๐๐ ... กมโลภิกขุ..ชายหนุ่มผู้บวชเป็นพระ ... ๐๐ (บทที่ 6){แตกประเด็นจาก W9493965}
|
|
.
บทที่ 6
พระมหาชัยหนีไปพักอยู่ห้องว่างที่กุฏิหลวงพี่คิม ปล่อยให้ผมเผชิญชะตากรรมตามลำพัง
ลำดับห้องพักบนศาลายาวมีดังนี้ จากโถงหน้าศาลาซึ่งเป็นส่วนของหลวงตาใบเป็นทางเดินเล็กๆ สู่ระเบียงริมแม่น้ำและห้องน้ำของหลวงตา ถัดมาคือห้องเก็บของ ห้องหลวงพี่เขียด ห้องผม พระมหาชัย หลวงตาทินผมขาว และห้องหลวงพี่เรย์แบนด์
คิดดูแล้วน่าเห็นใจพระญาติของผม ห้องติดกับหลวงตาทินอย่างนั้นใครจะกล้าอยู่..เมื่อไปแล้วก็ผมละซีที่น่าเห็นใจต่อมาเพราะระหว่างห้องหลวงตาทินกับผมนั้นว่างเปล่าไม่มีใครอยู่ขั้นให้อุ่นใจ นี่ถ้ามีเสียงกุกกักอะไรผมมิสมองเหลืองหรือ
กุก..กัก..เอี๊ยด..เอี๊ยด..
นั่นไง!..ทำใจดีๆ นายนิด..ยังสว่างอยู่เลยเห็นไหม..มองนอกหน้าต่างสิ!
เอี๊ยด..เอี๊ยด.. เสียงพื้นกระดานห้องพระมหาหรือห้องหลวงตาทินกันแน่..ห้องไหนก็มีค่าเท่ากัน..บรื๋อ อ อ อ
แอ๊ด ด ด ด.. ออกมาแล้ว
ก๊อก..ก๊อก.. เคาะประตูห้องผม..ลงทางหน้าต่างดีไหม?
ท่าน.. เสียงเรียก..ผมยกมือปิดหู
ไปที่ชอบๆ เถอะครับ พึมพำ
พระนิด!.. หลวงพี่อาจเสียงดัง เปิดประตูหน่อย
เดี๋ยวก็ตื่นหรอก ผมเปิดประตูพลางบ่น
ใครยังไม่ตื่น จะเพลแล้ว มีแต่คุณที่หลับไปตั้งแต่กลับจากบิณฑบาตไม่ได้ฉันเช้า.. หลวงพี่อาจร่ายยาว นี้จะมาตามไปฉันเพล
ฉันตรงนั้นน่ะหรือครับ.. มองไปที่ระเบียงเคยตั้งวงข้าว แล้วท่าน.. กลับมาที่ร่างหลวงตาทิน นั่นไงที่กลัวจะตื่น
รับนิมนต์ฉันเพลบ้านโยมไว้ ขาดหลวงตาทินก็เลยชวนท่าน
เอ่อ.. ผมอึกอัก..สวดอะไรไม่เป็นสักอย่างจะไปได้อย่างไร
หรือจะอยู่ฉันกับหลวงตาทินก็ตามใจ เด็กวัดเข้าไปยกถาดอาหารเช้าออกจากหลวงตาทิน
ไป..ไปครับ ไม่รีรออะไรอีกแล้วนายนิด
หลวงตาใบให้ผมมาอยู่ห้องข้างท่านชั่วคราวเพราะพระมหาชัยขอย้ายไปอยู่กุฏิหลวงพี่คิม.. พระเก้ารูปเดินแถวไปบ้านโยมที่อยู่ใกล้ๆ วัด ท่านเกรงจะมีพระกระโดดน้ำอีก..เขามีแต่พระกระโดดกำแพง
ตลกมากครับท่านมืด ผมขอคืน
ถึงบ้านโยม พระต้นๆ แถวสนทนาบุญสักครู่ก็เริ่มสวด เพราะบ้านไม่ใหญ่มากผมจึงอยู่เกือบสุดมุมห้องสิปส์ซิ้งได้ไม่ประเจิดประเจ้อ หลวงพี่อาจก็ช่างรอบคอบ..คงเคยเจอพระใหม่ซื่อบื้ออย่างผมมามาก..เตรียมโพยคำสวดมาให้พร้อม ใครจะทำได้ แค่อ่านตามให้ทันก็นับว่ายาก ยังสำนวนทำนองอีก..แต่ก็ดีกว่าดำน้ำเฉยๆ
พระใหม่ละซีคะท่าน จีวรยังกร่างอยู่เลย.. โยมอมยิ้ม นิมนต์ฉันอาหารค่ะ
กุ๋ ย ช่ า ย ม า แ ล้ ว จ้ า . . เสียงซิ้มแก่ร้องขายของลอดเข้ามาในบ้าน
ใครคนหนึ่งร้องเรียกให้ซิ้มวางหาบ เปิดฝาหม้อออกขายขนม..กลิ่นโชยเข้ามา
ขนมกุ๋ยช่าย ไม่ได้ตั้งใจแต่เสียงลอดออกมาเบาๆ..ก็นายนิดเคยชอบกิน
ผมฉันไปเรื่อยๆ ฟังโยมสนทนาซักถามเรื่องรสชาดอาหารและสารทุกข์สุกดิบทั้งโยมและพระ รวมทั้งเรื่องวัด..จับใจความว่าบรรยากาศภายในวัดกำลังไม่ค่อยดีแต่ไม่มีใครจัดการอะไรได้
ทั้งๆ ก้มหน้าก้มตาฉันอย่างนั้นผมต้องสะดุ้งเมื่อเหลือบเห็นอาหารจานหนึ่ง..ก้อนแป้งสีขาวแบนๆ เนื้อแป้งพรุ่นเป็นรูนิดหน่อยไม่เนียนลื่นใสอย่างที่เห็นในกรุงเทพฯ..ขนมกุ๋ยช่าย!
ตักขนมกุ๋ยช่ายเข้าปาก..พบสายตาโยมกำลังมองอยู่..แทบสำลัก
น้ำจิ้มล่ะคะท่าน มองถ้วยซีอิ้วหวาน
ผม..อาตมา..ชอบทาน..ฉัน..เปล่าๆ..(ครับหรือจ๊ะดีนะ?)..มากกว่าโยม เฮ้อ..ลงรูปแบบจนได้ในที่สุด
ขอรำพึงเป็นการส่วนตัวในร่างนายนิดสักหน่อย..ไม่เคยกินขนมกุ๋ยช่ายที่ไหนอร่อยเท่าของซิ้มแก่นี้เลย แป้งไม่เหนียวแต่นุ่ม ผักกุ๋ยช่ายหวานมันซ้ำมีมากกว่าเจ้าอื่นๆ ส่วนรสน้ำจิ้มไม่แน่ใจเพราะไม่ได้ใส่
เป็นพระห้ามชมว่าอาหารอร่อย.. เมื่อพ้นจากบ้านโยมหลวงพี่อาจเดินขลอจนถึงหางแถว แถมยังร้องขออาหารอีก
ผมไม่ได้ขอ แค่แปลกใจที่เห็นคนขายขนมกุ๋ยช่ายเสียงคงลอดออกมา..แต่อร่อยนั้นผมไม่ได้พูดครับ แน่หรือนายนิด
โยมเจ้าของบ้านคงต้องไปหาหมอ..
อ้าว!..เป็นอะไรหรือครับ?
แก้มปริซะอย่างนั้น.. ตลกหน้าตายอีกแล้วหลวงพี่ของผม อีกหน่อยท่านนิดคงอ้วนแน่ๆ
เหมือน?.. ถ้าต่างเป็นฆราวาสผมคงไม่แคล้วถูกเบิ๊ด_ _
ทำไมถึงกลัวผีนัก..หลวงพี่เปลี่ยนเรื่องพูด เป็นพระจะกลัวไปทำไม อีกอย่างผีไม่มีจริงหรอก
หลวงพี่ไม่โดนอย่างผมนี่ เมื่อคืนวานหมาดๆ คืนนี้อีก สดๆ หน้าห้อง..อะไรจะเกิดขึ้น
ผมเป็นพระมาเกือบสิบปีไม่เคยเห็นผีสักครั้ง มีแต่ร่างที่ไร้วิญญาณ
ก็นั่นละครับผี คนกลัวผีกับคนไม่กลัวโต้แย้งกัน
ใช่ที่ไหนกัน
ผมอ้าปากจะเถียงต่อพอดีถึงวัด ต่างรูปแยกย้ายไปตามกุฏิของตัวเอง แปลกใจที่หลวงพี่อาจเดินนำไปศาลายาว
ยังไม่ขึ้นศาลาไม่ได้หรือ ผมอิดออด..อย่างน้อยรอให้หลวงตาทินอยู่ในโลงก่อนก็ยังดี
ไม่เปลี่ยนจีวรออกก่อนหรือไง หลวงพี่รู้เจตนา
หลวงพี่ไปเปลี่ยนก่อนก็ได้ครับ.. ผมเลี้ยวทางแยกไปโบสถ์เก่าที่จำวัดของหลวงพี่อาจ ผมจะได้ไปเยี่ยมชมโบสถ์สักหน่อยด้วย ยังไม่เห็นถนัดๆ เลย
เหอ..เหอ..ท่านน้อง..ลืมไปแล้วหรือว่าผมย้ายมาพักอยู่ข้างห้องท่าน..ฮะ..ฮะ..
อ้อ..จริง.. กลับเข้าทางเดิม ขำอะไรนักหนาท่านมืด นึกอีกแล้ว..คราวนี้ไม่ยักดังออกมาแฮะ
ขึ้นบนศาลาผมมองตรง สายตาอยู่สูงกว่ากองผ้าเหลือง โฟกัสที่ท้ายทอยหลวงพี่อาจ...จากริมจอภาพ..เวลานี้ร่างหลวงตาทินถูกเลื่อนตำแหน่ง..ใกล้ห้องผมมากขึ้น..ต้องเดินเฉียดท่าน
โอ๊ย! ร้องลั่น..หลวงตาทินคว้าข้อเท้าผม
หายไปไหนมา..เหอ..เหอ..ไม่ร่วมวงฉันเพล
.
จากคุณ |
:
ดาเรน
|
เขียนเมื่อ |
:
25 ก.ค. 53 19:57:10
|
|
|
|