เรื่องสั้น: คนเดิม ตอนที่1/2

เฮ้อ นี่ฉันนั่งถอนหายใจเป็นรอบที่ร้อยแล้วมั้ง นั่งจ้องคอมพิวเตอร์มานานกว่าชั่วโมง ยังไงหน้าเวบเพจที่เปิดไว้ก็ยังไม่เห็นมีอะไรเปลี่ยนแปลง


นี่ต้องรออีกนานแค่ไหนเนี่ย อ่ะกล่องรับข้อความโชว์แล้ว กว่าจะมา ได้แต่บ่นในใจ แต่มือก็รีบเลื่อนเมาส์ไปคลิกเปิดข้อความออกมาอ่าน


'สบายดีไหม เรียนหนักหรือเปล่า รักษาสุขภาพมากๆนะ เรื่องแวะไปหา และไปเที่ยว เรายังไม่แน่ใจเลย ตอนนี้งานยุ่งมากๆ ไปได้เมื่อไรจะส่งข้อความไปบอกนะ คิดถึง'


ให้ตายสิ แค่เนี้ย จะพิมพ์อะไรมากกว่านี้มันเสียเงินหรือไงย่ะ

ข้อความสั้นๆจากทางโน้น พิมพ์เหมือนไม่อยากพิมพ์เลยนะเนี่ย รู้งี้ไม่นั่งถ่างตารอหรอก


และฉันก็ได้แต่กลับมานั่งถอนหายใจเหมือนเดิม ดูเหมือนเค้าจะยุ่งจริงๆ เพราะจากที่พูดน้อย พิมพ์น้อยอยู่แล้ว ช่วงหลังๆยิ่งไม่ได้คุยกันเลย ยังดีว่ามีเทคโนโลยีที่ทำให้ได้เห็นข้อความ เห็นรูปที่เค้าโพสต์ หรือเรื่องราวที่บอกเล่าอะไรบ้าง ทำให้เราดูไม่ไกลกัน


สองปีแล้วจากครั้งล่าสุดที่ไม่ได้เจอกัน ตอนแรกที่เค้าบอกจะแวะมาหา ถึงจะบอกมาเที่ยวก็เถอะ ใจก็ยังอดแอบหวัง นี่ก็ใกล้วันเกิดเค้าแล้ว อุตส่าห์เตรียมของขวัญเอาไว้ให้ สงสัยจะต้องส่งไปรษณีย์ไปซะมากกว่า


นั่งทำใจอยู่สักพัก ฉันก็ปิดคอมพิวเตอร์ เข้านอนดีกว่า ยังไงวันนี้เค้าคงไม่ส่งข้อความมาแล้วละ


xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

เสียงนาฬิกาปลุกที่ตั้งจากมือถือของฉันดังตามเวลา ง่วงจริงๆ แต่ก็ฝืนตื่น วันนี้มีนัดแอดไวเซอร์ เรื่องโปรเจ๊ทที่เอากลับมาแก้อีกรอบ เดี๋ยวค่อยไปหาอะไรกินแถวมหาลัยละกัน


ฉันรีบออกจากห้อง ปิดประตูเห้องตรียมลงบันได ห้องฉันอยู่ติดกับบันไดพอดี สวนกับคนกลุ่มหนึ่งที่กำลังเดินขึ้นมา


“อ้าวพี่ ไปไหนแต่เช้าเนี่ย” เจ้าน้องที่คณะ เด็กปอตรี มากับเพื่อนสองสามคนที่คุ้นหน้า


“นัดแอดไวเซอร์ไว้นะ จูนไปไหนมาเนี่ย หรือเพิ่งกลับกันจ๊ะ” ฉันทักตอบ แอบยักคิ้วเล็กๆ เจ้าน้องจูนเนี่ยสนิทกัน เพราะเห็นกันมาตั้งแต่จูนเข้ามาเรียนภาษาที่มหาลัย ก่อนเข้าเรียนปริญญาตรี


“แฮะๆ แวะไปปารตี้บ้านจอห์นมาค่ะ นี่ก็ว่าจะกลับมานอนต่อ จูนไม่กวนนะพี่ รีบไปใช่ป่ะ” จูนตอบฉัน แอบยิ้มเขิน ใครๆก็รู้จูนนะ ขาปารตี้แค่ไหน


“อืมๆ งั้นพี่ไปก่อนนะ ไว้เจอกันจ๊ะ” ฉันโบกมือลาจูนกับเพื่อน ก่อนรีบสาวเท้าลงบันไดไป


มหาลัยกับที่พักฉัน ไม่ไกลกันมาก เดินแบบพอเหนื่อย มีเพื่อนบางคนเหมือนกันที่นิยมใช้จักรยาน แต่สำหรับฉัน ฉันเลือกเดินซะมากกว่า อากาศที่นี่ ไม่หนาวไม่ร้อนมาก อากาศจะเป็นอย่างนี้ตลอดทั้งปี ถึงจะมีฝนบ้างประปราย แต่ก็ไม่ได้หนักจนไม่สามารถเดินได้


หลังจากอยู่ที่นี่มาได้ห้าปี ทำให้ฉันคุ้นชินกับความเป็นอยู่ การใช้ชีวิต ยังคิดอยู่เลยว่าถ้าหลังจากเรียนจบ กลับเมืองไทย ฉันจะปรับตัวได้หรือเปล่า แต่ก็นะ ยังไม่ต้องคิดล่วงหน้ามาก เอาแค่ตอนนี้เรียนให้จบก่อน


ตอนที่ตัดสินใจเรียนต่อ นั่นเป็นการตัดสินใจของตัวเองล้วนๆ เพราะชอบและอยากเรียน ห้าปีที่ผ่านมา มีท้อ มีเหนื่อย แต่ก็บอกตัวเอง เพราะตัวเองตัดสินใจเอง คนรอบข้าง พ่อแม่ ก็ไม่ได้คัดค้านอะไรฉัน คนๆนั้นก็ไม่ได้ว่าอะไร แค่พูดสั้นๆ “ได้ทำสิ่งที่ชอบก็ดีแล้ว”


พูดแล้วก็อดเคืองไม่ได้ นี่ผ่านไปเป็นเดือนแล้ว เค้าก็ยังเป็นเค้า เห็นทำงาน บินไปบินมา ไม่มีอะไรอย่างที่ฉันหวังเลย อ๋อนอกจากข้อความสั้นๆ อีกแล้ว ที่ขอบคุณสำหรับของขวัญที่ส่งไป จะรู้ไหมเนี่ยคนทางนี้แอบน้อยใจ เลิกๆคิดดีกว่า คิดมากไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา บางครั้งฉันก็เดาใจเค้าไม่ออกเลย


xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

‘เค้าไปไหน’ ฉันได้แต่แอบสงสัย ฉันไม่เห็นเค้าโพสต์ข้อความมาได้เป็นอาทิตย์แล้ว แอบไปไหนกันเนี่ย มีเพื่อนสองสามคนของเค้าทักไป สงสัยอย่างที่ฉันสงสัย


นิสัยเค้าเลยแหละ ประเภทไปไหนไม่บอกใคร กลัวคนรู้หรือไงเนี่ย แต่เอาจริงๆ ฉันไปไหนก็ไม่ได้บอกเค้าเหมือนกัน ระหว่างเราไม่มีการผูกมัด ระหว่างทาง เวลา มีตัวแปรมากมาย ที่ทำให้เราคงสภาพกึ่งเพื่อนอย่างนี้ไว้


การแสดงออกของเค้าเหมือนจะดูน้อย แต่ฉันก็รับรู้ว่าฉันได้สิทธิพิเศษเสมอ เมื่อเทียบกับใคร ทุกครั้งที่ฉันร้องขอ หรือโทรหา ไม่ว่าด้วยเรื่องอะไร เค้าจะอยู่ตรงนั้น


ทุกปีเค้าไม่เคยลืมวันเกิดฉัน ทุกวันสำคัญ จะมีข้อความส่งผ่านมา ฉันซะอีก บางครั้งก็แกล้งลืม ใช่ต้องใช้คำนั้น จำได้แต่ก็ห้ามตัวเอง เพราะในบางทีก็มีอารมณ์แบบผู้หญิ๊งผู้หญิง ก็เป็นเพื่อน ไม่ต้องใส่ใจก็ได้ไม่ใช่เหรอ


เสียงเคาะหน้าห้องดังขึ้น ฉันละสายตาจากจอคอมพิวเตอร์ เปิดประตูออกมา อ้าว


“แก๊ ไปๆ ไปกินข้าวกัน ฉันหิวมากๆ” เพื่อนสาวร่างใหญ่ โผล่เข้ามาในห้องฉัน


“ไปตายอดตายอยากที่ไหนมาเนี่ย โผล่มาก็บ่นว่าหิว” ฉันถามก่อนเบี่ยงตัวให้มันเข้าห้องมา คนตัวใหญ่แต่บีบเสียงให้เล็กย้อนทันควัน


“บ้าก็นี่มันบ่ายแล้วนะย่ะ แล้วอะไรเนี่ย ยังไม่อาบน้ำอีกเหรอ ยังเน่าอยู่ในชุดนอนอยู่เลย” ดูมันน่าให้มันเข้าห้องมาไหมเนี่ย


“เออๆ เดี๋ยวอาบน้ำแป๊ป แกไปคุ้ยหาไรกินเล่นในครัวก่อนไป” ฉันบอกส่งๆมันไป ก่อนเดินเข้าห้องนอนไปหยิบเสื้อผ้าเพื่ออาบน้ำ


“คนนะย่ะ ไม่ใช่หมา แหมพูดซะ” ปากมันค้าน แต่ตัวเร่หายเข้าไปในครัวแล้ว ฉันได้แต่ส่ายหน้า เจ้าเพื่อนคนนี้ รู้จักมาห้าปี เข้าเรียนมาพร้อมกัน นิสัยลึกๆ รู้กันดี ปากจัดแต่นิสัยดี ชื่อออกแมน ชาย สงสัยจริงๆว่าพ่อแม่มันมาเห็น แล้วจะเป็นลมไหม


หลังอาบน้ำเสร็จฉันเดินออกจากห้องนอน เห็นมือซ้ายมันวุ่นกับคุ้กกี้ มือขวาก็เลื่อนๆเม้าส์ดูอะไรอยู่ที่คอมพิวเตอร์ฉัน ตายละ ฉันลืมปิดหน้าจอ ขารีบสาวเท้าเข้าไป มันเงยหน้าขึ้นมาพอดี เฮ้อ ไม่ทันแล้วละ ดูหน้ามันก็รู้


“ฮะๆ แกเนี่ย แอบไปดูบ้านคนอื่นเค้า เป็นพวกถ้ำมองเหรอเนี่ย” ดูมันทำหน้าตาล้อเลียนฉัน มันน่าจับทุ่มจริงๆ เห็นจะได้แต่คิดตัวมันใหญ่กว่าฉันสองเท่าได้มั้ง


“ใครกันแน่ ถ้ำมอง แอบมาใช้เครื่องคนอื่นเขา ขอหรือยังเนี่ย” ฉันแกล้งทำเสียงดุ ข่มมันหน่อย


“ไม่ต้องทำเปลี่ยนเรื่องเลย แล้วไง เค้าคนเนี่ยเนี้ย” มันถามแล้วก็ผยักเผยิดไปที่หน้าจอ รูปเค้าโชว์หราเลย เฮ้อ เอาเถอะ ยังไงมันก็รู้เรื่องตั้งแต่ต้นอยู่แล้ว


“ก็ไม่ไง เค้าก็ดี อยู่ดี แกก็เห็น” ฉันพูดเสียงเนือยๆ นั่งแปะลงข้างๆมัน


“อ้าว แล้วที่แกบอกเค้าจะมาหาแก มาเมื่อไรละ” อ่ะนะยังอุตส่าห์จำได้ ฉันก็พยายามลืมๆ


“ไม่มาแล้ว ไปๆจะกินข้าวไม่ใช่เหรอ บ่นว่าหิวๆ แล้วมานั่งทำแป๋ะอะไร” ฉันเปลี่ยนเรื่อง ลากมันออกจากห้อง ไม่อยากพูดถึง มันเจ็บจี๊ด


วันนั้นทั้งวัน มันลากฉันไปโน่น ไปนี่ เดินมันตั้งแต่ร้านเสื้อผ้า ไปยันซุปเปอร์มาร์เก็ต มันคงรู้อารมณ์ฉันดี ก็ดี ดีกว่านั่งคิดแต่เรื่องไม่เป็นเรื่อง

จากคุณ	: xyzjung
เขียนเมื่อ	: 23 ก.ค. 53 14:23:02