ความคิดเห็นที่ 1   ตั้งแต่เช้าจรดบ่ายชนวีร์และเพื่อนๆ นักข่าว ต่างทำงานกันอย่างไม่ลดละ เสี่ยงเป็นเสี่ยงตายท่ามกลางเปลวเพลิงแห่งความขัดแย้ง กลุ่มควันสีดำทึบทึมจากการเผายางรถยนต์ลอยโขมงพรูสู่ท้องฟ้าปกคลุมใจกลางมหานครราวกับเงาของปีศาจที่กำลังคืบคลานใกล้เข้ามาทุกขณะลมหายใจ สภาพที่เห็นนั้นไม่ต่างจากแดนมิคสัญญี ความตึงเครียดจู่โจมทุกส่วนประสาทของร่างกายแล้วกระชากความหวาดหวั่นขึ้นมาในใจครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ด้วยจิตวิญญาณของความเป็นนักข่าวต่างค้นหาความจริงกันอย่างมุ่งมั่น แม้นจะเหน็ดเหนื่อยและเสี่ยงเป็นเสี่ยงตายสักแค่ไหน ก็หามีใครล้มเลิกความตั้งใจแต่อย่างใด เหตุการณ์ที่ผ่านมาตลอดวันนี้ยังโคจรอยู่ในห้วงสำนึกของชนวีร์อย่างต่อเนื่อง      ภายหลังส่งภาพข่าวให้กับหัวหน้าข่าวประจำวัน. ชนวีร์ก็บึ่งกลับที่พักทันที เขารู้สึกเหน็ดหนื่อยกว่าทุกๆ วัน เหตุการณ์ที่ผ่านมาวิ่งแวบวาบสับสนปนกันยุ่งอยู่ในสมอง เขาแทบไม่เชื่อว่าการเมืองไทยจะพัฒนามาสู่จุดต่ำสุดได้มากถึงเพียงนี้...ให้ตายเหอะ...เขาไม่รู้จะชี้นิ้วโยนความผิดไปให้ใครกันแน่      ควันบุหรี่ยังคงพรูออกจากปากนักข่าวหนุ่มคนนี้อย่างต่อเนื่อง มวนแล้วมวนเล่าราวกับจะอัดเข้าปอดให้หมดซองเสียคราวเดียว เครื่องหมายรูปพระจันทร์เสี้ยวกับดาวบนยอดโดมมัสยิดยังเด่นหราตรึงใจเขาเสมอ ตะวันลับขอบฟ้าขลิบทองไปแล้ว บริเวณโดยรอบเริ่มสลัวลาง ผู้คนยังคงเดินขวักไขว่เข้าออกซอยไม่ขาดสาย แว่วเสียงหนึ่งดังมาจากด้านล่างอพาร์ทเม้นท์ว่าบะหมี่ซองสำเร็จรูปยี่ห้อดังหมดแล้ว สร้างความกังวลใจแก่ชนวีร์ไม่น้อยเพราะเขาเองยังไม่มีอาหารแห้งสำรองไว้สำหรับค่ำคืนแรกของการประกาศเคอร์ฟิวแต่อย่างใด เขาเดินกลับเข้าไปข้างในห้อง เสียงโทรทัศน์ที่เปิดทิ้งไว้ดังชัดขึ้น นายกกำลังอ่านแถลงการสดด้วยสีหน้าเคร่งขรึม น้ำเสียงยังคงหนักแน่นและดุดันเมื่อเอ่ยถึงปฏิบัติการของเจ้าหน้าที่ทหาร ส่วนสองมือนั้นสอดประสานวางไว้บนโต๊ะด้านหน้าอย่างสุภาพเรียบร้อยเหมือนเช่นแถลงการทุกครั้งที่ผ่านมา หนุ่มช่างภาพแห่งหนังสือพิมพ์ ‘เพื่อไทย’ ไม่ได้สนใจมากนัก เขายื่นมือไปหยิบกระเป๋าตังค์บนโต๊ะเครื่องแป้งแล้วตั้งใจจะเดินออกไปซื้ออาหารแห้งที่ร้านสะดวกซื้อหน้าปากซอย แต่แล้วก็มีเสียงโทรศัพท์กร่างขึ้นพร้อมสัมผัสแรงสั่นสะเทือนที่ต้นขาขวา เขาล้วงเอาเจ้าสี่เหลี่ยมขนาดกะทัดรัดเกือบเท่าฝ่ามือออกจากกระเป๋ากางเกง หยิบขึ้นมาดูหน้าจอ ปรากฏชื่อคนคุ้นเคยและนับถืออยู่บนนั้นจึงรีบกดรับทันที “หวัดดีครับ บก. มีอะไรหรือเปล่าครับ” ชนวีร์กรอกเสียงทุ้มนุ่มต่ำลงไปในโทรศัพท์มือถือ “เออ...อั๊วมีอะไรให้ลื้อช่วยหน่อยว่ะ” เสียงแตกพร่าของ บก. วัยขึ้นเลขหกตอบกลับมา หนุ่มนักข่าววัยชนสามสิบให้รู้สึกแปลกใจในคำตอบยิ่งนัก ท่ามกลางประกาศเคอร์ฟิวทั่วกรุงเทพ บก. หุ่นตุ๊ต๊ะหน้าตี๋คนนี้ยังจะมีอะไรเรียกใช้เขาอีก “มีอะไรเร่งด่วนหรือครับ” “คือหยั่งงี้” มันคือประโยคสำเร็จรูปของลุงจอม ที่เอ่ยขึ้นทุกครั้งก่อนอธิบายความแก่ลูกน้อง “อั๊วอยากให้ลื้อออกไปทำข่าวคืนนี้ว่ะ” “....” “ลองคิดดู ถ้าลื้อได้ภาพข่าวเด็ดๆ มาแล้วละก็ ยอดขายของหนังสือพิมพ์เราพุ่งกระฉูดแซงหน้าหนังสือพิมพ์คู่แข่งแน่ โฆษณาต้องไหลมาเทมาและที่สำคัญลื้ออาจโด่งดังกลายเป็นนักข่าวแห่งตำนาน คว้ารางวัลขึ้นมาแล้วยุ่งขิงตายห่าตายโหงกันล่ะทีนี้” น้ำเสียงอันฉาดฉานซ่อนแววเจ้าเล่ห์นั้นกระแทกหัวใจอันขุ่นข้องหมองมัวของชนวีร์อย่างแรง ให้ดิ้นตายเหอะ! ความโลภและเห็นแก่ตัวของ บก. ชราคนนี้เกินกว่าที่นักข่าวกิ๊กก๊อกอย่างเขาจะทนรับได้ ขึ้นชื่อว่าเป็นหัวหน้าคน ใยไม่ห่วงชีวิตลูกน้องเอาเสียเลย รังแต่จะเอารัดเอาเปรียบสร้างความรำคาญใจแก่กันไปวันๆ นี่ลงท่าไม่ใช่คนที่เขาเคารพนับถือเสียแล้วละก็ คงได้ต่อปากต่อคำถึงขั้นวาจาสามหาวเทียวล่ะ จากคุณ : Daendin เขียนเมื่อ : 20 ก.ค. 53 22:10:47

ความคิดเห็นที่ 3   ความมืดโรยรายอยู่โดยรอบ สรรพสิ่งดูเงียบเชียบจนได้ยินเสียงแมลงกลางคืนกรีดปีกร้องกังวาน แทบไม่น่าเชื่อว่าจะได้ยินเสียงดังกล่าวในมหานครที่ไม่เคยหลับไหลแห่งนี้      ชนวีร์สะพายกล้องตัวเก่งอยู่ในชุดเสื้อยืดคอกลม กางเกงยีนส์ทรงกระบอกสีเทาเข้มและรองเท้าผ้าใบสีขาวหม่น ย่ำเดินออกไปตามซอยที่ตอนนี้กลายเป็นซอยร้างที่ไม่มีแม้แต่หมาสักตัวมาเดินเกะกะน่ารำคาญเหมือนเช่นเคย ร้านรวงสองข้างทางปิดเงียบสนิท เมื่อพ้นซอยออกมาสู่ถนนใหญ่ก็แทบไม่เห็นรถราวิ่งให้วุ่นเหมือนเช่นวันก่อนๆ ส่วนร้านสะดวกซื้อที่ไม่เคยหยุดบริการก็ต้องปิดร้านแน่นหนาสร้างตำนานบทใหม่ของวงการการค้าปลีก ช่างภาพหนุ่มค่อยๆ เดินเลาะไปตามบาทวิถีที่เคยมีขอทานนั่งอยู่ แต่กลับค่ำคืนนี้ไม่รู้ไปอยู่แห่งหนไหน อย่าว่าแต่ขอทานเลยที่กลัวประกาศเคอร์ฟิวแม้แต่หมาแม่ลูกอ่อนที่เคยเพ่นพ่านอยู่แถวถิ่นนี้ยังไม่กล้ามุดหัวออกมาจากรังนอนของพวกมันเลย ไฟสีเหลืองหม่นสองข้างถนนสลัวลางสร้างความอบอุ่นในใจชนวีร์อยู่บ้างเล็กน้อย เขายังคงย่ำเท้าไปเรื่อยๆ มุ่งสู่ใจกลางแห่งจุดปะทะกันระหว่างทหารและกลุ่มผู้ไม่หวังดีซึ่งอยู่ไม่ห่างจากที่เขาพักมากนัก ด้วยเหตุนั้นผู้คนในละแวกที่เขาอาศัยอยู่จึงไม่มีใครกล้าออกจากบ้านกันเหมือนเช่นทุกคืน ชนวีร์คลำเอวด้านหลังที่มีด้ามปืนเหน็บไว้ตุงเสื้อเรียกความมั่นใจให้กับตัวเองอีกครั้ง ในภาวการณ์สุ่มเสี่ยงเช่นนี้  ไอ้เจ้าจุดสามแปดคงเป็นตัวช่วยในยามคับขันได้ดีที่สุด            เสียงปืนแผดก้องขึ้น เป็นสัญญาณเตือนช่างภาพใจเด็ดคนนี้ว่ากำลังกรายเข้าสู่สมรภูมินรกแล้ว กลุ่มควันลอยโขมงสู่ท้องฟ้าดำทะมึนทึน ทอดมองออกไปเบื้องหน้า มองเห็นตึกสูงอยู่ในกองเพลิงลิบๆ ทันใดนั้นเขาต้องหลบฉากเข้าที่มืดเพื่ออำพรางซ่อนตัว แว่วเสียงชายฉกรรจ์กลุ่มหนึ่งดังเข้ามาใกล้ๆ ชนวีร์แอบเข้าไปซ่อนอยู่หลังกำแพงของศูนย์แห่งหนึ่ง บริเวณใกล้ๆ กันนั้นเป็นร้านสะดวกซื้อที่ปิดเงียบไร้คนเฝ้า หัวใจของอดีตนักข่าวอาชญากรรมเต้นระรัวยิ่งกว่าตีกลอง เหงื่อกาฬไหลโชกแผ่นหน้าแผ่นหลัง สาบานให้พระแก้วพระกาฬหักคอเหอะ เขายังไม่เคยตกอยู่ในห้วงความหวาดกลัวเช่นนี้มาก่อนเลยในชีวิต ชายฉกรรจ์กลุ่มนั้นเดินเข้ามาหยุดอยู่หน้าร้านสะดวกซื้อดังกล่าว ชนวีร์ยึดคอขึ้นมาระหว่างขอบกำแพงโผล่หน้าฝ่าความมืดสังเกตเห็นพวกมันมาด้วยกันสี่คนยืนอยู่ท่ามแสงสว่างจากไฟนอกร้านที่เปิดทิ้งไว้ พวกมันส่วนใหญ่อยู่ในวัยโจ๋ เว้นแต่ก็ไอ้คนหัวเถิกหนวดหนาที่ดูจะมีอายุมากหน่อย คงราวๆ สามสิบกว่า เจ้าหมอนั้นหน้าตาเหี้ยมเกรียม แววตาดุร้ายเยี่ยงสัตว์ป่า ชี้โบ๊ชี้เบ๊เหมือนกำลังสั่งการไอ้เจ้าสามตัวที่เหลือให้ทำการอะไรบางอย่างที่ไม่ใช่การดีแน่เพราะแต่ละคนกำไม้ขนาดเขื่องไว้ในมือกระชับแน่น และบางคนก็มีถุงลายใส่ของสลับสี ช่างภาพหนุ่มที่กำลังตระหนกตกตื่นอยู่ด้วยความกลัวพยายามควบคุมสติอารมณ์ของตัวเองให้ได้มากที่สุด เขาค่อยๆ ยกกล้องขึ้น ดึงข้อศอกเข้าแนบลำตัว ตาด้านขวาเล็งผ่านช่องมองภาพ ปรับซูมเลนส์โฟกัสไปยังชายฉกรรจ์กลุ่มนั้นแล้วกดชัตเตอร์ทันที เปลวไฟที่กำลังแผดเผาลามเลียตึกสูงที่มองเห็นอยู่ไกลๆ นั้น ลุกโชนแรงยิ่งขึ้น กลุ่มควันเริ่มปกคลุมไปทั่วบริเวณโดยรอบ ชายฉกรรจ์กลุ่มนั้นใช้ไม้ที่ถืออยู่ฟาดเข้ากับประตูกระจกร้านสะดวกซื้อแตกเพล้งกระจัดกระจาย แล้วกรูกันเข้าไปในร้านราวฝูงอีแร้งเห็นเหยื่อ ชนวีร์กดชัตเตอร์ไม่ยั้งมือ พยายามซูมกล้องเข้าไปให้เห็นหน้ากลุ่มคนร้ายให้ชัดมากที่สุด พวกมันเร่งรีบขนข้าวของในร้าน ใส่ถุงลายสลับสีใบเขื่องที่เตรียมมาหลายใบ หัวใจของช่างภาพหนุ่มเต้นไม่เป็นจังหวะ ความคิดมากมายทั้งบวกและลบประเดประดังเข้ามาในหัวเขา จากคุณ : Daendin เขียนเมื่อ : 20 ก.ค. 53 22:14:57

ความคิดเห็นที่ 4   ‘เข้าทางล่ะ....ในที่สุดเราก็ได้รูปเด็ดที่จะเอาไปให้บก.เฒ่าเจ้าเล่ห์ ทีนี้เราก็ไม่ต้องเป็นหนี้ใครอีก จะได้ปลดแอกจากไอ้แก่นั้นได้เสียที :-) เอาเปรียบกันอยู่ได้’ แต่อีกความคิดหนึ่งก็เกิดขึ้นตาม ‘ได้ไง....เราต้องเอาหลักฐานภาพพวกนี้ไปให้ตำรวจหรือทหารก่อนสิ จะได้ตามจับพวกชั่วนี้ได้ทันกาล แล้วเราก็ค่อยเอาไปขายให้หนังสือพิมพ์ยักษ์ใหญ่ จะยอมให้ตาเฒ่าเหลาเหย่มารวยคนเดียวได้ยังไงฟะ’ แล้วอารมณ์ความรู้สึกอีกมากมายก็พรั่งพรูขึ้นมาในสมองของชายหนุ่ม จนทำให้เขาต้องชะงักมือหยุดบันทึกภาพของเหตุการณ์เบื้องหน้าอย่างคนสิ้นสติ เขาวางกล้องถ่ายรูปลงข้างๆ แหงนมองท้องฟ้าที่มีกลุ่มควันไฟปกคลุมอยู่ แล้วทอดถอนใจยาว เกิดอะไรขึ้นกับสามัญสำนึกของเขา จิตวิญญานและจรรยาบรรณของนักข่าวมันหายไปไหนหมดสิ้น ทำไมเขาถึงคิดไปได้มากมายถึงเพียงนั้น ในยามวิกฤติเช่นนี้ ไม่ควรอย่างยิ่งที่เขาจะไพล่นึกถึงประโยชน์ส่วนตัวมากกว่าประโยชน์ส่วนรวม  ที่สุดแล้ว เขาต้องไปแจ้งตำรวจหรือทหารพร้อมหลักฐานภาพถ่ายเหล่านี้ให้เร็วที่สุดเพื่อไม่ให้พวกสวะสังคมกลุ่มนี้หนีรอดไปได้ หนุ่มช่างภาพแห่งหนังสือพิม์ ‘เพื่อไทย’ กำลังตกอยู่ในห้วงความคิดของตัวเองอย่างหนัก แล้วเขาต้องรีบกลับคืนสู่ปัจจุบันฉับพลันทันด่วนเมื่อได้ยินเสียงโห่ฮาของกลุ่มชายดังกล่าวขึ้น เมื่อพลิกตัวกลับไปดูเหตุการณ์เบื้องหน้า เขาก็พบว่าร้านสะดวกซื้อที่ชายฉกรรจ์กลุ่มนั้นบุกเข้าไปขโมยข้าวของในร้านกำลังอยู่ในกองเพลิงลุกโชติช่วง ไอร้อนแผ่รังสีไปโดยรอบ กลุ่มควันทะมืนลอยพรูขึ้นสู่ท้องฟ้าลูกแล้วลูกเล่า ชนวีร์ไม่พลาดที่จะกดชัตเตอร์บันทึกภาพแห่งความระทึกนั้น ลมพัดผ่านมาอย่างแรง กระชากเปลวเพลิงลู่ไหวมาทางหนุ่มนักข่าวที่โผล่หัวพ้นขอบกำแพงซึ่งอยู่ไม่ไกลจากจุดที่เกิดเหตุ ไอร้อนของเปลวไฟนั้นปะทะเข้ากับร่างของชายหนุ่มที่กำลังง่วนอยู่กับการกดชัตเตอร์เสียเต็มรักจนทำให้เขาสะดุ้งโหยงแล้วเผลอแผดเสียงร้องจ๊ากด้วยความเจ็บแสบ เขารู้ว่าพลาดไปแล้วจึงรีบยกสองมือกุมปาก  แต่ก็สายไปเสียแล้วเมื่อทรชนกลุ่มนั้นได้ยินเสียงดังกล่าวชัดเจน พวกมันตกตะลึงหันมาทางกำแพงเป็นสายตาเดียวกัน แล้วเจ้าหัวหน้าก็ตะโกนขึ้นอย่างหงุดหงิดงุ่นง่าน “:-)...เองแอบดูพวกข้าอยู่ใช่มั้ย ไป๊! ไปตามจับมันมาให้ได้” สิ้นคำสั่งทั้งหัวหน้าและลูกน้องกรูเกรียวออกวิ่งไปยังกำแพงเร็วรี่ ชนวีร์รีบตั้งสติ ลุกขึ้นแล้วทะยานออกจากตรงนั้นอย่างว่องไว เขาวิ่งเต็มฝีเท้าไปตามถนนที่สลัวลางด้วยไฟข้างถนน ส่วนกลุ่มโจรพวกนั้นก็วิ่งไล่ตามเป็นพรวนราวฝูงหมาป่าไล่ตะครุบเหยื่อ ช่างภาพหนุ่มวิ่งหน้าตั้ง เร่งฝีเท้าถี่กระชั้นขึ้นจนลืมนึกไปว่าตัวเองก็มีเจ้าจุดสามแปดคู่กายอยู่ หัวใจของชายหนุ่มแทบจะหลุดออกจากอก สมองตีบตันเสียจนคิดอะไรไม่ออก มีแต่ความตายวนเวียนอยู่ในมโนสำนึก ดึกสงัดของคืนค่ำแห่งการประกาศเคอร์ฟิวเช่นนี้ คงไม่มีพลเมืองดีที่ไหนกล้าออกมาช่วยเขาเป็นแน่แท้ เขาต้องตายอย่างหมาข้างถนน ภาพข่าวที่จะปรากฏอยู่บนหน้าหนึ่งหนังสือพิมพ์ของวันพรุ่งนี้คงเป็นตัวเขาที่นอนจมกองเลือดอยู่ ณ ที่ใดที่หนึ่งของกรุงเทพมากกว่าจะเป็นภาพของไอ้พวกลอบวางเพลิงสี่ตัวนั้นแน่นอน ชนวีร์วิ่งหลบเข้าไปในซอยแคบๆ  พวกนั้นก็ไล่บี้มาติดๆ พร้อมเสียงขู่ขวัญตามหลัง “หยุด! ข้าบอกให้หยุดเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นยิง ”      ช่างภาพหนุ่มไม่แน่ใจนักว่าไอ้คนขู่มีปืนจริงหรือเปล่าแต่เสียงของมันดูมีอำนาจยิ่งนัก มันบีบหัวใจของคนถูกล่าให้เล็กลงทุกทีจนกลายเป็นความกลัวและนั่นก็นำไปสู่ความหายนะในที่สุดเมื่อคนที่วิ่งอยู่ข้างหน้าสะดุดขาตัวเองล้มลงกลิ้งหลุนๆ ไปบนพื้นถนน ส่วนพวกที่ไล่ตามเมื่อเห็นดังนั้นก็หยุดวิ่งแล้วเดินแสยะเขี้ยวเข้าหาคนที่ล้มอยู่ราวกับจะขยี้เหยื่อตรงหน้าให้แหลกเป็นชิ้นทีเดียว “หะๆ ว่าไงพ่อคนเก่ง ทำไมไม่ลุกขึ้นแล้ววิ่งต่อล่ะ” ไอ้เจ้าหัวเถิกหัวเราะเยาะ ใบหน้ามันเต็มไปด้วยรอยแผลปุปะราวปีศาจร้าย ยืนกอดอกอยู่ตรงหน้าชนวีร์ ส่วนสมุนของมันก็ยืนถือไม้อยู่ข้างๆ จากคุณ : Daendin เขียนเมื่อ : 20 ก.ค. 53 22:16:49

ความคิดเห็นที่ 5   ช่างภาพแห่งหนังสือพิมพ์ ‘เพื่อไทย’ พยายามกระถดตัวถอยหลัง ถือกล้องถ่ายรูปที่มีหลักฐานสำคัญเอาไว้กระชับแน่น แล้วมืออีกข้างก็กุมหาเจ้าจุดสามแปด เขาสังเกตเห็นว่าไอ้พวกที่ยืนอยู่ตรงหน้านั้นไม่มีปืนอย่างที่ขู่ไล่หลัง “เอากล้องมาให้ข้าเดี๋ยวนี้” เจ้าหัวหน้าออกคำสั่งเด็ดขาด แววตาดุร้ายยิ่งขึ้นกว่าเก่า เดินใกล้เข้าหาชนวีร์พร้อมสมุนวัยโจ๋หน้าตายียวนอีกสามคน “พวกเองจะเอากล้องไปทำไม” “เอาไปให้แมวที่บ้านดูเล่นมั้ง....โถ่...อีลูกช่างถาม ยังมายั่วโมโหให้ข้าอีก เดี๋ยวพั่ด...พ่อไม่เลี้ยงไว้เลย เอากล้องมา” “ไม่...ข้าไม่ให้” สิ้นเสียงนั้น ชายฉกรรจ์ทั้งสี่ก็ขยับเท้าหมายจะสหบาทาไอ้หนุ่มนักข่าวฝีปากกล้าให้ยับทีเดียวแต่แล้วก็ต้องหยุดกึกสะดุ้งยึกเมื่อเห็นปลายกระบอกเจ้าจุดสามแปดชี้โด่มาทางพวกมัน “ถอยออกไป ไม่งั้นข้ายิงกบาลพวกเองเละแน่” ชนวีร์ขู่สัมทับ ค่อยๆ ลุกขึ้นยืน พวกนั้นชักเท้ากลับด้านหลังอย่างประหวั่นครั่นคร้าม ไม่คาดคิดว่าเหยื่อที่ล้มอยู่ตรงหน้าจะพกปืนติดตัวด้วย “ใจเย็นๆ ไอ้น้อง” เจ้าหัวโจ๊กเอ่ยขึ้นสีหน้าแววตาตื่นตระหนกช่างแตกต่างจากตอนแรกที่มีความเย่อหยิ่งจองหองเต็มใบหน้า “ใครตามมา ข้ายิงไม่เลี้ยงแน่” สิ้นเสียงนั้นชนวีร์ระเบิดเสียงปืนลงพื้นดังกึกก้องเป็นการข่มขู่ชายกลุ่มนั้นเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่ร่างของเขาจะอันตธานหายไปกับความมืดตรงปากซอยแห่งนั้น         ตะวันลอยดวงตั้งฉากกับศีรษะ เปล่งรัศมีเริงแรงทาบทอดถนนที่ไม่เคยว่างเว้นรถราและผู้คนสัญจรไปมาบนบาทวิถี ชายหนุ่มหุ่นกำยำสะพายกระเป๋าสีดำกลางเก่ากลางใหม่เข้ากับไหล่ซ้ายเดินฝ่าความวุ่นวายของถนนสายนั้นเข้าไปในตึกสำนักงานที่พลุกพล่านไปด้วยผู้คนเดินเข้าออกมากมาย เขาเดินดุ่มๆ ขึ้นไปบนชั้นสามเห็นหลายคนที่คุ้นหน้าคุ้นตาหน้าวุ่นเป็นมันอยู่กับเอกสารกองพะเนิน ต่างเอ่ยทักทายซึ่งกันและกัน แล้วเขาก็เเดินฉับเข้าไปในห้องทำงานของ บก. แห่งสำนักพิมพ์ ‘เพื่อไทย’ อย่างเร่งร้อน       ชายชราร่างท้วมนั่งอยู่ตรงเก้าอี้ที่มีพนักพิงหลังโต๊ะทำงานรีบวางหูโทรศัพท์เมื่อเห็นหนุ่มช่างภาพในสังกัดก้าวเท้าเข้ามาในห้องทำงานของตัวเอง พร้อมเปิดยิ้มมุมกว้างบนใบหน้าอวบอูมกลมดิก “ว่าไง...พ่อคนเก่ง อั๊วนั่งรอลื้อมาตั้งแต่ตีนฟ้าเปิดแล้ว ทำไมเข้ามาเสียป่านนี้ ...เอ้า นั่งลงก่อน” บก. เฒ่าผายมือเชื้อเชิญอย่างงดงาม ผิดแผกจากทุกครั้งที่คู่สนทนาจะต้องเป็นฝ่ายเอ่ยขออนุญาตก่อนนั่งเสมอ “คงไม่หรอกครับ ผมเข้ามารบกวนเวลาบก.แป๊บเดียว” เจ้าของเสียงราบเรียบนั้นปลดซิปกระเป๋าสะพาย ล้วงเอาซองสีน้ำตาลตุงแน่นออกมาแล้ววางหมับลงบนโต๊ะ ท่ามกลางความแปลกใจของคนร่างใหญ่ที่จับจ้องดูอยู่ แต่คนที่นั่งอวดพุงพลุ้ยอยู่นั้นหาได้เฉลียวใจไม่ เมื่อเห็นซองสีน้ำตาลเบื้องหน้า เสียงหัวเราะครืนใหญ่จึงระเบิดออกมา “ฮ่าๆ ลื้อนี่เยี่ยมไปเลย สมเป็นนักข่าวหัวเห็ดตัวจริงเสียงจริง” บก. เอ่ยชมเจ้าของซองสีน้ำตาลที่ยืนหน้านิ่งไม่รับรู้อะไร แต่เสียงหัวเราะนั้นต้องหุบลงทันที เมื่อบก.แห่งหนังสือพิมพ์ ‘เพื่อไทย’ พบว่าในซองนั้นไม่ใช่ภาพถ่ายอย่างที่เขาต้องการแต่กลับเป็นเงินสดปึกใหญ่หลายมัดอัดแน่นกันอยู่ข้างใน “นี่มันหมายความว่าอะไร” เสียงเอ่ยถามนั้นเคร่งขรึมลง “เงินจ่ายหนี้ที่ผมติดบก.อยู่ครับ” “...” “และนี่จดหมายลาออกของผมครับ” ชายหนุ่มหยิบซองสีขาวออกจากกระเป๋าสะพาย วางลงบนโต๊ะตรงหน้าของคนที่กำลังตกตะลึงอยู่ “ผมขอโทษ ที่ไม่สามารถถ่ายภาพที่ บก.ต้องการได้ แต่ผมก็ได้พยายามสุดความสามารถแล้ว” บรรยากาศในห้องเงียบลงจนได้ยินเสียงแอร์หึ่งๆ “หวังว่า บก.คงเข้าใจผมและอนุมัติให้ผมลาออกนะครับ” เมื่อสิ้นประโยคนั้น อดีตนักข่าวอาชญากรรมก็เอ่ยลา แล้วเดินออกไปจากห้องดังกล่าวทันที ส่วนบก.หุ่นตุ๊ต๊ะก็ไม่ได้ท้วงติงอะไร ยังคงแน่นิ่งอยู่ตรงโต๊ะทำงานอย่างคนสิ้นหวังในชีวิต       ชนวีร์ก้าวเท้าออกจากประตูหน้าตึกสำนักงานโอ่อ่าแห่งนั้น เขาเปิดกระเป๋าหยิบเช็คเงินสดออกมาหนึ่งใบ ตัวเลขบอกจำนวนเงินบนเช็คที่เขาเพิ่งได้รับเมื่อเช้านี้ทำให้เขาเผลอยิ้มออกมาอย่างลืมตัว ก่อนเดินลับหายไปในกลุ่มคนที่พลุกพล่าน     วันต่อมา ผู้คนในสังคมต่างโจษจันถึงภาพข่าวที่ปรากฏเต็มหน้าในหนังสือพิมพ์ต่างชาติชื่อดังฉบับหนึ่ง ทั้งหมดเป็นภาพของชายฉกรรจ์ประมาณสี่คนกำลังบุกทำลายร้านสะดวกซื้อแห่งหนึ่ง มีทั้งขโมยข้าวของในร้านและจุดไฟเผา มีคำบรรยายเป็นภาษาอังกฤษตัวเป้งจั่วหัวหน้ากระดาษว่า ‘Chaos in Bangkok photographed by anonymous’.ภาพข่าวดังกล่าวทำให้เจ้าหน้าที่ตำรวจตามจับกลุ่มคนร้ายได้ทันควันโดยทั้งหมดให้การสารภาพว่าเป็นคนงานก่อสร้างอาศัยอยู่บริเวณนั้น ฉวยโอกาสในค่ำคืนที่มีเหตุรุนแรงออกไปขโมยข้าวของตามร้านค้าต่างๆ โดยทั้งหมดให้การปฏิเสธไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับกลุ่มใดๆ ทั้งสิ้น       ชนวีร์ ยืนอยู่ตรงระเบียงห้องชั้นสามของอพาร์ทเม้นท์สีครีม ทอดสายตาไปยังสุเหร่าเบื้องหน้า พินิจมองยอดโดมที่ประดับสัญลักษณ์ดาวกับพระจันทร์เสี้ยว บนความขัดแย้งมักจะมีคนฉวยโอกาสเสมอ ไม่ว่าคนงานก่อสร้างกลุ่มนั้น หรือ บก. เฒ่าแห่งหนังสือพิมพ์ ‘เพื่อไทย’ และแม้กระทั่งตัวเขาเอง...     ขอโทษ...ประเทศไทย. จากคุณ : Daendin เขียนเมื่อ : 20 ก.ค. 53 22:19:32

ความคิดเห็นที่ 7   เราชอบนะ ชอบการพรรณนา ชอบการบรรยาย การหักมุมตอนท้าย แสดงความขัดแย้งในตัวมนุษย์อย่างเราๆได้อย่างดี แต่อยากให้เปลี่ยนชื่อ สำนักพิมพ์ เราว่าไม่เอ่ยชื่อพาดพิงถึงใครเลยจะดีที่สุดนะ ประเด็นนี้มันร้อนอยู่แล้วเราเลยไม่รู้ว่า จะเอาชื่อ สนพ.แบบนี้ไปเพื่ออะไร มัน sensitive และก็ งงๆ ไปพร้อมๆกัน เหมือนคุณอาจจะสร้างชื่อให้หนังสือพิมพ์ต่างชาติที่ซื้อข่าวพระเอกไป ว่า " เดโมแครตส์ปาร์ตี้" ไร้งี้ เป็นความเห็นส่วนตัวนะ อย่าโกรธกันล่ะ จากคุณ : avatar เขียนเมื่อ : 20 ก.ค. 53 23:08:56 A:124.121.221.160 X: TicketID:277001

ความคิดเห็นที่ 8   มันหายไปหน้าหนึ่งครับ ไม่รู้หายไปได้ยังไง เนื้อเรื่องเลยขาดหายไปด้วย จากคุณ : Daendin เขียนเมื่อ : 20 ก.ค. 53 23:30:54

ความคิดเห็นที่ 9   ฮ่าๆ แต่ยังอ่านรู้เรื่อง แล้วมันเกี่ยวกับการตั้งชื่อนสพ.นี้ป่าวคะ เอามาโพสต์ใหม่ซิ ตามอ่านได้ จากคุณ : avatar เขียนเมื่อ : 20 ก.ค. 53 23:34:47 A:124.121.221.160 X: TicketID:277001

ความคิดเห็นที่ 10   ขอบคุณครับคุณ avatar เดี๋ยวคงโพสท์ใหม่ อ้อ ชื่อหนังสือพิมพ์หลายคนก็ท้วงติงนะครับสงสัยคงต้องเปลี่ยนจริงๆ จากคุณ : Daendin เขียนเมื่อ : 20 ก.ค. 53 23:36:14

ความคิดเห็นที่ 11   ฮ่าๆ แต่ยังอ่านรู้เรื่อง แล้วมันเกี่ยวกับการตั้งชื่อนสพ.นี้ป่าวคะ เอามาโพสต์ใหม่ซิ ตามอ่านได้ อ้อ เอาจุดฟูลสต๊อบประโยคสุดท้ายออกด้วยนะคะ จากคุณ : avatar เขียนเมื่อ : 20 ก.ค. 53 23:37:00 A:124.121.221.160 X: TicketID:277001

ความคิดเห็นที่ 12   ขอบคุณสำหรับคำแนะนำครับ ไว้อีกสองวันจะมาเรียบเรียงใหม่ พรุ่งนี้ผมต้องสะพายเป้ออกเดินทางไกลอีกแล้ว จากคุณ : Daendin เขียนเมื่อ : 20 ก.ค. 53 23:45:34