ความคิดเห็นที่ 1 องครักษ์หนุ่มซักซ้อมขั้นตอนที่จำเป็นกับเพื่อนร่วมงานอื่นๆ จนเรียบร้อยในเวลาไม่นาน กระนั้น ก็ไม่อาจไล่ความคิดที่รบกวนจิตใจตลอดการทำงานออกไปได้ ดูลัสจำได้ดี เด็กหนุ่มผมแดงที่ไม่ได้สวมเครื่องแบบทหารในโรงอาหารคนนั้นคือลูกชายคนรองของเจ้ามณฑลยาร์ลาธ ไม่ผิดแน่ เด็กหนุ่มมาอยู่ที่ด่านแห่งนี้ ไม่น่าใช่เรื่องบังเอิญ เขาเป็นคนสุดท้ายที่อาเมียร์พูดด้วยก่อนถูกจับกุม มิหนำซ้ำ ถ้อยคำที่เจรจากันยังเป็นคำกระซิบซึ่งไม่มีใครรู้ความหมาย หากชายคนทรายนั้นวางแผนการหนีไว้ จะมีคนร่วมมือนัดแนะสถานที่ก็ไม่แปลก และชายหนุ่มก็เชื่อว่าจุดประสงค์ของเด็กหนุ่มผมแดงต้องเป็นการช่วยอาเมียร์ แทนที่จะเป็นการจ้องล้างแค้นหรือจับกุม หากอีกฝ่ายเห็นเขาเช่นกันและจำได้ ก็อาจเข้าขัดขวาง หรือแทรกแซงการปฏิบัติงานของพวกเขา เพื่ออำนวยประโยชน์ต่อคนทรายก็เป็นได้ เมื่อครู่ ดูเหมือนเด็กหนุ่มจะเพิ่งทำเช่นนั้นไปหมาดๆ ด้วยการยกมีดสั้นขึ้นส่องแสงแดด ทำเป็นสัญญาณบางอย่าง โดยไม่รู้ว่าชายหนุ่มจับตามองอยู่เงียบๆ ถึงจะไม่ค่อยอยากเผชิญหน้ากันถ้าหลีกเลี่ยงได้ แต่ดูลัสคงต้องเตือนเรื่องการกระทำที่เห็นคาตากันอย่างนี้สักหน่อย แต่หลังจากที่เขาบอกราชองครักษ์ในคราบทหารคนอื่นๆ ให้เข้าประจำที่ และเริ่มก้าวไปทางหอสังเกตการณ์เพียงคนเดียว นายด่านที่มองอยู่ก็ขัดขึ้นทันที “เดี๋ยว เจ้าคนนั้นจะไปไหน” “บนหอสังเกตการณ์มีคนอยู่ขอรับ” ชายหนุ่มรายงาน “ข้าคิดว่าเขาไม่ใช่ทหาร จึงไม่ควรขึ้นไปอยู่ที่นั่น” “ช่างเถอะ อย่าไปรบกวนท่าน” ทหารผู้มากวัยและมากยศกว่าสถานะปลอมของเขาโบกมือ “นั่นลูกชายท่านเจ้ามณฑลยาร์ลาธเอง ท่านอยากพักผ่อนเงียบๆ บนนั้นสักครู่” องครักษ์หนุ่มในคราบทหารขมวดคิ้ว “แต่ตามกฎ บุคคลที่ไม่ได้เกี่ยวข้องกับกองทัพ ไม่ควรอยู่ในพื้นที่การทหารขอรับ” นายด่านขมวดคิ้วมองเขาอย่างไม่สบอารมณ์นัก “ข้าบอกว่าไม่เป็นไรก็ไม่เป็นไร ไปทำงานของเจ้าเสีย ด่านของเรามีวิธีของเรา” ดูลัสกลับยืนนิ่งอยู่กับที่ พร้อมกับจ้องมองชายตรงหน้าอย่างแข็งกร้าว อยากพูดนักว่าด่านผ่านแดนของยาร์ลาธช่างหละหลวมและไม่เคร่งครัดต่อกฎเกณฑ์จนน่าหัวร่อ หากเป็นด่านของอุลทูร์ ต่อให้ลูกเจ้ามณฑลอย่างเขาขึ้นไปบนหอสังเกตการณ์โดยพลการและไม่มีเหตุผลสมควร ท่านพ่อย่อมสั่งลงโทษตามกฎโดยไม่มีผ่อนผันแท้ๆ กระนั้น ชายหนุ่มยังตัดสินใจแย้ง...เท่าที่ขอบเขตสถานะปลอมของตนจะอำนวย “ข้าทราบแล้วขอรับ” เขาพยายามข่มอารมณ์ไม่ให้ออกมาทางน้ำเสียงอย่างเต็มความสามารถ “แต่หากนั่นเป็นลูกชายท่านเจ้ามณฑล ก็ยิ่งไม่ควรให้เขาอยู่เพียงลำพังบนนั้นขอรับ พี่ชายของเขาเพิ่งถูกลอบสังหารไปแท้ๆ เขาอยู่ตัวคนเดียวอย่างนี้ ยิ่งเสี่ยงต่อการถูกปองร้ายขอรับ” “...เรื่องนั้นข้ารู้ แต่ท่านห้ามไม่ให้เราขึ้นไปรบกวนบนหอสังเกตการณ์ เราก็คุ้มกันบริเวณข้างล่างให้แน่นหนาแทนแล้วกัน” “แค่นั้นไม่เพียงพอแน่ขอรับ” ดูลัสหมายจะให้อีกฝ่ายยอมจำนนด้วยเหตุผลให้ได้ “หากฆาตกรที่ฆ่าท่านเฟลิมมีเวทมนตร์จริงๆ ...จะฆ่าใครอีกสักคนจากระยะไกล ย่อมทำได้ง่ายๆ อยู่แล้ว หรือต่อให้ไม่ใช่ฆาตกรที่มีเวทมนตร์ พลหน้าไม้ที่ซุ่มอยู่ในระยะไกลก็ทำได้ หากเกิดเหตุร้ายใดๆ ก็ตามกับลูกชายอีกคนของท่านเจ้ามณฑล ขณะที่เขาอยู่บนหอสังเกตการณ์...ทั้งๆ ที่ไม่ควรไปอยู่บนนั้นแต่แรก เรื่องนี้อาจถูกมองว่าเป็นความหละหลวมของพวกเราที่ด่าน โดยเฉพาะท่านซึ่งเป็นหัวหน้าขอรับ” เขาจงใจใช้คำว่า ‘พวกเรา’ แทน ‘ท่าน’ ในทีแรก เพื่อให้ฟังว่าไม่ใช่เพียงนายด่านที่ถูกกล่าวโทษ แต่เป็นทหารทุกๆ คนที่นี่ สีหน้าของนายด่านค่อยๆ เจื่อนลงเหมือนเพิ่งตระหนักได้ ทว่าเขายังคงแย้ง “แต่ท่านรูอาร์ค...ห้ามไม่ให้ใครรบกวนเด็ดขาด” “หากท่านลำบากใจ ข้าจะไปพูดเองขอรับ” องครักษ์หนุ่มตัดสินใจอาสา “ข้าเองเพิ่งมาใหม่ หากเกิดเรื่องอะไรขึ้น ท่านก็ทำเป็นว่าไม่ได้พูดคุยเรื่องนี้กับข้าก็แล้วกัน” “อ...อือม์” ชายผู้มากวัยกว่ารับอ้อมแอ้ม “ฝากด้วยนะ” ดูลัสทำเป็นค้อมคำนับ ทั้งๆ ที่เหยียดหยามอีกฝ่ายอยู่ในใจลึกๆ ก่อนจะเดินหลบตามชายคาอาคารไปยังบันไดลิงขึ้นหอสังเกตการณ์ แล้วไต่ขึ้นไปอย่างเงียบกริบที่สุด * * * * * จากคุณ : Anithin เขียนเมื่อ : 22 ก.ค. 53 22:05:32

ความคิดเห็นที่ 2 ร่างเพรียวบางที่ยืนพิงราวระเบียงอย่างสบายอารมณ์หมุนตัวกลับมาทันทีที่ร่างสูงใหญ่เข้าไปใกล้ ดูลัสแทบตั้งตัวไม่ทัน...เมื่อเห็นประกายสีเงินจากมือซ้ายของร่างนั้นแวบหนึ่ง ก่อนที่มาของประกายนั้นจะหยุดเบื้องหน้าลำคอของตน ให้เห็นชัดว่าเป็นคมมีดสั้น แม้นดาบที่เขารีบชักออกมาถือในมือขวาจะหยุดลงชิดสีข้างของอีกฝ่าย นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มเบื้องหน้าเรียบเฉยไร้ความรู้สึกครู่หนึ่ง ก่อนจะกลับเป็นประกาย พร้อมกับที่ปากบนใบหน้าเดียวกันฉีกยิ้มกว้างยียวน เห็นฟันเขี้ยวชัดเจน “รู้สึกว่าฝีมือจะตกเพราะเอาแต่เฝ้าคลังแสงนะ คุณทหาร” “ล้อเล่นอย่างนี้ไม่ตลกนะขอรับ ท่านลูกชายเจ้ามณฑล” องครักษ์หนุ่มตอบด้วยรอยยิ้มเครียด รูอาร์คแค่นเสียง “ข้าบอกนายด่านไปแล้ว ว่าใครมันแส่ขึ้นมาหาข้า ข้าจะเหวี่ยงมันลงจากหอเอง แล้วเจ้าขึ้นมาทำไม” “ขออภัยขอรับ ข้าขึ้นมาที่นี่โดยไม่ได้รายงานนายด่าน แต่ข้าเห็นว่า...ให้ลูกชายคนสุดท้ายที่เหลืออยู่ของเจ้ามณฑลยาร์ลาธมาอยู่ในที่ที่เหมาะแก่การลอบสังหารอย่างนี้ เสี่ยงอันตรายเกินไป” “หึ” เด็กหนุ่มหัวเราะน้อยๆ “ใครมันจะมาลอบฆ่าคนไม่เอาถ่านอย่างข้ากันนะ นอกจาก...คนที่รู้ว่าข้าเป็นใครแท้ๆ แล้วยังกล้าหันคมดาบใส่ข้า แล้วว่าไป...เจ้าเพิ่งมาใหม่ หากไม่ได้พูดคุยกับนายด่านมาก่อน จะรู้ได้อย่างไรว่าข้าเป็นลูกชายเจ้ามณฑล” ชายหนุ่มลอบกัดฟัน ไม่นึกว่าอีกฝ่ายจะไล่ต้อนจับพิรุธของเขาได้รวดเร็วเช่นนี้ “เอ...ข้าอาจเคยเห็นท่านในการทดสอบคัดเลือกพระคู่หมั้นรอบที่สองก็ได้ ในเมื่อข้าก็อยู่ในการทดสอบเหมือนกัน” เขาแสร้งทำเป็นนึก “นั่นสิ ข้าลืมเจ้าในตอนนั้นไม่ลงหรอก” รูอาร์คตอบกลับทันควัน “ในเมื่อเจ้าเป็นคนที่เกือบทำข้าแขนขาดแท้ๆ ...ถ้าดาบที่พวกเราใช้ตอนนั้นเป็นดาบจริงละก็นะ ท่านราชองครักษ์ดูลัส” ผู้ถูกเรียกด้วยชื่อจริงกลับตีสีหน้าเรียบเฉยแทน “ในเมื่อรู้แล้วก็ดี ข้าจะได้ตั้งคำถามไม่อ้อมค้อม ว่าเมื่อครู่เจ้าคิดจะทำอะไร” “คิดจะทำอะไร...จู่ๆ มีใครก็ไม่รู้บุกขึ้นมารบกวนเวลาพักผ่อนส่วนตัวของข้า ทั้งที่ข้าสั่งไว้แล้วว่าห้ามใครทำแบบนั้น ข้าก็ต้องป้องกันตัวน่ะสิ” เด็กหนุ่มผมแดงยังลอยหน้าลอยตาพูด “ข้าหมายถึงก่อนหน้านั้นอีก” ดูลัสค่อยๆ ต้อนอีกฝ่าย “อย่านึกว่าข้าไม่เห็น เจ้าเอามีดสั้นมาสะท้อนแสงให้คนนอกด่าน” “ทำไมเจ้าถึงคิดว่าข้าทำอย่างนั้นให้คนนอกด่านล่ะ” รูอาร์คย้อนถาม “ข้าแค่ทำเล่นๆ แก้เซ็ง เพราะเห็นว่าเหล็กเวลาสะท้อนแสงดูเงาวับจับตาดีเท่านั้นเอง” “แล้วที่เจ้าพลิกมีดสั้นให้แสงกะพริบเป็นรหัสว่า ‘อันตราย’ ล่ะ” องครักษ์หนุ่มถามเสียงเย็น “คิดว่าข้าโง่จนอ่านรหัสแสงไฟไม่ออกรึ” “ท่านราชองครักษ์ ข้าไม่คิดว่าท่านโง่เรื่องนั้น แต่ไม่คิดว่าท่านจะโง่จนไม่ทราบว่ารหัสแสงไฟนั่นเขาใช้ตะเกียงมีครอบหรือไต้ทำในยามราตรีเท่านั้นเอง หรือข้าพูดผิด แสงแดดสว่างโร่อย่างนี้ ใครกันจะคิดไม่เข้าเรื่องว่ามันเป็นรหัสลับ” “ก็ไอ้คนทรายที่สอนเจ้าน่ะสิ...ที่จะคิดไม่เข้าเรื่องเหมือนกัน” ดูลัสได้ทีย้อน “ศิษย์อาจารย์มักได้ความคิดตามกันมา อาจารย์แหกคอก...ศิษย์ก็แหกคอก อาจารย์เห็นผิดเป็นชอบ...ศิษย์ก็มักเห็นผิดเป็นชอบตาม หรือไม่ใช่” เด็กหนุ่มผมแดงกลับยักไหล่ ก่อนจะยิ้มแห้งๆ ออกมาอย่างปุบปับจนเขางง “ท่านราชองครักษ์ ข้าก็อยากโต้คารมกับท่านต่อหรอกนะ แต่มีอาวุธของท่านจ่อชิดเอวแนบเนื้อข้าอยู่อย่างนี้ ข้าก็เสียวจนพูดอะไรไม่ออกแล้วล่ะ ท่านเองก็คง...เสียวเหมือนกันสินะที่มีอาวุธของข้าอยู่ใกล้ปากแค่นี้เอง” “เจ้า!” ชายหนุ่มตวาด ทั้งๆ ที่หน้าร้อนผ่าวโดยไม่ทันห้าม “อย่าเล่นลิ้นสัปดนกับข้า!!” “อะไรกัน ข้าสัปดนตรงไหนไม่ทราบ ก็ข้าเสียว...ไส้จริงๆ นี่ หรือท่านไม่เสียว...คอ” ดูลัสยิ่งขมวดคิ้วหนักขึ้นกับสีหน้ากวนประสาทของคนตรงหน้า ก่อนจะตัดสินใจไม่สนการตีรวนใดๆ ก็ตามจากคู่สนทนา “ถ้าอย่างนั้น...เจ้าลดมือก่อน แล้วข้าจะทำตาม” “หามิได้ ข้าให้เกียรติผู้อาวุโสก่อนเสมอ” มันไม่วายพูดราวกับเคารพเขาเต็มประดา “ถ้าอย่างนั้น...เราเก็บอาวุธพร้อมกัน” “หือ...ก็ไม่ได้เก็บอยู่ในตอนนี้หรือ” ราชองครักษ์หนุ่มแทบกัดฟันกรอด “ข้าหมายถึงดาบของข้า และมีดของเจ้า!” รูอาร์คกลับคราง “วาจาเมื่อครู่ของท่านถือเป็นการสบประมาทลูกผู้ชายด้วยกันอย่างรุนแรงที่สุดเชียวนะ ความยาวไม่ใช่เรื่องสำคัญที่สุดสักหน่อย” ดูลัสยิ่งรู้สึกเหมือนเส้นเลือดข้างขมับปวดตุบๆ เขาจำใจเลื่อนคมดาบออกห่างอีกฝ่าย ก่อนจะถอยออกมาแล้วเก็บมันเข้าฝักเสียเอง กระนั้น เด็กหนุ่มยังไม่วายหันไปพลิกมีดสั้นเล่มนั้นสะท้อนแสงแดดกลับไปมาเป็นจังหวะ เหมือนกำลังเล่นสนุก “ขอบคุณที่แวะมาทักทายข้า แต่รีบไปทำหน้าที่ของท่านต่อเถอะ ท่านราชองครักษ์ที่ถูกลดขั้นฮวบมาเป็นทหารเฝ้าคลังแสง ก่อนจะขับไล่ไสส่งมายังหน้าด่านบ้านป่าเมืองเถื่อน” เด็กหนุ่มพูดพลางโบกมือส่งๆ เป็นเชิงไล่เขา “อย่าบอกนะว่าบกพร่องในหน้าที่ เลยถูกเมืองหลวงเขาถีบกระเด็นมา” “เจ้าจะอยู่ตรงนี้ต่อไปไม่ได้” ชายหนุ่มพูดเสียงแข็ง “กลับไปเสีย อย่ามาทำอะไรลับๆ ล่อๆ แถวนี้อีก” “พูดอะไรน่าขำ พ่อข้าเป็นเจ้ามณฑลยาร์ลาธ ยาร์ลาธก็เป็นที่อยู่ของข้าเอง ทำไมข้าจะไม่มีสิทธิ์อยู่ในพื้นที่ด่านที่เป็นจุดเริ่มเขตแดนของตัวไม่ทราบ” “กลับไปเสีย” ดูลัสยังยืนกราน “หากยังคิดจะปกป้องช่วยเหลือคนทรายนั่นต่อไป เจ้ากับท่านเจ้ามณฑลอาจมีความผิดไปด้วยก็ได้ อาเมียร์จะบริสุทธิ์หรือไม่ไม่สำคัญ แต่เขาเป็นนักโทษแหกคุกของธีร์ดีเร เป็นคนที่ทางการไม่อาจปล่อยให้ลอยนวลต่อไปได้” รูอาร์คกลับเหลียวมามองเขาแวบหนึ่ง ก่อนจะก้มศีรษะลงหัวเราะจนสั่นน้อยๆ ไปทั้งร่าง ดูราวขบขันเต็มประดา “ขำอะไรของเจ้า!” “เปล่า ข้าก็แค่คิดว่า...เจ้ามาไล่ข้ากลับที่ที่ข้าควรกลับ แต่เจ้าเองกลับเสนอหน้ามาอยู่ในที่ที่เจ้าไม่ควรอยู่ยิ่งกว่าข้าเสียอีกนะ ท่านราชองครักษ์ผู้คุ้มครองเจ้าหญิง” เด็กหนุ่มพูดกลั้วหัวเราะ แล้วก็หันกลับมาส่งยิ้มแฝงนัยให้เขา “ข้าเลยอดคิดไม่ได้ว่า เจ้าเหยี่ยวต่างแดนที่หนีออกมาจากคุกกรงน้ำ...นอกจากจะหิ้วไอ้นกยูงขี้โอ่ตัวหนึ่งออกมาด้วยแล้ว...ยังจะพานกน้อยในกรงทองที่แร้งสักตัวหมายตาหนีออกมาด้วยหรือเปล่าหนอ ถึงได้เป็นเดือดเป็นร้อนเสียขนาดนี้” องครักษ์หนุ่มถึงแก่ยืนหน้าชาอยู่กับที่ ตะลึงงันในทีแรกว่าเด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมตรงหน้ารู้ได้อย่างไร ก่อนจะกลับกลายเป็นเดือดพล่านด้วยโทสะ แม้อีกฝ่ายจะโบกมือแล้วพูดด้วยเสียงรื่นเริงขึ้น “อ๊ะ ข้าล้อเล่น เจ้าได้ชื่อว่าเป็นบัณฑิตอัจฉริยะจากวิทยาลัยหลวงนี่นะ จะถูกขอให้ละงานอารักขาเจ้าหญิง เพื่อปลอมตัวมาสืบเรื่องนักโทษอัจฉริยะที่หนีออกจากคุกกรงน้ำสำเร็จเป็นรายแรกก็คงไม่แปลกหรอก” ดูลัสลอบกำมือ เขาได้ข้อสรุปอย่างรวดเร็วว่าอีกฝ่ายรู้เห็นเป็นใจกับเจ้าคนทรายแน่นอน ไม่อย่างนั้น มันจะพูดราวกับรู้แน่ๆ ได้อย่างไรกันเล่า ว่าเจ้าหญิงแอชลีนน์ถูกอาเมียร์พาตัวออกมา “นั่นสิ ที่แปลกกว่า น่าจะเป็นคนที่ปักใจเชื่องมงาย จนยอมช่วยฆาตกรที่ฆ่าพี่ตัวเองได้อย่างนี้มากกว่า” รูอาร์คหันกลับมามองเขาด้วยสีหน้าเหมือนเดิม “ใครบอก...ตอนนี้ข้านึกอยากฉีกไอ้คนที่มันวางแผนฆ่าพี่เฟลิมเป็นพันๆ ชิ้นมาเป็นพันๆ หนแล้ว ไม่ว่ามันจะเป็นใครหน้าไหน มีกันกี่คน และใหญ่มาจากไหนก็เถอะ” เสียงของเด็กหนุ่มรื่นเริงผิดถ้อยคำ “แต่ข้าเชื่อว่าอาจารย์ของข้าไม่ใช่คนที่ทำอย่างนั้น คนที่เอาแต่ใช้สมองเพียงอย่างเดียวคงหาว่าข้าโง่ แต่ก็นั่นล่ะ...พวกเขาไม่ได้มองด้วยหัวใจมากพอจะรู้ว่าอาจารย์ของข้าเป็นคนอย่างไร” “เจ้าจะเชื่ออะไร ข้าไม่อาจก้าวก่าย แต่ใครก็ตามที่ให้ความช่วยเหลือนักโทษร้ายแรงของธีร์ดีเร อาจถูกตั้งข้อหากบฏแผ่นดินตามไปด้วยก็ได้” เด็กหนุ่มกลับกลอกตาขึ้นแล้วผิวปากวืด “กบฏแผ่นดินอย่างนั้นหรือ ฟังดูน่าสน ข้าเป็นกบฏของตระกูลกับสังคมขุนนางผู้สูงส่งมานานแล้ว ได้เพิ่มตำแหน่งกิตติมศักดิ์อย่างนี้อีก ก็นับว่าไม่เสียชาติเกิดเลยจริงๆ” “นั่นสิ ไม่เสียชาติเกิด แล้วก็ไม่น่าเสียดายที่จะประหารเจ็ดชั่วโคตรด้วย ที่ปล่อยให้ลูกที่มีความคิดขบถอย่างนี้ออกมาผยองได้” หากรูอาร์คจะไม่พอใจคำพูดพาดพิงบุพการีซึ่งหน้าเช่นนั้น ดูลัสก็ยังต้องชมว่ามันเก็บอารมณ์ได้แนบเนียนเหลือเกิน เพราะแววตาของเด็กหนุ่มเพียงเปลี่ยนไปแวบเดียวเท่านั้น ก่อนที่เขาจะยิ้มออกมา “ท่านราชองครักษ์ พ่อแม่แท้ๆ ของข้าตายไปก่อนหน้านี้แล้ว ข้ามันก็แค่ลูกกระรอกผ่าเหล่าที่ท่านเจ้ามณฑลเก็บมาเลี้ยงด้วยความสมเพชเท่านั้นเอง เห็นที ข้าจะไม่มีญาติมาให้ท่านประหารครบเจ็ดชั่วโคตรแล้วล่ะ” “แต่ตราบใดที่ใครก็ตามมีฐานะเป็นญาติของเจ้าทางกฎหมาย พวกเขาก็ไม่เว้นต้องพ้นโทษหรอก เราวัดกันที่ฐานะทางกฎหมาย ไม่ใช่สายเลือด” องครักษ์หนุ่มเริ่มได้ที “ลงไปเสีย แล้วอย่าคิดจะทำอะไรไม่ชอบมาพากลอีก ไม่อย่างนั้น ข้ารายงานเมืองหลวงแน่ๆ ว่าเจ้าขัดขวางการทำงานของเจ้าหน้าที่ และจากนี้ไป เจ้าจะเดินทางข้ามด่านนี้เข้ามณฑลหลวงไม่ได้เป็นอันขาด หรือหากจะอยู่ในด่านนี้ต่อไป ก็ต้องอยู่แต่ในเรือนรับรอง ออกมาเดินรอบบริเวณด่านไม่ได้เช่นกัน” เด็กหนุ่มยังทำหน้าเหมือนไม่ยี่หระ จนดูลัสสำทับอีกครั้ง “ไม่ว่าข้าจะเป็นราชองครักษ์ หรือทหารที่ถูกย้ายมาจากคลังแสง ข้าก็มีสิทธิ์ตามหน้าที่แห่งเจ้าหน้าที่ของกองทัพธีร์ดีเรทุกประการที่จะจัดการกับเจ้า ในเมื่อเจ้าไม่มีหน้าที่หรือฐานะที่จะมาวางอำนาจอยู่ที่นี่ หรือต่อให้ใช้อำนาจบาตรใหญ่ในฐานะลูกชายเจ้ามณฑล ข้าก็จะไม่ยอมรับเด็ดขาด แต่จะเล่นงานเจ้ากับตระกูลให้จมดินเหมือนพวกชอร์ซา โทษฐานใช้อำนาจในทางมิชอบนั่นล่ะ” ขณะที่เขาพูดไปเรื่อยๆ สีหน้าของผู้ฟังก็ค่อยๆ แปรเปลี่ยนเป็นเรียบเฉยจนไม่อาจอ่านออก ไม่ใช่สีหน้าของคนที่ดื้อด้านต้องการเอาชนะ แต่ก็ไม่ใช่สีหน้าของคนที่ยอมจำนนเช่นกัน ...เป็นสีหน้าที่ทำให้ชายหนุ่มมองไม่ออก ว่ามันจะมาไม้ไหนกันแน่... “รับทราบขอรับ ท่านราชองครักษ์...หรือทหารเฝ้าคลังแสงก็ตามเถอะ” รูอาร์คตอบด้วยรอยยิ้ม “ข้าขอตัวก่อนแล้วกัน ดูเหมือน ‘วันพักผ่อน’ ที่บ้านพักตากอากาศหลังนี้จะไม่สนุกเหมือนที่คิดไว้แล้วสิ” เด็กหนุ่มเดินผ่านดูลัสไปไต่ลงบันได ชายหนุ่มยังคงจับตามองอีกฝ่าย ตลอดเวลาที่คนผมแดงเจรจากับนายด่านข้างล่าง แล้วก็เดินผ่านชายสูงวัยกว่าที่มีสีหน้าก้ำกึ่งระหว่างงุนงงกับพินอบพิเทาไปยังคอกม้า จูงม้าพันธุ์ดีตัวหนึ่งที่สวมบังเหียนและอานพร้อมออกมา เด็กหนุ่มเหวี่ยงตัวขึ้นหลังม้า ก่อนจะพูดอะไรกับนายด่านเล็กน้อย แล้วควบม้าออกจากด่าน กลับเข้าสู่มณฑลยาร์ลาธ ราชองครักษ์หนุ่มมองตามม้าตัวนั้นไปจนลับสายตา กระนั้นก็ยังหรี่ตาลงอย่างไม่วางใจนัก หมดตัวปัญหาไปหนึ่ง แต่ก็ยังไม่รู้ว่ามันคิดจะทำอะไรอย่างอื่นอีกหรือเปล่า เจ้าเด็กผมแดงนั่นไม่เคยตั้งคำถามเลยหรือ...ว่าไอ้คนทรายมีจุดประสงค์อะไรกันแน่ ในเมื่อประวัติของมันแสนคลุมเครือ และไม่มีหลักฐานยืนยันแน่ชัดว่ามันไม่เกี่ยวข้องกับแผนการลอบสังหารพี่ชายของตน มิหนำซ้ำยังพาตัวเจ้าหญิงแอชลีนน์ที่มันควรช่วยปกป้องในฐานะชาวธีร์ดีเรไป ด้วยจุดมุ่งหมายใดก็ไม่รู้ ...หรือทั้งสองคนนั้นร่วมมือกันในแผนอันซับซ้อนกว่าที่เขาคิด... * * * * * จากคุณ : Anithin เขียนเมื่อ : 22 ก.ค. 53 22:05:54

ความคิดเห็นที่ 3 เมื่อมีเสียงดังแว่วมาจากคนขับเกวียนว่า “ถึงแล้ว” ชาลัวห์ก็ค่อยๆ ลืมหนังตาหนักอึ้งขึ้นช้าๆ แล้วมองไปทางผ้าใบคลุมเกวียนซึ่งถูกเลิกขึ้น เห็นหลังของหมอฝึกหัดสาวกับเจ้าหญิงในคราบเด็กชายอยู่ไวๆ ก่อนทั้งสองจะลงไปท่ามกลางแดดจ้า ข้าต้องลงไปด้วยหรือนี่... เขาโอดครวญในใจ ถึงจะไม่เหลืออาการที่ทำให้ต้องวิ่ง ‘ไปทุ่ง’ ซ้ำแล้วซ้ำเล่าแล้ว ความปวดแสบประหลาดที่ท้องก็ยังไม่หายไปสักที ทางเดียวที่จะทำให้รู้สึกได้ว่ามันทุเลาลงบ้างคือนอนขดตัวนิ่งๆ แล้วพยายามข่มตาหลับ...ถึงจะได้แต่กระสับกระส่ายจนหลับสนิทไม่ลง ต่อให้เจ้าอาการนี้ช่วยให้เขาไม่ต้องออกไปทำงานตากแดดลม แต่มันก็ทรมานจนไม่รู้ว่าจะขอบคุณที่เป็นดีหรือเปล่า แล้วถึงจะไม่ต้องออกไปช่วยงาน ชายหนุ่มก็ยังถูกเจ้าคนทรายลากจากที่นอนแต่เช้าตรู่เพื่อไปร่วมพิธีศพของใครๆ ที่เขาไม่เคยเกี่ยวข้องเลยสักนิด นั่นเป็นงานศพที่พิลึกพิลั่นและโหวกเหวกที่สุดที่ลูกชายเจ้ามณฑลเคยเห็น โลงนับสิบๆ ใบฝังในสุสานของอารามที่ดูแออัดยัดเยียดพออยู่แล้ว เครื่องบูชามีเพียงดอกหญ้าตามมีตามเกิด คนในงานสวมเสื้อผ้าเก่าปอนสีตุ่นคละกันมากกว่าสีดำ แถมยังมีเด็กเล็กเด็กน้อยร้องไห้กระจองอแงไร้ระเบียบ อาการปวดท้องทำให้เขาคิดว่าทุกอย่างช่างน่ารำคาญ คนพวกนี้ไม่ใช่ญาติของเขา จะให้เขามาดูความทุกข์โศกของพวกนั้นทำไมกัน โลกนี้มีคนอยู่กี่ล้านคน ตายกันวันละกี่ร้อยกี่พันคน เจ้าคนทรายนั่นคิดว่าเขาควรเศร้าไปด้วยหรือ งานศพไม่เคยทำให้ชาลัวห์เศร้ามากไปกว่ากลัว แม่แท้ๆ ของเขาเสียไปตั้งแต่ตอนคลอดเขา แต่ถ้านางไม่เสีย พ่อก็คงไม่เมตตาและรักเขาเสียจนยอมรับเป็นลูกเข้าตระกูลอย่างถูกต้อง...ทั้งๆ ที่แม่เป็นแค่อนุภรรยาคนหนึ่ง งานศพที่เคยผ่านมาในชีวิตของชายหนุ่มมีแต่ของญาติห่างๆ ผู้ชราซึ่งเขาแทบไม่รู้จัก เป็นงานที่หรูหรา โอ่อ่า แขกทุกคนสวมชุดสีดำตัดเย็บอย่างประณีต พวกผู้หญิงคลุมผ้าลูกไม้ถักลวดลายละเอียด และประพรมน้ำหอมอย่างดี โลงศพหินอ่อนแกะสลักประดับด้วยดอกไม้สีขาวจำนวนมาก สำคัญคือดอกลิลลี่ที่มีกลิ่นหอมเย็นสุภาพ นักดนตรีผู้สวมชุดสีดำเช่นกันเล่นเครื่องสายเป็นเพลงหม่นเศร้า ทุกสิ่งดูเคร่งขรึม และชวนให้เขาไม่สบายใจ เขากลัวความตาย จึงไม่ชอบงานศพที่เน้นย้ำว่าสิ่งนั้นยังอยู่แค่เอื้อม แต่เล็กมา ชาลัวห์ป่วยออดๆ แอดๆ ตั้งแต่แรกคลอดก่อนกำหนด และจำได้รางๆ ว่าตนเคยอาเจียนแพ้อาหารจนพ่อต้องพึ่งทั้งหมอรักษาและนักบวชผู้สวดภาวนาให้เขารอดพ้นความตายมาได้ เขาแทบไม่เคยวิ่งเล่นกับพี่น้องคนอื่น แต่มักต้องอยู่ในห้องนอนกับของเล่นมากมายที่พ่อซื้อให้มากกว่าลูกคนไหน หากไม่ได้ยาและการดูแลอย่างใกล้ชิดของหมอมือหนึ่งหลายต่อหลายคนที่พ่อสรรหามา ชายหนุ่มก็ไม่รู้ว่าตนจะหายดีจากโรคที่รุมเร้าและรอดถึงวันนี้มาได้อย่างไร ภาพของเจ้าคนทรายที่เข้ามาใกล้ทำให้ความคิดของเขาสะดุดลง ชาลัวห์ทำเป็นหลับ ด้วยหวังว่ามันจะไม่ลากเขาลงไปทำอะไรประหลาดๆ อีก “ตื่นได้แล้ว” มือของมันเขย่าไหล่เขา แต่แค่แวบเดียวก็ชักออกทันควัน กระนั้น มันยังคงเรียกซ้ำ “ชาดาน ตื่น ถึงอันเวียนแล้ว อยากพักก็เข้าไปนอนพักในบ้านไป” ชาลัวห์สงสัยคำพูดของมัน...แม้จะไม่มากพอกระตุ้นให้อยากลุก แต่ก็ไม่อาจทนเฉยได้กับคำพูดต่อมา “จะตื่นดีๆ หรือให้ข้าถีบ สาม...สอง...” เขารีบลุกขึ้นนั่งจนแทบหน้ามืด “อะไรอีก” “ข้าบอกว่าถึงอันเวียนแล้ว ให้เข้าไปพักข้างใน เราจะจอดเกวียนไว้ตรงนี้” “ข้างในที่ไหน” “บ้านใครข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน” คนทรายตอบอย่างลังเล “แต่พวกของโทมาท่าทางจะรู้จัก” ชายหนุ่มจำใจสลัดผ้าห่มเนื้อหยาบจากตัว ลุกขึ้นยืนค้อมหลังบนเกวียนซึ่งมีโครงเพดานเตี้ย ก่อนจะก้าวลงมา เด็กหนุ่มชาวทรายไม่วายจับมือซ้ายของเขาไว้เป็นหลัก แม้เขาจะไม่อยากขอบใจมันเลยสักนิดเดียว “ระวังๆ หน่อย” มันบอกโดยไม่มองหน้าเขา อากาศที่นี่ร้อนจนเหมือนไม่ใช่ฤดูใบไม้ผลิ ข้างนอกแดดสว่างจ้า ทำให้พื้นดินทรายสีอ่อนปะปนเศษขยะสารพัดอย่างแทบสะท้อนแสงตามไปด้วย ไอร้อนลอยอ้อยอิ่งเป็นคลื่นไหวอยู่ไกลๆ เบื้องหน้าอาคารไม้เก่าผุซอมซ่อที่ตั้งเป็นแถวขนาบสองข้างทาง มีประตูไม้ตั้งเรียงรายบนนั้นเป็นระยะๆ ด้วยความแคบที่คะเนได้ว่าพอกับห้องห้องเดียวมากกว่าจะเป็นบ้านทั้งหลังด้วยซ้ำ นี่หรืออันเวียนที่เขาเคยมา ชาลัวห์กะพริบตาปริบๆ อย่างประหลาดใจ อันเวียนที่สว่างไสวด้วยแสงโคมสีแดง มีผู้คนพลุกพล่านและเสียงดนตรีกับเสียงหัวเราะในยามค่ำคืน...จะเป็นสถานที่เดียวกับเมืองร้างแห่งนี้ได้อย่างไรกัน เจ้าหญิงในคราบเด็กหนุ่มยังยืนรอทั้งสองอยู่ไม่ไกล กับผู้ชายเงียบๆ ที่คล้องธนู สุนัขตัวใหญ่ และม้าสี่ตัวที่ได้มาจากพวกโจร ส่วนหมอสาวกับชายอีกคนเดินไปเคาะประตูบ้านแต่ละหลังเบาๆ และแทบทุกหลังจะมีหญิงคนหนึ่งโผล่หน้าออกมาดูเสมอ หญิงพวกนั้นส่วนใหญ่ดูอายุไม่มากนัก แต่ก็อิดโรยผอมโทรม สวมเสื้อผ้าเก่าปอนสกปรก ผมปล่อยสยาย ไม่ก็รวบหรือเกล้ามวยหยาบๆ ดูยุ่งเหยิง พวกนางออกมายืนรวมตัวกันใต้เงาแคบๆ ของชายคาบ้านเป็นกลุ่มเงียบๆ และหากจะพูดอะไรก็มักใช้เสียงแผ่วเบาที่สุด “คนพวกนั้นน่ะเหรอ...” เขาได้ยินเสียงเจ้าหญิงแอชลีนน์พึมพำอย่างตกใจ แน่นอนว่าคนที่เธอพูดด้วยคือเจ้าคนทราย ซึ่งรับเบาพอกัน “ฮื่อ” คนพวกนั้น...คนพวกนั้นอะไร อย่าพูดให้รู้เรื่องกันแค่สองคนสิ!  ชาลัวห์นึกในใจ แต่ก็ไม่กล้าถาม ก่อนจะค่อยๆ นึกได้ถึงคำพูดของใครอีกคนเมื่อวาน “ข้าเดินทางไปมา รักษาพวกนางโลมหรืออดีตนางโลมมาพอสมควรน่ะค่ะ เสร็จเรื่องที่หมู่บ้านนี้ก็ว่าจะแวะไปดูที่อันเวียนเหมือนกัน” อย่าบอกนะ...ว่าหญิงพวกนี้คือนางโลมที่ว่า?  ชาลัวห์ตั้งคำถาม พวกนางแต่ละคนไม่ได้มีเค้าความงามยวนใจที่ควรมีเลยแม้แต่น้อย หญิงคนหนึ่งในกลุ่มซึ่งมีผ้าเก่าๆ โพกศีรษะ ทิ้งผมสีทองบางปอยให้หลุดลุ่ยลงข้างแก้มเหลือบมาทางพวกเขากับเกวียนที่จอดอยู่ ในทีแรก ชาลัวห์รู้สึกเหมือนคุ้นกับแววตาสีฟ้าใสของเธออย่างประหลาด แต่ก็นึกไม่ออกเลยว่าเคยพบกันที่ใด ...ก่อนความทรงจำจะวาบขึ้นในทันที...และทำให้เขาตะโกนเรียกชื่อของเธอโดยไม่ทันคิด “เกรเนีย!!” แทบทุกสายตาของคนโดยรอบหยุดอยู่ที่เขา ก่อนสีหน้าตะลึงงันของคนถูกเรียกจะค่อยๆ แปรเป็นอีกอย่าง...ทีแรกฉายแววแค้นเคือง...ก่อนจะลงเอยด้วยบางสิ่งซึ่งชายหนุ่มไม่อาจจำกัดความ คล้ายหน้ากากที่เขาไม่อาจอ่านออก ...เป็นสีหน้าเดียวกับตอนที่เธอมองเขา หลังจาก... “คนรู้จักหรือ” สีหน้านั้นถูกทำลายโดยคำพูดของซานา ซึ่งถามพลางมองไปมาระหว่างทั้งสอง “เพื่อนร่วมหมู่บ้านน่ะค่ะ” หญิงสาวตอบด้วยเสียงแห้งและแหบพร่า พร้อมกับยักไหล่น้อยๆ “ไม่ได้พบกันนาน ข้า...ขอตัวไปพูดกับเขาหน่อยนะคะ” หมอฝึกหัดสาวพยักหน้าน้อยๆ ส่วนหญิงคนนั้นเดินไปยังประตูบ้านหลังหนึ่ง ก่อนจะหันกลับมามองชาลัวห์ แล้วเรียกด้วยเสียงเรียบเฉย “มานี่สิ” ชายหนุ่มละล้าละลัง เขามีเรื่องอยากพูดกับเธอมากมาย นับแต่เธอหายไปจากชีวิตของเขา...เมื่อนานมาแล้ว มีคำถามมากมายที่อยากถามหญิงผู้ดูเหมือนเงาบิดเบี้ยวของความทรงจำถึงหญิงอีกคนที่เขาเคยพบ แต่ทว่า... “ไปเถอะ” เขาหันกลับไปเห็นคนทรายยักไหล่ ซ้ำดูเหมือนมันจะยิ้มเฝื่อนๆ “เดี๋ยวเราจะเอาม้าไปขายในตลาด ค่อยกลับมาพบกันตอนเสร็จธุระก็ได้” ว่าแล้ว เด็กหนุ่มก็หันไปพยักพเยิดกับเจ้าหญิง แล้วช่วยกันจูงม้าพวกนั้นไปพร้อมกับชายร่างเล็กที่ปิดปากเงียบ และสุนัขตัวใหญ่ ทิ้งให้ชาลัวห์ได้แต่กลืนน้ำลายฝืดๆ ก่อนจะเดินไปหาคนในอดีตของตน ซึ่งเขาไม่เคยคาดคิดว่าจะมาอยู่ที่นี่ และยิ่งไม่รู้เลยว่าเหตุใดจึงเป็นเช่นนั้น ทั้งๆ ที่...เขาไม่เคยตั้งคำถามเลยด้วยซ้ำ ว่าเธอหายไปที่ใดตลอดสามปีที่ผ่านมา * * * * * คนเขียนขอคุย ที่จริงตอนนี้ก็เขียนเสร็จไปนานแล้ว แต่ใช้เวลานานกว่าจะได้ปรู๊ฟได้ลง เพราะเวลาว่างไม่แน่นอนอย่างที่เคยบอกครับ มุกของรูอาร์คไม่รู้สองแง่สองง่ามไปมั้ย แต่ก็คิดว่ารูอาร์คคงชอบตีรวนคาบเส้นแบบนี้แหละนะ ^^a ส่วนเกรเนียกับกะหลั่ว มีภูมิหลังอะไรกันมาก่อน จะลองเดาเล่นๆ ก็ได้นะครับ จากคุณ : Anithin เขียนเมื่อ : 22 ก.ค. 53 22:06:46

ความคิดเห็นที่ 4 รูอาร์คออกทีไร รู้สึกเรื่องมีสีสันทุกที :) จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 23 ก.ค. 53 19:52:58

ความคิดเห็นที่ 5 ดูลัส ไม่รู้สึกอะไรเลยรึไง ตะหงิดๆ เอ๊ ความจริงเป็นไงน้า นิดนึงก็ยังดี นายเริ่มจะน่ารำคาญแล้วนะ 555+ นายกะหลั่วตายแน่ กลืนน้ำลายเอื้อกด้วย สงสัยแม่นางคนนี้ต้องเป็นคนในคฤหาสน์เดิมนายกะหลั่วแน่เลยค่ะ ((สอบเสร็จไปบ้างแล้วพี่ธิน เย้ๆ เหลืออีกตัวเดียว --- พี่ธินก็รีบกลับมาอยู่บ้านนะค้าจะได้ลงนิยายไวๆน้อ^^)) จากคุณ : เด็กหญิงใบบัว เขียนเมื่อ : 3 ส.ค. 53 20:20:25