ความคิดเห็นที่ 1 |
ห้องสำหรับใช้มนตร์ย้ายที่เช่นนี้จะฝังผลึกที่ใส่เวทมนตร์ช่วยเดินทางไว้ ดังนั้นหากรู้จักวิธีควบคุมทั้งผลึกและอักขระสัญลักษณ์บนพื้นห้องอย่างถูกต้องก็จะสามารถเดินทางไกล ๆ ได้โดยไม่สิ้นเปลืองพลังมากนัก แต่ปรกติรุสโซจะไม่ใคร่ได้ใช้ เขาบอกว่ามันถึงกระทันหันเกินไป ยามไปตรวจตราสำรวจหรือสืบอะไรที่ไหนควรได้มีเวลาดูพื้นที่โดยรอบด้วย รุสโซเป็นคนประเภทที่เชื่อว่าเบาะแสร่องรอยไม่ได้อยู่ในที่เกิดเหตุเสมอไป
แต่เห็นได้ชัดว่าคราวนี้เป็นเรื่องร้อน พ่อมดจึงยอมใช้เวทมนตร์เดินทาง เขาเลือกผลึกและสัญลักษณ์เสร็จแล้วก็เรียกเด็กชายกับแมวให้ไปอยู่ในวงกลมที่พื้น พอก้าวเข้าไป ชั่วพริบตาทั้งสองก็รู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลง มีอยู่วูบหนึ่งที่เหมือนทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวหายไป และเมื่อได้สติอีกครั้งก็ไม่ได้อยู่ในห้องเดิม
"โห" มาโอเป็นฝ่ายร้องออกมาบ้าง "ท่านย้ายที่ได้โดยแทบไม่ต้องผ่านช่องว่างเลยหรือ"
"ก็เท่าที่ทำได้" พ่อมดบอก "รีบออกไปข้างนอกเถอะ ข้าส่งหมายด่วนไปตั้งแต่เมื่อวานแล้ว"
เพราะข้ามมาในเวลาอันสั้นอย่างยิ่ง จึงไม่มีใครนอกจากรุสโซที่เตรียมตัวรับสถานการณ์จริง ๆ พอเปิดประตูห้องออกไปได้ มาโอก็ร้องแม้ว กลายเป็นร่างแมวเผ่นแผล็วเดียวปีนขึ้นไปอยู่ในกระเป๋าสะพายหลังของรัสเซล
"พี่มาโอ..."
"หนะ...หนาว" เจ้าแมวดำประท้วงอู้อี้ โผล่แต่หนวดออกมา
จริงดังเขาว่า อุณหภูมิข้างนอกนั้นลดลงต่ำจนน่ากลัว
ห้องสำหรับมนตร์ย้ายที่แห่งนี้อยู่บนเนินเขา ที่จริงแล้วมันไม่ใช่อาคาร เมื่อรัสเซลมองกลับไป เขาก็เห็นว่ามันเป็นก้อนผลึกเวทมนตร์...มหึมายิ่งนักประมาณสิบคนโอบได้ แม้ไม่บริสุทธิ์มีหินและสายแร่อื่น ๆ ปน ก็ยังใหญ่โตจนถึงขั้นน่ากลัว ห้องสำหรับใช้มนตร์ย้ายที่ถูกสร้างขึ้นโดยสกัดเข้าไปในเนื้อของผลึกนี้ ไม่ทราบว่าใช้เวลากี่เดือนกี่ปี มีการติดบานประตูและทำชายคาทางเข้าเพื่อกันหิมะปกคลุมจนเข้าออกไม่ได้ รัสเซลอ้าปากมองหินแร่ตรงหน้าได้หลายวินาที พี่ชายที่รื้อเสื้อคลุมออกมาแล้วก็ยื่นเสื้อให้ บอกว่าสวมไว้เดี๋ยวจะไม่สบาย ครั้นแล้วเขาก็เหลือบมองเป้สะพายหลังของน้องชายนิดหนึ่ง ดูเหมือนกำลังชั่งใจว่าจะลากคอสิ่งมีชีวิตไร้ประโยชน์ข้างในออกมาดีหรือเปล่า
"พี่ครับ" รัสเซลเรียก "...ผลึกเวทมนตร์"
"หือ" รุสโซรับ มองตามนิ้วมือน้องชาย "อ้อ ใช่ เมืองนี้มีเหมืองผลึกอยู่ เห็นว่าก้อนนี้เป็นก้อนใหญ่ที่สุดเท่าที่เคยขุดได้ มันไม่ค่อยบริสุทธิ์ ทำอะไร ๆ ไม่ได้มากนัก ถึงทุบเป็นก้อนเล็กก้อนน้อยก็จะยิ่งไม่มีราคา คนในเมืองก็เลยทำอย่างนี้แทนกระมัง ...นี่เป็นเมืองเดียวในมณฑลนี้ที่มีห้องย้ายที่สาธารณะให้คนทั่วไปใช้ได้ แม้ต้องเสียค่าผ่านด่านบ้างก็ไม่แพง" พ่อมดหยุดนิดหนึ่ง มองไปรอบตัว "ข้าขอให้คนของเมืองมารับที่ด่านเก็บเงิน คิดว่าคงอยู่ไม่ไกลจากนี้เท่าไร เดินไปก็แล้วกัน"
รัสเซลกระชับเสื้อคลุมกับไหล่ พอเห็นพี่ชายออกเดินก็เร่งก้าวตาม แต่เดินได้ไม่เท่าไรก็ต้องตบกระเป๋าสะพายหลังเบา ๆ เรียกมาโอ
"พี่มาโอดูสิ"
เจ้าแมวดำไม่ใคร่อยากจะโผล่ปลายจมูกออกไปท่ามกลางความหนาวมากนัก แต่เมื่อเสียงอีกฝ่ายเหมือนมีเรื่องน่าสนุก เขาจึงยอมโผล่หัวกับขาหน้าออกมา มาโอมองไปรอบตัว...ห้องย้ายที่แห่งนี้อยู่บนเนินเขา สามารถมองเห็นเมืองทั้งเมืองได้อย่างชัดเจน ท้องฟ้ากว้างยิ่งนัก...กว้างจนน่าอัศจรรย์สำหรับทั้งเด็กชายและแมวที่มักอยู่แต่ในเมือง กว้างจนสุดลูกหูลูกตา เมืองที่อยู่ในที่ต่ำดูเล็กน้อยอย่างยิ่ง มีอาคารแทบนับหลังได้ราวกับเมืองตุ๊กตา นอกจากนั้นแล้วทุกหนทุกแห่งล้วนเป็นที่ร้างว่างเปล่า สีน้ำตาล สีขาว สีเทา ผืนแผ่นดินไร้ที่สิ้นสุดอันแสนแห้งแล้งเพาะปลูกไม่ได้ ใหญ่ไพศาลแต่แทบปราศจากพืชพันธุ์ หนาวทารุณที่สุดแม้ในกลางฤดูร้อน ความเสียเปรียบทางทรัพยากรเช่นนี้เองที่สร้างเผ่าพันธุ์แห่งแดนเวทมนตร์ขึ้นมา
"เดิมอาณาเขตของแดนเวทมนตร์มีเพียงริมขอบทุ่งน้ำแข็งสุดสายตา" รุสโซบอกเมื่อเห็นน้องกับแมวตื่นเต้น "แม้เขตกสิกรรมก็ไม่มี ต้องใช้เวลานานปี ใช้เวทมนตร์มหาศาลค่อย ๆ สร้างขึ้นมา ในสมัยโบราณพวกเราไม่ค่อยได้รบกับใคร...มีแต่ต้องรบกับธรรมชาติเสียมากกว่า"
มาโอฟังนายตนเล่า ครั้นแล้วเขาก็รู้สึกได้ว่าเด็กชายที่ตนโดยสารอยู่หยุดยืน เจ้าแมวสงสัยจึงยอมปีนออกจากกระเป๋าไปดู เขาเห็นว่ารัสเซลกำลังจ้องออกไป...บางทีคงผ่านที่รกร้างทั้งปวง ผ่านความแห้งแล้งไม่มีอะไรไปสู่เส้นขอบฟ้า ไปสู่สถานที่สักแห่งที่ยังไม่มีใครไปถึง ยังไม่มีใครได้กลับมา
ด่านอยู่ไม่ไกลจากห้องย้ายที่นั้น เป็นอาคารก่อหินหยาบ ๆ พออาศัยได้ นอกจากนายด่านที่เป็นชายชราแล้ว ก็ยังมีข้าราชการจากในเมืองมารอรับรุสโซด้วย เมื่อพ่อมดเคาะประตูขอเข้าไป สองคนนั้นก็เร่งทักทายทำความเคารพเขา ดูเหมือนนานปีจึงจะมีคนส่วนกลางมาถึงที่นี่สักคน หากไม่นับสถานการณ์ร้ายแรงและน้ำแข็งที่เริ่มรุกคืบเข้ามาแล้วก็ดูเป็นเรื่องน่าตื่นเต้นไม่น้อยเลย นายด่านเร่งชงเครื่องดื่มร้อนเพิ่ม ทิ้งฟืนเติมลงในเตาผิง ข้าราชการรายงานเรื่องสถานการณ์ต่าง ๆ คร่าว ๆ ให้รุสโซฟัง บอกว่าหากท่านเจ้ากรมพร้อมก็ขอเชิญขึ้นรถม้าเข้าเมืองได้เลย เขาเตรียมที่พักไว้ให้แล้ว
"นอกจากนั้นข้าก็ให้เตรียมรถม้าสำหรับเดินทางไกลไว้ แต่หากออกไปถึงเขตที่น้ำแข็งรุกล้ำเข้ามาอาจต้องใช้เลื่อนแทน"
"ข้าได้ยินว่ามีหมอมีชื่ออยู่ที่เมืองนี้" พ่อมดเอ่ยขึ้น "น้องชายของข้าไม่สบาย รบกวนท่านแวะส่งเขาที่ระหว่างทางก่อนได้ไหม"
"ท่านหมอหรือ ตอนนี้เขาอยู่ที่เหมืองผลึกน่ะท่าน มีคนงานประสบอุบัติเหตุเมื่อวาน อาการยังทรงอยู่ ท่านหมอจึงค้างคอยดูอาการ"
"เอ..." รุสโซไม่ใคร่แน่ใจนัก
"ไปครับไป" น้องชายเขาที่เมื่อกี้ยังละเหี่ยว่าต้องไปพบหมอเร่งพูดโดยเร็ว
"ข้าไปด้วย" แมวที่ไม่เกี่ยวอะไรสักนิดบอกเช่นกัน ตะกายขึ้นไปบนตักเด็กชาย รุสโซนั่งอยู่ดี ๆ ก็เจอเด็กกับแมวทำสายตาเป็นประกายใส่ ทำให้ชายหนุ่มชักปวดหัวขึ้นมาอย่างไรชอบกล
"ถ้าหากจะไปเหมืองต้องข้ามทุ่งน้ำแข็งออกจากเมืองไป ใช้รถม้าไม่ได้" นายด่านบอก "ให้ข้าใช้เลื่อนเทียมสุนัขไปส่งดีไหม"
พอเขาพูดคำว่า "สุนัข" มาโอก็เริ่มหนวดชี้ขึ้นมา ทำให้คนพูดชะงักไปนิดหนึ่ง
"อ้อ" เขาว่า "อย่าได้ห่วงเลย สุนัขเทียมเลื่อนที่นี่ถูกฝึกให้คุ้นกับแมวเวทมนตร์แล้ว รับรองไม่มีปัญหาแน่นอน"
...
...จะว่าโกหกก็ไม่ถูกหรอกนะ...เจ้าแมวดำนึกในใจ
ดูเหมือนก้อนขนหกก้อนที่นายด่านเรียกว่า "สุนัขเทียมเลื่อน" จะเชื่องมาก คาดว่าคงเพราะตลอดเวลามันทำงานหลายอย่าง เช่นไปรับส่งคนที่อยู่ห่างไกลมาที่ด่าน ขนส่งอาหารและยาในเวลาที่หิมะลงมาก ตลอดจนวิ่งไปกู้ภัยเวลามีอุบัติเหตุ ด้วยเหตุนี้แม้จะได้กลิ่นชัด ๆ ว่าตรงหน้าเป็นแมว ก้อนขนทั้งหกก้อนจึงไม่มีความเดียดฉันท์อันใด ว่าไปแล้ว...ดูเหมือนจะดีใจมากเกินไปด้วย เพราะทันทีที่มาโอออกมาดูพวกมันที่ข้างนอก ก้อนขนก็พากันโดดผึงใส่เขาทันที
"ก่อนนี้มีแมวหิมะไป ๆ มา ๆ แถวนี้เหมือนกัน" นายด่านรายงาน "พวกมันเลยชอบแมว"
ระหว่างที่มาโอขู่แฟ่ไล่สุนัขเทียมเลื่อนให้ออกไป รุสโซก็ตกลงกับน้องชาย รัสเซลบอกว่าพี่ไม่ต้องไปกับเขาก็ได้ เขาโตแล้ว จะไปหาหมอกับท่านนายด่านและพี่มาโอเอง แล้วจะรีบกลับมา ที่จริงพ่อมดสงสัยว่าเจ้านี่คงหาเรื่องหนีเขาไปสำรวจเหมืองมากกว่า แต่นายด่านดูเป็นคนไว้ใจได้ ข้าราชการคนนั้นก็รับรองแล้วว่าเป็นคนเก่าแก่อยู่มานานจริง ๆ อีกอย่างมาโอเอาตัวรอดเก่ง...แม้ดูพึ่งพาไม่ได้แต่ที่จริงถือว่ามีประสบการณ์พอสมควร เขาดู ๆ แล้วก็คิดว่าจากนี้คงไม่มีเรื่องน่าสนุกอะไร ให้น้องชายไปกับแมวคงไม่เป็นไรกระมัง
"เจ้าก็ดูแลตัวเอง อย่ารบกวนคนอื่น" ชายหนุ่มบอก ก่อนจะหันไปทางมาโอ
"ที่จริงคราวนี้คงไม่มีอะไรร้ายแรง แต่บอกไว้ก่อนเผื่อมีเรื่องในอนาคต" เขาบอก "หากมีอะไรสุดวิสัยเกิดขึ้นให้คิดถึงชื่อจริงข้าแล้วใช้พลังเรียก เจ้าเป็นแมวของข้า ข้าจะได้ยิน"
มาโอพยักหน้าหงึกหงัก แต่ก่อนจะตามเด็กชายขึ้นเลื่อน เขาก็หันมาดูนายหน่อยหนึ่ง
"ท่านไม่เป็นไรแน่หรือ ใจไม่ค่อยอยู่กับตัว"
"ไม่เป็นไรหรอก"
"หากมีอะไรท่านก็เรียกข้าได้เหมือนกัน" เจ้าแมวดำบอก แยกเขี้ยวทำหนวดรี่ แสดงฟันทุกซี่ให้นายดู "ข้าอาจจะไม่มีประโยชน์เท่าไหร่ แต่ก็มีเขี้ยวมีเล็บนะจะบอกให้"
"เออ ขอบใจ"
...
| จากคุณ |
:
ลวิตร์   
|
| เขียนเมื่อ |
:
1 ส.ค. 53 17:08:10
|
|
|
|
