ความคิดเห็นที่ 1 บ้านที่เกรเนียพาชาลัวห์เข้ามาควรเรียกว่า ‘ห้อง’ มากกว่า ในนั้นมีโต๊ะไม้ตัวหนึ่ง เก้าอี้ไม้สองตัว ไม่มีเตียง แต่มีฟูกเล็กๆ กับหมอนและผ้าห่มเก่าๆ นอกเหนือจากนั้นมีเพียงกระโถนที่ตั้งอยู่มุมห้อง และลังไม้ที่วางกองกันสองสามใบ มีเสื้อผ้าพับไว้เป็นตั้งบางๆ ดูไปก็เก่าโทรม ซอมซ่อเสียจนเขาไม่รู้จะเรียกว่าที่อยู่ได้อย่างไร หญิงสาวเปิดหน้าต่างให้แสงแดดลอดเข้ามา โดยไม่พูดอะไรกับเขา แล้วก็ยังยืนค้างอยู่ที่เดิม เธอเงียบเสียจนชาลัวห์ตัดสินใจพูดขึ้นมาก่อน ทั้งๆ ที่ไม่ได้นั่งลง “เจ้า...มาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร” “นึกว่าท่านรู้แล้วเสียอีก” คนถูกถามกลับย้อน “ข้าไม่รู้จริงๆ ...หลังจากได้ข่าวว่าเจ้าย้ายไปกับครอบครัว...จะไปแต่งงานที่มณฑลอื่น ข้าก็ไม่ได้ข่าวอะไรเกี่ยวกับเจ้าอีกเลย” “นั่นสินะ” เกรเนียรับ “ท่านเจ้ามณฑลไม่บอกเรื่องนี้กับท่านอยู่แล้ว แต่ท่านชาลัวห์คงไม่โง่จนเดาไม่ออกหรอก ว่าข้ามาทำอะไรที่นี่” ชายหนุ่มกลืนน้ำลายฝืดๆ ใช่...เขาพอเดาได้ว่าไม่ใช่เรื่องดีแน่ๆ ที่เธอมาอยู่ในเมืองชื่อดังของนักท่องราตรี ซ้ำในย่านที่อยู่ของพวกนางโลมเสียอีก “แต่สามีของเจ้าล่ะ” ชาลัวห์ถาม “ครอบครัวของเจ้าด้วย แล้วก็...เด็กคนนั้น” หญิงสาวดูเหมือนชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบช้าๆ โดยไม่หันมามองเขา “ข้าไม่เคยมีสามี มีแต่พวกผู้ชายที่เห็นข้าเป็นเครื่องระบายอารมณ์เท่านั้น” เธอใช้สองมือเท้ากรอบหน้าต่างไว้ หากชายหนุ่มตาไม่ฝาด...มือคู่นั้นบีบเนื้อไม้แน่นจนแข็งเกร็ง “แน่นอนว่ารวมท่านด้วย ครอบครัวของข้าตายไปหมดแล้ว เด็กที่ท่านพูดถึงก็ตายเสียก่อนจะทันได้เกิด...แต่ก็ดีกว่าเกิดมาเป็นลูกไม่มีพ่อ หรือลูกนางโลมชั้นต่ำแหละนะ” “เกรเนีย...” ชาลัวห์ยิ่งไม่รู้จะพูดอะไร แต่ยังคงถามต่อไป “ครอบครัวเจ้า...ตายได้อย่างไร...เด็กคนนั้นด้วย แล้วทำไม...ทำไมเจ้าถึงมาอยู่ในที่แบบนี้ ข้ารู้ว่าเจ้าไม่มีวันลดตัวลงมาทำเรื่องอย่างนี้ได้หรอก” “ไม่ได้ลดตัว...แต่ก็ถูกคนอื่นลากลงมาจมโคลนเลนได้ง่ายดายถมไป คนที่ลากข้าลงมาทีแรก...อย่างท่าน ไม่ควรถามอย่างนี้เลย” เธอย้อนอีกครั้ง “ส่วนคนที่ฆ่าพ่อแม่ข้า...กับเด็กที่ท่านพูดถึง...ก็ปู่ของแกเองนั่นล่ะ” “อะไรนะ!” ชายหนุ่มอุทาน “ท่านพ่อน่ะเหรอ! เป็นไปไม่ได้!” “ทำไมจะเป็นไปไม่ได้ ในเมื่อข้ากับลูกนอกสมรสนั่นมีแต่จะเป็นตัวเกะกะหนทางขึ้นสู่บัลลังก์ของท่านเท่านั้น” เกรเนียตอบ “ข้าเองก็คงตายไปด้วย...ถ้าไม่ใช่เพราะพวกคนที่พ่อของท่านส่งมาเห็นว่าข้ายังมีประโยชน์อย่างอื่นอยู่ หากไม่มีเด็กในท้อง...ข้าก็ไม่มีทางเป็นภัยต่อนายของพวกเขา มิหนำซ้ำ ร่างกายกับเงินค่าตัวของข้ายังเป็นประโยชน์เสียอีก ทีแรกข้าถูกขายในเอกิว...แล้วก็ขายทอดมาเรื่อยๆ จนถึงอันเวียน ไม่นึกเลย ว่าจะได้มาพบกับคนที่ทำให้เรื่องทั้งหมดนี้เกิดขึ้น...ในสภาพนี้” “แต่ข้า...” ชาลัวห์นึกหาเหตุผล ทั้งๆ ที่ลำคอฝืดและสมองแทบไม่ทำงาน “ข้า...ข้าไม่รู้เรื่องนี้เลย ถ้ารู้แต่แรกคงห้ามท่านพ่อไปแล้ว และที่จริง...ข้าก็ยินดีจะรับเลี้ยงดูเจ้ากับลูกมาแต่แรกนี่นา” “...ในฐานะลูกนอกสมรสกับเมียลับๆ ที่ไม่ได้แต่งงานอย่างถูกต้องน่ะหรือ” หญิงสาวต่อ “ยังไม่เข้าใจอีกหรือ ว่านี่คือเหตุผลที่ข้าไม่อาจยอมรับแต่ต้น อย่าว่าแต่ข้าขยะแขยงท่าน ข้ายอมตายเสียดีกว่าจะต้องตกเป็นของท่านอีก” “เกรเนีย...เจ้ายังโกรธแค้นข้าอยู่อีกหรือ” หญิงสาวเหลือบมองเขาแวบหนึ่ง ก่อนจะหันกลับไปโดยเร็ว “โกรธแค้น?...ท่านคิดว่ามีหญิงใดไม่โกรธแค้นกับเรื่องเช่นนี้บ้าง” “ข้า...ข้าทำไปเพราะรักเจ้านะ” เกรเนียโคลงศีรษะ “หากท่านรักข้า...ท่านต้องไม่ทำร้ายข้าแต่แรก ข้าเคยบอกแล้วนี่” ชายหนุ่มก้มลงมองพื้น ความทรงจำไหลเรื่อยไปถึงสามปีก่อน เขาพบเกรเนียครั้งแรกเมื่อเธอเข้ามาทำงานในจวนของเจ้ามณฑล ในฐานะอาจารย์หญิงของลูกสาวเล็กๆ ของพี่สาวต่างแม่เขา ซึ่งกลับมาพักอยู่ที่จวนหลังหย่าขาดจากสามี เธอเป็นคนสวย...ในคนละแบบกับนางคณิกาที่เขาเคยแวะเวียนหา เธอดูเรียบร้อยและใสสะอาด ไม่มีจริตมารยาเหมือนหญิงพวกนั้น เขาชอบเธอตั้งแต่แรกเห็น จึงพยายามพูดคุยกับเธอ ให้ของขวัญต่างๆ แก่เธอ ทั้งเครื่องประดับและหนังสือบทกวีที่เขาคิดว่าเธอน่าจะชอบ เธอตอบคำพูดของเขาอย่างสุภาพ แต่ก็ปฏิเสธของขวัญมีราคาเหล่านั้นเสียทุกครั้ง ตอนนั้น ชาลัวห์รู้ตัวแล้วว่าเขาต้องเข้ารับการทดสอบในพิธีสยุมพร ชิงตำแหน่งพระคู่หมั้นของเจ้าหญิงแอชลีนน์ แต่ท่านพ่อก็ไม่ได้ห้ามปรามแต่อย่างใดหากชายหนุ่มจะมีคนรักอื่นๆ ...ขอแค่หลีกเลี่ยงไม่ให้เกิดเรื่องอื้อฉาว เขาให้คนรับใช้สนิทสืบประวัติของเกรเนีย พบว่าเธออยู่ในฐานะที่น่าจะเป็นคนรักของเขาได้ พ่อของเธอเป็นแค่เสมียนในกรมเมือง มีเธอเป็นลูกสาวคนเดียว...ลูกสาวของสามัญชนที่คงหวังสูงสุดได้แค่เป็นภรรยาอย่างถูกต้องของขุนนางระดับล่างหรือผู้ติดตามขุนนาง ขณะที่ตระกูลของเขาสามารถเลี้ยงดูเธอให้สุขสบายยิ่งกว่านั้นได้ชั่วชีวิต...ต่อให้แค่ในฐานะอนุภรรยาที่ไม่อาจให้สังคมรับรู้ เขาไม่เคยบอกเรื่องนี้กับเธอ แต่เธอคงรู้ จึงได้พยายามตีตัวออกห่างเสมอ เขายิ่งเจ็บใจ เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่หญิงซึ่งเขาหมายตาแสดงท่าทีปฏิเสธอย่างชัดเจน ชาลัวห์อยากเอาชนะเธอ และก็คิดว่าตนทำเช่นนั้นได้แล้ว เมื่อได้หญิงรับใช้คนหนึ่งเป็นสาย เรียกเกรเนียออกมาในสวนด้านหลังจวน ใกล้กับเพิงเก็บเครื่องมือทำสวนที่เขาซุ่มรออยู่... ทุกสิ่งช่างง่ายดาย ชายหนุ่มดึงตัวเธอเข้าไป แม้เธอจะร้องขอความช่วยเหลือ ก็มีเพียงคนของเขาที่ดูต้นทางอยู่รอบนอก เพิงอยู่ไกลออกไปมาก จนไม่มีใครที่อาคารใหญ่ได้ยินเสียง แม้เธอจะพยายามดิ้นรนขัดขืนสุดชีวิต ในที่สุดเขาก็ได้ตัวเธอสมใจ เมื่อเธอเอาแต่ร้องไห้โดยไม่พูดอะไรหลังจากนั้น เขาก็ปลอบโยน รับรองเป็นมั่นเหมาะว่าเขารักเธอ และจะดูแลเธอให้สุขสบายไปชั่วชีวิต แต่เมื่อเธอสงบสติลง เกรเนียกลับทำเพียงมองเขาด้วยสายตาเย็นชา...สายตาแบบเดียวกับที่ชาลัวห์เห็นเมื่อได้กลับมาพบเธอในอันเวียน และทันทีที่เขายอมปล่อยมือจากเธอ เธอก็วิ่งหนีออกไปโดยเร็ว เธอยังคงสอนหนังสือให้หลานสาวของเขาต่อไปราวสองสามเดือน โดยพยายามหลบหน้าเขามากที่สุดเท่าที่ทำได้ และหลีกเลี่ยงไม่อยู่ตามลำพังกับเขาในทุกโอกาส กระนั้นชาลัวห์ยังคงรอเวลา กับโอกาสที่เธอจะยอมรับความรู้สึกและข้อเสนอของเขา ทว่าเขาไม่นึกเลย...ว่าเช้าวันหนึ่งเธอจะยืนกรานขอลาออกกับพี่สาว แล้วก็หายหน้าไปจากชีวิตของเขา ตอนนั้นเอง ชาลัวห์จึงได้ข่าวจากพวกคนรับใช้ ว่าต้นเหตุที่ทำให้อาจารย์สาวลาออกกะทันหันคืออาการคลื่นไส้อันแฝงนัยประหลาด ซึ่งเธอไม่อาจปิดบังได้อีกต่อไป ชาลัวห์ตกใจจนพูดไม่ออกในทีแรก ไม่เคยคิดด้วยซ้ำว่าตนจะมีลูก...ยิ่งไม่ใช่ลูกที่เกิดจากการแต่งงานทางการ ความต้องการเกรเนียกลับคืนมากลายเป็นความกลัว เขากำลังจะเข้าคัดเลือกเป็นพระคู่หมั้น หากพระราชวังรู้เข้าว่ามีลูกกับหญิงอื่น จะมีคุณสมบัติครบถ้วนได้อย่างไร ด้วยไม่รู้ทางออก ชายหนุ่มจึงได้ปรึกษาท่านพ่อ และท่านก็ช่วยคิดหาทางออก ยังมีวิธีดูแลเกรเนียกับลูกที่จะเกิดมาอย่างลับๆ ไม่ให้ความแพร่งพรายออกไป มิเช่นนั้นก็ให้เงินไปให้เอาออกเสีย ชาลัวห์ไม่เห็นด้วยกับทางเลือกหลัง ยังหวั่นเกรงการคร่าชีวิตบริสุทธิ์ แต่ก็บอกตนเองว่าหากหญิงสาวเลือกทางนั้น ก็เป็นสิทธิ์ของเธอ เด็กถือกำเนิดในร่างของเธอ ไม่ใช่เขา ก็ถือเป็นความรับผิดชอบของเธอหรือไม่ใช่ จากคุณ : Anithin เขียนเมื่อ : วันแม่แห่งชาติ 53 02:42:29

ความคิดเห็นที่ 2 ท่านพ่อพยายามเจรจากับครอบครัวของเกรเนียแทนเขา มอบทางเลือกทั้งสองให้ แต่คนทั้งครอบครัวกลับเลือกทางที่สาม ไม่ยอมมอบเกรเนียกับลูกให้เขา แต่ก็ไม่ยอมทำลายเด็กนั้น พวกเขาตัดสินใจจะย้ายไปใช้ชีวิตอยู่อีกมณฑล ไปให้ไกลจากเขาที่สุดเท่าที่จะทำได้ ท่านพ่อบอกชายหนุ่มในทีหลัง ว่านั่นคือข้อตกลงที่ทั้งสองฝ่ายทำต่อกัน ท่านมอบเงินก้อนใหญ่ให้พวกเขา เป็นค่าเดินทางและรักษาความลับ ส่วนครอบครัวของเกรเนียก็รับปากจะไม่แพร่งพรายไปว่าเด็กในท้องของเธอเป็นลูกของชาลัวห์ และออกเดินทางไปแต่งงานกับชายอื่นโดยเร็ว เพื่อไม่ให้เกิดข่าวลือเสียหายมากไปกว่านี้ ปัญหาจบลงโดยง่าย ไม่ช้าเขาก็โล่งใจ และก็ลืม เท่านั้นเองที่ชาลัวห์รู้เกี่ยวกับเกรเนีย...จนถึงวันนี้ “แต่เจ้ารู้ได้ยังไง ว่าคนที่ทำเรื่องอย่างนั้นเป็นคนของพ่อข้าจริงๆ เจ้าอาจจะเข้าใจผิดไปก็ได้” ชายหนุ่มตัดสินใจถาม “พวกมันอาจเป็นโจรธรรมดาก็ได้” “ท่านไม่ได้ฟังคำพูดของพวกมัน หลังเชือดคอพ่อแม่ข้า...แล้วทำกับข้าเหมือนที่ท่านทำจนครบทุกคนนี่!” หญิงสาวหันขวับมาขึ้นเสียง “ข้ายังจำได้ดีทุกคำ...พวกมันหันไปถามกันเองว่า ‘จะเอายังไงกับนังนี่ดี นายใหญ่สั่งให้ฆ่าทิ้งให้หมด แต่มันยังสาวยังสวย น่าเสียดายจะตาย’ แล้วพวกมันคนหนึ่งก็ตอบว่า ‘แค่ทำให้มันแท้งก็พอแล้ว นายใหญ่ขอแค่ให้ไอ้พวกนี้ไม่มีทางขวางลูกท่านแต่งงานกับเจ้าหญิง’ จะให้ข้าเข้าใจเป็นยังไงได้อีก!” เขาสบตากับเกรเนียได้ไม่นานก็ต้องก้มหลบ เธอมองเขาเหมือนเจ้าคนทราย...ตอนที่มันจ้องเขาด้วยดวงตาวาวโรจน์ พร้อมคำย้อนถาม “ไม่อยากตายแล้วไปฆ่าคนอื่นเขาทำไม คนที่เจ้าฆ่ายังไม่มีโอกาสได้คร่ำครวญอย่างนี้ด้วยซ้ำ!” “ข้า...” ชาลัวห์อยากพูดว่าท่านพ่อไม่มีวันทำเช่นนั้น ท่านพ่อจะทำได้ลงคอเชียวหรือ ถึงเคยพูดว่าจะให้เกรเนียเอาเด็กออก แต่นั่นเป็นแค่เด็กที่ยังไม่เกิด ยังไม่มีความรู้สึกนึกคิด เทียบกับชีวิตของคนสามคน...คนทั้งครอบครัว จะจ้างฆ่าปิดปากกันง่ายๆ ได้อย่างไร “ฆ่าคนง่ายนิดเดียว ท่านจะกังวลไปทำไม พวกเชื้อพระวงศ์ขุนนางก็สั่งฆ่า ลอบฆ่ากันเป็นธรรมดาอยู่แล้วไม่ใช่หรือ” แต่ตอนนั้น ตอนคนชุดดำกล่อมให้ตกลงฆ่าเฟลิม เขาก็รับคำไปง่ายๆ อย่างนี้เอง หมายความว่าเขาผิดด้วยใช่ไหม ผิดที่คิดแต่จะได้ตัวเกรเนีย ทำให้พ่อแม่ของเธอต้องตาย ทำให้เธอต้องเผชิญเคราะห์กรรมเช่นนี้ ทำให้ลูกของทั้งสองต้องตาย... แต่ข้าไม่ได้ตั้งใจ! ข้าจะไปรู้ได้ยังไงว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้! ข้าไม่เคยคิดร้ายต่อเกรเนียสักหน่อย... ชาลัวห์นึกในใจ ทว่าเสียงอีกด้านก็พลันแย้ง สิ่งที่เขาทำ กับสิ่งที่นักฆ่าพวกนั้นกระทำต่อเธอแตกต่างกันตรงไหน แตกต่างสิ...ข้ารักนาง อยากให้นางอยู่เคียงข้าง อยากให้นางมีความสุข เจ้าพวกนั้นต่างหากที่มันคิดร้ายต่อนาง... ชายหนุ่มแย้งในใจอย่างอ่อนแรง กับอีกเสียงที่ค่อยๆ แข็งแกร่งมีน้ำหนักยิ่งกว่า แต่นั่นไม่ใช่ความสุขที่นางต้องการตั้งแต่แรกแล้วนี่นา ข้าก็แค่ต้องการนาง ข้าดึงดันจนครอบครองตัวนางได้...ทั้งๆ ที่นางไม่ต้องการแท้ๆ ตอนนั้นเกรเนียร้องไห้หนัก ปิดตาแน่นหรือมองเขาเหมือนสัตว์ร้ายที่อัปลักษณ์ที่สุด ทว่าเขาเห็นแต่ความสุขของตนเอง หลอกตนเองกับความคิดที่ว่าเสน่ห์ความเป็นชายของตนจะทำให้เธอใจอ่อนลงได้ “ข้า...ขอโทษ” สุดท้ายเขาก็เอ่ยแผ่วเบา หญิงสาวไม่ตอบคำพูดนั้น ทว่าเสียงของเธอกลับเรียบเฉยอีกครั้ง “ท่านคงไม่อยากฟัง แต่ข้านึกอยากบอกท่านมาเนิ่นนาน และหลายครั้งเหลือเกินว่านรกเป็นเช่นไร นรกสำหรับข้าไม่มีกระทั่งความตายเป็นทางออก พวกมันบังคับให้ข้ากินยาขับเลือด ให้ข้าได้เห็นซากของลูกผีร้ายที่ข้าพยายามปกป้องอย่างเอาเป็นเอาตายไหลออกมาจากร่างกายของตัวเอง ข้าเจ็บปวดจนนึกอยากตายเป็นพันๆ ครั้ง แต่พวกมันก็มัดข้าแน่นหนา กระทั่งกัดลิ้นตัวเองยังไม่ได้ ซ่องที่รับซื้อข้าไปก็เป็นนรกยิ่งกว่า พวกมันจับข้าอดข้าวน้ำ ซ้อมและข่มเหงข้าจนกว่าจะยอมรับแขก ถึงตอนนั้น...ข้ารู้สึกว่าตัวเองไม่เหลือความเป็นคนพอจะขัดขืน ไม่เหลือศักดิ์ศรีอะไรก็ตามให้ปกป้องอีกแล้ว ข้าไม่รู้จะมีชีวิตอยู่ไปเพื่ออะไร ถึงอย่างนั้น...” เกรเนียเอื้อมไปหยิบของบางอย่างบนลัง ของที่คุ้นตาชาลัวห์ แม้เขาจะไม่ได้ใช้มันบ่อยนัก ด้วยเหตุผลทางสุขภาพที่ท่านพ่อห้ามไว้ ...กล้องสูบฝิ่น... “เจ้า...ติดฝิ่นหรือ” เขาถาม หญิงสาวเพียงง่วนกับการจุดตะเกียงกล้องฝิ่น “มัน...ไม่ดีต่อสุขภาพนะเกรเนีย” เธอกลับยกไหล่ผอมบางขึ้นครั้งหนึ่ง “ร่างกายข้ารับของไม่ดีกว่านี้มากี่อย่างแล้ว ท่านไม่รู้หรอก” เกรเนียพูดพร้อมกับปลดผ้าโพกผมลง ชาลัวห์เบิกตากว้าง บนศีรษะที่เคยถูกปิดบังด้วยผ้ากลับมีผมร่วงเป็นหย่อมกว้างกระจายไปทั่ว แลเห็นบริเวณนั้นเป็นกระจุกผื่นสีแดง “นี่เจ้า...” “ข้าไม่รู้ว่าตัวเองได้โรคร้ายนี้มาจากใคร แต่วางใจได้ว่าไม่ใช่ท่าน เพราะสามปีผ่านไป ท่านก็ยังสบายดี...ถ้าไม่นับมือนั่น” เธอพูดด้วยเสียงที่เย็นชาอย่างประหลาด “อย่างน้อย ต้องขอบคุณโรคนี้ ถ้าไม่เป็นขึ้นมา ข้าคงไม่ได้เป็นไทจากซ่องนรกนั่นเสียที ถึงข้าจะไม่มีที่ไป และท่านหมอหญิงบอกว่าข้าเหลือเวลาอีกแค่สองสามปีเท่านั้น” หญิงสาวสูดควันอีกอึกใหญ่ “นี่คงเป็นความสุขอย่างเดียวที่ข้าเหลืออยู่ ถึงจะไม่มีทางหาเงินพอซื้อฝิ่นมาทีละมากๆ ไม่อย่างนั้นคงไปสบายได้เร็วกว่านี้ เคยได้ยินว่า...มีนางโลมที่ฆ่าตัวตายโดยการกินขนมยัดไส้ฝิ่นเข้าไปเยอะๆ ในทีเดียว คงเป็นความตายที่...มีความสุขมากเลยนะ” “...เกรเนีย...” หญิงสาวกวาดของบนลังไปข้างๆ แล้วนั่งลงบนนั้น อัดควันเข้าไปอีกอึกหนึ่งก่อนเอ่ย “ข้าคงตายอย่างนั้นไม่ได้ แต่ก็มีทางหาฝิ่นพอดับความเจ็บปวดไปได้เรื่อยๆ จนถึงวันตายที่ใกล้เข้ามาในไม่ช้านี้ล่ะ ไม่รู้เหมือนกันว่าปลายทางของวิญญาณข้าคือนรกหรือสวรรค์ แต่ปลายทางของท่านกับพ่อท่านคงไม่ดีไปกว่าข้าหรอก” ชาลัวห์เย็นสันหลังวาบ เกรเนียที่เคยอ่อนหวานเรียบร้อยคนนั้นกำลังแช่งชักเขาหรือ “...ข้าอาจเป็นต้นเหตุ...บางส่วน...ที่ทำให้เจ้าต้องมาอยู่ที่นี่ก็จริง แต่ข้า...ข้าไม่ได้ตั้งใจนี่ เจ้าถึงกับอยากให้ข้าตกนรกเชียวหรือ” “...นั่นสินะ” อีกฝ่ายพูดช้าๆ ด้วยเสียงที่เลื่อนลอยขึ้น “ข้ายอมรับว่าเคยอยากให้ท่านตกนรกหมกไหม้ชั่วนิรันดร์ แต่ตอนนี้ไม่รู้อีกแล้วว่าอยากหรือไม่อยาก ไม่ว่าทางไหน...ข้าก็ไม่มีส่วนได้ส่วนเสียอะไรเลยอยู่แล้ว” “แต่เจ้าก็ยังแค้น ยังเกลียดข้าอยู่ใช่ไหม” เกรเนียสั่นศีรษะน้อยๆ “ถึงตอนนี้...ความรู้สึกพวกนั้นก็ไม่มีความหมายอะไร ข้าไม่รู้จะรู้สึกยังไงกับท่านอีก นอกจาก...อย่าพบกันอีกเลย แต่ดูเหมือนจะเป็นอย่างนั้นไม่ได้ เราคงมีบาปกรรมร่วมกันเยอะเกินไป” “แต่ข้าอยากพบเจ้ามาตลอดนะ ยิ่งได้รู้อย่างนี้...ข้าก็หวังว่าจะช่วยเจ้าได้บ้าง” เขารูดแหวนจากมือ “ข้าพอมีของมีค่าอยู่บ้าง เจ้าเอาไปขายเถอะ จะได้เลิกทำงานที่นี่ แล้วก็ไปใช้ชีวิตที่อื่น เลิกฝิ่น ไปหาหมอดีๆ รักษา” หญิงสาวกลับปรายตามองแหวนทับทิมของเขา เหมือนมองหินข้างทางแค่ก้อนเดียว “ถ้าเอาไปขาย...ข้าคงถูกทางการจับตัวไปถามว่าได้มันมาจากไหน แทนที่จะได้เงิน คงถูกซ้อมเอามากกว่า” ชาลัวห์นิ่งไป มือที่ยื่นแหวนออกมาข้างหน้าตกลงเมื่อเพิ่งตระหนักได้ตามนั้น “เจ้าก็ได้ข่าวเหมือนกันหรือ” “ข่าวใหญ่ขนาดฆ่าพระคู่หมั้น ใครในธีร์ดีเรจะไม่ได้ยิน” เกรเนียเอ่ยเรียบๆ “ข้าไม่แปลกใจด้วยซ้ำ ที่มีข่าวอย่างนี้กับตระกูลท่าน ก็ครอบครัวข้าเป็นเหยื่อในแผนการสู่บัลลังก์ของท่านเหมือนกันนี่” “เกรเนีย ข้า...” ชายหนุ่มตั้งท่าจะเอ่ยว่าตนไม่ได้ตั้งใจฆ่าเฟลิม แต่ก็ไม่อาจพูดออกมาได้ ตอนที่เขาครอบครองตัวเธอ...เขาไม่ได้ตั้งใจให้เกรเนียต้องกลายเป็นนางโลม ทว่าตอนที่เขาตกลงให้ชายสวมผ้าคลุมช่วยโกงการประลองรอบสุดท้าย ไปจนถึงฆ่าเฟลิม...เขาทำโดยหวังผลว่าตนเองจะได้เป็นผู้ชนะ และผู้ชนะที่แท้จริงต้องตายไปเสียให้พ้นๆ โดยแท้ “วางใจเถอะ ข้าไม่คิดจะนำเรื่องที่พบท่านไปแจ้งทางการหรอก ในเมื่อข้าไม่เชื่อในความยุติธรรมของมนุษย์อีกแล้ว เทพเจ้าจะเป็นผู้ตัดสินลงโทษท่านเอง ข้าเชื่อเช่นนั้น” เธอหันมาสบตากับเขา ด้วยดวงตาที่ไม่เปิดเผยความรู้สึกใดๆ อีกครั้ง ทว่าชายหนุ่มไม่อาจทนสายตาของเธอได้ และก้มหลบในอีกครู่เดียว “ข้าเคยคิดว่าไม่อาจยกโทษให้ท่าน แต่ตอนนี้ ข้าพบว่าถือโทษโกรธท่านไปก็ไม่มีผลอะไรทั้งนั้น ถึงจะพูดไม่ได้ว่าให้อภัยท่าน แต่ข้าก็หวังว่าเราสองคนจะเลิกแล้วต่อกันจริงๆ เสียที” ชาลัวห์นิ่งฟัง ขณะมองมือที่ยังพันผ้าหนาของตน เขานึกอยากขอโทษเธอ อยากรับรองได้ว่าจะกลับมาช่วยเธอไปจากที่นี่ อยากกลับไปถามพ่อของตนให้แน่ใจ ว่าเรื่องทั้งหมดเป็นเรื่องเข้าใจผิด ...แต่เขาไม่รู้เลย ว่าจะทำอะไรเช่นนั้นได้สักอย่างหรือไม่... “ไปเสีย” เกรเนียพูดขึ้นในที่สุด “ข้าไม่สนหรอกว่าท่านจะไปไหน จะหนีกลับชอร์ซาสำเร็จ หรือถูกจับไปประหาร รู้แต่อยากลืมเรื่องของท่าน ตระกูลบ้าอำนาจของท่าน กับตัวข้าเองไปเสียให้หมด” ชายหนุ่มอยากอวยพรให้เธอโชคดี อยากขอให้ทั้งสองได้พบกันอีก...ในสถานที่และสถานการณ์ที่ดีกว่านี้ แต่ลำคอของเขากลับตีบตัน จนพูดออกแค่สองคำเท่านั้น “...ลาก่อน” หญิงสาวยังคงสูบฝิ่นต่อไปโดยไม่ตอบอะไร แม้ในขณะที่เขาออกไปจากห้องแถวเล็กๆ นั้น แล้วปิดประตูลง * * * * * จากคุณ : Anithin เขียนเมื่อ : วันแม่แห่งชาติ 53 02:42:41

ความคิดเห็นที่ 3 “แบ่งเท่ากัน” โทมายืนกราน หลังอาเมียร์นำเงินที่ได้จากการขายม้ากลับมา “หนึ่งในสามก็พอ พวกท่านช่วยชาวบ้านมากกว่าเราเสียอีก” อาเมียร์แย้ง “ตอนออกไปสู้กับพวกโจร ข้าแทบไม่ได้ทำอะไรเลย” “แล้วอย่างอื่นละ ค่าชาดานแซร์ที่เจ้าให้พวกเขาไป พวกเจ้าเป็นคนค้าขาย ต้องการใช้เงินมากกว่าพวกเราอยู่แล้ว” “ข้ายังพอมีทุนอยู่ เดี๋ยวจะแวะซื้อสินค้าจากหมู่บ้านแถวนี้ไปขายแทน พวกท่านเอาไปเถอะ ถือเสียว่าข้าให้ท่านหมอซานาไปซื้อยาช่วยคนอื่นๆ ก็ได้” “ขอบคุณนะคะ แต่ข้ายังเป็นแค่หมอฝึกหัด น่าจะเรียกให้...” คนถูกพูดถึงแย้งเบาๆ “ถึงอย่างนั้นก็เถอะ” โทมาพูดต่อไปเหมือนไม่ได้ยินเสียงของเธอ “เราไม่ลำบากเรื่องเงินอยู่แล้วจริงๆ อีกอย่าง ท่านกับเกลเหนื่อยกว่าข้ามาก แล้วพวกเราก็นับถือน้ำใจท่านหมอซานา พวกท่านรับไว้เถอะ” อาเมียร์สรุปพลางกอบเหรียญกำหนึ่งใส่มือสากกร้านของนักดาบหนุ่ม “หมอฝึกหัดค่ะ...” ชายหนุ่มยิ้มแห้งๆ แล้วก็ยกมือที่ว่างอยู่ขึ้นเกาศีรษะ “เอาก็ได้ แต่เย็นนี้พวกเราขอเลี้ยงอาหาร กับจ่ายค่าที่พักให้พวกเจ้าแล้วกันนะ” “ไม่เป็นไรหรอก” เด็กหนุ่มพยายามปฏิเสธ แต่แล้วก็ตัดสินใจจะยอมลงให้ เพราะกลัวเจรจายืดเยื้อไปกว่าเดิม “แต่...ขอบคุณมากสำหรับน้ำใจ” “พวกเจ้าชอบดื่มเหล้าฟังเพลงไหมล่ะ ข้ารู้จักร้านดีร้านหนึ่ง เหล้าหมักผลพีร์ราหรือผลเอรีที่นั่นอร่อยมาก นักร้องคลอพิณเล็กก็เสียงไม่เลว ไม่ใช่ร้านอะไรแบบที่มีชื่อเสียงในอันเวียนหรอก” “ก็ได้ ข้าดื่มเหล้าได้บ้าง แต่น้องชายข้าเห็นจะต้องรอไปก่อน ชาดานล่ะ” อาเมียร์หันไปถามคนร่วมทางอีกคนไม่ให้ดูมีพิรุธ “หือม์...” ชายหนุ่มรับตื่นๆ หลังจากยืนใจลอยมานาน “...มีอะไรหรือ” “คืนนี้อยากดื่มเหล้ารึเปล่า โทมาเขาชวนไปร้านเหล้าพอดี” “...ก็ได้ อย่างไรก็ได้” ชาลัวห์รับอย่างไม่ใส่ใจนัก แค่ดูท่าทางของอีกฝ่าย อาเมียร์ก็บอกได้ว่าเขากำลังครุ่นคิดอย่างหนัก คงอย่างที่ไม่เคยคิดมาก่อน เด็กหนุ่มไม่รู้ว่าเหตุใดหญิงสาวชื่อเกรเนียในความทรงจำของชาลัวห์จึงมาอยู่ที่นี่ได้ แต่เหตุอะไรก็ตามนั้น กับชะตากรรมของหญิงสาวคงทำให้ชาลัวห์เริ่มคิดอย่างที่ไม่เคยคิดขึ้นมากระมัง ก็คงเป็นเรื่องดี หากลูกชายคนเล็กของเจ้ามณฑลชอร์ซาผู้เคยชินกับการไขว่คว้าทุกสิ่งที่ต้องการเริ่มตาสว่างเสียบ้าง “ถ้าไม่ดื่มเหล้า ร้านนั้นก็มีน้ำผลไม้ธรรมดาให้ น้องชายเจ้าดื่มได้อยู่แล้ว ถือเสียว่าไปฉลองที่ได้รู้จักกันดีไหม” โทมาเสนอต่อ “ตกลง ขอบคุณมาก” อาเมียร์รับ ก่อนจะรู้สึกได้ว่าใครสักคนสะกิดแขนเขา แอชนี่เอง เธอทำหน้าง้ำจนเขาแปลกใจ “พี่เอลม์ แล้วที่เราตกลงกันไว้ล่ะ” เด็กสาวในคราบเด็กหนุ่มถามเบาๆ “ก็ไหนบอกว่าควรไปตอนค่ำ คนจะได้ไม่เยอะมากไม่ใช่หรือ” “อ้าว พวกเจ้าตกลงจะไปที่อื่นกันก่อนหน้านี้แล้วหรือ” โทมาถามขึ้น “ถ้าอย่างนั้นไม่ต้องเกรงใจก็ได้ ข้าแค่นึกว่าว่างอยู่ เลยแนะนำร้านให้เท่านั้นเอง” “เอ้อ...ไม่ใช่อย่างนั้นหรอก” แอชตอบ “พวกเราแค่คิดว่าจะไปเดินเล่นในย่านโคมแดงหน่อย พี่เอลม์บอกว่าไปตอนค่ำคนจะน้อยกว่า ก็เลย...” เขาบีบแขนเธอเบาๆ เด็กสาวเงียบไปเหมือนเพิ่งตระหนักได้ แล้วก็ก้มหน้างุด ปล่อยให้อาเมียร์รับสถานการณ์ที่ดูกระอักกระอ่วนขึ้นกับสีหน้าของผู้ฟังคนอื่นๆ ...โดยเฉพาะหมอหญิงซานา “คือ...พวกเราไม่เคยมาเมืองแบบนี้มาก่อน ข้าเลยอยากให้แอชไปเดินๆ ดูให้รู้จักไว้ แค่เดินอยู่ข้างนอกเท่านั้นเอง พวกเราไม่คิดจะไปเที่ยวอะไรแบบนั้นเลย” “ข้าก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่คะ” เด็กสาวผมแดงยักไหล่ “เพียงแต่รู้จักรับผิดชอบตัวเองให้ดีก็พอ สงสัยอะไรก็ถามโทมาแล้วกันนะคะ อะไรที่หมอฝึกหัดควรอธิบาย ข้าเคยบอกเขาไปหมดแล้ว” “ซ...ซานา!” คนถูกพาดพิงอุทาน หมอสาวเพียงหันไปหยิบกระเป๋าสัมภาระของตน “ตกลงกันเรียบร้อยแล้ว เราก็ไปเก็บของที่โรงแรมเถอะ ไปที่ร้านอาหารเร็วๆ จะได้มีเวลาให้เดินเล่นตอนค่ำ” โทมะเกาหลังศีรษะอีกครั้ง ก่อนจะหันกลับมามองสองพี่น้องชายตามความเข้าใจของเขา “ไหนๆ ก็ไหนๆ ข้าไปด้วยแล้วกัน พวกเจ้าเพิ่งมาใหม่ ข้ากลัวจะหลงทางหรือถูกใครหลอกเข้า” “เอ่อ...ไม่เป็นไรหรอก” อาเมียร์ตัดสินใจปฏิเสธ เมื่อเห็นเด็กสาวผมแดงหันขวับกลับมามองแผ่นหลังของชายหนุ่มที่ยังไม่รู้ตัว ด้วยสายตาเหมือนจะใช้เข็มแทงเขาให้พรุน “แค่แนะนำเส้นทาง กับเรื่องที่พวกเราควรระวังไว้ก็พอ คือข้าหมายถึงระวังเวลาเดินนะ พวกเราไม่ได้คิดจะเข้าไปในหออะไรก็ตามอยู่แล้ว” “ไม่รบกวนหรอก ข้าเองก็ไม่ได้มาที่นี่นาน อยากดูเหมือนกันว่ามีอะไรเปลี่ยนไปบ้าง แล้วจะได้ยืดเส้นยืดสายด้วย” “เอ่อ...อย่าเลย” เด็กหนุ่มยืนกรานปฏิเสธ ครั้นจะพยักพเยิดไปทางซานา ซึ่งยังคงมองโทมาด้วยสายตาเดิม ก็กลัวว่าฝ่ายที่เขาอยากเตือนให้รู้ตัวจะยังไม่เข้าใจ มากกว่าฝ่ายที่เริ่มดูอารมณ์กรุ่นขึ้นเรื่อยๆ เสียอย่างนั้น “เชิญไป ‘ยืดเส้นสาย’ ตามสบายเถอะ” ซานาพูดขึ้นมาเอง ด้วยเสียงที่เย็นกว่าปกติ “แต่ถ้าเป็นอะไรขึ้นมา ก็เชิญไปหาหมอคนอื่น ข้าไม่รับรักษาผู้ชายที่รู้จักกันเป็นอันขาด” “อ้าว! ซานา เดี๋ยวสิ!” ชายหนุ่มหันกลับไป ก้าวยาวๆ ตามเธอจนทัน “นี่เป็นอะไรไป” “เบื่อคนหาโรคใส่ตัว” “หาโรคใส่ตัวอะไร ข้าแค่จะไปเดินเป็นเพื่อนเอลม์กับแอช ไม่ได้คิดจะไปเที่ยวสักหน่อย เจ้านี่ระแวงอะไรไม่เข้าเรื่อง” อาเมียร์ได้แต่โคลงศีรษะ ก่อนจะถอนใจเงียบๆ แล้วหันไปดูแอชซึ่งยืนเงียบ สายตาจับจ้องที่นักดาบหนุ่มกับหมอหญิงซึ่งเดินไปพลางพูดโต้ตอบเบาๆ ด้วยท่าทางเหมือนกำลังทะเลาะกัน ก่อนจะมองเกลที่หยิบลูกธนูมาจัดขนนกตรงปลายอย่างไม่สนอะไร โดยมีควินนั่งหาวอยู่แทบเท้า แล้วก็มองชาลัวห์ที่ยืนก้มหน้า จมอยู่ในความคิดส่วนตัวที่ดูจะไม่สดชื่นนัก ท่าทางงานเลี้ยงคืนนี้คงกร่อยกว่าที่คิด * * * * * คนเขียนขอคุย ช่วงนี้กลับไทยแล้ว แต่ยังมีเรื่องยุ่งๆ สักหน่อย ขอโทษที่ลงช้าไปนานนะครับ ตอนนี้ก็เฉลยเรื่องของกะหลั่วกับเกรเนียแล้ว เป็นเรื่องหนักเช่นเคย คิดว่าถ้าไม่ใช่เรื่องใหญ่ที่ผลบานปลายเกินคาด กะหลั่วก็คงไม่ได้ตระหนักโดยเร็วแน่ ว่าตัวเองกับพ่อทำให้ชีวิตของคนอื่นๆ พังทลายมายังไงบ้าง และต่อไป ก็คงจะได้เห็นความเปลี่ยนแปลงของกะหลั่ว ไปจนถึงคนที่ค่อยๆ รู้อะไรมากขึ้นอย่างอาเมียร์กับแอช เมื่อค่อยๆ ใช้เวลาในอันเวียน จนถึงออกไปสู่ที่อื่นต่อครับ จากคุณ : Anithin เขียนเมื่อ : วันแม่แห่งชาติ 53 02:43:07

ความคิดเห็นที่ 4 เป็นกะหลั่วจริงๆ ด้วย เฮ้อ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : วันแม่แห่งชาติ 53 14:35:16

ความคิดเห็นที่ 5 พี่ธินหายไปนานนนนนมากเลยค่ะ แต่ก็คุ้มนะ มีเรื่องใหม่มาลงด้วยฮี่ๆ (ไปนอกประเทศตอนไหนแตมไม่ทันเห็นเลยแฮะ รู้อีกทีกลับมาแล่ว :3) ดูจากบทนี้แล้วสงสารเกรเนีย ดูหดหู่จัง ถ้ามาเป็นสมัยนี้ท่าจะดีอย่างน้อยก็มียารักษา ชาลัวห์ดูท่าจะได้ฤกษ์กลับตัวแล้ว 555+ พูดไปก็น่าสงสาร ถูกหลอกถูกเลี้ยงมายังไงให้อยู่แต่ในกะลาตัวเองขนาดนี้ - - - แต่ก็...เหลืออยู่คนเดียวแล้วตอนนี้(อีตาดูลัสขี้เก๊ก)เมื่อไหร่จะมีฤกษ์2มาน้า แอชลีนน์ -*- พูดจาได้ส่อมากๆน้อง ไปเที่ยวให้สนุกนะ:P (ปล.ชอบหมอซานาจังค่ะ ไม่ลืมบทตัวเองเลยซักฉาก 666+) จากคุณ : เด็กหญิงใบบัว เขียนเมื่อ : 19 ส.ค. 53 17:57:54