PRIDE AND PREJUDICE แปล

บทที่ ๑

เป็นความจริงที่ยอมรับกันในสังคมว่าชายที่เพรียบพร้อมไปด้วยลาภยศ ย่อมปรารถนาคู่ครอง ไม่ว่าชายผู้นั้นจะรับรู้หรือไม่เพียงใดต่อข้อเท็จจริงนี้ เขาก็ไม่วายที่จะถูกหมายปองโดยลูกสาวบ้านโน้นบ้านนี้
" คุณเบนเน็ตที่รัก" ภรรยาของนายเบนเน็ตพูดขึ้นวันหนึ่ง "คุณได้ยินบ้างมั้ยคะว่าสวนเนเธอร์ฟีวด์เปิดรับแขกแล้ว"
นายเบนเน็ตตอบว่ายัง
"เปิดแล้วค่ะคุณ" นางกล่าวต่อ "เพราะว่าคุณนายลองเพิ่งจะไปที่นั่นมา และหล่อนก็ได้เล่าให้ดิฉันฟังหมดแล้ว"
นายเบนเน็ตไม่ได้เอ่ยความใด
"คุณไม่ได้อยากรู้เหรอคะว่าใครอยู่ที่เนเธอร์ฟีวด์เวลานี้" หล่อนซักอย่างกระตือรือร้น
"ถ้าคุณอยากจะบอกผม ผมก็ขัดคุณไม่ได้หรอกจ้ะ" นายเบนเน็ตพูดเพียงเท่านี้ก็เพียงพอที่จะเชื้อเชิญภรรยาของเขาให้พูดต่อ
"โถ่ คุณต้องอยากรู้สิคะ คุณรู้มั้ย คุณนายลองบอกว่า ชายหนุ่มผู้พรั่งพร้อมด้วยทรัพย์สริงคาร จากตอนเหนือของอังกฤษ เพิ่งนั่งรถม้ามาถึงเมื่อวันจันทร์ และเขาก็ตอบตกลงกับคุณมอร์ริสว่าเขาจะซื้อเนเธอร์ฟีว ตัดหน้าคุณมิเคลมัส แล้วบริวารของเขาก็จะย้ายเข้ามาอยู่ปลายอาทิตย์หน้านี้"
"เขาชื่ออะไร"
"บิงลี่"
"แต่งงานแล้ว หรือยังโสด"
"โอย โสดค่ะ โสดแท้แน่นอน โสดและลั่มซัม สี่ ไม่ก็ห้าพันปอนด์ต่อปี ลูกสาวเราโชคดีแล้วครานี้"
"โชคดียังไง ลูกเราไปเกี่ยวอะไรด้วย"
"โถ่ คุณเบนเน็ต" นางตอบ "คุณนี่ช่างน่าหน่ายใจ ลูกเราจะไม่เกี่ยวได้อย่างไรในเมื่อดิฉันกำลังคิดว่าจะให้เขาแต่งกับลูกเรา"
"นั่นเป็นแผนการที่เขามาตั้งรกรากที่นี่อย่างนั้นรึ"
"แผนการเสียที่ไหน ไม่ใช่แผนการ แหมคุณพูดเช่นนั้นได้อย่างไร ดิฉันจะหมายความว่ามันมีความเป็นไปได้อย่างยิ่งที่เขาจะตกหลุมรักลูกสาวเราไม่คนใดก็คนหนึ่ง ด้วยเหตุนั้นคุณจึงต้องไปเยื่ยมเยือนเขาให้เร็วที่สุด"
"ฉันไม่เห็นความจำเป็นอันใด คุณกับลูกๆ อยากไปก็ไป คุณจะให้ลูกไป หรือคุณจะไปเองก็อาจจะดีนะ เพราะคุณก็น่ารักพอๆ กับลูกๆ เรา ไม่แน่คุณบิงลี่อาจจะชอบคุณมากที่สุด"
"ที่รัก จะชมดิฉันไปทำไม แม้ดิฉันจะงามพอประมาณ แต่ผู้หญิงที่มีลูกสาวโตๆห้าคน ย่อมเลิกสนใจความงามของตัว"
"ในกรณีนั้น หญิงผู้นั้นคงไม่มีความงามมากพอจะให้สนใจ"
"ที่รัก คุณนั่นแหละค่ะที่จะต้องไป ไปพบคุณบิงลี่ ในวันที่เขาผ่านมาละแวกนี้"
"นั่นออกจะเกินหน้าที่ของฉันไปหน่อยนะ"
"นึกถึงลูกๆ ซิคะคุณ คิดว่ามันจะเป็นการเริ่มต้นที่ดีกับลูกเรามากแค่ไหน เซอร์วิลเลียม กับคุณนายลูคัสก็ไป และก็ด้วยวัตถุประสงค์เดียวกันกับเรา คุณก็รู้สองคนนั่นคิดจะไปเยี่ยมใครซะที่ไหน คุณต้องไปค่ะ เราไปเยี่ยมเขาไม่ได้หากคุณไม่ไปก่อน"
"คุณนี่ละเอียดถี่ถ้วนซะเหลือเกิน ฉันกล้าพูดเลยว่าคุณบิงลี่ต้องดีใจที่ได้พบคุณ ส่วนผมก็จะส่งสารไปถึงเขา ผ่านคุณว่าผมยินยอมจะให้เขาเลือกแต่งงานกับลูกสาวคนใดของเราก็ได้ที่เขาพอใจ  แต่ผมขอสนับสนุนยัยลิซซี่เป็นพิเศษนะ"
"โอย ฉันขอล่ะค่ะคุณ ลิซซี่ไม่ได้ดีไปกว่าคนอื่นๆ เลย ฉันกล้ายืนยัน หล่อนไม่เพรียบพร้อมเกินกว่าเจนเป็นแน่ แล้วก็ไม่ได้ร่าเริงไปกว่าลิเดีย ไม่รู้ว่าทำไมคุณถึงชอบใจหล่อนนัก"
"ก็คนอื่นๆ ไม่มีอะไรให้ฉันชอบใจสักเท่าไร" นายเบนเน็ตตอบ "พวกหล่อนโง่เง่า ไร้สาระพอๆ กับหญิงสาวทั่วไป แต่ลิซซี่นี่สิ หล่อนหัวไวกว่าพี่น้องของหล่อน"
"คุณเบนเน็ต คุณพูดให้ร้ายลูกตัวเองได้อย่างไร คุณหาความเพลินเพลินด้วยการทำให้ประสาทของดิฉันปั่นป่วน"
"คุณเข้าใจฉันผิดแล้ว ผมให้เกียรติประสาทของคุณเหนือสิ่งอื่นใด นั่นน่ะเพื่อนผมเลยที่เดียว และผมก็ฟังคุณก็ตั้งอกตั้งใจพูดถึงมันเป็นยี่สิบปี"
"โอย คุณไม่รู้หรอกค่ะว่าฉันต้องอดรนทนกับสิ่งใดบ้าง"
"ฉันหวังให้คุณผ่านมันไปได้ และอยู่พบชายหนุ่มที่ทำเงินได้สี่พันปอนด์ต่อปีที่จะมาเยือนเมืองเรา"
"ต่อให้มาสักยี่สิบคนก็ไม่มีประโยชน์อะไรหรอก ถ้าคุณไม่ไปพบพวกเขา"
"ตามนั้นเลยที่รัก ถ้ามาสักยี่สบ ฉันก็จะไปพบทั้งยี่สิบคน"
นายเบนเน็ตเป็นคนที่ทั้งตลก ช่างประชดประชัน ชอบเก็บตัวและคาดเดาไม่ได้ ทำให้เวลายี่สิบสามปีที่สองคนแต่งงานกัน ไม่เพียงพอที่จะทำให้คุณนายเบนเข้าใจตัวตนของเขา จิตใจของหล่อนไม่ซับซ้อน หล่อนมีความเข้าใจปานกลาง ไม่ค่อยมีความรู้ อีกทั้งอารมณ์ก็เอาแน่เอานอนไม่ได้  เวลาหล่อนไม่พอใจหล่อนก็จะคิดไปเสียเองว่าหล่อนตระหนก ธุระอย่างเดียวของหล่อนคือจับลูกสาวแต่งงาน ความสำราญที่ได้จากธุระนั้นก็คือการได้พบปะสังสรรค์ และฟังเรื่องราวข่าวสาร

จากคุณ	: latte no sugar
เขียนเมื่อ	: 17 ก.ค. 53 14:55:41