ความคิดเห็นที่ 1 ผมยังคงลังเลกับภาพที่ปรากฏตรงหน้า   ผมคงกำลังฝันไปอยู่แน่ๆ ..เลยเอื้อมมือไปหยิกแก้มตัวเองทีนึง “  โอ๊ย  เจ็บ ”   ผมอุทานเบาๆ  ด้วยว่าคงจะหยิกแรงไปหน่อย   “ฮิ ฮิ ฮิ ”  เด็กหญิงหัวเราะเสียงใส   เสียงหัวเราะของเธอทำให้ผมรู้สึกเหมือนย้อนเวลากลับไปเมื่อสมัยเด็กๆอีกครั้ง ท่ามกลางความงุนงงสงสัยว่านี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่   อยู่ๆผมถามเธอออกไปโดยไม่รู้ตัว “  ดาว ..นั่นดาวใช่มั้ยอะ? ” เด็กหญิงยิ้มหวาน   ก่อนจะตอบคำ “ ไม่ใช่หรอกค่ะ หนูชื่อเดือน    ดาวนั่นชื่อของแม่หนูค่ะ  ” พอดีกับที่เธอพูดจบ  ผู้หญิงคนหนึ่งก็ปรากฏขึ้นข้างหลังเธอ “ ไงจ๊ะลูกเดือน คุยกับใครอยู่จ๊ะ? ” ผู้หญิงคนนั้นผิวขาว ผมยาวประบ่า  ใส่แว่นกรอบสีฟ้าเล็กๆ   แวบแรกที่เธอเห็นผม  แววตาเธอฉายแววความแปลกใจ แต่แล้วรอยยิ้มของเธอก็ค่อยๆคลี่ออก คลี่ออก จนเห็นลักยิ้มสองข้าง .รอยยิ้มพิมพ์ใจแบบนี้   .นี่คือรอยยิ่มของดาวคนเดียวกับที่ผมรู้จักเมื่อสิบกว่าปีที่แล้ว ไม่ผิดแน่!! “  ที!!”  เธอทักผมก่อน  ตาของเธอโตด้วยความตื่นเต้น  “ ทีจำดาวได้มั้ย? ” “ ทำไมจะจำไม่ได้ล่ะดาว  ”  ผมพูดพลางหัวเราะเบาๆ “ ทีแรกผมเข้าใจผิด   นึกว่าลูกสาวดาวเป็นดาวซะอีก   ก็ดูสินั่น หน้าเหมือนแม่อย่างกับอะไร ” เด็กหญิงวิ่งไปหลบหลังแม่   เอามือเกาะขาแม่ไว้พลางโผล่หน้าออกมายิ้มหวานอย่างเขินๆ   ดาวเอามือลูบหัวเธออย่างเอ็นดู “ เมื่อก่อนก็มีคนทักแบบนี้หลายคนนะ  ”  ดาวว่าพลางยิ้มไม่หุบ  “ แต่พอมาได้ยินเพื่อนเก่าอย่างที ทักอย่างนี้ล่ะก็ .ดาวเชื่อสนิทใจเลยล่ะ   .. อ้อ ลูกเดือนสวัสดีคุณน้าทีรึยังคะลูก” “ สวัสดีค่ะ คุณน้าที ” หนูเดือนยกมือไหว้  ยิ้มหวาน ผมยกมือรับไหว้หลาน   รู้สึกว่าเธอช่างเหมือนดาวตอนเด็กๆราวกับหลุดออกมาจากพิมพ์เดียวกัน “ เอ้า  ดาว หนูเดือนนั่งคุยกันก่อนสิ  ”  ผมกล่าวเชื้อเชิญให้นั่ง ดาวนั่งฝั่งตรงข้ามกับผม   หนูเดือนนั่งอยู่ข้างๆเธอ   ดาวหยิบสมุดการบ้านของเดือนขึ้นมาวางไว้บนโต๊ะม้าหิน “ เดือน ลูกทำการบ้านรอไปนะลูก    เดี๋ยวแม่จะคุยกับน้าทีก่อน” เราพูดคุยถามไถ่สารทุกข์สุขดิบกันอย่างเพื่อนเก่าที่ไม่ได้เจอกันนาน    ต่างก็หยิบยกเรื่องราวความหลังครั้งยังเยาว์ขึ้นมาปัดฝุ่นร่วมกัน   และพูดคุยถามไถ่ถึงเรื่องราวชีวิตของแต่ละคนตั้งแต่จากกันไป       จนถึงเรื่องที่เธอได้แต่งงานกับนักธุรกิจหนุ่ม จึงย้ายกลับมาทำงานกรุงเทพและส่งลูกสาวให้มาเรียนที่นี่ แล้วผมก็นึกขึ้นมาได้ถึงเรื่อง ‘กล่องสมบัติ’ จึงถามเธอไป “ ดาวยังจำเรื่อง ‘กล่องสมบัติ’ ของเราได้มั้ย ” “ อ๋อจำได้สิ ”  ดาวตอบพร้อมกับส่งยิ้มหวาน  “ทำไมเหรอจ๊ะ? ” “ เมื่อกี๊นี้เราเพิ่งมาขุดดินใต้ต้นลั่นทมที่เราเคยฝังสมบัติเอาไว้  แต่มันไม่อยู่แล้วล่ะดาว ” ผมเล่าให้ดาวฟัง  พร้อมกับหยิบช้อนปลูกเปื้อนดินขึ้นมาโชว์ “ จะให้เจอได้ไงล่ะจ๊ะ ”  ดาวหัวเราะเสียงใส  ทำเอาหนูเดือนที่กำลังพึมพำๆ บวกเลขในใจ(ทางปาก) อยู่ต้องหันมามอง “ ก็ดาวขุดเอามันไปแล้วนี่นา  ” ว่าแล้วดาวก็หยิบกล่องใบเล็กๆสีเขียวออกมาจากกระเป๋าถือ แล้วยื่นให้ผม       พร้อมกับมองผมที่สีหน้าตอนนั้นคงเต็มไปด้วยความแปลกใจ “ เอ้า   เปิดดูสิจ๊ะที ”  ดาวว่า   “  จริงๆดาวแอบเปิดดูแล้วล่ะ  แต่ก็ยังเอาไว้กับตัวตลอด  เผื่อไว้ว่าวันนึงจะได้เจอที  ” “ ขอบคุณมากดาว ” ผมรับกล่องจากดาวมาด้วยความรู้สึกตื่นเต้นจนมือแอบสั่นๆเล็กน้อย “ งั้นผมเปิดล่ะนะ ”   ผมว่าพลางค่อยๆ เลื่อนมือไปจับฝากล่อง    รู้สึกเหมือนตัวเองอยู่ตรงหน้าประตูมิติ   และกำลังเอื้อมมือไปจับลูกบิดประตูนั่น!! ผมเปิดฝากล่องนั่นออกมา    ข้างในนั้นมีถุงใบเล็กๆสองถุง  สีชมพูกับสีฟ้า      ผมจำได้คลับคล้ายคลับคลาว่าของผมน่าจะเป็นสีฟ้า นึกสงสัยว่า ตอนนั้นผมใส่อะไรเข้าไปนะ   จึงเปิดถุงออกมาดู   .ปรากฏว่าเป็นลูกแก้วลูกเล็กๆลูกหนึ่ง ผมหยิบลูกแก้วจากในถุงนั่นออกมาดู     ภาพในอดีตก็พลันถาโถมเข้ามาใส่     ผมรู้สึกเหมือนว่าตัวเองกลับไปเป็นเด็กอีกครั้ง    กำลังรายล้อมด้วยเพื่อนเก่ามากมายมาแสดงความดีใจ ‘ สุดยอดเลยว่ะ  ไอ้ที ’ ‘ ยอดมากเว้ย เพื่อน’ ทุกคน ต่างพากันเข้ามารุมล้อมจับไม้จับมือผมกันใหญ่ ภาพนั้นค่อยๆจางไป  กลายเป็นดาวอยู่ตรงหน้าแทน “ ลูกแก้วลูกนี้  เป็นลูกแก้วที่นำชัยชนะมาให้เรามาหลายสนามแล้ว  ผมตั้งชื่อมันว่า จ้าวสายฟ้า  ซึ่งเป็นชื่อตัวการ์ตูนที่เราชอบมากในสมัยเด็กๆ ”     ผมเล่าความหลังอันแสนจะภาคภูมิใจในการแข่งทัวร์นาเม้นต์ดีดลูกแก้วของผมให้ดาวฟัง   (ดาวดูเหมือนจะตื่นเต้นไปกับผมด้วย)   แล้วยื่นลูกแก้วให้เธอ  เธอก็รับเอาลูกแก้วของผมไป แล้วเอาไปส่องกับแสงอาทิตย์เล่น “ มันสวยมากเลยล่ะที  ..ขอบใจมากนะ”  เธอว่า   “ ดาวก็แอบงงอยู่ตั้งนาน  ว่ามันเป็นลูกแก้วอะไร  พอรู้ว่ามันเป็นของสำคัญกับทีมากขนาดนี้แล้วก็รู้สึกเกรงใจทีขึ้นมาจริงๆ  ”   ดาวว่าพลางยิ้มแหยๆ “ ไม่เป็นไรดาว ” ผมรีบตอบ “ เราเต็มใจให้ดาวจริงๆ ”   “  ขอบใจจริงๆนะ”   เธอกล่าว   ขณะเอื้อมมือไปหยิบถุงสีชมพู  (หนูเดือนแอบเหลือบตามองด้วยความสงสัย)     “ งั้นคราวนี้ทีดูของดาวบ้างนะ ” เธอเปิดปากถุง  แล้วเทของในนั้นออกมา .เป็นเหรียญทองเหรียญหนึ่งพร้อมกับสายสีฟ้าคล้องคอ “ อันนี้เป็นเหรียญทองที่ดาวได้มาตอนไปแข่งตอบปัญหาคณิตศาสตร์จ้ะ ” ดาวว่า ดวงตาของเธอเป็นประกาย     “ ตอนนั้นดาวแข่งได้ที่ 1 ระดับจังหวัดเลยนะ  ทีจำได้มั้ย ” “ โห .ทำไมเราจะจำไม่ได้ล่ะดาว ”  ผมว่า   “ ก็ตอนนั้นดาวเล่นเอาไปอวดเพื่อนทั้งห้องเลยนี่นา ไม่สิ ห้องอื่นก็ด้วย   เกือบจะครบทั้งระดับอยู่แล้ว ” พูดจบ ดาวกับผมก็หัวเราะด้วยกันครู่ใหญ่ แล้วก็พูดคุยเรื่อง ‘สมบัติ’ ของพวกเราต่อไป     จริงอยู่ ของเหล่านี้มันอาจดูไม่มีราคาค่างวดอะไร   แต่มันกลับมีค่ามหาศาล ในความทรงจำของเรา . เย็นมากแล้ว .. เสียงนกน้อยเจื้อยแจ้วบินกลับรัง พวกเราก็คงได้เวลากลับกันแล้ว     ต่างเก็บข้าวของแล้วพากันเดินออกมาตามทางเดินผ่ากลางสวนม้าหิน .พระอาทิตย์ทอแสงนวลอยู่ทางขวามือเรา   ส่งให้เงาของพวกเราสามคนทอดยาวแฉลบเฉียงออกไปด้านข้าง     “ เฮ้ออ..ความทรงจำในอดีตนี่มันช่างเป็นเรื่องสวยงามจริงๆนะ ดาวว่ามั้ย? ”   ผมพูดขึ้น  ขณะทอดตามองไปยังเงาที่พาดผ่านเก้าอี้ม้าหิน “ อื้มม  ”     “ เรานะ อยากจะย้อนเวลากลับไปตอนนั้นจริงๆนะดาว    เวลาที่ชิวิตของพวกเราเต็มไปด้วยช่วงเวลาแห่งความสุข สนุกสนาน  ไม่ต้องมีเรื่องอะไรมาให้กังวลมากมาย ”   ดาวพยักหน้า     เธอหันมายิ้มให้ผมแทนคำตอบ ซักพักหนึ่งเธอจึงพูดขึ้นมาว่า “ แต่วันนี้เราก็มีช่วงเวลาแห่งความสุขด้วยกันไม่ใช่เหรอจ๊ะที ” . เราเดินมาถึงทางแยกที่จะต้องจากกันแล้ว  ผมต้องไปขึ้นรถสองแถวที่หน้าโรงเรียน  ส่วนดาวต้องไปขึ้นรถที่ลานจอดรถหลังโรงเรียน ลมเย็นๆแผ่วผิวมากระทบหน้า   ได้กลิ่นละอองฝนจางๆเจือมากับสายลม   ดอกลั่นทมเล็กๆ ปลิวมาติดที่ไหล่ผม ผมหยิบมันขึ้นมาแล้วยื่นให้หนูเดือน  เธอยกมือไหว้ แล้วยิ้มตาหยีหน้าเอ็นดู   แล้วผมก็หันไปพูดกับดาว “ งั้นเราแยกกันตรงนี้นะดาว ” “ จ้ะที    แล้ววันไหนมาเจอกันอีกนะ ” “ อื้มม  โชคดีนะดาว  ” “   จ้า  /  เอ้าลูกเดือน  สวัสดีน้าทีเค้าสิจ๊ะ ” “ สวัสดีค่ะน้าที ” “ สวัสดีจ้าหนูเดือน ” แล้วทั้งสองคนก็หันหลังเดินจากไป  หนูเดือนหันมาโบกมือบ๊ายบายให้ผมอีกทีก่อนจะเดินไป ผมมองตามดาวกับหนูเดือนเดินคล้อยหลังไป    เงาของทั้งสองทาบทอมาตามพื้นถนนจนเกือบจะถึงตรงที่ผมยืนอยู่   พระอาทิตย์ดวงกลมนวลกำลังสาดแสงสุดท้ายก่อนจะลับขอบฟ้าไป     ผมยิ้ม จริงอยู่ที่มันอาจจะฉุดสิ่งหลายสิ่งหลายอย่างไปพร้อมกับมัน .และถึงแม้ว่า เมื่อพระอาทิตย์ขึ้นมาใหม่อีกครั้ง    หลายสิ่งอาจเปลี่ยนแปลงไป   แต่ผมก็พร้อมที่จะยิ้มให้กับมัน เพราะผมรู้และเข้าใจแล้วว่า   ความทรงจำเก่าๆ   มันก็เป็นเพียง ความสุขในอดีต .ไม่อาจหวนกลับคืนมาได้อีก แต่สิ่งที่เราทำได้ตอนนี้ก็คือ .การมีความสุขกับวันนี้   พื่อที่มันจะกลายเป็น ‘ความทรงจำดีๆ’ ให้เราได้ระลึกถึงต่อไปในวันข้างหน้า ....ตราบเท่าที่พระอาทิตย์ยังขึ้นอยู่ใต้ฟ้า    และสองขาของเราที่ยังต้องก้าวต่อไป จากคุณ : ซงย้ง เขียนเมื่อ : 3 ส.ค. 53 12:58:05

ความคิดเห็นที่ 2 วันเวลาผ่านไป... ทำให้เราหลงลืมเรื่องราวบางอย่าง ความทรงจำบางเรื่อง... ก็หายไปตามกาลเวลา... และมันก็มีคุณค่า...  เมื่อได้หวนกลับไปคิดถึงอีกครั้ง... จากคุณ : Blue Sky in My Heart เขียนเมื่อ : 3 ส.ค. 53 18:35:14

ความคิดเห็นที่ 3 ชอบค่ะ จากคุณ : จุดตานิด เขียนเมื่อ : 3 ส.ค. 53 18:51:12

ความคิดเห็นที่ 4 เรื่องน่ารักดี อ่านๆแล้วนึกถึงหนังฝรั่งเรื่อง Stand By Me เมื่อก่อนออกจากบ้าน ทุกคนล้วนเป็นเด็กช่างฝัน เมื่อกลับมาถึงบ้านแล้ว ทุกคนดูเป็นผู้ใหญ่ทันใด ทั้งๆที่ผ่านช่วงเวลาแค่ข้ามคืน แต่เรื่องนี้กลับตรงข้าม จากไปแล้ว กลับเข้ามาใหม่ หลายปีผ่านไป ทุกวันคือชั่วโมงเยาว์วัยแห่งความทรงจำ จากคุณ : กูรูขอบสนาม เขียนเมื่อ : 3 ส.ค. 53 20:15:31

ความคิดเห็นที่ 5 น่ารักดีค่ะ ตอนแรกนึกว่าจะเคยเอามาลงแล้วซะอีก จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 3 ส.ค. 53 23:30:49

ความคิดเห็นที่ 6 เรื่องราบเรียบแต่ก็ชวนให้ติดตามแต่ต้นจนจบ สงสัยนิดเดียวว่า ทำไมจึงเป็นน้า อายุน้อยกว่าดาวหรือครับ. จากคุณ : เจียวต้าย เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 53 08:48:10

ความคิดเห็นที่ 7 น่ารักจังค่ะ :) จากคุณ : ปิยะรักษ์ เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 53 10:33:40

ความคิดเห็นที่ 8 ชอบเรื่องนี้จังเลยคับ จากคุณ : กริชครับผม เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 53 21:59:37

ความคิดเห็นที่ 9 เรื่องน่ารักค่ะ ทำให้นึกถึงตอนเด็ก ๆ ที่ชอบเอาของไปซ่อนค่ะ แล้วบังเอิญเราไปเจอมันอีกครั้งนึง ทำให้นึกถึงอดีตขึ้นมาเลยค่ะ จากคุณ : แมงโกชิดเด เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 53 13:58:19

ความคิดเห็นที่ 10 ไม่ได้มาอ่านซะนานเลย....... จากคุณ : ถั่วพูบันเทิง เขียนเมื่อ : 31 ส.ค. 53 00:49:41