ความคิดเห็นที่ 1 ชายหนุ่มสองคนในชุดลำลองดูสบายๆ คนหนึ่งกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่บนพื้นพรมนุ่มอบอุ่นในห้องนั่งเล่นสีสันแสบตา ในขณะที่อีกคนหนึ่งกำลังนอนเอกเขนก หน้าตาบอกบุญไม่รับ “นายจะอ่านหนังสือไปถึงไหนวะ” ในที่สุดชายคนที่กำลังนอนก็อดไม่ได้เป็นฝ่ายทำลายความเงียบขึ้นมา “อุตส่าห์มาเยี่ยมถึงบ้าน ดันมาทำเมินใส่อีก” คนโดนก่อกวนปรายตามองเพื่อนปากไม่ค่อยปกติพอๆกับหน้าตา “ทำหน้ามาแบบนี้ใครมันจะอยากต้อนรับวะ มีเรื่องมาล่ะสิถึงได้ถ่อมาหาเราถึงบ้านอย่างนี้น่ะ” “เหอะ” อีกฝ่ายแค่นในลำคอ ปรานต์นึกขัน มองเจ้าคนทำหน้าตาประหนึ่งโลกกำลังจะถล่มทลายในอีกหนึ่งชั่วโมง แล้วก็อดแหย่ไม่ได้ เพราะไม่เห็นโต้เถียงอะไรแสดงว่าข้อสันนิษฐานเป็นจริง “เรื่องคุณดาล่ะสิ” “จะเรื่องอะไร” กษมาทำหน้าเบ้ “ทำไมอีกล่ะ ไปเรียกร้องความสนใจจากเขาแล้วเขาเมินใส่หรือไง” ปรานต์ทาย ซึ่งส่วนมากก็มีไม่กี่สาเหตุนักหรอกเกี่ยวกับผู้หญิงที่เพื่อนเขาผูกพันด้วย ปรานต์เพิ่งรู้ได้ไม่นานมานี่เองว่าเพื่อนเขากำลังดูใจกับผู้หญิงคนหนึ่ง ซึ่งนับว่าเป็น ‘ม้ามืด’ ที่สุดเท่าที่เขาเคยเห็นผู้หญิงของหมอนี่มา เขาเคยพบลิปดาอยู่ครั้งสองครั้งตอนที่เจ้าหล่อนโดนเพื่อนเขาถูลู่ถูกังมาแนะนำให้ได้รู้จักตอนที่เพิ่งกลับมาจากอังกฤษหมาดๆหลังไปเรียนต่ออยู่นานหลายปี ใบหน้าค่อนข้างแป้น กับเครื่องหน้าที่ไม่มีอะไรโดดเด่น รวมทั้งหุ่นสมส่วนกระเดียดไปทางอวบนั่น ดูยังไงก็ไม่ใช่รสนิยมที่ผ่านๆมาของเพื่อนเขาโดยสิ้นเชิง จะมีก็แค่รอยยิ้มที่ดูสดใสนั่นที่ทำให้เธอดูดีมากขึ้น เสียงของเธอก็ห้าวจนหากไม่ตั้งตัวแต่แรกก็ทำเอาสะดุ้งได้เหมือนกันเพราะนึกว่าผู้ชาย ในวันนั้นเธอไม่ได้แต่งตัวอ่อนหวานแต่อย่างใด หากใส่เสื้อเชิ้ตกับกางเกงยีนส์ดูทะมัดทแมง ท่าทางเกือบจะกระฟัดกระเฟียดที่เพื่อนเขาไปดึงตัวเธอจากที่ทำงานมางานสังสรรค์เลี้ยงต้อนรับการกลับจากอังกฤษของเพื่อนเขา ปรานต์มองลักษณะของเพื่อนหญิงของกษมาคนนี้แล้วก็บอกได้ทันทีว่าเจ้าตัวคงเป็นคนลุยๆ เพราะแม้จะไม่ได้พูดมากมาย แต่ดูปริมาณแอลกอฮอล์ที่เจ้าตัวดื่มได้ นับว่าคอแข็งแบบสุดยอด สุดท้ายชายหนุ่มก็ออกจะประหลาดใจอยู่ว่าเธอคือรุ่นพี่สถาบันเดียวกันกับเขาแต่ต่างคณะ ทว่าดูเหมือนจะมีแค่เขาที่ฉงนเพราะเพื่อนคนอื่นบางคนดูเหมือนจะรู้จักลิปดาอยู่แล้ว เธอค่อนข้างดังในคณะของเขาเหมือนกันซึ่งตอนนั้นเธอมักจะมาร่วมกิจกรรมกับคณะเขาบ่อยๆ เขาอาจจะเคยพบเธอมาก่อนแล้วแต่เผอิญจำไม่ได้เพราะเวลาก็ล่วงไปเป็นสิบปีแล้ว เรื่องที่ลิปดาอยู่มหาวิทยาลัยเดียวกันนี้ก็มีข้อดีอยู่อย่างตรงที่เพิ่มความรู้สึกสนิทสนมมากขึ้นเช่นกันเมื่อรู้ว่ามาจากสถาบันเดียวกัน จะมีก็แต่กษมาเท่านั้นที่เรียกชื่อเล่นเธอแบบตีเสมอได้ไม่ขัดเขิน ลับหลังลิปดาแล้ว เพื่อนทั้งหลายยังแซวกษมากันยกใหญ่ว่ามีแฟนเหมือนมีเพื่อนผู้ชายบวกแม่ไว้คอยคุม ซึ่งเจ้าตัวก็ทำท่ากระฟัดกระเฟียดไปอย่างนั้นเอง แต่สุดท้ายก็ยอมพยักหน้า ‘อย่าทำให้ได้โกรธเลยนะ มือหนักเป็นบ้าเลย’ ฟังแบบนี้แล้วเหมือนเป็นผู้หญิงขี้หวง ทว่าฟังจากที่กษมาเล่าให้ฟังบ่อยๆแล้ว เรียกได้ว่าตรงกันข้ามเลยทีเดียว นอกจากทำท่าคล้าย ‘ไม่สนใจ’ เพื่อนเขาแล้ว เจ้าตัวยังมีพฤติกรรม ‘ใส่พานถวาย’ เพื่อนเขาให้ผู้หญิงคนอื่นอยู่เนืองๆ จนปรานต์ชักไม่แน่ใจว่าคู่นี้คบหากันจริงหรือไม่ “เออสิ! หายใจออกเป็นงานอย่างเดียวเลย” กษมาตอบคำถามเขาในที่สุด “ก็รู้นะว่าตอนนี้เป็นช่วงที่เขาต้องทำงานหนักเพราะความฝันเขาเริ่มเป็นรูปเป็นร่างแล้ว แต่ไม่ได้เจอหน้ามาเกือบเดือนแบบโทรไปหาก็รับวันละไม่เกินห้านาทีนี่ นายไม่คิดว่ามันโหดเกินไปหน่อยหรือ” “อ้าว!” ปรานต์ลากเสียงยาวแบบกวนประสาท “ก็เมื่อก่อนนายเคยบ่นๆไม่ใช่หรือว่าพวกผู้หญิงชอบทำตัวเป็นเจ้าเข้าเจ้าของ น่ารำคาญ คราวนี้ก็มาเจอผู้หญิงสปอร์ตแล้วไง ให้อิสระกับนายขนาดนี้จะไปหาที่ไหนอีก นายควรจะดีใจมากกว่านะ” “กรรมตามสนองชัดๆ” กษมาเอ่ยอย่างอ่อนใจ ร่างสูงนอนกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่อย่างนั้น “สนใจเกินก็แย่ ไม่สนใจเลยก็ไม่ไหวว่ะ” “ถามจริงๆเถอะว่ะ นี่เขารักนายจริงหรือวะ ทำไมพวกนายคบกันแปลกๆอย่างนี้” ไร้คำตอบจากเพื่อนเขา มีเพียงใบหน้าที่ฟุบลงกับท่อนแขนของตนเองนิ่งอยู่อย่างนั้น ปรานต์ออกจะขำแกมฉงนอยู่เช่นกันเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของคนคู่นี้ เจ้าเพื่อนเขามันหน้าตาหล่อเหลาถึงขั้นที่เพื่อนพร้อมใจกันเรียก ‘ไอ้หน้าหยก’ บวกกับอุปนิสัยขี้เล่น และฐานะทางบ้านรวมทั้งหน้าที่การงานก็ดี ไม่ว่าเมื่อไรก็ไม่เคยขาดผู้หญิงที่เข้ามาในชีวิต เพียงแค่เขามองใคร ผู้หญิงคนนั้นร้อยละเก้าสิบเก้าจุดเก้าเก้าก็พร้อมจะพะเน้าพะนอไอ้หมอนี่กันทั้งนั้น แต่ทำไมกษมาถึงชอบผู้หญิงคนนั้นถึงขั้นไม่เป็นตัวของตัวเองได้ขนาดนี้ และผู้หญิงคนนั้นหัวใจทำด้วยอะไรถึงได้เป็นส่วนน้อยร้อยละศูนย์จุดศูนย์หนึ่งของผู้หญิงทั้งหมด “ถ้าไม่รู้ก็ลองใจเขาหน่อยเป็นไง เอาแบบแผนน้ำเน่าดีไหม ทำให้เขาหึงเสียบ้าง จะได้รู้ว่าเขาคิดยังไง” กษมาเงยหน้าขึ้นพลางทำหน้าตาตื่นก่อนส่ายหน้าทันทีพร้อมกับทำท่าเอานิ้วปาดคอตัวเอง “นายไม่ต้องมาแนะนำอะไรบ้าๆ เลย ขืนทำแบบนั้นมีหวังเราคอขาดแน่” “เอาน่า! น่ากลัวหน่อยแต่เขาคงไม่ฆ่านายทิ้งหรอก” ปรานต์ตบไหล่เพื่อนปุๆ “อย่างน้อยถ้าเขาหวงจะได้ใจชื้นหน่อยไง” “เขาน่ะไม่ฆ่าเราทิ้งหรอก แย่กว่าก็ตรงที่ว่าเราน่ะจะโดนเขาทิ้ง อย่างนั้นน่ะตายทั้งเป็นเชียวนะ อย่าใช้แผนหลอกให้หึงเสียให้ยาก ดีไม่ดีเรานี่แหละที่จะซวยเอา” ปรานต์หัวเราะเสียงก้องเมื่อเจอเพื่อนของเขาได้พบกับผู้หญิงที่ต้องยอมจำนนให้ถึงเพียงนี้ อาจเป็นกรรมตามสนองอย่างที่เพื่อนบ่นก็ได้ กษมาถึงได้มาเจอผู้หญิงแบบลิปดาเช่นนี้ “นั่นก็ไม่เอา นี่ก็ไม่ได้ ขี้เกียจแนะนำแล้วเว้ย จะทำอะไรก็ทำไปก็แล้วกัน” ชายหนุ่มส่ายหน้าพลางหยิบนิตยสารมาอ่านต่อในขณะที่คนที่ได้รับคำแนะนำแต่ละอย่างนั่นชันตัวขึ้น พลางยกเท้ายันไอ้คนทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ไปทีหนึ่งอย่างหมั่นไส้ “เฮ้ย! ถีบกันทำไมวะ” ปรานต์โวยวาย “ไม่เจอเองไม่เข้าใจหรอก ขอสาปให้นายเจอแบบเราบ้างแล้วจะรู้สึก!” “ไม่มีทาง นายก็เห็นแฟนเราไม่ใช่หรือไง” “คนนี้ไม่ใช่สำหรับนายหรอก เดาได้เลยว่าอีกไม่นานพวกนายได้เลิกกันแน่ๆ แล้วถ้าเกิดตอนนั้นนายไปหลงรักใครที่เขาไม่เคยแลนายเลย จะเข้าใจว่าเรารู้สึกยังไง!” จากคุณ : peiNing เขียนเมื่อ : 17 ก.ค. 53 23:56:13

ความคิดเห็นที่ 2 “ดา เย็นนี้ยุ่งหรือเปล่า ผมมารับนะ” กษมาเอ่ยด้วยน้ำเสียงเกือบจะอ้อนกับหญิงสาวซึ่งกำลังง่วนอยู่กับการวางแผนนิทรรศการในงานภัณฑารักษ์ที่เธอกำลังทำอยู่ เธอขมวดคิ้วน้อยๆก่อนจะมองนาฬิกา “เย็นนี้หรือ” “ห้ามเซย์โนกับผมด้วย นี่เราไม่ได้เจอกันมาเกือบเดือนแล้วนะ ตอนนี้เจอยามหน้าหมู่บ้านมากกว่าดาแล้ว” ลิปดายิ้มขัน “ก็ต้องเจอบ่อยกว่าสิ มาร์ต้องขับรถกลับบ้านไม่ใช่หรือไง ยังไงก็ต้องเจอยามทุกวันอยู่แล้ว” “ไม่รู้ล่ะ ผมไปรับนะ ไม่ได้เอารถไปใช่ไหม” หญิงสาวถอนใจให้กับคนช่างตื๊อ แต่ก็จริงอย่างที่เขาว่า ช่วงนี้เธอกำลังยุ่งถึงขีดสุด ทั้งนิทรรศการของงานประจำของตนเอง รวมทั้งการติดต่อเกี่ยวกับเรื่องสถานที่ของแกลอรี่ที่เธอฝันอยากจะเปิดเป็นของตัวเองด้วย “ดาไปเองก็ได้ แถวนี้จอดรถไม่สะดวก จะไปที่ไหนล่ะ” “ห้องดา” กษมาตอบทื่อๆ “อยากกินกับข้าวฝีมือดา ทำให้ผมหน่อยนะ” “ทำให้ได้ แต่ทำไมต้องมาห้องดาด้วยไม่ทราบ” หญิงสาวหรี่ตา “ที่จริงผมก็อยากจะพาไปร้านอาหารตามสั่งแถวกระทรวงผม แล้วไปสะกิดบอกไว้ให้ว่า ‘เจ๊ๆ เอากระเพราไก่ไข่ดาว แต่เจ๊ช่วยหลบหน่อย ผมอยากกินฝีมือแฟนผม แต่ขอใช้วัตถุดิบเจ๊ละกันนะ’ แต่ขืนผมทำแบบนั้น เจ๊ได้เอากระทะฟาดผมหัวแตกพอดี หรือไม่อย่างนั้นไปที่บ้านผมก็ได้ เดี๋ยวไล่แม่ครัวให้ออกจากครัวก่อน แล้วให้ดาสำแดงฝีมือเอง แต่ถ้าไปที่บ้านผม ดาอาจจะต้องทำข้าวเผื่อพ่อแม่ผมด้วย แบบนั้นดาก็คงไม่ค่อยสะดวกใช่ไหมล่ะ” ลิปดากัดฟันกรอดกับคนกวนประสาทที่เล่นปิดทางเธอเสียขนาดนี้ เขายิ่งกว่ารู้ว่าเธอยังไม่พร้อมจะไปพบพ่อแม่เขา เรื่องนี้เห็นได้ชัดจากที่เธอพยายามบ่ายเบี่ยงไม่ยอมไปใช้สระว่ายน้ำบ้านเขา แม้ว่เจ้าตัวพยายามคะยั้นคะยอถึงขั้นโฆษณาชวนเชื่อให้หญิงสาวไปให้ได้ แล้วมีหรือที่คนแบบนั้นจะไม่น้อยใจ พอสบโอกาสก็หาเรื่องตัดพ้อเธอได้ทุกที “จะให้ไปที่ห้องได้ยังไงล่ะ อยู่กันแค่สองคนนี่นะ” หญิงสาวแกล้งไม่รู้ไม่ชี้ดึงกลับมาเรื่องเดิม “สัญญาว่าผมจะเป็นเด็กดีไม่งอแง ไม่โยเย ไม่มือบอน ไม่...” “รู้แล้วๆ” ลิปดาทั้งขำทั้งฉุนแต่ก็ไม่วายขู่ “สัญญาแล้วนะว่าต้องเก็บมือเก็บไม้ ไปกินข้าวอย่างเดียวเท่านั้น” “สัญญาครับผม” หญิงสาวนึกภาพเขาทำท่าวันทยหัตถ์ได้ทันที เธอหัวเราะคิก ความตึงเครียดค่อยผ่อนคลายลงบ้าง “แล้วนี่จะตรงมาจากกระทรวงเลยใช่ไหม” “ฮื่อ แต่เดี๋ยวผมจะไปรับดาแล้วกลับด้วยกันดีกว่า เกิดผมไปถึงก่อนขี้เกียจไปแกร่วรอ” “เอาอย่างนั้นก็ได้” ลิปดาตามใจ คุยกันอีกเล็กน้อยก่อนจะวางไป หญิงสาวลองนึกว่าเย็นนี้จะทำอะไรดี ทว่านึกแค่แวบเดียวเท่านั้น เดี๋ยวต้องรอปรึกษาว่าเขาอยากทานอะไร จะได้ไม่มางัดข้อกันทีหลัง แล้วจากนั้นหญิงสาวก็ไม่ได้คิดอะไรอีก ตั้งหน้าตั้งตาทำงานต่อไป แต่แล้วก็มีโทรศัพท์เข้ามาอีกครั้ง ตอนแรกนึกว่าเป็นเขา ทว่าหมายเลขที่โทรมากลับไม่เคยมีการบันทึกไว้ก่อน ลิปดาขมวดคิ้วน้อยๆก่อนจะรับสายอย่างฉงน “สวัสดีค่ะ...” จากคุณ : peiNing เขียนเมื่อ : 17 ก.ค. 53 23:56:45

ความคิดเห็นที่ 3 ชายหนุ่มมองที่ปัดน้ำฝนที่กระจกหน้ารถยุโรปคันใหญ่ของเขา บรรยากาศนั้นค่อนข้างเย็นเสียจนหน้าต่างละไอ กษมาชำเลืองมองหญิงสาวข้างตัวที่นั่งนิ่งเมินมองหน้าต่างด้านข้าง ลิปดากอดอกสลับกับเอามือเท้าคางอย่างเหม่อลอย รอยยิ้มสดใสของเธอไม่มีแตะแต้มบนใบหน้าเลยนับตั้งแต่ที่เขามารับเธอ หรือแม้แต่ตอนที่ไปซื้อของสดด้วยกันเพื่อมาทำอาหารเย็นวันนี้ ไม่ว่าจะแหย่เท่าไร หญิงสาวก็เพียงตอบโต้ตามแต่สถานการณ์ แต่มีหรือที่เขาจะจับไม่ได้ว่าบางครั้งเธอก็เหม่อราวกับกำลังครุ่นคิดอะไรอยู่ เธอดูเงียบอย่างแปลกประหลาด... ลิปดาสะดุ้งเมื่อมีอะไรไหวๆอยู่เบื้องหน้า เธอผงะแล้วมองหาที่มาของมัน ก็พบว่าเป็นมือใหญ่ของชายหนุ่มซึ่งนั่งหลังพวงมาลัยซึ่งมองมาด้วยความเป็นห่วง “เป็นอะไรน่ะดา งานยุ่งมากหรือ เหม่อจังเลย” “เปล่านี่” เธอส่ายหน้ามือเล็กนั่นลูบใบหน้าของตนเองน้อยๆ “คงเหนื่อย...เหนื่อยมาก เลยเหม่อไปหน่อย ไม่ต้องกังวลหรอก” “งั้นมื้อนี้ผมทำกับข้าวเองก็ได้” กษมาเอ่ยอย่างเป็นห่วง พอไฟเขียวทำให้เขาต้องหันไปมองการจราจรข้างหน้าอีกครั้งหนึ่ง “รู้ว่าตัวเองเหนื่อยแบบนี้แล้วยังคิดจะทำกับข้าวมื้อใหญ่อีก ไม่ได้โอกาสพิเศษอะไรสักหน่อย” หญิงสาวนิ่งไป กษมาชำเลืองอีกครั้งก็เห็นเธอเหม่อมองไปยังด้านนอกอีกแล้ว เขาขมวดคิ้ว เมื่อสัมผัสได้ถึงความผิดปกติ รู้สึกสังหรณ์ใจกับความเงียบของเธอเหลือเกินว่าจะไม่ใช่แค่เรื่องงาน เมื่อรถจอดที่ใต้คอนโดมิเนียมที่เธออาศัยเรียบร้อยแล้ว คนผ่านไปมาหรือบางคนที่ได้เห็นต่างก็มองตามชายหนุ่มร่างสูงในชุดเสื้อเชิ้ตกับกางเกงสีดำดูสุภาพแต่ก็เห็นได้ชัดว่ามีราคา แต่นั่นไม่เท่ากับใบหน้าหล่อเหลาที่ไม่ว่าใครเห็นก็ต้องเหลียวหลัง และคนบุคลิกเช่นนี้กลับถือของสองมือเดินตามหญิงสาวที่ดูธรรมดาต้อยๆภายในคอนโดมิเนียมระดับกลางที่เห็นได้ชัดว่าเขาดูแปลกที่ทางอย่างสิ้นเชิง ลิปดาทำหน้าคล้ายอึดอัดใจเล็กน้อย เมื่อหันกลับไปมองคนยิ้มกราดราวกับเคยชินกับการเป็นเป้าสายตาของคน ดวงตาของหญิงสาวก็หม่นลงเล็กน้อย ห้องที่เธออยู่กว้างพอสมควรสำหรับอาศัยคนเดียว เป็นคอนโดแบบหนึ่งห้องนอน กษมาก้าวเข้ามาภายในห้องที่ตกแต่งอย่างเป็นระเบียบ ภาพวาดสีน้ำและสีน้ำมันวางหลายภาพวางซ้อนๆกันอยู่มุมหนึ่ง เป็นภาพที่เธอสะสมไว้ส่วนตัว เขาเคยเข้ามาห้องนี้แค่ครั้งสองครั้ง ความที่มันเล็กทำให้ไม่ต้องสำรวจอะไรอีก ชายหนุ่มจึงตรงไปยังห้องครัวได้เลยในขณะที่ลิปดาแวะเข้าไปห้องนอนเพื่อวางกระเป๋าของตนเอง เมื่อออกมาก็เห็นชายหนุ่มทำท่าจะใส่ผ้ากันเปื้อน คงตั้งใจจะทำอย่างที่ปากว่าไว้จริงๆ เมื่อเห็นเธอโผล่เข้าไปในครัวก็ไล่อย่างรวดเร็ว “ไปนั่งรอข้างนอกไปดา เดี๋ยวผมทำเอง” “มาร์นั่นแหละออกไป เดี๋ยวดาจะทำ” ลิปดารุนหลังเขาให้ออกไปนอกห้องครัว ซึ่งจริงๆก็แคบนิดเดียว เธอเองก็เป็นผู้หญิงตัวใหญ่ เขาเองก็ไม่ใช่ผู้ชายตัวเล็ก พอมายืนสองคนยิ่งทำให้ครัวเต็มมากกว่าเดิม “ก็เหนื่อยไม่ใช่หรือ ผมไม่ทำครัวดาไหม้หรอกน่า ไหนเตาอบ” เขาพยายามจะก้มลงมอง แต่ความคับแคบของห้องครัวทำให้ทำอะไรได้ไม่ถนัด “ไม่ได้เหนื่อยอย่างนั้น ออกไปรอข้างนอกเถอะน่า มาร์ไม่รู้ว่าของมันอยู่ตรงไหน อยู่ก็เกะกะ” ลิปดาถอนใจเฮือก ก่อนเสียงห้าวๆของเธอเริ่มดังขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์ “ไปเร็วสิ! ขี้เกียจพูดซ้ำแล้วนะ ไม่รู้หรือไงว่ามันยิ่งเสียพลังงานน่ะ!” “แค่จะช่วยไม่เห็นต้องดุกันเลย” กษมาหน้างอทันที “ก็บอกแล้วว่าทำไง พูดดีๆแล้วไม่ฟังก็ต้องขึ้นเสียงน่ะสิ” ลิปดาไม่สงสารหน้าหงิกๆนั่นสักนิด “จะออกไปดีๆหรือจะให้ไล่อีกรอบ ว่ามา” ชายหนุ่มเลยจำใจต้องออกมานั่งข้างนอกแทนพร้อมทั้งยอมให้ลิปดากระตุกผ้ากันเปื้อนออกจากเอวเขาด้วย ร่างสูงเอนกายบนโซฟาตัวนุ่มพลางกดรีโมทเปิดโทรทัศน์ดูข่าว เสียงมีดกระทบเขียง และเสียงฉู่ฉ่าจากกระทะทำให้กษมาอมยิ้มน้อยๆ พลางลองชะเง้อไปทางครัวก็พบร่างของเจ้าของห้องเคลื่อนไหวไปมาอย่างคล่องแคล่ว ความอบอุ่นในใจค่อยๆก่อตัวขึ้นมา ถักทอด้วยความรู้สึกอ่อนโยนอ่อนหวานในหัวใจเงียบๆ อาหารมื้อนี้อร่อยอย่างกับขึ้นเหลาจนเขาขอเติมข้าวพูนกับเธออีกครั้ง ทำให้แม่ครัวยิ้มกว้าง กระทั่งเมื่อเขากวาดทุกอย่างลงท้องแล้ว จึงเพิ่งสังเกตว่าคนที่นั่งตรงข้ามแตะอาหารไปนิดเดียวเท่านั้น ดวงตาของเธอจับจ้องเขาทานอย่างมีความสุขมากกว่าจะสนใจอาหารในจานของตน กษมาเลยเอ่ยเขินๆแกมรู้สึกผิด “ดากินอิ่มหรือเปล่า ผมล่อซะเรียบเลย” “เห็นมาร์กินก็อิ่มแล้ว” เธอหัวเราะน้อยๆพลางจ้องหน้าเขาอีกครั้งหนึ่ง ชายหนุ่มชะงักมือที่ช่วยเก็บจานเปล่าเข้าไปไว้ที่อ่างล้างจานก่อนจะลงมือล้างให้สะอาดโดยไล่แม่ครัวของคืนนี้ให้ออกไปรอข้างนอกบ้าง หญิงสาวก็ไปนั่งกอดเข่าอยู่บนโซฟาตัวเดียวกับที่เขานั่งเมื่อครู่ ร่างสูงตามไปนั่งสมทบก่อนจะเอียงมองเธอโดยการเท้าแขนบนพนักพิงหลังนุ่มนั่นเพื่อจับสังเกตหญิงสาวเจ้าของห้อง “มีอะไรจะพูดกับผมหรือเปล่า ผมว่าดามีอะไรในใจตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว” ลิปดามองเขาก่อนหลุบตาลง ท่าทีนี้เขาฟันธงได้ทันทีว่ามี ‘เรื่อง’ แน่ๆ เขาชะโงกไปใกล้หญิงสาวจนอีกฝ่ายผงะไปเล็กน้อยก่อนที่เสียงทุ้มเอ่ยอย่างนุ่มนวล “มีอะไร บอกผมสิครับ” เธอลังเลเล็กน้อย เงยหน้าสบตาเขาราวกับต้องการหาร่องรอยจากนัยน์ตาของชายหนุ่ม “มาร์รู้จักผู้หญิงที่ชื่อวิรินทร์ไหม” เธอเอ่ยออกมาในที่สุด “เขาโทรมาหาดาวันนี้ แล้วบอกว่าเป็นแฟนเก่าของมาร์” หายนะชัดๆ! คิ้วของชายหนุ่มมุ่นเข้า ดวงตาสีน้ำตาลของเขาเข้มขึ้นกว่าเดิมด้วยความกราดเกรี้ยวเมื่อนึกไปถึงหญิงสาวคนที่ลิปดากำลังพูดถึง ชายหนุ่มถามเธอทันที “ผมเคยมีแฟนชื่อวิรินทร์จริง แต่เราจบกันไปตั้งนานแล้ว ตอนนี้เป็นแค่เพื่อนร่วมงานเท่านั้น ไม่ใช่สิ! เป็นคนที่ติดต่อกันด้วยเรื่องงานเท่านั้น เขาโทรมาบอกดาว่าอะไร!” “มาร์ชอบเขาหรือเปล่า” หญิงสาวไม่ตอบแต่เลือกถามเขากลับ แถมเป็นคำถามที่กระพือไฟแห่งโทสะของชายหนุ่มให้ยิ่งโชติช่วงเมื่อรู้ว่าตนโดนลอบกัดเช่นนี้ นี่กรรมติดจรวดไล่ล่าเขาอยู่หรืออย่างไรนะ ถึงได้มีเรื่องยุ่งไม่หยุดหย่อน นี่เป็นรายที่เท่าไรแล้วที่มาระรานลิปดาอย่างนี้! ชักจะเข้าใจถึงที่มาของอาหารมื้อใหญ่ในวันนี้เสียแล้ว เธอกะคิดจะเลี้ยงอำลาเขาหรืออย่างไรนะ! มือใหญ่รีบจับมือลิปดาแน่นเข้า เอ่ยเสียงเครียด “ดาจะให้ผมไปชอบใครได้อีก ผมบอกจนปากจะฉีกอยู่แล้วว่าผมรักดา จะให้พูดอีกกี่ครั้งก็คือผมรักดา อย่าไปฟังที่ใครเขาพูดนักเลย เชื่อใจผมบ้างไม่ได้หรือไง” “ถ้าไม่เชื่อก็คงไม่มาถาม” หญิงสาวส่ายหน้า มืออวบนิ่มยอมให้อีกฝ่ายกุมแต่โดยดี “ถึงจะถามแต่ในใจคงกะจะปล่อยเกาะผมแบบที่ดาชอบทำล่ะสิ” ชายหนุ่มเอ่ยเสียงขื่น เขาเมินไปอีกด้านโดยไม่สบตาเธอบอกให้รู้ว่าตอนนี้เขากำลังเจ็บปวดมากเพียงใด “ไม่เคยคิดอย่างนั้นเลย” ลิปดาแก้ตัวอย่างรวดเร็วเมื่อเธอทำให้ชายที่อารมณ์ดีเป็นนิจตรงหน้าต้องมีสีหน้าเช่นนี้อีกแล้ว มือนิ่มนั่นละจากมือใหญ่ที่กุมอยู่เพื่อประคองใบหน้าหล่อปานรูปสลักให้หันมามองเธอทั้งสองมือ “ดาแค่...ดาเคยบอกมาร์แล้วไม่ใช่หรือว่า ถ้ามีใครที่มาร์เห็นว่าดีกว่า หรือถ้ามาร์เหนื่อย...” “ผมไม่เคยเห็นใครดีกว่าดา แล้วก็ไม่เคยเหนื่อยที่จะรักดาด้วย” กษมาคว้ามือเธอมาจูบแรงๆแล้วกุมไว้จนเธอเจ็บ สีตาจากน้ำตาลเข้มเริ่มกลายเป็นสีทองเรืองรอง “แต่ดูเหมือนเป็นดาเองที่ผลักไสผมอยู่เรื่อย ผมบอกว่าผมรอได้จนกว่าดาจะตัดใจจากพี่เจตน์แล้วก็หันมามองผมเต็มสองตา ผมก็จะคอย ทำไม? คำพูดของผมไม่เคยเชื่อถือได้เลยหรือ ดารับฟังคำพูดของคนพวกนั้นหมดยกเว้นคำพูดของผมเอง” “ไม่ใช่อย่างนั้น ดาแค่อยากเปิดโอกาส...” “งั้นรู้ไว้เลยว่าโอกาสที่ดาพยายามจะให้ผมนั่น ผมไม่ได้ต้องการมันสักนิด” ชายหนุ่มเอ่ยอย่างเย็นชา “ตอนที่เราอยู่คนละซีกโลก ไม่มีใครรู้เรื่องของเรา ดาก็เลยอยู่ได้สบายๆไม่มีคนมาก่อกวน แต่ตอนนี้ผมกลับมาแล้ว ผมรู้ตัวว่าทำให้ดาต้องตกเป็นเป้าสายตา ผมพยายามปกป้องดาเท่าที่ผมทำได้แต่ดาก็ต้องปกป้องตัวเองบ้าง ดามีสิทธิ์ตอบโต้เขาไปได้เต็มๆเลยว่า ดาเป็นแฟนผม เป็นคนปัจจุบันที่ผมไม่เหลือสายตาไปมองคนอื่นอีกแล้ว” มือที่กุมมือเธอเอาไว้กำแน่นบ่งบอกอารมณ์เขาได้ดี ลิปดาหน้าเผือดไปเล็กน้อยในขณะที่กษมาชะงัก เขาหรี่ตาลงเล็กน้อย “หรือดาเหนื่อยเพราะต้องมาคบกับผม? ต้องมาเจออะไรแบบนี้” “ไม่ใช่อย่างนั้นนะ!” ลิปดาส่ายหน้าทันที เกือบกึ่งตกใจ “ถ้างั้นเชื่อใจผมได้ไหม” เขาเอ่ยเสียงสะท้าน เขาดึงร่างของหญิงสาวมาแนบกับอก “รักผมเหมือนอย่างที่ผมรักดานะ อย่าไล่ผมให้ไปไกลจากดาอีกเลย” ไหล่ของเขารับรู้ถึงหยาดน้ำที่หลั่งริน ร่างสมส่วนในอ้อมแขนเขาสะท้านด้วยแรงน้ำตาที่ท่วมท้น ชายหนุ่มจุมพิตเรือนผมสั้นแสนนุ่มนั่นแผ่วเบา พึมพำอย่างวอนขอ “รักผมนะดา รักผม” นั่นทำให้ลิปดายิ่งน้ำตาไหลพราก เสียงเกือบห้าวของเธอสะท้านพึมพำจนเกือบฟังไม่รู้เรื่อง แขนของเธอยกขึ้นเพื่อโอบกอดเขาไว้เช่นกัน “ขอโทษ...ขอโทษ” กษมาจูบที่กกหูของเธออีกครั้งอย่างปลอบประโลม ในขณะที่ลิปดาส่ายศีรษะคล้ายจะไม่ต้องการให้เขาล่วงเกินเธอมากไปกว่านี้ ชายหนุ่มจึงหยุดเพียงเท่านั้น ลิปดาขยับออกห่างเพื่อเงยหน้ามองเขาในขณะที่หยาดน้ำยังชุ่มดวงตา เธอดึงมือของเขามาจับไว้แน่น “ดาอาจจะทำให้มาร์ผิดหวัง ดา...ดา...” “จนถึงตอนนี้จะสามปีแล้ว ดายังรักผมไม่ได้อีกหรือ” ชายหนุ่มเข้าใจสิ่งที่เธอกำลังจะพูดได้ทันที เขาต้องเจอกับคำปฏิเสธของเธอมานับไม่ถ้วนทุกครั้งที่ทวงถาม แล้วทำไมคราวนี้เขาจะไม่รู้ว่าเธอจะพูดอะไร “ดาไม่คู่ควร...ดา...” ชายหนุ่มก้มลงมาแนบริมฝีปากกับเธอเบาๆ ทำให้คำพูดที่เธอกำลังจะเอ่ยออกมาต้องกลืนหายไปในลำคออีกครั้ง ลิปดาถอยหนีทันทีจนเกือบจะเป็นลนลาน เป็นภาพที่ชวนปวดใจ...แต่ก็ยังเจ็บปวดน้อยกว่าคำพูดที่กำลังจะออกจากปากเธอมาทำร้ายจิตใจเขา มือใหญ่เอื้อมไปแตะน้ำตาที่หลั่งอาบแก้ม ลิปดาผวาไปเล็กน้อยแต่เมื่อพบว่าเขาไม่ได้คิดจะล่วงเกินเช่นนั้นอีกจึงยอมให้เขาเช็ดน้ำตาแต่โดยดี ดวงตาชุ่มน้ำทำได้แค่สบตาที่บ่งบอกถึงความเจ็บปวดของเขาเท่านั้น ชายหนุ่มคลี่ยิ้มให้เธออย่างอ่อนโยน “ผมบอกแล้วว่าจะรอดาไง ไม่ต้องทำหน้าตาแบบนั้นหรอกน่า” ลิปดายิ่งสะอื้นมากกว่าเดิมอีก แต่ไม่คอยให้เขาต้องมาซับน้ำตาให้อีกแล้ว เธอปาดมันออกจากตาเงียบๆ ต่างฝ่ายต่างนั่งจ้องหน้ากันอยู่อย่างนั้น ก่อนที่ชายหนุ่มจะถอนใจยาว ขยี้ผมของเธอเบาๆ “ไปล้างหน้าล้างตาไป เดี๋ยวผมจะกลับแล้ว อยู่คนเดียวได้หรือเปล่า” หญิงสาวยังนิ่งซึมอยู่อย่างนั้นพลางพยักหน้า “ไม่ต้องคิดมากน่า เรื่องของใจ บังคับกันได้ที่ไหน” ชายหนุ่มทำเสียงให้ร่าเริงขึ้นพลางแกล้งดึงแก้มเธอให้ยิงฟันออกมา “ผมบอกแล้วว่าคนที่ต้องทำหน้าที่ให้ดารักก็คือผม อุตส่าห์โปรยเสน่ห์ไปตั้งเยอะแล้ว ดายังไม่ยอมใจอ่อนเลยแฮะ สงสัยฝีมือตกไป” ลิปดาส่ายหน้า เธอไม่พูดอะไรนอกจากจับมือเขามาแตะที่ริมฝีปากเบาๆเท่านั้น กษมาคลี่ยิ้มอย่างเศร้าหมองก่อนจะกลายเป็นสีหน้าทะเล้นอย่างรวดเร็ว “บอกให้ไปล้างหน้าไป เดี๋ยวพรุ่งนี้ตาได้บวมตุ่ยไปทำงานไม่ได้แล้วจะหาว่าผมไม่เตือนนะ” ว่าจบเขาก็ลุกขึ้นจากโซฟาพลางดึงร่างของเจ้าของห้องให้ลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว ลิปดาโดนรุนหลังให้เข้าไปในห้องน้ำก่อนที่ชายหนุ่มจะปิดประตูให้ หญิงสาวมองกระจกเงาของผู้หญิงที่ตาแดงไปหมด ดูไม่ได้เลยสักนิด เธอวักน้ำจากอ่างล้างหน้าเพื่อชะล้างคราบน้ำตาทั้งหมดให้สะอาด เมื่อกลับออกมาอีกครั้ง กลับพบแต่ความว่างเปล่า ร่างสูงที่มักจะรอเพื่อกล่าวคำอำลาก่อนกลับคงจะไปโดยไร้คำลาเหมือนทุกที ลิปดาหายใจสะท้อนก่อนจะนิ่งซึมอยู่บนโซฟาคนเดียวอีกครั้ง ทางด้านคนที่ออกมาก่อนก็เดินลิ่วๆตรงไปยังที่จอดรถใต้คอนโดมิเนียม สายฝนเบื้องนอกยังคงตกกระหน่ำ เครื่องปรับอากาศในรถของเขาทำให้ผิวกายเย็นยะเยือก กระนั้นก็ไม่เย็นไปกว่าหัวใจของเขาในตอนนี้ มือใหญ่ทุบกับพวงมาลัยแรงๆเพื่อระบายความรู้สึกของตนเองก่อนฟุบหน้าลงกับอย่างอ่อนแรง กษมาต้องใช้กำลังใจมหาศาลเพื่อจะเงยหน้าขึ้นอีกครั้งหนึ่งก่อนจะขับรถออกไปอย่างระมัดระวัง เขารู้ว่าตอนนี้อารมณ์ของตนยังไม่ปกตินัก รถยุโรปคันใหญ่นั่นฝ่าฝนออกไปข้างนอก แล่นไปตามทางฝ่าสายฝนที่โหมกระหน่ำจนแทบมองไม่เห็นเบื้องหน้า หากถามว่าตนเองกลับมาถึงบ้านได้อย่างไร กษมาก็คงตอบไม่ได้เหมือนกัน เมื่อชายหนุ่มกลับเข้าห้องนอนของตนเอง โทรศัพท์มือถือเขาก็ดังขึ้นทำให้ร่างสูงชะงักเมื่อเป็นเสียงดนตรีที่บ่งบอกว่าคนที่โทรมาคือหญิงสาวที่เขาเพิ่งจากมา กษมาขมวดคิ้วอย่างประหลาดใจระคนเป็นห่วงว่าเกิดอะไรขึ้นในยามที่เธออยู่คนเดียวหรือไม่ ชายหนุ่มรีบรับสายทันทีถามด้วยน้ำเสียงวิตก “ผมเองดา มีอะไรหรือเปล่า” “มาร์” เธอเอ่ยเสียงแผ่วมาตามสาย “อาทิตย์นี้ดาจะไปพบเจตน์นะ” แก้ไขเมื่อ 17 ก.ค. 53 23:58:53 จากคุณ : peiNing เขียนเมื่อ : 17 ก.ค. 53 23:57:24

ความคิดเห็นที่ 4 “นึกยังไงขึ้นมาจะมาปรึกษาเรื่องหัวใจกับเราวะดา” เจตน์เริ่มต้นพร้อมทั้งหัวเราะขันๆ ส่วนลิปดานั่งเงียบอยู่ข้างๆเขา ไม่ได้มีอารมณ์ขันไปด้วยสักนิด หญิงสาวโทรไปหาเจตน์หลังจากที่ตัดสินใจว่าเธอควรจะต้องทำอะไรสักอย่างเกี่ยวกับเรื่องระหว่างเธอกับกษมา ทุกอย่างระหว่างกันดูเหมือนไม่มีอะไรคืบหน้าเลยสักนิดนับตั้งแต่คบหากันมาเกือบจะสามปี แม้ว่ากษมาพยายามจะบอกว่าเป็นหน้าที่ของเขาที่ต้องเปลี่ยนความรู้สึกของเธอ กระนั้นลิปดาไม่ต้องการเอาเปรียบเขาอีก เธออยากทำให้ทุกอย่างกระจ่างหลังจากที่หลบหนีความเจ็บปวดมาตลอด หากเธอคิดว่ามันอยุติธรรมกับเขา เธอก็ควรจะต้องทำอะไรสักอย่างแทนที่จะเอาแต่หนีแบบนี้ ลิปดานัดเจตน์ออกมาทั้งที่ไม่รู้ตัวเองเหมือนกันว่า จะคุยอะไร หรือมีประโยชน์อะไรที่จะคุยกับเขาอีก เธอรู้แต่ว่าควรจะต้องเผชิญหน้ากับผู้ชายที่อยู่ในใจเธอตลอดสิบปีนี้อีกครั้งให้ได้ เจตน์เห็นหญิงสาวข้างกายที่เรียกเขาออกมาในวันอาทิตย์เช่นนี้ยังคงไม่เอ่ยอะไร เขาจึงไม่คิดจะบังคับเธอพูดจนกว่าจะพร้อม “นี่เราไม่ได้เจอกันนานเท่าไรแล้ววะดา ปีหนึ่งได้หรือยัง” ชายหนุ่มเอนกายพิงพนักเก้าอี้บนสแตนด์ในสนามกีฬาที่มีนักศึกษาซึ่งคงเป็นเด็กหอเตะฟุตบอลกันอยู่ มีคนนั่งอยู่บนสแตนด์นั้นอยู่ประปรายทว่ากระจายตัวกันเกินกว่าจะได้ยินว่าใครพูดอะไร “ได้แล้วล่ะ หลังนายแต่งงานน่ะ” ลิปดาเห็นเขาทำเช่นนั้นจึงทำบ้าง หญิงสาวในเสื้อยืดกางเกงยีนส์ซึ่งแต่งใกล้เคียงกับคนที่นั่งข้างๆก็เอนกายพิง เหม่อมองไปยังท้องฟ้ายามเย็นที่สีส้มกระจายไปทั่ว “นั่นดิ ตั้งแต่แต่งงาน ก็เพิ่งเจอแกเองดา ไม่ได้เจอเพื่อนฝูงคนอื่นเลยว่ะ ใครบอกวะว่าทำกิจการของตัวเองดี เหนื่อยจะตาย ทำงานออฟฟิศยังทำแค่ห้าวัน มาทำงานที่บ้านแล้วทำทีเกือบเจ็ดวัน มีวันอาทิตย์แหละที่แวบออกมาได้บ้าง” คนฟังชะงักไป เอ่ยกับเขาอย่างเกรงใจ “นี่แปลว่าฉันลากนายออกมาในวันหยุดกระปิ๋วเดียวของนายล่ะสิ” “เฮ้ย! ไม่ต้องทำหน้าอย่างนั้นน่า นานๆทีได้เจอเพื่อนแบบนี้ดีจะตาย” เจตน์หัวเราะเบาๆ รู้นิสัยอีกฝ่ายดี ก่อนจะเอียงหน้าหันมามองหญิงสาว “แต่ถึงหายหัว เราก็ไม่ได้ตกข่าวนะเว้ย พวกเพื่อนในคณะเราเขาลือกันให้แซ่ดว่าแกกำลังคบกับนายมาร์ จริงหรือเปล่าวะ” ลิปดาเม้มปากนิดหนึ่งก่อนจะพยักหน้าอย่างหม่นหมอง “ไหงทำหน้าอย่างนั้น ทำไมวะ ทะเลาะกับมันหรือไง” “ไม่ได้ทะเลาะ” เธอเอ่ยเรียบๆ “อ้าว! แล้วเป็นอะไรของแกวะดา พูดอะไรคลุมเครือน่าปวดหัว” เจตน์งงกับท่าทีของเพื่อน “ตอนนี้จะบอกว่าคบกันก็ไม่เชิงหรอก เป็นเรื่องที่ฉันเห็นแก่ตัวมากกว่า” “เห็นแก่ตัวอะไร จะพูดอะไรขยักให้ชาวบ้านเขาอยากรู้อยู่ได้” ชายหนุ่มบ่นงึม “มาร์รู้ว่าตอนนี้ฉันยังลืมรักเก่าไม่ได้ เขาบอกว่าขออยู่กับฉัน จะรอจนกว่าฉันหันไปมองเขา” คราวนี้เจตน์ชะงักไป ใบหน้าเขาเงียบขรึมลงทันที “แกยังไม่เลิกอีกหรือวะดา ผ่านมาเป็นสิบปีจนเราแต่งงานจนเมียท้องลูกคนแรกแล้วนะ” “ถ้ามันทำได้อย่างนั้นจริง ก็คงตัดได้มาเป็นสิบปีแล้ว” หญิงสาวถอนใจยาว คำว่าแต่งงานนั่นเสียดแทงความรู้สึกเธออยู่บ้าง “ฉันบอกมาร์ตั้งแต่ตอนแรกที่คบกันแล้วว่า ฉันคงรักเขาไม่ได้ ไม่รู้ว่าจะรักได้เมื่อไรด้วย  เพราะงั้นถ้าเขาเจอคนที่ดีกว่าก็ให้ไปกับคนนั้นก็ได้” “แกนี่นะ” เจตน์ถอนใจระบายความรู้สึกฉุนนิดๆ “แกควรจะเริ่มต้นใหม่ได้แล้ว จะมาจมกับเราอีกทำไม” “ก็ถ้ายังตัดใจจากรักเก่าไม่ได้จะมีรักใหม่ได้ยังไงล่ะ” ลิปดามองหน้าชายหนุ่มข้างตัว ดวงตาเธอไม่สามารถปิดความรู้สึกของตนเองได้ ซึ่งเธอเหมือนจะรู้ตัวจึงรีบเบือนไปอย่างรวดเร็ว “แล้วเมื่อวานนี้ ฉันได้รับโทรศัพท์จากแฟนเก่ามา พูดประมาณว่าจะรีเทิร์น ฉันก็เลยไปถามมาร์ว่าชอบเขาหรือเปล่า...” “ไอ้มาร์มันเลยโมโหล่ะสิ” เจตน์พอจะเดาได้ เขาทำหน้าแหยงทันที “แกนี่อยู่ดีไม่ว่าดีหาเรื่องใส่ตัวชัดๆ เห็นมันเงียบๆเย็นๆแบบนั้น ใจร้อนจะตาย จะบอกให้รู้นะ ตอนที่ชาวบ้านเขางงว่าแกไปคบกับมันได้ยังไง เราไม่ได้แปลกใจนักหรอก มันก็ชอบแกมาตลอดตั้งแต่ตอนเรียน แล้วมันคว้าแกได้ มันคงดีใจอยู่ ไปถามมันแบบนั้นเท่ากับดูถูกความรู้สึกมันชัดๆ” “ก็รู้ถึงได้เรียกนายออกมาอยู่นี่ไง ไม่ต้องมาย้ำน่า” เสียงห้าวๆของลิปดาเริ่มดังขึ้นจนคนอื่นๆที่นั่งอยู่ใกล้ๆบนสแตนด์หันมามอง เธอจึงลดเสียงลงบ้าง “แต่...นายรู้เรื่องมาร์ตั้งแต่แรกเลยหรือเจตน์” ชายหนุ่มไม่ตอบคำถาม จะมีแค่มุมปากที่หยักโค้งขึ้นเล็กน้อยแทนคำตอบ ลิปดาเลยถอนใจยาว “เมื่อวานมาร์ก็พูดคล้ายกับที่นายว่านั่นแหละ ก็รู้อยู่หรอกว่าเขาเสียใจ แต่ทำไงได้ ก็ในเมื่อมันไม่ได้รัก ยังตัดใจไม่ได้ ฉันไม่อยากโกหกเขา มาร์เลยเดินหนีไปเลย จนถึงตอนนี้สีหน้าเขายังหลอนความรู้สึกฉันอยู่ ก็เลยคิดว่าควรจะต้องทำอะไรสักอย่าง” หญิงสาวหันมามองเขา ยิ้มนิดๆโดยที่ดวงตาไม่ได้ยิ้มไปด้วยเลย “สารภาพเลยนะว่าที่อยากเจอนายนี่ ก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันจะช่วยอะไรได้ ในเมื่อความรู้สึกมันยังอยู่ที่นี่ ไม่ได้อยู่กับเขา” เจตน์ถอนใจยาว คอเขาอิงกับพนักเก้าอี้เพื่อมองท้องฟ้าซึ่งสีส้มนั่นโดนความมืดดูดกลืนจนเกือบหมดแล้ว แสงจากโคมไฟเริ่มให้ความสว่างแทนแสงอาทิตย์ ดวงตาเหม่อมองไปยังเบื้องหน้าที่คนซึ่งเตะฟุตบอลกันเริ่มทยอยผลัดเปลี่ยนเสื้อกันตรงนั้นแล้วกลับออกจากสนาม เช่นเดียวกับคนดูคนอื่นๆที่ทยอยกันกลับกันแล้ว “แกบื้อจังว่ะดา” ชายหนุ่มทำลายความเงียบขึ้นมา “โง่ที่ตัดใจจากนายไม่ได้ใช่ไหม” ลิปดาชันกายลุกขึ้นนั่ง ยกขาขึ้นมาขัดสมาธิ เหม่อมองความว่างเปล่าเบื้องหน้า “โง่ที่แกไม่รู้ตัวว่าแคร์มาร์มันต่างหาก!” เจตน์ส่ายหน้าอย่างระอา “จะตัดใจได้หรือเปล่านั่น เราไม่รู้ด้วยเพราะไม่ใช่แก แต่ที่บอกได้ก็คือ ที่แกกำลังพยายามหาคำตอบให้ตัวเองอยู่นี่ ถ้าไม่แคร์มาร์มันแล้ว แกจะทำไปทำไมไม่ทราบ” หญิงสาวหันกลับมามองเขาทันที อ้าปากเผยอน้อยๆก่อนจะหุบลง มองคนพูดอย่างตื่นตะลึง “จากประสบการณ์ส่วนตัว” ชายหนุ่มเอ่ยช้าๆ หลับตาลงราวกับกำลังทบทวนความรู้สึกของตนเอง “หัวใจของคนเรามันไม่ได้มีแค่คนๆเดียวจะบรรจุลงไปได้ แกอาจจะรักเราแต่ในขณะเดียวกันแกก็สามารถรักมาร์มันได้เหมือนกัน บางครั้งไม่ต้องเลิกรักคนหนึ่ง แต่ก็สามารถมีความรักใหม่ได้เหมือนกัน” “แปลว่าฉันไม่ต้องตัดใจจากนายก็สามารถรักคนอื่นได้น่ะเหรอ” “งั้นสิ! แต่บอกไว้ก่อนว่าเราสนองความรู้สึกดาไม่ได้หรอกนะ” ลิปดานิ่งเงียบไป ก่อนจะหัวเราะเบาๆอย่างหม่นหมอง “นายนี่มัน...ใจร้ายไม่เปลี่ยนเลยนะ” เจตน์เองก็เงียบราวกับตอบรับคำกล่าวหาของเธอโดยดุษฎี ชายหนุ่มเปิดเผยความรู้สึกของตนเองต่อไป “บอกความลับให้อย่างหนึ่ง จนถึงตอนนี้ เรายังเก็บฝ้ายไว้ในใจ เราก็เหมือนดาน่ะแหละ ตัดใจจากเขาไม่ได้ แต่ในเมื่อเขาไม่เลือกเรา ก็ได้แต่เก็บเอาไว้เป็นอดีตที่สวยงาม แต่การเก็บเขาไว้ไม่ได้แปลว่าเราจะไม่รักเมียเรานะ รัก และเขาก็เป็นคนที่เราเลือกเท่าๆกับที่เขาก็เลือกเราเหมือนกัน” หญิงสาวยังคงนิ่งเงียบ ปล่อยให้เสียงทุ้มนุ่มนั่นเอ่ยความรู้สึกของตนต่อไปราวกับถูกสะกด เจตน์ตบท้ายสิ่งที่อยู่ในใจเขาง่ายๆ “สรุป หัวใจอาจมีหลายคนในนั้น แต่จะรักใครกี่คนๆ สุดท้ายก็เลือกคนที่ใช่ที่สุดในชีวิตของเราแค่คนเดียวเท่านั้นเอง นี่เป็นเรื่องของเรา แต่ของดาจะทำยังไงก็เป็นสิทธิ์ของดา” ริมฝีปากของหญิงสาวยังหุบสนิท แต่ดวงตาของเธอเบิกกว้างขึ้นน้อยๆราวกับไม่เคยคิดในแง่มุมนี้มาก่อน ทั้งที่ความมืดกลืนกินท้องฟ้าไปจนหมดสิ้น แต่ลิปดาเหมือนเห็นแสงส่องสว่างไปทั่วบริเวณราวกับดวงตาที่ปิดสนิทกลับถูกเปิดออกอย่างง่ายดาย เธอไม่ได้โดนคำสาปอะไรอย่างที่ตนเองคิดสักนิด เป็นตัวเธอเองต่างหากที่หลับหูหลับตายึดติดเอาแต่ความดื้อรั้นโง่เขลาของตนเองจนทำให้ทั้งเธอและคนที่เธอรักต้องทรมานเป็นเวลายาวนานเหลือเกิน เจตน์มองหน้าเพื่อนสาวแล้วก็ยิ้มนิดๆ รู้แล้วว่าเพื่อนคงได้คำตอบกับอะไรสักอย่าง เขาชันตัวขึ้นมานั่งตามปกติ เท้าแขนกับเข่าก่อนจะจ้องหน้าเธอ “ไง...คิดอะไรได้ล่ะสิ” ลิปดาพยักหน้าทันที เธอรีบลุกขึ้นจะเกือบจะเป็นละล้าละลัง “นี่มืดแล้ว เรากลับกันเถอะ” ว่าแล้วก็ชะงักไปนิดหนึ่งเมื่อเห็นสีหน้ายิ้มๆของเพื่อน เป็นครั้งแรกที่ลิปดารู้สึกเก้อเขินขึ้นมานิดในเรื่องที่ไม่เกี่ยวกับชายหนุ่มตรงหน้า หญิงสาวจึงกระแอมไอเล็กน้อยเปลี่ยนเรื่องไป “นี่เมียนายรู้หรือเปล่าว่านายออกมาหาเรา” “เปล่า ไม่ได้บอก บอกแค่มาหาเพื่อน” เจตน์ตอบตามตรง หญิงสาวถอนใจอย่างโล่งอก ค่อยๆเดินไต่มาตามทางเดินจนกระทั่งลงมาเหยียบที่พื้นในที่สุด เจตน์ก็เดินตามเคียงลงมาเช่นกัน ทั้งสองฝ่ายไม่ได้พูดอะไรเลย แต่ยืนมองกันอยู่อย่างนั้น ไม่มีความรักอันร้อนแรงอยู่ในสายตาของคนทั้งคู่ มีเพียงความเข้าใจและความหวังดีเท่านั้นที่ถ่ายทอดจากสายตาของชายหนุ่มและหญิงสาว ลิปดาจ้องอยู่นานจนเป็นฝ่ายทำลายความเงียบ “นายจำได้หรือเปล่าว่าที่นี่เป็นที่แรกที่เราได้เจอกัน” “เหรอ” ชายหนุ่มกระพริบตา “สงสัยตอนรับน้องล่ะสิ” “ฮื่อ” เธอพยักหน้า ร่างค่อนข้างสูงเกินหญิงทั่วไปของลิปดาเคลื่อนกายเข้าไปใกล้ มือทั้งสองข้างกอดร่างสูงซึ่งยืนอยู่ข้างๆเอาไว้ “เฮ้ย! เล่นอะไรวะ” เจตน์สะดุ้ง เกือบจะผลักร่างของเพื่อนสาวออก ทว่าลิปดายังคงกอดไว้แน่นอย่างนั้น ใบหน้าแนบกับอกของเขา ความชื้นซึมผ่านเสื้อยืดทำให้เขาชะงักไป “นายได้หัวใจของฉันไปครั้งแรกที่นี่” ลิปดาเอ่ยเบาๆ “ก็ขอให้ฉันคืนมันให้นายตรงนี้ ฝังมันไว้ที่นี่ แล้วฉันจะเดินต่อไปข้างหน้า เก็บนายไว้เป็นความทรงจำที่ดี แล้วเริ่มมองปัจจุบันกับอนาคตอีกครั้งกับความรักที่ฉันเลือกเอง” “เออ! แกควรทำอย่างนี้ตั้งแต่เมื่อสิบปีที่แล้วแล้ว แกนี่ช้าเสมอเลยว่ะดา” เจตน์เอ่ยอย่างอ่อนโยน มือใหญ่นั้นไม่ได้โอบกอดเธอไว้ หากแต่ลูบผมนั่นแผ่วเบา คนทั้งสองนิ่งสัมผัสความรู้สึกปรารถนาดีของกันและกันอยู่นาน ในที่สุดลิปดาก็ตัดใจผละห่างจากร่างสูงได้ในที่สุด เธอเช็ดน้ำตาน้อยๆแล้วยิ้มให้เขา “นายกลับไปหาลูกเมียนายที่บ้านเถอะ ฉันจะอยู่ที่นี่อีกสักพักหนึ่ง” เจตน์มองหน้าเพื่อนสาว ซึ่งไม่ว่าจะเวลาผ่านไปนานเพียงใดก็ไม่เคยรู้สึกกับอีกฝ่ายเกินไปมากกว่าเพื่อนเลยสักครั้ง “แกแน่ใจหรือดา อยู่คนเดียวที่นี่เนี่ยนะ” “ฉันจะโทรหามาร์ให้มารับที่นี่” เธอว่าอย่างนั้นในขณที่คนฟังหัวเราะหึๆ พลางขยี้ผมสั้นของเพื่อนอย่างเอ็นดู “ถึงแกจะช้า แต่ก็นับว่าเรียนรู้ได้เร็วเหมือนกัน เราไปก่อนนะ” “ฮื่อ” ลิปดามองไล่หลังร่างสูงที่เดินห่างออกไป แผ่นหลังที่เธอได้แต่มองตามมาตลอดระยะเวลาสิบปี และจนแม้วันนี้ เธอก็ยังได้แต่มองตามโดยที่ไม่มีวันจะทำให้เขาหันกลับมามองได้อีกต่อไป ไขว่คว้าในสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ วิ่งไล่ตามเงาอยู่ตลอดเวลา โดยที่ตรงเองไม่อาจตัดใจละสายตาจากแผ่นหลังนั่นได้ แต่คำพูดของเจ้าของเงาที่เธอไล่เอื้อมคว้ามาตลอดราวกับกุญแจที่ปลดโซ่ตรวนที่กักขังเธอไว้ เธอไม่จำเป็นต้องหันหลังเพื่อไม่มองเขาอีกต่อไป เธอสามารถเดินเคียงไปกับบุคคลที่เดินอยู่ข้างๆ เดินไปพร้อมกับเขาคนนั้นโดยที่บางเวลาก็เหลือบไปมองเงานั่นบ้าง มองแม้จะรู้ว่าไม่มีวันคว้าไว้ได้ก็ตาม แต่สุดท้ายมือที่จับเธอไว้ให้เดินไปด้วยกันก็คือเขา กษมาคนเดียวเท่านั้น! หญิงสาวหยิบโทรศัพท์มือถือเพื่อโทรหาชายหนุ่ม มั่นใจว่าเขากำลังคอยโทรศัพท์จากเธอเช่นกัน หญิงสาวไม่ต้องรอสายนานเลยสักนิดก็ได้ยินเสียงทุ้มที่คุ้นเคยถามมาเบาๆ “ตอนนี้อยู่ที่ไหน ผมจะไปหา” จากคุณ : peiNing เขียนเมื่อ : 17 ก.ค. 53 23:59:32

ความคิดเห็นที่ 5 ลิปดานั่งเหม่อไปยังท้องฟ้าพราวระยับด้วยแสงดาว เมื่อไม่มีใครใช้สนาม ไฟก็ปิดไปโดยปริยาย บนสแตนด์ชั้นสูงสุดจึงมีเพียงเธอแหงนดูดาวอยู่คนเดียวท่ามกลางลมเย็นๆหอบเอาความชื่นใจมาสู่หัวใจที่ได้รับอิสรภาพหลังจากที่ถูกกักขังมายาวนานนับสิบปี หญิงสาวนั่งรอคอยอยู่เช่นนั้น จนเมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์ของเธอดังขึ้น ยังไม่ทันที่เธอจะกดรับสาย เสียงก็ดับไปอีกครั้ง และไม่นานก็มีร่างสูงตะคุ่มๆ ที่แม้แต่เงานั่น เธอก็จำได้ว่าเป็นใคร กษมาเดินเลียบมาตามทางเดินบนสแตนด์แล้วนั่งลงข้างเธอเงียบๆ เขาไม่มีคำถามใดๆทว่าบรรยากาศแห่งความกังขาลอยฟุ้งไปจนทั่วไปหมด ลิปดายิ้มให้เขาเล็กน้อย “เจตน์กลับไปแล้ว” “ทำไมมาอยู่คนเดียวตรงนี้มืดๆ อันตรายออก” กษมาไม่เอ่ยถึงเจตน์ เขาเลือกจะดุเธอแทนที่เขาพยายามบอกเธอตั้งแต่ในโทรศัพท์แล้วว่าให้ย้ายสถานที่รอเขาแต่เธอก็ยังไม่ยอมฟัง หญิงสาวรู้ว่าเขาพยายามไม่เอ่ยถึงเจตน์ กระนั้นหญิงสาวก็ยังไม่ยอมเปลี่ยนเรื่องไปง่ายๆ “ดาพบกับเจตน์ครั้งแรกที่ตรงนี้...” ร่างสูงของชายหนุ่มข้างตัวเอนกายพิงพนักสแตนด์เช่นเดียวกับที่เจตน์เพิ่งทำเมื่อครู่ ท่าทางเขาไม่ค่อยอยากจะฟังเรื่องนี้นัก กระนั้นก็ยังอยากรู้อยู่ดีว่าทั้งเธอทั้งเจตน์คุยอะไรกัน “คุยแล้วได้ความว่าไงบ้างล่ะ” “ดาบอกว่ายังตัดใจจากเขาไม่ได้” กษมาจับมือเธอไว้ บีบจนเจ็บมือ “แล้วพี่เจตน์พูดว่ายังไง” “เจตน์บอกว่าก็ไม่เห็นต้องตัดใจ” คราวนี้คนร่างสูงผุดขึ้นนั่ง อาศัยความมืดฉวยร่างเธอมากอดแน่นทันที เอ่ยเสียงต่ำ “อย่านะดา อย่าแม้แต่จะคิด! ผมไม่มีทางปล่อยดาแน่ๆ” “คิดว่าดาจะทำอะไร” ลิปดาหัวเราะเบาๆ ยอมให้เขาโอบกอดไว้แม้ว่าจะแน่นไปบ้างตามแรงอารมณ์ของเขา ทว่าโดยไม่รอคำตอบ หญิงสาวเอ่ยต่อไป “ดากับเจตน์เหมือนกันเกินไป เราสองคนไม่อาจตัดใจจากคนที่เรารักได้ จนแม้แต่ตอนนี้ที่เจตน์แต่งงานไปแล้ว เขาสารภาพกับดาว่ายังเก็บฝ้ายไว้อยู่ในใจ แต่เขาก็รักภรรยาเขาเหมือนกัน เธอคือความรักที่เขาเลือก เจตน์พูดว่าคนเราไม่จำเป็นต้องมีคนรักคนเดียวในใจ แต่ก็มีคนเดียวเท่านั้นที่เขาเลือกจะใช้ชีวิตด้วยกัน” เธอขยับออกห่างเพื่อมองหน้าเขา สายตาที่เคยชินในความมืดทำให้เห็นใบหน้าเขาชัดเจน ดวงตาของเขาหวั่นไหววูบวาบราวกับไม่แน่ใจ “ถ้าเจตน์บอกว่าหัวใจสามารถมีใครได้หลายคน ไม่จำเป็นต้องเลิกรักคนหนึ่งจึงจะมีความรักใหม่เกิดขึ้นได้ ดาก็เข้าใจตัวเองได้สักทีว่าความรู้สึกที่มีต่อมาร์คืออะไร” หญิงสาวยิ้มกว้างให้กับเขา “ดารักมาร์นะ” ยังไม่ทันจะพูดอะไรต่อ หญิงสาวก็โดนดึงมาตรึงในอ้อมแขนกว้างอีกครั้ง ทว่าคราวนี้ร่างสูงนั่นเป็นฝ่ายสะท้านเสียเองแทนที่จะเป็นเธอ หญิงสาวเคลียใบหน้ากับไหล่ของเขา กระซิบอย่างอ่อนหวาน “และผู้ชายที่ดาเลือกเพียงคนเดียวก็คือ มาร์ มาร์จะรังเกียจไหม” แทนคำตอบ กษมาก้มลงหาริมฝีปากนุ่มของเธอ ซึ่งหญิงสาวไม่ได้ถอยห่างอย่างที่เธอเคยทำอีกต่อไป กลับกันเธอซึมซับความรู้สึกของเขาของเขาไว้ทั้งหมด ชายหนุ่มบดเคล้าริมฝีปากแสนหวานของอีกฝ่ายอยู่หลายครั้งหลายคราเนิ่นนานราวกับคนกระหายในทะเลทรายแล้วได้พบบ่อน้ำทิพย์ ซึ่งเธอก็ตอบสนองอย่างเต็มใจที่สุด จนเมื่อถอนริมฝีปากเพื่อสบตากันและกัน ลิปดาหลุบตาลงอย่างเขินอายไม่กล้าจ้องตากับเขานาน ทว่าชายหนุ่มเชยคางของเธอขึ้นอีกครั้งหนึ่ง สีหน้าของเขาเหมือนไม่อยากจะเชื่อ กษมาเอ่ยถามอย่างนุ่มนวล “คราวนี้เจ้าหญิงนิทราจะเปิดตาอีกข้างให้เจ้าชายอย่างผมได้แล้วใช่ไหม มองผมคนเดียวได้แล้วใช่ไหมครับ” “ก็เมื่อกี้ถอนคำสาปไปแล้วไม่ใช่หรือ ก็ต้องตื่นแล้วสิ” หญิงสาวยังไม่ค่อยกล้าสบตาระยับปานแสงดาวบนฟ้านั่นเท่าไร ได้แต่อุบอิบเขินๆเท่านั้นเอง “งั้นหรือ” ชายหนุ่มว่าอย่างนั้นก่อนดึงเธอมาประทับริมฝีปากอีกครั้ง เล็มกลีบปากนุ่มอย่างบรรจงด้วยหัวใจที่เปี่ยมล้นไปด้วยความรักที่มีต่อเธอ หญิงสาวครางประท้วงแค่แผ่วเบาแต่ก็ยินยอมให้เขาเรียกร้องความมั่นใจจากเธอเต็มที่โดยไม่ขัดขืนอีก จะผลักไสทำไมในเมื่อมันเป็นความต้องการของเธอเช่นกัน ชายหนุ่มและหญิงสาวแลกลมหายใจกันอยู่เนิ่นนานจนลิปดาเป็นฝ่ายทนไม่ไหว ต้องดันเขาออกพลางสูดลมหายใจหอบแล้วทุบเขาไปทีหนึ่งอย่างเก้อเขิน หากสว่างกว่านี้คงได้เห็นริมฝีปากที่โดนรุกล้ำนั่นเจ่อแดง ตาเธอค้อนใส่เขาในขณะที่คนโดนหัวเราะร่วน ไม่ได้กลัวเลยสักนิดเพราะรู้ว่าตอนนี้กำลังถือไพ่เหนือกว่า ชายหนุ่มรวบมือของเธอมาพลางจรดริมฝีปากอย่างนุ่มนวล เอ่ยน้ำเสียงอบอุ่นปานสีหน้า “สัญญากับผม อย่าทำให้ผมหวั่นใจอีกนะ” “สัญญา” ลิปดาเอ่ยได้อย่างหนักแน่น “ดาจะเก็บเจตน์เอาไว้เป็นอดีต แล้วลืมตาขึ้นมองมาร์ทั้งสองข้าง พอใจไหม” “บอกรักผมด้วย ผมรอคำนี้มานานแล้ว อยากฟังให้ชื่นใจอีกรอบ” ชายหนุ่มยังไม่ยอมปล่อยโอกาสนี้ไปง่ายๆ “ดารักมาร์” หญิงสาวยอมบอกแต่โดยดี และได้รางวัลจากเขาอีกครั้งหนึ่ง จนเมื่อลิปดาต้องดันอกแกร่งของเขาออกเพื่อหายใจอีกครั้ง กษมาก็ยังกระซิบที่ริมหูเล็กนั่นอย่างแผ่วเบา “อีกครั้งสิครับ พูดให้ผมฟังอีก” “ดารักมาร์ ดาจะมองมาร์คนเดียว” เธอเอ่ยประหนึ่งคำสัญญา “ไม่ได้ยินเลยครับ” “รักมาร์ รัก รัก รัก ดารักมาร์ มาร์เป็นคนเดียวที่ดาเลือก ได้ยินชัดเจนไหมพ่อคนหูตึง” ลิปดาหัวเราะเบาๆ “พูดอีกได้ไหมครับ” กษมาเอ่ยเสียงพร่าอย่างตื้นตัน กอดเธอไว้อีกครั้งเพื่อให้ตนเองได้ยินเสียงกระซิบคำรักหวานหูจากเธออย่างไม่รู้เบื่อ ครอบครองริมฝีปากที่เอยคำที่เขาอยากได้ยินหลายครั้งหลายคราราวกับเป็นถ้อยคำแทนความรู้สึกของเขาที่มีต่อเธอเช่นกัน ความอดทนตลอดสองปีกว่าของเขาก็เพียงเพื่อได้รับความรักจากเธอเท่านั้นเอง คำรักที่ออกจากปากผู้หญิงอย่างลิปดาเป็นยิ่งกว่ารางวัลสูงสุดใดๆที่ยิ่งใหญ่ในใต้หล้ามารวมกันเสียอีก หัวใจที่แกร่งดังหินผาของเธอซึ่งไม่ยอมโอนอ่อนให้ใครต่อใครบัดนี้ได้ยอมรับเขาเข้าไปอยู่ในนั้นแล้ว เธอเลือกเขา เลือกที่จะอยู่ด้วยกันกับเขา เท่านี้เขาก็ไม่ต้องการอะไรอีกต่อไป ความรักของเขากว่าสิบปีได้รับการสนองแล้ว จากคุณ : peiNing เขียนเมื่อ : 18 ก.ค. 53 00:00:15

ความคิดเห็นที่ 6 ภายในห้องสีสันสดใส ชายหนุ่มสองคนในชุดลำลองดูสบายๆ คนหนึ่งกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่บนพื้นพรมนุ่มอบอุ่นทว่าช่างตัดกับสีอื่นๆที่ใช้ตกแต่งห้องนี้ ในขณะที่อีกคนหนึ่งกำลังนอนเอกเขนก หน้าตาบอกบุญไม่รับ “นายจะอ่านหนังสือไปถึงไหนวะ” ในที่สุดชายคนที่กำลังนอนก็อดไม่ได้เป็นฝ่ายทำลายความเงียบขึ้นมา กษมาดึงหนังสือออกจากมือเพื่อน หน้าหล่อเหลานั้นงอง้ำราวกับเด็กถูกขัดใจ คนโดนก่อกวนปรายตามองเพื่อนปากไม่ค่อยปกติพอๆกับหน้าตา “ทำหน้ามาแบบนี้ใครมันจะอยากต้อนรับวะ มีเรื่องอีกแล้วล่ะสิถึงได้ถ่อมาหาเราถึงบ้านอย่างนี้น่ะ” “เหอะ” อีกฝ่ายแค่นในลำคอ ปรานต์นึกขัน มองเจ้าคนทำหน้าตาประหนึ่งโลกกำลังจะถล่มทลายในอีกสิบนาทีข้างหน้า แล้วก็อดแหย่ไม่ได้ ก็มีอยู่เรื่องเดียวนั่นแหละที่จะทำให้เจ้าคนทะเล้นหน้าบูดได้ “เรื่องคุณดาล่ะสิ” “จะเรื่องอะไร” กษมาทำหน้าเบ้ “ทำไมอีกล่ะ ไปเรียกร้องความสนใจจากเขาแล้วเขาเมินใส่หรือไง” ปรานต์ทายสาเหตุ ซึ่งส่วนมากก็มีไม่กี่สาเหตุนักหรอกเกี่ยวกับลิปดาที่เขาเก็บๆเอาจากเสียงบ่นของเพื่อน “ก็เออสิ!” กษมาทำหน้ามุ่ย “ก็รู้อยู่นะว่างานเขาเยอะ แต่นี่ใจคอกะจะไม่มาช่วยกันดูโรงแรมที่จะจัดงาน แถมกะปล่อยให้เราเตรียมการ์ด เตรียมงานแต่งคนเดียวหรือไงก็ไม่รู้ นี่ไม่ได้เจอมาก็เกือบอาทิตย์แล้ว แต่อันนั้นยังไม่น่าหนักใจเท่ากับเมื่อวานนี้ เจอเรื่องน่าสยองชัดๆ” “ทำไมล่ะ” ปรานต์ชักสนใจมากขึ้นเมื่อเห็นอีกฝ่ายทำท่าขนพองสยองเกล้า “หลานสาวเจ้านายเราเกิดโทรมาแสดงความยินดีแบบอาบยาพิษกับดาน่ะสิ” “แล้วไง” ร่างสูงซึ่งนั่งอยู่กระตุ้นให้อีกฝ่ายรีบพูดต่อ “ก็โดนด่ากลับไปจนเขาแล่นไปฟ้องเจ้านายเราน่ะสิ แต่เรื่องนั้นก็ยังดีที่ผู้ใหญ่ไม่บ้าจี้ด้วย” “อ้าว! แล้วมันสยองตรงไหน” คนฟังงง “ก็ดาน่ะสิ” กษมาเท้าแขนบนพื้นอย่างหงุดหงิด “เล่าให้เราฟังเสียงงี้เย็นเจี๊ยบ ตาเขียวปุ๊บมือตามมาปั๊บ แล้วยังสั่งให้เราไปเคลียร์เรื่องทั้งหมดให้เรียบร้อยอีกต่างหาก เขาไม่ต้องการได้รับโทรศัพท์อย่างนี้อีกแล้ว ถ้าเขายังโดนอย่างนี้อีก เราได้โดนหยิกเนื้อเขียวแล้วโดนสั่งไม่ให้เข้าใกล้เขาในระยะห้าเมตรอีกอาทิตย์หนึ่ง” “อ้าว!” ปรานต์ลากเสียงยาวแบบกวนประสาท “ก็ก่อนหน้านี้นายเคยบ่นๆไม่ใช่หรือว่าเขาไม่สนใจ พอตอนนี้เขาเริ่มสนใจเริ่มหึงเป็น นายจะมาบ่นอะไรอีก” “กรรมตามสนองชัดๆ” กษมาเอ่ยอย่างอ่อนใจ ร่างสูงยังคงนอนกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่อย่างนั้น “ไม่สนใจเกินไปก็ไม่ไหว สนใจเกินไปก็เจ็บตัวว่ะ” “เอาน่า! เขาคงไม่ฆ่านายทิ้งหรอก” ปรานต์ตบไหล่เพื่อนปุๆ “นายก็ไปเคลียร์ตัวเองให้เรียบร้อยก่อนแต่งงานก็ดีนะ จะได้ไม่มีปัญหาทีหลัง กลัวเมียดีกว่ากลัวคนอื่น” ว่าจบปรานต์ก็จัดการหยิบนิตยสารมาอ่านต่อในขณะที่คนที่โดนหยอกเย้าชันตัวขึ้น พลางยกเท้ายันไอ้คนทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ไปทีหนึ่งอย่างหมั่นไส้ “เฮ้ย! ถีบกันทำไมวะ” ปรานต์โวยวาย “ทำเป็นขำดีไปเถอะ ขอสาปให้นายเจอแบบเราบ้างแล้วจะรู้สึก!” “เลิกแช่งเสียทีน่า ทำอย่างกับเด็กสามขวบ” ปรานต์บ่นพลางขยับตัวห่างจากรัศมีขาของอีกฝ่าย พลางแหย่อีกฝ่ายอีกรอบ “ดวงนารีพิฆาตอย่างนายกลัวเมียก็ดี รับรองจะกลายเป็นดวงนารีอุปถัมภ์ บูชาคุณดาเขาไว้เถอะ ชีวิตนายจะรุ่งเอง” “เหอะ! แล้วจะคอยดู ถ้าเกิดตอนนั้นนายเจอผู้หญิงที่ต้องเกรงใจบ้าง จะเข้าใจว่าเรารู้สึกยังไง!” ========================================= จบตอนพิเศษค่ะ ปล. ใครชอบไม่ชอบยังไงก็บอกกันมั่งนะคะ (ออกหวั่นๆเล็กน้อยว่าจะไปกระทบต่อจินตนาการของคนอ่านบางท่านเข้า งือ = =") จากคุณ : peiNing เขียนเมื่อ : 18 ก.ค. 53 00:02:37

ความคิดเห็นที่ 7 เข้ามา ฮิ้วววววววววววววววว ^ ^ เข้าตำราผงเข้าตาต้องให้คนอื่นเขี่ยให้ถึงจะลืมตาขึ้นสินะ มันจะน้ำเน่า (ตามคำเรียกร้องของพี่รุ้ง) ตรงที่ดาได้ second chance จากมาร์นี่ละ ตอบรับคำกล่าวหาของเธอโดยดุษฎี - ดุษณี จ้า ป.ล. ไปหูผึ่งเีรื่องอะไรในกระทู้เขาอะ หนิง เขาอยากรู้ จากคุณ : ปิยะรักษ์ เขียนเมื่อ : 18 ก.ค. 53 00:21:01

ความคิดเห็นที่ 8   เข้ามากระซิบบอกว่า ตอนเก่าๆคงไม่ได้ถูกลบหรอกค่ะ แต่ถูกย้ายไปที่คลังกระทู้เก่ามากกว่า ลองเสิร์ชหาดูนะคะ หนมจีนขอไปอ่านตอนเก่าๆก่อนนะคะ จากคุณ : หนมจีน เขียนเมื่อ : 18 ก.ค. 53 00:23:00 A:125.25.140.86 X: TicketID:063710

ความคิดเห็นที่ 9 เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ มาอ่านตอนพิเศษ แล้ว  จบแบบนี้  นอนหลับฝันดีเลยเรา   อยากมีแฟนแบบ เกรงใจคนรัก แบบนายมาร์จัง  รับรองจะ ดูแลให้อยู่ในกรอบระเบียบอย่างดีเลย   อิอิ  สวัสดีค่ะ คุณปิยะรักษ์ และคุณหนมจีน แก้ไขเมื่อ 18 ก.ค. 53 01:30:35 จากคุณ : teansri เขียนเมื่อ : 18 ก.ค. 53 01:24:15

ความคิดเห็นที่ 10 น่ารักดีค่ะ แต่แหม ประเภทมีใครๆ ในใจได้หลายคนทั้งคนเก่าคนใหม่นี่เห็นด้วยหรือเปล่าต้องคิดดูก่อน จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 18 ก.ค. 53 07:53:16

ความคิดเห็นที่ 11 โห ดาอดทนจนวันจะแต่งงาน ผู้ชายแมนๆ ควรไปเคลียร์อดีตตัวเอง ไม่ใช่ให้ผู้หญิงเขารับหน้าเสื่อ เห็นด้วยว่าพอยังไม่เผชิญหน้าเจตน์ก็เหมือนไม่จบ แล้วที่สำคัญ ไม่เห็นต้องลืมรักแรกเลย แต่ก็ยังหมั่นไส้ตามาร์อยู่ เฮ่อ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 18 ก.ค. 53 10:55:55

ความคิดเห็นที่ 12   โห... ตามาร์ ตื้อเท่านั้นที่ครองโลกจริงๆ แต่สุดท้าย ถึงดาแคร์ก็ไม่มีเวลาให้อยู่ดี สมน้ำหน้า 555 จากคุณ : หนมจีน เขียนเมื่อ : 18 ก.ค. 53 22:21:50 A:125.25.93.37 X: TicketID:063710

ความคิดเห็นที่ 13 น่ารักจังค่ะ แอบภาวนาให้มีตอนพิเศษอยู่ ขอบคุณมากๆนะคะที่อัพซินเดอเรลล่าให้ จากคุณ : Mnemosyne เขียนเมื่อ : 20 ก.ค. 53 01:40:40

ความคิดเห็นที่ 14 กราบงามๆขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ ขอบคุณกิฟท์จากคุณ teansri, คุณ kdunagin, คุณแมวเหมียวพุงป่อง, คุณ goldensun, คุณ Mnemosyne ด้วยค่ะ คุณปิยะรักษ์ --- ขอบคุณที่ช่วยแก้คำผิดให้จ้า (ปล. ไปหูผึ่งฟังคนเล่าเกี่ยวกับเรื่องคดีนั่นนี่เฉยๆ ไม่มีอะไรเป็นพิเศษหรอกตะเอง) คุณหนมจีน --- ขอบคุณมากที่เข้ามาอ่านเรื่องนี้นะคะ ^^ คุณ teansri --- คุณเทียนสีกะจัดการให้อยู่ในกรอบระเบียบเลยหรือคะ (แต่ถ้าผู้ชายแบบพี่มาร์ก็ควรอยู่ ไม่อย่างนั้นเดี๋ยวออกไปหลงระเริงข้างนอกเอาได้) คุณกุลธิดา --- เรื่องนี้เป็นข้อยกเว้นค่ะ พี่มาร์เขารู้อยู่ตั้งแต่แรกแล้ว แต่ถ้าไม่รู้มาก่อนนี่ มันก็น่าคิดเหมือนกันเนอะ คุณ scottie --- ตกลงปลงใจแล้วก็ต้องอดทนล่ะค่ะ ที่จริงพี่มาร์เขาก็คงอยากจะเคลียร์เหมือนกัน แต่สงสัยแฟนเยอะจัด เลยไม่รู้ว่าควรไปเคลียร์กับใครบ้าง ใครหาเรื่องมาถึงค่อยไปเคลียร์เอา คุณ Mnemosyne --- หนิงก็นอนคิดอยู่นานว่าจะมีตอนพิเศษดีหรือเปล่าเหมือนกันค่ะ (แต่สุดท้ายก็ออกมาจนได้) ขอบคุณทุกคนที่มาให้กำลังใจและเข้ามาอ่านนะคะ ^^ ไว้พบกันเรื่องถัดไป (ซึ่งต้องไปตีลังกาคิดก่อนว่าจะเอานิทานเรื่องอะไรดี) จากคุณ : peiNing เขียนเมื่อ : 20 ก.ค. 53 18:50:40

ความคิดเห็นที่ 15   เข้ามาอ่านคะ น่ารักจังเลยนะพี่มาร์เนี่ย จากคุณ : ยากเย็นเหลือเกิน (ยากเย็นเหลือเกิน) เขียนเมื่อ : 21 ก.ค. 53 16:55:24

ความคิดเห็นที่ 16 ขอบคุณคุณยากเย็นเหลือเกินที่เข้ามาอ่านนะคะ จากคุณ : peiNing เขียนเมื่อ : วันเข้าพรรษา 53 12:38:53