เสียงร้องจากกองศพ

เมื่อวันฟ้า  ฝนพรำ  เมฆดำครึ้ม  เหล่านกลืม  กลับบิน  ถิ่นอาศัย  ทะเลเพลิง  พัดผ่าน  ดั่งเปลวไฟ  ร้อนราวไหม้  เผาก้อน  ตอนตะโก  พิราบขาว  บินตัด  ฉวัดเฉวียง  ตะกายเรียง  ร่อนผิน  แล้วบินโผ  สู่อ้อมกอด  ของดาว  คราวเซโซ  ถึงไกลโข  จะก้าวไป  ให้ถึงกัน  คลื่นยังซัด  ฟัดกระหน่ำ  กระแทกผา  กาลเวลา  ไม่เคยเปลี่ยน  มิแปรผัน  จะเอื้อมเก็บ  ดวงดาว  คราวเดียวกัน  ดั่งความฝัน  เลือนราง  แล้วจางลง  เมฆยังบด  บังแสง  สีแดงสาด  แสนอนาถ  เหล่านกตาย  มิใช่หงษ์  ทะเลเลือด  เกลื่อนกลาด  ไม่อาจปลง  ดั่งคันธง  ปักกลาง  เป็นทางเดิน  จะยืนสู้  อยู่ไป  มิใช่แพ้  คงแนวแน่  ไม่แปรเปลี่ยน  ไม่ขัดเขิน  เหล่าผู้กล้า  ยังยืนอยู่  สู้เผชิญ  จะร่วมเดิน  ร่วมทาง  ร่วมสร้างมัน  เก็บน้ำตา  ไว้เถิด  ผู้เกิดใหม่  แต่อย่าเก็บ  หัวใจ  ที่ใฝ่ฝัน  เราจะร่วม  ร้อยเรียง  ร่วมเคียงกัน  ร่วมความฝัน  จุดหมาย  แห่งปลายดาว  ถึงวันนี้  แสงสีเทา  เงาสลัว  แต่อย่ากลัว  ภาพความจริง  สิ่งสีขาว  จะปรากฎ  เป็นยอด  และทอดยาว  วันแห่งเรา  วันแห่งชัย  คงได้มา

จากคุณ	: logan004
เขียนเมื่อ	: 16 ก.ค. 53 21:06:35