หลังสงครามโลกครั้งที่สอง กับไข้ทรพิษ

ผมได้ฟังจากคำของแม่ที่รอดจากไข้น้ำ(ทรพิษ)ถ้าแม่ไม่รอดผมก็คงไม่ได้เกิด
หลังสงครามโลกเกิดไข้น้ำที่คลองหอยโข่ง  คนแรกไปติดมาจากที่อื่นแล้วตาย
ชาวบ้านสมัยก่อนเมื่อมีคนตายก็ใครมีอะไร มะพร้าว  หยวกกล้วย  ข้าวสาร  ฯลฯ
พาไปช่วยในงานศพ  และในหมู่บ้านไปกันทุกคน

แต่งานนี้นำโรคร้ายมาเผยแพร่คนที่ไปงานติดโรคกันหลายคน  แม่เล่าให้ฟัง

"คนเป็นไข้น้ำจะมีเม็ดผุพองเหมือนคนเป็นโรคหัดปัจจุบันนี้แต่แผลจะใหญ่กว่าและเป็นทั้งตัว นอนฟูกนอนเสื่อไม่ได้เพราะแผลจะติดฟูกติดเสื่อ  ของที่ปูนอนคือใบตองเพราะไม่ติดแผล   คนที่เป็นโรคเหมือนนอนรอความตายเพราะญาติพี่น้องไม่กล้าเข้าใกล้  กินอะไรก็ไม่ได้กลัวเป็นของแสลง   แม่กินข้าวกับแกงเลียงยอดลำเท็ง นอนรอความตาย  ในหูของแม่ได้ยินเสียงคนที่ตายแล้วมาเรียก
มากันเถอะกา(กา)แม่บอกมรึงไปก่อนนะกา   กลางคืนเงียบสงัดจะได้ยินเสียงคนมาเดินคุยกันข้างๆบ้าน    แม่นอนฟัง  แต่แล้วมีหมอจากทางราชการไปรักษาฉีดวัคซีนทำให้แม่รอดตาย   แต่ในหมู่บ้านนี้ตายไปเกือบหมด   แม่ไม่ตายเลยมีผมเกิดมา  ผมคงจะได้รับภูมิคุ้มกันจากแม่ไม่เจ็บไม่ไข้  ผมเป็นผู้ช่วยครูใหญ่ตั้งแต่อายุ 20  จนลาออกจากราชการเมื่ออายุ 42 ผมไม่เคยเบิกค่ารักษาพยาบาลทั้งของผมและของแม่และปัจจุบันนี้ผมทำประกันมากมายแต่ไม่เคยเคลม  บริษัทมีกำไรผมก็มีกำไร    แม่ผม  90  ปีแล้ว  ผมดำ  ฟันยังดี   สมองเป็นเลิศด่านักการเมืองบางคนได้    แม่ยังเสียดายไข้ทรพิษสูญพันธุ์ถ้ามีแม่ไม่กลัวแล้วเพราะโรคนนี้เป็นแล้วจะไม่เป็นอีก"

ยังมีเกล็ดเล็กเกล็ดน้อยที่แม่เล่าให้ฟังเรื่องไข้น้ำตลกๆปนเศร้า  แม่ผมไม่รู้หนังสือนะครับแต่เรื่องพระอภัยมณีผมรู้ตั้งแต่ยังไม่เข้าโรงเรียนผมหาเหาแม่เล่านิทาน   แม่ครับ   ผมรักแม่

จากคุณ	: ลมหัวด้วน
เขียนเมื่อ	: 5 ส.ค. 53 01:10:09