ความคิดเห็นที่ 1              หน้าต่างเหล็กบานน้อยในห้องนอนเลื่อนตัวขึ้นช้า ๆ แสงสีทองลอดผ่านเข้ามาปะทะร่างเด็กสาวทำเธอยิ้มร่า เธอแนบมือบนกระจกเฝ้ามองแสงที่ค่อย ๆ เคลื่อนตัวลอดผ่านง่ามนิ้วน้อย ๆ สูงขึ้น สูงขึ้น จนประทะใบหน้า แสงจ้าทำสาวน้อยต้องเอามือป้องดวงตา แต่ก็ไม่นานนักรูม่านตาก็ปรับสภาพได้และนำพาให้เธอเห็นภาพข้างนอกบานหน้าต่าง           “พ่อ... สวยจังเลย...”           “ใช่ พ่อบอกแล้วว่าดวงดาวของจริงน่ะ สวยมาก...”           “แต่มันมืดจังเลยนะพ่อ...”           “ก็เพราะมันมืดนี่ไง เราถึงได้เห็นดวงดาวต่าง ๆ ได้สวยงามขนาดนี้”           “เอาล่ะพ่อ คราวนี้หนูจะทายแล้วนะ สามดวงใช่มั้ย”           “ใช่ เลือกเลย ไหนดูซิ อยากรู้ว่าไอ้ตัวเล็กของพ่อจะเก่งแค่ไหนเชียว”           “เอาล่ะนะ”           สาวน้อยแนบหน้าติดบานกระจก เธอมองไปด้านข้าง เห็นผู้คนมากมายกำลังทำสิ่งที่เธอทำอยู่และทุกคนมีรอยยิ้มเหมือนที่เธอมี สาวน้อยละสายตาจากผู้คนมองไปยังแสงสว่างที่โดดเด่นในทะเลแห่งความมืด แล้วเธอก็สะดุดตาดวงดาวอันเจิดจ้าดวงหนึ่ง          “พ่อ! นั่นดวงอาทิตย์ใช่มั้ย”          “ไหนดูซิ” ผู้เป็นพ่อเข้ามานั่งริมหน้าต่าง ดึงลูกสาวมานั่งบนตักและกอดไว้          “จริงเหรอ... พ่อไม่เชื่อหรอก”          “นี่ไง ในหนังสือ ดาวสีแดง ๆ ดวงนี้ไง หนังสือบอกว่าเป็นดาวที่มีแสงในตัวเอง มันเปล่งแสงได้และร้อนมาก ๆ ด้วย”          “อืม... ถูกต้อง เก่งจังเลย มานี่จะให้รางวัลทีนึง” พ่อหอมแก้มลูกสาวฟอดใหญ่          “พ่อขี้โกงไหนบอกว่าตอบถูกจะพาไปเที่ยวสวนสนุกไง”          “ถ้าจะไปสวนสนุกต้องตอบให้ครบสามข้อนะ”          “ก็ได้ ดวงต่อไป เอ... ดวงนั้น ๆ พ่อ ดวงนั้น ดวงใหญ่ ๆ มืด ๆ นั่น ใช่แน่เลย บริวารของโลกเรา พระจันทร์ ใช่มั้ยพ่อ”          “ใช่เหรอ”          “ใช่สิคะ ในหนังสือบอกว่า จากบนโลกเรา เราจะเห็นดวงดาวใหญ่มาก ๆ อยู่สองดวงคือพระอาทิตย์และพระจันทร์ ใช่มั้ย”          “อืม... ก็มีเหตุผลนะ” พ่อเกาคางทำสีหน้าครุ่นคิด สาวน้อยลุกขึ้นยืนริมหน้าต่าง มองค้อนพ่อ         “ใช่แน่ ๆ พ่ออย่าขี้โกง ดวงอาทิตย์ก็หนึ่ง ดวงจันทร์ก็สองแต่เอ๊ะ! นั่นมันดาวอะไรอ่ะพ่อ ใหญ่กว่าดวงจันทร์อีก”          พ่อยิ้มมองลูกสาวที่กำลังสงสัยใคร่รู้สิ่งที่อยู่นอกบานกระจก เขาลูบหัวน้อย ๆ ของเธอด้วยความรัก ก่อนจะพูดตอบออกมา         “นั่นโลกไงลูก”         “เอ๋... โลกเหรอ”         สาวน้อยทรุดตัวลงไปดูหนังสือ เปิดหน้าที่มีรูปโลกอันซึ่งเธอเคยเห็นมาก่อน         “ไม่ใช่มั้งพ่อ ไม่เห็นเหมือนในรูปเลย ทำไมมันเป็นสีดำ ๆ แดง ๆ แบบนั้น โลกในรูปเป็นสีฟ้าไม่ใช่เหรอคะ นี่ไงคะรูปโลก”         “ใช่ นี่รูปโลก แต่นั่นมันเมื่อก่อน ตอนนี้มันกลายเป็นแบบนั้นไปแล้ว”         “อ้าว! แล้วที่เราอยู่ไม่ใช่โลกเหรอคะ หนูก็เห็นมีต้นไม้ มีสิงโต มีทะเลเหมือนในรูปเลย”         พ่อหัวเราะนิด ๆ กับความไร้เดียงสาของลูกสาว         “นั่นมันแค่ของเทียมลูก มันทำให้เราสุขสบายและเป็นปกติ ดูเหมือนว่าอยู่บนโลก บางคนจึงชอบเรียกที่นี่ว่าโลก แต่พ่อว่าไม่ใช่เลย คำว่าโลก มีความหมายมากกว่านั้น ที่นี่พ่อจึงเรียกว่าพระจันทร์ พระจันทร์ดวงที่สอง พระจันทร์ของเรา”         “พระจันทร์เหรอคะ ที่นี่ไม่เห็นมืดเหมือนพระจันทร์เลย”         “พ่อแค่เปรียบไปอย่างนั้น เพราะพ่อไม่อยากเรียกที่นี่ว่าโลก เพราะมันไม่ใช่โลก”         “เหรอคะ ว้า... แต่โลกไม่เห็นน่าอยู่เหมือนในรูปเลย น่ากลัวมากกว่าอีก”         “ลูกรัก... โลกเป็นที่ที่น่าอยู่ที่สุดในจักรวาล แต่พวกเราต่างหากที่ทำให้โลกไม่น่าอยู่”         “ทำให้เป็นสีดำอย่างนั้นเหรอคะ...”         “มานี่ลูกมาใกล้ ๆ เดี่ยวจะเล่าให้ฟัง” พ่อดึงลูกสาวมานั่งตักอีกครั้ง ส่วนสาวน้อยก็เปิดหนังสือดูรูปโลกไปด้วยขณะนั่งตักพ่อ         “เมื่อก่อนนี้โลกก็เหมือนกับในรูปนี้แหละ น้ำทะเลสีฟ้า ป่าสีเขียว แผ่นดินสีน้ำตาล พวกเราทุกคนอยู่บนโลกอย่างมีความสุข แต่ว่าพวกเราตักตวงความสุขเหล่านั้นใส่ตัวเองจนเกินขอบเขต จนลืมไปว่าทุกความสุขที่เรากำลังใช้กันล้วนทำให้โลกของเราเป็นทุกข์ คนเราตัดไม้ทำลายป่า ปล่อยควันพิษ ทำให้อากาศเสีย ทำให้โลกหายใจไม่ออก คนเราทิ้งขยะลงแม่น้ำลงทะเล ทำให้น้ำที่เปรียบเสมือนเลือดของโลกต้องปนเปื้อนเชื้อโรค ทำให้โลกของเราเป็นโรคร้าย รู้มั้ยว่าโลกของเราเป็นโรคอะไร”       สาวน้อยส่ายหน้า       “โลกของเราเป็นไข้ ตัวร้อนไง”       “หนูก็เคยเป็น”       “แล้วมันรู้สึกเป็นยังไงล่ะ”       “หนูก็รู้สึกตัวร้อน อ่อนเพลีย เมื่อย ไม่มีแรง แล้วก็... นอนทั้งวัน”       “ใช่... โลกก็คงรู้สึกแบบนั้นเหมือนกัน โลกอ่อนแอลงและต้องการการดูแล โดยพวกเรานี่แหละ แต่ว่าเรากลับไม่ดูแลโลกเลย หนำซ้ำยังทำให้โลกป่วยหนักมากขึ้นอีก”       “คนเรานี่นิสัยไม่ดีเลยนะคะ ทำกับโลกของเราเองได้”       “ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกลูก ไม่ใช่นิสัยไม่ดี ตอนนั้นเราทำไปเพราะความไม่รู้ต่างหาก มันเป็นเรื่องน่าเศร้า โลกก็เปรียบเสมือนพ่อแม่ พวกเราคนทุกคนก็เปรียบเสมือนลูก ๆ เวลาหนูดื้อซนไม่เชื่อฟังพ่อ พ่อก็ตีหนูใช่มั้ย”        “พ่อใจร้าย” สาวน้อยย่นหน้าใส่พ่อ        “แล้วเวลาพ่อตีหนู หนูเจ็บมั้ย”        “เจ็บมาก ๆ เลย พ่อชอบใช้ไม้แขวนเสื้อแข็ง ๆ ตีหนูอ่ะ”        “แต่ลูกรู้มั้ย... ทุกครั้งที่พ่อตีลูกพ่อก็เจ็บนะ”        สาวน้อยเงยหน้า นัยน์ตาดวงน้อย ใสบริสุทธิ์ จ้องเข้าไปในดวงตาผู้เป็นพ่อ        “แต่พ่อจำเป็นต้องตี ไม่ใช่ตีเพราะหนูนิสัยไม่ดีแต่เพราะหนูยังเด็ก หนูยังไม่รู้ว่าอะไรถูกอะไรผิดและพ่ออยากให้หนูเป็นเด็กดี อยากให้หนูเรียนรู้ว่าเวลาทำผิดจะต้องโดนทำโทษ หนูจะได้ไม่ทำผิดซ้ำอีก เข้าใจมั้ย”        สาวน้อยส่ายหน้า พ่อขำออกมา        “โลกก็เหมือนกัน เมื่อลูก ๆ ของโลกทำผิด โลกก็จะพยายามลงโทษเพื่อให้เราจดจำว่าได้ทำสิ่งผิดพลาดไป แต่ทว่าพวกเรากลับไม่เคยรู้ตัวเลย ยังกระทำผิดซ้ำซากจนสุขภาพของโลกอ่อนแอลงเรื่อย ๆ เมื่อโลกผู้ซึ่งเป็นพ่อเป็นแม่อ่อนแอ ก็คงไม่มีแรงจะมาปกป้องลูก ๆ ได้จริงมั้ย แต่ว่าพ่อแม่ของพวกเราก็ไม่ท้อเพราะอยากให้ลูก ๆ เป็นเด็กดี พ่อแม่จึงต้องตีแรงขึ้น แรงขึ้นอีก แต่ไม่ว่ายังไงพวกเราก็ล้วนเป็นลูกที่ดื้อดึง ยังไม่ยอมสำนึกอยู่ดี จนในที่สุดพ่อแม่ก็ต้องบอบช้ำสุขภาพทรุดหนักลงอย่างช้า ๆ ด้วยน้ำมือของลูกเอง เมื่อพ่อแม่อ่อนแอจนไม่สามารถดูแลปกป้องลูก ๆ ได้อีกต่อไป เจ้าอันธพาลเกเรอย่างดวงอาทิตย์ ก็เข้ามาก่อกวน ส่งพลังเพลิงมาทำร้ายทั้งพวกเราทั้งพ่อแม่ จนพวกเราต้องหนีออกมาอยู่บนดวงจันทร์ดวงนี้ ทอดทิ้งพ่อแม่ที่เจ็บปวดเจียนตายไว้ข้างหลังตลอดมา”           “น่าสงสารโลกจังเลยนะคะ”           “แต่ยังไงโลกก็คือพ่อแม่ของเรา แม้เราจะเคยทำผิดร้ายแรงแค่ไหน โลกก็พร้อมจะให้อภัยเสมอ ยินดีต้อนรับเรากลับบ้านเสมอ แค่ขอให้เราสำนึกกับสิ่งที่ทำและกลับมารักโลกจากใจจริงก็เพียงพอ ก็เหมือนพ่อที่จะรักหนูเสมอไม่ว่าจะเป็นเช่นไร ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น”            สาวน้อยยิ้มหวานออกมา           “และวันนี้ก็ถึงเวลาแล้วที่พวกเราจะกลับไปขอโทษโลกของเรา กลับไปทำความดีกับโลก กลับไปรักโลกจากใจจริง”          “แล้วหนูจะทำอะไรได้บ้างคะเพื่อให้โลกของพวกเราดีใจ”          “ตอนนี้เหรอ... ขอแค่ลูกเป็นคนดีของพ่อคนนี้ โลกของเราก็ดีใจมากแล้วล่ะ”          พ่อลูกสวมกอดกันอย่างมีความสุข สาวน้อยมองไปที่โลกสีแดงดำด้วยแววตาแห่งความหวังที่จะต้องทำให้โลกมีความสุขให้ได้ ผู้เป็นพ่อมองไปที่โทรทัศน์ในห้อง ในจอแก้ว ท่านประธานาธิบดีกำลังกล่าวอะไรบางอย่างต่อหน้าผู้คนเรือนหมื่นที่หอดูดาว          “เคยมีบางคนพูดกับผมว่า อยู่ที่นี่ก็มีความสุขดีนี่ มีน้ำ มีอาหาร สัตว์ป่า ขุนเขา ชายหาด มีสาวสวย มีเสียงหัวเราะของเด็ก ๆ ไม่ต่างจากโลกของเราเลย แล้วทำไมเราจะต้องดิ้นรนเพื่อกลับไปที่โลกอันแร้นแค้นใบเดิมด้วย ผมถามเขากลับไปว่า โลกคืออะไร โลกคือน้ำ โลกคือดิน โลกคืออาหาร โลกที่ซุกหัวนอน หรืออะไรกันแน่ เขาไม่กล้าตอบผม ก็ผมเป็นประธานาธิบดีนี่นะ หึๆ ผมจึงบอกเขาไปว่าโลกคือโลก เป็นชื่อเฉพาะ นั่นหมายความว่าโลกคือสิ่งเดียวที่มีอยู่ ไม่มีสิ่งใดจะมาทดแทนได้ เราสามารถสร้างโลกแบบที่เรายืนอยู่นี้ได้อีกเป็นสิบ ๆ ดวง ใช้ดินจากดาวอังคาร น้ำจากยูโรปา แร่เหล็กที่จะสร้างโครงดวงดาวหาได้ไม่มีจำกัดในจักรวาล แต่แม้เราจะสร้างโลกอีกสิบอีกร้อยดวง ก็ไม่มีทางที่จะเรียกว่าโลกได้เต็มปาก เพราะเรารู้อยู่แก่ใจว่ามันไม่ใช่ของจริง เราไม่มีทางสร้างโลกแบบเดิมได้ ต้นไม้ไม่ได้เกิดจากดินจริง ๆ น้ำไม่ได้มาจากสายฝนจริง ๆ สายลมไม่ได้มาจากความแตกต่างของความกดอากาศจริง ๆ แสงแดดไม่ได้มาจากดวงอาทิตย์จริง ๆ สรรพสัตว์ไม่ได้อยู่ในป่าจริง ๆ แล้วเราจะเรียกที่นี่ว่าโลกได้อย่างไร... เคยมีอีกคนพูดกับผม เขาคิดว่าที่นี่เป็นเพียงดวงจันทร์ดวงที่สอง ดวงจันทร์ของเราเหล่ามนุษย์ ไม่ต่างจากบ้านพักตากอวกาศ เขารู้สึกเหมือนมาเที่ยว...”            ประธานาธิบดีหยุดพูด หยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาซับน้ำที่ขอบตา            “แล้วสักวัน เขาจะต้องกลับบ้าน... บ้านจริงๆ ลองมองออกไปข้างนอกนั่นสิทุกคน... ดูหน้าตาของบ้านเราสิ เขาคงเจ็บปวดทรมานมาก แต่เขาก็ยังต่อสู้ยังไม่ยอมแพ้ สิ่งที่เราเคยทำไว้กับเขาช่างร้ายกาจนัก เราทิ้งบ้านตัวเองให้ทนทุกข์ทั้งที่เราเสพสมความสุขจากโลกมามากมาย ผมไม่รู้ว่าใจพวกท่านจะคิดเช่นไร แต่ผมแจ็คสัน โอ คอร์เนอร์ ประธานาธิบดีแห่งดาวโนอา จะขอตั้งสัตย์ปฏิญาณว่า ผมจะพลิกฟื้นบ้านของเรา ให้กลับมาสะอาดสดใสอีกครั้ง เพื่อมนุษย์ทุกคน เพื่อสัตว์ตัว เพื่อต้นไม้ทุกต้น เพื่อน้ำทุกหยด เพื่อสายลมแสงแดด เพื่อขุนเขา เพื่อชายหาด... เพื่อโลก... โลกจริงของเรา ผมจะทำให้ได้”               เสียงปรบมือดังกึกก้องลานอเนกประสงค์ สาวน้อยคนขายตั๋วปรบมือรัวจนน้ำตาไหล เธอยังคงไม่รู้ตัวว่าตั๋วสำหรับเข้าใช้กล้องดูดาวถูกขโมยฉกไป แต่ที่จริงตั๋วนั้นอาจไม่สำคัญอีกแล้วก็ได้ เพราะเธอได้เห็นสิ่งที่เธออยากจะเห็นแล้ว เพียงแค่เงยหน้าขึ้นไป              ยายแก่ ๆ ชาวจีนยืนกอดคุณตา มองไปที่ดวงดาวสีดำแดงที่ปรากฏเด่นชัดเบื้องบน น้ำตาท่านทั้งสองไหล ลูกหลานต่างเข้ามาปลอบโยน เด็กหนุ่มยอดกตัญญูผู้หนึ่งถึงกับตั้งปณิธานในใจว่าจะต้องทำสิ่งดี ๆ กับโลกให้ได้ เพื่อคุณย่า              สาว ๆ ที่โรงอาหารต่างกำลังวิพากษ์วิจารณ์โลกที่พวกเธอเพิ่งจะเคยเห็น บางคนร้องยี้เพราะสีสันอันน่ากลัว บางคนแค่มองนิ่ง ๆ บางคนเอาสภาพโลกมาเปรียบกับหน้าเพื่อนสาวตัวเองจนเคืองกันไปก็มี ที่นี่ล้วนมีแต่เสียงเอ็ดตะโลอื้ออึงผิดกับที่ศูนย์พันธุศาสตร์ ท่ามกลางสวนดอกไม้สายรุ้งอันเงียบสงบ ชายหนุ่มจับมือหญิงสาว มองดูดาวด้วยกันอย่างมีความสุข ราวกับว่าทั้งสองกลายเป็นดวงดาวคู่ใหม่บนนั้นและจะอยู่เคียงข้างกันตลอดกาล         “พ่อคะ...”         “มีอะไรเหรอ”          สาวน้อยนั่งบนตักซบแนบอกอันอบอุ่น         “หนูอยากทำให้โลกมีความสุขจังเลยค่ะ”         “หืม...”         “หนูสงสารโลกจัง หนูอยากให้โลกกลับมายิ้ม กลับมามีความสุข กลับมามีสีฟ้าอีกครั้ง”         พ่อจ้องมองนางฟ้าตัวน้อยในอ้อมอก         “พ่อคะ... หนูรักพ่อค่ะ” Written By Wingless แก้ไขเมื่อ 07 ส.ค. 53 15:59:02 จากคุณ : Wingless เขียนเมื่อ : 7 ส.ค. 53 15:58:01

ความคิดเห็นที่ 2 น่ารักจัง (แต่ว่าท่านประธานาธิบดีจะทำอย่างไรคะ) จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 7 ส.ค. 53 18:16:29

ความคิดเห็นที่ 3   ขอบคุณครับที่เข้ามาอ่าน ส่วนประธานาธิบดีผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับว่าเขาจะทำยังไง แต่รู้ว่าต้องทำได้แน่ จากคุณ : wingless (Wingless) เขียนเมื่อ : 7 ส.ค. 53 23:37:52

ความคิดเห็นที่ 4 เข้ามาอ่านแล้วชอบครับ. จากคุณ : เจียวต้าย เขียนเมื่อ : 8 ส.ค. 53 05:58:45