ความคิดเห็นที่ 1 |
นัคทาตื่นขึ้นเพราะรู้สึกอบอุ่น เขาลืมตา สะดุ้งตกใจว่าโคเวนนั่งอยู่ข้าง ๆ ...โคเวนตื่นก่อนได้อย่างไร หรือเพราะเขาสิ้นแรงแล้ว สัญชาตญาณก็ล้าลง
"ดีขึ้นไหม" ชาวชามูถามเรียบ ๆ
อีกฝ่ายเพิ่งสังเกตเห็นว่าโคเวนวางมือบนหลังมือตน มีแสงขาวเรือง ๆ ออกมา คล้ายกับแสงตอนที่ชาวชามูรักษาตัวเอง แสงนี่เองที่ทำให้อุ่น แต่นัคทาก็ไม่ใคร่เข้าใจว่ามันเป็นอะไร เขาสำรวจร่างกาย น่าแปลก รู้สึกว่าหายใจได้สะดวกขึ้นแล้ว ความเจ็บปวดในอกก็ลดลง
"อืม" ชายหนุ่มรับ "เจ้าทำอะไร"
"รักษาแบบชามู" โคเวนถอนมือออก "ก็เจ้าบอกข้าไม่ใช่หรือ แม้ถึงทางออกแต่หากไปพบประตูที่มีกลไก ข้าก็เปิดไม่ได้อยู่ดี"
เขาถอนมือแล้วก็ล่าถอยไปอีกด้านหนึ่ง นั่งอยู่ นัคทาจึงมอง เขากุมมือข้างที่ได้รับพลังเมื่อครู่ อ้อ พลังของชามูเป็นอย่างนี้หรือ นอกจากความรู้สึกว่าหายใจสะดวกขึ้น นัคทาก็พบด้วยความประหลาดใจว่าตนไม่หิวกระหายมากเท่าก่อนนี้ สบายขึ้น โคเวนจะรู้ไหม อาจจะไม่รู้ก็ได้ อาจคิดเพียงรักษาแต่ไม่นึกว่าจะมีผลข้างเคียงเช่นนี้ หากได้พลังอย่างนั้นอีกสองสามทีเขาอาจจะรอดก็ได้ อาจจะมีกำลังพอฆ่าโคเวน ถึงอย่างไรชาวชามูก็บาดเจ็บอ่อนแอกว่าเขาอยู่แล้ว
แต่...นัคทานึกต่อไป...ให้พลังข้า ก็จริง คงเพราะความเห็นแก่ตัว แต่ก็ยังให้พลังข้าอยู่นั่นเอง ความทรงจำกลับมา ก็โคเวนคนนี้ที่ลากเขาไปในพายุหิมะ ดึงพลังจากแขนของตนจนช้ำขาดเลือด ก็โคเวนคนนี้ที่เป็นห่วงเขายิ่งนักตอนกลายเป็นสุนัขป่า ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นหรือเปลี่ยนแปลงไปอย่างไร ความทรงจำก็ไม่หายไปสักที
"อิยา..." เขาเอ่ยช้า ๆ "อิยาทนสภาพที่ไม่มีธรรมชาติไม่ได้นาน อิยาต้องอยู่ในที่มีต้นไม้ หรืออย่างน้อยก็ต้องได้สัมผัสพื้นดิน หากไม่มีอะไรถึงที่สุดแล้ว ได้แสงอาทิตย์ก็ยังดี แต่แสงอาทิตย์แสงจันทร์อย่างเดียวไม่ใคร่มีประโยชน์นัก"
เขายิ้มบาง เสียดสี นึกถึงสภาพอิยาในเมืองที่ตนฆ่าไปมากมาย พวกชามูมักคิดว่าอิยาเป็นเผ่าป่า ก็พยายามสร้างสภาพแวดล้อมเลียนแบบป่าให้ มีต้นไม้ในที่เลี้ยง แต่ดูเหมือนชามูจะไม่เคยรู้เลยว่ามีอะไรอย่างนี้ ที่จริงเขาเองก็เพิ่งทราบจากการเดินกับโคเวน ดูเหมือนชามูจะไม่มีปัญหาเวลาไม่มีธรรมชาติ ไม่มีแสง ไม่มีพื้นดิน นี่เป็นความแตกต่างอีกอย่างที่ต่างฝ่ายต่างไม่รู้กระมัง
"คงเพราะอย่างนั้นสินะ" โคเวนเอ่ยขึ้น "ถึงไม่มีใครออกไปจากเกาะได้"
"หือ"
"ชามูออกจากเกาะนี้ไปไม่ได้เพราะมีปัญหาเรื่องอาหารเหมือนกัน ต่อให้เปลี่ยนอิยาเป็นผัก ใส่เครื่องช่วยรักษาชีวิตไว้ อิยาไม่พบธรรมชาตินานก็เสื่อมสลายไปอยู่ดี"
"หึ เปลี่ยนเป็นผักอย่างนั้นหรือ" นัคทาแสยะริมฝีปาก
"อย่านึกว่าตนมีคุณธรรมสูงส่งไปนักเลย อิยา เจ้าเองพอถึงเวลาก็เปลี่ยนคนอื่นเป็นผักได้เหมือนกัน"
นัคทาไม่ได้ตอบคำนั้น เขาเพียงลุกขึ้นเข้าใกล้ ครั้นโคเวนถอยหลังตั้งท่าจะรบ ชาวอิยาก็บอกว่าขอดูบาดแผล ไม่คิดทำอะไร โคเวนคิดว่าเขายังมีประโยชน์ไม่ควรให้ตายตอนนี้ เขาเองก็คิดว่าชาวชามูยังมีประโยชน์ ไม่ควรให้รีบตายเช่นกัน
โคเวนกระดูกหัก มีบาดแผลที่ค่อย ๆ สมานหลายที่ แต่ก็หายช้ากว่าชาวอิยาคาดไว้ เขาบอกว่าจะกลับไปที่รถ ครั้นแล้วก็กลายร่างเป็นหมาป่าออกวิ่งไป โคเวนไม่แน่ใจ ไม่ทราบว่าควรตามหรือไม่ แต่ผ่านไปเนิ่นนานพอสมควรนัคทาก็หอบสิ่งของต่าง ๆ กลับมา เขาก็ยังชำนาญการดัดแปลงและมีความคิดสร้างสรรค์ เครื่องและโครงเท่าที่ถอดมาได้ถูกทำเป็นเผือก นำมาใช้มัดดามกระดูก เขาพึมพำสองสามคำว่ากล้ามเนื้อของโคเวนกลับมาเร็วยิ่งนัก อิยาไม่มีวันสร้างกล้ามเนื้อมากมายภายในไม่กี่ปีเช่นนี้เด็ดขาด เขารักษา โคเวนก็จำได้ ก่อนนี้นัคทาก็รักษา ดัดแขนเขาเวลาที่เจอกัน
"ดีขึ้นไหม"
"อืม"
พวกเขาเดินต่อไป ตกอยู่ในภาวะสงบศึกแปลก ๆ โคเวนยังคงให้พลัง แต่เห็นชัดว่าเขาจงใจให้ไม่มากนักป้องกันไม่ให้นัคทาฟื้นตัวเต็มที่ ว่าไปก็ชาวอิยาก็เข้าใจ ก่อนนี้เมื่อนานมาแล้วเขาก็ไม่กล้าให้เลือดอีกฝ่ายมากเกินไป เขาสงสัยว่าชาวชามูจะรู้สึกดังที่ตนรู้สึกหรือไม่ ไม่ได้อยากให้ตาย แต่ก็กลัว อีกฝ่ายเป็นเสือ ไว้ใจไม่ได้ ช่วยเหลือมากไปจะเป็นอันตราย
ชายหนุ่มสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นกับโคเวนบ้าง เขาคงไม่ได้กลับเมืองชามูไปในฐานะบรรณารักษ์ที่ไม่มีใครสนใจอีกแล้วกระมัง เห็นได้ชัดว่าชาวชามูมีส่วนในการวางแผนการ โคเวนแค้นเขา แต่อย่างน้อยก็ไม่ได้คิดฆ่าล้างชาวอิยา ก็เพียงคิดทำให้กลับคือสภาพเดิม...หรือไม่ใช่ เพียงให้อิยากลับไปเป็นทาสหรืออะไรอย่างนั้น โคเวนที่เคยเกลียดกลัวการกิน เคยเชื่อในความเท่าเทียม คงคิดว่าอิยาไว้ใจไม่ได้อีกต่อไป นัคทาอยากรู้ว่าอีกฝ่ายคิดอย่างไร แต่เชื่อว่าแม้ถามก็คงไม่ได้คำตอบตามจริง
ทว่าเขาก็ถามอะไรหลายอย่างอยู่ดี เริ่มบทสนทนาสั้น ๆ เมื่อที่นี่ไม่มีเผ่า และชายหนุ่มปลงใจว่าจะไม่คิดอะไรจนหาทางออกได้ นัคทาแห่งอิยาจึงค่อย ๆ เงียบเสียงไป เมื่อเสียงที่บงการอยู่นั้นเบาลงแล้ว นัคทาก็กลับรำลึกถึงสิ่งที่ตนหลงลืม เขาเคยสนใจค้นคว้าเรื่องต่าง ๆ สนุกที่ได้เรียนรู้และเข้าใจ เรื่องเหล่านั้นไม่เคยพูดกับใครได้ ไม่เคยมีชาวอิยาคนใดฟังเข้าใจ
"ข้าสงสัยว่าอารยธรรมก่อนนี้คืออะไร" เขาเคยเอ่ยขึ้น "ในฐานเก็บความรู้หลายอย่าง แต่ดูเหมือนจะไม่มีประวัติศาสตร์ ไม่ใช่หรือ หรือเจ้าเคยอ่านเจอบ้าง"
"ไม่เจอ"
ที่จริงหนังสือส่วนใหญ่เป็นความรู้และวรรณกรรม วรรณกรรมบางเรื่องก็พอบอกได้ลาง ๆ แม้ยังไม่ถึงกับทำให้เดาได้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่โคเวนไม่อยากพูดเรื่องเหล่านั้น เขาไม่อยากพูดอะไรเลย
"หากดูเทียบซากยาน สิ่งของในฐานกับของชามูที่ข้าเก็บได้ อารยธรรมก่อนนั้นก็ดูเจริญกว่าชามู" ชาวอิยาเอ่ยต่อ
"อย่าได้พูดกับข้าเลย อิยา" โคเวนเอ่ยเรียบ ๆ "ต่อให้ข้าตายที่นี่ เจ้าก็จะไม่ได้ความลับใดไป"
ก็จริง เขาเองไม่ควรพูดมากเช่นกัน หากไม่ใช่โคเวนตาย เขาก็อาจเป็นฝ่ายตาย ถ้าเขาตายแล้วชาวชามูได้รู้ความลับอะไรไปย่อมอันตราย นัคทาสะดุ้ง เพิ่งนึกได้...เขาไม่ควรบอกว่าอิยาต้องอยู่ในธรรมชาติ บอกไปเช่นนี้โคเวนอาจเอากลับไปฆ่าอิยาหมดสิ้นก็ได้ ตอนนี้เขายิ่งมีเหตุผลให้ต้องฆ่าอีกฝ่าย...ทำอย่างไรก็ได้ให้ตาย
แต่ไม่ต้องรีบร้อนนักก็ได้ จนกว่าจะถึงปลายทาง
"เอาเลือดไหม" คราวหนึ่งชาวอิยาถามขึ้น เมื่ออีกฝ่ายมองหน้า เขาก็เอ่ยต่อไป "เจ้าให้พลังข้า แต่ไม่กินอะไรสักอย่างเดียวมานานมากแล้ว"
"เจ้าเป็นคนบงการให้ส่งเลือดพิษเข้าไปในเมือง สร้างสงครามจิตวิทยา หรือไม่ใช่" โคเวนถามกลับ
"เออ"
"เหตุใดจึงคิดว่าข้าจะโง่ซ้ำสองอีก"
นัคทาไม่ตอบคำนั้น ไม่ได้พูดอะไร
ผ่านไปอีกนานพอสมควร ทั้งสองก็เห็นแสงรำไร
| จากคุณ |
:
ลวิตร์   
|
| เขียนเมื่อ |
:
4 ส.ค. 53 12:08:13
|
|
|
|
