ความคิดเห็นที่ 1 ส่วนในหาดใหญ่มักจะเป็นกองหนุน หรือกองกำลังที่มาสลับหมุนเวียนผลัดเปลี่ยน(พักรบ) ก็มีทหารออกมาซื้อขายอาหารและพืชผักโดยจ่ายเงิน ไม่ได้ใช้อำนาจข่มขู่หรือบังคับเอาฟรีเหมือนในมาเลย์ มีเรื่องเล่าว่าทหารญี่ปุ่นเห็นใบพลู ที่คนไทยนำมากินกับหมาก เลยคิดว่าเป็นผักประเภทหนึ่งของเมืองไทย เลยไปต้มกินกันปรากฎว่าปวดแสบปวดร้อนไปทั้งกองทัพ บางคนก็เลยพูดว่านี่น่าจะเป็นสาเหตุหนึ่ง ที่คนไทยมีใจเป็นพวกญี่ปุ่นบางคนเอาใจญี่ปุ่น เลยเสนอจอมพล ป. ให้เลิกกินหมากกินพลู เพื่อนำไทยไปสู่มหาอำนาจในสมัยจอมพล ป. ส่วนข้าวปลาอาหารก็ขาดแคลนไปหมด โดยเฉพาะข้าวสารหายากมากและราคาแพง ต้องกินผสมกับมันกับเผือกตามปะสาให้อิ่มท้อง แม่ของเพื่อนรุ่นพี่เคยเล่าให้ฟังว่า มีคนจีนที่ยากจนหรือชาวบ้านที่ยากจนมากบางคน ขออนุญาตเก็บเม็ดข้าวสุกที่หล่นบนพื้นดินไปกิน หรือขอเม็ดข้าวสารจำนวนหยิบมือหนึ่งไปกิน ทำนองว่าเป็นหัวเชื้อส่วนหนึ่ง เพราะไม่ได้กินข้าวมาเป็นอาทิตย์แล้วก็มี การได้กินบ้างก็มีความสุขความทรงจำที่ดีขึ้นอะไรทำนองนั้น ส่วนสบู่ก็หายากเช่นกัน จนต้องมีการนำพวกขี้เถ้าละลายกับน้ำเพื่อให้ได้เป็นด่าง แล้วผสมกับน้ำมันมะพร้าวทำสบู่ใช้แทนสบู่ที่ขาดแคลน บางเจ้าเช่นของขุนนิพัทธ์จีนนครที่ผลิตขาย ก็มีการนำเอาครามผสมลงไปด้วย ก็จะได้สบู่ที่มีสีฟ้าเจือปนเป็นจุด ๆ ปัจจุบันตามบ้านนอกยังมีขายสบู่ประเภทนี้อยู่เช่นกัน การผสมครามลงไปในก้อนสบู่ เพื่อให้ได้สารฟอกขาวอีกประเภทหนึ่ง เวลาซักแล้วตากกับแสงแดดจัด ๆ ก็จะได้ผ้าขาวสวยชัดเจน แต่ถ้าแสงแดดไม่จัดเสื้อก็จะอมสีฟ้าอ่อน ๆ เช่นกัน ไม้ขีดไฟก็หายากมาก จนชาวบ้านต้องนำเอาเหล็กตะไบหรือเหล็กก่อสร้าง มาตัดเป็นท่อน ๆ ประมาณสองนิ้ว แล้วกะเทาะกับหินเหล็กไฟ ชาวบ้านบางคนเรียกว่าหินสบู่ เพราะบางก้อนมีสีขาวขุ่นเหมือนก้อนสบู่ เพื่อให้ได้ประกายไฟที่กะให้ลงไปในท่อไม้ไผ่ ที่ใส่หยากไย่แมงมุมที่เป็นก้อนสีขาวขุ่น พอจุดไฟติดก็รีบเป่าให้คุโชน ก่อนนำไปต่อติดไฟกับเชื้อไฟอื่น ที่ทางไปสะเดามีคลองหินเหล็กไฟ ก็ไม่แน่ใจว่าเป็นคลองที่มีหินประเภทนี้หริอเปล่า ส่วนตะบันไฟมีก็แพงมากในช่วงนั้น นมข้นหวานก็ไม่มีขาย จนมีคนหนึ่งนำเอานำเอานมวัว ของชาวบ้านแขกทมิฬ ที่แต่เดิมมีมากที่ทุ่งลุงกับคลองแงะ มักจะเลี้ยงวัวเนื้อขายหรือรับจ้างขนส่งสินค้า ระหว่างชายแดนไทย-มาเลย์ หรือรับจ้างทั่วไปในหาดใหญ่โดยการบรรทุกเกวียน เรียกว่าเกิดเป็นวัวของแขกทมิฬ ก็จะลำบากไปตลอดชาติจนกว่าจะตายจากไป เพราะถูกเคี่ยวเข็ญบรรทุกจนรอบคอเป็นรอยเชือกบาดเหวอะหวะ เป็นที่น่าสงสารและเวทนาของคนไทยที่รักสัตว์มาก คนเจ้าปัญญาดังกล่าว นำนมวัวมาผสมกับแบะแซหรือกลูโคสไซรัป แล้วมาคนให้ละลายกันพอหนืด ๆ เหมือนลูกอม นำมาขายตามร้านขายน้ำชากาแฟ ก็พอกินแก้ขัดได้ระดับหนึ่ง สลากตราสินค้าก็ไม่มีแต่อย่างใด มีแต่กระดาษปิดบนกระป๋องนมหรือขวดแก้ว พอไม่ให้นมกระฉอกหกออกมาเท่านั้นเอง แล้วขายให้กับร้านค้าทั่วไปในหาดใหญ่ เขียนขึ้นจากความทรงจำร่วมกันของคนเก่า ๆ ที่กำลังจะเลือนหายไปเหมือนฝุ่นผงที่ปลิวกระจาย ขออนุญาต Link บทความเก่า ปฐมบท http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W9449981/W9449981.html ทวิบท http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W9455220/W9455220.html แก้ไขเมื่อ 22 ก.ค. 53 23:00:31 จากคุณ : ravio เขียนเมื่อ : 22 ก.ค. 53 22:39:01

ความคิดเห็นที่ 2 ต้องขอเวลา ไปอ่าน ตอนเก่า ด้วยค่ะ มีอะไรน่าสนใจ ทำให้นึก ภาพชีวิตของ คนใต้ ได้ชัดเจน จากคุณ : tiki_ทิกิ เขียนเมื่อ : 22 ก.ค. 53 22:55:25

ความคิดเห็นที่ 3 เข้ามาอ่านตามเคยครับ. จากคุณ : เจียวต้าย เขียนเมื่อ : 23 ก.ค. 53 05:02:33

ความคิดเห็นที่ 4 แถวปีนังพวกญี่ปุ่นทำร้ายคนจีนหนักกว่าคนมาเลย์อีกค่ะ คนมาเลย์ยังมียกเว้นให้บ้างนะคะ แต่คนจีนนี่ไม่ได้เลย ทั้งกวาดต้อนมาฆ่าแบบยกครอบครัว ผู้หญิงก็ถูกข่มขืน จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 23 ก.ค. 53 08:20:20

ความคิดเห็นที่ 5 สงครามนี่เลวร้ายจังเลยเนอะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 23 ก.ค. 53 20:10:18