๐๐ ... กมโลภิกขุ..ชายหนุ่มผู้บวชเป็นพระ ... ๐๐ (บทที่ 6){แตกประเด็นจาก W9493965}

.


บทที่ 6




พระมหาชัยหนีไปพักอยู่ห้องว่างที่กุฏิหลวงพี่คิม ปล่อยให้ผมเผชิญชะตากรรมตามลำพัง

ลำดับห้องพักบนศาลายาวมีดังนี้ จากโถงหน้าศาลาซึ่งเป็นส่วนของหลวงตาใบเป็นทางเดินเล็กๆ สู่ระเบียงริมแม่น้ำและห้องน้ำของหลวงตา ถัดมาคือห้องเก็บของ ห้องหลวงพี่เขียด ห้องผม พระมหาชัย หลวงตาทินผมขาว และห้องหลวงพี่เรย์แบนด์

คิดดูแล้วน่าเห็นใจพระญาติของผม ห้องติดกับหลวงตาทินอย่างนั้นใครจะกล้าอยู่..เมื่อไปแล้วก็ผมละซีที่น่าเห็นใจต่อมาเพราะระหว่างห้องหลวงตาทินกับผมนั้นว่างเปล่าไม่มีใครอยู่ขั้นให้อุ่นใจ นี่ถ้ามีเสียงกุกกักอะไรผมมิสมองเหลืองหรือ

“กุก..กัก..เอี๊ยด..เอี๊ยด..”

นั่นไง!..ทำใจดีๆ นายนิด..ยังสว่างอยู่เลยเห็นไหม..มองนอกหน้าต่างสิ!

“เอี๊ยด..เอี๊ยด..” เสียงพื้นกระดานห้องพระมหาหรือห้องหลวงตาทินกันแน่..ห้องไหนก็มีค่าเท่ากัน..บรื๋อ อ อ อ

“แอ๊ด ด ด ด..” ออกมาแล้ว

“ก๊อก..ก๊อก..” เคาะประตูห้องผม..ลงทางหน้าต่างดีไหม?

“ท่าน..” เสียงเรียก..ผมยกมือปิดหู

“ไปที่ชอบๆ เถอะครับ” พึมพำ

“พระนิด!..” หลวงพี่อาจเสียงดัง “เปิดประตูหน่อย”

“เดี๋ยวก็ตื่นหรอก” ผมเปิดประตูพลางบ่น

“ใครยังไม่ตื่น จะเพลแล้ว มีแต่คุณที่หลับไปตั้งแต่กลับจากบิณฑบาตไม่ได้ฉันเช้า..” หลวงพี่อาจร่ายยาว “นี้จะมาตามไปฉันเพล”

“ฉันตรงนั้นน่ะหรือครับ..” มองไปที่ระเบียงเคยตั้งวงข้าว “แล้วท่าน..” กลับมาที่ร่างหลวงตาทิน “นั่นไงที่กลัวจะตื่น”

“รับนิมนต์ฉันเพลบ้านโยมไว้ ขาดหลวงตาทินก็เลยชวนท่าน”

“เอ่อ..” ผมอึกอัก..สวดอะไรไม่เป็นสักอย่างจะไปได้อย่างไร

“หรือจะอยู่ฉันกับหลวงตาทินก็ตามใจ” เด็กวัดเข้าไปยกถาดอาหารเช้าออกจากหลวงตาทิน

“ไป..ไปครับ” ไม่รีรออะไรอีกแล้วนายนิด



“หลวงตาใบให้ผมมาอยู่ห้องข้างท่านชั่วคราวเพราะพระมหาชัยขอย้ายไปอยู่กุฏิหลวงพี่คิม..” พระเก้ารูปเดินแถวไปบ้านโยมที่อยู่ใกล้ๆ วัด “ท่านเกรงจะมีพระกระโดดน้ำอีก..เขามีแต่พระกระโดดกำแพง”

“ตลกมากครับท่านมืด” ผมขอคืน


ถึงบ้านโยม พระต้นๆ แถวสนทนาบุญสักครู่ก็เริ่มสวด เพราะบ้านไม่ใหญ่มากผมจึงอยู่เกือบสุดมุมห้องสิปส์ซิ้งได้ไม่ประเจิดประเจ้อ หลวงพี่อาจก็ช่างรอบคอบ..คงเคยเจอพระใหม่ซื่อบื้ออย่างผมมามาก..เตรียมโพยคำสวดมาให้พร้อม ใครจะทำได้ แค่อ่านตามให้ทันก็นับว่ายาก ยังสำนวนทำนองอีก..แต่ก็ดีกว่าดำน้ำเฉยๆ

“พระใหม่ละซีคะท่าน จีวรยังกร่างอยู่เลย..” โยมอมยิ้ม “นิมนต์ฉันอาหารค่ะ”

“กุ๋ ย ช่ า ย ม า แ ล้ ว จ้ า . .” เสียงซิ้มแก่ร้องขายของลอดเข้ามาในบ้าน

ใครคนหนึ่งร้องเรียกให้ซิ้มวางหาบ เปิดฝาหม้อออกขายขนม..กลิ่นโชยเข้ามา

“ขนมกุ๋ยช่าย” ไม่ได้ตั้งใจแต่เสียงลอดออกมาเบาๆ..ก็นายนิดเคยชอบกิน

ผมฉันไปเรื่อยๆ ฟังโยมสนทนาซักถามเรื่องรสชาดอาหารและสารทุกข์สุกดิบทั้งโยมและพระ รวมทั้งเรื่องวัด..จับใจความว่าบรรยากาศภายในวัดกำลังไม่ค่อยดีแต่ไม่มีใครจัดการอะไรได้

ทั้งๆ ก้มหน้าก้มตาฉันอย่างนั้นผมต้องสะดุ้งเมื่อเหลือบเห็นอาหารจานหนึ่ง..ก้อนแป้งสีขาวแบนๆ เนื้อแป้งพรุ่นเป็นรูนิดหน่อยไม่เนียนลื่นใสอย่างที่เห็นในกรุงเทพฯ..ขนมกุ๋ยช่าย!

ตักขนมกุ๋ยช่ายเข้าปาก..พบสายตาโยมกำลังมองอยู่..แทบสำลัก

“น้ำจิ้มล่ะคะท่าน” มองถ้วยซีอิ้วหวาน

“ผม..อาตมา..ชอบทาน..ฉัน..เปล่าๆ..(ครับหรือจ๊ะดีนะ?)..มากกว่าโยม” เฮ้อ..ลงรูปแบบจนได้ในที่สุด

ขอรำพึงเป็นการส่วนตัวในร่างนายนิดสักหน่อย..ไม่เคยกินขนมกุ๋ยช่ายที่ไหนอร่อยเท่าของซิ้มแก่นี้เลย แป้งไม่เหนียวแต่นุ่ม ผักกุ๋ยช่ายหวานมันซ้ำมีมากกว่าเจ้าอื่นๆ ส่วนรสน้ำจิ้มไม่แน่ใจเพราะไม่ได้ใส่



“เป็นพระห้ามชมว่าอาหารอร่อย..” เมื่อพ้นจากบ้านโยมหลวงพี่อาจเดินขลอจนถึงหางแถว “แถมยังร้องขออาหารอีก”

“ผมไม่ได้ขอ แค่แปลกใจที่เห็นคนขายขนมกุ๋ยช่ายเสียงคงลอดออกมา..แต่อร่อยนั้นผมไม่ได้พูดครับ” แน่หรือนายนิด

“โยมเจ้าของบ้านคงต้องไปหาหมอ..”

“อ้าว!..เป็นอะไรหรือครับ?”

“แก้มปริซะอย่างนั้น..” ตลกหน้าตายอีกแล้วหลวงพี่ของผม “อีกหน่อยท่านนิดคงอ้วนแน่ๆ”

“เหมือน?..” ถ้าต่างเป็นฆราวาสผมคงไม่แคล้วถูกเบิ๊ด_ _

“ทำไมถึงกลัวผีนัก..”หลวงพี่เปลี่ยนเรื่องพูด “เป็นพระจะกลัวไปทำไม อีกอย่างผีไม่มีจริงหรอก”

“หลวงพี่ไม่โดนอย่างผมนี่ เมื่อคืนวานหมาดๆ” คืนนี้อีก สดๆ หน้าห้อง..อะไรจะเกิดขึ้น

“ผมเป็นพระมาเกือบสิบปีไม่เคยเห็นผีสักครั้ง มีแต่ร่างที่ไร้วิญญาณ”

“ก็นั่นละครับผี” คนกลัวผีกับคนไม่กลัวโต้แย้งกัน

“ใช่ที่ไหนกัน”

ผมอ้าปากจะเถียงต่อพอดีถึงวัด ต่างรูปแยกย้ายไปตามกุฏิของตัวเอง แปลกใจที่หลวงพี่อาจเดินนำไปศาลายาว

“ยังไม่ขึ้นศาลาไม่ได้หรือ” ผมอิดออด..อย่างน้อยรอให้หลวงตาทินอยู่ในโลงก่อนก็ยังดี

“ไม่เปลี่ยนจีวรออกก่อนหรือไง” หลวงพี่รู้เจตนา

“หลวงพี่ไปเปลี่ยนก่อนก็ได้ครับ..” ผมเลี้ยวทางแยกไปโบสถ์เก่าที่จำวัดของหลวงพี่อาจ “ผมจะได้ไปเยี่ยมชมโบสถ์สักหน่อยด้วย ยังไม่เห็นถนัดๆ เลย”

“เหอ..เหอ..ท่านน้อง..ลืมไปแล้วหรือว่าผมย้ายมาพักอยู่ข้างห้องท่าน..ฮะ..ฮะ..”

“อ้อ..จริง..” กลับเข้าทางเดิม “ขำอะไรนักหนาท่านมืด” นึกอีกแล้ว..คราวนี้ไม่ยักดังออกมาแฮะ

ขึ้นบนศาลาผมมองตรง สายตาอยู่สูงกว่ากองผ้าเหลือง โฟกัสที่ท้ายทอยหลวงพี่อาจ...จากริมจอภาพ..เวลานี้ร่างหลวงตาทินถูกเลื่อนตำแหน่ง..ใกล้ห้องผมมากขึ้น..ต้องเดินเฉียดท่าน

“โอ๊ย!” ร้องลั่น..หลวงตาทินคว้าข้อเท้าผม


“หายไปไหนมา..เหอ..เหอ..ไม่ร่วมวงฉันเพล”

.

จากคุณ	: ดาเรน
เขียนเมื่อ	: 25 ก.ค. 53 19:57:10