ความคิดเห็นที่ 1 “ขัดอีกแล้วเหรอจ๊ะแม่ ไอ้เครื่องหมายการันตีมาตรฐานความงามของแม่เนี่ย” เสียงใสของหญิงสาววัยยี่สิบสองปีเศษเอ่ยเย้าผู้เป็นมารดาขึ้น เมื่อเพิ่งเดินเข้ามาในบ้าน และเห็นว่านางได้เอามงกุฏที่ทำจากโลหะเงินออกมาขัดอีกครั้งหนึ่ง และนี่ก็คือกิจวัตร ที่ผู้เป็นแม่ได้กระทำให้ได้เห็นอยู่บ่อยๆ “ไม่ได้ซิ ในเมื่อมงกุฏอันนี้มันคือสิ่งที่มีค่ามากสำหรับแม่เลยนะเพชร แม่ยังจำได้ดีนะว่า ในคืนที่แม่ได้สวมมงกุฏอันนี้ แม่มีความสุขมากที่สุดเลยรู้ไหม” คนเล่าเหลือกแววตา ชวนฝันขึ้นพร้อมรอยยิ้ม เมื่อหวนนึกไปถึงภาพแห่งความสุขในวันวานอีกครั้ง “เสียดายจังที่แม่ไปไม่ถึงเวทีใหญ่ของประเทศ ไม่อย่างนั้นป่านนี้แม่คงไม่ต้องมาเป็นแม่ค้า ขายขนมหวานแบบนี้หรอก เฮ้อ...” เมื่อภาพความสุขในตอนแรกมีอันต้องสะดุดไป อย่างฉับพลัน นางแพนกลับเผยสีหน้าเศร้าออกมาให้เห็น นางแพนประกอบอาชีพขายขนมหวานมาตั้งแต่บุตรสาวคนเดียวอย่างเพชรยังอยู่ใน วัยเยาว์จนกระทั่งปัจจุบันบุตรสาวกำลังเรียนอยู่ชั้นปีที่สี่ของมหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่ง ในกรุงเทพ ลำพังการขายขนมหวานเพียงอย่างเดียวคงไม่พอกับค่าเล่าเรียนของเพชรแน่ๆ แต่นับว่ายังโชคดีที่เพชรเป็นเด็กเรียนดี จึงส่งผลให้หล่อนได้รับทุนเรียนดีจากทาง สถานศึกษามาโดยตลอด และนั่นก็คือความภูมิใจหนึ่งสำหรับคนเป็นแม่ที่มีบุตรสาวประพฤติดี และกตัญญูรู้คุณ ภาพของหญิงสาวใบหน้าสวยหวานที่อุ้มท้องหกเดือนพร้อมกับร้องห่มร้องไห้กลับมายัง บ้านหลังนี้ปรากฏชัดเจนขึ้นอีกครั้งจนนางแพนถึงกับน้ำตารื้นออกมาเลยทีเดียว “โธ่... แม่จ๋า แม่เล่าเรื่องพวกนี้มากี่รอบกันแล้วจ๊ะ แล้วทุกครั้งแม่ก็จะเป็นแบบนี้ทุกที ไม่เอาล่ะ ไม่ต้องคุยเรื่องนี้กันแล้วดีกว่า อดีตก็คืออดีต จะคิดมากไปทำไมกันจ๊ะ” เพชรทำเสียงไม่ใส่ใจนักกับสิ่งที่เกิดขึ้นอยู่นี้เพราะมันคือภาพที่ได้เห็นจนชินตาไปแล้ว และหล่อนก็อยากจะให้มารดาลืมเรื่องนี้ไปได้สักที เพราะไม่ว่าผู้เป็นแม่จะเป็นอดีต นางงามเวทีใหญ่มาจากไหน หรือจะเป็นเพียงแม่ค้าขายขนมหวานอย่างทุกวันนี้ อย่างไรนางก็คือแม่ที่มีบุญคุณอันยิ่งใหญ่ที่สุดสำหรับตน “เพชร เพชรช่วยสานฝันให้แม่นะลูก เพชรยอมประกวดนางงามเถอะนะลูก” คิดแล้วไม่มีผิด... สุดท้ายนางแพนก็ลงเอยด้วยการเกลี่ยกล่อมบุตรสาวของตนให้ยอมลงประกวดนางงาม อีกจนได้ นางแพนรักในการเป็นนางงามมากและในเมื่อตนไม่สามารถทำความฝันนั้นให้ เป็นจริงได้ นางก็อยากจะให้บุตรสาวเพียงคนเดียวสานฝันนั้นให้ต่อไป “เฮ้อ... แม่จ๋า เพชรเหนื่อยจัง วันนี้ขายขนมดีมากเลย เพชรว่าเพชรไปอาบน้ำก่อนดีกว่านะจ๊ะ” หญิงสาวทำท่าบิดขี้เกียจไปมาเพื่อเบี่ยงเบนประเด็นไปเสีย เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ได้ฟัง ประโยคขอร้องและเกลี่ยกล่อมเยี่ยงนี้จากมารดา และมันก็ไม่ใช่ครั้งแรกเช่นกันที่หล่อน จะหาทางบ่ายเบี่ยงปฏิเสธ “หาทางเปลี่ยนเรื่องได้ทุกทีเลยนะเพชร ทำไมเพชรไม่เข้าใจแม่ฮึลูก เป็นนางงามมันเสียหาย ตรงไหนกัน ออกจะดีเสียด้วยซ้ำ ได้แต่งตัวสวยๆ มีคนชื่นชม เผลอๆ ถ้าเราชนะเราก็จะมีเงิน มีรถ มีบ้านหลังใหญ่ๆ อีกต่างหาก” เหตุผลอันใดที่จะชักจูงหรือโน้มน้าวจิตใจของบุตรสาว ให้เปลี่ยนใจได้ นางแพนก็จะพยายามยกหามา และหวังว่าสักวันเพชรจะยอม... “ไม่เอาล่ะแม่ เพชรไม่ชอบการประกวดนางงาม เพชรไม่ชอบที่จะไปเดินให้ใครก็ไม่รู้ดูหน้าดูตา ดูเรือนร่างของเราแล้วก็ให้คะแนน เพชรไม่ชอบ” ท้ายประโยคคนกล่าวเน้นเสียงจนทำให้ สีหน้าของมารดาบึ้งตึงขึ้นมาได้ “ถ้าเพชรไม่รักที่จะเป็นนางงามอย่างที่แม่รัก เพชรก็ไม่ควรมองความฝันของแม่แบบนี้นะลูก” ...!!! ประโยคของมารดาทำให้เพชรรู้สึกผิดขึ้นมาได้เช่นกัน หญิงสาวจึงเปลี่ยนท่าทีใหม่ด้วยการ เดินเข้ามาโอบกอดมารดาจากด้านหลังเอาไว้แล้วชิงหอมแก้มของนางฟอดใหญ่ “โธ่... แม่จ๋า เพชรขอโทษนะจ๊ะ เพชรไม่ได้ตั้งใจจะคิดแบบนั้นเลย อีกอย่างที่เพชรไม่อยาก ประกวดก็เพราะว่าเพชรคิดว่าตัวเองไม่เหมาะที่จะเป็นนางงามต่างหาก ดูซิผิวก็คล้ำ แถมยังผอมเก้งก้าง ท่าทางก็ยังกระโดกกระเดกอีกต่างหาก เพชรยังไม่เห็นว่ามีตรงไหน ของเพชรที่จะเรียกว่านางงามได้เลย” บุตรสาวทำเสียงอ้อนจนนางแพนเริ่มใจอ่อนยอม หันหน้ามาหา “ทำไมจะไม่ได้ล่ะเพชร ใครกันที่ว่าลูกของแม่เป็นนางงามไม่ได้ หน้าตาก็คมขำ สูงตั้งร้อยเจ็ดสิบกว่า รูปร่างก็ไม่ได้ผอมจนเกินไป ส่วนเรื่องกระโดกกระเดกเก้งก้างอะไรนั่น มันก็ฝึกกันได้อยู่แล้ว ไม่ต้องกลัวหรอกนะลูก” บอกไปนางก็พิจารณาในรูปร่างหน้าตาของ บุตรสาวไปด้วย หวังจะให้อีกฝ่ายมีความมั่นใจมากขึ้น ทว่ามันไม่ได้เป็นอย่างนั้นเลย... เมื่อเห็นว่ากำลังจะจนมุม แผนการณ์ใหม่ของเพชรจึงเกิดขึ้น “โอ้ย! ปวดท้องจังเลยแม่ สงสัยเพชรจะเป็นโรคกระเพาะแน่ๆ เลย เพชรขอไปนอนพักผ่อน ก่อนนะจ๊ะ” บอกแล้วก็เอามือกุมท้องไว้อย่างสมบทบาทและรีบชิงเดินหนีเข้าห้องนอนของ ตนเองไปเสียโดยที่คนเป็นแม่ไม่ทันได้ตั้งตัวและตั้งรับกับความเจ้าเล่ห์ของบุตรสาว “เพชร! เดี๋ยวซิ เดี๋ยวก่อน เรายังคุยกันไม่จบเลยนะลูก เพชร” นางแพนพยายามร้องเรียก บุตรสาวเอาไว้ แต่ก็ไม่ทันเสียแล้วเพราะฝ่ายนั้นรีบชิงปิดประตูห้องนอนไปแล้ว “บ๊ะ! นังลูกคนนี้ ทุกทีซิน่า” นางแพนบ่นพึมพำอย่างหัวเสียเพราะพอจะเดาออกอยู่บ้าง ว่านั่นคือแผนการณ์ของบุตรสาวแน่ๆ และหากจะมีเรื่องเดียวที่เพชรทำตัวไม่น่ารักและ ไม่ได้ดั่งใจของคนเป็นแม่แล้วล่ะก็ มันก็คือเรื่องนี้นี่เอง... สักวันแม่จะทำให้เพชรยอมประกวดนางงามให้ได้ คอยดู... นางแพนตั้งปณิธานอย่างแน่วแน่อยู่ในใจ ******** สองสัปดาห์ต่อมา เพชรเดินทางกลับเข้าสู่กรุงเทพอีกครั้งเพื่อศึกษาต่อในเทอมสุดท้าย ในเช้าวันแรกของการเปิดเทอม เพชรออกจากหอพักตั้งแต่เช้าตรู่และเป้าหมายแรกของ หญิงสาวก็คือโต๊ะประจำของกลุ่มที่อยู่ใต้อาคารเรียนของภาควิชา เมื่อมาถึงหล่อนก็หยิบ คว้าตำราเรียนขึ้นมาจากกระเป๋าผ้าสีดำใบโปรดเพื่ออ่านทำความเข้าใจก่อนล่วงหน้า “ขยันจริงนะเพื่อนเรา วันแรกก็คร่ำเคร่งกับตำราเรียนซะแล้ว” เสียงหวานของใครบางคน ที่เพิ่งเดินมาถึงดังขึ้นทำให้เพชรต้องรีบหันหลังไปมองก่อนจะเผยรอยยิ้มเล็กๆ ขึ้นบนใบหน้า “อ้าวเนตร มาแล้วเหรอ” เสียงตื่นเต้นเอ่ยทักทายเพื่อนสนิทก่อนที่อีกฝ่ายจะหย่อนตัวลงนั่ง ที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้าม “เป็นยังไงบ้างปิดเทอม ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ คิดถึงจะแย่” เพชรกล่าวต่อ “ฉันก็คิดถึงเธอเหมือนกัน ว่าแต่กลับบ้านมาเป็นยังไงบ้างล่ะเพชร สนุกไหม” สีหน้าแววตาสนใจถูกเผยออกมาด้วย “ก็ธรรมดาน่ะ ไม่มีอะไร อยู่แค่สองที่คือบ้านกับตลาดเท่านั้น” เพชรบอก “ไปช่วยแม่ขายขนมเหมือนเดิมเหรอเพชร ฉันว่าน่าสนุกดีออก” “อืมใช่ แต่ถามว่าสนุกไหม ไม่รู้ซินะ เพราะมันชินแล้วมั้ง” เพชรบอกน้ำเสียงราบเรียบและ ไม่มีทีท่าน้อยใจในวาสนาของตัวเองสักนิด เพราะทุกสิ่งทุกอย่างที่ทำนั้นก็ล้วนเกิดจาก ความต้องการของตนเองทั้งสิ้น แก้ไขเมื่อ 17 ส.ค. 53 10:10:38 จากคุณ : ยาชมภู เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 53 15:59:15

ความคิดเห็นที่ 2 “อ้อ แล้วเธอล่ะเนตร ปิดเทอมเป็นไงบ้าง ไปไหนมาบ้าง” เพชรไม่ลืมย้อนถามเพื่อนสนิทคนสวยบ้าง “ฉันเหรอ ก็ไประยอง ไปชลบุรี แล้วก็เพชรบูรณ์มาจ้ะ” คนตอบค่อยๆ คิดทบทวนแล้วบอกไล่ เรียงลำดับออกมา “ว๊าวเนตร ทำไมได้ไปเที่ยวเยอะขนาดนี้น่ะ น่าอิจฉาจริงๆ เลย” เพชรทำเสียงตื่นเต้น หากแต่ก็ไม่ได้รู้สึกอิจฉาอย่างที่บอกเลยสักนิดเพราะคนเราเส้นทางเดินชีวิตหรือแม้กระทั่ง จังหวะของการดำเนินชีวิตก็ต่างกัน “ใครว่าไปเที่ยวล่ะเพชร ฉันไปประกวดมาต่างหาก พอประกวดเสร็จก็กลับกรุงเทพทันที ไม่ทันได้เที่ยวอะไรที่ไหนทั้งนั้นล่ะ” คนเล่าทำเสียงอ่อย หากแต่แววตากลับดูมีความสุขผิด กับน้ำเสียง แน่ล่ะในเมื่อการประกวดที่ว่านั่น มันคือสิ่งที่หล่อนชอบนี่นา คนฟังได้แต่ยิ้มแหยๆ ออกมา เพราะรู้ดีว่าการประกวดที่เพื่อนสนิทบอกเล่าออกมาก็คือการ ประกวดนางงามนั่นเอง เนตรนภาคนนี้อยากเป็นนางงามเอาเสียมากๆ  ไม่ว่าจะมีเวที ประกวดที่ไหนหล่อนก็จะตระเวณไปประกวดประขันที่นั่นตลอด แต่ไม่ผิดแปลกอันใด เพราะเนตรนภามีใบหน้าที่สวยหวาน ผิวขาวใส ไร้ที่ติ ซึ่งใครที่ได้พบเจอต่างก็ชมหญิงสาว คนนี้กันทั้งนั้น เพชรยังจำรูปถ่ายที่เนตรนภาเอามาให้ดูได้ดี ในรูปนั้นเนตรนภาอยู่ในชุดไทยสีทองเหลือง อร่ามตาหล่อนสวยงามราวกับนางในวรรณคดีอย่างนั้น แต่ก็น่าแปลกที่คนซึ่งไม่ชอบที่จะเป็นนางงามเลยและพยายามวิ่งหนีมันมาตลอดอย่างเพชร กลับมีแม่และเพื่อนสนิทที่อยากเป็นนางงามเอาเสียมากๆ ซึ่งเพชรยังเคยคิดเล่นๆ เลยว่า หากเนตรนภาเกิดมาเป็นลูกของนางแพนแทนตนเองได้ นางคงมีความสุขมากกว่านี้... “เพชร เพชร เป็นอะไรไป คิดอะไรอยู่น่ะ” เนตรนภารีบร้องถามเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายนิ่งเงียบและ ดูเหม่อลอยไป “เอ่อ... เออ ไม่มีอะไรนี่ แล้วชนะไหมเนตร” คนที่เพิ่งหลุดจากภวังค์ความคิดรีบถามแก้เก้อ “ก็ได้ที่หนึ่งสองเวที เวทีสุดท้ายก็ได้รองอันดับสองน่ะ ตื่นเต้นไปหน่อยเลยตอบคำถามได้ไม่ดี ดูเบลอๆ น่ะ ฮึฮึฮึ” กล่าวเสร็จก็ขันในประสบการณ์หลุดๆ ของตนเอง “อย่างเนตรนี่ยังมีคำว่าตื่นเต้นอีกหรือไง เห็นประกวดมาเป็นร้อยเวทีแล้วมั้ง” เพชรแกล้งเย้า “แหม... เพชร แต่ละเวทีบรรยากาศมันก็ต่างกันนะ บางเวทีเล็ก บางเวทีใหญ่ ยิ่งใหญ่มาก เราก็ยิ่งคาดหวังมาก ความตื่นเต้นก็ยิ่งมากไปด้วย” คนเล่าบอกความรู้สึกตามประสบการณ์ เพชรเห็นด้วยกับคำกล่าวนั้น หากแต่ก็ยังไม่รู้สึกชอบหรือสนุกกับการประกวดนางงามอยู่ดี “เออ ว่าแต่ว่าลอยกระทงปีนี้ รุ่นน้องคนไหนจะได้เป็นตัวแทนประกวดนางนพมาศของ ภาควิชาเราล่ะ ภาควิชาเราผู้หญิงยิ่งมีน้อยอยู่ด้วย” เนตรนภานึกเรื่องนี้ขึ้นมาได้ เพราะหลังจากนี้อีกไม่ถึงเดือนก็จะถึงวันลอยกระทงซึ่งเป็นกิจกรรมที่ค่อนข้างใหญ่โต ของนักศึกษาในมหาวิทยาลัยแห่งนี้ “เห็นอุราบอกไว้ตั้งแต่ก่อนปิดเทอมแล้วนะว่าสนใจน้องนัดเด็กปีหนึ่งเอาไว้น่ะ แต่ยังไม่ได้เข้า ไปทาบทามเลย” “น้องนัดเหรอ อืม น้องคนนี้สวยดีทีเดียวเลยนะ ตัวสูงด้วย ถ้าได้น้องเค้ามาประกวดจริงๆ ภาควิชาเราน่าจะมีลุ้นตำแหน่งนะปีนี้” เนตรนภาแสดงความเห็นในฐานะรุ่นพี่ที่เคยได้ ตำแหน่งนี้มาครองแล้วเมื่อสมัยตอนอยู่ปีหนึ่ง “ของอย่างนี้ดูภายนอกอย่างเดียวไม่ได้หรอก ต้องถามตัวน้องเค้าเองด้วยว่ามีใจอยาก ประกวดไหม” เสมือนว่าเพชรกำลังเอ่ยแทนตัวเองด้วยอย่างนั้น “มันก็จริงอ่ะนะ ไม่อย่างนั้นสองปีที่ผ่านมาตัวแทนของภาควิชาเราก็คงเป็นเธอแล้วล่ะ” เนตรนภาได้ทีแหย่เย้า เล่นเอาเพชรต้องหันขวับมาค้อนให้เบาๆ ภาพของการบ่ายเบี่ยงและหนีการถูกรุมเร้าจากรุ่นพี่และเพื่อนๆ ในปีก่อนๆ แทรกเข้ามา ในหัวของเพชรอีกครั้ง ซึ่งกว่าจะผ่านมรสุมเหล่านั้นมาได้ก็เล่นเอาเพชรต้องหลบหน้ารุ่นพี่ อยู่ระยะหนึ่งทีเดียว ซึ่งก็ยังนับว่าโชคดีที่มีรุ่นน้องคนอื่นเข้ามาช่วยเป็นตัวแทนเสียก่อน ไม่อย่างนั้นคนที่ไม่มีใจรักในด้านนี้เอาเสียเลยอย่างเพชร คงแย่... “เพชร เพชร เป็นอะไรไปอีกล่ะ” เนตรนภาต้องร้องเรียกคนเหม่อให้กลับมาสู่โลกของ ความจริงอีกครั้ง “เอ่อ... อ้อ กำลังคิดเรื่องการประกวดกระทงยักษ์อยู่น่ะว่าปีนี้จะออกแบบยังไงดี ถึงจะรักษา แชมป์เอาไว้ได้” เพชรรีบเปลี่ยนเรื่องไปเสีย และนี่ล่ะคือสิ่งที่เพชรถนัดมากกว่า “จริงซินะ ว่าแต่ปีนี้เธอจะลงไปทำงานกระทงอีกหรือไง ไม่เหนื่อยหรือไงฮึเพชร ฉันว่าปีนี้ น่าจะให้รุ่นน้องทำเองนะ” “ไม่หรอก แค่จะคอยให้คำปรึกษารุ่นน้องอยู่ห่างๆ เท่านั้นหละ” “ดูห่างๆ อะไรกัน ปีที่แล้วก็บอกแบบนี้ แต่ช่วงก่อนลอยกระทงก็เห็นเธอกลับหอพักดึก อยู่บ่อยๆ” เนตรนภารู้เพราะหล่อนเคยอยู่ร่วมหอพักกับเพชรมาก่อนตั้งแต่ปีหนึ่งถึงปีสาม และก็เพิ่งจะย้ายออกไปอยู่กับพี่เลี้ยงนางงามเมื่อตอนต้นปีนี่เองเพราะช่วงนี้เนตรนภา ต้องเดินสายประกวดบ่อยมากกว่าเดิม “คนอะไรก็ไม่รู้ กิจกรรมก็ทำซะเยอะแยะ เรียนก็เก่งระดับเกียรตินิยม เป็นพ่อเป็นแม่คง ปลื้มใจตายเลย” เนตรนภาทำเสียงประชด แต่อันที่จริงหล่อนคิดชื่นชมในตัวเพื่อน คนนี้มากกว่า แต่ถ้าตนยอมเป็นนางงาม แม่คงจะปลื้มและภูมิใจมากกว่านี้เป็นร้อยเท่าซินะ... เพชรแอบคิดประชดตัวเองในใจเสียแทน ******** แก้ไขเมื่อ 17 ส.ค. 53 10:07:23 แก้ไขเมื่อ 17 ส.ค. 53 10:02:20 จากคุณ : ยาชมภู เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 53 16:02:46

ความคิดเห็นที่ 3 เหลือเวลาเพียงไม่ถึงสัปดาห์แล้ว งานลอยกระทงของมหาวิทยาลัยก็จะมาถึง ตอนนี้นักศึกษา แทบทุกภาควิชาต่างก็กำลังขมักเขม้นอยู่กับประดิษฐ์กระทงยักษ์เพื่อเข้าร่วมประกวดในงานนี้ และภาควิชาของเพชรก็เช่นกัน รุ่นน้องผู้รับผิดชอบทุกคนต่างก็ตั้งใจกับงานนี้มากเพื่อจะ พยายามรักษาศักดิ์ศรีของแชมป์เก่าเอาไว้อีกสมัย “พี่เพชรครับ ตรงฐานของกระทงผมว่ามันโล่งไปไหมครับ” รุ่นน้องคนหนึ่งเอ่ยถามคนที่มี ประสบการณ์กับงานนี้มาก่อนหลายปีแล้ว มิหนำซ้ำยังได้รางวัลติดไม้ติดมือมาเกือบจะ ทุกปีอีกต่างหาก “อืม... ใช่ ใช่ พี่ว่าลองไปเอากลีบบัวเล็กๆ ที่เคยใช้เมื่อปีที่แล้วมาติดเพิ่มซิ พี่ว่าสีมัน น่าจะไปกันนะ” เพชรให้คำแนะนำรุ่นน้อง แล้วเดินสำรวจดูความเรียบร้อยของกระทง ฝีมือรุ่นน้องพร้อมกันไปด้วยก่อนที่รอยยิ้มเล็กๆ จะเผยออกมาบ่งบอกความพอใจใน ความประณีตสวยงามที่ได้เห็น รุ่นน้องผู้ได้รับคำแนะนำไม่รอช้ารีบเดินจากไปหากลีบบัวที่ว่าในทันที “พี่เพชรคะ พี่เพชรว่าถ้าพวกเราเอาแบล๊คไลท์มาประดับกระทงด้วยจะดีไหมคะพี่ ตอนลงน้ำจะได้เด่นๆ ค่ะ” รุ่นน้องอีกคนเดินเข้ามาถามความเห็นบ้าง “พี่ว่าก็ได้นะ เพราะมันก็ดูเข้ากับกลีบกระทงสีขาวกับสีชมพูอ่อนที่เราจะเอามาติดเพิ่ม ตรงฐานกระทงดี แต่ต้องใช้ไฟฟ้าจากแบตเตอรี่นะ เพราะถ้าใช้ไฟฟ้ากระแสสลับมันจะ อันตรายเกินไป” คนที่กำลังทำท่าครุ่นคิดไม่ลืมคำนึงถึงเรื่องความปลอดภัยด้วย “อ้อ ถ้าเป็นไปได้เอาไดร์ไอซ์แขวนตรงฐานกระทงด้วยซิ เวลาลงน้ำควันสีขาวของไดร์ไอซ์ จะเล่นสีกับแบล๊คไลท์ได้ดีและสวยมาก ตอนพี่อยู่ปีหนึ่งก็เคยทำมาก่อนนะ ได้รางวัล ที่สองแน่ะ” เพชรแนะนำเพิ่มเติม “ค่ะพี่เพชร เดี๋ยวยังไงพวกหนูจะลองหาอุปกรณ์ให้เร็วที่สุดนะคะ” รุ่นน้องเห็นด้วยกับ คำแนะนำนั้น “ยังไงก็รีบหน่อยนะ เสร็จเร็วๆ ไว้ก่อนก็ดี วันจริงจะได้ไม่ฉุกละหุก” “ค่ะพี่เพชร” รุ่นน้องหน้าหมวยเดินจากไปแล้ว เพชรยังเดินสำรวจกระทงต่อไป ท่าทางของหญิงสาวคนเก่ง ดูมีความสุขไม่น้อยกับสิ่งที่ทำอยู่ แต่แล้วรอยยิ้มที่ปรากฏอยู่ก็มีอันต้องหุบลงเมื่อใครคนหนึ่ง ที่กำลังเดินเข้ามาด้วยสีหน้าแววตาที่ไม่สู้ดีนักนั้น “เป็นอะไรไปน่ะอุรา ทำหน้าเหมือนกับแบกโลกทั้งใบไว้อย่างนั้นล่ะ” เพชรรีบถามเพื่อนสนิทอีกคนที่เพิ่งเดินมาถึง “เฮ้อ... กลุ้มใจน่ะซิเพชร” สาวร่างอวบบอกทั้งสีหน้าอมทุกข์ ในขณะที่เพชรก็รอให้เพื่อนเล่า สาเหตุนั้นออกมาให้ฟัง “น้องนัดไม่ยอมเป็นตัวแทนประกวดนางนพมาศแล้วน่ะซิเพชร” อุราบอกเล่าออกมา “อ้าว ทำไมล่ะ” สิ่งที่ได้ฟังทำให้เพชรรู้สึกตกใจไปด้วย ในขณะเดียวกันก็รู้สึกสังหรณ์ใจ แปลกๆ ขึ้นมาด้วย “ก็น้องเค้าบอกว่าเพิ่งรู้ตัวว่าไม่ชอบการประกวดน่ะซิ น้องเค้าก็เลยกลัวว่าจะทำได้ไม่ดี ก็เลยขอถอนตัวดีกว่า” “แล้วอย่างนี้จะทำยังไงต่อไปล่ะอุรา เรามีตัวเลือกอื่นอีกไหม” เพชรไม่รู้สึกทุกข์ร้อนอันใด กับเหตุผลของรุ่นน้องเลยเพราะมันก็คือเหตุผลเดียวกันกับที่ตนเองเคยใช้มาก่อน “เธอถามเหมือนกับว่าภาคเรามีผู้หญิงเยอะอย่างนั้นล่ะ เพราะถ้ามีเยอะฉันคงไม่มานั่ง ปวดหัวอยู่แบบนี้หรอก ไม่น่าเสนอตัวรับหน้าที่นี้มาจากห้องประชุมเลย” คนกล่าวทำเสียงเศร้าพลอยให้เพชรรู้สึกเห็นใจสงสารไปด้วย “แล้วมีอะไรให้เพชรช่วยไหมอุรา” คำถามทำให้สาวร่างอวบหันขวับมาหาในทันที เพราะมันเหมือนเสียงสวรรค์มาโปรดชัดๆ “มีซิเพชร ไม่งั้นเราคงไม่เลือกเดินมาหาเพชรก่อนใครหรอก” คนบอกยิ้มหน้าบาน สายตามีเลศนัยน์ ...!!! “หมายความว่ายังไง” เพชรเลิกคิ้วถามเพราะรู้สึกตะหงิดๆ สงสัยกับสายตาของอีกฝ่ายด้วยเช่นกัน “เพชร...” คนเรียกทำสีหน้าแววตาอ้อนวอนจนคนถูกเรียกรู้สึกใจไม่ดีขึ้นมาดื้อๆ ไม่นะ... “เพชร เพชรช่วยเป็นตัวแทนภาควิชาของพวกเราเข้าประกวดนางนพมาศแทนน้องนัด หน่อยนะ น๊า น๊า” ท้ายประโยคอุราทำเสียงอ้อนวอนและยังใช้สองมือเขย่าตัวของ อีกฝ่ายเบาๆ ไปด้วยอีกแรง “อะไรนะ!” เพชรถึงกับอุทานลั่นจนรุ่นน้องที่กำลังขมักเขม้นทำกระทงอยู่ต้องพากัน หันมามองแทบเป็นตาเดียวกัน และไม่ปฏิเสธเปล่า หากแต่คนที่กำลังรู้สึกขยาดกลัว ยังเลือกที่จะสะบัดตัวหนีไปจากการเกาะกุมของอีกฝ่ายอีกด้วย “เพชร เธอเป็นตัวเลือกสุดท้ายแล้วนะ ช่วยหน่อยนะ ช่วยภาควิชาของพวกเรา หน่อยนะเพื่อน” เสียงอ้อนวอนจากอุรายังดังอยู่เนืองๆ “เธอจะบ้าเหรออุรา ฉันบอกแล้วไงว่าไม่ชอบการประกวดและเธอก็รู้ว่าฉันพยายาม ปฏิเสธเรื่องนี้มาตลอดตั้งแต่อยู่ปีสองแล้ว” เพชรหันมาบอก แม้น้ำเสียงจะเบา แต่หล่อนก็เน้นน้ำเสียงให้อีกฝ่ายรับรู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ “ฉันก็รู้ แต่ฉันก็มองไม่เห็นใครอีกแล้วนี่นา เธอเก่งอยู่แล้ว ฉันว่าเธอต้องทำได้” อุรายังไม่เลิกตื้อ “ไม่ต้องมาอวยเลย ไม่เอา ไม่ ไม่ ไม่” คนปฏิเสธยังคงเสียงแข็งอยู่ “ถ้าไม่มีก็ไม่ต้องส่งประกวดซิ ไม่ส่งสักปีจะเป็นอะไรไป” เพชรรีบบอกส่งๆ ไป ทั้งที่มันไม่ใช่นิสัยของหล่อนเลยสักนิด แต่ด้วยความตกใจที่ยังไม่จางไปทำให้ หล่อนเลือกที่จะทำแบบนี้ “โธ่... เพชร ช่วยหน่อยเถอะ เธอก็รู้ว่าฉันรับหน้าที่นี้เป็นปีแรก ในขณะที่ในปีที่ผ่านๆ มา ภาคเราก็ได้ตำแหน่งและสร้างชื่อเสียงจากกิจกรรมนี้มาตลอด ไม่ได้ที่หนึ่งก็ได้รอง ทั้งที่ภาคของเราก็มีผู้หญิงน้อย ฉันแค่ไม่อยากให้มันมาล้มเหลวตอนที่ฉันเข้ามาทำ หน้าที่นี้นี่นา แล้วเธอล่ะ อยากให้มันเป็นอย่างนั้นหรือไง” เสียงเศร้าบอกออกมาและ ไม่ลืมโยนคำถามกลับไปเป็นจิตวิทยา “ก็ไม่อ่ะนะ” คราวนี้เพชรมีน้ำเสียงเบาลง เพราะหล่อนก็รักในคณะและภาควิชาที่ได้ เล่าเรียนอยู่ไม่น้อย ที่นี่ให้ทุกอย่างแก่หล่อน ทั้งความรู้ ทั้งเพื่อน และประสบการณ์ จากการที่ได้ทำกิจกรรมเหล่านี้กับเพื่อนๆ อีกด้วย “แล้วอย่างนี้ เธอจะใจแข็งไม่ยอมช่วยภาควิชา ไม่ยอมช่วยเพื่อน ไม่ยอมช่วย รุ่นน้องได้เหรอ” “แล้วใครว่าจะไม่ช่วยเล่า” ...!!! “แสดงว่าเพชรยอมประกวดแล้วเหรอ” อุราหัวใจพองโตได้ไม่ยาก ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆ จะดีไม่น้อย เพราะทุกคนต่างต้องการเห็นเพชรเป็นตัวแทนของภาควิชามานานแล้ว “เปล่านี่ ที่ฉันบอกว่าจะช่วยน่ะ หมายถึงว่าจะช่วยไปเกลี่ยกล่อมน้องนัดให้ต่างหากล่ะ” คนบอกเผยยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมาด้วย ทั้งที่ในใจก็ยังไม่เชื่อมั่นนักว่าจะสามารถทำให้นัดดา ยอมเปลี่ยนใจมาประกวดได้ “เอ้า โธ่เอ้ยไอ้เราก็หลงดีใจคิดว่าจะประกวดเอง” อุรามีสีหน้าผิดหวังเล็กน้อย แต่เวลานี้จะเป็นใครก็ได้ระหว่างเพชรกับนัดดา “เอาเถอะ ยังไงก็ขอให้เธอทำสำเร็จนะ เฮ้อ...” ท้ายประโยคอุราถอนหายใจยาวเสมือน ได้ต่อลมหายใจออกไปอีกระยะหนึ่งอย่างนั้น “ยังไงฉันก็เชื่อว่าน้องนัดจะยอมประกวดแน่ๆ และฉันก็เชื่อว่าน้องนัดเหมาะกับการ เป็นนางงามมากกว่าฉัน” เพชรทำสีหน้าและน้ำเสียงมั่นใจไปอย่างนั้นเอง แต่ในใจนั้นเล่า สุดแสนจะกังวลในภาระหน้าที่นี้เหลือเกิน “ก็ดีที่เธอเชื่ออย่างนั้น แต่ถ้าน้องนัดยังยืนยันจะไม่ยอมประกวดอยู่ล่ะก็ เธอคงรู้นะเพชรเพื่อนรักว่าใครควรจะเป็นตัวแทนภาควิชาเข้าประกวดในครั้งนี้” คำกล่าวของอุราทำให้หัวใจของเพชรแทบตกไปอยู่ที่ตาตุ่ม เพราะนี่เป็นเสมือนการขู่บังคับ ไปในตัวอย่างนั้น เพราะอย่างนี้จึงไม่ควรจะพลาดกับภารกิจนี้ หล่อนจะต้องทำให้นัดดา ยอมเข้าประกวดนางนพมาศให้ได้ ไม่อย่างนั้นจุดอับของชีวิตคงเข้ามาเยือนตัวเองแน่ๆ สิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลาย ช่วยดลบันดาลให้น้องนัดเปลี่ยนใจด้วยเถอะ... เพชรลอบภาวนาอยู่ในใจที่แสนจะกังวลไม่น้อย ******** โปรดติดตามตอนต่อไปครับ... แก้ไขเมื่อ 16 ส.ค. 53 16:45:02 จากคุณ : ยาชมภู เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 53 16:03:12

ความคิดเห็นที่ 4 เรื่องที่แล้วนางเอก คราวนี้นางงาม ยิ้มแหย่ๆ ออกมา (ยิ้มแหยๆ) มหาวิทยาลัยให้นักศึกษาปีไหนเป็นนางนพมาศก็ได้หรือเนี่ย พอดีของที่รู้จัก เขาให้เด็กปี 1 เป็นค่ะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 53 21:03:33

ความคิดเห็นที่ 5 สงสัยงานนี้สิ่งศักดิ์สิทธิ์จะไม่ช่วย จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 53 23:28:34