ความคิดเห็นที่ 1 'อ้าวจริงเหรอคะ งั้นยะหยาจะเปิดเว็บแคมแล้วนะคะ' ในหน้าต่างสนทนาด้านขวาบนของผมก็ขยายขึ้น เพื่อให้เห็นหน้าของฝ่าย ตรงข้าม ที่ชื่อว่ายะหยา จอสี่เหลี่ยมนั้นก็กำลังแสดงให้เห็นว่าการเชื่อมต่อของผม กับเธอกำลังจะเริ่มต้นขึ้น ผมแทบจะรอไม่ไหวแล้วสิ ใจผมมันแทบจะออกมานอก อกแล้ว ผมพยายามจ้องหน้าจอตรงนั้นอยู่สักพัก มันก็ปรากฏภาพขึ้นตั้งแต่คอลงมา 'อ้าว ยะหยาครับ แล้วหน้ายะหยาไปอยู่ไหนซะล่ะ' 'ยะหยาอายค่ะ ยะหยาไม่น่ารักเท่าไหร่' 'ไม่เป็นไรครับ พี่ผมอยากเห็นก็คือหน้าของยะหยานะครับไม่ใช่ตัว' ตั้งแต่ช่วงคอลงมาถึงเอวที่ผมเห็น เป็นหุ่นที่คุ้นตามากๆ เสื้อเชิ้ตแขนสั้นสี ฟ้าลายทาง นั้นผมคุ้นๆตาอยู่มาก ต้องใช่แน่ๆ แฟนเก่าของผม ตั้งแต่เลิกกันผมก็ ไม่ได้เจอเธออีกเลย หรือว่าอันที่จริงแล้ว มันคือพรหมลิขิตที่ผมกับเธอจะได้มาเจอ อีกครั้ง เราจะมาสานสัมพันธ์กันครั้งใหม่  'ยะหยาครับ' แล้วยะหยาก็เงียบไปไม่ได้ส่งข้อความกลับมาหาผมสัก ประมาณหนึ่งนาที ได้ แต่หน้าจอมีการเคลื่อนไหว เสื้อเชิ้ตสีฟ้าลายทางสีขาวแขนสั้นตัวนั้น กำลังถูก ปลดกระดุมออก เริ่มจากคอลงมาเรื่อย ๆ ผมตกใจ แต่ก็ยังพยายามดูต่อไปเรื่อยๆ กระดุมเม็ดแรกถูกปลดออกไปอย่างงายดาย กระดุมเม็ดที่สองกำลังถูกสองมือ เรียวๆ แกะมันออก แล้วมันก็ถูกแกะออกไปอย่างง่ายดาย  แต่ทว่าผมยังไม่เห็น หน้าเธอเลยจะแน่ใจได้ยังไงกัน      'ยะหยาครับ คือผมไม่อยากดูแล้วอ่ะครับ' ตอนนี้ด้านมืดของผม กับด้านสว่างของผมกำลังต่อสู้กันในตัวผม อย่างแรง  ผมจะเลื่อนเมาส์ไปกดปุ่มกากบาทด้านบนเพื่อปิด หน้าต่างสนทนานี้ ก็ได้ หรือผมจะนั่งดูต่อไป เนินอกขาวๆ แบบเริ่มแตกเนื้อสาวก็โพล่ออกมาในหน้า จอสี่เหลี่ยมๆ ซึ่งผมพยายามที่จะปิดมัน ก็ปิดไม่ได้ เนินอกขาวๆ ที่มีขอบเสื้อในแพ ล่มๆ ออกมา ให้หมดได้ยล เธอค่อยๆเปิดเสื้อและผมก็สะดุดที่ขี้แมลงวัน 3 จุดที่ ไหปลาร้าด้านซ้าย มันคุ้นตามากๆ เหมือนกับว่าผมเคยเห็นมาก่อนยังไงอย่างงั้น ใช่แน่ๆ นี่คือเหมียวแน่ๆ เหมียวที่พรหมลิขิตให้ผมเจอเธออีกครั้ง แค่นี้แหละเหมียว คำหล้าพอแล้ว คำหล้าไม่มอยากให้เหมียวเปิดต่อไปอีกแล้ว 'ยะหยาครับ พอเถอะครับ' นั่นคือประโยคสุดท้ายที่ผมพิมพ์ไป และผมจะไม่พิมพ์ต่อไปแล้ว ผมจะ พยายามเผชิญหน้ากับ “มัน” ด้วยความกล้า และหน้าจอสี่เหลี่ยมนั้นก็ได้ เห็นเนิน อกแบบเต็มพิกัด และแล้วเธอกำลังจะทำอะไรน่ะ  ผมเห็นว่า เธอเอื้อมมือไปทำ อะไรข้างหลังก็ไม่ทราบได้  หรือกำลังจะปลดตะขอ !!ของเหลวสีแดง กำลังไหล ออกมาทางจมูกของผมอย่างช้าๆ พร้อมกับจองประสาทตาของผมที่จ้องหน้าจอ คอมพิวเตอร์ค้างไว้แบบนั้น บราชิ้นนั้น ค่อยเลื่อนต่ำลง ต่ำลง ต่ำลง เรื่อยๆ และ แล้วผมก็กำลังจะพบกับ... “ก๊อกๆ ...ก๊อกๆ” เสียงเคาะประตูนั้นทำให้ผมหลุดออกจากห้วงภวังค์ ในทันใด แม่นั่นเอง “ คำหล้า เอ๊ย ...ลงไปกินข้าวเย็นได้แล้วลูก” “ครับแม่” ผมรีบปิดหน้าต่างสนทนานั้น อย่างฉับพลัน และรีบลงไปข้างล่าง พร้อมหัวใจที่ตื่นเต้น ปนดีใจ ผมเจอกับเธออีกครั้งผ่านทางโลกไซเบอร์ และหวังว่าครั้งนี้ผมจะไม่ทำให้เธอจากไปอีก พอผมลงไปข้างล่าง ทุกคนนั่งรอผมอย่าง บึ้งตึง เพราะหิวข้าวกันแล้วแน่ๆ “ ทำไมวันนี้ลงมาช้าจัง” แม่ผมเอ่ยถาม “ ผมทำการบ้านยุ่งๆครับแม่ ขอโทษทีครับ” ผมพูดพร้อมยกมือไหว้ท่าน ผมเคี้ยวข้าวไปพร้อมกับความฉงน งงงวยว่า ผมมาเจอกับแฟนเก่าผมได้ยัง ไง และเธอไม่เอะใจเลยเหรอว่า นั่นคือผม ผมเคี้ยวข้าวไปเรื่อยๆ และแล้วผมก็ ต้องตกใจกับสิ่งตรงหน้า  เสื้อเชิ้ตสีฟ้าที่ปลดกระดุมไว้สองเม็ดจนเห็นไหปลาร้า ข้างซ้าย ซึ่งมีขี้แมลงวันสามจุด ไม่รู้ว่าผมจะดีใจหรือเสียใจดี ผมลุกขึ้นไปยังฝั่ง ตรงข้าม แล้วกระทำสิ่งที่ผมควรทำ “ผั๊วะ!!!” เสียงผ่ามือกระทบกับศีรษะของมนุษย์ก็ดังขึ้นระหว่างโต๊ะอาหาร เธอผู้นั้นก็ค่อยๆเงยหน้าขึ้นมาช้าๆ มองผมแบบตะลึงตะลานว่าเธอทำอะไรผิดไป งงปนโกรธที่ผมตบหัวของเธออย่างจังๆ และกำลังอ้าปากพยายามจะพูดอะไรบาง อย่าง ผมไม่ปล่อยให้เธอพูดหรอก ผมต้องชิงพูดก่อน “นังด่อน แกเล่นเว็บแคมโชว์เนื้อหนังมังสากับหนุ่มอีกแล้วใช่มั้ย ดูสินมก็มีอยู่หน่อยเดียวยังจะมาโชว์อีก นังบ้า” แล้วผมก็เดินขึ้นห้องไป พร้อมกับความผิดหวัง และทิ้งความงุนงงให้กับน้องสาวของผมว่า ผมรู้ได้ยังไงว่ามันเล่นเว็บแคม ลืมบอกไปว่าตีพิมพ์ไปแล้วในขายหัวเราะนะคะ แก้ไขเมื่อ 08 ส.ค. 53 20:37:54 แก้ไขเมื่อ 07 ส.ค. 53 23:18:08 จากคุณ : กุหลาบคิมหันต์ เขียนเมื่อ : 7 ส.ค. 53 23:07:58

ความคิดเห็นที่ 2 เข้ามาอ่านและรับทราบความก้าวหน้าของเครื่องมือสื่อสารในปัจจุบันครับ. จากคุณ : เจียวต้าย เขียนเมื่อ : 8 ส.ค. 53 06:00:53

ความคิดเห็นที่ 3 เอิ่มมมมม  เนอะ สมัยนี้  จะมีบังเอิญจริง ๆ ขนาดนี้ป่าวเนี่ย จากคุณ : nemina เขียนเมื่อ : 8 ส.ค. 53 20:08:55

ความคิดเห็นที่ 4 แวะมาดูความก้าวหน้าทางเทคโนดลยีครับ 555 จากคุณ : กริชครับผม เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 15:00:30

ความคิดเห็นที่ 5 อืม .. เข้ามาอ่านครับ จากคุณ : Mr.Pratompong เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 53 23:44:17