ความคิดเห็นที่ 1 แด่ คุณนาย... ด้วยดวงใจ ทุก-ทุกเย็น  เราจะกลับบ้านด้วยกันเสมอ  หมายถึง  ฉัน กับ เจ้ ...   บ้านเราเป็นครอบครัวคนจีน   ฉันจึงเรียกพี่สาวว่า ..เจ้..   และเพราะเรามีกันแค่สองคนพี่น้อง   จึงไม่ต้องมี   ตั่วเจ้  หยี่เจ้   ซาเจ้   ให้ต้องนับกันจนปวดหัว ที่เราต้องกลับบ้านด้วยกันอีก   แปลว่า...  มีทั้งช่วงที่เรากลับบ้านด้วยกัน  และต่างคนต่างกลับ...   ก็เป็นเพราะว่า  ปีนี้...  ฉันสอบเข้า ม.4 เข้าโรงเรียนใหม่ได้  เป็นโรงเรียนเดียวกันกับเจ้   ซึ่งเข้ามาเรียนก่อนฉันสองปี   ดังนั้นจึงมีช่วงเวลาที่เราแยกกันอยู่ถึงสองปี   แต่ปีนี้เราก็กลับมาอยู่ด้วยกันอีก   และคุณนาย...  เราเรียกแม่ว่าคุณนายน่ะ   คงแปลกใจที่ฉันเรียกพี่สาวซะจีนจ๋าว่า - เจ้ -   แต่กลับเรียกแม่ว่าคุณนาย   ดูแสนจะไท้ย  ไทย     อันที่จริงตอนเล็กๆ  เราก็เรียกแม่ว่า  ..หม่าม้า..  บางครั้งก็ย่อเหลือสั้นๆ ว่า  ..ม้า..  อยู่มาวันนึง   เจ้ก็เกิดคึกได้แรงบันดาลใจมาจากไหนก็ไม่รู้   ถ้าให้เดาก็คงจากหนังสือซักเล่มที่เจ้อ่านนั่นแหละ   พี่สาวฉันชอบอ่านหนังสือมาก-มาก   อ่านมันทุกอย่าง  เหอะ-เหอะ   ยกเว้นหนังสือเรียน   ...กลับมาถึงบ้านก็เรียก คุณนายๆ  เรียกอยู่ตลอดจนในที่สุด  ก็ติดกันทั้งบ้าน  คือทั้งเจ้าตัวคนเริ่ม  ฉัน   ตัวคนโดนเรียกคือคุณนาย ( ที่ตอนแรกๆ  ก็บอกว่าไม่ต้องมาเรียกหรอก  คุณนง  คุณนายอะไรกัน   ใช้ชั้นหยั่งกะแจ๋ว  แล้วมาเรียกคุณนาย  เฮอะ  ...แต่สุดท้ายตอนนี้ก็แทนตัวเองว่าคุณนายอย่างโน้นคุณนายอย่างนี้  เหอะ เหอะ)   และคุณป๋า(อันนี้  เจ้ก็เป็นคนเริ่มต้นเรียกอีก   เพื่อจะให้เข้ากันกับคุณนาย   ฮ่า ฮ่า  และที่สำคัญก็ติดกันไปทั้งบ้านอีกตามเคย   จนถึงทุกวันนี้) อ๊ะ! ถึงไหนแล้วนะ   สรุปก็คือ  คุณนายเค้าเป็นห่วง  ไม่อยากให้ฉันกลับบ้านเองคนเดียว   เพราะเห็นว่าฉันเพิ่งเปลี่ยนที่เรียนใหม่  ยังไม่คุ้นเคยกับเส้นทางและสถานที่  ก็เลยให้เจ้อยู่รอกลับบ้านด้วยกัน ที่ต้องใช้คำว่าอยู่รอก็เพราะ ม.6  ไม่ต้องเรียนวิชาเลือกเสรีเหมือนกับตอน ม.4  ม.5  ที่แม้จะเป็นสายวิทย์  แต่ก็จะมีวิชาเลือกเสรีที่เลือกตั้งแต่ตอนสอบเข้า   ไม่ว่าจะเป็น  คอมพิวเตอร์  เกษตรกรรม  สาธารณสุข  หรือว่าจะเป็นหมวดภาษาก็มี  เช่น  จีน  ญี่ปุ่น  เยอรมัน  เป็นต้น   ส่วน ม.6 จะงดวิชาเลือกเสรีไปแล้วรวมห้องทั้งหมดมาคละกัน   เพื่อลดจำนวนวิชาลง   ลดคาบเรียนลงให้เด็กๆได้มีเวลามากขึ้นในการอ่านหนังสือ  หรือ  เรียนพิเศษเตรียมตัวสอบเอนทรานซ์ระบบใหม่ซึ่งต้องสอบ 2 ครั้ง  คือ หลังภาคเรียนเทอมต้นกะหลังเทอมปลาย   ดังนั้น  ชั้นเรียนของ ม.4 และ ม.5  จึงเลิกช้ากว่าชั้น ม.6   ...เจ้จึงเป็นคนที่ต้องอยู่รอฉัน  ทั้งที่เลิกเรียนก่อนบางวันก็หนึ่งคาบ  บางวันก็สองคาบเรียน... ไม่รู้สินะ...  ว่าฉันซาบซึ้งกับความเป็นห่วงของคุณนาย  และความเสียสละของเจ้หรือเปล่า...  ฉันรู้สึกว่า..ฉันโตแล้ว  ดูแลตัวเองได้   กลับบ้านเองคนเดียวได้   และไม่ใช่ไม่เคยกลับ   ก็ก่อนหน้าจะมาสอบเข้าที่นี่   ฉันก็เรียนกวดวิชาอยู่แถวนี้ตั้งเป็นปี   นับประสาอะไร้กะแค่เปลี่ยนจากที่กวดวิชามาเป็นโรงเรียนซึ่งห่างกันสองป้ายรถเมล์ แต่เอาเหอะ    ฉันเองก็ไม่อยากขัดใจคุณนาย    เจ้เองก็ไม่ได้บ่นอะไรมากกับเรื่องที่ต้องอยู่คอยฉันทุกวันหลังเลิกเรียน   ทั้งที่ปกติน่ะ...ไม่ได้นินทานะ   เจ้น่ะขี้บ่นจะตาย   ฮ่าฮ่าฮ่า จากคุณ : โก๊ะโกะ เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 22:57:57

ความคิดเห็นที่ 2 เราสองคนพี่น้องไม่ได้โตมาด้วยกันตั้งแต่เล็ก...  ก็อย่างที่บอก  เราห่างกันสองปี   ความจริงก็ไม่ถึงดี  หนึ่งปีกะอีกสิบเดือนกว่าๆ   ตอนที่คุณนายคลอดฉัน   เจ้เองก็ยังไม่สองขวบดี   และคุณนายก็ต้องทำงาน   การที่จะเลี้ยงลูกเล็กๆ สองคนจึงเป็นภาระหนักมาก   เพราะเจ้เองคนเดียวคุณนายยังต้องจ้างพี่เลี้ยงมาช่วยเลย   แต่ไอ้ครั้นจะจ้างเพิ่มอีกคนเพื่อมาเลี้ยงฉันก็จ้างไม่ไหว   ยิ่งตอนนั้นกำลังเป็นช่วงสร้างตัวสร้างฐานะของคุณนายกะคุณป๋าด้วยแล้วยิ่งลำบากน่าดู   พี่เลี้ยงของเจ้เค้าก็ไม่ยอมเลี้ยงฉัน   เรื่องพวกนี้  ฉันมารู้เอาตอนโตแล้ว   ฟังๆแล้วก็ดูตลกดีนะ  เหมือนไม่มีใครเอาฉันเลยซักคน   แต่มันตลกไม่ออกล่ะ  จริงๆแล้วฉันเศร้ามากกว่า... ในที่สุด... พวกอาอี๊ก็เป็นคนรับฉันไปเลี้ยง   เป็นญาติทางแม่ทั้งหมด  เพราะคุณนายแต่งออกจากบ้านเป็นคนแรก   ฉันอยู่กับทั้งตั่วอี๊  หยี่อี๊  ซาอี๊ (เพราะคุณนายเป็นลูกคนที่สี่ของบ้าน)  ตั่วกู๋  หยี่กู๋  โซ้ยกู๋  แล้วก็โซ้ยอี๊ แปลเป็นไทยได้ว่า   ป้าใหญ่  ป้ารอง  ป้าสาม   น้าใหญ่   น้ารอง  น้าเล็กผู้ชายและน้าเล็กผู้หญิง  ตามลำดับ  รวมความได้ว่า   คุณนายมีพี่น้องทั้งหมดแปดคน ฉันไปอยู่กับพวกอาอี๊ถึงสามปีจนโตพอจะเข้าอนุบาลได้   และเจ้เองกำลังจะขึ้นชั้นประถม   คุณนายกะคุณป๋าจึงไปรับฉันกลับมา ฉันกลับมาอย่างแปลกที่   เพราะไม่คุ้นเคย   เหมือนคนพลัดถิ่น   รู้สึกแปลกหน้ากับทุกคน  ทั้งเจ้   คุณป๋า  และคุณนาย   ต้องปรับตัวอยู่นานกว่าทุกอย่างจะเริ่มเข้าที่เข้าทาง ฉันเข้าโรงเรียนอนุบาลเดียวกับเจ้   จากนั้นก็สอบเข้าโรงเรียนประถมเดียวกัน   และก็อยู่ด้วยกันมาตลอด  จนกระทั่ง... เจ้จบม.3 โรงเรียนเดิมที่เราอยู่   แล้วออกไปสอบเข้า ม.4 ที่โรงเรียนใหม่    เป็นโรงเรียนชื่อดังที่ใครๆก็ใฝ่ฝันจะได้ เข้าไปเรียน   เพื่อจะได้มีโอกาสสอบเอนทรานซ์เข้ามหาวิทยาลัยดี– ดีต่อไปในอนาคต ตอนเจ้สอบเข้าได้   คุณนายและคุณป๋าภูมิใจมาก   ดีใจกันยกใหญ่   หลังจากที่เครียดที่ลุ้นกันมานานโดยเฉพาะคุณนายงี้ หน้าบานเป็นจานกระด้ง  ..กลับมาจากโรงเรียนทุกวัน   เจ้ก็มักจะมีเรื่องมาเล่า   เป็นประสบการณ์แปลกใหม่ในรั้วใหม่ที่น่าตื่นตาตื่นใจบนโต๊ะอาหาร  คุณนายฟังแล้วก็จะหัวเราะ  มีความสุข   ( ที่บ้านเรากินข้าวเย็นด้วยกันสามคนเท่านั้น   เพราะคุณป๋ากว่าจะเลิกงานกลับบ้านก็เลยสามทุ่มเกือบทุกคืน   บางทีพวกเราก็เข้านอนกันก่อนจะได้เจอคุณป๋าซะอีก ) ฉันจึงโตมาพร้อมกับเสียงรอบข้างที่มักจะได้ยินเข้าหูเสมอว่า  - - คุณนายลำเอียง  รักลูกไม่เท่ากัน - -    ส่วนที่รักใครมากกว่านั้น   เล่ามาถึงตรงนี้ก็คงจะเดาได้ไม่ยาก...   ฉันเชื่อมั้ย...  เอ...  ไม่มั้ง    ไม่รู้สินะ   ก็คุณนายเองก็ย้ำกับฉันอยู่บ่อยๆตั้งแต่เล็กจนโตว่า  “ หม่าม้ารักหนูสองคนเท่ากัน” ฉันเองก็อยากจะเชื่ออย่างนั้น  แต่บางครั้ง...  ฉันก็อดรู้สึกไม่ได้ว่า   คุณนายภูมิใจในตัวเจ้มากจริง – จริง และฉันเองก็เหมือนต้องตามหลังเจ้อยู่หนึ่งก้าวเสมอ   ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไร   ทุกอย่าง...   เจ้จะต้องเป็นคนที่เริ่มก่อนเสมอ... แม้กระทั่งสอบเข้าที่นี่...   เจ้ก็ทำให้คุณนายกับคุณป๋าได้ชื่นใจ   คุยไปได้ตั้งแต่หัวซอยยันท้ายซอย   บ้านเราไม่ได้ร่ำรวย   พอมีพอกินพอใช้เท่านั้นเอง     การที่ทั้งคุณนายและคุณป๋าทุ่มเทส่งเสียเราสองคนให้ เข้าโรงเรียนแม่ชีตั้งแต่ประถมหนึ่งจนถึงมัธยมสาม  จึงถือเป็นภาระที่หนักหนาเอาการ   แต่อย่างที่บอกว่าตั้งแต่เล็ก   เจ้ก็ทำให้คุณนายภูมิใจอยู่เสมอ   เพราะสอบเข้าโรงเรียนประถมนี่ได้เอง   ทำให้คุณนายกะคุณป๋าไม่ต้องเดือดร้อนหาเส้น  หรือเสียเงินแป๊ะเจี๊ยะซักกะบาท   แต่ที่ตลกก็คือ..คุณนายบอกว่าที่อยากให้เราสองคนได้เรียนโรงเรียนแม่ชีนี้ก็เพราะว่า  ชอบเครื่องแบบที่เป็นเสื้อแขนยาวจีบพอง  คอปกผูกไทน้ำเงิน   กระโปรงน้ำเงินทวิส   คุณนายบอกว่า “น่ารักจังเลย  หม่าม้าชอบ  อยากให้สูกสาวม้าได้ใส่เครื่องแบบสวยๆ” แต่จนแล้วจนรอด  เราทั้งสองคนก็ไม่มีใครได้ใส่เครื่องแบบชุดนั้น...   เพราะมันเป็นเครื่องแบบของนักเรียนชั้นมัธยมปลายของที่นั่น   นักเรียนประถมใส่เป็นเอี๊ยมแทน   คุณนายก็พยายามปลอบใจตัวเองอยู่เสมอว่า “ไม่เป็นไร   เอี๊ยมก็น่ารักดี” จากคุณ : โก๊ะโกะ เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 23:01:44

ความคิดเห็นที่ 3 ต่อเมื่อโตมา  ฉันจึงได้รู้เหตุผลแท้จริงว่าทำไมคุณนายถึงจับเราเข้าโรงเรียนคริสต์ตั้งแต่ประถม   เพราะสมัยนั้น   ถ้าเรียนโรงเรียนรัฐกว่าจะได้เริ่มเรียนภาษาอังกฤษก็นู่น  ประถมห้า   ..แต่ที่โรงเรียนคริสต์   เราจะได้เรียนอังกฤษตั้งแต่แรกเข้า   ที่สำคัญ...  คุณนายต้องการให้เราได้อยู่ในสังคมดี - ดี   และสิ่งแวดล้อมที่ดี คุณนายเคยเล่าให้ฟังว่า   เคยแวะผ่านโรงเรียนวัดแถวบ้าน  เห็นเด็กเล็กๆนอนกลางวันกับพื้นโล่ง   แล้วก็มีแมวกระโดดข้ามหัวเด็กๆไปมา   คุณนายไม่อยากให้ลูกสาวมีแมวกระโดดข้ามหัวแบบนั้นกะเค้าด้วย การที่เจ้สอบเข้าโรงเรียนใหม่ ได้ตอน ม.4   ซึ่งเป็นโรงเรียนรัฐนั้น   ก็เป็นการช่วยแบ่งเบาภาระค่าเล่าเรียนของคุณนายกะคุณป๋าไปด้วย   จากเทอมละเป็นหมื่นเหลือไม่ถึงพัน   ประหยัดได้ทั้งค่าเทอม  ค่าเครื่องแบบถึงจะเป็นเครื่องแบบใหม่เหมือนกัน   แต่ก็คิดถึงความแตกต่างของชุดสิ   เครื่องแบบโรงเรียนรัฐก็ไม่ต่างกันเท่าไหร่ไม่ว่าจะเป็นโรงเรียนไหนๆ   แค่โรงเรียนใหม่ของเจ้กระโปรงเป็นสีดำแล้วก็มีเข็มที่ต่างออกไปเท่านั้นเอง   ไม่ต้องมีไท   กระโปรงทวิส   หัวเข็มขัด   กระดุมข้อมือ   โอย ! อีกสารพัด   ไหนจะค่าหนังสือ   หนังสือเรียนของโรงเรียนรัฐ  กับหนังสือของโรงเรียนคริสต์   แน่ล่ะว่าวิชาบังคับอาจจะต้องเหมือนกันก็เพราะมันเป็นวิชาบังคับ   แต่พวกหนังสือเรียนภาษาอังกฤษ   ค่าอุปกรณ์การเรียนการสอนและอะไรอื่นๆอีกจิปาถะสำหรับชั้นเรียนใหม่   ทั้งหมดนี้   เจ้ช่วยคุณนายกะคุณป๋าประหยัดไปได้มากโข ฉันไม่รู้เหมือนกันว่าทุกคนในบ้าน   ไม่ว่าจะเป็นเจ้   หรือคุณนายจะรู้บ้างหรือเปล่าว่าฉันรู้สึกกดดันแค่ไหน   กับการสอบเข้าโรงเรียนใหม่นี้... อย่างที่บอกว่าเจ้จะเป็นคนเริ่มก่อนทุกอย่างเสมอ   และที่ร้ายไปกว่านั้น...  เจ้ก็มักจะเริ่มได้ดี   และทำทุกอย่างได้สำเร็จงดงามน่าภาคภูมิใจทุกครั้ง การที่ฉันพยายามอย่างหนักในทุกเรื่องก็เพื่อตามเจ้ ให้ทัน   การที่ทำอะไรตามหลังนี่มันไม่ดีเลยนะ   เพราะถ้าทำดีก็เท่ากับเสมอตัวคือเจ๊ากันไป   แต่ถ้าพลาดพลั้งขึ้นมาก็แปลว่าเราสู้คนก่อนหน้าไม่ได้ ฉันไม่ชอบการเปรียบเทียบเลย   เพราะเราสองคนแทบไม่มีอะไรที่เหมือนกันเลยซึ่งเหมาะแก่การเปรียบเทียบเป็นอย่างมากในสายตาคนอื่น   อันนี้หมายถึงคุณสมบัติ  นิสัยและเอกลักษณ์เฉพาะตัวนะ   เอาที่สังเกตง่ายๆก่อนเรื่องแรกก็คือ  เจ้ขาว  ขาวมาก   ขาวจั๊วะเลย   ส่วนฉันดำมาก  ก็อาจจะไม่ถึงขั้นดำปิดปี๋เหมือนนิโกรอะไรโน่น   แต่มันก็ตลกอยู่ดี   คุณนายกับคุณป๋าก็ไม่มีใครดำทั้งคู่   แต่ฉันกลับดำ  คุณนายพยายามปลอบใจฉันอยู่หลายครั้ง   โดยเฉพาะเวลาโดนเจ้ล้อ   ว่าที่จริง ผิวของฉันเป็นสีแทนมั่ง  ผิวสีน้ำผึ้งมั่ง  แต่ก็คงเป็นแทนที่แก่มาก   แล้วก็คงเป็นน้ำผึ้งที่เคี่ยวจนเกือบจะไหม้   ...ไอ้ข้างหลังนี่ฉันต่อเอง ประโยคคำถามที่แสนจะเคยคุ้น แต่ฉันไม่ชอบเลยจึงมีให้ได้ยินอยู่เสมอ  “ตายแล้ว!  เป็นพี่น้องกันแท้ๆเลยหรือคะเนี่ย   หน้าตาก็ไม่เหมือนกัน   แล้วคนน้องก็ด๊ำ- ดำ   ส่วนน้องเจน  ก็ข๊าว – ขาว”  เจนคือชื่อของเจ้  แล้วทำไมต้องย้ำว่าดำซะขนาดนั้นนะ    ฉันก็เห็นตัวเองในกระจกอยู่เกือบทุกวัน..รู้ตัวดีอยู่แล้วไม่เห็นต้องย้ำเลย   ไม่ชอบจริงๆนะเนี่ย บางทีคุณนายก็จะอธิบายขำๆไปว่า   ...ตอนสมัยท้องเจ้น่ะ   คุณนายชอบกินนม  นมสดด้วยนะ   ไม่ก็น้ำมะพร้าวหอม   ส่วนตอนท้องฉัน  คุณนายดันฮิตพวกโอเลี้ยงกะโอยัวะ   กินมันทุกวันเลย   ฮ่าฮ่าฮ่า แต่บางครั้งก็จะมีคำเย้าที่ฉันไม่ตลกด้วยเลยอย่างเช่น  “ คนนี้ลูกเก็บมาเลี้ยงรึเปล่าคะ   ไม่เห็นเหมือนคุณเพ็ญพักตร์เลย ”  จะพูดทำไมเนี่ย   และที่ไม่ชอบเข้าไปใหญ่คือ  เจ้ชอบจำมาแหย่ฉัน ว่า ... ตัวเองเป็นเด็กเก็บมาเลี้ยง...    หลายครั้งหลายหนที่ฉันต้องเสียน้ำตาและเก็บมาคิดด้วยความคาใจ มีอีกมากมาย...  อย่างเจ้จะผอมกว่าตัวเล็กๆแบบบางเดินทีเหมือนจะปลิวไปกะลม   เจ้เป็นเด็กหัวดีจำแม่น   อย่างที่บอกแต่ต้นว่า เจ้ชอบอ่านหนังสือเป็นชีวิตจิตใจ  ยกเว้นหนังสือเรียน   แต่ด้วยความที่หัวดีเจ้ก็มักจะเป็นคนเก่งของห้องเสมอ   อันนี้คุณนายก็เคยอธิบายว่า  ...ตอนที่ท้องเจ้  คุณนายชอบอ่านหนังสือ  พวกนิยงนิยายนี่ยิ่งชอบ    ส่วนฉันน่ะหรอหนังสือนี่ไปไกลๆเลย    หนังสือเรียนจำเป็นต้องอ่าน   เพราะฉันไม่อยาก.....   ไม่อยาก...แพ้ ( จะใช้คำนี้ได้มั้ยนะ ) เจ้  ไปหมดซะทุกเรื่อง    แต่ที่ฉันชอบคือดูบอล   หนุ่มในดวงใจ  คือ  พี่เบคส์   ต้องพี่เบคส์เท่านั้น   ตอนพี่เบคส์แต่งงานกะวิคตอเรีย   ฉันงี้เศร้าไปเป็นอาทิตย์    และอย่างแน่นอน ทีมในดวงใจ คือ  แมนยู   คงไม่ต้องบอกว่าตอนท้องฉัน   คุณนายชอบทำอะไร  แต่จะเพิ่มเติมให้ว่า คุณนายเชียร์บอลซะมันหยดจนกระทั่งเจ็บท้องคลอดน่ะ   คิดดู นิสัยเราสองคนก็ไม่เหมือนกันเลย    เจ้จะเหมือนเด็กไม่ค่อยยอมโต   ชอบอ้อนคุณนายตลอด   ยิ่งเวลาไม่สบายทีนะ   จะงอแงเอานั่นเอานี่ตลอด   จนบางทีนะ  ฉันนึกอยากจะไม่สบายมั่งให้มันรู้แล้วรู้รอด  แต่ก็นั่นแหละ   ในขณะที่เจ้ไม่ค่อยแข็งแรง   ไม่สบายบ่อย   ฉันกลับแข็งแรงบึกบึนไม่เคยเจ็บไข้ได้ป่วยอะไรกับเค้าเลย นอกจากนั้น   เจ้ยังแสนจะดื้อ  ดื้อมาตั้งแต่เล็กๆ   ตอนฉันกลับมาบ้านแรกๆเห็นเจ้โดนคุณนายตีด้วยก้านมะยมริดใบออกจนหมดที่คุณนายไปเก็บมาจากข้างบ้าน   เสียงดังกระทบเนื้อแบบที่ฉันออกเสียงไม่ถูก   แต่นั่นก็ทำให้ฉันกลัวและรู้สึกห่างเหินกับคุณนายยิ่งขึ้นไปอีก   ระหว่างที่โตมาเจ้ก็ยังถูกคุณนายตีอยู่นับครั้งไม่ถ้วน   ที่น่าแปลกก็คือ...  คุณนายไม่เคยตีฉันเลย   แม้สักครั้ง   ตั้งแต่เล็กจนโต   แปลกดีไหม   ไม่ใช่ว่าฉันไม่ดื้อเลยหรอกนะ   แต่คุณนาย  มักจะบอกใครๆอยู่เสมอว่า  ...ลูกสาวคนเล็กของคุณนายน่ะดื้อเงียบ  ดื้อแพ่ง   ไม่เถียง   แต่ก็ไม่ทำ...  ซึ่งต่างกับเจ้   รายนั้นเถียงเก่ง   เถียงฉอดๆๆ   และนั่นเหมือนเป็นการยั่วยุให้คุณนายมีน้ำโหมากขึ้น   จนเริ่มขึ้นมัธยมนั่นแหละ  เจ้ถึงค่อยๆเถียงน้อยลงเรื่อยๆ  .....จะบอกว่ายังไงดีล่ะ   ฉันก็ไม่ได้อยากโดนตีหรอกนะ   แต่มันเหมือนฉันกับคุณนายห่างกันมากกว่าเจ้   ระหว่างเราเหมือนมีเส้นใยบางๆที่มองไม่เห็น...ถักร้อยกั้นเราไว้ ฉันจึงทั้งเครียดทั้งกดดันกับการสอบเข้าโรงเรียนใหม่    เพราะในขณะที่เจ้เริ่มจากไม่รู้อะไรเลย   มีแค่ความมุ่งมั่นกับใฝ่ฝันที่จะเข้าโรงเรียนนี้ให้ ได้   เริ่มเรียนกวดวิชาก็ช้า   ไม่มีใครแนะนำว่าควรจะเรียนที่ไหนยังไง  เจ้ต้องขวนขวายเองทุกอย่าง  ในขณะที่ฉันมีเจ้คอยแนะนำ   เป็นพี่เลี้ยง   หาที่เรียนพิเศษให้  เริ่มเรียน ตั้งแต่ ม.2  ได้เตรียมตัวตั้งแต่เนิ่นๆ   เหมือนมีเจ้เป็นเครื่องเบิกทางคอยทำทางให้   ถ้าฉันยังทำไม่ได้   แค่คิดก็ทำให้ฉันรู้สึกแย่มากๆแล้ว   ที่สำคัญ...ฉันอยากให้คุณนายได้ภาคภูมิใจในตัวฉัน   ฉันจึงต้องพยายามอย่างหนัก    แสนจะกลัวและกังวล... จนในที่สุด...   ฉันก็ทำสำเร็จ  ได้ผ่านเข้ามายืนในที่เดียวกันกับเจ้   ก้าวตามเจ้มาอีกก้าว  ถึงอย่างไรฉันก็รู้สึกภูมิใจกับสิ่งที่ตัวเองทำและฝ่าฟันจนผ่านพ้นมาได้   แม้มันจะเป็นการพยายามตามหลังเจ้ก็ตาม   และก็ไม่รู้ว่าคุณนายกะคุณป๋าจะภูมิใจในตัวฉันบ้างหรือเปล่า   แต่อย่างน้อยฉันก็ทำได้... จากคุณ : โก๊ะโกะ เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 23:08:35

ความคิดเห็นที่ 5 กลับมาถึงบ้านแบบงงๆ   เจ้ถลาเข้าบ้าน   ตะโกนเรียกคุณนายโหวกเหวกตั้งแต่ก้าวเท้าเข้าประตู “ หม่าม้า  ม้า...  น้องหมีไม่สบาย ”  - - น้องหมี - -  นี่ก็อีกเหมือนกัน  ฝีมือ  เอ...ควรจะเรียกฝีปากน่าจะเหมาะ   ของเจ้อีกตามเคย  ถือว่าตัวเองผอมแล้วชอบมาล้อฉันว่าอ้วนเป็นลูกหมี   สุดท้ายก็เลยกลายเป็นอีกชื่อนึงของฉันที่เรียกกันอยู่เฉพาะในบ้าน คุณนายโผล่พรวดออกมาจากครัวหน้าตาตื่น  แทบจะวิ่งมาอุ้มฉัน “ น้องเป็นอะไร ”  แล้วสองคนแม่ลูกก็ช่วยกันพยุง..ประคองกึ่งลากฉันไปนอนบนเตียงไม้ที่ปกติใช้นอนเล่นดูทีวีกันในบ้าน   ระหว่างที่เจ้อธิบาย  ฉันก็ได้ยินเพียงแว่วๆ  “ เค้าก็ไม่รู้...  บ่นว่าปวดหัว   ตัวร้อนมีไข้ด้วย   ตอนอยู่บนรถนะ   เค้ากลัวแทบแย่   อยากให้มาถึงบ้านเร็วๆ.........” หลังจากนั้น ฉันก็รู้สึกเหมือนกึ่งหลับกึ่งตื่นอยู่ตลอด   เหมือนมีอะไรเย็นๆมาพาดผ่านตัว  เช็ดแขนเช็ดหน้าอยู่เป็นระยะๆ   แล้วก็มีอะไรอุ่นๆทาวาบที่แผ่นอก  คอ  จมูก  จากนั้นก็รู้สึกอุ่นๆ นุ่มๆ  สบายตัวขึ้น รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาอีกที   ฟ้าก็มืดสนิทแล้ว   ลืมตาขึ้นมาก็เห็นคุณนายนั่งอยู่ข้างๆ  จับมือฉันไว้   ถามฉันเสียงอ่อนโยน  “ เป็นไงบ้าง   ลูก   รู้สึกดีขึ้นมั้ย ” คุณนายเอาอีกมือนึงลูบศีรษะฉัน   ฉันรู้สึกดีจัง   เหมือนสัมผัสนั้นได้ปัดเป่าเอาความเจ็บป่วยออกไปจากร่างกาย แต่เท่าที่ฉันทำได้ คือ พยักหน้า  ไม่มีแรงแม้แต่จะขยับริมฝีปาก “ งั้นเดี๋ยว   นั่งสามล้อไปหาหมอกัน  ให้เจ้เฝ้าบ้านรอป๋ากลับ   หนูลุกไหวมั้ย  ลูก” ฉันพยักหน้าอย่างอ่อนแรงอีกครั้ง... จากคุณ : โก๊ะโกะ เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 23:14:26

ความคิดเห็นที่ 6 หมอที่เราไปหา   เป็นคลินิกเล็กๆใกล้บ้าน  ฉันกับเจ้รักษามาตั้งแต่เด็กๆ   หมอก็ถามอาการ  วัดไข้ซึ่งตอนที่ฉันไปตรวจ ไข้ลงแล้ว จากที่กินยาแก้ไข้ไป   ให้ฉันอ้าปากตรวจดูลิ้นดูคอ   เอาเครื่องมือที่เสียบหูมาแปะฟังเสียงหัวใจ เสียงหายใจ   อะไรเทือกๆนี้   แล้วก็บอกว่าน่าจะเป็นอาการแรกเริ่มของไข้หวัดใหญ่   จากนั้นก็จัดยามาให้กิน 3 วัน  แล้วให้คุณนายพากลับมาตรวจซ้ำดูอีกที โชคดีที่เป็นวันศุกร์...   เสาร์อาทิตย์  ฉันจึงได้พัก  นอนตลอดทั้งวัน   เป็นสองสามวันที่ฉันมึนงงอยู่ตลอดเวลา   อาการไม่ถึงกับเรียกได้ว่าดีขึ้น   ประมาณทรงๆทรุดๆจะเหมาะกว่า   ต้องกินยาลดไข้ทุก 4 ชั่วโมงคอยดักไว้    ไม่งั้นไข้จะขึ้นอยู่ตลอดแล้วก็ไม่เป็นอันทำอะไรได้เลย   เพราะจะปวดหัวเหมือนหัวกำลังจะระเบิด ทำให้นอนก็นอนไม่ได้   ทุรนทุรายมาก ส่วนที่โชคร้ายก็คือ... ฉันกำลังจะสอบเก็บคะแนนรายวิชาครั้งแรกของเทอม   นับเป็นการสอบครั้งแรกในการเข้ามาเรียนที่นี่    ฉันไม่ได้อ่านหนังสือเลย   ทั้งที่กะว่า   เสาร์อาทิตย์จะตะลุยอ่านให้เต็มที่แท้ๆ   เพราะจะสอบอีกไม่กี่วันที่จะถึงนี้แล้ว คนที่ดูอาการจะแย่กว่าฉันก็คือ คุณนาย...  เพราะแทบไม่ได้หลับได้นอนเลยในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา  ต้องคอยเช็ดเนื้อเช็ดตัว  ป้อนข้าวป้อนน้ำ   กลางคืนก็ต้องตั้งนาฬิกาปลุก  เพื่อปลุกให้ฉันตื่นขึ้นมากินยาตามเวลาทุก 4 ชั่วโมง   หน้าตาคุณนายโทรมมาก  ผมเผ้าแทบไม่ได้หวี   ขอบตาดำคล้ำ   พร้อมจะสะดุ้งตื่นทุกครั้งในตอนดึกๆ  แม้กระทั่งฉันลุกขึ้นมาเรียกขอน้ำตอนตีสามตีสี่ด้วยเสียงที่แทบจะไม่ดังไปกว่าเสียงกระซิบว่า “ ม้า   หนูหิวน้ำ...” คุณนายจะสะดุ้งตื่นขึ้นมา “ หือ..  ว่าไงนะ  หนูจะเอาอะไร   หิวน้ำหรอลูก  เดี๋ยวนะ   เดี๋ยวม้าไปหยิบให้ ”  จากนั้นก็จะลุกด้วยท่าทางกระฉับกระเฉง   ไม่มีทีท่างัวเงียไปหยิบน้ำมาประคองให้ฉันกิน ในช่วงเวลาที่สติสัมปชัญญะกลับมาอยู่กับเนื้อกับตัวพอสมควร   สองวันที่ผ่านมา... ฉันเริ่มถามตัวเอง...  แน่ใจหรอ  ว่าคุณนายไม่รักเรา...   จริงหรอ  ที่เค้าว่ากันว่า...คุณนายลำเอียง   รักเจ้มากกว่า... จากคุณ : โก๊ะโกะ เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 23:16:13

ความคิดเห็นที่ 7 เช้าวันจันทร์...  อาการฉันเริ่มดีขึ้น   ฉันตื๊อคุณนายขอไปโรงเรียน   บอกว่าหายดีแล้ว   ทั้งๆที่คุณนายและเจ้ พยายามทักท้วง  ทัดทาน  คัดค้าน  แต่ฉันไม่อยากขาดเรียนเลยจริงๆ ยิ่งใกล้สอบแบบนี้ด้วย   แล้วฉันก็รู้สึกดีขึ้นมาก   คุณนายจัดยาให้ไปกิน   กำชับแล้วกำชับอีกว่า ห้ามลืมกินยา   ต้องกินตรงตามเวลา   กี่เม็ดอะไรบ้าง   กว่าจะได้ออกเดินทางจากบ้าน...  จนเกือบเข้าเรียนไม่ทัน ตลอดวัน  ฉันรู้สึกสบายขึ้นมาก   และก็กินยาตรงตามเวลาที่คุณนายสั่ง   กลับบ้านด้วยกันกับเจ้   เจ้มารอรับถึงที่ห้องเลยนะ... คุณนายพาไปตรวจซ้ำ  วันนี้หมอเอาสายยางสีเหลืองเส้นเล็กๆมารัดแขนฉันด้วย   บอกว่าจะตรวจว่ามีจุดเลือดออกเล็กๆขึ้นมารึเปล่า   รัดตั้งหลายที่   รัดเท่าไหร่ก็ไม่มีเจ้าจุดแดงที่ว่าขึ้นมาให้เห็นซักจุด   แล้วถ้าจะมีนะ...  ฉันก็ว่าเป็นเพราะหมอรัดซะจนเส้นเลือดฝอยฉันแตกมากกว่า   เหอะ เหอะ   ก็มันเจ็บนี่นา หมอก็เลยบอกว่า...  ไม่น่าจะใช่ไข้เลือดออกนะ   เพราะรัดแล้วก็ไม่มีจุดเลือดออก   แถมไข้ก็ลดแล้วด้วย  น่าจะเป็นไข้หวัดใหญ่มากกว่า   เพราะมีปวดเมื่อยตามตัวด้วย   แต่ถึงยังไงก็ให้คุณนายสังเกตอาการใกล้ชิด  เนื่องจากช่วงนี้เป็นหน้าฝน   ไข้เลือดออกกำลังระบาด  ถ้ายังไงคืนนี้มีไข้ขึ้นสูงอีก  ให้รีบส่งโรงพยาบาลทันที   แล้วก็จัดยามาให้อีกชุด ทุกอย่างเรียบร้อยราบรื่นดี   จนฉันคิดว่าคงจะหายดีแล้วแน่ๆ   คุณนายก็หยุดยาลดไข้ไป   เพราะหมอบอกว่าถ้าไข้ลดแล้วก็ไม่จำเป็นต้องกินพร่ำเพรื่อ   ยาพารา...  ถ้ากินมากๆจะเป็นพิษต่อตับ   แล้วฉันก็กินติดๆกันมาหลายวันแล้ว   แถมตอนนี้ฉันก็ไม่มีไข้ด้วย   พอตกกลางคืนสามสี่ทุ่มได้   ฉันว่าจะอ่านหนังสือซะหน่อยก่อนนอน   เปิดหน้าแรกเท่านั้นแหละก็รู้สึกหัวหมุนติ้วเป็นลูกข่างที่เค้าเพิ่งจับทอยใหม่ๆ   เลยสะกิดบอกเจ้ เจ้วิ่งลงไปตามคุณนาย   พอขึ้นมาถึง   คุณนายมาจับตัวฉันดู   ร้องตกใจ   รีบวิ่งหายาแก้ไข้  หาน้ำหาผ้ามาเช็ดตัวฉันใหญ่   เจ้อยู่ช่วยเป็นลูกมือซักพักก็ลงไปนอนแล้วก็หลับปุ๋ยด้วยความเหน็ดเหนื่อย   สามวันมานี้   ฉันทำเอาทั้งบ้านเสียศูนย์กันไปหมด...   ฉันมองเจ้หลับปุ๋ยด้วยความอิจฉา   อยากหลับให้สนิทแบบนั้นบ้างจัง   เนื่องจากต้องหลับตื่นเป็นกะกินยา พอยาเริ่มออกฤทธิ์   อาการปวดหัวก็ทุเลาลง   ฉันมีสภาพกึ่งหลับกึ่งตื่นอีกครั้ง   ตอนนั้นคุณป๋ากลับมาแล้ว  กะลังถกกะคุณนายอย่างเคร่งเครียด    ฉันจับความได้เลาๆว่า... คุณนายอยากพาฉันไปโรงพยาบาลเพราะไข้ขึ้นสูงอีก   แล้วตอนที่เช็ดตัวให้ฉัน  คุณนายเห็นตัวฉันงี้แดงเป็นปื้น ทั้งคอทั้งหลัง   แดงเถือกไปหมด   ส่วนคุณป๋าคิดว่าไม่น่าจะเป็นอะไรมาก   หมอไปหามา  ยาก็กินไปแล้ว   รอดูอาการไปก่อนดีกว่า... แต่สุดท้าย   คุณนายก็คงชนะ   เหมือนทุกครั้งที่ทะเลาะกัน...  ฉันมานอนโรงพยาบาลจนได้   คุณป๋าอุ้มใส่รถแท็กซี่มา   ฉันนอนหนุนตักคุณนายๆเอาผ้าขนหนูคลุมตัวให้แล้วก็กอดฉันไว้ซะแน่น   คงกลัวฉันหนาวแอร์รถ    ผ้าขนหนูตรงที่คุณนายกอดฉันรู้สึกเหมือนมันจะชื้นๆด้วยล่ะ ส่วนเหตุการณ์ก่อนหน้ากว่าที่เราจะออกจากบ้านได้   วุ่นวายพอดูเชียวล่ะ  เพราะเจ้ดันหลับปุ๋ยไปแล้วไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลย   คงเพราะเหน็ดเหนื่อยจากเรียน   อยู่เย็นเพื่อรอรับฉันกลับบ้าน   คอยเป็นลูกมือช่วยคุณนาย คุณนายก็เลยไม่อยากปลุก   เพราะเพลียซะขนาดนั้น   หลับสนิทซะขนาดนี้    ถ้าปลุกขึ้นมาก็คงจะทั้งงัวเงียและงอแงน่าดู    ไอ้ครั้นจะเอาฉันไปรพ.คนเดียวก็ไม่ไหว   ค่ำมืดดึกดื่นป่านนี้แล้วด้วย   เลยโทร.ไปเรียกน้าผู้หญิงข้างบ้านที่ก็เห็นเรามาตั้งแต่เล็กแต่น้อยให้มาช่วยอยู่เป็นเพื่อนเจ้ที   จึงเอาฉันออกมาจากบ้านได้... แก้ไขเมื่อ 09 ส.ค. 53 23:19:46 จากคุณ : โก๊ะโกะ เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 23:18:23

ความคิดเห็นที่ 8 พอเรามาถึงรพ.  แต่ละคนก็โกลาหลกันใหญ่   ฉันมารู้เอาตอนหลังว่าเป็นเพราะแรกเข้าที่วัดไข้   อุณหภูมิร่างกายฉันสูงปรี๊ดปาเข้าไปตั้ง 42 องศาเซลเซียส  จนทั้งหมอทั้งพยาบาลถามกันยกใหญ่ว่าอยู่มาได้ไงเนี่ย... ฉันได้ยินในขณะสะลึมสะลือด้วยพิษไข้   พวกหมอพูดกันว่าต้องแอดมิทๆ  จากนั้นก็หันไปถามคุณนายว่าจะจองห้องเลยมั้ย   เอาห้องแบบไหน   เสียงคุณนายตอบมาทันทีชัดเจนโดยแทบไม่เสียเวลาคิด...ห้องพิเศษ  เดี่ยว  ไม่เอาห้องคนไข้รวมนะ... จากนั้นก็เจาะเลือดฉันไปตรวจ  เจาะโน่นเจาะนี่  แทงน้ำเกลืออะไรต่อมิอะไรก็ไม่รู้วุ่นวายกันไปหมด   ฉันทั้งงงทั้งเพลีย   เลยหลับไปในที่สุด... ตื่นมาตอนเช้าเหมือนได้ยินเสียงคุยกันแว่วๆ เข้าหูมั่ง เบลอๆมั่ง  ....คุณแม่ตัดสินใจได้รวดเร็วดีมากครับ  ถ้ามาช้ากว่านี้นิดเดียวอาการแกจะเข้าข่ายอันตราย   อาจจะถึงขั้นช็อคได้   แล้วก็ไม่แน่ว่าหมอจะช่วยแกได้ทันหรือเปล่า....  แล้วก็เหมือนสติฉันหลุดๆไปอยู่พักหนึ่ง   รู้สึกเย็นวาบๆจากศีรษะจดปลายเท้าเหมือนใครเอาน้ำเย็นจัดๆมาเทรดตัว   ทั้งที่สติสัมปชัญญะกึ่งหลับกึ่งตื่น   แต่ก็ยังพอจับความได้   ....นี่เราเกือบตายไปแล้วหรอเนี่ย   ถ้าถึงมือหมอช้ากว่านี้นิดเดียว   เฉียดความตายมาเมื่อคืนสดๆร้อนๆเลยหรอเนี่ย.... เสียงหมอยังคงดังต่อเนื่อง....  ตอนนี้เกร็ดเลือดแกก็ต่ำมาก   วันสองวันนี้ไม่ให้คนไข้ลุกจากเตียงเลยนะครับ   ถ้าจะปัสสาวะก็ให้ใช้กระโถน   หมอไม่อยากให้แกไปชนหรือกระทบกระแทกอะไรทั้งนั้น   เดี๋ยวเลือดจะไหลไม่หยุด....   จากนั้นจึงเป็นเสียงคุณนายพึมพำรับคำคุณหมอว่า  ค่ะ ค่ะ... เพราะฉะนั้นฉันจึงต้องนอนแบบอยู่บนเตียงโดยห้ามลุกไปไหนเลยเป็นเวลาถึงสองวัน   ภาระหนักก็เลยตกไปอยู่ที่คุณนาย    ต้องคอยดูแลเช็ดเนื้อเช็ดตัวเวลาที่ฉันมีไข้ขึ้นมาอีก   ป้อนข้าวป้อนน้ำ  ซึ่งฉันก็กินไม่ค่อยได้   กินอะไรก็ไม่ค่อยลง   แถมห้ามเดินไปเข้าห้องน้ำเองอีก...  คุณนายต้องเป็นคนทำให้ฉันทุกอย่างโดยไม่เคยปริปากบ่นว่าเหนื่อยสักคำ   หรือมีสีหน้าเบื่อหน่ายเลยแม้แต่น้อย   จะรีบลุกไปหยิบไปหามาให้ด้วยท่าทางกระตือรือร้นเต็มอกเต็มใจอยู่ตลอด   ทั้งๆที่ฉันเองก็รู้ดีว่าจริงๆแล้วคุณนายคงเหนื่อยมาก...   ทั้งเหนื่อยทั้งเพลีย ตั้งกี่คืนแล้วที่คุณนายไม่ได้นอนแบบเต็มๆตา.... จากคุณ : โก๊ะโกะ เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 23:21:11

ความคิดเห็นที่ 9 เจ้อพยพไปนอนกะอาอี๊อากู๋อยู่คืนสองคืน   ส่วนคุณป๋าก็จะแวะมาทุกคืนก่อนจะกลับบ้าน  ฉันทำเอาทุกคนวุ่นวายเสียศูนย์กันไปหมด... เย็นวันที่ 3 ที่ฉันนอนอยู่รพ.   พวกอาอี๊อากู๋ก็มาเยี่ยม   พาน้องแทงค์มาด้วย   น้องแทงค์....เป็นลูกของโซ้ยกู๋ ( น้าชายคนเล็ก ) ซึ่งตอนนี้พวกอาอี๊เป็นคนช่วยกันเลี้ยง ( จนเจ้เคยกึ่งแซวกึ่งกัดว่า   ถ้าพวกอี๊เปิดกิจการเนอร์สเซอรี่  ป่านนี้คงรวยเละไปแล้วเพราะขยันเลี้ยงเด็กเป็นล่ำเป็นสันซะเหลือเกิน)   เพราะแม่เสียตั้งแต่น้องยังเล็กๆสองสามขวบได้มั้ง   ตอนนี้โตขึ้นชั้น ป.4 แล้ว  ทั้งดื้อทั้งโมโหร้ายน่าดู พวกอี๊เอาข้าวเอาน้ำมาส่ง   แต่ถึงเป็นฝีมืออี๊ที่ฉันโปรดปราน   ฉันก็ยังกินไม่ค่อยลงอยู่ดี... สักพัก.... เจ้ก็เข้ามา   หอบข้าวของพะรุงพะรุงพะรัง   หอบแฮ่กๆ   หน้างี้มันเยิ้มไปด้วยเหงื่อ    มาถึงไม่พูดไม่จา   ไหว้พวกอี๊พวกกู๋   แล้วก้มหน้าก้มตากินข้าวใหญ่เลย   คงจะหิวมาก... คุณนายกับอาอี๊อากู๋คุยกันอีกซักครู่หนึ่ง   พวกอี๊ก็กลับไป...เพราะไม่อยากให้น้องแทงค์เข้านอนดึกพรุ่งนี้ต้องตื่นไปเรียนแต่เช้า   แล้วพวกอี๊ก็ต้องเป็นคนตื่นไปส่งด้วย   ฉันก็รู้สึกเหงาๆเหมือนกัน   หลังจากมีน้องแทงค์   ซึ่งเป็นหลานผู้ชายคนเดียวในบ้าน   ฉันก็เหมือนถูกลดความสำคัญลงไม่ได้เป็นแก้วตาดวงใจของบ้านโน้นเหมือนแต่ก่อน... คุณนายเอาจานชามไปล้างเก็บ   อยู่ดีๆ...เจ้  ซึ่งวันนี้นั่งเงียบมาตลอดตั้งแต่มาถึง   มีบ่นว่ารถติดเนื่องจากรพ.ที่ฉันมาอยู่(ซึ่งเป็นรพ.เอกชนที่ค่อนข้างได้มาตรฐานและอยู่ใกล้บ้านที่สุด)   อยู่ครึ่งทางระหว่างบ้านกับโรงเรียน  ทำให้ต้องนั่งรถธรรมดามาไม่ได้ขึ้นทางด่วน  และย่านนี้เป็นย่านที่ขึ้นชื่อเรื่องรถติดมากๆ   ....ก็โพล่งขึ้นมาอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย “ ดูซิ !  สุดท้ายแล้วใครที่รักตัวเอง   สุดท้ายใครที่ดูแลตัวเองมาตลอดกี่วันกี่คืน  ไม่ได้หลับไม่ได้นอนเลย   สุดท้ายเหลือใครกี่คนที่เอาตัวเอง    นั่นน่ะ ! ที่เพิ่งกลับไป   ที่บอกว่ารักตัวเองนัก  รักนักรักหนา   วันนี้ก็เพิ่งโผล่มาเยี่ยมตัวเองเพราะว่าที่โรงเรียนน้อง  ช่วงนี้กำลังยุ่งๆ ” พร้อมกับทำเสียงเล็กเสียงน้อยเลียนแบบอาอี๊  “ มาอยู่ได้ซักกี่ชั่วโมงแล้วก็รีบเผ่นกลับ  เพราะกลัวน้องเพลียถ้านอนดึก  พรุ่งนี้ต้องมีเรียนแต่เช้า ” “ บ้านโน้นที่ตัวรักนักรักหนา   เสาร์อาทิตย์ขึ้นมาต้องไปนอนค้าง   สุดท้ายเวลาตัวเองเจ็บไข้ได้ป่วยต้องการคนพยาบาลรักษา   เฝ้าเช้าเฝ้าเย็น   มีใครบ้างหรอมาอยู่ดูแลตัว   ตัวเห็นใครอื่นอีกหรอ   นอกจากผู้หญิงคนนั้นน่ะ   คนนั้น   ที่เช็ดตัวป้อนข้าวป้อนน้ำหยิบกระโถนทำโน่นทำนี่ให้ตัวอยู่งกๆ  จนจะกลายเป็นผีดิบเดินได้อยู่แล้ว   หัดเปิดตาดูซะมั่งสิ ” ไม่รู้น้ำตามันมาจากไหนมากมายขนาดนี้ก็ไม่รู้    ตั้งแต่ไม่สบายมา  ฉันก็ไม่เคยร้องไห้งอแงเลยซักครั้ง   แต่นี่..น้ำตามันไหลพรากๆ  ไหลไม่หยุด   โดยที่ฉันไม่ต้องกระพริบตาเสียด้วยซ้ำ   คุณนายถลาออกมาตามเสียงที่ดังขึ้นๆของเจ้ด้วยความตกใจ   แล้วก็เห็นเราสองคนพี่น้องร้องไห้อย่างเอาเป็นเอาตายทั้งคู่ “ อะไรกัน ลูก” คุณนายหันไปมองลูกสาวคนโต  คงได้ยินแว่วๆอยู่เหมือนกัน  “เจน  ว่าอะไรน้อง   น้องกำลังไม่สบายอยู่นะลูก   พอเถอะ   มีอะไรไว้ค่อยคุยกันวันหลัง   ให้น้องพักนะลูก” ได้ยินอย่างนี้  น้ำตาฉันยิ่งไหลไม่หยุด  ได้แต่กัดริมฝีปากตัวเองซะแน่นโดยไม่ได้พูดอะไรออกมาซักคำ “ คุณนาย...  อย่าห้ามหนูเลย   น้องหมีปิดตาปิดใจตัวเองมานานแล้ว  เค้าคิดว่าคุณนายน่ะลำเอียงรักหนูมากกว่า   ไม่สบายหนนี้เค้าน่าจะได้รู้ซักที   ว่าคุณนายน่ะรักเค้ามากแค่ไหน   พูดครั้งนี้ครั้งเดียวแล้วหนูก็จะไม่พูดอีก   โตๆกันแล้ว...  ถ้าแค่นี้เค้ายังคิดไม่ได้   หนูก็คงไม่รู้จะพูดอะไรอีกแล้วเหมือนกัน” ลูกสาวคนโตของแม่ชี้ให้ฉันดู  “ นี่ตัวเองดูนะ   ดูสภาพคุณนายสิ   หัวเหอยุ่งอีรุงตุงนังไม่รู้ว่าไม่ได้หวีมากี่วันแล้ว  ตางี้ดำปิดปี๋ไม่รู้คืนนึงได้นอนถึงสามชั่วโมงรึเปล่า   ปิดร้านทำผมมาเฝ้าตัวเองกี่วันแล้ว   อะไรที่คุณนายทำให้เค้าตอนไม่สบาย   คุณนายทำให้ตัวเองน้อยกว่าเค้ารึเปล่า” จากนั้นก็ชี้มือไปที่กองข้าวของพะรุงพะรังที่ตัวเองเป็นคนหอบมาวันนี้  “ แล้วนั่นน่ะ   อะไร...   หนังสือเรียนตัวเองใช่ไหม   ที่เค้าเดินไปหอบหิ้วจากตึกเรียน   โหนรถเมล์แบกมา   ฝ่ารถติดเอามาให้   เพราะตัวบ่นว่านอนอยู่เฉยๆไม่ได้ทำอะไร   อยากอ่านหนังสือเพราะใกล้สอบแล้ว   กี่เล่ม - กี่เล่ม..  อยากได้เล่มไหนวิชาไหน  เค้าก็ไปหอบหิ้วมาให้” จากนั้นก็หันกลับมาจ้องหน้าฉัน  “ ถามหน่อยเหอะ    ทั้งหมดที่เค้ากับคุณนายทำให้ตัวเองเนี่ย   มันเพราะอะไร   คนที่เค้าไม่รักกัน   เค้าจะมาทำอะไรให้ตัวเองอย่างนี้รึเปล่า   ยัง...   ยังไม่ต้องตอบเค้าตอนนี้   ไม่ต้องตอบเค้าเลยก็ ได้   ไปนั่งคิดนอนคิดดี- ดี    ยังไงตัวเองก็ยังมีเวลานอนที่นี่อีกหลายคืน   แล้วตอบใจตัวเองให้ได้ก็พอ  ว่าตกลงเค้ากะคุณนายรักตัวเองรึเปล่า   แล้วคุณนายรักเราเท่ากันมั้ย ” ห้องคนไข้ก็เลยท่วมไปด้วยน้ำตา  ทั้งของฉัน  ของเจ้   แล้วก็ของคุณนาย..... จากคุณ : โก๊ะโกะ เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 23:24:36

ความคิดเห็นที่ 10 ตกกลางคืน...  หลังจากที่คุณป๋ามาเยี่ยม   แล้วก็รับเจ้กลับบ้านไปด้วยกัน   พยาบาลก็จัดยามาให้ฉันอีกชุด   กินเสร็จเปิดๆหนังสืออ่านซักพัก   ฉันก็หลับไปคาหนังสือ   ก่อนสติสัมปชัญญะสุดท้าย...ฉันรู้สึกได้ว่าหนังสือถูกดึงออกไปอย่างเบามือ  แล้วก็มีผ้าห่มอุ่นๆคลุมขึ้นมาจนถึงคอ.... ไม่รู้เป็นเวลาเท่าไหร่   ตอนที่ฉันรู้สึกตัวตื่นขึ้นมากลางดึก   เพราะปวดปัสสาวะมาก   อยากเข้าห้องน้ำ   ภายในห้องไม่ ได้มืดสนิท   มีแสงจากโคมไฟหัวเตียงเปิดไว้   เผื่อเกิดมีอะไรฉุกเฉินกลางดึก  หรือเวลาฉันเรียกหาอยากได้อะไร   คุณนายตื่นขึ้นมาจะได้หยิบหาได้ทันที   ไม่ต้องมะงุมมะงาหราท่ามกลางความมืด ฉันขยับตัวลุกขึ้นช้าๆ...   เห็นคุณนายนอนอยู่ตรงนั้น   บนโซฟาติดผนังห้อง    เสียงหายใจสม่ำเสมอบอกให้รู้ว่าเจ้าตัวคงหลับสนิทจากการตรากตรำดูแลเด็กงี่เง่าคนหนึ่งจนฉันสะท้อนใจ   ถ้อยคำต่างๆนานาเมื่อตอนเย็นเหมือนจะประเดประดังพร่างพรูเข้ามาในหัวสมองอีกครั้งไม่หยุดไม่หย่อน   ฉันตัดสินใจไม่ปลุก   อยากให้คุณนายได้พักบ้าง   แค่เดินไปเข้าห้องน้ำใกล้ๆนี้เอง    ค่อยๆหย่อนปลายเท้าลงจากเตียงอย่างเงียบกริบ ไม่น่าเชื่อว่าเพียงแค่เสียงเลื่อนของล้อขาตั้งขวดน้ำเกลือ   ก็ทำให้คุณนายสะดุ้งตื่นขึ้นมาได้    คุณนายขยับลุกขึ้นมานั่งงง   จากนั้นจึงเห็นฉันยืนอยู่ข้างเตียง    มือข้างนึงจับขอบเตียงเพื่อพยุงตัว   ส่วนมืออีกข้างกำลังเลื่อนขาตั้งขวดน้ำเกลือ สติสัมปชัญญะของคุณนายกลับคืนมาอย่างรวดเร็ว “ นั่น !  หนูจะไปไหนลูก   ลงมายืนทำอะไร   จะเอาอะไรทำไมไม่เรียกม้า ” เหมือนเด็กที่แอบทำผิดแล้วถูกจับได้   ฉันรู้สึกทำตัวไม่ถูก   จนคุณนายเดินเข้ามาใกล้จึงอุบอิบไปว่า “ เค้าปวดชิ้งฉ่อง  จะไปเข้าห้องน้ำ..” “ เอ้า !  งั้นก็ไป   ไปเข้าห้องน้ำกัน   มา..  เดี๋ยวคุณนายพาไป   ยืนอยู่ยังงี้   มีหวังอั้นไม่ไหวออกมาซะก่อนล่ะทีนี้  คุณนายเก๊าะต้องเหนื่อยทำความสะอาดอีกรอบ” คุณนายพาเดินไปเข้าห้องน้ำ   ยืนรอฉันอยู่ที่หน้าประตู   จากนั้นก็พาฉันกลับมาที่เตียง  “เอ้า...  นอนซะนะ   ทนอีกคืนสองคืนก็กลับบ้านเราได้แล้วล่ะ” แต่ฉันขืนตัวไว้ “ อ้าว!  ทำไมล่ะ ลูก” คุณนายร้องถามงงๆเมื่อเห็นปฏิกิริยาของฉัน   “ทำไมไม่นอน   หนูจะเอาอะไร   หิวน้ำ   จะกินน้ำหรอ   เดี๋ยวม้าไปเอาให้" แล้วคุณนายก็ยิ่งตกใจเข้าไปใหญ่    เมื่อเห็นฉันนั่งร้องไห้ไม่พูดไม่จา    เอาแต่ร้องไห้แล้วก็สะอื้นจนตัวโยน “ หนูเป็นอะไร   ร้องไห้ทำไมลูก   โอ๋- โอ๋   นิ่งซะ   นิ่งซะนะ  คนดี”  พร้อมกับที่โอบกล่อมฉันเหมือนฉันกลับไปเป็นเด็กตัวเล็กๆอีกครั้ง “โอ๋...  เป็นอะไรลูก   คนเก่ง   ไม่สบายตรงไหน   เจ็บตรงไหน   ไหน..  บอกม้ามาซิ” “ คุณนาย...  หนูขอโทษ   หนูเสียใจ   หนูเป็นเด็กไม่ดี   หนูทำให้คุณนายต้องลำบาก .” คำพูดของฉันขาดเป็นห้วงๆเพราะสลับกับการสะอื้นเป็นพักๆ “ไม่เลยลูก   คุณนายเต็มใจ   คุณนายยอมทำทุกอย่าง   ขอแค่ให้หนูปลอดภัย   หนูรู้มั้ยว่าคุณนายกลัวแค่ไหนคืนนั้นที่หนูไข้ขึ้นสูงขนาดนั้น   ไม่รู้ตัว   ไม่ได้สติ   แค่หนูหาย   หนูปลอดภัย   หายกลับมาเป็นปกติ   แค่นี้  คุณนายก็ดีใจแล้ว   เพราะฉะนั้น   ไม่ต้องร้องลูก   ไม่ต้องเสียใจ  คุณนายเต็มใจ...   อะไรที่เป็นความสุขของหนูสองคน    คุณนายยินดีทำเสมอ   เพราะหนูสองคนเป็นของขวัญ... เป็นสิ่งที่มีค่าที่สุดในชีวิตของคุณนาย ” “หนูรู้แล้วว่าคุณนายรักหนู...    เจ้ก็รักหนู....” “รู้ก็ดีแล้ว   คราวนี้ก็ไม่ต้องร้องไห้แล้ว   นอนซะ   ร้องไห้แล้วเดี๋ยวจะยิ่งไม่สบาย    ร่างกายหนูยังไม่แข็งแรงดี   ต้องการการพักผ่อน...” เสียงของคุณนายขาดหายไป    เพราะเมื่อกี้ฉันยังพูดไม่จบ    แล้วฉันก็ตัดสินใจได้ว่าควรจะพูดต่อจนจบประโยค “ หนูก็รักคุณนาย   รักเจ้ด้วย..” คุณนายน้ำตาซึม....  เลี้ยงมาแต่เล็กจนโตไม่เคยมีสักครั้งที่ลูกสาวคนเล็กจะเอ่ยปากบอกว่า ...รักแม่...   ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่ได้ยิน “ คุณนายดีใจ   ดีใจมากจริง- จริง   ดีใจจนพูดไม่ออก ” ฉันรู้สึกได้ว่าเส้นใยบางๆที่มองไม่เห็นซึ่งเคยถักร้อยกั้นเราไว้   มาถึงตอนนี้ได้ถูกทำลายลงเสียที.... จากคุณ : โก๊ะโกะ เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 23:30:53

ความคิดเห็นที่ 11 หลังจากออกจากโรงพยาบาล   ฉันก็ตื๊อคุณนายขอไปสอบจนได้   เพราะฉันอยากสอบพร้อมกับเพื่อนๆ   ไม่อยากไปสอบคนเดียวทีหลัง   ถึงแม้ว่าอาจารย์จะอนุญาตแล้วก็ตาม   แต่คราวนี้...กลับไม่รู้สึกกดดันอย่างทุกครั้ง   แม้จะตื่นเต้นเนื่องจากเป็นการสอบครั้งแรกในโรงเรียนใหม่ด้วยสภาพที่ร่างกายไม่อำนวยก็ตาม   เพราะตอนนี้...ฉันรู้แล้ว...   ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม   จะมีอย่างน้อยสามคนที่พร้อมจะอยู่เคียงข้างและเป็นกำลังใจให้ฉันก้าวเดินต่อไปข้างหน้าเสมอ....  ก็คือ   คุณนาย   คุณป๋า   แล้วก็เจ้.... จะจบทั้งอย่างนี้เลย  ก็ดูจะห้วนไป(หรือเปล่า)   แต่หลังจากเหตุการณ์วันนั้น   ฉันก็เลิกสงสัยว่าคุณนายรักเราสองคนเท่ากันมั้ย   แต่เปลี่ยนมามั่นใจว่า...คุณนายรักฉันมากกว่า...  ฮ่าฮ่าฮ่า      ....เจ้ยังบ่นเสียใจอยู่เรื่อยๆว่า “ รู้งี้...   ไม่น่าบอกให้รู้ตัวเล้ย   ปล่อยให้เข้าใจผิดๆต่อไปดีกว่า   เดี๋ยวนี้ชักจะเอาใหญ่ขึ้นทุกวัน   เฮ้อ...” และก็กลายเป็นประเด็นร้อนใหม่ของบ้าน   ฉันกับเจ้ก็จะเถียงกันอยู่ตลอดเวลาว่า “ คุณนายรักเค้ามากกว่า”.....   “ไม่จริง -ไม่จริง    คุณนายรักเค้ามากกว่าต่างหาก” .....   “ไม่ใช่เลย   แหว่...   ขี้ตู่   รักเค้ามากกว่าตัวเองหรอก” “ เอ้า ! ไอ้ลูกลิงสองตัวตรงนั้นน่ะ   จะกินข้าวมั้ย   เมื่อไหร่จะหยุดเถียงกันซักที   หนวกหูจริง – จริ๊ง   เดี๋ยวก็ไม่รักมันซะทั้งคู่เลยดีมะ   ยุติธรรมดี   คุณนายกะคุณป๋ารักกันสองคนพอ   ฮ่าฮ่าฮ่า   ไม่ต้องวุ่นวายดีด้วย” ----------------------------------------------------- จากคุณ : โก๊ะโกะ เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 23:33:38

ความคิดเห็นที่ 12 หมายเหตุ: ต้องออกตัวไว้ก่อนว่า เรื่องนี้เขียนไว้หลายปีแล้ว สังเกตได้จากหลายอย่างในเนื้อเรื่องที่ยังใช้เพจอยู่เลย ซึ่งตอนนี้เค้ามีแต่ BB หรือ ไอโฟนใช้กันหมดแล้ว หรือการสอบเอนทรานซ์ ซึ่งตอนนี้ได้กลายเป็นโอเน็ตเอเน็ตอะไรสารพัด แล้วเบคแฮมก็ไม่ได้อยู่แมนยูตั้งนานแล้ว วินาทีนี้ที่คนพูดถึงน่าจะเป็นอินเนสต้า ชไนเดอร์ มุลเลอร์ประมาณนั้น แต่คิดถึงบ้านค่ะ นึกถึงบรรยากาศของครอบครัวเลยหยิบเรื่องนี้มาแชร์ให้อ่านกัน เพราะตอนนี้ก็อยู่ไกลบ้านเหมือนกัน แต่วันแม่นี้ก็จะได้กลับบ้านไปเยี่ยมแม่และคนในครอบครัวแล้ว ดีใจจัง =) สุดท้าย ถ้าใครอ่านแล้วอยากจะแชร์ความรู้สึก ความคิดเห็น เรื่องราว คำติชมใดๆ ขอน้อมรับไว้ด้วยความยินดีค่ะ จากคุณ : โก๊ะโกะ เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 23:50:47

ความคิดเห็นที่ 13 เป็นเรื่องที่ราบเรียบ แต่น่าอ่านมากครับ. จากคุณ : เจียวต้าย เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 53 10:30:50

ความคิดเห็นที่ 14 คุณเจียวต้าย ขอบคุณมากค่ะ เป็นคอมเมนท์สั้นๆที่ได้ใจความดีค่ะ ขอบคุณ คุณ life's for Rent ด้วยนะคะ จากคุณ : โก๊ะโกะ เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 53 22:22:35

ความคิดเห็นที่ 15 อ่านไปน้ำตาคลอไปเลยค่ะ .. จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 53 23:33:37

ความคิดเห็นที่ 16 กรี๊ดดด พี่ scottie เข้ามาอ่าน ดีใจจัง คิดถึงค่ะ จากคุณ : โก๊ะโกะ เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 53 23:37:32