คนถีบสามล้อในหาดใหญ่
|
|
คนถีบสามล้อในหาดใหญ่
จำได้ว่าช่วงยังวัยเด็ก
วันหยุดเสาร์อาทิตย์หรือวันหยุดเรียน
ชอบเดินไปกับแม่ไปที่ตลาดชีกิมหยง
เพื่อจับจ่ายซื้อของกับข้าวมาทำกินกันที่บ้าน
สภาพตลาดก็เหมือนตลาดทั่วไป
มีกลิ่นอับ ๆ เหม็นบ้าง เฉอะแฉะบ้าง
บางครั้งก็เห็นหนูวิ่งมุดไปมุดมาในตลาด
ต้องระมัดระวังเวลาเดินในตลาด
ส่วนมากร้านค้าที่แม่ไปซื้อกับข้าว
ก็มักจะเป็นร้านประจำหรือเรียกว่าเป็นขาประจำกัน
เรียกว่า รู้หน้า รู้ใจ ต่อรองราคาเป็นพิธีได้
ส่วนมากก็จะให้ผมเรียก เจ็ก หรือ เฮีย
ตามธรรมเนียมชาวจีนที่รู้จักกัน
หรือนับญาติพีน้องกัน
หรือนัยหนึ่งเป็นการให้เกียรติกัน
ส่วนหนึ่งมักจะขัดแย้งกับความรู้สึกของคนไทย
ที่คนอายุมากกว่า หรือแก่กว่า
หรือบางครั้งเจ้าของร้านเรียกคนซื้อของว่า เฮีย
เคยถามเรื่องนี้กับแม่และผู้รู้
ได้คำตอบว่า
"จริง ๆ แล้วเป็นการยกย่องให้เกียรติ
สำหรับคนที่ทำมากินแล้วมีรายได้เป็นของตนเอง
ถือว่าเป็นคนเก่งและมีความสามารถในการหาเลี้ยงชีพได้"
ยกเว้น แต่วงการตำรวจที่เรียกตนเองว่า เฮีย
นั้นจะมีนัยหนึ่งหมายถึงความเป็นกันเอง
หรือมีความเหนือกว่าผู้ใต้บังคับบัญชา
ขึ้นอยู่กับนัยทางวาทกรรมหรือบริบทตอนเอ่ยวาจา
ในช่วงกลับบ้านหลังจากจ่ายตลาดเสร็จแล้ว
บางครั้งต้องช่วยแม่หิ้วของเล็ก ๆ น้อย ๆ
แต่มักจะมีชายวัยกลางคนเป็นคนไทยมุสลิม
มักจะกะเวลาประมาณถูก
ว่าแม่จะมาถึงจุดตรงนี้ประมาณตอนไหน
ก็จะมาช่วยหิ้วตะกร้ากับข้าว
ไปใส่ในรถสามล้อของแกเลยเป็นประจำ
เรียกกันว่า สามล้อทุกคนจะมีเจ้าประจำ
เสร็จแล้วแกก็จะถีบสามล้อมาส่งที่บ้าน
ราคาจำได้หลังสุดคือ ห้าบาท
สามล้อในหาดใหญ่สมัยนั้น
มักจะมีขาประจำคือ การรับส่งเด็กนักเรียน
แต่ที่บ้านไม่ได้ผูกขาดขาประจำสามล้อ
ในการส่งเด็กนักเรียนชายจากบ้านไปโรงเรียน
เพราะบ้านจะว่าใกล้หรือไกลจากโรงเรียน
ก็ไม่มากเท่าไรนักประมาณหนึ่งกิโลเมตรเศษ
ก็เลยเดินไปกลับจากบ้านไปโรงเรียนเป็นประจำ
ทำให้มียีนหลงเหลืออยู่บ้าง
ทำให้เวลาต้องเดินไกล ๆ
มักจะไม่ค่อยรู้สึกว่าไกล
หรือเดินได้เร็วกว่าคนทั่วไปปกติ
จำได้ว่ามีการผูกขาประจำสามล้อให้กับน้องสาว
ให้ไปรับส่งที่โรงเรียนธิดานุเคราะห์
ต่อมาไม่นานสามล้อคนดังกล่าวก็เปลี่ยนมาเป็น
คนขับรถตุ๊ก ๆ รับส่งแทนเด็กนักเรียนแทน
ก็ได้ลูกค้าเพิ่มมากขึ้นกว่าเดิม
สามล้อในยุคนั้นที่มีการผูกขาประจำ
ก็คือ การส่งข้าวปิ่นโตให้กับลูกหลานที่โรงเรียน
โดยมากแล้วสามล้อที่รับส่งปิ่นโต
ก็จะรวบรวมจากขาประจำหลาย ๆ เจ้ามาส่งให้
มักจะมาวางไว้ที่หน้าประตูโรงเรียน
แล้วเด็กนักเรียนก็จะมาหยิบปิ่นโตของตนเองไป
ส่วนมากจะจำปิ่นโตของครอบครัวตนเองได้
ไม่ค่อยหยิบสลับกันหรือผิดปิ่นโต
แต่บางครั้งปิ่นโตก็มีการพลิกคว่ำเพราะ
ช่วงเดินไปหยิบปิ่นโตสะดุดถูกปิ่นโต
หรือถูกกลั่นแกล้งกัน
โดยมากมักจะมาจากรุ่นพี่ตัวแสบ ๆ
ที่ต้องการแกล้งเพื่อนบางคน
หรือต้องการแกล้งยามหน้าโรงเรียน
ที่เป็นคนมุสลิมให้กวาดเศษอาหาร
ที่มักจะมีไขมันหรือเศษเนื้อหมูปนอยู่
แกก็เป็นคนดีคนหนึ่งที่กวาดไปบ่นไป
ช่วงหลังเลยมีครูมาคุมหน้าโรงเรียน
เหตุการณ์ก้หายไปหรือมีน้อยลง
ส่วนปิ่นโตหลังกินเสร็จแล้ว
ก็มักจะวางไว้ที่โต๊ะกินข้าว
หรือบางครั้งก็ไปวางไว้ที่หน้าประตูโรงเรียน
สามล้อก็จะมารวบรวมพากลับไปส่งที่บ้านลูกค้าเอง
แต่มีที่ตลกและสนุกสนานในโรงเรียนคือ
เด็กวัยรุ่นจะค่อนข้างหิวและกินเก่ง
มักจะไปค้นหาปิ่นโตของเด็กนักเรียนรุ่นน้อง
ที่มักจะกินก็แต่เพียงเล็กน้อย
แล้วจะรีบวิ่งไปเล่นกับเพื่อน ๆ
พวกรุ่นพี่เหล่านี้ก็จะไปเปิดปิ่นโตรุ่นน้อง
กินกับข้าวกับอาหารของเด็ก ๆ จนเกลี้ยงเกลา
วันต่อ ๆ มาอาหารและข้าวก็จะใส่ปิ่นโตมามากกว่าปกติ
เพราะแม่ของเด็กมักจะคิดว่าลูกกินเก่งหรือเจริญอาหาร
ส่วนเด็กก็มักไม่จะไม่กล้าบอกแม่ว่า
ไม่ได้กินมากมายตามที่ใส่ปิ่นโตมาแต่อย่างใด
อาชีพคนถีบสามล้อในหาดใหญ่
ในช่วงรถตุ๊ก ๆ เข้ามาขายราคาหลักหมื่นต้น ๆ ถึงกลาง
ก็เริ่มมีหลายรายเปลี่ยนอาชีพ
จากการเป็นคนถีบรถสามล้อ
มาเป็นคนขับรถตุ๊ก ๆ แทน
ราคาค่ารถตุ๊ก ๆ จำได้ว่าหนึ่งบาทแรกเริ่ม
ก่อนปรับขึ้นเป็นสองบาท
แต่เด็กนักเรียนเก็บหนึ่งบาท
ราคาน้ำมันตอนนั้นลิตรละสองบาทเอง
ที่จำได้ดีเพราะชอบซื้อน้ำมันเบนซีนหรือโซล่า(ดีเซล)
มาล้างอะหลั่ยรถจักรยาน
กับอะหลั่ยรถยนต์ของบ้านเพื่อน
เป็นอะไรที่สนุกและชอบ
เวลาได้ขัดสนิมเหล็กออก
ในช่วงว่าง ๆ จากวันเรียน
หรือวันหยุดประจำภาคของโรงเรียน
สุดท้ายรถตุ๊ก ๆ ก็เริ่มมาแทนที่รถสามล้อ
จนกระทั่งเริ่มหายไปจากตลาดหาดใหญ่
ตอนนี้เหลือก็เพียงไม่น่าจะเกินคันสองคัน
แถวหน้าตลาดชีกิมหยง (ยังพอเห็นบ้าง)
ก็ยังมีการให้บริการแถวตลาดหาดใหญ่
หลังจากโตขึ้นมากแล้ว
ก็ไม่ได้ไปจ่ายตลาดกับแม่อีก
เพราะให้พี่สะใภ้ไปจ่ายตลาดแทน
ส่วนสามล้อขาประจำของบ้านคนดังกล่าว
ก็น่าจะเลิกธุรกิจไปแล้วเพราะคงชรามากเหมือนกัน
แต่ที่จำได้ยังมีอีกคน
เป็นชายจีนร่างเล็ก หัวค่อนข้างล้าน
เคยถีบสามล้อในหาดใหญ่เหมือนกัน
แต่สุดท้ายเจอแกสภาพถูกตัดขา
เพราะเป็นโรคเบาหวาน
นั่งขอทานอยู่ที่มุมร้านทองตรงสายสองช่วงค่ำ
ก็ให้ทานแกไปบ้างเล็กน้อย
แกนั่งอยู่ประมาณไม่เกินสองปี
ก็ไม่เจอแกอีกแล้ว
ไม่ทราบว่าไปแห่งหนตำบลใด
ที่คือความทรงจำสามล้อในหาดใหญ่
เขียนขึ้นจากความทรงจำเก่า ๆ
ก่อนที่จะเลือนหายไปเหมือนสามล้อที่เริ่มจะหายไป
ภาพประกอบสามล้อจาก www.yes-iloveyou.com
แบบนี้จะเป็นที่นิยมกันมากในหาดใหญ่
แก้ไขเมื่อ 14 ส.ค. 53 13:43:15
| จากคุณ |
:
ravio   
|
| เขียนเมื่อ |
:
14 ส.ค. 53 11:25:59
|
|
|
| 
