เรื่องเล่าของราชาแห่งความมืด (นิทานสั้นๆ นะคะ)

ไม่ได้ลงเรื่องใน Pantip นานแล้วนะเนี่ย แหะๆ ตื่นเต้นค่ะ ไม่รู้จะจัดลงในประเภทไหนดีระหว่างเรื่องสั้นกับนิทาน เพราะมันเป็นเพียงเรื่องเล่าเล็กๆ ที่คิดขึ้นมาระหว่างอ่านหนังสือ เลยได้โอกาสถ่ายทอดออกมาเป็นตัวหนังสือค่ะ อาจจะมั่วๆ ไปหน่อยเล็กน้อยถึงปานกลาง ยังไงก็แนะนำติชมได้นะคะ ขอบคุณมากค่ะ

~~*~*~~



เรื่องเล่าของราชาแห่งความมืด



    กาลครั้งหนึ่งนานมากแล้ว ในสมัยที่โลกมนุษย์มีดวงอาทิตย์ให้แสงสว่างและความอบอุ่นแก่มวลมนุษย์ และมีพระจันทร์ให้ความกระจ่างในเวลาค่ำคืนอันมืดมน  ณ เวลานั้นพระจันทร์ผู้เศร้าโศกอยู่ในโลกแห่งความมืดมิดอันเปล่าดายเพียงผู้เดียว เกิดหลงรักดวงอาทิตย์ผู้อบอุ่นอ่อนโยนและเป็นที่รัก ราชาแห่งความมืดที่แม้แต่หัวใจยังเต็มไปด้วยความหม่นหมองนั้นเฝ้ามองราชินีแห่งแสงสว่างอย่างเงียบๆ และตกหลุมรักนางมากขึ้นทุกวัน โดยที่เขาไม่ได้รู้ตัวเลยว่าแสงสว่างจุดเล็กๆ ที่ซ่อนเร้นอยู่ในใจของตนนั้นกำลังเติบโตขึ้นมาเรื่อยๆ อย่างเงียบงัน


..ว่าแต่ว่าความรักนั้นช่างอบอุ่นและร้อนแรง เกินกว่าที่จิตใจอันด้านชาของราชาแห่งความมืดจะทานทนไหว ในที่สุดความอดทนของพระจันทร์ก็หมดลง ราชาแห่งความมืดกล่าวแก่ท้องฟ้าให้นำความไปบอกดวงอาทิตย์ ว่าขอให้นางมาอยู่คู่กับเขาในเวลาทั้งกลางวันและกลางคืน เพื่อบรรเทาความปวดร้อนในหัวใจที่นับวันก็จะยิ่งมีมากขึ้น นับตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป เมื่อท้องฟ้านำความไปบอกแก่ราชินีแห่งแสงสว่างที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจ แต่ถึงกระนั้นก็ยังยิ้มอย่างอ่อนโยนให้และกล่าวตอบว่า นางไปอยู่กับพระจันทร์ไม่ได้ เพราะคำขอของเขาช่างเห็นแก่ตัวเกินไป เมื่อพระจันทร์ได้ฟังคำดังนั้นจึงโกรธมาก ราชาแห่งความมืดจึงประกาศว่า หากนางไม่ทำตามที่ตนปรารถนา เขาจะทำให้โลกนี้ถูกความมืดมิดกลืนกิน ทุกสรรพชีวิตดับสูญ และจะไม่มีแสงสว่างที่ทำให้เขารู้สึกแสบร้อนในหัวใจอีกต่อไป  ดวงอาทิตย์ได้ยินดังนั้นจึงตกใจและยอมตบปากรับคำ นางจึงบอกให้พระจันทร์มารับตนในเวลากลางวันตามที่ได้ตกลงกันเอาไว้ หากเมื่อมาถึงแล้วเขายังยินดีที่จะรับนางไปอยู่ด้วย นางก็ยินยอมที่จะไป  ราชาแห่งความมืดตอบรับคำขอของนางด้วยความยินดี  


     ครั้งถึงเวลา ราชาแห่งความมืดผู้ยิ่งใหญ่จึงเดินทางไปรับนางแห่งแสงสว่างในเวลากลางวันที่จัดแจ้งอย่างที่ได้สัญญาเอาไว้ พระจันทร์อันมืดมิดจึงค่อยๆ กลืนกินแสงสว่างอันอบอุ่นอ่อนโยนที่รอคอยอยู่อย่างเงียบงัน ทีละเล็กทีละน้อย จนหมดสิ้นทั้งดวง  โลกเบื้องล่างเต็มไปด้วยความมืดมิด สรรพชีวิตทั้งหลายไร้แรงกายและกำลังจะมีชีวิตอยู่ต่อไป ความเศร้าโศกและหดหู่กัดกินไปทั่วอาณาบริเวณ ดวงอาทิตย์กล่าวว่า

" ท่านเห็นหรือไม่ ความรักของท่านกำลังทำให้ผู้อื่นเจ็บปวด ความรักที่ดีคือความรักที่ทำให้ผู้อื่นเป็นสุข ช่วยเหลือ และโอบกอด ดังเช่นความรักของข้าที่มีต่อสรรพชีวิตทั้งหลาย แต่ดูสิว่าความรักของท่านกำลังให้ผลเช่นไร และมันสมควรแล้วหรือที่จะคิดถึงความสุขของท่านแต่เพียงผู้เดียว? "

ราชาแห่งความมืดมองดูชีวิตที่กำลังล้มตายอยู่อย่างเงียบงัน อันที่จริงแม้แต่ราชินีแห่งแสงสว่างเองก็ดูหม่นหมองไปอย่างถนัดตา ความสดใส ความอบอุ่นที่นางเคยมีอยู่ตลอดเวลากลับถูกบดบังจากความมืดมิดในใจเขาเอง พระจันทร์คิดได้ดังนั้นจึงยอมล่าถอยออกไปอย่างเงียบๆ และปล่อยให้ราชินีแห่งแสงสว่างทำหน้าที่ของตนเองอีกครั้งหนึ่ง  แต่ก่อนที่เขาจะหวนกลับไปยังความมืดมิดอนธการชั่วนิรันดร์ นางแห่งแสงสว่างได้ให้สัญญากับราชาแห่งความมืดว่า ...ถึงแม้นางจะไม่สามารถไปอยู่คู่กับพระจันทร์ในเวลากลางคืนได้ แต่นางจะขอมอบตัวแทนเป็นแสงสว่างดวงเล็กๆ นับแสนนับล้านดวงไปกับท่าน เพื่อไม่ได้ท่านต้องรู้สึกเจ็บปวดจากแสงสว่างนั้นอีกต่อไป ยามใดที่ท่านคิดถึงข้า ให้มองแสงสว่างเหล่านี้ที่เรียกว่า “ ดารา ” เมื่อใดที่ท่านเหงาใจหรือเจ็บปวด ดาราจะเป็นแสงสว่างในความมืดมิดให้กับท่าน ถือเป็นกำลังใจจากข้า ผู้ซึ่งไม่อาจละหน้าที่ความรับผิดชอบได้ หากวันใดวันหนึ่งที่ความคิดถึงของท่านมีมากกว่าแสงสว่างของดาวทุกดวงรวมกัน ข้าจะอนุญาตให้ท่านมาหาข้าได้ชั่วระยะเวลาหนึ่งในรอบหลายปี...


นับตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา พระจันทร์ก็ยังคงฉายแสงในเวลากลางคืน แต่ไม่เปลี่ยวดายอีกต่อไป ราชาแห่งความมืดผู้ยิ่งใหญ่ถูกโอบล้อมด้วยความรักของราชินีแห่งแสงสว่าง ในรูปของดวงดาราที่ส่องแสงระยิบระยับเต็มไปทั้งฝากฟ้า ดังคำสัญญาของนาง จากพระจันทร์ที่ส่องแสงว่างอย่างเฉยชาและเงียบเหงา กลับกลายเป็นแสงอันอ่อนโยน นุ่มนวลที่ฉายฉาบไปทั่วอาณาบริเวณแข่งกับแสงของดวงดาว เพื่อที่สักวันหนึ่งเขาจะได้ไปเยี่ยมความอบอุ่นของแสงสว่างที่ส่องฉายอยู่อย่างกระจ่างและสดใจนั้น...อีกสักครั้งนึง...

(จบ)

แก้ไขเมื่อ 11 ส.ค. 53 03:03:37

แก้ไขเมื่อ 11 ส.ค. 53 03:00:04

จากคุณ	: Azure_p
เขียนเมื่อ	: 11 ส.ค. 53 02:56:56