ความคิดเห็นที่ 1 เป็นแค่เรื่องสมมติที่อยากเขียนค่ะ :) จากคุณ : อุรัสยา เขียนเมื่อ : 15 ส.ค. 53 23:32:18

ความคิดเห็นที่ 2 เป็นแค่เรื่องสมมติที่อยากเขียนค่ะ :) จากคุณ : อุรัสยา เขียนเมื่อ : 15 ส.ค. 53 23:32:36

ความคิดเห็นที่ 3 สมตติถ้าต้องเลือก เลือกให้จากไป ไม่ยื้อ เขาไม่ทรมาน เราไม่เจ็บนาน ชีวิตต้องเดินต่อ ไม่ว่าจะมีขาหรือไม่มี แบบว่าไม่ชอบหลอกตัวเองนานอ่ะจ้ะ ^^ จากคุณ : เชอร์เบต จี๊ดด ด เขียนเมื่อ : 15 ส.ค. 53 23:37:31

ความคิดเห็นที่ 4 เฟิร์น - พูดได้เห็นภาพมาก เพื่อนเราอีกคนเข้ามาอ่าน แต่ไม่มี log in ก็เลยมาตอบกับเราว่าเป็นเขา เขาจะถอดเครื่องช่วยหายใจ ไม่อยากให้ทรมาน เราว่าในวินาทีอย่างนั้นมันก็พูดยากนะ บางที เราก็รู้ว่าเราควรทำยังไง แต่การจะตัดใจให้ขาดแล้วบอกหมอว่าให้ถอดเครื่องช่วยหายใจเถอะคงเป็นการตัดสินใจที่ทรมานเหมือนกัน แต่ก็ไม่รู้ว่าแล้วการนับวันรอโดยต้องลุ้นไปเรื่อยๆ ทุกวันทุกวัน แบบไหนมันทรมานกว่ากัน เฮ้อ... ตอบซะยาว สรุปไม่ได้ใจความอะไร จากคุณ : อุรัสยา เขียนเมื่อ : 15 ส.ค. 53 23:47:51

ความคิดเห็นที่ 5 ส่วนตัวแล้วหนูคงยื้อจนถึงวินาทีสุดท้ายค่ะ ^^ (ในกรณีที่ คนที่คุณรักที่ว่า ไม่ใช่ปู่ย่าตายาย ที่ยังไงก็ต้องสิ้นอายุขัยแน่ๆ นะคะ) มองเขานอนเฉยๆ เราทรมาน ไม่รู้ว่าเขาจะทรมานด้วยไหม หรือไม่รู้สึกอะไรเลย ถ้าเขาไม่รู้สึกอะไรเลย หนูก็ยอมทรมานอยู่ฝ่ายเดียวค่ะ แต่ถ้าเขาทรมาน ก็ทรมานเป็นเพื่อนกันค่ะ หนูมั่นใจว่าถ้าหนูทนทรมานเพื่อเขาได้ เขาก็ต้องทนทรมานเพื่อหนูได้ค่ะ อย่างน้อยก็ "สู้" ไปด้วยกันค่ะ ^^ หนูจะยื้อเพื่อรอ "ปาฏิหาริย์" จนถึงวินาทีสุดท้ายค่ะ ^^ จากคุณ : สายลมโชยเอื่อย เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 53 02:31:00

ความคิดเห็นที่ 6 เป็นเรื่องสมมุติที่เศร้ามากเลยครับ รายละเอียดมันเยอะ... แบบว่า นึกไม่ออก จ๊าก จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 53 09:06:21

ความคิดเห็นที่ 7 ไม่ยื้อ แต่ก็ไม่ปล่อย ของแบบนี้มันต้องไปด้วยกัน ถ้าเขาอยากไป ก็ต้องปล่อยให้ไป ถ้าเขาอยากสู้.. ก็สู้ด้วยกัน สุดท้าย ถ้าเป็นเคสถึงกับต่อท่อแล้ว (จริงๆ อ่ะนะ) ก็คงแล้วแต่หมออ่ะ แต่ถ้าเป็นเรา.. เราบอกใครต่อใครเอาไว้แล้ว ว่าถ้าเรานอนเป็นผัก อย่าต่อท่อนะ เราเจ็บ แต่ถ้าจะฝืนต่อจริงๆ ถ้ากลัวเราเหงา ช่วยเอาซีดีที่หลวงพ่อเทศน์ไว้มาเปิดให้เราฟังแก้เหงาเราก็คิดว่าเราน่าจะอยู่ได้แล้ว 555+ ว่าแล้วต้องรีบไปบริจาคร่างกาย เผื่อเป็นผักไปจริงๆ จะได้มีคนเอาผักนี้ไปใช้ประโยชน์ต่อไป ผลัดมาหลายทีแระ ไม่ไหวๆ ^^ ปล. แต่ถ้าเป็นเรื่อง 'ยื้อ' เรื่องอื่น เราจะพยายามจบอ่ะ ไม่ไหว ร้องไห้มากๆ แล้วเหนื่อยอ่ะ ประเด็น.. จนกว่าใจมันจะเหนื่อยจริงๆ ยอมจริงๆ ไม่อย่างนั้นร้อยคนพูด พันคนบอก ก็ทำไม่ได้หรอก กิกิ จากคุณ : P_JUNG_PIGLET เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 53 10:30:25

ความคิดเห็นที่ 8 ถ้าเรื่องมันเป็นแบบที่สมมติ เราก็ทำได้แค่เก็บช่วงเวลาดีๆ ที่ยังมีเหลืออยู่ให้มากที่สุด เพื่อที่สักวันหนึ่งถ้าเขาคนนั้นจากไปแล้ว เราก็ยังมีสิ่งดีๆ ให้รำลึกถึงอยู่เสมอ ...ฉันเคยบอกแกปะ เรื่องที่มีพี่ที่ทำงานฉันคนนึงที่มีแฟนอยู่ห่างกัน ปีที่แล้วมีแค่ 7 วันที่เขาสามารถมาอยู่ด้วยกันได้ ตลอดทั้งปีที่พี่เขา suffer กับงานบ้าง การรอคอยบ้าง เขาก็ยังบอกกับฉันว่าเขาผ่านทุกๆ อย่างมาจนถึงวันนี้ได้ เพราะมีช่วงเวลา 7 วันนั้นเป็นความทรงจำที่ดีที่สุดในชีวิตและต่อชีวิตเขามาจนถึงวันนี้ได้... Life is too short, make everyday counts นะจ๊ะ เคยได้ปะที่เขาว่าบอกว่าคนที่เจ็บไม่ใช่คนที่จากไป แต่เป็นชีวิตที่ยังเหลืออยู่ สิ่งที่ทำได้ก็คือ ทำวันนี้ให้ดีที่สุด แล้วยอมรับในสิ่งที่เกิดขึ้น ถ้ามันออกมาไม่ดีอย่างที่เราหวังก็ต้องเรียนรู้ที่จะปล่อยวางและก้าวเดินต่อไป... ชีวิตก็มีแค่นี้ล่ะแก... จากคุณ : ...ศุวิลา... เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 53 10:43:42

ความคิดเห็นที่ 9 ผมคิดว่า ในความเป็นจริง ไม่มีใครอยากเห็นคนที่เรารักจากไปครับ ดังนั้น สิ่งที่จะทำคือยื้อไว้ให้นานที่สุด เผื่อว่าจะมีอะไรดีขึ้น หรืออย่างน้อยก็ยื้อไว้จนกว่าจะทำใจได้ หรือคิดว่าเค้าทนมากกว่านี้ไม่ไหวอีกแล้วครับ จากคุณ : KTH (KTHc) เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 53 12:20:54

ความคิดเห็นที่ 10 รอประชุมอยู่อย่างมีความหวังในเวลาเกือบทุ่ม ก็เลยมานั่งตอบคอมเมนต์เล่นนะคะ ไปๆ มาๆ เจอแต่คนใกล้ตัวทั้งนั้นเลย น้องอ้น - พี่ชอบคอมเมนต์อ้นมากที่สุดตรงปย.สุดท้าย 'หนูจะยื้อเพื่อรอ "ปาฏิหาริย์" จนถึงวินาทีสุดท้ายค่ะ' คนเราอยู่ได้ด้วยความเชื่อและความหวังใช่ไหมคะ คุณพีท - ใช่ค่ะ เศร้าเนอะ เป็นเรื่องที่เปี๊ยกเคยถามตัวเองมานานแล้วนะ เวลาได้ยินใครบอกว่าเป็นมะเร็งระยะสุดท้าย มีเวลาเหลืออยู่เท่านั้นเท่านี้ มันเป็นอะไรที่สะเทือนใจมากๆ อะ มักจะคิดเสมอว่าถ้าเราเป็นคนในครอบครัว เป็นแฟน ฯลฯ ของคนคนนั้น แล้วต้องมาฟังคำว่าคนที่คุณรักมีเวลาเหลืออยู่กับคุณเท่านี้ เปี๊ยกจะรู้สึกยังไง แบบไม่อยากฟังอะค่ะ ฟังทีไรแล้วจิตตก ถึงไม่ใช่ญาติ ไม่ใช่เพื่อนเราโดยตรง ก็ยังไม่อยากรับรู้ แต่จริงๆ มันก็ต้องปลงอนิจจังใช่ไหมคะ ปุ๊ก - ใช่แหละเนอะ เป็นความจริงที่ใช้ได้ทั้งสำหรับเรื่องนี้และกรณีเปรียบเทียบ ถ้าเขาอยากไป ก็ต้องปล่อยให้ไป แต่ถ้าจะสู้ เราก็สู้ด้วยกัน ถูกต้องเลย โน้ต - เป็นอีกหนึ่งคอมเมนต์ที่ชอบอีกแล้ว แจก give ทุกคนเลยได้ไหมเนี่ย เวลา 7 วันในหนึ่งปีสามารถต่อชีวิตของคนคนนึง ใครไม่เชื่อว่าทำได้ แต่เราเชื่ออะ ช่วงเวลาดีๆ มันมีค่าพอจะทำให้คนคนนึงมีกำลังใจลุกขึ้นและก้าวต่อไปได้เนอะ คุณ KTH - จริงค่ะ เราว่าเอาเข้าจริง แม้การนับถอยหลังมันจะทรมานแค่ไหน แต่คนเราก็มักจะเลือกยื้อไว้ทุกวินาที นับมันทุกลมหายใจ ให้เขาอยู่กับเราให้นานที่สุด แม้ว่าสุดท้ายปลายทาง มันก็คือต้องจากกันอยู่ดี จากคุณ : อุรัสยา (อุรัสยา) เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 53 18:57:06

ความคิดเห็นที่ 11 จริงๆ คนที่มีความรู้สึกคือคนที่เฝ้ารอมากกว่าไหม คือถ้าเจ้าตัวเคยขอไว้ว่าไม่อยากทรมาน ก็คงปล่อยเขาไป แต่ถ้าไม่ได้สั่งอะไรไหม ก็คงให้ธรรมชาติบันดาลให้เป็นไปนะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 53 20:25:29

ความคิดเห็นที่ 12 เป็นเรื่องที่ไม่อยากให้เกิดขึ้นจริงฉะนั้นจงเป็นเรื่องสมมติไปตลอดกาล  ถ้าเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นจะยื้อจนถึงที่สุดจนกว่าเครื่องช่วยหายใจไม่สามารถที่จะยื้อเค้าไว้กับเราได้ต่อไปอีกแล้ว ถ้าเค้าไม่รู้สึกตัวเค้าไม่ทรมานไม่รับรู้อะไรแล้วยิ่งดีขอเป็นเราคนเดียวที่รู้สึกทรมานในการที่จะเฝ้ามองเค้าอยู่  ขอแค่เค้ายังอยู่ให้เรากอดแม้เค้าจะไม่อาจได้กอดตอบเราได้เพราะรู้สึกว่าสำหรับคนที่เรารักเวลาทั้งหมดในชีวิตนี้มันไม่เคยพอเลยที่เราจะได้อยู่ด้วยกัน จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 53 21:52:20

ความคิดเห็นที่ 13 แบบเรื่อง A Walk To Remember ไงคะ พระเอกใช้เวลาจนกระทั่งเธอหมดลม สำหรับเรื่องนี้ตูนว่า มันสามารถเกิดได้กับทุกๆ คนค่ะ แต่ก็ภาวนาอย่าให้เกิดกับคนที่เรารู้จัก หรือคนรักของเรา... เพราะ... คนที่อยู่ ... หลังจากที่เขาจากไปแล้ว ยังคงรู้สึกคนึงหาค่ะ มักจะคิดถึงช่วงเวลาที่มีความสุขแล้วก็หัวเราะทั้งน้ำตา เรื่องของตูนในเคยเกิดขึ้นมาแล้วค่ะ แต่ว่า...ในความเป็นจริง ตูนก็ต้องเจอคนใหม่ ๆ และใช้ชีวิตตามปกติ แต่พอเวลาที่เราเก็บของแล้วเจอ "กล่องแห่งความทรงจำ" ไงคะ รูปของเขายังคงนอนใต้กล่องนั้น... ก็นั่งนึกถึงวันที่เราหัวเราะด้วยกัน โดนครูตีด้วยกัน ขนาดโดดเรียนด้วยกันก็เคยนะคะ แล้วก็มาวันสถาปนาโรงเรียนด้วยกันที่เรามักจะเดินไปตามห้องต่างๆ ที่เพื่อนๆ จัดไว้ให้ ... แล้วก็นั่งหัวเราะทั้งน้ำตาค่ะ ขนาดเซเว่นฯ ยังไม่เข้าเลยค่ะ เพราะ "เขา" ชอบทานเบอร์เกอร์หมูของเซเว่นฯ มากที่สุด รอ "ปาฏิหาริย์"  ค่ะ แม้เจอในฝันก็ยังดี... จากคุณ : ColdOut เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 53 21:52:27

ความคิดเห็นที่ 14 พี่รักษ์ - โอ้โห นานเท่าไรแล้วคะที่ไม่ได้อ่านและตอบคอมเมนต์พี่ ขอบคุณที่แวะมาค่ะ คุณmimny - ชื่อคุ้นเคยอีกแล้ว อ่านแล้วชอบปย.สุดท้ายค่ะ 'สำหรับคนที่เรารัก เวลาทั้งหมดในชีวิตนี้มันไม่เคยพอเลยที่เราจะได้อยู่ด้วยกัน' ชอบมากๆ ค่ะ คุณColdOut - A walk to remember หนังโปรดเราเลยค่ะ เป็นเรื่องที่ดูแล้วประทับใจมากๆ ร้องไห้น้ำตาท่วม ชอบค่ะ แล้วก็เข้าใจเลยที่บอกว่าไม่เข้า 7/11 ขอให้ได้เจอเขาในฝัน (ดีๆ) ไวๆ นะคะ จากคุณ : อุรัสยา เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 53 23:12:43

ความคิดเห็นที่ 15 ครั้งหนึ่ง คุณหมอที่รพ. ที่คนที่เรารักเข้า admin บอกว่าคนที่เรารัก น่าจะเป็นโรคโน้น เป็นโรคนี้ ให้ทำการรักษา ถ้าตัดสินใจช้าอาจหมายถึงชีวิต มีหมออีกท่านหนึ่ง ที่ไว้ใจ บอกว่า ควรจะปล่อยไป คนที่เรารัก ถึงเวลาที่ต้องไป ไม่ได้ป่วยเป็นโรคอะไร ระหว่างสองทางเลือก ณ ขณะนั้นมันยากที่จะตัดสินใจ หมอคนแรกบอก ถ้าวินิจฉัย รักษาโรคต่อ จะยืดเวลาไปได้อีก สุดท้ายเราเชื่อหมอท่านที่สอง และณ วันนี้ คนที่เรารักก็จากไปอย่างสงบ ยังคิดเสมอ ว่านั้นคือการตัดสินใจที่ถูกต้อง มันทรมานเวลาเห็นข้อมือที่พรุนไปด้วยรอยเข็ม และสายระโยงระยาง จากคุณ : xyz (xyzjung) เขียนเมื่อ : 18 ส.ค. 53 11:04:00

ความคิดเห็นที่ 16 เหมือนเรื่องจริงที่เกิดขึ้นเลย สามีของเพื่อนบอกหมอถอดเครื่องช่วยหายใจหลังจากภรรยานอนเป็นเจ้าหญิงนิทรามาเกือบสองอาทิตย์ ตอนนี้มีญาติคนหนึ่งกำลังป่วยหนักและสั่งครอบครัวไว้ว่า หากเกิดอะไรขึ้นไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้นเพื่อยื้อชีวิตเขาไว้ ขอให้เขาไปอย่างสงบและไม่ต้องทรมาน ตอนนี้ก็อยู่ไอซียูมาเป็นเดือนแล้วค่ะ เราคิดเหมือนพี่scottie ค่ะ ถ้าไม่สั่งก็คงทำสุดความสามารถ แต่ถ้าสั่งก็ถือตามความตั้งใจของคนป่วยค่ะ จากคุณ : อุณากรรณ เขียนเมื่อ : 18 ส.ค. 53 12:16:50

ความคิดเห็นที่ 17 คุณxyz - อ่านแล้วซึมไปเลยค่ะ แต่ยินดีด้วยที่ไม่เสียใจในสิ่งที่ตัดสินใจไปแล้วค่ะ แม้ผลสุดท้ายคือการต้องจากกันก็ตาม ยังไงก็มีแต่ภาพดีๆ ให้จดจำใช่ไหมคะ แต่เปี๊ยกว่ามันก็ยากนะที่จะทำใจให้คิดแบบนี้ได้ ณ ช่วงเวลานั้นๆ คุณxyz เข้มแข็งมากค่ะ พี่นก อุณากรรณ - แต่คนที่ยังอยู่ก็คงทำใจได้ยากกว่าคนที่จะจากไปนะคะ เฮ้อ...เศร้าเนอะ จากคุณ : อุรัสยา เขียนเมื่อ : 18 ส.ค. 53 19:44:45

ความคิดเห็นที่ 18 คุณอุรัสยา ขอบคุณค่ะ แต่เซเว่นก็มีเยอะจน อืม... นะ อยากร่วมกลั่นความรู้สึกด้วยจัง เป็นกำลังใจให้นะคะ ถ้าโพสให้อ่านที่นี่จะขอบคุณมากๆ เลย จากคุณ : ColdOut เขียนเมื่อ : 19 ส.ค. 53 23:32:50

ความคิดเห็นที่ 19 ผมยังจำชื่อ จขกท.ได้ จึงเข้ามา ทั้ง ๆ ที่ตนเองไม่มีผลงานในถนนนักเขียนนานแล้วครับ เรื่องที่สมมต ผู้ป่วยส่วนใหญ่ไม่ต้องการอยู่ยืดเยื้อโดยไม่มีทางหายเป็นปกติ แต่คนใกล้ชิดมักไม่กล้าทำเพราะกลัวสังคมตำหนิ แม้ตัวผมเอง ก็ไม่ประสงค์ที่จะนอนเฉย ๆ หายใจด้วยเครื่อง กินอาหารและขับถ่ายทางสายยางครับ. จากคุณ : เจียวต้าย เขียนเมื่อ : 20 ส.ค. 53 05:52:56

ความคิดเห็นที่ 20 เราจะให้เขาตายอย่างธรรมชาติ ความเสียใจเป็นเรื่องธรรมดาของสัตว์โลก แต่เราก็เลือกที่จะเห็นแก่ตัวและเห็นแก่ความรักบนร่างที่ยังมีวิญญาณอ่อนๆ จากคุณ : cat_on_a_hot_tin_roof_ เขียนเมื่อ : 20 ส.ค. 53 18:06:01

ความคิดเห็นที่ 21 คุณColdout - เหตุผลที่หลังๆ ไม่ได้เอางานมาลงเลย เพราะมักจะไม่มีเวลามาตอบคอมเมนต์ หรือไม่สามารถนำมาลงติดต่อกันได้ค่ะ เลยรู้สึกไม่ค่อยดีกับตัวเองเท่าไร แต่ดีใจนะคะที่ยังนึกถึงกัน อาจจะเปลี่ยนใจเอามาแชร์ให้อ่านบ้างนะคะ คุณเจียวต้าย - ขอบคุณมากๆ ค่ะที่ยังจำ login นี้ได้ จำชื่อคุณเจียวต้ายได้เสมอเช่นกัน และขอบคุณสำหรับคอมเมนต์ด้วยค่ะ เข้าใจ หลายๆ คนก็พูดแบบนี้ค่ะ คุณcat_on_a_hot_tin_roof_ - มารับฟังอีกหนึ่งความคิดเห็นค่ะ พูดยากนะคะ คงเป็นการตัดสินใจที่ยากการตัดสินใจนึงทีเดียวค่ะ จากคุณ : อุรัสยา เขียนเมื่อ : 21 ส.ค. 53 16:57:54