PRIDE AND PREJUDICE บทที่ ๑ และ ๒

บทที่ ๑


เป็นความจริงที่ยอมรับกันในสังคมว่าชายที่เพรียบพร้อมไปด้วยลาภยศ ย่อมปรารถนาคู่ครอง ไม่ว่าชายผู้นั้นจะรับรู้หรือไม่เพียงใดต่อข้อเท็จจริงนี้ เขาก็ไม่วายที่จะถูกหมายปองโดยลูกสาวบ้านโน้นบ้านนี้

" คุณเบนเน็ตที่รัก" ภรรยาของนายเบนเน็ตพูดขึ้นวันหนึ่ง "คุณได้ยินบ้างมั้ยคะว่าสวนเนเธอร์ฟีวด์เปิดรับแขกแล้ว"

นายเบนเน็ตตอบว่ายัง

"เปิดแล้วค่ะคุณ" นางกล่าวต่อ "เพราะว่าคุณนายลองเพิ่งจะไปที่นั่นมา และหล่อนก็ได้เล่าให้ดิฉันฟังหมดแล้ว"

นายเบนเน็ตไม่ได้เอ่ยความใด

"คุณไม่ได้อยากรู้เหรอคะว่าใครอยู่ที่เนเธอร์ฟีวด์เวลานี้" หล่อนซักอย่างกระตือรือร้น

"ถ้าคุณอยากจะบอกผม ผมก็ขัดคุณไม่ได้หรอกจ้ะ" นายเบนเน็ตพูดเพียงเท่านี้ก็เพียงพอที่จะเชื้อเชิญภรรยาของเขาให้พูดต่อ

"โถ่ คุณต้องอยากรู้สิคะ คุณนายลองบอกว่า ชายหนุ่มผู้พรั่งพร้อมด้วยทรัพย์ศฤงคาร จากตอนเหนือของอังกฤษ เพิ่งนั่งรถม้ามาถึงเมื่อวันจันทร์ และเขาก็ตอบตกลงกับคุณมอร์ริสว่าเขาจะซื้อเนเธอร์ฟีวด์ ตัดหน้าคุณมิเคลมัส แล้วบริวารของเขาจะย้ายเข้ามาอยู่ปลายอาทิตย์หน้านี้"

"เขาชื่ออะไร"
"บิงลี่"
"แต่งงานแล้ว หรือยังโสด"
"โอย โสดค่ะ โสดแท้แน่นอน โสดและลำ่ซำ สี่ ไม่ก็ห้าพันปอนด์ต่อปี ลูกสาวเราโชคดีแล้วคราวนี้"

"โชคดียังไง ลูกเราไปเกี่ยวอะไรด้วย"

"โถ่ คุณเบนเน็ต" นางตอบ "คุณนี่ช่างน่าหน่ายใจ ลูกเราจะไม่เกี่ยวได้อย่างไรในเมื่อดิฉันคิดว่าจะให้เขาแต่งกับลูกเรา"

"นั่นเป็นแผนการที่เขามาตั้งรกรากที่นี่อย่างนั้นรึ"

"แผนการเสียที่ไหน ไม่ใช่แผนการ แหมคุณพูดอะไรอย่างนั้น ดิฉันหมายความว่ามันมีความเป็นไปได้อย่างยิ่งที่เขาจะตกหลุมรักลูกสาวเราไม่คนใดก็คนหนึ่ง ด้วยเหตุนั้นคุณจึงต้องไปเยี่ยมเยือนเขาให้เร็วที่สุด"

"ฉันไม่เห็นความจำเป็นอันใด คุณกับลูกๆ อยากไปก็ไป คุณจะให้ลูกไป หรือคุณจะไปเองก็อาจจะดีนะ เพราะคุณก็น่ารักพอๆ กับลูกๆ เรา ไม่แน่คุณบิงลี่อาจจะชอบคุณมากที่สุด"

"คุณก็ จะชมดิฉันไปทำไม แม้ดิฉันจะงามพอประมาณ แต่ผู้หญิงที่มีลูกสาวโตๆ ห้าคน ย่อมเลิกสนใจความงามของตัว"

"ในกรณีนั้น หญิงผู้นั้นคงไม่มีความงามมากพอให้สนใจ"

"คุณนั่นแหละค่ะที่จะต้องไป ไปพบคุณบิงลี่วันที่เขาผ่านมาละแวกนี้"

"นั่นออกจะเกินหน้าที่ของฉันไปหน่อยนะ"

"นึกถึงลูกๆ ซิคะคุณ คิดว่ามันจะเป็นการเริ่มต้นที่ดีกับลูกเรามากแค่ไหน เซอร์วิลเลียม กับคุณนายลูคัสก็ไป และก็ด้วยวัตถุประสงค์เดียวกันกับเรา คุณก็รู้สองคนนั่นคิดจะไปเยี่ยมใครซะที่ไหน คุณต้องไปค่ะ เราไปเยี่ยมเขาไม่ได้หากคุณไม่ไปก่อน"

"คุณนี่ละเอียดถี่ถ้วนซะเหลือเกิน บิงลี่ต้องดีใจแน่ที่ได้พบคุณ ส่วนผมก็จะส่งสารไปถึงเขา ผ่านคุณว่าผมยินยอมจะให้เขาเลือกแต่งงานกับลูกสาวคนใดของเราก็ได้ที่เขาพอใจ  แต่ผมขอสนับสนุนลิซซี่เป็นพิเศษนะ"

"โอย ฉันขอล่ะค่ะคุณ ลิซซี่ไม่ได้ดีไปกว่าคนอื่นเลย ฉันกล้ายืนยัน หล่อนไม่เพรียบพร้อมไปกว่าเจน แล้วก็ไม่ได้ร่าเริงไปกว่าลิเดีย ไม่รู้ว่าทำไมคุณถึงชอบใจหล่อนนัก"

"ก็คนอื่นๆ ไม่มีอะไรให้ฉันชอบใจนัก" นายเบนเน็ตตอบ "พวกหล่อนโง่เง่า ไร้สาระพอๆ กับหญิงสาวทั่วไป แต่ลิซซี่นี่สิ หล่อนหัวไวกว่าพี่น้องของหล่อน"

"คุณเบนเน็ต คุณพูดให้ร้ายลูกตัวเองได้อย่างไร คุณหาความเพลินเพลินด้วยด้วยการทำให้ดิฉันประสาทเสีย"

"คุณเข้าใจฉันผิดแล้ว ผมให้เกียรติประสาทของคุณเหนือสิ่งอื่นใด นั่นน่ะเพื่อนผมเลยที่เดียว และผมก็ฟังคุณก็ตั้งอกตั้งใจพูดถึงมันเป็นยี่สิบปี"

"โอย คุณไม่รู้หรอกค่ะว่าฉันต้องอดรนทนกับสิ่งใดบ้าง"

"ขอให้ผ่านมันไปได้ และอยู่พบชายหนุ่มที่ทำเงินได้สี่พันปอนด์ต่อปีที่จะมาเยือนเมืองเรา"

"ต่อให้มาสักยี่สิบคนก็ไม่มีประโยชน์อะไรหรอก ถ้าคุณไม่ไปพบพวกเขา"

"เอาอย่างนั้นเลยที่รัก ถ้ามาสักยี่สิบ ฉันก็จะไปพบทั้งยี่สิบคน"

นายเบนเน็ตเป็นคนที่ทั้งตลก ช่างประชดประชัน ชอบเก็บตัวและคาดเดาไม่ได้ ทำให้เวลายี่สิบสามปีที่สองคนแต่งงานกัน ไม่เพียงพอที่จะทำให้นางเบนเน็ตเข้าใจตัวตนของเขา จิตใจของหล่อนไม่ซับซ้อน ความคิดตื้น ไม่ค่อยมีความรู้ อีกทั้งอารมณ์ก็เอาแน่เอานอนไม่ได้  เวลาหล่อนไม่พอใจหล่อนก็จะคิดไปเสียเองว่าหล่อนตระหนก ธุระอย่างเดียวของหล่อนคือจับลูกสาวแต่งงาน ความสำราญที่ได้จากธุระนั้นก็คือการได้พบปะสังสรรค์ และฟังเรื่องราวข่าวสาร

-----------------------------


บทที่ ๒



นายเบนเน็ตเป็นคนแรกๆ ที่เฝ้าคอยบิงลี่เสมอมา แม้จะยืนยันเสียงแข็งกับภรรยาว่าไม่อยากไป แต่ท้ายที่สุดเขาก็ไปมาจนได้แต่ไม่ได้บอกให้ภรรยารู้จนคำ่ ในขณะที่นั่งดูลูกสาวคนที่สองของเขานั่งเย็บหมวก เขาก็โพล่งขึ้นมา

"พ่อว่าบิงลี่น่าจะชอบนะลิซซี่"

"เราไม่ทราบหรอกค่ะว่าบิงลี่ชอบอะไร ก็ในเมื่อเราไม่คิดจะไปพบเขา" นางเบนเน็ตพูดขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์

"แต่แม่ลืมไปหรือเปล่าคะ ว่าเราจะพบเขาได้ที่งานเลี้ยง และคุณนายลองก็สัญญาว่าจะแนะนำเขาให้เรารู้จัก" อลิซาเบ็ตอธิบาย

"ฉันไม่เชื่อหรอกว่าคุณนายลองจะทำอย่างนั้น หล่อนมีหลานสาวตั้งสองคน หล่อนทั้งยังเห็นแก่ตัว ปากว่าตาขยิบ โอย ฉันไม่มีอะไรจะพูดถึงหล่อน"

"ฉันก็ไม่มี" นายเบนเน็ตกล่าว "และฉันดีใจที่คุณไม่คาดหวังจะอะไรจากหล่อน"
นางเบนเน็ตไม่อยากต่อความ แต่ก็อดเสียไม่ได้ จึงเริ่มเอ็ดลูกสาว

"จะไออะไรกันนักหนาหาคิตตี้ สงสารฉันเถอะแม่คุณ จะทำเอาฉันประสาทเสียไปเลยหรือไง"

"คิตตี่ช่างไอได้ผิดที่ผิดเวลาเสียนี่กระไร" พ่อของหล่อนพูด

"ลูกไม่ได้คิดจะไอเล่นให้สนุกนี่คะ" คิดตี้ตอบอย่างหงุดหงิด

"งานเลี้ยงคราวหน้าเมื่อไหร่ลิซซี่"

"อีกสองอาทิตย์ค่ะ"

"โอย หมดกัน" นางเบนเน็ตโอดครวญ "แล้วคุณนายลองก็ไม่กลับมาจนกว่าจะถึงคืนก่อนงาน อย่างนี้ไม่มีทางที่หล่อนจะแนะนำเขาได้ เพราะหล่อนก็ไม่รู้จักเขาเสียเองด้วยซ้ำ"

"ถ้าเป็นอย่างนั้น คุณก็จะได้สิทธิ์เป็นคนแนะนำเขาให้หล่อนรู้จัก"

"ได้ยังไงล่ะได้ยังไง ดิฉันก็ใคร่จะรู้จักมักจี่กับเขา คุณนี่พูดเล่นสนุกไปได้"

"ฉันยกย่องความรอบคอบของคุณ การรู้จักใครเพียงสองอาทิตย์ช่างน้อยนิดนัก แต่ถ้าเราไม่ทำคนอื่นก็จะทำ คุณนายลองและหลานสาวของหล่อนย่อมต้องรักษาผลประโยชน์ของตัวเอง และอีกอย่าง พวกหล่อนย่อมคิดว่านี่คือการแสดงน้ำใจ ถ้าคุณปฏิเสธ ผมคงต้องขออาสา"
เด็กสาวจ้องไปที่พ่อของพวกหล่อน

"ไร้สาระ" นางเบนเน็ตฉุน

"คุณพูดเช่นนั้นหมายความว่าอย่างไร คุณเห็นการแนะนำตัวและเรื่องที่ลูกๆ เราหนักใจกันอยู่ เป็นเรื่องไร้สาระอย่างนั้นหรือ ฉันไม่เห็นด้วยกับคุณนะ แมรี่ลูกว่ายังไง ลูกเป็นคนช่างคิด ลูกอ่านหนังสือดีๆ และคิดวิเคราะห์ ลูกคิดยังไง"

แมรี่อยากพูดสิ่งที่มีสาระออกไป แต่ไม่รู้จะพูดเช่นไร

"ในขณะที่แมรี่กำลังคิด" นายเบนเน็ตเอ่ยต่อ "เรามาพูดกันเรื่องบิงลี่ต่อดีไหม"

"โอย ดิฉันล่ะเบื่อเรื่องบิงลี่" นางเบนเน็ตร้อง

"ทำไมเสียล่ะ แย่จริงที่ได้ยินอย่างนั้น ทำไมคุณไม่บอกฉันให้เร็วกว่านี้ ถ้าฉันรู้เสียตั้งแต่เช้า ฉันคงไม่ไปพบเขา ปัทโธ่ฉันไปมาแล้วด้วยสิ จะเลี่ยงทำเป็นไม่รู้จักเขาก็คงไม่ทันเสียแล้ว"

ความประหลาดใจที่เกิดกับเหล่าสาวๆ เป็นไปอย่างที่เขาคาดหมาย ส่วนนางเบนเน็ตนั้นออกจะเกินหน้าเกินตาลูกๆ ไปมาก แต่ไม่นานหลังจากที่ดีใจกันยกใหญ่ หล่อนก็ประกาศว่าทุกสิ่งเป็นไปอย่างที่หล่อนคาดการณ์ไว้แต่แรก

"คุณเบนเน็ต คุณนี่ช่างแสนดีเสียนี่กระไร แต่ก็ดีที่ดิฉันโน้มใจคุณเสียแต่แรก แน่ล่ะคุณรักลูกๆ เกินกว่าที่จะละเลยเรื่องนี้ไปได้ ดิฉันดีใจเป็นที่สุด โอย ตลกดีจริงๆ ที่คุณไปตั้งแต่เช้า แล้วเพิ่งจะมาบอกพวกเราตอนนี้"

"เอาล่ะคิตตี้ ตอนนี้ลูกจะไอเท่าไหร่ก็ได้ตามใจ" นายเบนเน็ตเดินออกจากห้องขณะที่พูด อ่อนล้ากับความตื่นเต้นของภรรยา

"พ่อของเจ้าประเสริฐเหลือเกิน" นางเบนเน็ตเปรยหลังจากประตูปิด "แม่ไม่รู้ว่าพวกเจ้าจะตอบแทนเขาอย่างไร แม่จะบอกให้รู้ไว้ จงทำความรู้จักคนเอาไว้ให้มากในขณะที่เราลำบาก และลิเดียลูกรัก ถึงแม้ว่าลูกจะอายุน้อยที่สุด แม่ก็มั่นใจว่าคุณบิงลี่จะต้องเต้นกับลูกในงานเลี้ยงคราวหน้า"

"แม่คะ ต่อให้ลูกอายุน้อยที่สุด ลูกก็ไม่กลัว"  ลิเดียพูดอย่างมั่นใจ  "ลูกสูงที่สุด"

หญิงสาวใช้ค่ำคืนที่เหลือพูดคุยกันเรื่องว่าเมื่อไหร่บิงลี่จะมาพบบิดาของพวกหล่อนเป็นการตอบแทน และครุ่นคิดกันว่าเมื่อไหร่พวกหล่อนจะเชิญเขามารับประทานอาหารเย็น

จากคุณ	: latte no sugar
เขียนเมื่อ	: 24 ก.ค. 53 04:05:32