 |
ความคิดเห็นที่ 5 |
๕๑) ...... น้ำตามาเป็นสาย............................ยินข่าวร้ายสำหรับฉัน เมื่อวี่แววชีวัน...............................................ที่หยัดยันจะหยุดลง
๕๒) ...... อยากแกร่งเข้มแข็งให้.......................พ่อลูกไม่ร้องไห้หลง ตัวฉันอยากมั่นคง........................................จึงยิ้มส่งเพื่อสื่อความ
๕๓) ...... ฉันแกล้งโกหกไป............................หวังอยากให้ไร้คำถาม หวังให้ทุกโมงยาม..........................................ไร้น้ำตามากังวล
๕๔) ...... ทุกวันหลังนั้นมา...............................ช่วงเวลาค่ามากล้น รอยยิ้มเปื้อนทุกคน........................................จนถึงวันฉันจากไป
๕๕) ...... ฉันขอพ่ออย่าร้อง...............................อยู่ปกป้องดำป่านไหม ฉันวอนก่อนสิ้นใจ...........................................ฉันขอไว้อย่าไห้เลย
๕๖) ...... ลูกลูกยังเล็กอยู่.................................ยังไม่รู้ไยฉันเฉย ปลุกไม่ตื่นดังเคย............................................ลูกจึงขอรอข้างเตียง
๕๗) ...... พ่อเหงาเฝ้าแม่ยู...............................และลูกอยู่อย่างไร้เสียง ทุกถ้อยคอยเรียบเรียง....................................จารจดไว้ในใจจำ
๕๘) ...... ดูแลลูกอย่างดี.................................ไม่เคยหนีไม่ร้องร่ำ เข้มแข็งดังรับคำ............................................ทำยูหายคลายห่วงเอย
: จบบริบูรณ์ : ----------------------------------------------------------------------
บ้านโป่ง ๑๔ สิงหาคม ๒๕๕๓
----------------------------------------------------------------------
ป.ล. เหตุการณ์นี้เป็นเรื่องที่เอามาใส่โน่นนิดผสมนี่หน่อยเพื่อให้เกิดความสนุกขึ้นในการอ่าน และได้สมมุติตัวละครขึ้นมาดังนี้ ๑. ยู เป็นคนไข้ในกาพย์ที่กล่าวถึงนี้ (คุณแม่จำแลง) ๒. คุณเหงา ชายคนหนึ่งที่ได้สละเวลาแต่งร้อยกรองทั้งหมดนี้ (คุณพ่อจำแลง) ๓. สายป่านเป็นตุ๊กตาหมีถักตัวสีน้ำตาล, ไยไหมเป็นตุ๊กตาหมีเท็ดดี้แบร์ และ ยัยตัวดำเป็นตุ๊กตาคิตตี้ที่ตัวดำปี๋เพราะไม่เคยได้อาบน้ำ
จากคุณ |
:
โฉมสะคราญอันดับหนึ่ง
|
เขียนเมื่อ |
:
14 ส.ค. 53 19:01:47
|
|
|
|
 |