ความคิดเห็นที่ 1 |
นัคทาไม่ได้หิวกระหายถึงเพียงนี้มานานมากแล้ว คงตั้งแต่ตอนผ่านพิธีชำระร่างกายตอนย่างเข้าสู่วัยหนุ่ม คราวนั้นเขาอดน้ำและอาหารหลายวันตามประเพณี แต่คราวนี้ยิ่งแย่เพราะบาดเจ็บด้วย ชายหนุ่มเปลี่ยนร่างไปมาสองสามครั้ง หวังว่าจะช่วยให้ทนหิวได้ยาวนานขึ้น แต่ไม่ว่าร่างใดก็เริ่มทนไม่ไหวแล้วอย่างเห็นได้ชัด ดูเหมือนอีกไม่ช้าเขาอาจถึงตาย
เขาคิดว่าโคเวนคงหิวเช่นกัน หมอนั่นเคยหิวเสมอ ทุกครั้งที่หิวสาหัสก็จะหลับตา ตอนนี้ชาวชามูก็หลับตาเช่นกัน แต่ไม่ได้หลับ...ไม่หรอก ยังแผ่ความรู้สึกว่ากำลังพร้อมตั้งรับออกมา แผ่ความรู้สึกคุกคาม โคเวนกลายเป็นดุร้ายได้ถึงเพียงนี้ ไม่ว่าคิดกี่ทีก็น่าอัศจรรย์ใจ ชาวอิยามองไปทางชามู เขาใช้ร่างหมาป่าก็เห็นในความมืดได้แม้สีสันจะผิดเพี้ยนไปบ้าง โคเวนมีพลังแต่เรื่องสู้ยังเป็นรองเขาอยู่จึงบาดเจ็บมากกว่า ชายหนุ่มในร่างหมาป่าหมอบลงอีกครั้ง เขาพูดเรื่องกินชาวชามูไป และแม้คิดว่าถึงเวลาคงกินจริงดังว่า ให้ตัวเองรอดกลับไปช่วยพวกอิยาเป็นใช้ได้ แต่สุดท้ายแม้หิวเกือบตายก็ไม่รู้สึกกระตือรือร้นจะกินแต่อย่างไร อิยาไม่กินสิ่งมีชีวิตที่คล้ายกัน อีกอย่าง...เขาก็ยังฝันอยู่แม้เท่าทุกวันนี้ ความฝันว่าเขากินโคเวน
เขาไม่อยากกินโคเวน
แม้นัคทาแห่งอิยาจะเรียกร้องอย่างไร สิ่งนี้สิ่งเดียวก็ยังคงไม่เปลี่ยนแปลง เขาไม่อยากกินโคเวน ไม่ต้องการให้โคเวนเป็นอะไร แม้นัคทาแห่งอิยาจะควบคุมทุกอย่างหมดสิ้นแล้ว เสียงของนัคทาข้างในก็ไม่ได้หาย เขาก็ยังแตกอยู่...อาจจะแตกตลอดไป คงช่วยไม่ได้กระมัง
ผ่านไปนานมาก นานเหลือเกิน นัคทาก็เอ่ยขึ้นมา
"หากเป็นเช่นนี้ต่อไป" ชายหนุ่มบอก "เราทั้งสองคนจะตาย"
เมื่อโคเวนไม่พูดอะไร อีกฝ่ายก็หัวเราะหึ ๆ
"หรือป่านนี้เจ้าก็ยังเป็นโคเวนงี่เง่าน่าสมเพชที่คิดว่าตัวเองตายแล้วจะแก้ไขหรือหนีอะไรได้อยู่"
"จะพูดอะไร" ชาวชามูถามเรียบ ๆ
"ก็เพียงข้อเสนอ ไม่รับเสียก็ได้ ไม่รับก็ดูว่าใครจะอึดกว่ากัน ใครจะได้กินใคร"
"ข้อเสนออะไร"
"สงบศึกชั่วคราว อย่างน้อยจนกว่าจะออกไปได้ เมื่อออกไปได้แล้วค่อยสู้กันให้ตายไปข้าง ตายคนเดียวอีกฝ่ายคงทำตามใจตนได้กระมัง ตายทั้งคู่ในนี้โง่เขลายิ่งนัก ไม่มีใครได้อะไร"
ที่จริงโคเวนก็อยากพูดคำนั้นหลายครั้งแล้วเช่นกัน แต่เขาไม่ไว้ใจ เขารู้ว่านัคทาทรยศคดโกงได้อย่างไรบ้าง หากยอมสงบศึกอาจหมายถึงความตาย ชาวชามูจึงไม่ได้พูดอะไร
"แล้วข้าจะไว้ใจเจ้าได้อย่างไร" ชายหนุ่มถามเรียบ ๆ
"หากเจ้าตกลง ข้าก็จะหลับเดี๋ยวนี้แล้ว" นัคทาบอก "อยากแน่ใจจะมัดแขนขวาข้าติดกับแขนซ้ายเจ้าก็ได้ ให้แน่ใจว่าข้าจะไม่ขยับโดยเจ้าไม่รู้ตัว"
ชาวอิยายื่นแขนข้างที่ถนัดมาข้างหน้า โคเวนก็หรี่ตาหน่อยหนึ่ง ดูเหมือนนัคทาอยู่หรอก...หมดจดและซื่อสัตย์ดังที่เขาจำได้ แต่เขาก็จำได้เช่นกันว่าความหมดจดซื่อสัตย์เช่นนี้ไม่มีมานานปีแล้ว แต่โคเวนยังไม่อยากตาย สุดท้ายจึงใช้เศษผ้ามัดมือตนกับนัคทาติดกันไว้ เขาเห็นนัคทาหลับตาไปทั้งอย่างนั้น ไม่ช้าก็หายใจลึกสม่ำเสมอ กรนให้ได้ยิน โคเวนดูอยู่เป็นเวลานาน เห็นว่าอีกฝ่ายไม่ขยับทำอะไร จึงค่อย ๆ หรี่ตาลงบ้าง เขาเองก็บาดเจ็บเหนื่อยอ่อนมากเช่นกัน ไม่ช้าจึงหลับไป
เมื่อชาวชามูหลับแล้ว ชาวอิยาจึงลืมตาขึ้นมา
เขาแสร้งควบคุมลมหายใจให้เหมือนนอนหลับได้ เรื่องง่ายดายยิ่งนักสำหรับนายพราน โคเวนเป็นเหยื่อแล้ว นี่อาจเป็นโอกาสเพียงหนึ่งในพัน นัคทาชั่งใจ แต่ในที่สุดก็ไม่ได้ฆ่า เขาคิดว่าฆ่าตอนนี้ยังไม่มีประโยชน์ใด สองคนอาจจะช่วยกันหาทางออกได้ดีกว่า ออกไปได้แล้วค่อยฆ่ากัน
เขาคิดอย่างนั้นแล้วจึงหลับตา หลับไปเหมือนกัน
จากคุณ |
:
ลวิตร์
|
เขียนเมื่อ |
:
1 ส.ค. 53 22:47:19
|
|
|
|