ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 25 มุจลินท์ไม่สบายใจเลย สิ่งที่ชานนท์กำลังทำนั้น ขัดต่อความรู้สึกผิดชอบชั่วดีของเธอเป็นอย่างยิ่ง แต่จะทำอย่างไรได้ ในเมื่อคัดค้านแล้วไม่เป็นผล การตัดสินใจทั้งหมดล้วนอยู่ที่เขา หญิงสาวรู้สึกเหมือนน้ำท่วมปาก จะปรึกษาหรือแค่ระบายกับใครก็ไม่ได้ เพราะสถานการณ์อาจเลวร้ายลงไปอีกหากรู้ความกันในวงกว้าง แม้แต่กับสรัลเพื่อนสนิท เธอยังได้แค่เพียงกล่าวตัดบทสั้นๆ เมื่อเขาถาม “อย่าให้ฉันพูดอะไรเลย เอาเป็นว่ามันเป็นอย่างที่แกคิด” สรัลเองก็เข้าใจในความลำบากใจของเพื่อนสาว ถ้าเธอเป็นนักเขียนอย่างเดียวคงไม่ต้องเก็บมาคิดให้ปวดหัวอย่างนี้ ทว่าคนที่กระจายข่าวกลับเป็นจิตตา หนึ่งในต้นเหตุนั่นเอง เพียงแค่ครึ่งวันบ่าย คอลัมน์ใหม่โดยนักเขียนอิสระก็กลายเป็นหัวข้อหลักในการจับกลุ่มคุยของบรรดาพนักงานไปแล้ว และที่สำคัญ จิตตาเน้นย้ำว่าผลงานนี้มาจากความคิดสร้างสรรค์ของมุจลินท์ มิไยที่เจ้าตัวจะปฏิเสธจนเหนื่อย หากไม่มีใครเชื่อ ทุกคนพร้อมใจกันคิดว่ามุจลินท์ถ่อมตัวอีกตามเคย “อย่าเลยเมี่ยง พวกพี่รู้หรอกน่า เพราะมีความสามารถอย่างนี้ไง บอกอถึงได้สนับสนุนนักหนา” “แต่เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเมี่ยงจริงๆ นะคะ” “โอ๊ย ลองจิตตาพูดชมถึงขนาดนี้ น้องเมี่ยงจะไม่เกี่ยวได้ยังไงคะ ร้อยวันพันปีพี่ไม่เคยเห็นจิตตาชมใครเลย มีแต่ไม่จิกก็กัด” ทุกคนรู้อย่างที่มุจลินท์รู้ ไม่ใช่ว่าจิตตาจะไม่เคยชมใคร เพียงแต่คำชมของเธอนั้น ล้วนแฝงไปด้วยการกระแนะกระแหน บางทีคนฟังแล้วยังแยกไม่ออกเลยด้วยซ้ำว่าเป็นคำชมหรือคำติเตียน “ระวังตัวด้วยนะเมี่ยง ฉันว่ามันยังไงๆ อยู่นะ” สรัลแอบมากระซิบเตือน ซึ่งมุจลินท์ก็เห็นตามนั้น เธอรับทราบในความห่วงใยของเพื่อนชาย ยิ่งจิตตาทำดีกับเธอมากเท่าไร เธอก็ต้องระวังตัวมากขึ้นเท่านั้น สามวันผ่านไป เรวัตก็กลับมาสำนักพิมพ์พร้อมกับต้นฉบับ แต่แทนที่เขาจะส่งงานที่บรรณาธิการหรือผู้ช่วยบรรณาธิการ เขากลับตรงไปยังฝ่ายศิลปกรรม “ดีมากจ้ะ น้องเรวัต” จิตตากล่าวขณะที่เธอพลิกกระดาษอ่านบทความแนะนำที่พักและร้านอาหารโดยคร่าวๆ สลับกับดูภาพถ่ายที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ เรวัตไม่รู้ว่าคำชมของจิตตาหมายถึงอะไร ผลงานดี หรือการกระทำดี แต่ที่แน่ๆ เขาทั้งสงสัยและไม่เข้าใจว่า ทำไมจิตตาถึงย้ำนักย้ำหนาให้มาส่งงานให้เธอตรวจก่อน “ผมนึกว่าต้องส่งให้บอกอหรือผู้ช่วยเสียอีก” แม้แต่รูปภาพ ควรจะให้บรรณาธิการฝ่ายภาพคัดสรร จิตตาก็เจ้ากี้เจ้าการเป็นคนเลือกเอง “หัดถ่ายรูปให้เก่งๆ ไว้บ้างก็ดีนะ จะได้ทำงานคนเดียว ไม่ต้องพึ่งพาช่างภาพ ฉบับหน้าเห็นบอกอเปรยๆ ว่าจะให้ช่างภาพไปกับน้องเรวัตด้วย แต่ถ้าเธอถ่ายรูปได้ดี พี่จะบอกบอกอเองว่าไม่ต้อง น้องก็จะได้เบี้ยเลี้ยงเต็มเม็ดเต็มหน่วยหน่อย ทำสองหน้าที่ ปีเดียวเท่านั้นน้องเอ๋ย รวยเป็นกอบเป็นกำ เผลอๆ บอกอชอบใจในฝีมือ อาจมีงานเขียนอื่นให้ทำอีก” เรวัตจึงฝันไกลไปในอนาคต เขาอยากเป็นนักเขียนมานานแล้ว ทว่ายังไม่มีโอกาส ได้แต่เขียนเล่นๆ ลงอินเตอร์เน็ต จนกระทั่งจิตตาซึ่งพอคุ้นเคยกันอยู่บ้างติดต่อมา เขาจึงรับงานนี้โดยไม่ลังเล และทำท่าจะไปได้ด้วยดี ถ้าเป็นอย่างที่จิตตากล่าว “พี่จิตแน่ใจนะครับว่า ผมไม่ต้องส่งงานที่บอกอ ผมเกรงว่า...” “โอ๊ย... ไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้น ส่งให้พี่ตรวจก่อนน่ะดีแล้ว เผื่อผิดพลาดหรือบกพร่องอะไรพี่จะได้ช่วยแก้ไขให้ ถ้าน้องเรวัตส่งตรงไปที่บอกอเลย พี่ว่ามันอันตราย งานอาจจะไม่ผ่าน บอกอชานนท์น่ะค่อนข้างเข้มงวดนะ บางทีถ้าไม่ถูกใจ แกให้รื้อทำใหม่หมดเลย” “แล้วผู้ช่วยบอกอล่ะครับ” เรวัตยังไม่ค่อยวางใจ ถึงเขาจะเป็นมือใหม่ แต่ก็พอรู้ว่าสายงานที่ถูกต้องควรเป็นอย่างไร “เฮ้อ... “ จิตตาทำเป็นถอนหายใจหนักหน่วง “รายนั้นยิ่งแล้วใหญ่ น้องเมี่ยง... เอ่อ... ผู้ช่วยบอกอน่ะ เธอก็เป็นนักเขียนเหมือนกัน เพิ่งได้รับตำแหน่งใหม่ อิจฉาริษยาละเป็นที่หนึ่ง ไม่ผ่านงานให้ใครง่ายๆ หรอก เธอคิดว่าตัวเองเก่งกว่าคนอื่นทั้งหมด” “มิน่าเล่า วันนั้นตอนที่เจอผม ผู้ช่วยบอกอถึงมีท่าทางไม่ค่อยจะพอใจ เพราะอย่างนี้นี่เอง” พอเห็นว่าจุดติด จิตตาก็เร่งเติมเชื้อไฟ “น้องเรวัตมาใหม่ ยังต้องเจออะไรอีกเยอะ หลายๆ คนเจอฤทธิ์แม่ผู้ช่วยบอกอคนเก่งจนขยาดกันหมดแล้ว ที่ทนไม่ไหวก็ลาออกไป แต่น้องเรวัตไม่ต้องกังวล...” จิตตายิ้มปลุกปลอบสร้างความเชื่อมั่นให้คนฟังหลังจากขู่มาได้สักพัก “มีอะไรที่ไม่ชอบมาพากลก็ปรึกษาพี่ เรามันพวกเดียวกัน ต้องช่วยเหลือกันเต็มที่อยู่แล้ว” เรวัตรู้สึกตื้นตันใจและนับถือจิตตายิ่งนัก เธอทั้งชักจูงเขาให้มาทำงานที่นี่ แล้วยังปกป้องคอยช่วยเหลือทุกอย่าง จะหาใครที่มีน้ำใจอย่างนี้ในปัจจุบันคงยากเต็มทน จิตตาตรวจทาน ติติง รวมทั้งแนะนำแก้ไขข้อบกพร่องบทความของเรวัต ราวกับเธอเป็นบรรณาธิการเสียเอง ส่วนเรวัตก็พอใจ เพราะอย่างน้อยประสบการณ์ของเธอน่าจะทำให้งานของเขาผ่านการพิจารณาได้โดยไม่มีอุปสรรคหนักหนาใดๆ จิตตามองตามหลังคนที่เพิ่งขอบคุณเธอแล้วขอบคุณเธออีกเดินถือต้นฉบับออกไปจากสำนักพิมพ์แล้วยิ้มอย่างพออกพอใจ เธอได้ฐานกำลังมาแล้วหนึ่งคน และคงจะเพิ่มขึ้นอีกเรื่อยๆ ในอนาคต หากมีคนเก่าลาออกไปและรับคนใหม่เข้ามา น่าเสียดายที่พนักงานส่วนมากคอยแต่จับกลุ่มคอยนินทาคนโน้นทีคนนี้ที ไม่มุ่งมั่นในการงานเหมือนเรวัต เธอจึงไม่นับรวมเข้าเป็นพรรคพวก คนแบบนี้เอนลู่ไปตามลม ไม่มีจุดยืนที่แน่ชัด เห็นใครมีอำนาจวาสนาเข้าหน่อยก็ประจบประแจง ทั้งๆ ที่ลับหลังนินทาว่าร้ายเสียมากมาย มีฐานกำลังแบบนี้ไปก็ไร้ประโยชน์ ไม่มีทางหนุนเธอให้สู่เป้าหมายได้ วันนี้เธอต่ำต้อยเป็นเพียงพนักงานฝ่ายศิลปกรรมธรรมดาๆ คนหนึ่งเท่านั้น จึงไม่อยู่ในสายตาของคนแบบนี้ แต่คอยดูเถอะ หากวันหนึ่งวันใด เธอก้าวขึ้นสูงโดยมีพรรคพวกที่สร้างขึ้นมาเองกับมือหนุนหลัง คนเหล่านี้จะเปลี่ยนสีราวกับจิ้งจกคืบคลานเข้ามาประจบประแจงเธอทันที... เหมือนอย่างที่มุจลินท์กำลังได้รับอยู่ในขณะนี้ วันรุ่งขึ้น เรวัตกลับมาสำนักพิมพ์อีกครั้งในสภาพย่ำแย่ ขอบตาดำคล้ำจากการอดหลับอดนอนทั้งคืนเพื่อแก้ไขต้นฉบับ หากเพราะความมุ่งมั่นจึงฝืนสังขารตัวเองนำงานมาส่ง เขาทั้งชะเง้อและเหลียวมองหาจิตตา ทว่าโต๊ะทำงานของเธอว่างเปล่า ไม่มีวี่แววว่าเจ้าของจะอยู่แถวๆ นี้ “คุณจิตลาค่ะ วันนี้ไม่มาทำงาน” ใครคนหนึ่งบอก เรวัตถอนหายใจด้วยความเสียดาย เป็นความผิดของเขาเอง เพราะจิตตาย้ำแล้วย้ำอีกว่าอีกสองวันค่อยเอางานมาส่งใหม่ แต่ด้วยความใจร้อน และอยากให้เธอเซอร์ไพรซ์ จึงรีบเร่งทำงานหามรุ่งหามค่ำ สุดท้ายแล้วก็เหนื่อยฟรี “เอาต้นฉบับมาส่งหรือเปล่าคะ” ขณะที่ชายหนุ่มกำลังเงอะๆ งะๆ อยู่ก็มีเสียงพูดอ่อนโยนดังขึ้นมา พอหันหน้าไปก็ใจหายวาบ เขาไม่อยากเจอหญิงสาวผู้นี้เลย “เอาต้นฉบับมาส่งใช่ไหมคะ” มุจลินท์ถามซ้ำอีกครั้ง เธอเห็นอยู่แล้วว่าชายหนุ่มถือซองสีน้ำตาลใส่เอกสาร แต่การหันรีหันขวางของเขาทำให้เธอต้องช่วยถามนำทางให้ “เอ่อ...” มือที่ถือต้นฉบับกระชับแน่นโดยอัตโนมัติ ภาพลักษณ์ของผู้ช่วยบรรณาธิการสาวตามที่จิตตาเคยเล่าปรากฏขึ้นในใจ ‘อิจฉาริษยาเป็นที่หนึ่ง’ ‘ไม่ผ่านงานให้ใครง่ายๆ’ ‘เธอคิดว่าตัวเองเก่งกว่าใครทั้งหมด’ เขาจะทำอย่างไรดี เพราะใครๆ ก็เห็นอยู่ทนโท่ว่าตนเองถืออะไรอยู่ ครั้นจะโกหกไปดื้อๆ ก็ผิดวิสัย “ถ้าเป็นต้นฉบับ ส่งที่... ดิฉันได้นะคะ” มุจลินท์ทำหน้าแปลกๆ หลังจากพูดจบ เธอเคยใช้สรรพนามแทนตัวเองว่า ‘เมี่ยง’ มาตลอดด้วยความที่อายุน้อยกว่าทุกคนในสำนักพิมพ์ หรืออย่างมากก็ใช้คำว่า ‘ฉัน’ กับสรัลที่เป็นเพื่อนสนิท แต่กับนักเขียนอิสระคนนี้ซึ่งอายุน้อยกว่า จึงจำเป็นต้องใช้สรรพนามที่ไม่เคยพูดมาก่อน และเพราะหน้าแปลกๆ นี้เองที่ทำให้เรวัตยิ่งหวั่นเกรง เผลอตัวถอยกรูดมือไม้อ่อนจนต้นฉบับพลัดตกลงพื้นหลุดออกจากซองกระจาย นงลักษณ์อยู่ใกล้ๆ จึงช่วยเก็บ “ต้นฉบับจริงๆ ด้วย ส่งที่ผู้ช่วยบอกอได้เลยค่ะ” ด้วยความหวังดี นงลักษณ์จึงรวบรวมแล้วส่งให้มุจลินท์ เรวัตถึงกับเหงื่อซึมกลัวว่าต้นฉบับที่เขาอุตส่าห์เร่งเขียนเร่งแก้จะไม่ผ่านการพิจารณา “กรุณาผมด้วยนะครับ” เขาโค้งอย่างงดงามสองสามครั้งก่อนผลุนผลันออกจากสำนักพิมพ์ไป ท่ามกลางสายตาของทุกคนที่มองตามไปอย่างงุนงง “เขาเป็นอะไรของเขาน่ะ” นงลักษณ์ถาม มุจลินท์ได้แต่สั่นศีรษะ มองออกไปข้างนอกสลับกับต้นฉบับในมือด้วยความไม่เข้าใจ มีต่อ -----> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : วันเข้าพรรษา 53 20:15:58

ความคิดเห็นที่ 2 . ก้องเกียรติยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ทำงานไปฝันหวานไปจนเป็นที่สังเกตของเพื่อนร่วมงาน โดยเฉพาะกุลวดีกับชื่นกมล สองสาวชวนกันเดินมาหยุดอยู่หน้าโต๊ะแล้วคนฝันหวานยังไม่รู้สึกตัว “เป็นเอามากนะนี่” กุลวดีพูดกับคู่หูสาว ซึ่งฝ่ายนั้นก็เห็นด้วย “ตาลอยอย่างนี้ สงสัยจะถึงขั้นเพ้อ” แม้จะถูกนินทาระยะเผาขน แต่ก้องเกียรติก็ยังนั่งยิ้มเหม่อลอยจนกระทั่งกุลวดีต้องตบโต๊ะแรงๆ เขาจึงสะดุ้งสุดตัว “เฮ้ย...โอย... ตกอกตกใจหมด มายืนทำอะไรกันนี่” คนตบโต๊ะยืนเท้าเอวทั้งขำทั้งสมเพช ส่วนอีกคนหนึ่งก้มตัวลงไปมองสำรวจหน้าชายหนุ่มใกล้ๆ ก่อนพูดเบาๆ พอได้ยิน “หน้าตาเหมือนถูกคุณไสยเลยแก ไปลบหลู่ใครมาหรือเปล่า” ก้องเกียรติแยกเขี้ยวใส่คนพูด “ถ้าหน้าตามีความสุขอย่างฉันถูกคุณไสย หน้าอย่างแกก็คงถูกมนต์ดำแล้วหละ” “เออ... ฉันรู้ แกไม่ได้ถูกคุณไสยหรอก แกกำลังถูกเสน่ห์ของใครเล่นงานเข้าให้แล้ว” คำพูดของกุลวดีทำเอาก้องเกียรติหลบสายตาวูบวาบ “ถ้าทายไม่ผิด ยายจิตตาอะไรนั่นใช่ไหม” “โธ่เอ๊ย จะมีความรักทั้งที หาดีกว่านี้ไม่ได้แล้วหรือยังไง” ชื่นกมลกล่าวเสริม “ระวังให้ดีเหอะ แล้วจะหาว่าพวกเราไม่เตือน” “พวกแกอย่าไปว่าคุณจิตเธอแบบนั้นนะ” พอแตะคนที่ฝันถึงเข้า ก้องเกียรติก็ตาเขียวปั้ด “เธอนิสัยดีออก ไม่เคยกระแนะกระแหนฉันเหมือนใครบางคนแถวๆ นี้ด้วย” “เอาเถอะๆ แล้วพวกเราจะคอยดูว่าแกจะพูดอย่างนี้ได้ซักกี่น้ำ” ต่างฝ่ายต่างค้อนกัน แต่เป็นก้องเกียรติที่ยิ้มออกมาก่อนได้เมื่อเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมา “ไม่อยากจะเถียงกับพวกปากหอยปากปู แฟนฉันโทรมาหาแล้ว” ก้องเกียรติจงใจยิ้มหวานให้โทรศัพท์มือถือ พวก ‘ปากหอยปากปู’ จึงทำจมูกย่นเข้าใส่ ก่อนสะบัดหน้าแล้วพากันเดินออกไป ชายหนุ่มไม่สนใจ เขาพูดโทรศัพท์ด้วยน้ำเสียงที่ตัวเองคิดว่าอ่อนโยนและมีเสน่ห์ต่อเพศตรงข้ามมากที่สุด “สวัสดีครับคุณจิต ผมกำลังคิดถึงคุณอยู่พอดีเลยครับ ใจเราตรงกันหรือเปล่า” จิตตาเบ้ปาก อยากจะใช้คำว่าคลื่นไส้ด้วยซ้ำเมื่อได้ยินก้องเกียรติพูดกลับมา ถ้าไม่คิดว่าเขาเป็นบันไดชั้นดีแล้วละก็ เธอคงไม่โทรไปหาให้เสียเวลาแน่ หากเมื่อยามตอบ น้ำเสียงของเธอกลับแตกต่างกับความรู้สึกที่แสดงออกมาทางสีหน้าโดยสิ้นเชิง “แหม... คุณก้องก็รู้อยู่แก่ใจดี จะถามทำไมอีกล่ะคะ” หญิงสาวเบ้ปากอีกครั้ง หลังจากนิ่งฟังทางโน้น แล้วเธอก็รีบตัดบทก่อนจะได้ยินอะไรที่ชวนคลื่นเหียนไปมากกว่านี้ “จิตจะไปที่สำนักพิมพ์คุณก้องน่ะค่ะ ตอนนี้อยู่ใกล้ๆ แล้ว แต่ไปไม่ถูก รบกวนช่วยบอกทางทีสิคะ” ทางโน้นเงียบเสียงไปร่วมๆ ครึ่งนาที ก็คงจะอึ้งนั่นแหละ จิตตาคิด แล้วเสียงละล่ำละลักพูดด้วยความยินดีก็ตามมา ฟังแทบไม่ทัน หากพอจับใจความได้ว่า เขาจะมารับเธอเอง จิตตายิ้มออกมาอย่างไม่เสแสร้ง เป็นไปตามแผนของเธอทุกประการ ทุกขั้นตอนราบรื่นไร้อุปสรรค ทว่าน่าเสียดาย ที่เมื่อไปถึงจุดหมายแล้วไม่เจอเขน “คุณเขนไม่เข้าสำนักพิมพ์ครับ” ก้องเกียรติบอกหลังจากกุลีกุจอจัดที่ให้จิตตานั่ง และหาเครื่องดื่มมาต้อนรับ หญิงสาวประกาศตัวชัดเจนว่าเธอมาหาใคร มีแต่ก้องเกียรติเท่านั้นที่หน้ามืดตามัว หลงผิดว่าจิตตามาหาตนเอง... ซึ่งนั่นก็เข้าตามแผนของจิตตาอีกเช่นกัน กุลวดีกับชื่นกมลเฝ้ามองเหตุการณ์อยู่ห่างๆ พวกเธอทั้งเวทนาทั้งสมน้ำหน้าเพื่อนร่วมงานที่ลุ่มหลงจนมองไม่ออกว่าอะไรเป็นอะไร อยากจะเข้าไปเตือน แต่ก็รู้ว่าคนเรายามหน้ามืดย่อมไม่รับฟังเหตุผลใดๆ ทั้งสิ้น ดีไม่ดีอาจกล่าวหาพวกเธอมากกว่าเป็นพวกปากหอยปากปูอย่างที่เคยพูดเสียอีก จิตตาอยู่คุยกับก้องเกียรติสักพักก็ขอตัวกลับ แม้จะผิดหวังที่ไม่เจอเจ้าของสำนักพิมพ์ แต่อย่างน้อย เธอก็มาถึงที่นี่แล้ว และจะมาอีกหลายๆ ครั้งจะเป็นไรไป มุจลินท์ถึงกับกุมศีรษะหลังจากตรวจต้นฉบับของเรวัตไปได้เพียงสองหน้า เธอพลิกหน้าต่อๆ ไปแล้วถอนหายใจ เขาเขียนแนะนำร้านอาหารมากมายหลายสิบร้าน แต่หาจุดเด่นที่น่าสนใจไม่ได้เลย มีแต่ข้อมูลที่ตั้งละเอียดยิบไปหมด แม้กระทั่งโรงแรมที่พักที่มีอยู่ไม่กี่แห่ง ก็ดูเหมือนจะกวาดเอามารวมกันนำเสนอข้อมูลจนคนอ่านตาลายไปหมด หญิงสาวคว้าโทรศัพท์จะโทรหาเจ้าของต้นฉบับ แต่แล้วก็เปลี่ยนใจ เธอน่าจะเข้าไปคุยกับชานนท์ก่อนดีกว่า เพราะงานนี้เธอไม่เห็นด้วยมาตั้งแต่แรกแล้ว พอชานนท์มาถึงสำนักพิมพ์ มุจลินท์ก็ไม่รอช้า เข้าไปพบทันที เธอส่งต้นฉบับให้แล้วนั่งรอฟังความคิดเห็นจากเขา ชานนท์รับมา พอเห็นท่าทางของเธอ เขาก็วางต้นฉบับนั้นลงบนโต๊ะแล้วพูด “เรวัตทำงานได้รวดเร็วดี ทำไมล่ะเมี่ยง คุณยังไม่เห็นด้วยกับคอลัมน์นี้อีกหรือ” “เรื่องนั้นจบไปแล้วค่ะ เมี่ยงไม่มีความเห็นอะไรอีก ตอนนี้เมี่ยงมีหน้าที่ตรวจต้นฉบับก่อนส่งให้บอกอ” ชานนท์พยักหน้า หากยังไม่เข้าใจความหมายของเธอ “บอกอลองอ่านดูคร่าวๆ ก่อนสิคะ” เขาจึงหยิบต้นฉบับขึ้นมาพลิกๆ ดู พอถึงหน้าสุดท้ายก็เงยหน้าขึ้นมามองหญิงสาว “รายละเอียดเยอะตามที่ผมต้องการ... คุณกำลังจะบอกอะไรผมหรือเปล่า” “มันมากเกินไปไหมคะบอกอ เมี่ยงว่าน่าจะแนะนำสักสองสามแห่งก็พอ แต่ให้เน้นถึงจุดเด่นของสถานที่นั้นๆ เช่น ร้านอาหารนี้มีบรรยากาศอย่างไร อะไรอร่อย หรือโรงแรมนี้ทำไมจึงน่ามาพัก มีการตกแต่งสไตล์ไหน อย่างนี้น่าจะดีกว่านะคะ” “ผมอยากให้ผู้อ่านมีตัวเลือกเยอะๆ เดี๋ยวจะหาว่านิตยสารของเราเชียร์ร้านใดร้านหนึ่งจนออกนอกหน้า” “ลงเยอะก็ได้ค่ะ แต่ร้านอื่นๆ ที่ไม่โดดเด่น ควรลงเฉพาะที่อยู่กับเบอร์โทรศัพท์ หรืออาจจะมีคำแนะนำสั้นๆ สักบรรทัดสองบรรทัดเท่านั้นก็พอค่ะ” ชานนท์นิ่งคิด ความเห็นของมุจลินท์ก็ไม่เลว เพียงแต่ติดตรงที่จิตตารายงานเขามาว่าลูกน้องของเขนสำรวจร้านอาหารและที่พักไว้มากมาย หากเขาตัดสินใจแนะนำเพียงไม่กี่แห่ง อาจจะสู้นิตยสารฝ่ายโน้นไม่ได้ “ที่คุณพูดมาเป็นความเห็นที่ดี แต่ผมไม่เห็นด้วย คอลัมน์ใหม่ของเรามีเนื้อที่เพียงไม่กี่หน้ากระดาษ ถ้าทำแบบนั้นอาจจะไม่พอ ไหนจะรูปภาพอีก ทำตามที่เรวัตเขียนมาน่ะดีแล้ว” “เรื่องรูป เราลงเท่าที่จำเป็นได้นี่คะ” “มันจำเป็นทุกรูปนั่นแหละเมี่ยง ร้านไหนๆ โรงแรมไหนๆ ก็อยากให้เราลงรูปเขาด้วยกันทั้งนั้น” มุจลินท์หยุดพูดทันที เธอทำหน้าที่ของเธอแล้ว ในเมื่อบรรณาธิการลงความเห็นว่าจะทำคอลัมน์นี้ เธอก็ไม่โต้แย้ง และเมื่อเห็นว่ารูปแบบควรเป็นอย่างไร ก็เสนอแนวทาง แต่ที่สุดแล้วก็ต้องเป็นการตัดสินใจของบรรณาธิการเท่านั้น “ตกลงเอาตามนี้แหละ” ชานนท์ส่งต้นฉบับคืนมาให้มุจลินท์แล้วพูดต่อ “ช่วยตรวจสอบให้ผมหน่อยนะ ผมยังไม่เชื่อมือเรวัต จะแก้ไขเนื้อหาตรงไหนโทรเรียกเขามาได้เลย อย่าให้เสียชื่อสำนักพิมพ์เรานะ” มุจลินท์ลอบถอนหายใจ ก่อนรับต้นฉบับของเรวัตกลับมา จะเห็นด้วยหรือไม่อย่างไร หน้าที่ก็ต้องเป็นหน้าที่อยู่ดี ----------------- จบบทที่ 25 ----------------- ต่อบทที่ 26 แก้ไขเมื่อ 27 ก.ค. 53 20:25:32 จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : วันเข้าพรรษา 53 20:19:19

ความคิดเห็นที่ 3 บทที่ 26 แรกเริ่มที่จิตตารู้ว่ามุจลินท์เป็นคนตรวจต้นฉบับของเรวัต เธอฉุนเฉียวถึงกับโทรศัพท์ไปต่อว่าต่อขานชายหนุ่ม “พี่บอกแล้วไง ว่าให้มาส่งที่พี่เท่านั้น” พอฝ่ายโน้นชี้แจงเหตุผล พร้อมอ้างถึงความจำเป็น จิตตาก็เพลาการตำหนิลง หากยังไม่วายขู่ “ไม่น่าใจร้อนเลย นี่ถ้างานไม่ผ่าน พี่คงไม่ช่วยอะไรแล้วนะ โทษฐานที่ไม่ทำตามคำสั่ง” “โธ่ พี่จิต อย่าโกรธผมเลย คราวหน้าจะไม่มีเหตุการณ์อย่างนี้อีกแล้วครับ” เสียงของเรวัตสั่นแสดงถึงความร้อนรน ทำให้จิตตากระหยิ่มยิ้มย่องลืมความโกรธไปอย่างง่ายดาย “ก็ได้ คราวนี้พี่จะยกโทษให้ แหม... นี่พี่ต้องไปคุยกับน้องเมี่ยง... เอ่อ... ผู้ช่วยบอกอให้ผ่านงานน้องเรวัตง่ายๆ หน่อย เปลืองน้ำลายอีกไม่รู้เท่าไหร่” เรวัตรีบละล่ำละลักกล่าวคำขอบคุณ จิตตาก็ยิ่งพอใจ หมดปัญหานี้ไปหนึ่งเปลาะ เหลือแต่เพียงจะทำอย่างไรกับต้นฉบับของเรวัตบนโต๊ะทำงานของมุจลินท์ดี ชานนท์คงช่วยได้ “บอกอคะ แย่แล้ว เรวัตเผลอไปส่งงานให้น้องเมี่ยงตรวจ” จิตตาทำเสียงตระหนกตกใจ โดยหวังว่าชานนท์จะเป็นอย่างเธอ ทว่าเขากลับนิ่งฟังด้วยท่าทีเฉยเมย “ก็ถูกต้องแล้วนี่ครับ แย่ยังไง” “น้องเมี่ยงแอนตี้คอลัมน์ใหม่ จิตเกรงว่าเรวัตจะถูกกลั่นแกล้ง” “เรื่องนั้นไม่ต้องห่วง ผมจะไม่ยอมให้เป็นอย่างนั้นเด็ดขาด” “แล้วทำไมบอกอไม่เอามาตรวจเองคะ” “เมี่ยงเป็นผู้ช่วยผม ก็ต้องกลั่นกรองงานก่อนส่งมาให้ผมพิจารณา” ชานนท์อธิบายเสียงเรียบ การปลุกเร้าให้เกิดอารมณ์ร่วมของจิตตาไม่เป็นผล “คุณไม่ต้องเป็นกังวล งานนี้มุจลินท์ไม่มีสิทธิปฏิเสธ จะอย่างไรก็ต้องมาถึงมือผม” จิตตาไม่กังวล แต่ขุ่นเคืองในใจ แผนที่เธอจะเป็นคนกลั่นกรองงานเอง แล้วส่งให้ชานนท์พิจารณาโดยตรงส่อเค้าว่าจะล้มเหลว “บอกอไว้ใจน้องเมี่ยงมากเกินไป ทั้งๆ ที่เธอคัดค้านการกระทำของบอกอมาตลอด ถ้ายังเป็นอยู่อย่างนี้ก็เตรียมตัวพ่ายแพ้ได้เลยค่ะ” จิตตาเดินกระฟัดกระเฟียดออกจากห้องไป ชานนท์ส่ายหน้าช้าๆ เขาเข้าใจความรู้สึกของหญิงสาวดี ผลงานนี้เธอมีส่วนร่วมตั้งแต่แรกเริ่ม ไม่ว่าจะเป็นการสืบเสาะ ตลอดจนถึงหาคนมาเขียนบทความ ดังนั้นจึงไม่อยากให้มีอุปสรรคใดๆ ทว่าเขายังเชื่อมมั่นในตัวมุจลินท์ แม้บางครั้งจะหวั่นไหวไปตามคำพูดของจิตตาอยู่บ้างก็ตามที เรวัตใจไม่ค่อยดีเมื่อมุจลินท์โทรตามให้มาแก้ไขงาน เขาเดินตัวลีบเข้าสำนักพิมพ์ แต่พอได้คุยกับมุจลินท์ ใจที่เหี่ยวแห้งก็ชุ่มชื้น งานของเขาผ่านการพิจารณาแล้ว จะมีที่ต้องแก้ไขบ้างก็เพียงไม่กี่จุด ชายหนุ่มยกมือไหว้ขอบคุณซ้ำแล้วซ้ำอีกก่อนเดินยืดตัวไปหาผู้ที่เขาคิดว่ามีพระคุณอย่างสูง แต่แล้วก็ได้คำตอบเหมือนเมื่อหลายวันก่อน “คุณจิตตาไม่มาทำงานค่ะ” โต๊ะทำงานของเธอว่างเปล่า เรวัตคิดว่าเขาควรจะแจ้งข่าวดีและขอบคุณจิตตาให้เร็วที่สุด โทรศัพท์มือถือจึงถูกหยิบขึ้นมาเพื่อต่อสัญญาณหาเธอ รถแท็กซี่สีลูกกวาดแล่นมาจอดหน้าสำนักพิมพ์เล็กๆ ขนาดสองคูหาในเวลาเดียวกับโทรศัพท์มือถือของผู้โดยสารมีสัญญาณเรียกเข้าพอดี จิตตาชำระเงินตามตัวเลขที่ปรากฏอยู่บนมิเตอร์ ก่อนเปิดประตูก้าวลงจากรถแท็กซี่แล้วกดปุ่มรับสาย “ว่าไง เรวัต” ใบหน้าค่อยข้างเคร่งเครียดของหญิงสาวพลันแปรเปลี่ยน เมื่อทางฝ่ายโน้นตอบกลับมา “ยินดีด้วย เห็นไหม พี่บอกแล้วว่าช่วยน้องเรวัตได้” จิตตาพูดต่ออีกสองสามประโยคก็ตัดบทจบการสนทนา การที่เรวัตได้งานก็เท่ากับเธอได้พรรคพวกมาหนึ่งคนนั้นเป็นเรื่องสำคัญ ทว่าตอนนี้เธอมีเรื่องที่สำคัญกว่าให้ทำ เธอเงยหน้าขึ้นมองป้ายชื่อสำนักพิมพ์ แล้วนึกภาวนาให้คุณเขนเข้าทำงานในวันนี้ โชคเป็นของเธอ นอกจากเขนจะอยู่แล้ว เขายังอารมณ์ดีเดินทักทายพนักงานคนโน้นทีคนนี้ทีด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม เธอจึงปราดเข้าไปหาอย่างไม่เคอะเขิน “สวัสดีค่ะ คุณเขน” สีหน้าของเขนแสดงความแปลกใจ ที่จู่ๆ จิตตาก็โผล่เข้ามาในสำนักพิมพ์โดยไม่มีปี่มีขลุ่ย “สวัสดีครับ คุณจิตตา มาได้ยังไงครับนี่” “ก็มารถแท็กซี่นะสิคะ แต่ใจจริงอยากให้คุณเขนไปรับมากกว่า” เขนหัวเราะ หากในใจระมัดระวังตัวตลอดเวลา ไม่รู้ว่าเธอจะมาไม้ไหนอีก “ผมแปลกใจน่ะครับ แท็กซี่ไม่น่าจะมาถูก” “แหม... ต้องมาถูกสิคะ สำนักพิมพ์ของคุณเขนออกจะโด่งดัง” คำชมนี้หากเป็นผู้อื่นอาจจะชอบใจ แต่นั่นไม่ใช่เขน เขาประมานชื่อเสียงของสำนักพิมพ์ได้ว่าอยู่ในระดับใด ไม่ใช่ ‘ออกจะโด่งดัง’ อย่างที่เธอว่าแน่ และในตอนนี้ เขากำลังประเมินว่าจิตตากำลังคิดจะทำอะไรอยู่ “มาหาก้องเกียรติหรือครับ คงออกไปแถวๆ นี้ ประเดี๋ยวก็มา คุณจิตตานั่งรอก่อนได้ครับ” “แหม... คุณเขน” จิตตาทำท่ากระเง้ากระงอด นัยน์ตาแพรวพราว “จิตมาถึงที่นี่ก็ต้องมาหาคุณเขนสิคะ จะไปพูดถึงคุณก้องทำไม” เขนเลิกคิ้วสูง ผู้หญิงคนนี้ยังจะมีธุระอะไรกับเขาอีก พฤติกรรมที่ผ่านมาของเธอน่ารังเกียจ ทว่าด้วยความเป็นสุภาพบุรุษ จึงเชื้อเชิญให้เธอนั่งลงบนเก้าอี้ว่าง ส่วนตัวเขาลากเก้าอี้อีกตัวมานั่งห่างๆ จิตตาชายตาไปทางห้องทำงานของเขน แต่เขาไม่สนใจ นั่งคุยตรงนี้แม้จะไม่ค่อยสะดวกนัก แต่ปลอดภัยกว่ากันเยอะ “มีธุระอะไรกับผมก็ว่ามาได้เลยครับ” จิตตามองไปรอบๆ มีพนักงานอยู่หลายคนก็จริง แต่ทุกคนล้วนก้มหน้าก้มตาทำงานของตัวเอง เธอจึงปั้นหน้าเศร้าแล้วพูดกับเขนเสียงสั่นเครือ “จิตมีเรื่องจะสารภาพค่ะ” คราวนี้ต่อให้เขนคิดใหม่อีกสิบรอบ เขาก็บอกตัวเองว่าไม่มีทางคิดว่าจิตตาจะพูดคำนี้ออกมาอย่างแน่นอน ที่ผ่านมา แม้เขาจะจับได้ว่าเธอมีพฤติกรรมอันเลวร้าย แอบเข้ามาตีสนิทเพื่อดูข้อมูลการทำงาน แต่เขาก็ไม่เคยบอกเธอเลยว่าเขารู้ วันนี้เธอกลับมารับสารภาพเสียเอง “จิตทำงานอยู่สำนักพิมพ์เดียวกับน้องเมี่ยง” จิตตาเริ่มต้น เขนนั่งฟังเงียบๆ ไม่แสดงท่าทีอะไร แล้วเรื่องราวต่างๆ ก็ไหลบ่าออกมาราวกับสายน้ำ หญิงสาวเล่าให้เขาฟังเกือบทุกอย่าง “คุณทำสำเร็จแล้วนี่ครับ จะมาสารภาพกับผมเพื่ออะไร” “จิตสำนึกผิดค่ะ” น้ำตาของเธอร่วงเผาะ “อยากจะแก้ตัวด้วยการบอกแผนการทั้งหมดให้คุณเขนได้รู้ จะได้หาทางรับมือทัน” เขนสนใจทันที เขาอยากรู้ว่าฝ่ายโน้นทำอย่างนี้แล้วได้อะไรขึ้นมา “ว่ามาเลยครับ ผมกำลังฟัง” มีต่อ -----> แก้ไขเมื่อ 27 ก.ค. 53 20:26:54 จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : วันเข้าพรรษา 53 20:20:15

ความคิดเห็นที่ 4 . จิตตาระบายลมหายใจออกมายาว กรีดปลายนิ้วปาดน้ำตาแล้วพูดเบาๆ “เราทำคอลัมน์แนะนำที่พักและร้านอาหารเลียนแบบคุณเขนค่ะ และมีแผนว่าจะรีบวางแผงก่อนนิตยสารของคุณ” สีหน้าของคนฟังเคร่งเครียด หากแยกสองส่วนนี้ออกจากกัน การลอกเลียนแบบ เขารู้สึกเฉยๆ เพราะนิตยสารต่างๆ มีคอลัมน์ที่ซ้ำกันมากมาย สุดแต่ว่าใครจะนำเสนอได้ดีกว่ากัน ส่วนวางแผงก่อนหรือหลังยิ่งไม่สำคัญ คุณภาพต่างหากที่เป็นตัวตัดสิน แต่เมื่อนำสองสิ่งนี้มารวมกัน เจตนาบ่งบอกชัด หากมีปัญหา ทางโน้นจะใส่ร้ายป้ายสี เขาจะกลายเป็นผู้ลอกเลียนแบบทันที “ขอบคุณคุณจิตมากครับที่นำเรื่องนี้มาบอกผม” น้ำเสียงของเขนเคร่งเครียดยิ่งกว่าสีหน้า ซึ่งนั่นก็ทำให้จิตตาลอบยิ้มในใจ ทั้งๆ ที่น้ำตายังรินไหลไม่เหือดแห้ง “คุณเขนอย่าโกรธจิตนะคะ” “ไม่โกรธครับ คนทำผิดแล้วสารภาพผิด และยังหาทางแก้ไข ผมให้อภัยอยู่แล้ว” จิตตาเกือบจะหัวเราะออกมาดังๆ ด้วยความพออกพอใจ หากปฏิกิริยาตอบรับของเขนเท่านี้ยังไม่เพียงพอสำหรับเธอ “อันที่จริงจิตไม่อยากทำอะไรเลวร้ายเลยนะคะ ถ้าไม่เป็นเพราะถูกบังคับ” เธอเว้นจังหวะนิดหนึ่งเพื่อสังเกตอาการของคนฟังก่อนพูดต่อ “ก็น้องเมี่ยงนะสิคะ พอได้เลื่อนตำแหน่งเป็นผู้ช่วยบรรณาธิการเข้าหน่อยก็ลุแก่อำนาจ สั่งให้จิตทำชั่ว โดยหวังจะเอาผลงานไปอวดผู้ใหญ่ จิตเองก็เป็นแค่พนักงานเล็กๆ จะไปขัดคำสั่งเธอได้อย่างไรกัน” “เดี๋ยว... เดี๋ยวครับ” เขนยกมือขึ้นห้าม “คุณจิตกำลังจะบอกว่าคุณมุจลินท์คือตัวการอย่างนั้นหรือครับ” “น้องเมี่ยงคือคนวางแผน สั่งการ รวมทั้งเสนอให้วางแผงก่อนนิตยสารของคุณเขน อย่างนี้เรียกว่าตัวการหรือเปล่าล่ะคะ” เขนถึงกับอึ้งเมื่อได้ฟังคำของจิตตา แม้จะเคยหวาดระแวงอยู่บ้าง แต่ก็ไม่คิดว่าเรื่องนี้จะเป็นจริง หากเขนก็ยังไม่เชื่อ ด้วยภาพลักษณ์ของตัวคนพูดนั่นเอง จิตตาเคยโกหกหน้าตายว่าเธอเป็นนักท่องเที่ยวจนเขาเชื่ออย่างสนิทใจมาแล้ว ทำไมจะกล่าวคำเท็จอีกครั้งไม่ได้ “จิตไม่ว่าอะไรหรอกนะคะ ถ้าคุณเขนจะไม่เชื่อ” เธอพูดราวกับอ่านใจเขาออก “แต่พิสูจน์ได้ง่ายๆ แค่โทรไปถามที่สำนักพิมพ์โน้นว่าคอลัมน์แนะนำที่พักกับร้านอาหารน่ะ เป็นผลงานของใคร คุณเขนก็จะรู้ว่าจิตโกหกหรือพูดเรื่องจริง” จิตตากลับไปได้พักใหญ่ๆ แล้ว แต่เขนยังจมอยู่ในคำพูดของเธอ เขาจ้องมองโทรศัพท์เหมือนไม่เคยเห็นมันมาก่อน ใจหนึ่งอยากจะโทรไปถามที่สำนักพิมพ์โน้นให้รู้เรื่องรู้ราว แต่อีกใจหนึ่งกลับห้ามไว้ ด้วยกลัวจะได้รับคำตอบเหมือนที่จิตตาบอก ถ้าเรื่องทั้งหมดเกิดขึ้นเพราะมุจลินท์ เขาคงทำใจยอมรับได้ยากเหลือเกิน ครึ่งชั่วโมงผ่านไป เขนปลุกปลอบตัวเองว่า มุจลินท์ต้องไม่ใช่คนอย่างนั้น โทรศัพท์ถูกหยิบขึ้นมาอีกครั้ง คราวนี้เขารีบกดเลขหมายก่อนที่จะเกิดความลังเลใจ เสียงสัญญาณเรียกดังพอๆ กับเสียงหัวใจเต้น โชคดีที่ดังเพียงไม่กี่ครั้งทางฝ่ายโน้นก็รับสาย เขนบอกว่าเขาเป็นผู้ติดตามนิตยสารท่องเที่ยวฉบับนี้ ซึ่งก็ไม่ใช่คำเท็จแต่อย่างใด ก่อนเปิดสำนักพิมพ์ของตัวเอง เขาอ่านนิตยสารแทบทุกประเภทที่วางขาย โดยเฉพาะนิตยสารที่เป็นคู่แข่งโดยตรง เขาติดตามจนถึงฉบับปัจจุบัน หลังจากคุยไปได้ไม่กี่คำ คนรับสายก็จะโอนไปฝ่ายลูกค้าสัมพันธ์ เขนรีบถามออกมาก่อน “ผมทราบมาว่า ฉบับหน้าจะมีคอลัมน์ใหม่ เป็นคอลัมน์อะไร และใครเป็นคนทำครับ” “อ๋อ... เป็นคอลัมน์แนะนำร้านอาหารและที่พักน่ะค่ะ คนเขียนชื่อเรวัต อาจจะไม่คุ้นหู แต่ฝีมือดีค่ะ” เขนเป่าปากเบาๆ ไม่มีประโยคไหนเกี่ยวข้องกับมุจลินท์เลย ยังไม่ทันได้ยิ้มก็ได้ยิน “อ้อ... งานนี้มาจากความคิดผู้ช่วยบรรณาธิการของสำนักพิมพ์เรานะคะ รับรองว่าคุณอ่านแล้วต้องชอบ” เขนมือเย็นเฉียบ เขากลั้นหายใจถามต่อไป “ผู้ช่วยบรรณาธิการ... ใช่คุณมุจลินท์หรือเปล่าครับ” “นั่นแหละค่ะ คุณเคยอ่านบทความของเธอไหม คอลัมน์นี้เธอดูแลตั้งแต่เริ่มต้นเลยนะคะ” ชัดเจนยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด แต่เพื่อความแน่ใจ เขนจึงให้โอนสายไปยังฝ่ายลูกค้าสัมพันธ์ เขาถามซ้ำอีกครั้ง และคำตอบก็ยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง มุจลินท์คือเจ้าของความคิดที่น่าภาคภูมิใจนี้ เขนแทบหมดเรี่ยวแรง เขาวางสายตัดการสนทนาไปเมื่อไรยังไม่รู้ ผู้หญิงคนที่เขาประทับใจตั้งแต่แรกเจอกลับกลายมาเป็นคนนิสัยแบบนี้ แม้จะทำใจยาก... ลำบากที่จะยอมรับ... แต่ความจริงก็ย่อมเป็นความจริงอยู่ดี เขนเรียกพนักงานประชุมด่วนในบ่ายวันนั้น ชานนท์ยิ้มออกมาด้วยความยินดีและโล่งใจ เขาปิดต้นฉบับได้เร็วกว่าทุกเดือนถึงหนึ่งสัปดาห์ ถ้าไม่ติดที่คอลัมน์ใหม่ของเรวัตถูกตีกลับไปสองสามรอบเพื่อให้ฝ่ายศิลปกรรมวางรูปแบบที่สวยงามและถูกใจ จนเสียเวลาไปสองสามวันแล้วละก็ ป่านนี้คงตีพิมพ์ออกวางขายแล้ว เขารีบส่งงานไปโรงพิมพ์ โดยหวังว่าอีกวันสองวันจะเสร็จเรียบร้อย และเพื่อตอบแทนทุกๆ คนที่ร่วมแรงร่วมใจกัน ชานนท์จึงชวนไปเลี้ยงฉลองรับประทานอาหารค่ำ มุจลินท์เป็นคนเดียวที่ปฏิเสธ โดยอ้างว่าไม่ค่อยสบาย ขอตัวไปพักผ่อน “แกสบายดี ฉันรู้” สรัลพูดกับเพื่อนสาว “อย่างนี้เขาเรียกว่าป่วยการเมือง” มุจลินท์ฝืนหัวเราะ “แกก็รู้อยู่แก่ใจนี่ว่าเราต้องเร่งปิดต้นฉบับเพราะอะไร จะให้ฉันไปฉลองที่โกงสำนักพิมพ์อื่นสำเร็จน่ะ ฉันไม่ไปด้วยหรอก” “ทำอย่างนี้ คนอื่นเขาจะมองแกยังไง เป็นผู้ช่วยบอกอแท้ๆ แต่หนีกลับบ้าน” “พวกพี่ๆ เขาจะมองฉันยังไงนะหรือ พวกเขาก็มองว่าฉันไม่สบาย ถ้าแกไม่เกิดปากโป้งขึ้นมา” “สรุปว่าฉันต้องโกหกคนอื่นอย่างนั้น” “ไม่ต้อง แค่อยู่เฉยๆ” สรัล ‘อยู่เฉยๆ’ ตามคำแนะนำของมุจลินท์ เขาไม่พูดถึงเธอเลย แม้มีคนถามก็เพียงส่ายหน้าทำทีว่าไม่รู้เรื่องรู้ราวใดๆ เกี่ยวกับเพื่อนสาวคนสนิท หากคนที่ไม่อยู่เฉย ซ้ำยังกระหยิ่มยิ้มย่องเป็นอย่างยิ่งก็คือจิตตา เธอมองมุจลินท์ปลีกตัวกลับบ้านไปเพียงคนเดียวด้วยความพอใจ โอกาสใส่ไฟมาถึงอีกครั้ง “น้องเมี่ยงดูแปลกๆ นะคะ บอกอว่ามั้ย” ชานนท์เหลือบตามองคนพูดที่เร่เข้ามาใกล้ก่อนตอบเสียงเนือย “คงไม่สบายมั้ง เห็นเจ้าตัวเขาบอกอย่างนี้นี่” “จิตว่าเป็นข้ออ้างมากกว่า ท่าทางมีพิรุธออกอย่างนั้น” คราวนี้บรรณาธิการหนุ่มใหญ่หันมาจ้องหน้าจิตตาตรงๆ “พิรุธอะไร ไหนลองอธิบายหน่อยซิ” “แหม... บอกอขา ยังจะมาถามจิตอีก บอกอก็ดูออกใช่ไหมว่าน้องเมี่ยงไม่ได้ยินดีในความสำเร็จของเราเลย ออกจะผิดหวังเสียด้วยซ้ำ เหมือนกับว่าการปิดต้นฉบับได้เร็วเป็นเรื่องเลวร้ายอย่างไรอย่างนั้น” ชานนท์นิ่งนึก ท่าทางของมทุจลินท์เป็นอย่างที่จิตตากล่าวจริงๆ แต่เขาคิดว่าอาจจะเป็นเพราะอีกสาเหตุหนึ่ง “ไม่มั้ง เมี่ยงทำงานหนักจะตาย คงอ่อนเพลียต้องการพักผ่อนมากกว่า” “จิตไม่เชื่อค่ะ น้องเมี่ยงไม่น่าไว้ใจ มีอย่างที่ไหน เป็นถึงผู้ช่วยบอกอ แต่ไม่ไปงานเลี้ยงฉลอง” จิตตาหวังว่าชานนท์จะค่อยๆ เอนเอียงไปตามคำพูดของเธอทีละน้อย ทีละน้อย ความสุขของชานนท์อยู่ได้เพียงชั่วข้ามคืน พอรุ่งเช้าวันใหม่ เขาก็ได้เจอกับข่าวร้าย เมื่อคนส่งหนังสือพิมพ์แนบนิตยสารฉบับใหม่ของเขน วางหราอยู่บนโต๊ะ “เพิ่งออกวางแผงวันนี้ครับ เร็วกว่ากำหนดตั้งหลายวัน” คนส่งหนังสือพิมพ์บอกเมื่อเห็นชานนท์ทำหน้าเหมือนถูกผีหลอกกลางวันแสกๆ แล้วเขาก็ค่อยๆ เดินเลี่ยงออกไป ในขณะที่ชานนท์ยังยืนตะลึงตัวแข็งทื่อ เป็นไปได้อย่างไรกัน นิตยสารของเขาที่เพิ่งปิดต้นฉบับและส่งโรงพิมพ์ไปเมื่อวานนั้นนับว่าเร็วมากแล้ว แต่นิตยสารของเขนกลับเร็วกว่า ถึงกับวางตลาดแล้ว ชานนท์รวบรวมสติอยู่นานกว่าจะนั่งลงได้ เขาค่อยๆ เอื้อมมือหยิบนิตยสารฉบับนั้นราวกับเป็นสิ่งของต้องห้าม หากก็เป็นสิ่งที่ใคร่รู้ในขณะเดียวกัน โดยปกติฉบับที่แล้วมา ชานนท์จะอ่านไล่ไปทีละหน้า แต่ฉบับนี้หน้าที่เขาพลิกไปอ่านก่อนคือสารบัญ ชานนท์มองหาคอลัมน์แนะนำที่พักและร้านอาหาร มันอยู่ท้ายๆ ฉบับ บรรณาธิการหนุ่มใหญ่รีบเปิดไปยังหน้านั้นทันที เพียงแรกเห็น เขาก็สะดุดตากับภาพถ่ายอันสวยงามภายในรีสอร์ตแห่งหนึ่ง เนื้อหากล่าวถึงการตกแต่งสไตล์คันทรี่โฮม เหมาะสำหรับผู้หลงใหลในธรรมชาติ ภาพประกอบเล็กๆ อีกสองภาพล้วนสอดคล้องกับเนื้อหา คอลัมน์นี้แนะนำรีสอร์ตเพียงสองแห่งเท่านั้น พอถึงส่วนที่แนะนำร้านอาหาร ภาพถ่ายก็ยังคงสวยงามดังเดิม หากคราวนี้เพิ่มเติมด้วยภาพอาหารเมนูต่างๆ ที่เห็นแล้วชวนน้ำลายสอ นอกจากเนื้อหาจะบรรยายแนะนำเมนูเด็ดแล้วยังกล่าวถึงบรรยากาศอันเยี่ยมยอดของร้าน ที่แม้ใครจะมารับประทานอาหารเพียงเล็กน้อยก็อิ่มอกอิ่มใจกันถ้วนหน้า ในส่วนนี้แนะนำร้านอาหารสามแห่ง ชานนท์ถึงกับอึ้ง เขาพลิกไปพลิกมาอยู่หลายเที่ยว อ่านซ้ำแล้วซ้ำอีกเหมือนคนบ้า คอลัมน์แนะนำที่พักและร้านอาหารของเขนต่างกับนิตยสารของเขาโดยสิ้นเชิง หากน่าแปลกใจ... มันไปเหมือนกับสิ่งที่มุจลินท์เคยบอกและโต้เถียงกับเขาได้อย่างไร ----------------- จบบทที่ 26 ----------------- ต่อบทที่ 27 แก้ไขเมื่อ 27 ก.ค. 53 20:30:37 จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : วันเข้าพรรษา 53 20:28:14

ความคิดเห็นที่ 5 บทที่ 27 “ผมต้องการคำอธิบาย” ชานนท์แทบจะโยนนิตยสารท่องเที่ยวของเขนลงตรงหน้ามุจลินท์ หญิงสาวทั้งตกใจทั้งงุนงง เธอมาถึงสำนักพิมพ์ยังไม่ทันไปที่โต๊ะทำงานของตัวเองก็ถูกบรรณาธิการหนุ่มใหญ่เรียกเข้าพบ และแสดงอาการกริ้วโกรธอย่างที่เห็นนี้ “คำอธิบายอะไรคะ บอกอ” มุจลินท์ไม่รู้จริงๆ ว่าเขาต้องการอะไร ลำพังนิตยสารหนึ่งฉบับ ไม่เพียงพอต่อการทำความเข้าใจ “ลองเปิดดู ผมว่าคุณต้องรู้อยู่แก่ใจ” ถึงแม้จะงุนงงอยู่ แต่มุจลินท์ก็หยิบนิตยสารฉบับนั้นขึ้นมาเปิดดู และการพลิกไปทีละหน้าอย่างไร้จุดหมายก็สร้างความขัดอกขัดใจแก่ชานนท์เป็นอย่างยิ่ง “อย่าถ่วงเวลาเลยเมี่ยง คุณเปิดไปหน้าท้ายๆ เลยดีกว่า” เท่านั้นเอง ความอดทนของมุจลินท์ก็สิ้นสุด เธอไม่ชอบความกำกวมไร้ที่มาที่ไปอย่างนี้ หญิงสาวปิดนิตยสารแล้ววางลงบนโต๊ะตามเดิม “เมี่ยงไม่ทราบจุดประสงค์ของบอกอค่ะ เอาเป็นว่า มีอะไรก็พูดมาตรงๆ ได้เลยค่ะ” เธอพยายามนิ่มนวลอย่างเต็มที่ เพราะท่าทางของอีกฝ่ายแข็งกร้าวพร้อมจะแตกหักได้ทุกเมื่อ ชานนท์เอื้อมมือมาพลิกนิตยสารอย่างไม่ปรานีปราศรัย มุจลินท์มองหน้ากระดาษยับๆ ด้วยความเสียดาย เพราะเป็นคนรักหนังสือ เมื่อเจอหน้าที่ต้องการเขาก็ตบลงบนหน้านั้นค่อนข้างแรง “ฝีมือของคุณหรือเปล่า” “อะไรนะคะ” ที่ผ่านมาก็นับว่างุนงงมากแล้ว หากคงน้อยกว่าตอนนี้สักสิบเท่า “ผมถามว่าฝีมือคุณหรือเปล่า” มุจลินท์แทบไม่เชื่อหูตัวเอง นิตยสารฉบับนี้เป็นของสำนักพิมพ์อื่นชัดๆ มันจะเป็นฝีมือของเธอไปได้อย่างไรกัน “เอ่อ...” เธอก้มลงอ่านตรงหัวคอลัมน์แล้วเงยหน้าพูดกับชานนท์ “ในนี้บอกคนเขียนชื่อกุลวดีกับชื่นกมลไงคะ” คำซื่อๆ ของเธอกลับเสมือนน้ำมันราดลงบนกองไฟ ชานนท์คิดว่าหญิงสาวที่นั่งอยู่ตรงหน้าเขานี้กำลังใช้จิตวิทยากวนประสาท “ผมไม่ได้หมายความว่าใครเขียน แต่ผมต้องการรู้ว่านี่เป็นแนวคิดของคุณใช่หรือเปล่า” มุจลินท์นิ่งเงียบ คราวนี้เธอเข้าใจแล้วว่าชานนท์ต้องการ ‘สอบสวน’ เธอด้วยข้อกล่าวหาแอบไปทำงานให้สำนักพิมพ์คู่แข่ง หากที่เธอไม่เข้าใจก็คือ อะไรที่ทำให้เขามีความคิดแบบนี้ “ว่าไง... พูดไม่ออก ยอมจำนนแล้วใช่ไหม เมี่ยง... ทำไมคุณถึงทำอย่างนี้ ผมอุตส่าห์ไว้เนื้อเชื่อใจเลื่อนตำแหน่งให้ แต่คุณกลับเห็นสำนักพิมพ์อื่นดีกว่า” “เมี่ยงขอปฏิเสธข้อกล่าวหาทั้งหมดค่ะ” เธอพูด แม้จะรู้อยู่เต็มอกว่ายากที่จะทำให้คนปักใจเชื่อไปแล้วเปลี่ยนใจได้ แต่ก็ยังดีกว่ายอมรับสภาพทั้งๆ ที่ไม่ได้เป็นอย่างคำกล่าวหา “เมี่ยงไม่เกี่ยวข้องกับนิตยสารฉบับนี้เลย” มุจลินท์มองคนกล่าวหา ต่างฝ่ายต่างจ้องตากันเขม็ง “ผมไม่เชื่อ” ชานนท์กล่าวหนักแน่น เขานึกย้อนไปถึงเมื่อครั้งจิตตาโทรมาหาพร้อมบอกว่าให้ระวังมุจลินท์ เพราะเธอดูจะสนิทสนมกับเขนเจ้าของนิตยสารคู่แข่งเป็นพิเศษ ไหนจะเมื่อกลับมาแล้วมุจลินท์ยังไปหาเขนถึงสำนักพิมพ์ นอกจากนี้เธอยังคัดค้านคอลัมน์นี้อย่างออกนอกหน้า และสุดท้าย แนวคิดของเธอไปปรากฏอยู่ในนิตยสารคู่แข่ง จะเรียกว่าบังเอิญคงไม่ได้ เพราะเมื่อประมวลเหตุการณ์ทั้งหมดแล้ว คงสามารถพูดได้เต็มปากเต็มคำว่า จงใจ เนื้อตัวของมุจลินท์สั่นระริก เธอกลายเป็นคนทรยศด้วยเหตุผลตื้นๆ แค่นี้ เพียงคอลัมน์ของคู่แข่งออกมาตรงกับแนวคิดของเธอ ก็กล่าวหาว่าเป็นผู้หักหลังเสียแล้ว “ถ้าบอกอยืนยันอย่างนั้น เมี่ยงก็ไม่มีอะไรจะพูดค่ะ” “ก็ดี...” ชานนท์พูดห้วน “ระหว่างนี้คุณทำหน้าที่เขียนเพียงอย่างเดียวพอ ผู้ช่วยบอกอผมจะหาคนใหม่มาทำแทน” มุจลินท์เดินหน้าซีดขาวออกมาจากห้องบรรณาธิการ เธอทั้งโกรธเคืองทั้งน้อยใจที่ถูกกระทำเยี่ยงนี้ ไม่ว่าจะเกิดจากความเข้าใจผิด การไร้ซึ่งเหตุและผล หรือการกลั่นแกล้ง ล้วนมีผลลัพธ์ดุจเดียวกัน สรัลซึ่งสาละวนอยู่กับการชงกาแฟ เห็นอาการของเพื่อนสาว เขาก็ปล่อยช้อนลงในโถน้ำตาลแล้วรีบเดินไปหาเธอทันที “เป็นอะไรหรือเปล่าเมี่ยง หน้าแกซีดๆ” มุจลินท์โบกมือปฏิเสธ พยายามฝืนยิ้ม “ไม่ได้เป็นอะไรซักหน่อย ฉันมีอะไรผิดปกติอย่างนั้นหรือ” “ก็หน้าแกซีด... เฮ้ยๆ” คงยากที่จะปฏิเสธอีก เมื่อจู่ๆ เธอก็เซถลาจนเพื่อนชายเข้ามาประคองแทบไม่ทัน มุจลินท์รีบทรงตัวพลางมองไปรอบๆ โชคดีที่ไม่มีใครเห็นเหตุการณ์นี้เลย นอกจากคนที่กำลังยึดแขนไว้อย่างแน่นหนาคนเดียวเท่านั้น “ค่อยๆ เดิน ว้า... ไม่สบายแล้วยังปากแข็งอีก” สรัลทั้งปลอบทั้งดุ ยืนเฝ้ามองอาการไม่ห่าง มุจลินท์จึงพูดเบาๆ “แกเฉยๆ ไว้เหอะ ฉันไม่อยากให้ใครเห็นฉันเป็นแบบนี้” ชายหนุ่มไม่รู้ที่มาที่ไปของอาการ หากในเมื่อเพื่อนสาวต้องการอย่างนั้น จึงปล่อยแขนของเธอแล้วพยักหน้ารับทราบ ก่อนเดินตามไปยังโต๊ะทำงาน ทั้งสองนั่งเงียบๆ อยู่นาน มุจลินท์มีสีหน้าเรียบเฉย หากปากเม้มตรงไม่พูดจาใดๆ ส่วนสรัลก็นิ่งสงบ รอว่าเมื่อไรเพื่อนจะพร้อมเล่าเรื่องให้ฟัง “สรัล... แกอย่าว่านะ ถ้าฉันจะลาออก” พอมุจลินท์เปิดปากพูด สรัลก็แทบจะตกเก้าอี้ ไม่คิดว่าเรื่องราวจะใหญ่โตถึงขนาดนี้ “เกิดอะไรขึ้นหรือ เมี่ยง แกต้องเล่าให้ฉันฟังอย่างละเอียดเลยนะ” ทว่า ‘เล่าอย่างละเอียด’ ของมุจลินท์กลับมีเพียงไม่กี่ประโยค แต่กระนั้นสรัลก็เข้าใจทะลุปรุโปร่ง เพราะจะว่าไปแล้วเขาก็รู้และอยู่ในเหตุการณ์ทั้งหลายพอๆ กับเธอ “ต้องเป็นยายจิตแน่ๆ” สรัลฟันธง “หมู่นี้เห็นเข้าห้องบอกอบ่อยๆ ตั้งแต่เป็นสปายให้ก็กลายเป็นคนโปรดไปเสียแล้ว แกว่ามั้ย” “มุจลินท์ส่ายหน้า ไม่มีประโยชน์ที่จะไปกล่าวหาใครๆ ถ้าไม่ได้รู้แจ้งเห็นจริง การเดาจากพฤติกรรมและสภาพแวดล้อม อาจจะไม่ถูกต้องอย่างที่เธอกำลังถูกกระทำอยู่ในขณะนี้ “ฉันขอบใจแกนะ ตลอดเวลาที่ผ่านมาแกเป็นเพื่อนที่ดีของฉัน คอยดูแลช่วยเหลือทุกอย่าง” “เฮ้ยไม่เอาน่า อย่าพูดอย่างนี้ แกคงไม่ได้คิดจะลาออกจริงๆ ใช่ไหม” มุจลินท์เงียบไปอีกครั้ง นั่นก็เท่ากับการยืนยันตามคำพูดเดิม ทำให้สรัลร้อนใจ มันเกิดขึ้นเร็วเกินไป จนเขาไม่รู้จะสรรหาคำพูดอะไรมายับยั้งเพื่อนสาว “คิดใหม่เถอะ เมี่ยง คิดให้รอบคอบ และนานๆ อีกสักสองสามอาทิตย์ค่อยตัดสินใจก็ได้” “ไอ้บ้า...” มุจลินท์หัวเราะ ทั้งๆ ที่แสนจะเครียด “กว่าจะตัดสินใจได้ ฉันถูกไล่ออกก่อนแล้วแหงๆ” “ไม่หรอกน่า บอกอเขาคงไม่ไล่แกออกหรอก เขาแค่ปลด... เอ่อ... แค่ให้แกกลับมาเขียนหนังสืออย่างเดียวไม่ใช่เหรอ” คนเพิ่งถูกปลดหมาดๆ ถอนหายใจ “ทำอย่างนี้ก็เท่ากับบีบให้ฉันลาออกนั่นแหละ” “แกกำลังใช้อารมณ์” “ใช่ ฉันใช้อารมณ์ แกลองคิดดูสิว่าฉันจะทำงานต่อไปได้อย่างไร ในเมื่อบอกอเขาไม่ไว้ใจฉันแล้ว” สรัลยอมรับในเหตุผลของเธอ เป็นตัวเขาเองก็คงลำบากใจที่จะอยู่ต่อไป “งานเดี๋ยวนี้ไม่ได้หาได้ง่ายๆ นะ” ชายหนุ่มยังหวังว่าเธอจะเปลี่ยนใจ “ทนๆ ทำไปก่อนไม่ดีกว่าหรือ” “ฉันตัดสินใจแน่นอนแล้ว” มุจลินท์ยังยืนกรานคำเดิม ก่อนโบกมือไล่เพื่อน “ไปทำงานของแกต่อเถอะ ประเดี๋ยวจะพลอยเข้าปิ้งไปกับฉันด้วย” สรัลอิดออดจนเมื่อหญิงสาวออกปากไล่อีกสองสามครั้ง จึงจำใจเดินจากมา แต่ก็ยังไม่วายเหลียวหลังไปดูเกือบทุกอย่างก้าว พอเห็นเพื่อนชายกลับไปนั่งที่โต๊ะทำงานของตัวเอง มุจลินท์ก็เริ่มพิมพ์ใบลาออกทันที มีต่อ -----> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : วันเข้าพรรษา 53 20:32:11

ความคิดเห็นที่ 6 . สรัลนั่งทำงานกระสับกระส่ายไม่เป็นสุข ยิ่งตกแต่งภาพถ่าย แทนที่จะดีขึ้นกลับยิ่งเละ เขาชะเง้อมองมุจลินท์เห็นเธอก้มหน้าก้มตาพิมพ์งาน จึงค่อยๆ ลุกแล้วเดินไปยังห้องบรรณาธิการ “บอกอครับ เจ้าเมี่ยง...” เพียงแค่สรัลเอ่ยปาก ยังไม่ทันจะพูดจบ ชานนท์ก็ยกมือขึ้นห้าม “อย่าเลย สรัล ผมรู้ว่าคุณจะพูดอะไร ไม่มีประโยชน์หรอก ยังไงๆ ผมก็ต้องปลดมุจลินท์ออกจากตำแหน่งผู้ช่วยบอกออยู่ดี” “แต่...” “ผมบอกแล้วไง ว่าไม่มีประโยชน์” นอกจากสรัลไม่เชื่อฟังแล้ว เขายังถือวิสาสะนั่งลงโดยไม่ขออนุญาตอีกต่างหาก ชายหนุ่มจ้องตาจนฝ่ายนั้นต้องเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ ก่อนผายมือมาข้างหน้า “เอ้า... จะว่าอะไรก็ว่าไป แต่บอกก่อนนะว่าผมตัดสินใจไปแล้ว ไม่เปลี่ยนคำพูดแน่” สรัลสูดลมหายใจเข้าเต็มปอดก่อนพูดช้าๆ ชัดๆ “เมี่ยง... กำ... ลัง... จะ... ลา... ออก” ชานนท์ตกใจไม่แพ้สรัลเมื่อคราวได้ยินครั้งแรก เขาเพียงต้องการลงโทษเท่านั้น ไม่เคยคิดจะให้เธอลาออกเลย “จริงหรือ...” สรัลถอนหายใจแรง “โธ่... บอกอ จริงสิครับ เรื่องอย่างนี้ผมจะพูดเล่นได้ยังไง” “แต่ผมไม่ต้องการให้ถึงขั้นนั้น” “จะต้องการหรือเปล่าผมไม่รู้ แต่ที่บอกอทำอย่างนั้นมันก็เท่ากับว่าบีบให้เธอลาออก” “ผมเปล่า...” ชานนท์ปฏิเสธ ใครเล่าอยากจะให้คนมีฝีมืออย่างมุจลินท์ลาออก “จะอย่างไรก็ช่างเถอะครับ ผมว่าเธอน่าจะยื่นใบลาออกภายในวันนี้แหละ” “ไม่น่าใจร้อน” ชานนท์พูดเบาๆ เขาคงลืมไปแล้วว่า ต้นเหตุที่ทำให้มุจลินท์ตัดสินใจอย่างนี้ อยู่ที่กิริยาท่าทางของตนเองเมื่อครึ่งชั่วโมงที่ผ่านมานี้เอง “เอาเถอะ... ถ้าเธอมายื่นใบลาออก ผมจะยับยั้งไว้เอง” สรัลถอนหายใจอีกครั้ง หากคราวนี้เป็นเพราะโล่งอก อย่างน้อยก็ถ่วงเวลาไปได้อีกระยะหนึ่ง พอที่เขาจะเกลี้ยกล่อมเพื่อนสาวให้เปลี่ยนใจได้ มุจลินท์จรดปากกาอยู่นาน กว่าจะเซ็นชื่อลงในใบลาออกได้ เธอไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจุดจบในการทำงานที่นี่จะเป็นอย่างนี้ เดือนที่แล้วเส้นกราฟแห่งหน้าที่การงานยังชี้ขึ้นสูงพรวดพราด คล้อยหลังเพียงไม่เท่าไรกลับปักหัวลงต่ำเตี้ย หญิงสาวอ่านข้อความบนกระดาษที่เธอพิมพ์ขึ้นมาเองเป็นรอบที่สิบแล้วเห็นจะได้ ถึงอย่างไรเธอก็ต้องไปอยู่ดี ทำงานต่อด้วยความอดสู สู้อดตายเสียยังจะดีกว่า เธอลุกขึ้นยืน ยืดตัวตรง แล้วเดินไปยังห้องบรรณาธิการ โดยมีสายตาของสรัลมองไล่หลังไปด้วยความเป็นห่วง “เมี่ยงขอลาออกค่ะ” มุจลินท์พูดพร้อมกับยื่นใบลาออกส่งให้ชานนท์ เขารับไปกวาดตาอ่านคร่าวๆ ก่อนวางมันไว้บนโต๊ะ “ใจเย็นๆ ครับคุณเมี่ยง มีอะไรก็ค่อยๆ พูดค่อยๆ จากัน” หญิงสาวฟังแล้วไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี ประโยคนี้ควรเป็นเธอที่เป็นฝ่ายพูดเมื่อครู่ใหญ่ๆ ที่ผ่านมามากกว่า เธอพยายามอธิบายแล้ว แต่เขาไม่รับฟังเลย “เมี่ยงตัดสินใจแล้วค่ะ” มุจลินท์ยืนยัน รอยร้าวในคราวนี้ยากจะประสานให้เป็นดังเดิม “แต่ผมไม่อนุมัติ” “บอกออย่าเสียเวลาเลยค่ะ รีบหาคนมาแทนจะดีกว่า เมี่ยงจะเคลียร์งานให้เสร็จสิ้นภายในสองสัปดาห์” พูดจบเธอก็หันหลังกลับ แม้ชานนท์จะส่งเสียงเรียก แต่เธอก็ยังคงเดินตรงออกจากห้องไม่มองเขาอีกเลย ชานนท์ส่ายหน้า หยิบใบลาออกของมุจลินท์เก็บลงลิ้นชัก ระยะเวลาสองสัปดาห์นี้ เธออาจเปลี่ยนใจ จิตตาสังเกตเห็นความผิดปกติเหล่านี้มาตั้งแต่ตอนที่มุจลินท์เดินออกจากห้องบรรณาธิการในครั้งแรกแล้ว เธอเห็นมุจลินท์หน้าซีดเซียวเดินเซจนสรัลต้องประคอง ก่อนพูดคุยกันอย่างเคร่งเครียด จากนั้นสรัลก็เข้าไปในห้องบรรณาธิการบ้าง และหลังจากเขาเดินออกมาไม่เท่าไร มุจลินท์ก็เดินเข้าไปอีกครั้ง จิตตานึกกระหยิ่มยิ้มย่องอยู่ในใจ คราวนี้คงมีข่าวดี เธอรอจนพักกลางวัน พนักงานอื่นๆ ไปรับประทานอาหารกันข้างนอก ก่อนที่ชานนท์จะไปพัก จิตตาก็เดินเข้าไปหา ของสิ่งแรกที่เธอเห็นก็คือนิตยสารฉบับล่าสุดของเขนวางสงบนิ่งอยู่บนโต๊ะทำงานของชานนท์ จิตตาดีใจเหลือจะกล่าว นึกชมตัวเองในใจ แผนการอันเยี่ยมยอดของเธอสัมฤทธิ์ผล เขนเชื่อฟังคำบอกเล่าจนชิงออกนิตยสารตัดหน้าได้สำเร็จ ความชอบอยู่ที่เธอ ส่วนความผิดเป็นของมุจลินท์ “เห็นไหมคะ จิตบอกแล้วว่าอย่าไว้ใจน้องเมี่ยง ทีนี้เป็นอย่างไรล่ะ จิตอุตส่าห์ทำแทบตายกว่าจะได้แผนงานของฝ่ายโน้นมา นี่น้องเมี่ยงคงเอาไปบอกทางโน้นหมด เขาถึงได้รีบออกตัดหน้าเราได้” ชานนท์ไม่พูดอะไร ปล่อยให้จิตตาหยิบนิตยสารของเขนไปเปิดอ่าน “เราแย่แน่ๆ เรื่องผีตาโขนมีเหมือนกัน คอลัมน์แนะนำที่กินที่พักก็ซ้ำกันอีก อย่างนี้เราก็เป็นคนเลียนแบบ บอกอจะปล่อยให้น้องเมี่ยงลอยนวลไม่ได้นะคะ ต้องจัดการอะไรสักอย่างบ้าง” “เธอมายื่นใบลาออกแล้วครับ” ชานนท์พูดเสียงเรียบ “เมื่อสักครู่นี้เอง” “ไม่ได้นะคะ ให้น้องเมี่ยงลาออกไม่ได้เด็ดขาด” ชานนท์นึกดีใจที่จิตตาก็มีความเห็นเหมือนเขา แต่พอฟังประโยคต่อมาจึงรู้ว่าไม่ใช่ “ความผิดอย่างนี้ให้ลาออกเองไม่ได้ค่ะ บอกอต้องเป็นฝ่ายไล่ออก” แค่นี้เขาก็ลำบากใจจะแย่อยู่แล้ว หากทำตามจิตตาว่าคงไม่ไหว ทางฝ่ายยุยงก็พอจะมองออก จึงใช้ไม้เด็ดขั้นต่อไป “บอกอจะไว้ใจให้คนทรยศทำงานต่อไปหรือคะ จิตเดาได้เลยว่าอนาคตเราต้องแพ้ฝ่ายโน้นแน่นอน ตราบใดที่ยังมีไส้ศึกอยู่” เธอพูดราวกับมีสงครามการสู้รบ พอเห็นว่าชานนท์เริ่มคล้อยตามก็พูดต่อ “เดี๋ยวจิตมีอะไรให้ดู เห็นแล้วรับรองว่าต้องอึ้ง” จิตตาเดินนวยนาดออกจากห้องไป เพียงครู่เดียวก็กลับเข้ามาใหม่พร้อมกับแผ่นดีวีดีบันทึกข้อมูล เธอไม่พูดพล่ามทำเพลง ถือวิสาสะใส่มันลงในคอมพิวเตอร์ซึ่งเปิดเครื่องอยู่แล้ว หญิงสาวลากเมาส์ไปมาสลับกับการกดปุ่ม ชั่วอึดใจรูปภาพก็ปรากฏขึ้นบนหน้าจอ เป็นภาพการละเล่นผีตาโขน “คุณจิตเปิดภาพพวกนี้ให้ผมดูทำไมครับ” ชานนท์ไม่เข้าใจว่ามันเกี่ยวอะไรกับความผิดของมุจลินท์ ภาพเหล่านี้ สรัลเป็นคนถ่ายมาทั้งสิ้น “เดี๋ยวก็รู้ค่ะ” จิตตาบอก ตาจ้องเขม็งที่หน้าจอ “นี่ไงคะ ข้อมูลต่างๆ เกี่ยวกับการบันทึกภาพ” เธอชี้ให้ชานนท์ดูหน้าต่างเล็กๆ ที่บ่งบอกรายละเอียดทั้งหมดของภาพที่ปรากฏบนหน้าจอ “บอกอคงจำได้นะคะว่าสรัลใช้กล้องถ่ายรูปรุ่นไหน ภาพนี้และอีกหลายๆ ภาพถ่ายจากกล้องของคนอื่นค่ะ อยากรู้ไหมคะว่าเป็นกล้องของใคร” ชานนท์นึกขึ้นได้ว่าจิตตาเคยเล่าเรื่องนี้ให้เขาฟังครั้งหนึ่งแล้ว เพียงแต่ตอนนั้นไม่ค่อยสนใจ หากคราวนี้มีหลักฐานชัดเจน เขาไม่ตอบ ได้แต่พยักหน้า จิตตาจึงเฉลย “ก็ของคุณเขนไงคะ น้องเมี่ยงเป็นคนขอยืมให้ เห็นไหมคะว่าเธอสนิทกับคุณเขนขนาดไหน ปกติผู้ชายนี่เขาไม่ให้ยืมกล้องกันง่ายๆ ไม่ใช่เหรอคะ” ชานนท์พูดไม่ออก สิ่งที่จิตตากล่าวมา นับว่าถูกต้องจริงๆ มุจลินท์สนิทสนมกับเขนคู่ปรับของเขามากเกินไป แล้วอย่างนี้ยังจะไว้ใจกันได้อีกหรือ ในขณะที่ชานนท์ใช้ความคิด จิตตาก็โยนไม้ตายขั้นสุดท้ายเข้าใส่ “คุณเขนเขาก็คงเหมือนบอกอนั่นแหละค่ะ บอกอใช้ให้จิตไปสืบความลับฝ่ายโน้นมา ทำไมเขาจะใช้ให้น้องเมี่ยงมาสืบความลับฝ่ายเราไปไม่ได้...” หญิงสาวหรี่ตาก่อนเน้นคำพูด “น้องเมี่ยงเป็นคนของฝ่ายโน้นแน่นอน” ชานนท์หูอื้อนัยน์ตาลาย เขาหลงไว้เนื้อเชื่อใจมุจลินท์ได้อย่างไรกัน หากเธอสนิทสนมกับคนสำนักพิมพ์อื่นยังพอทำเนา แต่นี่เป็นเขนคู่ปรับตัวฉกาจ คงยากเย็นเป็นอย่างยิ่งที่จะทำใจยอมรับ ป่านนี้คู่อริคงหัวเราะจนสาสมต่อความโง่งมของเขา บรรณาธิการหนุ่มใหญ่ไม่รอรี เปิดลิ้นชักหยิบใบขอลาออกของมุจลินท์ขึ้นมา แล้วเซ็นชื่ออนุมัติทันใด และให้มีผลในทันที ----------------- จบบทที่ 27 ----------------- แก้ไขเมื่อ 27 ก.ค. 53 20:39:16 จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : วันเข้าพรรษา 53 20:36:14

ความคิดเห็นที่ 7 [b]ลิงก์ครับ[b] บทนำ บทที่ 1-3 http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2010/02/W8866035/W8866035.html บทที่ 4-6 http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2010/03/W8942981/W8942981.html บทที่ 7-10 http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2010/03/W9004609/W9004609.html บทที่ 11-14 http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2010/03/W9040817/W9040817.html บทที่ 15-18 http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2010/03/W9070892/W9070892.html บทที่ 19-21 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W9467773/W9467773.html บทที่ 22-24 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W9495579/W9495579.html ------------------------- จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : วันเข้าพรรษา 53 20:39:48

ความคิดเห็นที่ 8 ดีแล้วเมี่ยงจะได้พ้นมาจากยัยจิตเสื่อมเสียที จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : วันเข้าพรรษา 53 22:35:31

ความคิดเห็นที่ 9 สงสารเมี่ยงค่า แต่ออกมาก็ดี อยากให้บอกอทั้งสองฝั่งรู้ทีหลังว่าโดนปั๋นหัวแบบเข้าหน้าเมี่ยงไม่ติดไปเลย โอ๊ยเกลียดยาย(โรค)จิต มากๆเลยยยยย จากคุณ : ก้อนหิน (เมืองเหนือ) เขียนเมื่อ : วันเข้าพรรษา 53 23:13:56

ความคิดเห็นที่ 10 โชคดีที่ลาออกมา เจอเจ้านายใจแคบ+หูเบา ต่อไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้นหลอก เอาใจช่วยเมี่ยงนะจ๊ะ จากคุณ : K.T. (kt_katay) เขียนเมื่อ : วันเข้าพรรษา 53 23:31:05

ความคิดเห็นที่ 11 จะให้ดีตั้งจิตตาแบบเลื่อนขั้นเลย หายนะจะมาถึงในเร็ววัน โฮ่ๆ หนูเมี่ยงจะโดนเข้าใจผิดถึงเมื่อไหร่เนาะ งานนี้มีหวังที่สรัลและก้องเกียรติ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 28 ก.ค. 53 00:19:22

ความคิดเห็นที่ 12 ตอนนี้อึดอัดแทนเมี่ยงจัง ชอบเรื่องแนวนี้จังค่ะ รู้สึกลึกลับผสมโรแมนติค อิอิ ตอนแรกนึกว่าจะไม่ลงต่อแล้วนะนี่่ จากคุณ : justforme เขียนเมื่อ : 28 ก.ค. 53 00:58:32

ความคิดเห็นที่ 13 แล้วเมี่ยงจะไปไหนเนี่ยะ ไปทางโน้นก็ไม่ได้เค้าเข้าใจผิดไปแล้วด้วยอ่ะ จากคุณ : Mot_anoy เขียนเมื่อ : 28 ก.ค. 53 07:48:46

ความคิดเห็นที่ 14 ตอนนี้ ถ้าไปทางโน้น คนตรงนี้ยี่งเข้าใจผิดใหญ่ ถ้าจะให้ดี อยู่เฉยๆไปก่อน แต่ถ้าเดือดร้อนเรื่องค่าใช้จ่าย ก็ต้องไปทางอื่น เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก เขียนเมื่อ : 28 ก.ค. 53 10:18:15

ความคิดเห็นที่ 15 จิตตาเล่นซะจนเมื่ยงไปไม่เป็นเลย น่ากลัวจริงๆ ก็พอเหมาะกับเจ้านายหูเบา ขี้อิจฉาด้วย หวังว่า เขนคงไม่เชื่อจิตตานะ ถ้าอ่านนิตยสารของชานนท์ เพราะคอลัมน์แนะนำ มันผิดฝีมือของมุจลินทร์ จิตตาคงได้ขึ้นแน่ จากคุณ : goldensun เขียนเมื่อ : 28 ก.ค. 53 11:42:34

ความคิดเห็นที่ 16 เกลียดตัวอิจฉาตัวนี้อะ.... เผาพริกเผาเกลือแช่งตามไปได้ไหม... ร้ายโคตรๆๆๆๆ จากคุณ : nonnoiGiwGiw เขียนเมื่อ : 28 ก.ค. 53 12:28:40

ความคิดเห็นที่ 17 เสริมมมม บก ก็โง่ สมกันดี จับคู่ให้ได้กันไปเลยดีไหมคะ อินๆ จากคุณ : nonnoiGiwGiw เขียนเมื่อ : 28 ก.ค. 53 12:29:39

ความคิดเห็นที่ 18 .. เจ้านายหูเบา อืมม..มันคุ้นจัง 555 อะไรจะเชื่อง่ายปานนี้... จากคุณ : สิงห์อมบ๊วย (สิงห์อมบ๊วย) เขียนเมื่อ : 28 ก.ค. 53 17:52:56

ความคิดเห็นที่ 19 นิสัย มากๆ ยายจิตตา อารมณ์ร่วมเต็มที่ เลย อิอิ จากคุณ : ฮะเก๋า (M A T A O) เขียนเมื่อ : 28 ก.ค. 53 18:07:39

ความคิดเห็นที่ 20 นางอิจฉา บ่างช่างยุครบสูตรจริงๆ ยัยจิดเสื่อมนี่ ดีแล่วที่เมี่ยงจะหลุดจากวังวนของพวกหูเบา ช่างยุมาได้ เหลือแต่คุณเขนนี่แหละที่ท่าจะหูเบาเหมือนกันเลย ไม่ปลื้มแล้ว จากคุณ : nasa nasa เขียนเมื่อ : 28 ก.ค. 53 19:00:12

ความคิดเห็นที่ 21 เกลียดคนแบบจิตตามากเลย ร้ายและเห็นแก่ตัวสุดๆ ดีที่เมี่ยงลาออกได้ซะที ส่วนบอกอนี่จะรอสมน้ำหน้าตอนความจริงเปิดเผย จากคุณ : blvan เขียนเมื่อ : วันภาษาไทยแห่งชาติ 53 01:49:05

ความคิดเห็นที่ 22 ขอแสดงตัวตามอ่านด้วยคนนะคะ จากคุณ : อรุสา (npuiy) เขียนเมื่อ : วันภาษาไทยแห่งชาติ 53 04:32:14

ความคิดเห็นที่ 23 มีเจ้ากรรมนายเวรกี่คนเนี่ย??? จากคุณ : Wild Monkey เขียนเมื่อ : 30 ก.ค. 53 00:21:52

ความคิดเห็นที่ 24 ู^ ^ ^ หมายถึงคนเขียนใช่มั้ยคะ ^^ จากคุณ : สิงห์อมบ๊วย เขียนเมื่อ : 30 ก.ค. 53 22:40:32

ความคิดเห็นที่ 25 เฮ้อ  ออกก็ดีนะเมี่ยง จะได้หมดเวรหมดกรรมกะยัยจิตวิปรติเนี่ยซะที  ไม่รู้ว่าจะอิจฉาอะไรเค้านักหนา จากคุณ : namtanzay เขียนเมื่อ : 31 ก.ค. 53 10:03:53

ความคิดเห็นที่ 26 ถ้าเป็นละคร ยัยจิตเดินตลาดหน้าทุเรียนไม่ได้แน่ๆ เลย โฮะๆๆๆๆ จากคุณ : กันย์นลิน เขียนเมื่อ : 31 ก.ค. 53 18:34:00