 |
ความคิดเห็นที่ 3 |
 |
I
. Love You
I Love You for along, I need You
I need
. เสียงมือถือเพลง Faraway ของวง Nickle Back ดังขึ้น...ผมเอาเพลงที่คุณกันต์มอบให้ผมมาตัดเป็นเสียงเรียกเข้าเฉพาะของเขาคนเดียว...ตอนนี้....ความรู้สึกที่ผมไม่เคยเข้าใจว่าไอ้ที่เรียกว่า..หัวใจหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่ม..มันเป็นยังไง คราวนี้ก็ได้รู้แล้วครับ มันบรรยายไม่ถูกจริงๆ...ผมรีบกดรับ...
คุณ....เป็นอะไรหรือเปล่า...ผมโทร.หาไม่ติดเลย ผมพูดอย่างเร็ว
อ๋อ..ผมปิดมือถือไว้น่ะ ตอนนี้ผมมาถึงหมอชิตแล้วนะ คุณอยู่ที่ไหน เขามา!..เขาไม่ได้หลอก..เขามา!...มาแล้ว!
ผมอยู่เซ็นทรัลลาดพร้าวแล้วครับ...ผมตอบด้วยความปลื้มใจอย่างสุดขีด...
อืมๆ คุณดูรอบหนังแล้วซื้อตั๋วได้เลยนะ ผมจะนั่งแท็กซี่ไป อีกสัก 20 นาทีคงถึง เดี๋ยวผมเอาเงินค่าตั๋วให้นะ คุณไปดูรอบแล้วซื้อรอบประมาณ 1 ทุ่มนะ เดี๋ยวจะได้ไปกินข้าวกันก่อน เดี๋ยวไปถึงแล้วผมจะโทร.หานะที่รัก ที่รัก?...เฮ้อ ^^...ช่างเป็นคนที่วางระบบขั้นตอนการทำงานได้ดีทีเดียว...คนที่ผมอยากฝากชีวิตเอาไว้ ^^
ครับ...ผมจะรอนะ..ที่รัก เฮ้อ....ตอนนี้อะไรๆก็สวยงามไปหมด...ยกเว้น...ไอ้คนที่นั่งทำหน้าเหมือนตูดอยู่ข้างๆผมเนี่ย...ไอ้สาดนนท์!!...555+ ผิดหวังล่ะสิเมิง ที่เห็นกรูสมหวัง โฮ่ โฮ่ โฮ่...ขอโทษนะเพื่อนยาก...วันนี้ขอให้เป็นวันของผู้ชายของกรูก่อนนะ อิอิ...เมิงไปยืนบีบสิวที่อื่นเลยไป๊! พวกไร้ประโยชน์ อิอิ ^^
เออ! หมดหน้าที่ตัวประกอบอย่างกรูแล้วใช่มั๊ยเนี่ย กรูจะได้กลับๆซะที ไอ้นนท์พูดอย่างรำคาญในท่าทางดีใจจนออกนอกหน้าของผม
เฮ้ย! เดี๋ยวดิ! เดี๋ยวเมิงไปยืนรอตรงมุมนั้นเลยนะ พอเขามาเมิงก็ต้องจับตาดูแล้วจำหน้าตาเอาไว้ให้ดีนะเว้ย แล้วเมิงก็เดินสะกดรอยตามกรูสักพัก พอเห็นว่ากรูปลอดภัยแล้วเมิงค่อยกลับละกัน ผมใช้เพื่อนเป็นเครื่องมืออย่างน่าเกลียดซึ่งก็ยอมรับเลยครับว่า ณ เวลานั้น...ความรักทำให้คนเราแสดงความเห็นแก่ตัวออกมาได้อย่างน่ากลัวทีเดียว
เชี้ยนี่! กรูเห็นที่เมิงพูดมามีแต่ เมิง เมิง เมิง เมิง...แล้วกรูนี่! เมิงถามกรูซักคำมั๊ยว่ากรูอยากทำมั๊ย ไอ้สิ่งที่เมิงยัดมาให้กรูทำเนี่ย กรูชอบมั๊ย...ดอก!...คำนี้เหมาะกับเมิงที่สุดแล้ว...E-ดอก! ง่ะ -_- ไอ้นนท์ด่าซะเสียเลย...ปกติเคยแต่ว่าผู้หญิงที่กระดี๊กระด๊าเวลาเจอแฟนด้วยคำๆนี้...วันนี้มาโดนไอ้นนท์ว่าเอาซะเองก็เล่นเอาอึ้งไปเหมือนกันแฮะ..แต่!!!!!!! เขาโทร.มาแว้วววววววววว แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย^^
ฮัลโหล..คุณรอผมอยู่ตรงไหนหรอแทน..ผมมาถึงเซ็นทรัลแล้วนะ คุณกันต์มาถึงแล้ว! ^^
ผมอยู่ตรงบันไดเลื่อนชั้นโรงหนังครับ ตกลงซื้อตั๋ว Fantastic4 ภาค2 ได้รอบ 1 ทุ่ม 40 นะครับ ผมตอบคุณกันต์ในขณะที่หน้าก็ส่งสัญญาณให้ไอ้นนท์ทำตามแผน...
===========================
...ยืนชะเง้อรออยู่ตรงบันไดเลื่อนอยู่พักนึง...ทำไมไอ้เวลาแค่ 1 นาทีนี่มันนานขนาดนี้วะเนี่ย!...
ไป! หาไรกินกัน ผมหิวละ.......เสียงๆหนึ่งดังขึ้นที่ข้างหูผมพร้อมๆกับท่อนแขนของใครก็ไม่รู้วางพาดบนคอผมมาจากด้านหลัง...แบบที่เพื่อนผู้ชายทั่วๆไปเขาเดินกอดคอกัน...
...ผมหันไปมองหน้าเจ้าของแขนอันที่อัดแน่นไปด้วยกล้ามเนื้อ...ผู้ชายผิวเข้มแบบคนโดนแดด ผมสั้นแบบทหาร สูงประมาณ 170 cm หุ่นล่ำ ไม่ผอมไม่อ้วน ออกท้วมนิดๆ สวมเสื้อยืดคอปกสีขาว กางเกงยีนส์สีน้ำเงินเข้ม นัยน์ตาดูเศร้าแต่มีเสน่ห์...เขาเดินมาจากข้างหลังผม กอดคอผม แล้วพาผมเดินลงบันไดเลื่อนลงไปข้างล่าง...ผมทำอะไรไม่ถูก..ก็เลย.....................................................................................ยกมือไหว้! -_-
...เขาทำหน้าแปลกใจแล้วบอกว่าไม่ต้องไหว้หรอก...ไม่อยากรู้สึกว่าอายุมากกว่าผม...เราไม่ได้พูดอะไรกันเลยตลอดทางที่เดินลงมา...คุณกันต์เดินเร็วมาก เร็วจนผมไม่สนใจอีกต่อไปว่าไอ้นนท์จะเดินตามทันหรือไม่...เพราะตอนนี้ผมรู้สึกมีความสุขมากทีเดียว ... ต่อให้โดม ปกรณ์ ลัม มาขอแต่งงานกรูก็ไม่สนแล้วเว้ยยยยยย ^^ แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!
...เราเดินลงมาจนถึงชั้น 1 ของห้าง...เข้าไปในร้าน Black Canyon...แล้วเลือกนั่งที่โต๊ะด้านในสุดของร้าน
คุณจะทานอะไรดี คุณกันต์เอ่ยถามหลังจากที่พนักงานเอาเมนูมาวางตรงหน้า
ไม่ทราบสิครับ ผมไม่เคยสั่งอาหารที่นี่ แล้วคุณล่ะครับ ผมถามกลับ เพราะในหัวตอนนี้ไม่รู้สึกอยากกินอะไรเลย อยากมองหน้าเขาให้มากที่สุด
อืมๆ งั้นผมสั่งให้นะ เอาเมนูที่ผมกินประจำละกัน....เอา....ข้าวผัดมันกุ้ง 2 ที่นะครับ แล้วก็ ไส้อั่วค๊อกเทลล์ที่นึง น้ำเปล่า 2 ครับ คุณกันต์เลือกให้ผมเหมือนกันแล้วเขาก็อธิบายถึงรสชาติของข้าวผัดมันกุ้งซึ่งเป็นเมนูโปรดของเขา
ตอนที่โทร.ติดต่อคุณไม่ได้ ผมใจหายหมดเลยรู้มั๊ย..คิดว่าโดนหลอกแล้ว ผมเริ่มคุยระหว่างนั่งรออาหาร รู้สึกว่าในช่วงเวลาไม่กี่ชั่วโมง..ทำไมถึงได้เกิดความรู้สึกมากมายในใจผมเอง
อ๋อ..ผมปิดมือถือน่ะ...เพราะวันนี้ผมต้องเข้าเวรที่เรือ ซึ่งถ้าอยู่ในเรือก็จะโทร.ติดต่อผมไม่ได้...ทีนี้ผมกลัวว่าถ้าระหว่างที่นั่งรถอยู่แล้วแฟนผมโทร.เข้ามาแล้วเขาได้ยินเสียงรถ ผมไม่รู้จะบอกเขายังไงดี เลยทำเป็นว่าอยู่ในเรือ ให้โทร.ติดต่อไม่ได้ดีกว่า...ผมอึ้ง! กับคำตอบที่ได้รับ...รู้สึกว่าผมกำลังทำสิ่งที่ไม่ถูกต้องอย่างแรง!...แต่!...ช่างเถอะ...ไหนๆตอนนี้ก็อยู่ที่นี่อยู่แล้ว...ผมตัดสินใจลืมความหมายของคำว่าศีลธรรมที่พ่อแม่ครูอาจารย์เฝ้าสั่งสอนผมมาตั้งแต่เด็กๆ
ครับ... คำตอบสั้นๆจากผม...
แทน....ผมรู้และเข้าใจคุณดีนะว่าคุณรู้สึกยังไงกับสิ่งที่เป็นอยู่...แต่ผมขอให้คุณเชื่อใจผมนะ ว่าผมจะดูแลคุณไปตลอดชีวิตได้จริงๆ ผมจะทำให้ได้ ตอนนี้ขอให้ทุกอย่างขึ้นอยู่กับเวลาเถอะนะ ให้เวลาเป็นตัวบอกเองว่าเราควรหรือไม่ควรทำอะไร อืมมม..เป็นคำพูดที่เป็นผู้ใหญ่มากทีเดียว...ผมแพ้คำพวกนี้ซะด้วย ^^
...จากนั้นคุณกันต์ก็ชวนผมเปลี่ยนเรื่อง พูดคุยเรื่องเกี่ยวกับที่ผมเรียน ผมก็เล่าให้ฟังว่าตอนนี้เรียนทฤษฎีใกล้จะจบแล้ว และจะต้องหาโรงแรมลงเก็บข้อมูลจริง 5 เดือนเพื่อทำ Project จบ...ซึ่งผมเลือกรีสอร์ทที่เกาะสมุยเอาไว้แล้ว...คุณกันต์บ่นเสียดาย อยากให้ผมเลือกที่พัทยา จะได้เช่าหอแล้วเขาจะมาหานอนค้างทุกวัน...แต่ถ้าที่สมุย เรือที่เขาประจำการก็มักจะไปทอดสมอที่นั่นบ่อยๆ แล้วเขาจะแวะไปหาผม...
==================
| จากคุณ |
:
นายแทน (icebeach) 
|
| เขียนเมื่อ |
:
5 ส.ค. 53 08:46:48
|
|
|
|
|
ขออภัยผู้อ่านทุกท่านเป็นอย่างยิ่งนะครับ ช่วงที่ผ่านมา (และช่วงนี้ :) งานค่อนข้างเข้ามามากมาย พอมีเวลาจะเขียนงานชิ้นนี้ก็เขียนไม่ออก ไม่ใช่ว่าจำเนื้อเรื่องไม่ได้นะครับ แต่นึกภาษาที่จะใช้ไม่ออก...ความเสียใจนี่มันบรรยายยากกว่าความสุขจริงๆนะครับเนี่ย -_-' เขียนไปลบไป บางบรรทัด พอได้พิมพ์มันออกมา น้ำตามันก็ไหลโดยไม่รู้ตัว แปลกดีนะครับความรักเนี่ย...เฮ้ออออ
