้อความเพียง ๓ บรรทัดที่บอกเจตนารมณ์ของผู้แต่งไว้อย่างคมคาย ดังนี้ ฉันกำลังเดินทางในบทกวี บทกวีกำลังเดินทางในฉัน เราต่างมุ่งหน้าสู่ปลายทางเดียวกัน ไม่มีหญิงสาวในบทกวี  สื่อประสบการณ์และทัศนะอันหลากหลายของผู้แต่ง ตั้งแต่การสำรวจตนเอง ทัศนะต่อบทบาท ธรรมชาติ หน้าที่ของกวีและกวีนิพนธ์  ไปจนถึงทัศนะต่อมนุษย์ ชีวิต ปรากฏการณ์และสถานการณ์ร่วมสมัยในสังคมทั้งในระดับบุคคลและก้าวไปถึงระดับมนุษยชาติโดยเชิญชวนให้ผู้อ่านร่วมคิดไปกับเขา แต่ท้ายที่สุดแล้วสิ่งที่ผู้อ่านและผู้แต่งมองเห็นหรือค้นพบอาจไม่ใช่สิ่งหรือคำตอบเดียวกัน   ซะการีย์ยา ไม่ได้เลือกที่จะนำเสนอประสบการณ์และทัศนะที่น่ารื่นรมย์ ตรงกันข้ามเขาได้นำเสนอเรื่องที่น่าเศร้าโศกไว้เป็นอันมาก  แต่ก็มิได้พยายามบีบคั้นความรู้สึกผู้อ่านด้วยการแสดงออกอย่างขมขื่น เกรี้ยวกราด กลับปล่อยให้ความเข้มข้นของ”สาร”ที่ผู้อ่านรับได้ขึ้นอยู่กับเวลาและโอกาสในการอ่าน เช่น เขาใช้ถ้อยคำน้ำเสียงซึ่งโดยผิวเผินดูชวนขันในบท “หากฉันตาย” “กรณีวิวาทกับความเงียบ” และ “สระใอใม้มลายเสีย” แต่เมื่ออ่านซ้ำแล้วฉุกคิดก็จะรู้สึกได้ถึงอารมณ์ขมและการประชดเหน็บแนมที่แฝงอยู่ หรือแม้แต่ในบทที่ชวนให้หม่นหมองมากอย่าง “จนกว่าพลทหารคนสุดท้ายจะกลับมา” เขาก็ “เล่น” กับอารมณ์เศร้าด้วยการนำรูปแบบที่ดูผ่อนคลายของรางรถไฟ อาการเคลื่อนอย่างโขยกเขยกของรถไฟ มาแทรกไว้ ซึ่งนับได้ว่าเป็นความสามารถเชิงสร้างสรรค์ที่น่ายกย่อง ความเด่นของไม่มีหญิงสาวในบทกวี อีกประการหนึ่งอยู่ที่การอ้างถึง (allusion) บุคคล ผลงานและสถานที่ในวัฒนธรรมที่แตกต่าง ซึ่งไม่เพียงแต่จะสะท้อนความเป็นนักอ่านของผู้แต่งเองเท่านั้นแต่ยังเป็นการจุดประกายความคิด เชิญชวนให้พอใจที่จะเปิดหน้าต่างการอ่านออกไปสู่บรรณพิภพอันกว้างไกลเพื่อขยายโลกทัศน์และภูมิรู้ให้กว้างขวางยิ่งขึ้นอีกด้วย รูปฉายลายชีพ ของ โชคชัย บัณทิต รูปฉายลายชีพ เป็นหนังสือรวมบทกวีนิพนธ์ ๕๖ บท ระหว่างช่วงปลายปี พ.ศ. ๒๕๔๑ จนถึงต้นปี พ.ศ. ๒๕๕๓ กวีนิพนธ์แต่ละบทแม้จะแต่งขึ้นต่างกรรมต่างวาระ แต่ได้ผ่านการคัดสรรและจัดลำดับภายในกรอบของโครงเรื่อง “รูปเล่าเรื่อง” “รูป” ในที่นี้มีทั้งภาพวาด ภาพถ่าย ภาพในจินตนาการ ภาพที่ได้พบเห็น ภาพในความทรงจำ ฯลฯ ซึ่งสะท้อนถึง “เรื่อง” อันได้แก่ชีวิตหลากหลายแง่มุมที่หลายคนอาจจะมองข้ามออกมาอย่างชัดเจน ไม่ว่าจะเป็นหญิงบ้า หมอดู คนใบ้หวย เด็กขายของ ขโมยหรือพระ  “ชีวิต” เหล่านี้มีทั้งที่เจาะจงเฉพาะชีวิตใครคนใดคนหนึ่งและชีวิตของผู้คนที่มารวมกันในที่นั้นๆ ด้วยเหตุผลต่างๆ กันในกวีนิพนธ์แต่ละบท กวีนิพนธ์บทแรกคือ “รูปฉายลายชีพ” เป็นเสมือนบทนำ กวีนิพนธ์บทที่ ๒๙ คือ “รูปฉายลายชีพ: แอ็คชั่น” เป็นบทเชื่อมระหว่างบทนำกับบทลงท้ายให้มีความต่อเนื่องกัน โดยมีกวีนิพนธ์บทที่ ๕๖ คือ “รูปฉายลายชีพ: แอนิเมชั่น” เป็นเสมือนบทลงท้ายที่ฉายให้เห็นจุดเริ่มต้นจากวัยเด็กที่ดำเนินมาสู่จุดสุดท้ายคือวัยชรา ด้วยเหตุนี้จึงทำให้กวีนิพนธ์เล่มนี้มีทั้งเอกภาพด้านโครงเรื่อง และเป็นเอกเทศในแต่ละบทที่นำมาร้อยรวมเข้าด้วยกัน สะท้อนถึงความเป็นมาและเป็นไปของชีวิตผ่านสายตากวี รูปฉายลายชีพ ใช้คำประพันธ์ประเภทกลอนเป็นส่วนใหญ่ มีส่วนน้อยเป็นกาพย์ยานี ๑๑ จังหวะกลอนและกาพย์รื่นไหล ใช้ภาษาที่เรียบง่าย งดงาม มีความหมายกระทบใจ กวีนิพนธ์หลายบทเขียนให้คิดไปได้ไกลกว่าถ้อยคำที่ปรากฏ โดยเฉพาะการตั้งชื่อกวีนิพนธ์แต่ละบทมีทั้งตรงไปตรงมา เสียดสี และชวนให้คิด เช่น “ภาพในเพลง” “คนขายอนาคต” “นิทรรศกาม”   กลวิธีการนำเสนอเป็นไปในลักษณะเล่าเรื่อง บางครั้งทิ้งคำถามไว้ในบทกวีเพื่อให้ผู้อ่านหาคำตอบด้วยตัวเอง ที่น่าสนใจคือผู้แต่งใช้กวีนิพนธ์ทำหน้าที่เสมือนกล้องบันทึกความสัมพันธ์ระหว่าง “รูป” และ “ชีวิต”  รูปฉายลายชีพ จึงเป็นชื่อที่ครอบคลุมเนื้อเรื่องทั้งหมด เพราะเป็นการฉายรูปให้เห็นว่า “ชีวิต” เป็นอย่างไร “รูป” ก็เป็นอย่างนั้นไม่ต่างกัน เพราะ “รูป” ก็คือชีวิต “ชีวิต” ก็คือ “รูป” นั่นเอง ................................................................. จากคุณ : แสงแรก ประดับดิน เขียนเมื่อ : 14 ก.ค. 53 16:16:23

ความคิดเห็นที่ 3 ข้อสังเกตจากคณะกรรมการคัดเลือกกวีนิพนธ์ รางวัลวรรณกรรมสร้างสรรค์ยอดเยี่ยมแห่งอาเซียน (ซีไรต์) ประจำปี ๒๕๕๓ หนังสือส่งเข้าประกวดรางวัลวรรณกรรมสร้างสรรค์ยอดเยี่ยมแห่งอาเซียน (ซีไรต์) ประจำปี ๒๕๕๓ ซึ่งเป็นรอบของวรรณกรรมสร้างสรรค์ประเภทกวีนิพนธ์มีทั้งหมด ๗๔ เรื่อง คณะกรรมการคัดเลือกได้ตรวจสอบคุณสมบัติตามหลักเกณฑ์ พบว่า มีหนังสือไม่เข้าหลักเกณฑ์จำนวน ๓ เรื่อง เป็นนวนิยาย ๑ เรื่อง หนังสือร้อยแก้วทั่วไป ๑ เรื่อง และหนังสือไม่มี เลขมาตรฐานสากลประจำหนังสือ (ISBN) ๑ เรื่อง จึงมีกวีนิพนธ์ที่พิจารณาคัดเลือกจำนวน  ๗๑ เรื่อง ภาพรวมของกวีนิพนธ์ที่ส่งเข้าพิจารณาคัดเลือก ๑. รูปแบบคำประพันธ์ มี ๓ รูปแบบ คือ  ๑.๑ กวีนิพนธ์ที่แต่งโดยใช้ฉันทลักษณ์ไทย ได้แก่ โคลง ฉันท์ กาพย์ กลอน ร่าย ๑.๒ กวีนิพนธ์แบบไร้ฉันทลักษณ์ (free verse) หรือกลอนเปล่า   ๑.๓ กวีนิพนธ์ที่แต่งโดยใช้ร้อยกรองพื้นบ้าน เช่น เพลงกล่อมเด็ก ผญา กลอนหัวเดียว เป็นต้น   กวีนิพนธ์ที่ส่งเข้าพิจารณาคัดเลือกนิยมใช้ฉันทลักษณ์ไทยมากที่สุด นอกจากนี้ พบว่า ยังนิยมใช้ฉันทลักษณ์ไทยและกลอนเปล่าในเล่มเดียวกัน ใช้กลอนเปล่าทั้งเล่ม และใช้ร้อยกรองพื้นบ้าน มากน้อยลงมาตามลำดับ      กวีนิพนธ์ที่แต่งโดยใช้ฉันทลักษณ์ไทยมักใช้กลอนเป็นหลัก ส่วนคำประพันธ์ประเภทกาพย์ โคลง ฉันท์ และร่าย แม้จะพบอยู่ในกวีนิพนธ์หลายเรื่อง แต่ก็มีในสัดส่วนที่ไม่มากนัก ๒. เนื้อหา  กวีนิพนธ์ที่ส่งเข้าพิจารณาคัดเลือกมีเนื้อหาหลากหลาย ครอบคลุมแนวคิดทั้งทางโลกและทางธรรม สะท้อนเหตุการณ์ทั้งทางเศรษฐกิจ สังคม การเมือง สิ่งแวดล้อม ความคิดและการใช้ชีวิตของปัจเจกบุคคล ประเด็นสำคัญที่มักนำเสนอ ได้แก่ ๒.๑ การเมือง ผู้แต่งมักแสดงทัศนะเกี่ยวกับการเมืองที่สืบเนื่องมาจากเหตุการณ์รัฐประหาร ๑๙ กันยายน ๒๕๔๙ อันเป็นเหตุการณ์ที่ส่งผลให้สังคมไทยแบ่งกลุ่มทางการเมืองออกเป็นสองกลุ่มอย่างชัดเจน รวมทั้งยังได้วิพากษ์วิจารณ์สภาพการเมืองโดยรวมของสังคมไทยจากมุมมองความคิดความเชื่อของผู้แต่งเอง  ๒.๒ สถานการณ์จังหวัดชายแดนภาคใต้ เป็นประเด็นที่ผู้แต่งเขียนถึงมากอย่างมีนัยสำคัญ พบว่า ผู้แต่งทั้งที่เป็นชาวใต้ที่อาศัยอยู่ในพื้นที่และที่ไปอาศัยอยู่ในภูมิภาค อื่น ๆ ได้ร่วมกันถ่ายทอดภาพความเป็นจริงที่เกิดขึ้นในพื้นที่ผ่านมุมมองของตน โดยสะท้อนภาพการดำรงชีวิตทั้งที่สุขและทุกข์ ทั้งที่สร้างสรรค์และทำลาย ๒.๓ ศาสนา ผู้แต่งได้สะท้อนความเชื่อความศรัทธาในศาสดาและหลักศาสนาของศาสนิกชนไม่เฉพาะแต่พุทธศาสนาเท่านั้น น่าสังเกตว่ามีผู้แต่งหลายท่านที่กล่าวถึงศาสนาอื่น ๆ โดยเฉพาะศาสนาอิสลามอีกด้วย ประเด็นที่เกี่ยวกับศาสนานี้มีทั้งที่เขียนถึงความดีงามความสูงส่งของศาสนา และที่ตั้งคำถามต่อศาสนาและหลักคำสอน  ๒.๔ สังคม ผู้แต่งจำนวนมากได้สะท้อนให้เห็นความเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็วของสังคมที่เกิดจากความก้าวหน้าทางเทคโนโลยีว่าความก้าวหน้าดังกล่าวได้ก่อให้เกิดผลต่อความคิด การใช้ชีวิต และพฤติกรรมของคนในปัจจุบัน ทั้งยังตั้งคำถามถึงทางเลือกระหว่างวิถีชีวิตแบบเก่าที่ผู้คนสัมพันธ์กันอย่างใกล้ชิดกับวิถีชีวิตแบบใหม่ที่เน้นการใช้เทคโนโลยีจนทำให้ผู้คนห่างเหินกัน นอกจากนี้ ผู้แต่งยังสะท้อนแนวคิดและการใช้ชีวิตของปัจเจกบุคคลที่พยายามแสดงความเป็นอิสระและเสรีนิยมทางความคิดความเชื่อทางการเมืองและศาสนา รวมถึงการใช้ชีวิตที่เป็นตัวของตัวเอง ไม่ผูกมัดกับกฎเกณฑ์ของสังคม โดยเฉพาะในหมู่คนรุ่นใหม่ ๒.๕ ธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม เป็นประเด็นที่กล่าวถึงพอสมควร ผู้แต่งกล่าวถึงความเสียหายของธรรมชาติและสิ่งแวดล้อมที่มีผลต่อการใช้ชีวิตของมนุษย์ โดยแสดงความวิตกกังวลถึงภัยต่าง ๆ จากธรรมชาติ และเรียกร้องให้มนุษย์ช่วยกันรักษาธรรมชาติ ๓. ผู้แต่ง จากประวัติโดยย่อของผู้แต่งในหนังสือแต่ละเล่ม พบว่า ผู้แต่งมีทั้งผู้ที่ทำงานวรรณกรรมคือเป็นนักเขียนส่วนหนึ่ง และผู้ที่ประกอบอาชีพอื่นแล้วสร้างสรรค์กวีนิพนธ์ไปด้วยอีกส่วนหนึ่ง ในกลุ่มหลังนี้ที่พบมาก ได้แก่ ข้าราชการครู ข้าราชการอื่น ๆ และสื่อมวลชน  การที่ผู้แต่งมาจากหลายสาขาอาชีพนี้เป็นปัจจัยหนึ่งที่ทำให้เนื้อหา ความคิด และมุมมองที่นำเสนอมีความหลากหลาย ประเด็นที่น่าสนใจอีกประการหนึ่งก็คือ มีพระสงฆ์ส่งกวีนิพนธ์เข้าพิจารณาในครั้งนี้ด้วย และนำเสนอเนื้อหาเกี่ยวกับชีวิตทางโลกได้อย่างน่าสนใจ ข้อสังเกต คณะกรรมการคัดเลือกรางวัลวรรณกรรมซีไรต์ ประจำปี ๒๕๕๓ มีข้อสังเกตเกี่ยวกับ กวีนิพนธ์ทั้ง ๗๑ เรื่อง ดังนี้ ๑. รูปแบบการประพันธ์ พบว่า กวีนิพนธ์ที่แต่งโดยใช้ฉันทลักษณ์ประเภทกลอนและกาพย์มีการใช้สัมผัสซ้ำและสัมผัสเลือนเป็นจำนวนมาก ในกรณีสัมผัสซ้ำ มีทั้งสัมผัสซ้ำในบทและระหว่างบท และในกรณีของสัมผัสเลือนมักพบการใช้คำที่มีเสียงสระคล้ายกันเป็นคำรับส่งสัมผัส ส่วนคำประพันธ์ประเภทอื่น ๆ เช่น โคลง พบว่านอกจากจะมีข้อบกพร่องในเรื่องตำแหน่งคำเอก คำโท และคำสร้อยในบาทที่ ๑ และบาทที่ ๓ แล้ว ในโคลงดั้น ยังมีที่แต่งโดยขาดโทคู่ในบาทสุดท้าย นอกจากนี้ การจัดรูปแบบของโคลงกระทู้ หรือแม้แต่โคลงสี่สุภาพ ยังพบว่าผิดไปจากขนบการประพันธ์ ส่วนคำประพันธ์ประเภทฉันท์ พบว่า มีการเลือกคำมาใช้ในตำแหน่งครุและลหุโดยเปลี่ยนแปลงรูปคำไปจนผิดหลักไวยากรณ์และไม่สื่อความ ๒. การใช้ถ้อยคำ พบว่า มีการใช้ถ้อยคำที่ไม่ถูกต้องหรือไม่เหมาะสมกับบริบทอยู่เป็นจำนวนมาก มีการสร้างสรรค์ถ้อยคำใหม่ ๆ และการประสมคำที่ไม่ถูกต้องตามหลักไวยากรณ์ ทำให้เป็นคำที่เข้าใจเฉพาะผู้แต่ง ไม่สื่อความหมายแก่คนทั่วไป รวมทั้งการนำคำภาษาต่างประเทศที่เขียนด้วยอักษรโรมันมาใช้ บางกรณีก็เกินความจำเป็น บางกรณีก็สื่อความหมายคลาดเคลื่อนไปจากภาษาเดิม นอกจากนี้ ยังพบว่ามีการใช้คำทับศัพท์ภาษาอังกฤษโดยออกเสียงตามความเข้าใจของ  ผู้แต่ง ทำให้เกิดปัญหาเรื่องการรับส่งสัมผัสอันเกิดจากการออกเสียงที่ไม่ถูกต้องอีกด้วย ๓. การบรรณาธิกรณ์ พบว่า กวีนิพนธ์หลายเล่มมีเนื้อหาโดยรวมน่าสนใจ แต่ขาดการบรรณาธิกรณ์ที่ดี ทำให้การจัดเรียงเนื้อหาไม่มีแนวคิดที่เป็นเอกภาพ รวมทั้งการพิสูจน์อักษรยังผิดพลาดเป็นจำนวนมาก และพบคำที่สะกดผิดในกวีนิพนธ์เกือบทุกเล่ม เป็นการลดทอนคุณค่าของหนังสือลงไปอย่างน่าเสียดาย นอกจากนี้ยังพบว่า กวีนิพนธ์ที่ใช้ฉันทลักษณ์และไร้ฉันทลักษณ์ในเล่มเดียวกัน เมื่อนำมาอยู่ร่วมกันทำให้ไม่มีเอกภาพ เพราะรูปแบบฉันทลักษณ์ทั้งสองแบบมีข้อเด่นคนละด้าน จึงทำให้หนังสือมีข้อด้อยกว่าเล่มที่ใช้คำประพันธ์รูปแบบเดียวกันทั้งเล่ม ส่วนกวีนิพนธ์ที่ผู้แต่งพยายามใช้ฉันทลักษณ์หลายรูปแบบในเล่มเดียวกัน กลับสะท้อนให้เห็นระดับฝีมือการประพันธ์ฉันทลักษณ์แต่ละชนิดว่าไม่เสมอกัน ทำให้คุณภาพของงานโดยรวมลดลง อนึ่ง การเขียนคำนำหรือคำนิยมของบรรณาธิการหรือผู้อื่นนั้น ข้อมูลที่นำมากล่าวถึงและการใช้คำควรคำนึงถึงความถูกต้องทางวิชาการและความเหมาะสมสอดคล้องกับเนื้อหาสาระในกวีนิพนธ์และระดับฝีมือของผู้แต่งด้วย ข้อเสนอแนะ ๑. การจัดพิมพ์หนังสือกวีนิพนธ์ควรมีการบรรณาธิกรณ์ เพื่อให้หนังสือมีเนื้อหาที่เป็นเอกภาพ มีแนวคิดชัดเจน มีการตรวจแก้ไขคำผิดและปรับปรุงสำนวนให้ถูกต้อง ๒. การใช้คำภาษาต่างประเทศในกวีนิพนธ์ไม่ว่าในรูปแบบใดก็ตาม หากนำมาใช้เพื่อเป็นคำรับส่งสัมผัสควรตรวจสอบเรื่องการออกเสียงให้ถูกต้องว่าสามารถรับส่งสัมผัสได้หรือไม่ ๓. การใช้ฉันทลักษณ์ หากต้องการยึดฉันทลักษณ์ตามขนบ ควรระมัดระวังเรื่องสัมผัสเนื่องจากเป็นหลักสำคัญที่ทำให้บทกวีมีฉันทลักษณ์ที่ถูกต้องและไพเราะงดงาม อีกทั้งยังเป็นการพิสูจน์ความรู้รอบทางภาษาของผู้แต่งได้อย่างแท้จริง ควรเลี่ยงสัมผัสซ้ำและสัมผัสเลือน  ทั้งยังควรคำนึงถึงการวางรูปแบบฉันทลักษณ์ประเภทต่าง ๆ ให้ถูกต้องด้วย อย่างไรก็ดี ผู้แต่งมีสิทธิ์สร้างสรรค์ฉันทลักษณ์ขึ้นใหม่  และในการนำเสนอควรแสดงให้เห็นถึงการสร้างสรรค์นั้นอย่างชัดเจน สามารถสื่อให้ผู้อ่านเข้าใจฉันทลักษณ์ของตนได้ ๑๓ กรกฎาคม ๒๕๕๓ จากคุณ : แสงแรก ประดับดิน เขียนเมื่อ : 14 ก.ค. 53 16:17:48

ความคิดเห็นที่ 4 กะว่าจะนำเสนอเพื่อสร้างแรงบันดาลใจให้กวีรุ่นเราบ้าง แต่นำมาแล้วอ่านยาก ขอแนะนำให้อ่านข้อมูลของคุณโกศล อนุสิม http://www.oknation.net/blog/kosol/2010/07/13/entry-3 อ่านง่ายใช่ไหมครับ จากคุณ : แสงแรก ประดับดิน เขียนเมื่อ : 15 ก.ค. 53 16:22:45

ความคิดเห็นที่ 5   ซีไรท์มาถึงรอบห้าเล่มสุดท้ายแล้วหรือนีี่ เร็วจังเลย ส่วนตัวแอบเชียร์คุณโกสินทร์ค่ะ ^^ พี่โชคนี่ ก็แอบเชียร์เหมือนกัน ในฐานะศิษย์ร่วมอาจารย์เดียวกันค่ะ จากคุณ : อินทรายุธ เขียนเมื่อ : 15 ก.ค. 53 16:28:01

ความคิดเห็นที่ 6 น่าสนใจทุกเล่มเลยค่ะ จากคุณ : teansri เขียนเมื่อ : 17 ก.ค. 53 22:24:37

ความคิดเห็นที่ 7 ยินดีกับพี่ๆทุกท่านค่ะ มี่เอาภาคโคลงมาฝากพี่แสงฯค่ะ งูกระหวัดหาง ๑.พิกุลตายแต่ครั้ง............ยังสาว สุมโศกบิดาราว................ดับด้วย เดียวดายห่วงวิญญ์คราว.....ลอยจาก จึงก่อศาลแม่ม้วย..............จักได้อยู่ศาล ๒.ศุภกาลเรือนเหย้าอยู่.......ป่าดง ดอมกลิ่นดอกพิกุลวง..........แวดไว้ วารน้ำท่วมบ้านพง-.............ไพรขื่น ขมแล คนต่างย้ายหนีให้...............ป่าร้างเดียวแด ๓.ดวงรักแปรก่อเศร้า..........โศกศัลย์ ศรรักจากใคร่ผัน.................กลั่นร้าว ราวประสบพบคืนวัน.............หมองหม่น เหมือนเช่นชายหนึ่งก้าว........สู่เวิ้งพิกุลครอง ๔.คราผองคนชั่วล้อม............ฆ่าเข็ญ เขาหลบถึงถิ่นเป็น.................ป่านั้น นางพิกุลเมื่อมองเห็น.............พลันช่วย ใช้ฤทธิ์ปกป้องหั้น.................เหตุซึ้งหนุ่มสาว ๕.สองสุขพราวรักพร้อม.........หวานหวาม วนเวี่ยเคลียคลอกาม..............เกลือกกลิ้ง กร่ำกล่อมหยุดโลกสาม..........สูญโสต สองเสพสองเพริศพริ้ง ...........พร่ำน้ำผึ้งฝัน สีหติกำกาม ๖.ฝากรักภักดิ์ผูกข้าง.............สองเรา เริงร่าพาลืมเหงา...................งับง้าง หวังไกลใคร่สู่เนา..................สุขหมื่น ชื่นเอย มนต์วาบนาบวูบค้าง................ครุ่นแล้วแว่วหา ๗.หรรษาพาเพริดเพ้อ..............วาดหวัง ตามติดฤทธิ์สวาทขัง................รุ่มไข้ คืนวันหลั่นฝันฟัง.....................ฝากใฝ่ ไหวระทึกนึกหวามใกล้.............กิดเช้าจรดเย็น งูกระหวัดหาง ๘.เห็นร่างดอมดอกแก้ว...........พิกุลหลง หลังผ่านภัยดำรง....................ชีพนั้น นำลืมสุขลืมอนงค์..................เคยคู่ ครองรักลืมลูกขั้น..................หมดรู้ใครคอย ๙.ครวญละห้อยจิตเจ้า...........พิกุลพราย พร่ำว่าความหลังชาย.............ตระหนักแล้ ลังเลยากใจหมาย..................ว่าซื่อ ซ่อนหวั่นด้วยจิตแท้...............ห่วงเศร้ามาถึง ๑๐.ถ่องแท้จึงพรักพร้อม..........ป้องกัน ก่อนพลัดสุขพลัดสรรค์.............เสพช้ำ ช่วงชิดแม่ร่ายพลัน..................พรางปิด ทางแล ปลอบจิตตนเพิ่มย้ำ..................หนึ่งนี้ชายเรา สีหติกำกาม ๑๑.เนาว์รักจักใช่เพี้ยง..............สุขเสมอ แฝงกล่อมปลอมบำเรอ.............สู่ร้าว ยามโลภโฉบใจเผลอ................ตามอยาก ชายอยู่ดูนานน้าว.....................จิตโน้มเสาะเห็น ๑๒.เป็นความตามจิตต้อง............สงสัย ไยแม่แผ่ห้ามใน........................หนึ่งห้อง สะพานเก่าเล่าห้ามไป.................เดินผ่าน ฉุกคิดจิตจำต้อง........................ขุดค้นความนัย ๑๓.ไปส่องห้องห้ามสบ...............เห็นสิน ตะลึงนับจับโลภจินต์...................จิตบ้า เห็นสะพานผ่านสู่ดิน...................อีกฝั่ง โลกแล รอยรถจรดเจิดจ้า.......................จิตจ้าคืนรัง ๑๔.ชายฝังดังจิตสร้าง.................เหตุแสดง คาดโทษโกรธทำแฝง..................ขุ่นขึ้ง พลางเอื้อนเถื่อนถ่อยแทง.............เธอผิด ประจำเฮย ดุจสร่างจางรักบึ้ง........................บอกน้ำตาลขม ๑๕.ระทมชัดขัดข้องรัก.................รอนวิถี ชายว่าด่านารี.............................ขื่นแล้ เธอเก็บเจ็บฤดี...........................ด้วยรัก รำลึกตรึกแปลกแท้....................ที่แท้เรื่องใด ๑๖.ใจตรองมองถี่ถ้วน.................กระบวนความ เห็นเลศเหตุชายทราม.................เปลี่ยนถ้อย เห็นห้องล่องสะพานตาม..............รอยเปิด จึงมั่นฉันทาสร้อย......................ทรัพย์แง้มโลโภ ๑๗.ใจโตโทสะริ้ว.......................เรียวหลาย จึงปลดลดมนต์คลาย...................คลี่แล้ว เปิดทรัพย์นับให้ชาย...................เชิญหยิบ หากหักรักพิกุลแก้ว....................หยิบแล้วเชิญไป โตเล่นหาง ๑๘. ชายไขยากรักร้อย................ร่วมพราย พรางรัดทรัพย์กับกาย.................กอบสิ้น จรผ่านสะพานหมาย...................มุ่งมั่น...หนีแฮ สะพานหักชายจมดิ้น..................ดับด้วยรุงรัง ๑๙.ฝังในใจจิตเจ้า.....................จำใจ ปกปิดสะพานผุใคร....................ใคร่คล้อย หนึ่งทองหนึ่งคนใน.....................น้ำหนัก หากมากทรัพย์เพียงก้อย..............กลับกล้ำกลายพัง อักษรล้วนแบบที่๒ ๒๐.ครั้งนั้นนางซาบซึ้ง.................ซึ่งมนุษย์ ทุกเรื่องพร้อมแปรผุด...................ผลัดแผ้ว สิ่งที่แน่คือหลุด..........................เลือนหลัก หนักนา จิตมนุษย์สุดลบแล้ว....................ล่วงได้เปลี่ยนไว วัวพันหลัก ๒๑.พิกุลไพรอยู่ป่านี้....................อีกนาน นานแค่ไหนลืมวาร.......................ยากค้น ค้นจำแค่หนึ่งศาล.........................พ่อปลูก ให้แล ปลูกเพราะหมายให้พ้น..................ขื่นไข้ภัยพา โตเล่นหาง ๒๒.หากใครคิดอยากใกล้...........กรายนาง หวังลาภป่าพรายพราง................พอกไว้ พึงอย่าโลภทรัพย์วาง.................หวังกอบ..โกยนา อาจคร่าชีพชดใช้.......................เช่นนี้อีกคน ส่วนภาคความเรียง หาอ่านได้ที่นี่ค่ะ http://www.bloggang.com/mainblog.php?id=jiujik จากคุณ : ญามี่ เขียนเมื่อ : 18 ก.ค. 53 12:35:23

ความคิดเห็นที่ 8 ญามี่ เรื่องนี้ยอดเยี่ยมโดยแท้ ใช้โคลงเล่าแทนนิยาย มีคติเตือนใจด้วย จะรักคนหรือรักผี ท่านพี่ต้องไม่โลภ ถ้าเป็นแสงแรกสะพานไม่หักหรอก เพราะตอนไปอยู่ในนั้น น้ำหนักลดไปสามสิบกิโล สะพานนี้อยู่ไหน จะไปซ่อม ซ่อมได้ จากคุณ : แสงแรก ประดับดิน เขียนเมื่อ : 18 ก.ค. 53 20:31:59

ความคิดเห็นที่ 9 ซีไรต์ 2553 กับคำถามถึง "กรรมการ" และ "กวี" ถึงปีนี้วิวาทะที่ว่ากันถึง "รางวัลวรรณกรรมสร้างสรรค์ยอดเยี่ยมแห่งอาเซียน" หรือ "ซีไรต์" จะเงียบเชียบกว่าเดิมไปบ้าง อาจเพราะความแรงของ "วรรณกรรม" ในบ้านเมืองนี้ โดยเฉพาะปีของ "กวีนิพนธ์" เทียบบอลโลกไม่ได้แม้เพียงผิว ก็เลยไม่สามารถเด้งตัวลอดผ่านจุดสนใจสำคัญอย่างกระแสความวุ่นวายของสังคมไทยไปได้ แต่พอช่วงใกล้ๆ วันประกาศ ซีไรต์ก็กลับมาอยู่ในกระแสความสนใจอีกครั้ง ด้วยข่าวลือ ข่าวลวง ข่าวลับ-- จากข้อมูลแบบเขาว่ากันว่า จนสร้างความปั่นป่วนให้กับคนคอยลุ้นได้พอสมควร เพราะไม่ว่าจะรู้สึกอย่างไรกับรางวัลนี้ ทั้งไม่เชื่อมั่นหรือไม่เห็นด้วยกับผลการพิจารณาในบางครั้ง จนก่อเกิดกระแสวิพากษ์วิจารณ์ตามมา หรือบางเสียงก็ตั้งคำถามว่า เราให้ค่ากับซีไรต์มากเกินไปรึเปล่า? แต่อย่างน้อยกระแสที่ว่าก็ชี้ให้เห็นว่า สุดท้ายแล้วรางวัลนี้ก็ยังคงสำคัญทั้งในแง่ของกำลังใจ ยอดพิมพ์ ยอดขายแก่คนเขียนหนังสือ ในบ้านเมืองที่ร้านหนังสือเต็มไปด้วยนิยายหวานๆ ใสๆ กับกลวิธีแก้กรรมอยู่ดี และเมื่อผลรอบคัดเลือกจาก 71 เล่ม (อีก 3 เล่มไม่เข้าเกณฑ์) ด้วยการพิจารณาจากคณะกรรมการ 7 ท่าน คือ โกศล อนุสิม ในฐานะประธานกรรมการ และกรรมการอีก 6 ท่านคือ อ.วรรณา นาวิกมูล, อ.พวงแก้ว ลภิรัตนกุล, ผศ.ดร.ญาดา อารัมภีร, วชิระ ทองเข้ม (สุภาพ พิมพ์ชน), ดร.อารียา หุตินทะ และ ดร.ปรมินท์ จารุวร ปรากฏสู่สาธารณะ ความรู้สึกทั้งยินดีต่อภาพรวมและอึ้งๆ กับการพลิกโผต่อกวีนิพนธ์ 6 เล่ม (น้อยจนน่าตกใจ) ก็ตามมาแบบติดๆ 6 เล่มที่ว่ามีทั้งหน้าใหม่ หน้าเก่า ซีรองมือรางวัล ซีไรต์คนเดิม คือ ""เดินตามรอย" โดย วันเนาว์ ยูเด็น แพรวสำนักพิมพ์, "เมืองในแสงแดด" โดย โกสินทร์ ขาวงาม สนพ.ผจญภัย, "ในความไหวนิ่งงัน" โดย นายทิวา สนพ.ออน อาร์ต, "ไม่มีหญิงสาวในบทกวี" โดย ซะการีย์ยา อมตยา สนพ.หนึ่ง, "ฉันอยากร้องเพลงสักเพลง" โดย ศิริวร แก้วกาญจน์ สนพ.ผจญภัย และ "รูปฉาย ลายชีพ" โดย โชคชัย บัณฑิต สนพ.มิ่งมิตร" แว่วว่า 6 เล่มนี้คือคัดมาแล้วจริงๆ ถึงสามรอบ แม้จะไม่สมบูรณ์แบบทุกอย่าง แต่มากกว่านี้ไม่ได้แล้ว เพราะในรอบสองคัดมาถึง 12 เล่ม แต่เมื่อคุยกันว่าถ้าเอาเข้ารอบสัก 7-8 เล่มจะได้ไหม แม้จะไม่มีกติกามากำหนดว่าควรเข้าไม่น้อยกว่ากี่เล่มก็เถอะ ก็มีเสียงมาว่า อย่างนั้นคงต้องรื้อใหม่หมดตั้งแต่รอบแรก เพราะที่จะเอาเข้ามาเพิ่มมีคุณภาพเท่ากับที่ 60 กว่าเล่มที่ตกไป คณะกรรมการให้ข้อสังเกตถึงภาพรวมกวีนิพนธ์ที่ส่งเข้าประกวดในปีนี้ว่า ในแง่รูปแบบนั้น นอกจากจะมีทั้งฉันทลักษณ์และกลอนเปล่าแล้ว ยังมีการใช้ร้อยกรองพื้นบ้าน เช่น เพลงกล่อมเด็ก ผญา กลอนหัวเดียวอีกด้วย และบางเล่มก็มีการผสานทั้งฉันทลักษณ์และกลอนเปล่าอยู่ในเล่มเดียวกัน ที่น่าสนใจคือ "ประเด็นเนื้อหา" เพราะแม้จะหลากหลาย แต่สถานการณ์ทาง "การเมือง" และ "จังหวัดชายแดนภาคใต้" เหมือนจะมาแรงกว่าเพื่อน ซึ่งในแง่การเมืองนั้น เป็นผลสืบเนื่องมาจากเหตุการณ์รัฐประหาร 19 กันยายน 2549 เพราะผู้แต่งเองก็มีแบ่งสีแบ่งฝ่ายไม่ต่างจากคนอื่น เพราะงั้นเลยเห็นบทกวีที่วิพากษ์วิจารณ์สภาพการเมืองไทยจากผู้แต่ง แต่เป็นไปตามมุมมอง ความคิด ความเชื่อของตัวเองที่มีต่อสถานการณ์เฉพาะหน้า ซึ่งอาจจะไม่สามารถข้ามผ่านกาลเวลาไปได้ และหลายๆ เล่มที่ส่งเข้ามาก็พิมพ์ในเดือนมีนาคมปีนี้ คงรีบเขียนรีบรวมกันน่าดู ส่วนที่ว่าด้วยปัญหาภาคใต้นั้น ผู้แต่งมีทั้งคนที่อาศัยในพื้นที่และชาวใต้ในเมืองอื่น โดยจะถ่ายทอดภาพจริงทั้งทุกข์-สุขผ่านมุมมองและความรู้สึกของตนอย่างน่าสนใจและมีนัยสำคัญ ซึ่งหลายๆ ภาพก็ต่างจากข่าวสารในสื่อกระแสหลัก นอกจากนี้ ยังมีบางอย่างที่คณะกรรมการอยากฝากถึงผู้แต่งกวี ในประเด็นที่ว่าด้วย "บรรณาธิการ" และ "การเขียนคำนิยม" เพราะกวีนิพนธ์หลายเล่มมีเนื้อหาน่าสนใจ แต่ขาดการบรรณาธิกรดีๆ แนวคิดก็เลยขาดเอกภาพ แนวคิดเลือนราง เหมือนกับรวมทุกอย่างในชีวิต ตั้งแต่ฉันเยาว์ ฉันเขลา ฉันทึ่ง จนมาถึงความคิดต่อสังคมในวันฉันโต อาจเพราะเสียดายไม่กล้าที่จะทิ้ง เลยเลือกที่จะรวบมาไว้หมดในเล่มเดียว เลยทำให้ความโดดเด่นเลือนหายไป นอกจากนี้ ยังพบคำผิดเยอะมากในหลายเล่ม ราวกับไม่ได้พิสูจน์อักษรทั้งที่ไม่ใช่หนังสือทำมือ ซึ่งไม่เป็นผลดีกับงานละเอียดอ่อนอย่างบทกวีเลยสักนิด ในบางเล่มที่ผสานรูปแบบฉันทลักษณ์หลากหลายมาไว้ด้วยกัน ถ้าไม่สามารถแสดงฝีมือให้อยู่ในระดับเท่าๆ กันได้ ความเหลื่อมล้ำที่เกิดก็จะฉุดคุณค่าของงานให้ลดลง ส่วนของคำนำหรือคำนิยมนั้น ถ้าเชียร์กันๆ ไปโดยข้อมูลที่นำมากล่าวถึงไม่ได้ถูกตรวจสอบว่าถูกต้องทางวิชาการ หรือเหมาะสมสอดคล้องกับเนื้อหาสาระในกวีนิพนธ์และระดับฝีมือของผู้แต่งแล้วนั้น ก็อาจจะเป็นการทำลายโดยไม่รู้ตัว และถ้าถามว่า กวีนิพนธ์ในวันนี้ก้าวหน้ามากน้อยแค่ไหน ก็มีเสียงจากกรรมการมาว่า ไม่ค่อยมีความขยับเขยื้อนก้าวหน้า เมื่อเทียบกับวรรณกรรมประเภทอื่น อาจเพราะผู้แต่งไม่เปิดโลกทรรศน์มากนัก และยังยึดติดกับกรอบบางอย่างจนทำให้ไม่กล้าที่จะก้าวพ้นเรื่องเดิมๆ "ว่าถึงประเด็นนี้ ก็มีคำถามจากกวีกลับไปยังกรรมการเหมือนกันว่า จริงใจกับการเปิดกว้างและก้าวพ้นกรอบมากน้อยแค่ไหน" เพราะแม้มองเผินๆ เหมือนจะกว้างให้บทกวีไร้ฉันทลักษณ์ "ไม่มีหญิงสาวในบทกวี" โดย ซะการีย์ยา อมตยา ที่ล้อเล่นทั้งกับกลวิธีและเน้นหนักในเนื้อหาที่เสียดเย้ยเข้ารอบ แต่ในมุมหนึ่งโคลงโลกนิติ "เดินตามรอย" โดย วันเนาว์ ยูเด็น ที่แต่งขึ้นเพื่อเฉลิมพระเกียรติพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวเนื่องในโอกาสทรงเจริญพระชนมพรรษา 80 พรรษา กับคำประกาศที่ว่า "เป็นวรรณกรรมที่น่าสนใจอย่างยิ่งในการเป็นสะพานแห่งยุคสมัยที่เชื่อมต่อระหว่างวรรณกรรมที่ทรงคุณค่าในอดีตกับปัจจุบันซึ่งคนรุ่นใหม่สามารถใช้เป็นหลักคิดได้ และอาจย้อนกลับไปอ่านโคลงโลกนิติเพื่อเรียนรู้เพิ่มเติม" ก็ต้องทำให้มีคำถามถึงความคิดแฝงเร้นที่มีต่อรางวัลวรรณกรรม และเมื่อประกอบกับคำแนะนำที่กรรมการว่า "คำประพันธ์ประเภทอื่นๆ เช่น โคลง พบว่านอกจากจะมีข้อบกพร่องในเรื่องตำแหน่งคำเอก คำโท และคำสร้อยในบาทที่ 1 และบาทที่ 3 แล้ว ยังมีที่แต่งโคลงดั้นโดยขาดโทคู่ในบาทสุดท้าย นอกจากนี้ การจัดรูปแบบของโคลงกระทู้ หรือแม้แต่โคลงสี่สุภาพ ยังพบว่าผิดไปจากขนบการประพันธ์ ส่วนคำประพันธ์ประเภทฉันท์ พบว่ามีการเลือกคำมาใช้ในตำแหน่งครุและลหุ โดยเปลี่ยนแปลงรูปคำไปจนผิดหลักไวยากรณ์และไม่สื่อความ" ดังนั้น ผู้แต่งจึงควร "หากต้องการยึดฉันทลักษณ์ตามขนบ ควรระมัดระวังเรื่องสัมผัสเนื่องจากเป็นหลักสำคัญที่ทำให้บทกวีมีฉันทลักษณ์ที่ถูกต้องและไพเราะงดงาม อีกทั้งยังเป็นการพิสูจน์ความรู้รอบทางภาษาของผู้แต่งได้อย่างแท้จริง" ทำให้เกิดคำถามว่าสรุปแล้ว "แต่ผู้แต่งมีสิทธิสร้างสรรค์ฉันทลักษณ์ขึ้นใหม่ และในการนำเสนอควรแสดงให้เห็นถึงการสร้างสรรค์นั้นอย่างชัดเจน สามารถสื่อให้ผู้อ่านเข้าใจฉันทลักษณ์ของตนได้" ที่กรรมการบอกนั้น มีความหมายอย่างไรกันแน่ เมื่อไม่เกิดการทดลอง การสร้างสิ่งใหม่ การอธิบายขยายความในสิ่งสร้าง แล้วจะนำไปสู่การขยับเขยื้อนได้อย่างไร อาจฟังแล้วเหมือนกำลังขัดแย้งทางความคิดของสองฝ่าย แต่อย่างน้อยสิ่งหนึ่งที่ทั้งสองความเห็นคงหวังให้เกิดก็คือ "วัฒนธรรมการวิจารณ์" ที่จะสร้าง "การก้าวต่อ" ได้อย่างแท้จริง ************************* หนังสือพิมพ์มติชนรายวัน ฉบับวันที่ 17 กรกฏาคม 2553 หน้า 4 ที่มา: http://203.151.20.17/news_detail.php?newsid=1279337410&grpid=01&catid=08 จากคุณ : ศาลายา เขียนเมื่อ : 19 ก.ค. 53 08:30:37

ความคิดเห็นที่ 10 มี่เอามาให้อ่านค่ะพี่แสง ~สีหติกำกาม~ โลก หมุนครุ่นไข้ขับ.............ขนานขม ร้อน ดั่งฝังระทมตรม.............ต่อหล้า รุม โลกโชคชะตาจม............จ่อมจบ ไฟ เร่าเศร้าใครคว้า..............คืบคล้อยห่วงหวง โลก ร่วงช่วงเพี้ยนเกิด...........อุบัติการณ์ ใส ซื่อสื่อสงสาร...................สุดแล้ว ใบ น้อยค่อยกร่อนราน...........ราวหลุด แตกเฮย สวย แค่แลผ่องแผ้ว...............ผ่านพ้นวันวาร จากคุณ : ญามี่     เขียนเมื่อ : 20 ก.ค. 53 16:51:25   ถูกใจ : หนูมี่บ๊อง ***************** บุษบารักร้อย โลกร้อนร้อนเพราะไร้........รักษา พบสิ่งสิ่งหลากพา...............โลกช้ำ มีบ่อยบ่อยยกมา..................อ้างเอ่ย ว่าโลกโลกบอกย้ำ.................จะสิ้นแล้วเอย มิ้วจ้า จากคุณ : มิ้วค่ะ (หนูมี่บ๊อง)     เขียนเมื่อ : 20 ก.ค. 53 19:06:06   ถูกใจ : y@mie ................................. เบญจวรรณห้าสี โลกล่อแล่ล้นแหล่ง........มลพิษ คนแค่คล้ายเคยคิด.........อยากแก้ สงเสริมสื่อส่วนสิทธิ์.......ยากเช่น คิดเอย ทางทุกข์ทอดท้อแท้........ส่งให้ยามเห็น Yu.. จากคุณ : Yu (y@mie)     เขียนเมื่อ : 20 ก.ค. 53 19:30:47   .................................................. บุษบงแย้มผกา โลก ร้อนเร่าใกล้แตก......เต็มทน โลก ถูกคร่าจมจน..........เกือบร้าง โลก ไหม้ผ่อนเวียนวน....ใครเชื่อ โลกร่ำไห้ถูกขว้าง............จากผู้ใดกัน ปีศาจน้อยจอมซน. จากคุณ : ปีศาจน้อยจอมซน (ปีศาจน้อยจอมแก่น)     เขียนเมื่อ : 20 ก.ค. 53 19:49:54   ******************** กินนรเก็บบัว โลกร้อนยิ่งร้อนทั่ว.............ใครฟัง ดูต่างมองต่างหวัง...............เบี่ยงอ้าง ความผิดเรื่องผิดยัง.............เที่ยวเบี่ยง โลกโศกเราโศกบ้าง............เชื่อไว้ช่วยถนอม ฟองไฟ จากคุณ : ฟองไฟ     เขียนเมื่อ : 20 ก.ค. 53 20:07:23   ถูกใจ : โหม่งฉ่าฉ่า .................................. วัวพันหลัก ดินโลกใกล้สูญแล้ว..........จงดู ดูโลกอย่าเพียงชู...............ว่าพร้อม พร้อมคิดและลองปู...........ทางช่วย ช่วยโลกหวงห่วงห้อม.........ปกป้องจริงจัง โหม่งฉ่าฉ่า จากคุณ : โหม่งฉ่าฉ่า     เขียนเมื่อ : 20 ก.ค. 53 20:17:28   ............................. ~อักษรล้วนแบบ๑~ ดิน ดาษดื่นด่างด้าน............แดงดำ น้ำ เน่านึกหน่ายนำ.............นิ่วหน้า ลม ลอยเลื่อนเลือนลำ.........เลยแหล่ง ไฟ ฟาดฟันฟากฟ้า.............ฟั่นเฟ้อเฟือนเฟือน ~โตเล่นหาง~ คน เหม่อเหมือนโศกสร้อย......สุมทรวง ไทย ล่วงรู้เกินลวง.................หลับได้ ทุกข์ ขมขื่นทั้งปวง................ปวดยิ่ง โศก ผลักจิตจมไห้.................ห่วงเพ้อหม่นราน โลก ผ่านพ้นจบสิ้น..................สุขหาย ร้อน ลึกทุรนทุราย....................เริ่มว้าง รุม ก่ายเกี่ยวเบื่อระบาย.............เบนปวด ใจเอย ไฟ กลุ่มกลุ้มกางกว้าง...............เกี่ยวร้อนกระเสือกกระสน ~ก้านต่อดอก~ โลก ทุกข์ทนบ่งชี้.......................หมางวาง ใส ผ่านดังอับปาง.......................ท่องจ้อง ใบ โยกโลกราวพราง...................บนบ่น สวย ห่างโลกเพียรฟ้อง................เจ็บพร้อยต้อนหลอน จากคุณ : ญามี่ เขียนเมื่อ : 21 ก.ค. 53 01:10:30

ความคิดเห็นที่ 11 สวัสดีค่ะพี่แสงแรก ~ตรียมก~ ฟังฝนเงียบ เลียบฝนหงอย คอยฝนเหงา ดูหม่นเรียง เสียงหม่นเร่า เศร้าหม่นร่าง แอบอ่านเพา เหงาอ่านเพลา เผาอ่านพลาง มองฟ้ากลาย คล้ายฟ้ากว้าง สร้างฟ้ากล บ่นในใจ ไหม้ในจิต ชิดในเจ็บ ห่วงชวนกลุ้ม ซุ่มชวนเก็บ เหน็บชวนก่น นัยไกลแล แก้ไกลลอบ มอบไกลล้น อยู่กับคลื่น ยื่นกับค้น ยลกับคล้อย ตรองเรื่องกรรม ตามเรื่องกรอบ ตอบเรื่องกฏ เห็นเพียงครวญ หวนเพียงคด รสเพียงค่อย เจ็บใจเหลา เน่าใจเหลือ เจือใจลอย เหนื่อยตะบม ขมตะบอย ปล่อยตะบัน กลอนร่ายนำ กรรมร่ายน้าว ก้าวร่ายหน่าย นัยผลพอง มองผลพ่าย คล้ายผลพรั่น ฤ โลกรอน ซ่อนโลกรั่ว ทั่วโลกรัน ให้รู้กร่อน วอนรู้กั้น หวั่นรู้ไกล แก้ไขเมื่อ 21 ก.ค. 53 16:34:16 จากคุณ : ญามี่ เขียนเมื่อ : 21 ก.ค. 53 13:51:55

ความคิดเห็นที่ 12 ฝันดีค่ะพี่แสง เมื่อบ่ายมี่นึกสนุกเลยเอา5ทู้มาเขียนร้อยด้วยกลบท4บท เขียนไปตามอย่างเขียนนะคะ มี่มาเขียนแบบแยกแล้วค่ะ อิอิ ~ตรียมก~ (ฉบับศิริวิบุลกิตติ์) ฟังฝนเหงา เฝ้าฝนเงียบ เปรียบฝนงีบ ดูหม่นรีบ บีบหม่นเร่า เศร้าหม่นร่าง ฝนระแวง แฝงระวัง ทั้งระวาง หวังท่วมทาง สร้างท่วมเทิน เกินท่วมทน เผลอแอบอ่าน ผ่านแอบอิง นิ่งแอบอึ้ง คำใครดึง คลึงใครด่าว คราวใครด่า รู้แค่พรู หลู่แค่พลัด ชัดแค่พา เหมือนลมชา คราลมชวน ยวนลมชิด ตรองเรื่องกรรม ตามเรื่องกรอบ ตอบเรื่องกฏ เห็นคนปด พจน์คนปั้น สรรค์คนปลิด เจ็บใจคอย ลอยใจครวญ ล้วนใจคิด เหนื่อยกับฤทธิ์ พิศกับร้าย วายกับราน กวีเรียนร่าย หมายเรียนเรือง เฟื่องเรียนรส คบคิดพจน์ บทคิดพา หาคิดพล่าน เขียนประจง หลงประจักษ์ ผลักประจาน สุขสำราญ ผ่านสำเร็จ เสร็จสำรวล เมื่อโลกร้อง ฟ้องโลกร้าว คราวโลกร้อน คนฤๅห่อน ย้อนฤๅหัน รั้นฤๅหวน มีคิดช่วย ด้วยคิดชัก ดักคิดชวน อย่างคำนวณ ทวนคำนับ หลับคำนึง จากคุณ : ญามี่ เขียนเมื่อ : 21 ก.ค. 53 21:48:05

ความคิดเห็นที่ 13 อารมณ์จากภาพ เสียงน้ำไหลเพราะพริ้ง..........เสนาะหู ฟังแว่วหวานซ่านอณู.............มละร้อน ไหวเพลงกล่อมก้มดู..............มนัสด่ำ รตะชื่นรื่นสะท้อน..................ด่าวด้านก้าวหาย กระวนกระวายใจหล่นแล้ว.......แว่วกระทบ ว้าเหว่หลับดุจหลบ.................จบชะเง้อ เสียงน้ำเฉื่อยพาสงบ...............มโนระรี่ เหมือนเคลิบเคลิ้มละเมอเพ้อ.....มนัสเข้าพิสุทธิ์ฝัน ธรรมชาติปันสุขซ้อน................พนาสัณฑ์ วาดเสกภาพงามอนันต์..............เพียบพร้อม เห็นใกล้ใคร่สานสรรค์................พะนอใฝ่ คลอร่วมเข้ารายล้อม..................ประจุด้วยพนาหอม จากคุณ : ญามี่ เขียนเมื่อ : วันเข้าพรรษา 53 13:45:16

ความคิดเห็นที่ 14 อารมณ์จากภาพ เพ็ญฉายระบายสิ้นกลบ............กำสรวล แสงแห่งโพยมเชิญชวน.............ชื่นชี้ จรูญจรัสมนัสหันหวน................ห่วงพร่าง แขเด่นเบื้องหน้านี้.....................นัดน้าวเพลินเกษม จันทร์โรจน์เรืองเรื่อยรี้...............เรียงราย ตาเพ่งประกายสาย...................เสพฟ้า รูปเอยงดงามผาย.....................เผลอเหม่อ นวลเด่นแช่มช้อยช้า..................ชักเคลิ้มจันทร์ฉาย จากคุณ : ญามี่ เขียนเมื่อ : วันเข้าพรรษา 53 13:47:21

ความคิดเห็นที่ 15 อารมณ์จากภาพ โลกซับสับโลกล้น.........แหล่งผจาน ฤๅอาจเหมือนประสาน....สิ่งล้าง โลกเหน็ดเหนื่อยทำงาน..งำโศก เศร้าแล เห็นหลั่งกำสรวลค้าง.......คร่าวร้อน ฤ ฉงน คนเห็นเป็นโลกกว้าง.......กอบโกย หวังฉก,ฉวย,รวยโดย......ดักปล้น ตัด,เผา,ใส่,บ่งโบย..........แบบล่ม จมเฮย โลกซุกเศร้าทะลักล้น.......แหลกนี้ ฤ เห็น จากคุณ : ญามี่ เขียนเมื่อ : วันเข้าพรรษา 53 13:51:02

ความคิดเห็นที่ 16 #5 ดวง สว่างเต็มอิ่ม จันทร์ แย้มยิ้มเสมือนใกล้ ดวง หทัยละไมไกล ใจ หรรษาชื่นทุกวัน ใน ฝันมีมั่นหมาย รวี ฉายมีสุขหลั่น ทรง กลดสวยเกินสรรค์ กลด รอบล้อมสวยชวนมอง ขอบคุณค่ะ พี่แสงแรก จากคุณ : ญามี่ เขียนเมื่อ : วันเข้าพรรษา 53 13:51:57

ความคิดเห็นที่ 17 ~อารมณ์จากภาพ~ เปาะแปะร่วงช่วงเช้าเหงากรายชิด ฝนเม็ดนิดนิดกระจายทั่วกลางห้วง คล้ายว่าโปรยคะนึงคลึงในทรวง ให้ใจหน่วงคิดถึงอย่าพึงไกล ห่างหายนานผลาญใครไหวจิตคลั่ง เปลี่ยวลำพังร่ำโหยโดยขื่นไข้ เซ่นสังเวยเดียวดายพรายในใจ พาเพลิงเพ้อเข้าใกล้ให้ผ่านกาล สะเทือนห้วงช่วงฝันเวิ้งว้างว่าง ช่างแตกต่างคราข้างอยู่ประสาน แค่นึกถึงยิ้มใครใคร่เบิกบาน ขับกล่อมปานปลื้มปรี่ชี้สรวลพรม ................................................. ครืนครืนเสียงฟ้าคร่ำ...............ครวญคำ ฝนพร่างกำสรวลพรำ...............พร่ำสะอื้น ราตรีมืดมิดดำ........................ดับทั่ว ฟ้าแล เหงารุกแทรกตาชื้น.................ชุ่มน้ำเหม่อหงอย ปล่อยใจคิดเคลิ้มใคร่...............คนไกล เคยสั่งสอนสิ่งไฉน..................เฉกฉะนี้ เติมฝันว่ายวนไหว...................หวานวูบ หวานเฮย กาลเก่าดังก่อนกี้......................ก่อละห้อยโหยหา ฝนซาขังห้วงกระซิบ.................ซมคอย ลมแผ่วมาโบยปรอย................ปวดว้าง ยังตามต่อจินต์สอย..................สุขนั่น นานเนิ่นนับคอยค้าง.................ครุ่นแล้วละเมอหมาย จากคุณ : ญามี่ เขียนเมื่อ : 30 ก.ค. 53 13:12:43

ความคิดเห็นที่ 18 ~อารมณ์จากภาพ~ รอยยิ้มของกาลเวลาบางขณะ คล้ายว่าชนะรอยขุ่นในคืนหมอง นัยมากมายที่ใจเผลอจับจอง มาสนองสำเอียงพาเบี่ยงไป ใครนะช่วยลบเส้นเขตวายวุ่น ปรารถนาอบอุ่นจึงเกิดใกล้ จินตนาการผ่านคิดที่ร่ำไร เผลอทำให้ใครหนึ่งเดินเข้ามา คิดถึงนะคิดถึงวันนั่งเขียน ท่ามจิตเวียนสลับเขลาเผาแทบบ้า คิดถึงวันแรกเริ่มเติมตื่นตา แล้วเวลาพาสองเรามาผูกพัน ค่ำคืนนี้จู่จู่คิดถึงใคร่ เหมือนพัดใจไปอยู่ ณ ที่นั่น ขณะบทเพลงแผ่วแผ่วบรรเลงพลัน คล้ายชีวันจะสิ้นกับคะนึง รอนรอนตาวันลาฟ้ากว้าง เหว่ว้าวางเคียงใกล้ให้เอือมถึง อยากขัดล้างเหงาเหงาที่ตามตึง แต่รอยซึ้งเหมือนรู้มิเร้นรอย ...................................... หวนคิดถึงหนึ่งแต้ม...............ตรึงกาล จากหยาดหยดวันวาน............หว่างว้าง ชะลออยู่กับหวาน.................เวียนวูบ วาบเอย บางขณะผลักใจคว้าง.............ครุ่นเร้าอ้อนหัน ฝากฝันฝังฝากเฝ้า..................ฝากรอย ฝากหนึ่งคำย้ำคอย.................คู่หล้า คิดถึงคิดลืมถอย....................ถ่วงคิด แล้วนา อีกหนึ่งคน ฤ ว้า......................วุ่นร้อนเช่นเรา จากคุณ : ญามี่ เขียนเมื่อ : 30 ก.ค. 53 18:30:28

ความคิดเห็นที่ 19 ~อารมณ์จากภาพ~ ในบางครั้งสายฝนที่รินหลั่ง ซ่อนความหลังครั้งเคยเชยชิดชื่น อีกยังซ่อนเหว่ว้าของค่ำคืน ให้รู้สะอื้นกลืนช้ำด้วยเหตุใด ในบางช่วงอารมณ์เหมือนสงบ แท้ซ่อนเศร้ากระทบลบไม่ได้ เสียงกระซิบของกาลที่ผ่านไป คอยเตือนใจสรรพสิ่งนิ่งก็แล้ว ในบางขณะความฝันกระเพื่อมไหว ตัดกระแสความใฝ่เหลือแผ่วแผ่ว กอบความฝันก็หล่นไม่เหลือแวว เหมือนเหลือแก้วร้าวรอยพร้อยลายลาย ในบางเที่ยวเปลี่ยวชิดคิดแค่เหงา ราวโลกมีเพียงเราเป็นสหาย สาละวนบ่นบ้ากระวนกระวาย แล้วสุดท้ายร่ำไห้ปลอบตัวเอง ..................................... สายใยแห่งเหว่ว้า.............วางยา จินต์ล่องผ่านเพ-ลา.........หล่อเศร้า รอยเหงาคืบละลานตา.....เตรียมควบ คุมแล ประสานจิตคิดใฝ่เฝ้า.......ฝากฟุ้งเรื่องหลอน .................................. ฤ มิพ้น................พานเหงา เหมือนอับเฉา.......เฉกนั้น มองเห็นเขา..........ขยันเจ็บ จำยิ้มปั้น..............ปรับเริง แปรเริง จากคุณ : ญามี่ เขียนเมื่อ : 31 ก.ค. 53 00:46:23

ความคิดเห็นที่ 20 อารมณ์จากภาพ เมื่อลมผ่านพัดพลิ้วกระหวัดหา จงรู้ว่าคือรักฉันลอยมาใกล้ ผสมฝากลมลอยกระทบไป เพื่อลูบไล้หัวใจคนจากกัน ทุกใบไม้แกว่งไปใช่ใดอื่น คือคำชื่นจากใจเป็นของขวัญ และยังปนลมหายใจคะนึงปัน ด้วยเยื่อใยผูกพันจึงฝากลม ทุกอณูที่เธอหายใจเข้า ได้รับเอารักฉันนั้นผสม รักเต็มห่วงหรรษาพาภิรมย์ ตามลมกล่อมพรมเพลงโอบกอดเธอ คราลมพลันบรรเลงเพลงกล่อมหลับ อย่าลืมสดับรักฉันที่ล้นเสนอ ฝากกระซิบตามมาหาใช่เพ้อ แค่หวังเจอหนึ่งรักภักดีเนา -oo.o^^^o.ooooo.o^^^o.oo- ~โคลงห้าพัฒนา~ ลมพัดพลิ้ว.............พลันหวัง ปรารถนายัง............อยากย้ำ รักในภวังค์..............หว่างด่ำ ฝากเคลิ้มล้ำ............ลุเธอ แลเธอ ให้เพ้อห่าง...............หายหา ฝากรักดา................ด่ำไล้ มิเคยรา...................เริงรื่น ให้ลมได้...................ดับรอน ดันรอน จากคุณ : ญามี่ เขียนเมื่อ : 31 ก.ค. 53 12:25:28

ความคิดเห็นที่ 21 ..... โคลงห้าพัฒนา ..... อารณ์จากภาพ จูบฝากไว้..........ไหวหวาม ฝากภาพลาม.......ลึกซึ้ง จูบนิดถาม..........ถึงซ่าน ที่ซ้อนอึ้ง............แอบไอ อวลไอ ใครเพิ่งเพ้อ.........เพลินหมาย หวังมากมาย.........มุ่งเฝ้า ดับกระหาย..........หาญหน่อย จูบยิ้มเย้า.............อย่ารอ  ยอมรอ ขอจูบใกล้.............กรายกัน จูบสัมพันธ์............เพิ่มฉะอ้อน ฤ ใครหัน..............หายห่าง บ่ ต้องป้อน...........ปลอบขวัญ  ปันขวํญ อิอิ จากคุณ : ญามี่ เขียนเมื่อ : 31 ก.ค. 53 17:05:37

ความคิดเห็นที่ 22 ~อารมณ์จากภาพ~ ร่ายลำนำคิดถึงค่ำคืนหนึ่ง คืนที่ซึ่งท้องฟ้าสว่างสวย นั่งคนเดียวหากจินต์เอื้ออำนวย ส่งไปช่วยผู้คนที่ร้าวรอน หลายล้านคนเจ็บป่วยรวยโรคไข้ อีกพวกไปเสพติดฤทธิ์ยาหลอน มองนานาผู้คนบนโลกละคร แล้วฉุกค้อนใจตนที่ลำเอียง เสียงจิตหนึ่งเตือนเกลียดเดียดฉันท์เขา ที่หลงเมาเผาตนบนเบนเบี่ยง และจิตนั้นดึงคิดสลับเรียง หวังลำเลียงส่งโรคร้ายป้ายเปลี่ยนคน ให้พวกชอบลอบใช้ในยาบ้า พาชีวาไปสิ้นในถนน เหลือยาช่วยให้ผู้ป่วยที่ยากจน ด้วยเหตุผลรังเกียจคนเหล่านี้ แล้ววันนั้นพลันพบหนึ่งผู้ป่วย ผู้ที่รวยด้านโรคจากยาผี เธอเล่าถึงเดียวดายที่ราวี จนต้องหนีพึ่งยาในบั้นปลาย เธอเล่าว่าทรมานอยู่นานแสน แลเคืองแค้นผู้คนจนดีหาย รักกี่ชายลายออกหลอกทำลาย ทรัพย์ก็วายเป็นหนี้อยู่หลายปี จนหลงผิดคิดเที่ยวเกเรร้าย ยามากมายมิตรชั่วชวนมั่วถี่ จนได้ฤกษ์ผลิดอกหลอกชีวี "เอดส์"ตัวดีตามมาล่าวิญญาณ เธอหาโกรธโชคชะตาพามาดับ หากสุดรับเรื่องตนเป็นผู้ประหาร เพราะลูกน้อยในครรภ์ที่ฟ้าประทาน รับโรคบานเกินช่วยแต่นี้ไป เมื่อลูกตายเธอยังอยู่ดูอ้างว้าง ดูทุกข์กว้างของตนอย่างหมองไหม้ เธอบอกฉันชีวิตหากคิดไป เจ็บป่วยไข้หรือจนก็ยังดี ดีกว่าหวังคนใดมาเฝ้ารัก แล้วอกหักซ้ำซากบนวิถี ทรมานกว่าโรคร้ายหลายหลายปี ฟังวจีเธอแล้วพาฉันคิด ชีวิตใครย่อมรักและหวงห่วง แค่บางช่วงหน่วงถือความวิปริต อยากยึดครองราร้างรักห่างชิด รู้หมดสิทธิ์ยังดิ้นทุรนเอา เป็นอาการของโรคอีกแบบหนึ่ง ที่ต้องพึ่งยาช่วยดังไข้เผา เป็นหนึ่งผู้น่าสงสารอย่าดูเบา ในเมื่อเขาก็ป่วยต้องช่วยกัน แต่นั้นมาเมื่อฟ้าสวยฉันยืนจ้อง อธิษฐานพระคุ้มครองประทานฝัน ให้ผู้คนทั่วโลกได้รางวัล หายป่วยพลันจากโรคร้ายทุกข์นานา จากคุณ : ญามี่ เขียนเมื่อ : 31 ก.ค. 53 21:51:50

ความคิดเห็นที่ 23 ~โคลงสองปูบ้า ~ รักใครปรับนับกลุ้ม...........กุมรัก รักไป่มากย่อมถนัด...........หัดท้วง รักหลงกลับตระหนัก.........กระอักป่วน ปวดเฮย รักคลั่งอาจนึกล้วง............ทุกด้านคนฝัน วันเห็นเพียงถ้อยทัก............ธรรมดา เธอแค่แสงตะวัน................ส่องใกล้ ครารักจัดเจรจา..................ยากกว่า เธอดั่งแก้วมณีให้................หวั่นพลั้งหลุดมือ จากคุณ : ญามี่ เขียนเมื่อ : 3 ส.ค. 53 12:40:19