เหตุเกิดจาก...ความมึน : (

ใครเคยเป็นแบบนี้บ้างมั้ยคะ ประเภท ทำอะไรลงไปแบบชนิดมองย้อนกลับไปแล้ว นึกไม่ออกว่า เป็นอาการของคนกินยาผิด หรือว่ากินยาแล้วลืมเขย่าขวดกันแน่  สำหรับตัวเอง ต้องยอมรับเลยค่ะว่า ช่วงนี้กำลังมึนที่สุด อาจคงเป็นเพราะงานที่ยุ่ง แถมชีพจรลงเท้า มีประชุม อบรม เป็นว่าเล่น จนแทบไม่ได้พักผ่อน ประกอบกับสภาพอากาศซึ่งเหมือนพระเจ้ากำลังลงโทษ ด้วยการปล่อยให้ ฝนตกและแดดออกสลับกันไปมาทุกๆสิบนาทีจนตามแทบไม่ทันเลยทีเดียวค่ะ




วันนี้ก็เป็นอีกหนึ่งวัน...ที่ฉันต้องยอมรับว่า...มึน ได้ใจ...จริงๆ


" มาหาใครคะ " เสียงของผู้ช่วยพยาบาลถามใครสักคนอยู่นอกห้อง

" มาหาคุณคนนี้ครับ" คนไหนกันล่ะ ? ไม่ทราบเหมือนกันแฮะ เพราะไม่รู้ว่าคนพูดคือใคร รู้แต่ว่าเป็นเสียงผู้ชายชาวต่างชาติ แน่ๆ  (มันก็ต้องต่างชาติ แน่นอน ถ้าเทียบกับตัวเอง)


" อ้อ เธออยู่ในห้องค่ะ ไม่แน่ใจว่ากำลังมีคนไข้อยู่หรือเปล่านะคะ รอสักครู่ค่ะ" จากบทสนทนา ที่ได้ยิน " คุณ " ที่พูดถึง คงหมายถึงฉันแน่ๆ


" ก๊อก ก๊อก ..." เสียงเคาะประตูเบาๆ พร้อมกับผู้ช่วยร่างเล็ก (กว่ายักษ์นิดหน่อย) เดินเข้ามา


" คุณเจน มีคนมาขอพบค่ะ " เธอบอกอย่างใจดี พร้อมกับรอยยิ้มหวานเจี๊ยบ ตามสไตล์สาวอินเดีย


" เชิญค่ะ " เอ่ยอนุญาตออกไป โดยไม่รู้ด้วยซ้ำว่า คนที่มาขอพบคือใคร

" ของคุณหรือเปล่าครับ " อ้าว กุญแจรถของฉัน ไปอยู่ในมือนายคนนั้นได้ไงนี่?

" โห..ขอบคุณมากเลยค่ะ คุณเจอที่ไหนคะ " ฉันรับกุญแจรถจากเจ้าหน้าที่แผนกไอที (แอบมองจากป้ายชื่อล่ะ) มาอย่าง งงๆ  ทำกุญแจรถหายโดยไม่รู้ตัวเหรอเรา??


" เจอที่รถของคุณครับ คุณล็อครถแต่คงลืมดึงกุญแจออกล่ะมั้ง " เขาบอกพร้อมกับยิ้มๆ คล้ายกับแอบขำหรือสงสารความเป๋อของเรากันแน่ก็ไม่รู้ เอาน่า... คนเราลืมกันได้  แต่ว่าลืมกุญแจคาไว้ที่รถตัวเองนี่นะ  ฉันก็ไม่เคยได้ยินจากใครมาก่อนเหมือนกัน  


" ขอบคุณมากๆนะคะ ที่ช่วยเหลือ"  เขาพยักหน้ารับคำขอบคุณแล้วเดินออกไป  ทิ้งให้ฉันนั่งค้นหาความมึนของตัวเองเพียงลำพัง

จะว่าไปคนแถวนี้ก็ใจดีแฮะ ... อุตส่าห์ลำบากเดินตามหาเจ้าของรถ  นึกไปนึกมาเขารู้ว่าฉันอยู่ตึกนี้ได้ไงนะ หรือว่าคาดเดาเอาจากรูปภาพที่เราถ่ายใส่ไว้กับพวงกุญแจแล้วไปเทียบกับรูปถ่ายของเจ้าหน้าที่ซึ่งติดไว้หน้าตึก จะว่าไปแล้ว มันก็พอจะเดาออกอยู่หรอก เพราะฉันจอดรถหลังตึกทำงานเลยล่ะ หวังว่า เขาคงไม่เดินตามหาฉัน พร้อมกับการเอารูปน่ารักๆนั่น (เหอๆ) โชว์ไปทั่วทุกแผนกมาแล้วนะ



นั่งมึนอยู่สักพัก ก็อดนึกถึงความโชคดีของตัวเเองไม่ได้ว่า ไม่เคยเก็บของมีค่าอะไรไว้ในรถเลย  นี่ถ้าเป็นแถวเมืองไทย รถของฉันคงได้ไปเที่ยวแถวเขมรแล้วมั้ง  ถ้าเป็นแบบนั้นนะ ...พระเจ้าช่วย กล้วยทอด ก็คงกินไม่อร่อยแน่ๆ คราวนี้

...
สักพัก
...

" ฮอนด้า สีแดง ทะเบียน Z443 ... ของใครครับ " อีกแล้ว เสียงคนคุยกันข้างนอก ฉันก็ฟังบ้างไม่ฟังบ้าง เพราะเพิ่งให้คำปรึกษาคนไข้เสร็จไปหนึ่งราย ต้องรีบบันทึกบทสนทนา ก่อนที่จะลืมไปว่า พูดอะไรกับคนไข้ไว้บ้าง


" น่าจะของ คุณเจนนะ เดี๋ยวถามให้ค่ะ " เสียงผู้ช่วยพยาบาลคนเดิมบอก

" ก๊อก ก๊อก..." ป้าแก เคาะประตู สองครั้งเหมือนเดิม

"รถฮอนด้า สีแดง ใช่ของคุณเจน มั้ยคะ " แกโผล่หน้าเข้ามาถาม

" มีอะไรเหรอคะ "  แอบคิดในใจว่ารอบนี้คงไม่ใช่คันของฉันแน่ๆ  ฮอนด้า สีแดงมีตั้งหลายคันแน่ะ

" มีคนมาถามหาค่ะ "  อ่ะ อีกแล้ว อย่าบอกนะว่าพบกุญแจรถอีกพวงของฉัน (พูดเล่น ...กุญแจสำรองอยู่ที่บ้านโน่น)



ฉันเดินออกไปนอกห้อง จำได้เลย ลุงคนนี้ แกเป็น เจ้าหน้าที่ฝ่ายบำรุงอาคารสถานที่ ของโรงพยาบาล


" ทะเบียน Z443... ฮอนด้า สีแดง ของคุณมั้ยครับ " แกถามย้ำ ฉันแอบมองว่าแกถืออะไรติดไม้ติดมือมาบ้างหรือเปล่า เพราะรู้สึกเริ่มระแวงความเพี้ยนของตัวเอง แล้วล่ะ

" ใช่ค่ะ มีอะไรหรือเปล่าคะ ลุง "

" อ้อ คุณลืมปิดกระจกหน้าต่างรถครับ ฝนจะเทลงมาแล้ว รีบๆเถอะครับ เดี๋ยวก็เปียกหมดพอดีล่ะ " น้ำเสียงแกรีบเร่ง

พระเจ้าช่วย !!! ลืมปิดหน้าต่างรถ!!! ฝนกำลังจะเทลงมา !!! แล้วที่ตกไปแล้ว หลายรอบล่ะคะ คุณลุง ???  รถฉันพังหมดแล้วแน่ๆ ... ที่สำคัญ อีตานายไอทีนั่น ทำไมตอนเห็นกุญแจเสียบคาไว้ที่รถ ไม่สังเกตด้วยว่าเราเปิดหน้าต่างทิ้งไว้ ... เวรกรรม ...

พอจะนึกออกว่า ตอนขับรถผ่านประตูมา มันต้องไขกระจกรถตอกบัตร สมองคงลืมทำงานไปชั่วขณะ เปิดกระจกคาทิ้งไว้อย่างนั้น  โอ้...ทำไปได้


สรุป วิ่งแน่บไปลานจอดรถ เหอๆๆ ไม่อยากจะพูดเลยว่า เบาะตรงที่นั่งคนขับ มัน ชุ่มฉ่ำ เสียนี่กระไร ...


...
เลิกงาน
...


มีนัดเอารถไปให้ศูนย์ ฮอนด้า ประเมิณความเสียหาย บริษัทประกันก็ช่วยอะไรไม่ได้ เพราะไม่ได้ทำประกันความเพี้ยนของตัวเองเอาไว้ งานนี้ กระเป๋าแฟบ กินแกลบทั้งเดือนแหง๋ๆ ...


...
ณ ลานจอดรถ
...


ให้ตายเหอะ ใครบล็อครถฉันนี่?? ที่จอดรถมีถมเถไปไม่จอด ดันมาจอดขวางทางออกของฉัน  ปรี๊ด ขึ้นมาทันที  คนยิ่งรีบอยู่ด้วยนะ โมโหเข้าไปใหญ่  นึกว่ามีรถสปอร์ตหรู เมอร์เซเดส-เบนซ์ แล้วคิดจะจอดตรงไหนก็ได้อย่างนั้นเหรอ ...

ฉันรีบกดโทรศัพท์ติดต่อไปตามหมายเลขที่แจ้งไว้ในใบอนุญาตจอดรถของเจ้าหน้าที่ ซึ่งติดเอาไว้หน้ารถทันที


" สวัสดีครับ " เสียงรับสาย อู้อี้ ฟังไม่ค่อยชัดเจน

" คุณเป็นเจ้าของรถ สปอร์ต สีดำ หมายเลขทะเบียน... ใช่มั้ยคะ" ปลายสายจะรู้มั้ยเนี่ย ว่าเราโกรธมากๆ ยิ่งถ้าไปไม่ทันเอารถเข้าอู่ละก็ ... เดี๋ยวจะโดน (บ่น) ไม่น้อยเลย

" ใช่ครับ ให้เลื่อนรถเหรอครับ " โห ...รู้ตัวดีนี่ ...

" ใช่ค่ะ ด่วนด้วยนะคะ รีบจะไปทำธุระค่ะ " คนอะไรเสียมารยาทมากๆ จอดรถแบบนี้ ควรจะไปสอบใบขับขี่มาใหม่เลยนะนั่น

" รบกวนรอแป๊บนะครับ พอดีผมกำลังเข้าเคสผ่าตัดอยู่"  เหวอ ... อะไรนะ??? รอแป๊บ... มีแบบนี้ด้วยเหรอ ? ความผิดของตัวเองแท้ๆ ยังจะให้คนอื่นมารออีก


เข้าเคสผ่าตัด แล้วรับโทรศัพท์ได้ไงล่ะ มุขตลกของแกหรือเปล่านี่? ว่าแต่ใครล่ะ ที่กำลังเข้าเคสผ่าตัด หมอผ่าตัด? หมอดมยา? หมอฝ่ายรังสี? พยาบาล? โอ้ยย ปวดหัวฉันจะคิดไปทำไมนี่ ใครก็ช่างเหอะ ช่วยมาเลื่อนรถให้ฉันที นั่งรอในรถเกือบครึ่งชั่วโมงแล้วนะ !!!


หนึ่งชั่วโมงผ่านไปอย่างช้าๆ  ช้า...มากๆ  ร่างสูง ในชุดเสื้อกาวน์สีน้ำเงินเข้มของห้องผ่าตัด เดินมาเคาะประตูรถของฉันเบาๆ ( ฉันคงไม่ได้รอจนเผลอหลับไปหรอกนะ  ว่าไป ... ใครจะไปหลับลงล่ะ ก้นเปียกแฉะขนาดนั้น )

" ขอโทษด้วยนะครับ ที่ทำให้รอ ผ่าตัดเสร็จ ผมก็รีบมาเลยล่ะครับ เกรงว่าคุณจะรอนาน "

ฉันแอบมองหน้าคนพูดนิดหนึ่ง  " เกรงว่าคุณจะรอนาน "  พูดออกมาได้นะนั่น  ไม่นานเลยค่ะ แค่ชั่วโมงกว่าๆ เอง  

คนอะไรว้า...หน้ากากปิดปากปิดจมูก ก็ไม่ยอมเอาออก หมวกห้องผ่าตัดก็ยังสวมอยู่ แถมลากรองเท้าที่ใส่เฉพาะสถานที่ปลอดเชื้อโรคออกมาด้วย ให้ตายเหอะ ...ตาคนนี้ แกคงลืมเรื่อง การป้องกันการติดเชื้อในโรงพยาบาลไปแล้วล่ะมั้ง

" ช่วยเลื่อนรถด้วยค่ะ แล้วก็คราวหน้า รบกวนดูดีๆ ก่อนจอดด้วยนะคะ "

ฉันอดไม่ได้ที่จะเหน็บไปสักหน่อย เห็นว่าขับรถหรู เป็นหมอดมยา (แอบดูป้ายชื่ออีกนั่นล่ะ) แล้วมันเท่นักเหรอ เชอะ!

" พอดี มีเคสด่วนนะครับ ขับวนหาที่จอดรถไม่ไหวจริงๆ เลยจำเป็นต้องทำแบบนี้ คราวหน้าจะพยายามไม่จอดขวางทางออกคุณอีกครับ "


อ้อ..คราวหน้าจะไม่ขวางทางฉัน แต่จะไปขวางทางคนอื่นแทนใช่มั้ย ... คงโดนด่าเข้าสักวันล่ะน่า ...พูดแล้ว ยังมีหน้ามายิ้มอีกนะนั่น  ความผิดของตัวเองแท้ๆ เชียว ยังมีหน้ามายิ้มระรื่น ได้อีกนะคนเรา


" ว่าแต่คุณเหอะ ทำไม ข้างในรถมันเปียกชุ่มเสียขนาดนั้นล่ะ อย่าบอกนะว่าหลังคารถรั่ว "   ไม่พูดเปล่า ยังจุ้นจ้านยื่นหน้าเข้ามาสำรวจในรถของเราอีกแน่ะ  หาว่าหลังคารถรั่ว  โอ้ย  จะบ้าตาย รถฉันเพิ่งถอยมาจากโชว์รูม ปลายปีที่แล้วเองนะ หลังคาจะรั่วได้ไงล่ะ


" เปล่า ไม่มีอะไร ช่วยเลื่อนรถหน่อยนะคะ  มีนัดด่วนมากๆเลยค่ะ" ฉันรีบบอกอีกครั้ง พอพูดด้วยหน่อย ทำเป็นมาพูดมากนะ ตาคนนี้ จ้างให้ฉันก็ไม่บอกหรอกว่า ทำไมรถมันถึงได้เปียกเสียขนาดนั้น


" ขับรถดีๆล่ะ คุณ ฝนอาจจะตกหนักอีกก็ได้นะครับ" เสียงบอกเหมือนๆ จะหวังดีแฮะ ก่อนจะถอยรถเปิดทางให้ฉันขับออกไปแต่โดยดี

ฝนจะตกหนักเท่าไหร่ ฉันก็ไม่หวั่นอีกแล้วล่ะ เพราะมันคงไม่เปียกไปมากกว่านี้อีกแล้ว นึกๆแล้ว อยากจะร้องไห้ จริงๆ


เอาเหอะน่า คิดบวกเข้าไว้ จะได้ไม่บ้าไปกว่านี้  มันก็ยังดีกว่าขับรถไปชนใคร แขนขาหักล่ะ ถือเสียว่า วันนี้ถึงคราวเคราะห์ ของฉันจริงๆ แม้ชีวิตมันจะยุ่งเหยิงมากมาย  ต้องดิ้นรน ต่อสู้กับปัญหาหลายๆอย่าง แต่ฉันก็ยังมองเห็นน้ำใจจากคนรอบข้าง ที่ทำให้ฉันยิ้มออกบ้าง ไม่ว่าจะเป็นหนุ่มไอที หรือคุณลุงฝ่ายช่างบำรุงคนนั้น


อ้อ..ไม่นับอีตาหมอดมยาคนนั้นนะ   ว่าแต่ว่า แกชื่ออะไรนะ...แกรแฮม อะไรสักอย่างนี่ล่ะ หุหุ


เอาเหอะ ฉันให้อภัยคุณก็แล้วกันนะ แม้ว่าจะทำให้ฉันไปถึงศูนย์รถช้าไปหนึ่งชัวโมงครึ่ง จนต้องเลื่อนนัดเป็นวันถัดไปก็ตาม  นี่ถ้าไม่สูง สมาร์ท หน้าคม ตาสีฟ้าซึ้ง ๆ พูดเสียงทุ้มๆ แล้ว ล่ะก็ ...ฉันเอาเรื่องแน่นอน เหอๆ (จะบอกให้)



---

ปล...เรื่องราวของความมึนครั้งนี้  เป็นส่วนหนึ่งของ คอลัมม์ Health Corner  นิตยสารออนไลน์ ลายปากกาค่ะ

---

จากคุณ	: teansri
เขียนเมื่อ	: 5 ส.ค. 53 04:39:06