ความคิดเห็นที่ 1 “คุณซื้อของใช้ที่นี่ด้วยเหรอคะ” ฆัสราเอ่ยถามเมื่อรพิพลนำเธอมายังไฮเปอร์มาร์เก็ตแห่งหนึ่งในจังหวัดเชียงราย ชายหนุ่มข้างตัวดูไม่ใช่คนที่จะมาซื้อของในสถานที่แห่งนี้เลย เพราะเสื้อผ้า นาฬิกาหรือแม้แต่น้ำหอมที่หญิงสาวคุ้นกลิ่นอยู่บ้างนั้นล้วนแต่เป็นของราคาแพงมีขายในห้างสรรพสินค้าดัง ๆ เท่านั้น “บางทีก็อยากมาเดินดูอะไรบ้างเผื่อจะเจออะไรที่ถูกใจ” อีกครั้งที่น้ำเสียงของรพิพลแปร่งหู หากฆัสราตีความหมายในถ้อยคำนั้นไม่ออก “ไปกันเถอะฉันต้องรีบกลับไปทำงาน” หญิงสาวตอบรับคำ ก้าวลงจากรถตามหลังชายหนุ่มเดินเว้นระยะห่างจากเขาพอประมาณ ฝ่ายที่เดินนำหน้าเหมือนจะรู้ตัวหันมาขมวดคิ้วแล้วเอ่ยเสียงเรียบ “มาเดินข้าง ๆ กันสิตะวัน ทำไมต้องเดินห่างกันขนาดนั้นด้วยล่ะ” “คุณพอลเป็นเจ้านายแต่ตะวันเป็น...” “งั้นฉันขอใช้สิทธิความเป็นเจ้านายออกคำสั่ง มาเดินข้าง ๆ ฉันนี่มา” ฆัสราเม้มปากเล็กน้อย ปกติเธอมักจะต่อต้านคำสั่งเสมอ การถูกเลี้ยงดูมาอย่างประคบประหงมทำให้กลายเป็นคนที่ชอบให้คนอื่นเอาใจ หากใครจะขอให้เธอทำอะไรนั้นส่วนใหญ่ก็มักจะเป็นลักษณะที่ปะเหลาะให้ทำมากกว่าที่จะเป็นการสั่งการ ทว่าครั้งนี้แปลกออกไปจากทุกครั้ง...หญิงสาวเดินไปหยุดยืนข้างรพิพลแต่โดยดี รอจนเขาสะกิดเบา ๆ ที่ต้นแขนจึงค่อยเดินตามกันเข้าไปภายในตัวอาคารของไฮเปอร์มาร์เก็ตแห่งนั้น ก็เขาเป็นนายนี่นะ เธอจะขัดอะไรได้เล่า ชายหนุ่มยังคงไม่อาจละสายตาจากหญิงสาวได้แม้กระทั่งเมื่อเธอกำลังเดินดูเสื้อผ้าอยู่ในตอนนี้ คนที่ถูกจับตามองอยู่นั้นเหมือนจะรู้ตัวเงยหน้าขึ้นจากกางเกงขาสี่ส่วนที่กำลังดูอยู่ “ตายจริง ตะวันลืมไปเลยค่ะว่าคุณพอลรีบกลับไปทำงาน” “ไม่เป็นไรหรอก เลือกซื้อให้พอใจก่อนก็แล้วกัน” “จริงสิคะ แล้วเรื่องค่าเสื้อผ้าพวกนี้...” หญิงสาวครุ่นคิด “คุณพอลหักจากเงินค่าจ้างที่คิดว่าจะให้ตะวันก็แล้วกันนะคะ” “เสื้อผ้าที่นี่ราคาตัวละไม่กี่ตังค์ ไม่เป็นไรหรอก ถือเสียว่าฉันซื้อชุดให้พนักงาน” “แต่นี่มันไม่ใช่เครื่องแบบนี่คะ” “ใครว่าไม่ใช่ล่ะ” ชายหนุ่มเอ่ย คิดว่าถึงเวลาที่ต้องบอกหน้าที่ให้เธอได้ทราบแล้ว “ฉันจะให้เธอคอยดูแลบ้านให้ จะให้ใส่เสื้อซ้ำ ๆ ทุกวันหรือว่าเอาเสื้อยืดตัวโคร่งของฉันมาใส่เดินไปเดินมาในบ้าน ฉันทนมองไม่ไหวหรอก” วินาทีที่ได้ยินฆัสรารู้สึกผิดหวังกับงานที่เขาเสนอให้ทำ หากเมื่อไตร่ตรองตามเหตุผลแล้วหญิงสาวก็ต้องยอมรับว่ารพิพลหางานที่เหมาะสมให้เธออย่างที่เขาบอก คนไม่มีหลักฐานอะไรติดตัวมาสักอย่างอย่างเธอจะไปทำงานอะไรในรีสอร์ทได้เล่า หากเป็นงานที่รพิพลว่าจ้างเป็นการส่วนตัวให้ดูแลบ้าน ใครก็คงจะไม่มายุ่มย่าม หญิงสาวหย่อนกางเกงขาสี่ส่วนในมือลงรถเข็น “ตะวันว่าแค่นี้ก็คงพอแล้วล่ะค่ะ” รพิพลพยักหน้า จับมือจับของรถเข็นแล้วออกแรงผลักเดินไปทางจุดชำระเงิน หญิงสาวต้องรีบเดินไปห้าม “คุณพอลคะ ให้ตะวันเข็นเถอะค่ะ ตะวันเป็นลูกจ้างนะคะ” “แต่ฉันเป็นผู้ชาย” ชายหนุ่มตอบสั้น ๆ ไม่สนใจว่าเธอพยายามที่จะยื่นไปจับรถเข็นแม้แต่น้อย หญิงสาวจึงได้แต่เดินตามเขาไปสีหน้าไม่สู้ดีนักเพราะรู้สึกประหลาดใจกับท่าทางของรพิพลอยู่ไม่น้อย เขาเป็นนายจ้างประสาอะไรกันนะ จะไม่ให้ลูกจ้างทำอะไรเลยหรือไงก็ไม่รู้ แล้วจะขอหาทางออกมาซื้อของเองก็ไม่ยอมต้องอาสามาส่งให้วุ่นวาย รพิพลขับรถพาฆัสรากลับรีสอร์ทแก้วไทยหากไม่ทันที่เขาจะขับรถผ่านหน้าส่วนต้อนรับด้านหน้าชายหนุ่มก็ต้องหยุดรถเมื่อหญิงสาวที่ยืนอยู่ริมถนนโบกมือให้เขาหยุด บุตรสาวของนายแพทย์กำพลอดไม่ได้ที่จะพิจารณาผู้หญิงในชุดแซคเกาะอกสีแดงเพลิง ชายชุดอยู่เหนือเข่าเล็กน้อย รองเท้าส้นสูงสีเดียวกันกับชุด ผมสีดำนั้นดัดเป็นลอน เธอยิ้มหากรอยยิ้มนั้นดูคล้ายหุบลงเล็กน้อยเมื่อรพิพลกดเลื่อนกระจกไฟฟ้าด้านข้างผู้โดยสารด้านหน้า “คุณพอล...ไปเชียงใหม่มาไม่กี่วันมีตุ๊กตาหน้ารถแล้วเหรอคะ หวานตกข่าวอะไรรึเปล่าคะเนี่ย” “ไม่ใช่ตุ๊กตาหน้ารถหรอกครับคุณหวาน ตะวันเขาจะมาทำงานดูแลบ้านให้ผม เพื่อนผมที่เชียงใหม่รู้จักกับพ่อแม่ตะวันเขา เห็นว่าเป็นเด็กที่ใช้ได้ก็เลยฝากให้ผมช่วยดูงานให้” “อย่างนี้นี่เอง หวานก็นึกว่าพลาดอะไรไปเสียอีกค่ะ ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวเจอกันนะคะ” ชายหนุ่มรับคำเลื่อนกระจกรถขึ้นแล้วขับรถต่อไปตามถนนสายเล็ก ๆ ภายในรีสอร์ท ฆัสรายังคงไม่ละสายตาจากกระจกมองข้างที่ส่องให้เห็นหญิงสาวในชุดแดงที่ยังคงมองตามรถของรพิพลไม่วางตา “สวยนะคะ คุณหวานคนนี้” “คุณหวานเขาเป็นลูกสาวเจ้าของบริษัททำพวกเครื่องดินเผาที่ลำปาง มีหน้าร้านขายอยู่ในห้างสรรพสินค้าและโรงแรมชั้นนำทางเหนือหลายที่ รวมถึงที่นี่ด้วย” ฆัสราพยักหน้ารับรู้หากไม่เอ่ยตอบอะไรรพิพล “วันนี้เธออยากจะลองมาเดินเล่นในสวนของรีสอร์ทไหมล่ะ เดี๋ยวเย็น ๆ จะให้พนักงานขับรถไปรับออกมา” หญิงสาวเห็นรถขับเคลื่อนด้วยไฟฟ้าขนาดเล็กแล่นผ่านไป มีพนักงานชายเป็นผู้ขับและมีชายหญิงต่างชาติซึ่งน่าจะเป็นลูกค้าของรีสอร์ทโดยสารออกมายังส่วนต้อนรับพร้อมด้วยกระเป๋าสัมภาระ “รถใช้สำหรับรับส่งแขกของรีสอร์ท ถ้าให้เข้าไปรับตะวันคงไม่เหมาะหรอกค่ะคุณพอล” “ถ้าอย่างนั้นพักเที่ยงฉันจะขับรถเข้าไปรับเธอออกมาก็แล้วกัน ถ้าเป็นรถของฉันคงไม่มีปัญหานะเพราะไม่ใช่รถที่ลูกค้าต้องใช้แต่คงไปได้แค่ช่วงพักเที่ยงนะ ฉันอยากให้เธอเห็นภาพขืนรอฉันเลิกงานมารับตอนเย็นก็จะมืดเสียก่อน” “ที่จริงเราก็ขับรถผ่านตั้งสองครั้งแล้วนะคะวันนี้ ตะวันว่า...” ฆัสราหันไปพูดได้เพียงเท่านั้นเพราะทันทีที่เห็นสายตาของรพิพลเธอก็แย้งอะไรไม่ออก เขาขับรถพาเธอเข้าไปจนถึงบ้านพักที่อยู่ลึกเข้าไปภายในบริเวณรีสอร์ทกว้างขวาง ซึ่งหญิงสาวเห็นถนัดตาตั้งแต่ตอนที่โดยสารรถเขาออกไปซื้อของแล้วแต่แม้จะเห็นซ้ำเป็นครั้งที่สองภายในเวลาไม่นานเธอก็ยังอดทึ่งกับความงดงามลงตัวของรีสอร์ทแก้วไทย เชียงรายไม่ได้ จากคุณ : กมลภัทร เขียนเมื่อ : 15 ก.ค. 53 12:32:41

ความคิดเห็นที่ 2 มธุมนต์ยิ้มให้กับพนักงานต้อนรับหนุ่มที่เปิดประตูไม้บานใหญ่เพื่อให้เธอเดินเข้าไปยังส่วนต้อนรับของรีสอร์ทซึ่งเป็นพื้นที่สี่เหลี่ยมจตุรัสล้อมรอบด้วยกำแพงดินสีส้ม สระบัวทรงสี่เหลี่ยมจัตุรัสตั้งหน้าประตู อีกฝั่งของสระบัวนั้นเป็นที่ทำการของฝ่ายต้อนรับ สำนักงานของฝ่ายต่าง ด้านซ้ายและขวาของประตูมีอาคารสองชั้นด้านละหนึ่งหลังชั้นล่างของอาคารทั้งสองเป็นร้านค้าส่วนชั้นสองของอาคารทั้งสองหลังนั้นเป็นห้องจัดสัมมนาขนาดใหญ่ซึ่งบางครั้งก็ใช้เป็นสถานที่สำหรับจัดงานเลี้ยงฉลองหมั้นของแขกที่มาติดต่อใช้สถานที่ของรีสอร์ท หญิงสาวเดินไปที่ร้านเครื่องปั้นดินเผาซึ่งอยู่ชั้นหนึ่งของอาคารด้านขวามือ แม้ว่าพื้นที่ของร้านจะไม่ใหญ่โตนักหากผู้ที่ออกแบบตู้และชั้นวางทำให้สามารถจัดแสดงสินค้าได้มากมายหลายประเภทไม่ว่าจะเป็นชาม ที่วางตะเกียบ เชิงเทียนและข้าวของเครื่องใช้จากดินเผาอื่น ๆ ซึ่งมักเคลือบด้วยสีขาว ดำหรือเทาตามความนิยมของลูกค้า แม้ร้านเล็กนี้จะไม่ได้ทำรายได้จากการขายปลีกมากนักหากลูกค้าหลายคนที่มีธุรกิจค้าขายของแต่งบ้านหรือมีร้านค้าอยู่ในต่างประเทศก็ติดใจในความสวยงาม เรียบง่ายของสินค้าของร้านจนมียอดการสั่งซื้อสินค้ามากมายที่มาจากการติดต่อผ่านร้านค้าปลีกแห่งนี้ พนักงานสาวที่นั่งรอต้อนรับลูกค้าอยู่หลังเคาน์เตอร์ยิ้มแย้มและเอ่ยทักทายมธุมนต์ “เมื่อวานเป็นยังไงบ้าง” ผู้เป็นนายไม่เอ่ยวิสาสะอะไรหากถามเรื่องงานทันที เธอมักจะอยู่ร้านจนถึงช่วงบ่ายปล่อยให้พนักงานอยู่รอปิดร้านและซักถามสถานการณ์ในวันรุ่งขึ้น “ก็มีลูกค้ามาถามค่ะขอนามบัตรไปสี่ราย แต่ไม่มียอดขายปลีกหน้าร้านเลยหลังจากคุณหวานกลับไป” คำตอบนั้นทำให้อารมณ์ที่ขุ่นมัวเล็กน้อยก่อนหน้านี้ยิ่งแย่ลง มธุมนต์จึงขวางหูกับคำตอบที่ได้ยินเป็นปกตินั้น “ถ้าไม่มียอดขายหน้าร้านเลยแบบนี้จะอยู่กันได้ยังไง แล้วไม่มีลูกค้าเข้ามาดูของเลยเหรอ” “มีค่ะ” “แล้วทำไมถึงไม่ได้ขายเลยล่ะ เธอแสดงกิริยาไม่ดีกับลูกค้าบ้างรึเปล่า” “ไม่นะคะ แต่ลูกค้าบางคนบอกว่ายังไม่กลับวันนี้อาจจะมาซื้อตอนก่อนที่จะเช็คเอาท์น่ะค่ะ” “อย่างนั้นก็แล้วไป” มธุมนต์ถอนใจหนักหน่วงหากยิ้มแย้มทันทีเมื่อเห็นว่ามีชายหญิงชาวต่างชาติผลักประตูกระจกเดินเข้ามาภายในร้าน เธอเอ่ยต้อนรับและเดินเข้าไปแนะนำสินค้ากับชายหญิงวัยกลางคนคู่นั้นปล่อยให้พนักงานสาวทำหน้าไม่ถูกนักที่ถูกตำหนิ ลูกค้าซื้อของหลายชิ้นทำให้มธุมนต์ยิ้มแย้มมากขึ้น หากรอยยิ้มของเธอคลี่กว้างขึ้นเมื่อมองออกไปนอกประตูกระจกและพบร่างสูงใหญ่ในชุดสูทเดินผ่านประตูไม้ใหญ่ออกมา หญิงสาวก้าวออกเดินตรงไปหาเขาทันที มธุมนต์พบกับรพิพลครั้งแรกเมื่อเขาเดินทางมารับหน้าที่บริหารรีสอร์ทแก้วไทย รีสอร์ทที่เพิ่งสร้างเสร็จใหม่บนเนื้อที่อันกว้างใหญ่ การออกแบบตกแต่งและความใหม่ของสถานที่ดึงดูดให้นักท่องเที่ยวพากันมาพักยังรีสอร์ทแห่งนี้เป็นจำนวนมาก และบริษัทของครอบครัวเธอก็กำลังมองหาสถานที่ที่จะช่วยขยายฐานตลาด นำสินค้าจากโรงงานมาวางขายและรับออเดอร์ทั้งสถานประกอบการในประเทศที่ต้องการตกแต่งสถานที่รวมทั้งเจ้าของร้านค้า กิจการขายสินค้าตกแต่งบ้านจากต่างประเทศ ดังนั้นหญิงสาวจึงได้รับหน้าที่ให้มาดูแลร้านในช่วงแรก การได้พบกับชายหนุ่มวัยเดียวกันอย่างรพิพลเปลี่ยนแปลงความคิดของหญิงสาว จากที่ตั้งใจจะมาดูแลให้ร้านพอไปได้แล้วค่อยกลับไปทำงานที่บริษัทใหญ่เป็นดูแลร้านค้าปลีกแห่งนี้เป็นงานหลักและกลับไปประสานงานที่โรงงานและบริษัทเป็นครั้งคราว มธุมนต์คุ้นชื่อ หน้าตาและเรื่องราวเกี่ยวกับรพิพลอยู่บ้างเพราะเขาเป็นทายาทของเจ้าของโรงแรมใหญ่อันดับต้นของประเทศ เธอจำได้ว่าเคยอ่านบทสัมภาษณ์ของรพิพลกับคนรักซึ่งเป็นบุตรสาวของเจ้าของธุรกิจส่งออกผ้าไหม แต่การที่จู่ ๆ เขาก็เดินทางมาเชียงรายเพื่อบริหารรีสอร์ทเพียงลำพังนั้นน่าจะบ่งออกอะไรบางอย่างแต่ไม่ว่าเรื่องราวเบื้องหลังจะเป็นอย่างไรก็น่าจะเป็นเรื่องดีสำหรับมธุมนต์ที่ถูกตาต้องใจชายหนุ่มแต่แรกพบ แต่ไม่ว่าเธอจะพยายามหาทางทำความรู้จักสนิทสนมกับเขาตลอดเวลานับจากที่ได้พบกันครั้งแรกหากนานแค่ไหนก็ดูเหมือนว่าชายหนุ่มจะไม่ได้ให้ความสนใจกับเธอในฐานะคนพิเศษ คงวางตัวเป็นเหมือนคนที่ทำธุรกิจการค้าร่วมกันเท่านั้น “คุณพอลจัดการเรื่องเด็กคนที่มาดูแลบ้านเรียบร้อยแล้วเหรอคะ” “ครับคุณหวาน” เช่นทุกครั้งรพิพลตอบคำถามเธอด้วยดีหากไม่มีการชักชวนพูดคุยถึงเรื่องอื่น ท่าทีของชายหนุ่มนั้นดูเรียบขรึม ผิดกับตอนที่เธอเห็นเขาขับรถเข้ามาในรีสอร์ทก่อนหน้านี้ “หวานกะว่าจะชวนคุณพอลออกไปรับประทานอาหารข้างนอกน่ะค่ะ คิดว่าคุณพอลน่าจะอยากรับประทานอาหารนอกรีสอร์ทบ้าง เที่ยงนี้คุณพอลว่างรึเปล่าคะ” “ขอโทษด้วยนะครับคุณหวาน วันนี้ช่วงพักกลางวันผมคงออกไปไหนไม่ได้ ผมติดธุระครับ” “ถ้าอย่างนั้นช่วงที่คุณพอลพักจากงาน พอจะว่างดื่มกาแฟกับหวานสักถ้วยไหมคะ ที่โถงหน้าห้องทำงานของคุณพอลก็ได้ค่ะจะได้ไม่เสียเวลาคุณพอลมาก” “ได้ครับ แต่ผมต้องขอดูก่อนนะครับว่าวันนี้จะงานยุ่งรึเปล่า” “ตกลงค่ะ หวานคงอยู่ที่ร้านตลอดถ้าคุณพอลว่างก็ให้ใครมาตามหวานที่ร้านได้ทุกเมื่อนะคะ” มธุมนต์ส่งยิ้มหวานให้รพิพลก่อนที่ใบหน้างามจะบึ้งขึงขึ้นเล็กน้อยลับหลังเขา และเมื่อหญิงสาวเดินกลับไปที่ร้านของตน พนักงานประจำร้านก็เข้าหน้าเจ้านายไม่ติดอีกครา รพิพลตรวจงานจากแฟ้มเอกสารของฝ่ายต่าง ๆ ในรีสอร์ทตลอดช่วงเช้า ตลอดเวลาที่ทบทวนและลงชื่อในเอกสารเหล่านั้นเขาเงยหน้ามองนาฬิกาแขวนผนังเป็นระยะเมื่อเห็นว่าใกล้เที่ยงวันชายหนุ่มก็ปิดแฟ้มที่เขาเพิ่งจะลงชื่อและดันส่วนที่ยังไม่ได้เปิดอ่านไปที่มุมโต๊ะ กดเรียกเลขานุการเข้ามาซักถาม “เอกสารด่วนผมทบทวนเรียบร้อยคุณช่วยส่งกลับไปที่ต้นเรื่องได้เลยนะ ส่วนพวกนี้ผมจะเข้ามาดูตอนบ่ายแล้วก็จะดูให้เสร็จภายในวันนี้” “เรื่องที่จะมีบริษัทยามาขอดูสถานที่จัดสัมมนาอาทิตย์หน้า คุณพอลจะเข้าไปดีลเองหรือว่าจะให้ประสานงานให้ฝ่ายขายจัดการเลยคะ” “ให้ฝ่ายขายจัดการไปก็แล้วกันนะ บริษัทนี้เขาก็มาจัดสัมมนาที่รีสอร์ทเราหลายครั้งแล้วนี่...ใกล้เที่ยงแล้วคุณจัดการส่งคืนเอกสารแล้วไปพักเถอะ” เลขานุการสาวรับคำก่อนก้าวออกจากห้อง ชายหนุ่มเองก็ลุกขึ้นเดินตามหลังไปไม่ห่างเขารีบเดินไปที่รถซึ่งจอดอยู่ข้างกำแพง ติดเครื่องยนต์และขับลึกเข้าไปในตัวรีสอร์ท มธุมนต์ซึ่งเห็นชายหนุ่มตั้งแต่เขาเดินออกจากอาคารสำนักงานของรีสอร์ทและวิ่งตามหลังมา พ่นลมหายใจออกอย่างขัดใจ เพราะตั้งใจว่าจะเดินเข้ามาทักทายและดูท่าทีว่าเขาจะเปลี่ยนแผนจากที่วางไว้ช่วงเช้ามารับประทานอาหารกลางวันกับเธอหรือไม่ ธุระอะไรกันที่ทำให้รพิพลต้องขับรถเข้าไปภายในรีสอร์ทอย่างนั้น เช่นทุกครั้งเธอไม่ปล่อยความสงสัยให้อยู่นานนัก หญิงสาวเดินไปที่อาคารอำนวยการและเอ่ยถามถึงรพิพลกับเลขานุการสาวซึ่งเธอเชื่อมสัมพันธ์เอาไว้ด้วยสินน้ำใจเล็ก ๆ น้อย ๆ แลกกับการรายงานเรื่องของชายหนุ่ม “คุณพอลไม่ได้มีนัดค่ะวันนี้ นี่ตรวจเอกสารเสร็จก็ออกไปไม่ทราบว่าไปไหนแต่บอกว่าช่วงบ่ายจะเข้ามาทำงานต่อ” “เหรอ” หญิงสาวรับรู้เพียงสั้น ๆ หากในใจนั้นครุ่นคิด ข่าวเรื่องที่รพิพลรับหญิงสาวที่เป็นลูกคนที่รู้จักกับเพื่อนสนิทของเขานั้นพูดกันทั่วไปในหมู่พนักงานรีสอร์ทและที่แปลกก็คือมีการพูดคุยกันว่าแม่บ้านที่รับหน้าที่ดูแลบ้านพักของชายหนุ่มก็ยังคงต้องเข้าไปทำหน้าที่ตามปกติ แม่นั่นเข้ามาอยู่ในรีสอร์ทนี่ในฐานะอะไรกันแน่ ถ้าจะจ้างมาดูแลบ้านทำไมจะต้องให้แม่บ้านไปทำด้วยนะ ทำไมไม่ให้แม่นั่นทำ เธอพยายามหาคำตอบที่จะช่วยให้ไม่รู้สึกหงุดหงิดใจเช่นที่เป็นแต่ดูเหมือนจะไม่มีคำตอบที่ว่านั้น (โปรดติดตามตอนต่อไป) ลูนาติก >>>> อุ๊บส์....น่าจะใช่ครับ mimny >>>> อกหักมาสองปีแล้ว เลยหาคู่ให้เขาหน่อยครับ ^^ scottie >>>> ส่วนที่เป็นบ้านหลังสองชั้น มีไม่กี่หลังครับ สงสัยผมใช้คำผิดไปหน่อยด้วย จริง ๆ มันเหมือนอ่างขนาดใหญ่มากกว่า คิดว่าเชียงรายพอมีรีสอร์ทหรูราคาแพงบ้างนะครับ แต่เรื่องรายละเอียดสถานที่ยืมมาจากจังหวัดข้างเคียงครับ ห้่องอาหารอยู่บนชั้นสี่จริง ๆ แต่ด้วยภูมิประเทศ ชั้นสองมันจะพอดีกับระดับพื้นถนน ^^ ที่วงเล็บไว้ บอกได้นะครับ ยินดีอ่านทุกความคิดเห็นครับ จากคุณ : กมลภัทร เขียนเมื่อ : 15 ก.ค. 53 12:36:52

ความคิดเห็นที่ 3 จะเอาใจตะวันมากไปไหม จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 15 ก.ค. 53 21:43:23

ความคิดเห็นที่ 4 ตะวันคงไม่ได้เหมือนจันทร์เจ้าหรอกนะ จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : 16 ก.ค. 53 01:06:19

ความคิดเห็นที่ 5 โอ๋กันจังน้อ จากคุณ : Wild Monkey เขียนเมื่อ : 19 ก.ค. 53 20:37:57