PANTIP.COM : W9573523 ~ :-: ~ ~ :-: ~ สบายดี...เชียงคาน ~ :-: ~ ~ :-: ~ By รวยระรินกลิ่นชา / เปียรุส / อุณากรร / นู๋ยี [ความเรียง]

ความคิดเห็นที่ 2

สบายดีเชียงคาน ....ยามค่ำคืน โดย...เปียรุส

เป็นอีกวันหนึ่งที่ฟ้ามืดลงอย่างรวดเร็ว...แต่สิ่งที่แตกต่างของฟากฟ้ายามค่ำคืน ๆ นี้ ก็คือสถานที่ ๆ ไม่เคยคุ้น แต่ทุกคนต่างก็ตกลงใจพากันดั้นด้นมายังที่แห่งนี้ เพียงเพราะภาพเพียงภาพเดียวที่ได้เห็นผ่านจอทีวี และเพียงคำชวนเพียงคำเดียวสั้น ๆ ก็มีคนหลงเดินทางมาด้วยกันอีกสี่คน

เชียงคาน.... เมืองแห่งความสงบตั้งอยู่ชิดติดกับประเทศลาว โดยมีลำน้ำโขงกั้นกลางระหว่างกัน แต่ดูท่าว่าคงไม่ไกลเกินจะผูกสัมพันธ์ระหว่างคนสองประเทศ ที่อยู่มาด้วยกันเนิ่นนาน

หลังจากรับประทานอาหารมื้อเย็นแสนอร่อยของทางโรงแรมที่เราเข้าพักแล้ว เราก็ตัดสินใจที่จะออกมาเดินเล่นดูบรรยากาสเชียงคานยามค่ำคืน เมืองที่เราไม่เคยคุ้น ที่นี่ไม่มีแสงสีเจิดจ้าบาดตา หรือแม้กระทั่งเสียงเพลงดังแสบแก้วหูเหมือนเมืองใหญ่ มีเพียงความเงียบ ลมเย็น ๆ และบรรยากาสสงบ ๆ ที่ยังทำให้สองเท้าของทุกคนต่างเหยียบย่ำออกเดินไปเรี่อย ๆ เพื่อซึมซับความเป็นเชียงคานให้มากที่สุด โดยหวังไว้ว่าในวันพรุ่งนี้ และวันต่อ ๆ ไป เมื่อตื่นขึ้นมาจะยังไม่มีการเปลี่ยนแปลงอย่างมากมายกับเมืองแห่งความสงบนี้ เหมือนปายที่บอบช้ำจากการท่องเที่ยวจนบรรยากาศสงบเงียบ แบบนี้หายไป เหลือเพียงความสับสนวุ่นวาย

ผิดกับที่นี่อย่างลับลับ สิ่งแรกที่เราตั้งใจอย่างที่สุดเมื่อเช้าวันรุ่งขึ้นมาถึง คือการถีบจักรยานไปให้ทั่วเมืองเล็ก ๆ แห่งนี้ เพื่อดูชีวิตความเป็นอยู่ของคนที่นี่ว่าเป็นอย่างไร

....สบายดีเชียงคานแบบที่เขียนไว้บนเสื้อไหม...

ค่ำคืนของเชียงคาน เงียบ แต่ไม่เหงา เพราะมีเพื่อนร่วมทางมาแต่งเติมความเส้นทางให้ไม่โดดเดี่ยว เสียงพูดคุย เสียงหัวเราะของเพื่อนที่อยู่ข้างหน้าทำให้ฉันอดไม่ได้ที่จะแหงนหน้าขึ้นมองฟากฟ้ายามราตรี

ม่านแห่งค่ำคืนทอดลงมาแล้ว แต่กลับไม่มืดมิดเพียงเพราะดวงจันทร์กลมโตยังคงสาดแสงอ่อนหวานให้ นักเดินทางอย่างเราได้มีเวลาที่จะเดินทอดน่องกันต่อไปเรื่อย ๆ บนถนนเลียบริมโขงของเมืองเชียงคาน

มีคนบางคนเคยบอกว่า เชียงคานไม่เหมาะสำหรับผู้คนที่หลงใหลแสงสียามค่ำคืน แต่จะเหมาะสำหรับคนที่รักความสงบเงียบ เรียบง่าย และในความสงบเงียบยามค่ำคืนของเชียงคาน ก็อาจมีคนหูดีบางคนได้ยินเสียงลมหายใจของเชียงคานก็เป็นได้

ก็ลองเงี่ยงหูฟังอยู่เหมือนกัน แต่...ทำไมได้ยินแต่เสียงหัวเราะ พูดคุยกันอย่างมีความสุขของคนร่วมทางก็ไม่รู้...

“เข้าร้านนี้แหละ”

ใครบางคนเอ่ยขึ้นในตอนที่เรากำลังจะเดินผ่านหน้าร้านแสงทอง ซึ่งเป็นร้านผลิตงานศิลปะสำหรับขายนักท่องเที่ยวหรือคนที่สนใจในเมืองเล็ก ๆ นี้ มีภาพหลายภาพถูกแขวนโชว์ไว้ในในร้าน ขณะที่ บางภาพก็ตั้งอยู่บนพื้นอย่างไม่เป็นระเบียบนัก

“เข้าไปทำไม”

“อ้าวก็นี่มีเพลงฟังเบา ๆ เห็นเปล่าเขียนไว้ว่า ผับ ฟังเพลงหาอะไรอุ่น ๆ กรอกลงท้องกันก่อนกลับไปนอนเหอะ ยังหัวค่ำอยู่เลย” ใครอีกบางคนก็บอกอย่างนี้

ห้าสาวก้าวเท้าผ่านส่วนที่รก ๆ ของหน้าร้าน ในขณะที่เราได้แต่ยืนมองภาพที่ตั้งโชว์ไว้ด้วยความสนใจ กลิ่นของสีน้ำมันยังคงลอยอวนอยู่ในอากาศ ถ้าไม่มีเสียงเรียกก็คงจะยืนมองภาพที่ต้องมนต์ขลังพวกนั้นไปอีกสักพัก แต่ใครบางคนก็ตะโกนเรียกเสียก่อน ฉันจึงสาวเท้ายาว ๆ ตามเพื่อนไปยังโต๊ะด้านนอก หากก็ยังไม่วายสะดุดยืนนิ่งมองภาพเขียนอีกภาพที่ยังคงวาดไม่เสร็จ มันมีแรงดึงดูดแปลก ๆ ให้หยุดมอง หยุดชื่นชมความงามและความสามารถของคนเขียนซึ่งสามารถสื่อความงามนั้นออกมาทางภาพได้อย่างงดงาม ถึงมันจะยังไม่เสร็จก็เถอะ ชายหนุ่มคนเดียวที่เดินไปเดินมาในร้านอาจจะเป็นเจ้าของผลงานเหล่านี้...และถ้าใช่ เขาก็มีสายตาของศิลปินตัวจริงซ่อนอยู่ แม้ไม่ต้องเป็นศิลปินชื่อกระฉ่อนก็เหอะ

ร้านนี้อาจเป็นผับเล็ก ๆ แห่งเดียวในเชียงคานก็เป็น ตัวผับซ่อนอยู่ด้านหลังของร้านซึ่งเป็นถนนเลียบริมโขง ซึ่งมองเห็นวิวแม่น้ำโขงยามค่ำคืน รวมถึงรับลมเย็น ๆ ที่พัดขึ้นมา ที่นี่มีโต๊ะเก้าอี้ใช้สำหรับรับแขกอยู่ไม่กี้ชุด และยังเปิดเป็นโฮมสเตย์ไปด้วยในตัว

ผับเล็ก ๆ ของเชียงคาน แตกต่างจากผับเล็ก ในเมืองใหญ่อย่างสิ้นเชิง ไม่มีวงดนตรีมาเล่น มีเพียงเสียงเพลงในสมัยคุณแม่คุณพ่อยังสาวเปิดให้ฟังเบา ๆ พร้อมกับทีวีจอแบนขนาดใหญ่ที่แขวนไว้ที่ริมผนัง มีแขกที่มาก่อนเราแล้วโต๊ะหนึ่ง ซึ่งเป็นชาวต่างชาติทั้งหมด ส่วนโต๊ะที่เราเลือกนั่งเป็นโต๊ะที่อยู่ด้านนอกตัวร้าน

ได้ยินเสียงคนข้าง ๆ ตะโกนสั่งน้ำที่จะทำให้อุ่นท้อง กับน้ำนางเอกด้วยเสียงใส ๆ แต่ไม่รู้ว่าพอน้ำที่ทำให้อุ่นท้องไหลเข้าสู่ระบบเส้นเลือดแล้วจะทำให้เสียงใสอย่างนี้อีกหรือเปล่า (แต่เสียใจด้วยคนสั่งกินแต่น้ำนางเอกสงสัยกลัวจะได้แบกเพื่อน ๆ กลับห้องก็ไม่รู้)

เสียงชายหนุ่มเจ้าของร้าน ซึ่งคงเป็นจิตรกรหนุ่มผู้วาดภาพในร้านจริง ๆ อย่างที่คาดไว้ ทำหน้าที่เป็นพ่อครัวพ่วงไปด้วย เมื่อเราสั่งกับแกล้มก็เห็นเจ้าตัวรีบเข้าครัวไปจัดการของที่เราสั่ง พร้อมกับได้ยินเสียงเขาดุเจ้าหมาจอมเอ็นเตอร์เทนตัวโตสีน้ำตาล

เจ้าโบโบ้...หมาพันธุ์โกเดนรีทีฟเวอร์ที่เจ้าของร้านบอกว่ามันไม่ดุ แต่ไม่อยากปล่อยเพราะมันจะไปกวนลูกค้า ในขณะเดียวกับที่มันพยายามเห่าเพื่อเรียกความสนใจ และแน่นอนมันได้รับความสนใจจากเราไปเต็ม ๆ มารู้ตอนหลังว่าเจ้าโบโบ้ของร้านแสงทองไปเป็นแบบถ่ายโปสการ์ดที่ขายอยู่ในร้าน สบายดีเชียงคานอีกด้วย (เป็นหมาชื่อดังก็ไม่บอกกันบ้าง^-^)

นั่งไปได้สักหน่อย ภรรยาของเจ้าของร้านก็มาถึง เธอให้ความเป็นกันเองเป็นอย่างดี แถมยังใจดีแนะนำสถานที่เที่ยวต่าง ๆ ในเชียงคาน รวมถึงหาแผนที่ให้เสร็จสรรพในตัว (หมายใจว่าครั้งหน้าจะต้องลองมาพักที่นี่ดูสักที) ก่อนกลับเธอยังบอกอีกว่า ถ้าตอนเช้า ๆ แวะมาให้มาปลดโซ่เอาเจ้าโบโบ้ออกไปเดินเล่นด้วยก็ได้

สงสัยจะไม่มีใครเมา เพราะสปายคงไม่ระคายเคืองกระเพาะของสาว ๆ กลุ่มนี้ เลยไม่ต้องมีใครแบกใครกลับห้อง เราร่ำลาเจ้าของร้านที่อัธยาสัยดีก็ตอนที่นาฬิกาในร่างกายเริ่มประท้วง เพราะขับรถทั้งวันกว่าจะหาเชียงคานแสนสงบนี้เจอ

เสียงเจ้าโบโบ้เห่า เมื่อหันกลับไปมองก็พบว่ามันมองอยู่แล้ว คล้ายจะบอกว่าอย่าลืมแวะมาหามันอีกนะ...เลยอดไม่ได้ที่จะแวะเข้าไปลูบหัวลูบหางมันอีกสักทีก่อนออกเดินตามถนนเลียบริมโขงกลับที่พัก

ถนนเลียบริมโขงเงียบสนิท คนเชียงคานแท้ปิดประตูปิดไฟนอนกันไปแล้วเนื่องจากเป็นวันธรรมดา ถนนเส้นนี้ทอดยาวขนานไปกับลำน้ำโขง ตอนเช้า ๆ จะเห็นคนมาวิ่งออกกำลังกาย หรือเดินทอดหุ่นบ้างแล้วแต่ใครถนัด ส่วนเวลากลางคืนแบบนี้คงใช้สำหรับเดินกินลมชมวิวแบบนี้ และเหมาะสำหรับคู่รักที่จะเดินจูงมือกันไปเรื่อย ๆ แต่มองกันไปมองกันมาก็มีแค่ห้าสาว สงสัยคงต้องจูงมือกันเอง เสียงหัวเราะดังแผ่วเพราะเกรงใจคนที่นอนไปแล้ว มือที่จูงแกว่งไกว พากันเดินชมวิวไปเรื่อย ๆ มองเห็นแสงไฟวิบวับจากเพื่อนบ้านอีกฝั่งหนึ่งของลำน้ำ อากาศเริ่มเย็นในขณะที่หัวใจอุ่น

รู้เพียงว่าไม่อยากให้วันเวลาแบบนี้ผ่านไปเลย ถึงจะไม่มีคนใกล้ใจให้จูงมือ แต่ก็ยังมีเพื่อนให้อุ่นอิงให้หัวเราะให้ยิ้ม ให้ห่วงอาทร และจับมือกันเดินไปแบบนี้ รู้ทั้งรู้ว่าเวลาแห่งความสุขมันแสนสั้น แต่หัวใจรับรู้ได้ว่าความทรงจำแห่งมิตรภาพจะทอดยาวไปเสมอลมหายใจ ... และจารไว้ณ.ที่แห่งนี้รอเวลากลับมาเดินจับมือหัวเราะพร้อมกับอีกครั้ง ที่นี่...เชียงคาน

จากคุณ : เปียร์รุส

เขียนเมื่อ : วันแม่แห่งชาติ 53 20:59:49

ความคิดเห็นที่ 3

สบายดี เชียงคาน...เช้าจรดสาย โดย อุณากรรณ

รุ่งอรุณ ณ เชียงคานของเราเริ่มต้นเมื่อ ๕ นาฬิกา หลังจากที่วาดหวังตั้งแต่ก่อนมาแล้วว่าเมื่อมาถึงเชียงคานเราจะปั่นจักรยานชมวิวริมฝั่งโขงกัน ๕ สาวสุดสวยก็รีบจัดแจงแต่งองค์ทรงเครื่องแล้วลงมาชั้นล่างของโรงแรมสุขสมบูรณ์เพื่อเช่าจักรยานซึ่งอัตราค่าเช่ารถตกวันละ ๘๐ บาท เมื่อเลือกจักรยานคู่ใจได้เราก็ตรงดิ่งไปยังเป้าหมายแรกของเรานั่นคือตลาดสดเพื่อหาซื้อข้าวของมาตักบาตร

เมื่อคืนพี่ร้านแสงทอง(ผับแห่งเดียวของเชียงคานหรือเปล่าไม่แน่ใจ)แนะนำสถานที่ที่ควรไปเช่นแก่งคุดคู้ พระใหญ่(ที่ไหนไม่แน่ใจแต่ได้ยินประมาณนี้)และอาหารที่ควรชิมเช่นข้าวปุ้นน้ำแจ่วพร้อมกับแนะว่าหากจะใส่บาตรควรเป็นของแห้งจะดีกว่า หลังจากหลงไปหลงมาให้ได้เหงื่อกันพอสมควรเราก็เจอกับป้าผู้ใจดีที่เพิ่งเปิดประตูบ้านออกมารดน้ำต้นไม้ช่วยบอกทางและแล้วในที่สุดเราก็มาถึงขุมกำลังของเชียงคาน

เขาว่ากันว่าตลาดคือคลังอันยิ่งใหญ่ของเมือง ตลาดในเชียงคานไม่ได้ใหญ่โตมโหฬารใช้เวลาเดินเพียงไม่กี่นาทีก็ทั่ว ข้าวของที่นำมาขายก็เป็นพืชผักผลไม้ที่เราพบเห็นได้ในตลาดทั่วไปแต่...ในตลาดทั่วไปอาจไม่พบสิ่งนี้ นั่นคือ.....ข้าวจี่

หนูกานต์ไม่รีรอ (ที่ไม่รีรอไม่รู้ว่าหนูกานต์หรือท้องหนูกานต์กันแน่)หยิบมาชิมหนึ่งไม้ ข้าวจี่ที่นี่ปั้นข้าวเหนียวหุ้มไม้(คล้ายลูกชิ้นปิ้ง แถวบ้านเรา – ขอนแก่นเคยเห็นแต่เขาปั้นเป็นก้อนกลมๆแบนๆ)ชุบไข่โรยเกลือแล้วนำไปปิ้ง(วิธีการนี้สันนิษฐานเอานะคะ) รสชาติเค็มปะแล่มๆไม่รู้ว่าเค็มขี้มือแม่ค้าหรือเค็มเกลือ แต่อร่อยดีนึกถึงอากาศหนาวๆกับข้าวจี่ร้อนๆแล้วทำให้อยากมาเชียงคานยามหนาวจัง(เนอะๆพี่นัทเนอะ)

ที่ร้านเดียวกันนั่นเองเราได้ขนมปังหลากหลายไส้เช่นสังขยา เผือก ถุงละ ๕ บาทมาใส่บาตร จากนั้นก็ข้ามถนนไปยังร้านโชว์ห่วยเพื่อซื้อนมกล่องมาเพิ่ม ระหว่างที่สุดสวยทั้งห้ากำลังลังเลว่าจะปั่นไปใส่บาตรที่ใดดี เราก็เห็นพระเดินแถวมาบิณฑบาตสุดท้ายเราก็ตักบาตรกันหน้าตลาดนั่นเอง

นานมากแล้วที่ไม่ได้ใส่บาตรและนานเหลือเกินที่ไม่ได้เห็นภาพพระออกมาเดินบิณฑบาตและมีญาติโยมออกมานั่งรอตักบาตรทำบุญรับแสงอรุณกันที่หน้าบ้านพลางพูดพลางคุยทักทายปราศรัยกัน ภาพเหล่านี้หายากเหลือเกินในเมืองใหญ่ๆ

หลังจากอิ่มบุญแล้วเราก็ปั่นจักรยานเลาะเลียบลำน้ำโขง แม้จะย่างเข้าหน้าร้อนแล้วทว่าอากาศยามเช้าที่เชียงคานก็ยังเย็นจนต้องหาเสื้อแจ็กเก็ตมาสวม หมอกยังลอยอ้อยอิ่งเรี่ยผิวน้ำเกิดเป็นความงามที่ต่างไปจากยามอาทิตย์อัสดงเมื่อเย็นวาน

ขณะพวกเรากำลังถ่ายภาพเก็บความงามยามเช้าของเมืองเล็กๆอย่างเชียงคาน เราก็เจอคุณลุงซึ่งคงเพิ่งกลับจากตลาดด้วยสองมือนั้นหิ้วถุงพลาสติกสองสามถุงกำลังเดินลงไปยังแพปลาริมน้ำ คุณลุงหยุดทักทายพวกเราและเราก็ได้โอกาสถามไถ่จนได้ความว่าคุณลุงเลี้ยงปลาเพราะเดี๋ยวนี้ปลาในแม่น้ำโขงเริ่มหายากเพราะเทคโนโลยีที่ทันสมัยรวมถึงความเห็นแก่ตัวและโลภมากของคนบางคนที่ใช้วิธีจับปลาแบบผิดๆโดยการใช้ไฟช็อต

นอกจากจะบอกเล่าถึงวิธีการจับปลาที่นิยมทำกันโดยการปล่อยให้อวนผูกทุ่นลอยไปตามแม่น้ำแล้วพายเรือไปดักรออยู่ข้างหน้า(ตามที่ลุงเล่าเข้าใจว่าอย่างนี้นะคะ)ลุงยังเล่าให้ฟังอีกว่าเดี๋ยวนี้ปลาบึกหาไม่ได้แล้ว(ฟังไปก็ยังงงๆเบลอๆ ก็เมื่อวานตอนเย็นเพิ่งกินปลาบึกผัดฉ่าไปอ้ะ สงสัยยังตื่นไม่เต็มตาเลยไม่ได้ถามต่อว่ามีการเพาะเลี้ยงปลาบึกไหม) ลุงบอกว่าปลาบึกตัวสุดท้ายที่จับได้ที่นี่ถูกบันทึกภาพไว้ที่ร้านกาแฟสุวรรณรามา(อะไรสักอย่างที่แหละค่ะ จำบ่ได้แฮะๆ)

ลุงคุยกับเราอยู่นานมากก่อนจะเดินลิ่วไปยังแพปลาของตนเราได้แต่มองตามหลังพร้อมกับบันทึกภาพเบื้องหลังชายชาวประมงพร้อมกับสงสัยว่าที่ลุงเดินเร็วขนาดนั้นเพราะหิวข้าวเช้าหรือเปล่า หนูกานต์ลงไปสำรวจริมฝั่งซึ่งมีการปลูกผักแต่หนูกานก็กลับมารายงานว่าลุง(อีกคน)ปลูกผักแต่ไม่รู้ผักอะไร ???

จากนั้นสาวนักปั่นทั้งหลายก็บ่ายหน้าตามตะวันไปบนถนนที่ปูด้วยอิฐตัวหนอนไปตามความยาวของลำน้ำหยุดถ่ายรูปบ้านเรือนบ้าง หยุดพูดคุยกันบ้าง ส่วนมากแล้วจะเป็นร้านอาหารริมฝั่งและมีสปาด้วย โอ้โฮ....เชียงคานทันสมัยโคตรๆ

เราปั่นกันไปจนสุดทางโดยผ่านสวนสาธารณะเล็กๆซึ่งอยู่ตรงกันข้ามกับโรงเรียนมีต้นจามจุรี(มั้งคะ)ต้นใหญ่มากตั้งสองสามต้น ยามที่แสงตะวันส่องผ่านกิ่งก้านและใบลงมาดูงามมากจนต้องหยุดมองและกดชัตเตอร์เก็บรูปหลายรูป

หลังจากปั่นกันจนเหนื่อยใครบางคนก็บ่นหิวเราจึงปั่นจักรยานไปตามถนนใหญ่จำไม่ได้ว่าเป็นถนนเชียงคานหรือชายโขง ระหว่างทางเราก็หยุดชักภาพเป็นระยะๆขณะที่หยุดถ่ายรูปบ้านไม้หลังเก่ากับซึมซับบรรยากาศอันแสนคลาสสิกก็มีเจ้าของเกสต์เฮ้าส์(ที่เราไม่ได้พัก)เข้ามาพูดคุยด้วยพร้อมทั้งแนะนำร้านอาหารสุดอร่อยอย่างร้านส้มตำน้าจิตต์ใกล้กับโรงพยาบาลเมื่อเรามุ่งหน้าไปทางแก่งคุดคู้จะอยู่ทางฝั่งขวามือและยังมีผัดไทยวุ้นเส้น(ซอยไหนจำไม่ได้อีกแล้ว ฮี่ๆ)ให้ไปลองแวะชิม นอกจากนี้ยังบอกอีกว่ายามเย็นจะมีนกบินกลับรังเป็นฝูงให้มาแวะชมที่หลังบ้านของพี่เขาได้...เป็นไงล่ะความใจดีของคนเชียงคาน

อาหารเช้าของเราเริ่มต้นที่ “เฮือนหลวงพระบาง” รู้สึกว่าที่นี่รับจัดทัวร์ไปหลวงพระบางด้วย “เฮือนหลวงพระบาง” เป็นร้านอาหารและมีที่พักด้วย อาหารบางรายการอิมพอร์ตมาจากลาว เข้าใจว่าสิ่งที่ขึ้นชื่อของร้านนี้น่าจะเป็นซาลาเปาปุยฝ้ายเพราะเห็นขึ้นป้ายหน้าร้านโฆษณาไว้ ซาลาเปามีทั้งไส้หมู หมูแดงและไส้หวานเมื่อเดินอ้อมมาด้านหลังจะมีโต๊ะนั่งริมแม่น้ำ

หนูยีอยากดื่มชาร้อนๆ ลุงเจ้าของร้านจึงยกกาชามาให้ทั้งกาพร้อมบอกว่าเป็นชาจากไต้หวัน เมื่อตอนคิดเงินค่าอาหารถึงรู้ว่ากาสองชานั้นลุงเสิร์ฟฟรี เรากับน้องผึ้งดูเมนูอาหารกันแล้วนึกอยากลอง “บี๋บุ้น”(ชื่อนี้ไม่ค่อยแน่ใจนะคะ)หรือ ขนมจีนทรงเครื่องหลวงพระบาง รสชาติคล้ายๆก๋วยเตี๋ยวลุยสวนมีขนมจีน ถั่ว แครอท ผักสลัดและมีหมูยอหั่นเป็นเส้นโรยหน้ามาพร้อมด้วยน้ำจิ้มออกรสเผ็ดนิดๆเวลากินก็ใช้น้ำจิ้มนี่แหละราดลงไปเลยแล้วคน

นอกจากนี้เรายังได้ลอง “ไคแผ่น” เคยอ่านเจอในนิตยสารเกี่ยวกับอาหารมาหลายปีแล้วเพิ่งได้ลิ้มชิมรสวันนี้นี่เอง ไคแผ่นเป็นสาหร่ายที่นำมาตากแห้งโรยงาและเกลือแล้วทอด ขอบอกว่า...อร่อยมาก...กกก....กก....ก(เขียนอยู่เนี่ยยังอยากกินเลย)

มื้อเช้าของเราเริ่มต้นที่ “เฮือนหลวงพระบาง” ก็จริงแต่ไปจบที่ “ข้าวปุ้นน้ำแจ่ว” (ซอย 5มั้ง)ตามคำแนะนำของพี่ที่ร้านแสงทอง ข้าวปุ้นเป็นภาษาอิสานหมายถึงขนมจีน ปกติแล้วเรามักกินขนมจีนกับน้ำยา เราเข้าใจว่าน้ำยาของที่นี่เรียกว่า “น้ำแจ่ว” เมื่อมาเห็นจึงรู้ว่า “น้ำแจ่ว” คล้ายน้ำซุบของก๋วยเตี๋ยวใส่เนื้อหมูและเลือดเสิร์ฟในกาละมัง

โอ...อย่าตกใจนะกาละมังจริงๆราคา๒๐ บาท ถูกมาก เก๋มากและคลาสสิกมากเพราะกาละมังเป็นกาละมังเคลือบรุ่นโบราณ ที่ร้านนี้สามสาวของนั่งเท้าคางมองสองสาวที่สวยกว่ากิน เรากับหนูยีโซ้ยข้าวปุ้นในกาละมังเดียวกันราวกับมันคือข้าวปุ้นร่วมสาบานกระนั้น

หลังจากวางช้อนเราและหนูยีมองตากัน พยักหน้าแล้วบอกว่า “อร่อยดีเนอะ” นั่นแหละคือการสิ้นสุดมื้อเช้าในยามสายของเรา

ในจังหวัดเลยดินแดนที่มากด้วยขุนเขาแต่ใครรู้บ้างหลังจากฝ่าทะเลภูเขามาได้เราจะเจอของดี

...เชียงคาน...เมืองเล็กๆที่ซึ่งลำน้ำโขงไหลผ่านเป็นที่แรกของภาคอิสาน เมืองเล็กๆที่สงบเงียบอยู่ไกลสุดแดนสยามซุกตัวอยู่หลังม่านเขา มีวิถีชีวิตที่เรียบง่าย หากแฝงไว้ด้วยเอกลักษณ์และเปี่ยมด้วยเสน่ห์ ดูแล้วก็มิต่างจากชายหนุ่มขี้อายผู้ซุกตัวอยู่ในมุมมืดหากล้ำด้วยเสน่ห์จนใครที่ได้ชิดและเชยคงยากนักจะหักใจลืม
(ย่อหน้าสุดท้ายปั้นอยู่๙วัน๙ชั่วโมง๙นาที๙วินาที...ปั้นมาเพื่อประชัน “ลมหายใจของเชียงคาน” สำนวนพี่นัท อิอิๆ)

จากคุณ : เปียร์รุส

เขียนเมื่อ : วันแม่แห่งชาติ 53 21:02:48